Afscheidsetentje bij Cucina 48

Na een vlotte vergadering deze voormiddag in deSingel (met dank aan de voorzitter, aka mezelf), fietste ik van deSingel naar het MAS om aan te sluiten bij de afscheidslunch van een collega die met pensioen gaat. Jaja, op het werk is een heuse generatiewissel aan de gang. Het doet toch me toch wat om zoveel sterkhouders op korte tijd ons bedrijf te zien verlaten.

Aangezien de collega’s aansluitend op de lunch een rondleiding in de topstukkententoonstelling het MAS gepland hadden, vond het afscheidsetentje plaats in Cucina 48, een uitstekende Italiaan op een steenworp van het MAS. En ja, net zoals de vorige keer, was het eten om duimen en vingers af te likken. Spijtig dat de baars op was tegen dat het aan onze tafel was om te bestellen, maar de pasta Bacio di Mare was ongetwijfeld even lekker. En ja, die limoncello tartufo kon ik toch niet aan mij voorbij laten gaan, nietwaar?

Na de lunch nam ik afscheid van de collega’s, want ik had nog een paar belangrijke digitale vergaderingen gepland in de namiddag. Ik fietste van het MAS richting Antwerpen-centraal, waar ik een vergaderruimte in een telewerkkantoor had gereserveerd. Veel fietskilometers afgemaald vandaag en dankbaar dat ik het voor het grootste deel droog heb kunnen houden.

Opening DOKA en een streepje Bouts in M

Vanavond woonde ik samen met mijn vriendin uit Heverlee de vernissage van de tentoonstelling DOKA in M bij. DOKA is samengesteld door gastcurator en Belgische fotograaf Geert Goiris. Ik moet eerlijk toegeven dat ik geen fan was van de openingsact die veel te langdradig was. Tien minuten had ik nog kunnen appreciëren, een half uur was echt veel te lang.

Ook de tentoonstelling DOKA zelf wekte gemengde gevoelens bij mij op. De selectie van de werken uit de collectie vond ik zeker intrigerend en er zaten echt een paar pareltjes tussen. Maar de truc met de afwisseling tussen het rode licht en de gewone museumbelichting vond ik eerlijk gezegd een beetje té ‘in your face’. Ik had niet het gevoel dat de rode versie van de kunstwerken een grote meerwaarde betekende voor de beleving van de toeschouwer. Integendeel, er gaat gewoon veel verloren als je een werk in zo’n onnatuurlijk licht bekijkt.

Gelukkig was de Dieric Bouts tentoonstelling waar we nog even langs liepen vlak voor sluitingstijd wel fantastisch. Blij met dit kleine voorsmaakje. Ik kom begin 2024 nog eens terug om de tentoonstelling op het gemak te bekijken.

Mijn vriendin en ik sloten de avond af met een drankje bij Studio 31. Al had ik eigenlijk de cava terug moeten sturen, wegens afkomstig van een fles die duidelijk al te lang had open gestaan. Enfin, volgende keer een andere drankgelegenheid opzoeken.

Teamlunch bij La Maison des Gourmands

Deze middag trok ik samen met één van de drie teams die onder mijn afdeling vallen naar La Maison des Gourmands voor een kerstlunch. Helaas, wat een enorme tegenvaller. Veel te lang moeten wachten op ons eten, het eten zelf was bijzonder middelmatig (bizar dat de karakollen niet in hun schelp gepresenteerd werden en de mosselen waren piepklein) , de ventilatie was slecht waardoor de etensgeuren in onze kleren bleven hangen en de bediening bracht het dessert zonder op voorhand de tafel te ontdoen van de borden en het bestek van het hoofdgerecht. Zelfs een vriendelijke bediening kan me al deze tekortkomingen niet door de vingers doen zien. Al een geluk dat het gezelschap uitstekend was.

Lekker en betaalbaar eten in Brussel, het wordt meer en meer een uitdaging.

Kerstlunch bij de L’Ogenblik

Na onze wekelijkse managementvergadering trokken we samen naar restaurant de L’Ogenblik om het jaar in schoonheid af te sluiten met een fijne kerstlunch. En ja, het eten was nog even lekker als een paar jaar geleden. Alleen laat de akoestiek in het restaurant te wensen over. We zaten met zes personen aan tafel en ik moest al moeite doen om de persoon tegenover mij te verstaan, laat staan de rest van mijn tafelgenoten. Dubbel spijtig, want we wilden van deze kerstlunch gebruik maken om de gezamenlijke nieuwjaarswens van het management voor het personeel te formuleren. Enfin, van wat ik ervan verstond, denk ik dat het wel snor zit met onze nieuwjaarswens. 😉

Wachten bij Le Comptoir des Galeries

Als afsluiter van het werkjaar hadden we deze middag een belangrijke werkpartner uitgenodigd om samen te lunchen bij Le Comptoir des Galeries. Helaas bleken er zich tegelijkertijd met ons twee andere grote groepen in het restaurant te bevinden. En ondanks het feit dat onze directiesecretaresse bij de reservatie voor twaalf personen had doorgegeven dat het vooruit moest gaan, was die boodschap duidelijk niet tot bij de bediening/keuken geraakt.

Toen we opmerkten dat het nu wel erg lang begon te duren, kregen we te horen dat we mondeling bij aankomst hadden moeten meegeven dat we gehaast waren. Excuseer, we zaten om tien na twaalf aan tafel en ons hoofdgerecht werd pas om twee uur aan tafel gebracht… Eén van onze gasten was ondertussen al moeten vertrekken wegens een andere afspraak. Die had dus enkel een voorgerecht te eten gekregen. Schaamtelijk toch wel. Nu, op zich nog een meevaller dat die persoon vroeger vertrokken was, want het veggie gerecht met gevulde palmharten dat mijn baas en ik besteld hadden, bleek wat magertjes te zijn. We waren dus blij dat we een extra steak hadden om onder ons twee te verdelen. 😉

Jammer, maar ik vrees dat het even zal duren voordat ze mij hier terug zien.

Afscheid van Puglia – 17 augustus 2022

Onze laatste dag in Bari slaan we het ontbijt over. Veel stelt het toch niet voor.

Omdat we pas een vlucht hebben in de late namiddag hebben we op voorhand met de eigenares afgesproken dat we uitzonderlijk tot 15u op de kamer mogen blijven. We hebben dit meerdere keren gevraagd en telkens bevestigde de eigenares dat dit ok was. Helaas is de eigenares vertrokken naar een trouwfeest en blijkt dat ze de boodschap dat wij langer op de kamer mogen blijven, niet heeft doorgegeven aan de kuisvrouw, die ons werkelijk vrij hardhandig uit onze kamer zet om 10u ‘s ochtends.

We proberen de kuisvrouw tevergeefs te overtuigen dat we een afspraak hebben met de eigenares, maar helaas slagen we er geen van beiden in de eigenares te pakken te krijgen om dit te bevestigen.

We besluiten de strijd te staken en vragen of we dan minstens onze valiezen mogen achterlaten in de B&B. Dat kan gelukkig wel. Nog een meevaller dat onze valiezen al gepakt zijn en we niet in zeven haasten onze spullen in de valiezen moeten gooien. Geen tof einde van een verblijf waar we toch al wat gemengde gevoelens over hadden.

Omdat we het niet helemaal vertrouwen om onze rugzak met laptop achter te laten in een halletje in de grotendeels onbewaakte B&B besluiten we met twee rugzakken op stap te gaan: de laptoprugzak en de fototoestelrugzak. Better safe than sorry. Wat een gedoe, zeg! We hadden ons onze laatste dag toch lichtelijk anders voorgesteld.

Onderweg kopen we een verse pasticiotto als ontbijt, recht uit de oven. Amai, dat smaakt. Ons allerlaatste wapenfeit in Bari wordt een bezoek aan het Castello. Dat blijkt een onverwachte meevaller te zijn. Er zijn zelfs lockers met een sleutel waarin we onze zware rugzakken kunnen achterlaten. Hoera!

In het Castello treffen we een ronduit indrukwekkende collectie van gipsen afgietsels van schitterende kunstwerken aan. Het Castello zelf is een boeiend bouwwerk met een rijke geschiedenis. Uiteraard gedeeltelijk gereconstrueerd, zoals zovele historische gebouwen in Italië.

Continue reading →

Een wilde lunch

Gewoon een gezellige lunch met z’n tweetjes op een rustige zondagmiddag. Meer moet dat soms echt niet zijn! Met dank aan de heerlijke wildsuggesties van Van De Weyer.

Draken en eenhoorns in Planckendael

Net als vorig jaar trokken we met de familie van mijn vriend naar het jaarlijkse lichtfestival in Planckendael. Helaas, ook dit jaar waren de weergoden niet aan onze kant, al regende het gelukkig minder hard dan vorig jaar. En ja, de lichtsculpturen waren opnieuw prachtig, maar als ik heel eerlijk ben, het nieuwe is er nu wel af voor mij. Het initiële waw-effect is ondertussen al lang weggeëbd en het begint wat repetitief aan te voelen, hoe mooi de sculpturen ook mogen zijn.

En oja, we begingen de stommiteit om te parkeren op Parking 1, die zo vol stond dat we onze elektrische mini-cambio met een schoenlepel tussen twee dikke bakken moesten lepelen. Ikzelf was al op voorhand uitgestapt en mijn vriend moest zich als een waar slangenmens in allerlei bochten wringen om na het parkeren uit de wagen te geraken. Moraal van het verhaal: geloof nooit de indicatie dat er nog redelijk wat vrije parkeerplaatsen beschikbaar zijn.

Continue reading →

Een fijne verrassing

Studienamiddag 20 jaar ENA

Veel interessante televisiegerelateerde evenementen deze week. Na 70 jaar televisie gevierd te hebben deze maandag, woonde ik vandaag in het Vlaamse Parlement een studienamiddag ter ere van het 20-jarig jubileum van het Elektronisch Nieuwsarchief bij. Voor wie het zich afvraagt: het Elektronisch Nieuwsarchief archiveert en analyseert alle nieuwsuitzendingen van VRT en VTM. Tijdens de studienamiddag kwamen de onderzoekers de belangrijke bevindingen van 20 jaar ENA-onderzoek toelichten, met daaropvolgend per onderwerp een panelgesprek.

Uit dat onderzoek blijkt (gelukkig) dat het met de kwaliteit en onpartijdigheid van het nieuws in Vlaanderen enorm meevalt, in tegenstelling tot wat de perceptie van de Vlaming hierover is. Op het vlak van diversiteit zijn er echter nog grote stappen te zetten. Al denk ik dat dit voor niemand als een verrassing zal komen.

De studienamiddag werd, hoe kan het ook anders, afgesloten met een receptie. De hapjes waren zeer lekker en verfijnd en ik was graag nog wat langer blijven napraten, maar aangezien mijn vriend en ik om 19u in Kessel-Lo moesten zijn voor een les rueda de casino, gevolgd door een les meringue, kon ik de receptie niet afsluiten. En ja, het was weer koekenbak bij de NMBS, maar gelukkig was er een trein in vertraging waarop ik meteen bij aankomst in het statoin kon springen én blijkt dat na het drinken van zo’n glaasje cava al die danspassen eens zo vlot gaan. 😉

Yet Another Blog

Life on my side