Verslaafd…

Ik zweer het, sinds ik terug ben van Singapore heb ik gewoonweg continu zin in noedelsoep. Vandaag ging ik dan uiteindelijk door de knieën en overtuigde ik mijn vriend om mee te gaan naar Samouraï ramen in Brussel, op wandelafstand van mijn werk. Schoorvoetend gaf hij toe, ik heb zo de indruk dat hij mijn noedelverslaving niet helemaal begrijpt. En we hadden daarenboven niet zo heel veel tijd, want we moesten zorgen dat we voor de staking begon terug in Leuven waren. Gelukkig is ramen de ideale fast food!

Ach ja, iedereen heeft zo zijn zwakke punten, zeker? Die van mij bestaan duidelijk uit lange slierten in een hartige bouillon.

En gesmaakt dat het heeft!

IMG_7078[1]

Lekkers uit Japan

Vandaag was de eerste dag dat mijn collega terug was op het werk na haar reis van meer dan een maand (!) in Japan. Stiekem ben ik stikjaloers dat ik niet mee kon met haar, maar als troost bracht ze een lekker souvenir voor mij mee: Yatsuhashi uit Kyoto (driehoekige mochi). Mijn dag kon, ondanks de aaneenschakeling van vergaderingen (zelfs tijdens de lunch werd er doorvergaderd) alvast niet meer stuk.

IMG_7073[1]

IMG_7074[1]

En als ik dan filmpjes zoals onderstaande zie, dan kan ik de reiskriebels om terug te keren naar dit uitzonderlijke land amper bedwingen. Helaas, het zal niet voor zo dadelijk zijn.

How Town bij deBuren

Ja, je mag gerust zeggen dat ik een trouwe fan geworden ben van de middagsessies bij deBuren. Het groepje collega’s met wie ik regelmatig ‘s middags naar deBuren afzak voor een vegetarisch broodje en een nieuwe muzikale ontdekking wordt ook steeds groter. Ditmaal maakten we kennis met How Town, een heel bijzonder (en internationaal samengesteld) emsemble dat jazzy-achtige nummers bracht. Hun muziek valt eerlijk gezegd heel moeilijk te omschrijven. Ik moest eerst wat wennen aan de kunstige trucjes die de zangeressen met hun stembanden uithaalden, maar na een paar nummers begon ik echt te genieten. Al denk dat ik dat sommige nummers al die extra tierlantijntjes niet eens nodig hadden.

Luister vooral naar het geluidsfragment dat op de site van deBuren staat en maak kennis met deze bijzondere groep.

IMG_7030[1]

Gasthuisberg sushi

There’s a first for everything.

De dag na ons bezoekje beviel onze vriendin van haar tweede zoon. Te vroeg, maar de baby woog toch al een gezonde twee kilo. Niet slecht voor een prematuurtje. Natuurlijk moet de baby nog even in de couveuse blijven, maar verder gaat alles prima. En daar zijn we heel blij om.

Via sms had onze vriendin laten weten dat ze erg veel zin had in sushi (ja, dat ziekenhuiseten is meestal niet zo fantastisch), het plan was dus om donderdagavond, de laatste dag dat ze nog in het ziekenhuis moest blijven, langs te gaan met wat sushi. Zo gezegd, zo gedaan. Ik belde naar de Sakura om een bestelling voor vier personen te plaatsen, mijn vriend ging de bestelling met de fiets afhalen doorheen de gietende regen, ik pakte wat borden bijeen en we vertrokken (met de auto, gelukkig) naar Gasthuisberg.

Met z’n vieren genoten we van de heerlijke sushi. De allereerste keer dat ik sushi at in een ziekenhuiskamer. Gelukkig had onze vriendin een kamer voor haar alleen, want we overschreden de bezoekuren ruimschoots. Na het gezamenlijke avondmaal brachten we een bezoekje aan de pasgeboren baby in zijn couveuse. Piepklein, maar duidelijk vol leven. Het komt allemaal goed!

Dinner in Antwerp!

Wanneer collega’s in hun vrije tijd kooklessen volgen, dan zijn wij er natuurlijk als de kippen bij om hen aan te moedigen en ons aan te bieden als proefkonijn. Want ja, die cooking skills moeten verfijnd worden, nietwaar? Woensdagavond was het dan eindelijk zover: we trokken met drie collega’s richting Antwerpen om te genieten van de “overschotjes” van de kookles van de dag voordien.

Die overschotjes bestonden uit konijn in een mosterdgeuzesausje en een Schwarzwälder Kirsch, vergezeld van een flesje wijn (of twee) afkomstig van een wijnproeverij zo’n jaar geleden. De konijn smaakte overheerlijk, maar de taart was een beetje te zwaar voor mij. Na het eten babbelden we nog wat na over het leven, de liefde en de complexiteit van nieuw samengestelde gezinnen. Plezant was het alleszins. Voor herhaling vatbaar, wat mij betreft!

IMG_7010[1]  IMG_7012[1]

Vormsel en ziekenhuisbezoek

De voorbije zondagnamiddag brachten we door in de zonovergoten tuin van onze vriendin en haar twee kinderen. Een beetje tot mijn eigen verbazing waren we uitgenodigd om het vormsel van haar oudste zoon (yikes, waar is de tijd dat hij nog een klein baby’tje was?) te vieren. Het grote feest voor de familie had de dag voordien plaatsgevonden, maar wij mochten op zondagnamiddag mee genieten van de heerlijke desserts die de trotse mama eigenhandig had gemaakt: taarten, ijs, wafels, tiramisu, fruitsla, het aanbod was indrukwekkend. Ik probeerde me een beetje in te houden, maar kon onmogelijk weerstaan aan de overheerlijke dessertwijn. Het deed trouwens enorm veel deugd om gewoon op ons gemak van de zon en van een goed gesprek te kunnen genieten.

Rond een uur of zes namen we afscheid en reden we vanuit Tongeren rechtstreeks naar Gasthuisberg om onze vriendin nog even een hart onder de riem te steken. Ze had genoten van een fijne moederdag, dus ze was heerlijk goed gezind. En de baby zat nog altijd braaf in de buik. Mooi zo!

The look of silence

Dit jaar heb ik al mijn DOCVILLE records gebroken door maar liefst drie documentaires bij te wonen in één week. Begin deze week maakte ik nauwer kennis met Edward Snowdon, dankzij een gelukkig toeval kon ik vrijdag met een vriendin naar de documentaire over Kurt Cobain en zaterdag ging ik met de man van diezelfde vriendin op stap. Terwijl mijn vriendin naar Nick Cave luisterde, nestelden mijn oud-studiegenoot en ikzelf ons in de zeteltjes van de Leuvense Schouwbrug voor de DOCVILLE slotavond.

Ik had enkel vluchtig de korte samenvatting van de slotfilm, The Look of Silence, gelezen. Ik was dus helemaal niet voorbereid op wat ik te zien zou krijgen. Ik krijg opnieuw kippenvel als ik eraan terug denk. Dit moet de gruwelijkste film zijn die ik in jaren gezien heb. Erger dan de ergste horror, want de dagdagelijkse realiteit in Indonesië: waar slachtoffers van de genocide en de daders gewoon naast elkaar wonen in hetzelfde dorp. De moordenaars zijn nog steeds aan de macht en moesten nooit verantwoording afleggen voor hun wandaden. Integendeel, zij zijn rijk en machtig geworden op de kap van hun slachtoffers.

Echt waar, er waren verschillende momenten in de film dat ik de neiging moest onderdrukken om mijn handen voor mijn ogen te slaan en mijn oren dicht te stoppen, omdat ik het gewoon niet meer kon verdragen. Maar ik heb doorgebeten, want het is belangrijk dat zulke verhalen verteld worden. Dat deze misdaden zichtbaar gemaakt worden.

In de documentaire confronteert de broer van één van de slachtoffers de moordenaars met hun daden. De ene helft reageert gepikeerd, zelfs dreigend, omdat hij over ‘politiek’ begint, de andere helft vertelt vol trots hoeveel mensen ze vermoord en vervolgens in de rivier gedumpt hebben. Heel grafisch spelen ze na hoe ze hun slachtoffers met machetes in mootjes hakten, hen het hoofd afsneden en hun bloed dronken om niet gek te worden. Dit alles zogezegd om hun vaderland te dienen en het te zuiveren van de communisten. Geen enkele van de geïnterviewden nam de verantwoordelijkheid op voor de wandaden die ze begingen, niemand toonde ook maar een greintje berouw En het ergste is, dit waren allemaal zeer gewone, alledaagse mannen. Een onthutsende blik op het monster dan in elk van ons schuilt.

De laatste keer dat ik nog zo oprecht kapot was van een film moet van Schindler’s list geleden zijn. Mijn geloof in de mensheid is er alleszins niet op vooruit gegaan na het zien van deze film en ik heb meteen Indonesië van mijn lijst van toekomstige reisbestemmingen geschrapt.

Het eerste glas schuimwijn op de slotreceptie diende dan ook om de bittere nasmaak van deze film door te spoelen.

THE LOOK OF SILENCE [Theatrical trailer] – In theaters July 17th from Drafthouse Films on Vimeo.

Kurt Cobain: Montage of heck

Eigenlijk was ik op zoek naar een date voor de DOCVILLE slotavond, toen mijn vriendin mij het aanbod deed om naar Montage of heck te gaan kijken. Haar date was jammer genoeg ziek geworden en ze had al tickets gekocht. Ik had al veel goeds over deze documentaire over Kurt Cobain gehoord, dus ik zei meteen ja. Dat werkje Spaans zou ik wel na de film afmaken.

En wat ben ik blij dat ik heb toegezegd! Schitterende documentaire met de beste soundtrack aller tijden. Jawel, Nirvana is voor mij deels jeugdsentiment, maar je kan niet anders dan toegeven dat hun muziek na al die jaren niets aan kracht heeft ingeboet. Klassiekers stuk voor stuk.

De documentaire toont een schat aan informatie uit Kurt Cobains persoonlijke archief: home movies, schetsen, schilderijen, dagboeken,… Met dit unieke materiaal als rode draad wordt het leven van Kurt verteld. Analoge animatietechnieken brengen zijn tekeningen tot leven en laten de kijker een blik werpen in de getroebleerde geest van deze veel te jong gestorven muzikant. In zijn dagboeken komen de songteksten van Nirvana tot leven. De vele geluidsbanden die de regisseur aantrof, laten Kurt zelf aan het woord over zijn ongelukkige jeugd. De geluidsbanden worden tot leven gebracht in de vorm van een tekenfilm. Stukje bij beetje krijg je meer inzicht in de man Kurt Cobain. Je ziet een vrolijk kind uitgroeien tot een getormenteerde tiener, afgewezen door zijn eigen moeder en lijdend aan chronische maagpijn. Je ziet het geluk van de prille verliefdheid op Courtney Love, de verrukking als hij speelt mijn zijn dochter Frances, maar ook de verschrikkelijke gevolgen van zijn verslaving aan heroïne die hem verder de duisternis in trekt.

De documentaire is grafisch een pareltje en zit zo vol materiaal dat een tweede visie beslist geen luxe is. Al voelde ik me een beetje een voyeur bij het zien van de vaak erg intieme beelden en vroeg ik me af wat hijzelf, die zo’n hekel had aan het concept ‘beroemdheid’, van deze film zou vinden.

Kurt Cobain, forever 27. Zonde van het talent.