One Child Nation

Jawadde, lang geleden dat een Docville film mij nog zo van mijn melk gebracht heeft. One Child Nation is een mokerslag van een film over een land waarover wij in het Westen gewoon veel te weinig weten. De documentaire brengt haarfijn in beeld hoe een dictatuur werkt en welke vernietigende impact de van hoger hand opgelegde beleidsbeslissingen en bijhorende staatspropaganda heeft op mensenlevens. De geïnterviewden in de film vertellen, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, dat ze hun pasgeboren kind achterlieten op een markt, waar het twee dagen laten stierf van ontbering, omdat niemand zich het lot van de baby aantrok.

En zo zit de film vol met hallucinante interviews. Met een abortusdokter die verteld hoe ze bijna volgroeide foetussen laat geboren worden en vervolgens de nog levende baby’s vermoord.  Met de dokters die vrouwen gedwongen steriliseerden. Of de beelden die een kunstenaar maakte van geaborteerde foetussen achtergelaten op vuilnishopen. Je haren gaan er rechtovereind van staan. Alvast een unicum: dit moet beslist de enige film zijn waar de human traffickers er sympathiek uit komen.

En allemaal herhalen de geïnterviewden hetzelfde motto: we hadden geen keuze.

The stuff of nightmares. Beangstigender dan eender welke horrorfilm.

Twee maal DOCVILLE

Dit weekend stond grotendeels in het teken van DOCVILLE. Ik had de eer en het genoegen uitgenodigd te zijn voor de openingsavond waarop ‘My Scientology Movie’ van mijn grote held Louis Theroux in Belgische première ging. Geweldige documentaire, met de onnavolgbare Louis Theroux in een glansrol. Echt ongelooflijk hoeveel humor deze documentaire bevatte. Al realiseer ik me natuurlijk wel dat de situaties die voor ons komisch zijn (het openbare weg incident, bijvoorbeeld) slechts oppervlakkig de waanzin van de Scientology sekte tonen. De echte waarheid is wellicht nog veel shockerender dan deze documentaire toont. Als je de kans hebt, moet je deze film zeker meepikken.

En, én, tijdens de receptie achteraf, hadden mijn vriendin en ik de gelegenheid om met Louis Theroux op de foto te gaan. Al een geluk dat ik mijn fototoestel had meegenomen en ik dus een foto van hoge kwaliteit uit de brand kon slepen. Ik denk dat Louis Theroux zelf wat overdonderd was door al die mensen die met hem op de foto wilden, maar hij bleef vriendelijk glimlachen. In het echt is hij trouwens net zo sympathiek als in zijn documentaires. Ik koester deze foto alvast als een prachtig souvenir van een geweldige avond.

Zondagnamiddag gingen mijn vriend en ik dan naar ‘In Pursuit of Silence’ kijken. Beetje een teleurstelling, moet ik toch wel zeggen. Een opeenstapeling van clichés die mij weinig tot geen nieuwe inzichten opleverden. Dat ik ergens in het midden van de film in slaap gevallen ben, zegt wellicht genoeg. Wel leuk gevonden: elk nieuw beeld werd voorzien van het aantal decibels dat we te horen kregen.

Als je echt een origineel filmpje over stilte wil zien, kan ik onderstaand youtube fimpjes van Veritasium aanraden:

The look of silence

Dit jaar heb ik al mijn DOCVILLE records gebroken door maar liefst drie documentaires bij te wonen in één week. Begin deze week maakte ik nauwer kennis met Edward Snowdon, dankzij een gelukkig toeval kon ik vrijdag met een vriendin naar de documentaire over Kurt Cobain en zaterdag ging ik met de man van diezelfde vriendin op stap. Terwijl mijn vriendin naar Nick Cave luisterde, nestelden mijn oud-studiegenoot en ikzelf ons in de zeteltjes van de Leuvense Schouwbrug voor de DOCVILLE slotavond.

Ik had enkel vluchtig de korte samenvatting van de slotfilm, The Look of Silence, gelezen. Ik was dus helemaal niet voorbereid op wat ik te zien zou krijgen. Ik krijg opnieuw kippenvel als ik eraan terug denk. Dit moet de gruwelijkste film zijn die ik in jaren gezien heb. Erger dan de ergste horror, want de dagdagelijkse realiteit in Indonesië: waar slachtoffers van de genocide en de daders gewoon naast elkaar wonen in hetzelfde dorp. De moordenaars zijn nog steeds aan de macht en moesten nooit verantwoording afleggen voor hun wandaden. Integendeel, zij zijn rijk en machtig geworden op de kap van hun slachtoffers.

Echt waar, er waren verschillende momenten in de film dat ik de neiging moest onderdrukken om mijn handen voor mijn ogen te slaan en mijn oren dicht te stoppen, omdat ik het gewoon niet meer kon verdragen. Maar ik heb doorgebeten, want het is belangrijk dat zulke verhalen verteld worden. Dat deze misdaden zichtbaar gemaakt worden.

In de documentaire confronteert de broer van één van de slachtoffers de moordenaars met hun daden. De ene helft reageert gepikeerd, zelfs dreigend, omdat hij over ‘politiek’ begint, de andere helft vertelt vol trots hoeveel mensen ze vermoord en vervolgens in de rivier gedumpt hebben. Heel grafisch spelen ze na hoe ze hun slachtoffers met machetes in mootjes hakten, hen het hoofd afsneden en hun bloed dronken om niet gek te worden. Dit alles zogezegd om hun vaderland te dienen en het te zuiveren van de communisten. Geen enkele van de geïnterviewden nam de verantwoordelijkheid op voor de wandaden die ze begingen, niemand toonde ook maar een greintje berouw En het ergste is, dit waren allemaal zeer gewone, alledaagse mannen. Een onthutsende blik op het monster dan in elk van ons schuilt.

De laatste keer dat ik nog zo oprecht kapot was van een film moet van Schindler’s list geleden zijn. Mijn geloof in de mensheid is er alleszins niet op vooruit gegaan na het zien van deze film en ik heb meteen Indonesië van mijn lijst van toekomstige reisbestemmingen geschrapt.

Het eerste glas schuimwijn op de slotreceptie diende dan ook om de bittere nasmaak van deze film door te spoelen.

THE LOOK OF SILENCE [Theatrical trailer] – In theaters July 17th from Drafthouse Films on Vimeo.