Reünie bij Brasserie Van de Weyer

Deze zondag keerde mijn vriend terug uit Genève. Doordat zijn vlucht een beetje vertraging had, had hij nét de trein naar Leuven gemist en kwam hij pas om 20.15u aan in Leuven station. Ik had dus een stevig hongertje toen ik hem welkom heette in het station en ons oorspronkelijke plan om naar de Octobar of de Visbar te gaan, werd ingeruild voor een terrasje bij Van de Weyer. Daar ben je meestal snel bediend en hebben ze ook zeevruchten, zoals jullie kunnen vaststellen! 😉

En óf het smaakte!

IMG_2716

Als uitsmijter de mooie zondagse zonsondergang:

IMG_2713

Straatbuffet op de Bruul

Zaterdagavond had ik afgesproken met mijn kameraad en zijn oudste dochter om samen iets te eten op het voormalige foodtruckfestival/foodtruck fiesta, nu omgedoopt tot Straatbuffet. Yep, de foodtrucks keerden na een uitstapje naar het Hooverplein terug naar hun oorspronkelijke locatie.

En ja, ik ging uiteraard weer aanschuiven in de gigantisch lange wachtrij bij Table d’Ho. Ik denk dat de organisatie de opkomst van hongerige Leuvenaars iet of wat onderschat had, want er waren een aantal foodtrucks die vrijdagavond al helemaal uitverkocht waren en dus deze zaterdag niet meer op de Bruul stonden. Gevolg: nog langere wachtrijen bij de andere foodtrucks en populaire gerechten die al veel te vroeg uitverkocht waren.

Na meer dan een half uur aanschuiven, slaagde ik erin een portie 떡볶이 (tteokbokki) te bemachtigen. Mijn kameraad had minder geluk, het buikspek waarop hij zijn oog had laten vallen, was helaas uitverkocht. We smikkelden met zijn drietjes onze buit op op een picknickdekentje van mijn kameraad. Tijdens de maaltijd ik luisterde naar de verhalen van zijn dochter, die dit jaar voor het eerst op internaat gaat. Ze klonk na drie dagen school alvast enthousiast. Laat ons hopen dat dat zo blijft…

IMG_2705

Na het eten besloten we andere oorden op te zoeken. Het was ons een beetje té druk op de Bruul en het leek ons leuker iets te kunnen drinken zittend aan een tafel. Bovendien had de dochter nog zin in een dessert en waren de foodtrucks die desserts aanboden allemaal uitverkocht. Gelukkig vonden we een gezellig plekje op het terras van Bar Florida, alwaar we klonken op een succesvol schooljaar voor de dochter en genoten van een paar heerlijke cocktails (ik) en biertjes (mijn kameraad). De avond sloot ik af met een glaasje rosé champagne. Want elke reden is goed om de bubbels boven te halen.

IMG_2711

Lunch by albert

Genoten van een heerlijke lunch met mijn collega’s op het dakterras van restaurant albert (met kleine a). En ja, met het weekend in zicht hoorde daar een glaasje witte wijn. Kwestie van die twee laatste vergaderingen van de week wat makkelijker verteerbaar te maken. 😉

Calamar met zwarte pens, ramiro paprika en saffraanrijst:

IMG_2690

IMG_2692

Eendenborst op zout en exotische peper, rijst en jasmijn emulsie, witte perzik en courgette:

IMG_2694

Geroosterde pruim, Thaise basilicum pannenkoek, karamel en zwarte bessengel:

IMG_2696

Ik liep vrijdagavond over het Ladeuzeplein waar de Leuvense kermis staat opgesteld. En alhoewel ik altijd een grote fan ben geweest van de meer spectaculaire attracties in pretparken, denk ik dat ik deze toch maar aan mij laat voorbij gaan.

IMG_2704

Van Leuven over Faro naar Olhão – 1 augustus 2021

Onze vakantie begint nat. Midden in een gigantische stortbui spoeden mijn vriend en ik ons met onze valiezen en rugzakken naar het station van Leuven. Die regenjasjes komen meteen al van pas. Hopelijk voor de laatste keer deze reis. De weersvoorspellingen in Portugal doen ons alvast dromen van heerlijk warme temperaturen, maar eerst kunnen we samen met onze valiezen wat opdrogen op de trein van 13.48u naar de luchthaven.

Onze vlucht naar Faro vertrekt pas om 17.05u, maar we willen voorbereid zijn op eventuele lange wachttijden bij het inchecken en de security. Het luchthavenpersoneel moet nu immers van alle reizigers het COVID19-certificaat en (voor Portugal) het PLC formulier checken en mijn vriend heeft bij zijn vorige vluchten van en naar Genève al een aantal keer lang moeten aanschuiven.

Maar kijk, het inchecken van onze valiezen verloopt supervlot (wellicht omdat we bij één van de eerste passagiers zijn). Er zijn amper wachtenden voor ons. Om de vakantie goed in te zetten, hebben mijn vriend en ik onszelf voor de heenvlucht naar Faro getrakteerd op de optie Fly Deluxe bij Tui (inclusief glaasje champagne en warm avondmaal). Jammer genoeg zitten we in het vliegtuig niet naast mekaar en was er bij het online inchecken geen mogelijkheid om de toegewezen zitplaatsen aan te passen. Mijn vriend en ik zitten allebei op de eerste rij, maar in verschillende gangen, met dus een gangpad en nog twee andere passagiers tussen ons in. Daar gaat ons voornemen om met champagne te klinken op de start van de vakantie… Bij het inchecken van de valiezen informeren we of het mogelijk is van plaats te verwisselen. De vriendelijke heer doet zijn best, maar het lukt niet. Hij zet onze vraag wel in het systeem, zodat het boordpersoneel kan zien wat er mogelijk is.

Met de optie Fly Deluxe mogen we de fast lane nemen bij de security. Echt, nog nooit in mijn leven zo vlot tot bij de gate geraakt. Denk dat we in totaal een kwartier gedaan hebben van het inchecken van de valiezen tot aan de gate. Doordat alles zo vlot ging, hebben we nog zo’n twee uur tijd om te doden aan de gate. Gelukkig hebben we onze laptops mee en heeft Zaventem ondertussen goed werkende free wifi.

De boarding verloopt ook vlot. De dame aan de gate roept de volgorde af waarin de passagiers aan boord mogen gaan: de laatste rijen mogen als eerste op het vliegtuig. In het vliegtuig zelf vragen mijn vriend en ik aan het boordpersoneel of het mogelijk is van plaats te wisselen met de buren, maar zowel de heer aan mijn rechterkant, als de dame aan mijn linkerkant weigeren van plaats te wisselen. De dame omdat ze per sé aan het raam wil zitten (terwijl ze de ganse vlucht gelezen heeft) en de heer aan mijn rechterkant heeft duidelijk vliegangst, want er komt een hele tirade uit dat hij altijd op dezelfde plaats zit en dat hij onmogelijk van plaats kan wisselen, enzovoort, enzoverder. Van zodra de stewardess uit zicht is, haalt hij uit een bruine zak een fles whisky boven (duidelijk gekocht in de tax free) en neemt een flinke slok. Ok…

Jammer dat mijn vriend en ik niet samen kunnen klinken op onze vakantie, maar goed, iedereen heeft uiteraard het recht om te blijven zitten op de hem of haar toegewezen zitplaatsen. Ik probeer de heer met vliegangst naast mij verder zoveel mogelijk te negeren, want hij lijkt me niet de makkelijkste. Hij reageerde niet alleen erg moeilijk op onze vriendelijke vraag om van plaats te wisselen, hij gaat ook in discussie met de stewardess over zijn warme maaltijd. Hij wil pasta en die optie is er niet. “En er is normaal altijd pasta! En de service is nu toch echt wel minder dan gewoonlijk! En het eten trekt op niks en de wijn is ook niet goed.” Enzovoort, enzoverder. Het enige wat hij consumeert tijdens de vlucht zijn de champagne en de kaas. Al de rest laat hij liggen. Gelukkig heeft hij zijn fles whisky, waaruit hij regelmatig een slok neemt…

IMG_0741

Persoonlijk vind ik de warme maaltijd best wel ok. Het blijft vliegtuigeten, natuurlijk, maar het dessertje was echt heel lekker en de pralines van Neuhaus gingen ook vlotjes binnen. De rest van de vlucht kijk ik wat Netflix series, totdat er een redelijk expliciete seksscène op mijn scherm komt en ik merk dat de ondertussen lichtelijk aangeschoten heer naast mij mee zit te kijken.

Bij aankomst op de luchthaven van Faro is er geen enkele controle, noch op het COVID19-certificaat, noch op het PLC formulier. We halen onze valiezen op en gaan op zoek naar parking 4, vanwaar een shuttle bus ons naar het verhuurkantoor van onze huurwagen zal brengen. We moeten even wachten, maar uiteindelijk komt shuttlebus eraan. Uiteindelijk blijkt het verhuurkantoor op nog geen tien minuten wandelen van de luchthaven te liggen, dat hadden we dus even goed te voet kunnen doen.

IMG_0742

We krijgen een nagelnieuwe huurwagen toegewezen, met amper 15 km op de teller. Jammer genoeg blijkt de wagen iets kleiner uit te vallen dan verwacht, want onze twee valiezen passen onmogelijk samen in de koffer. En dat terwijl we expliciet voor een groter model gekozen hadden, waarbij aangegeven stond dat er drie valiezen in de koffer konden. Dat zijn dan toch drie heel kleine valiezen! Ik heb wel elke dag een nieuwe outfit nodig, he!

IMG_0743

IMG_0744

De rit naar OceanOasis hostel in Olhão verloopt vlotjes. We vinden vlakbij het hostel een plek om te parkeren, gebruiken de code die we via whatsapp hebben doorgekregen om in het hostel binnen te geraken en vervolgens onze kamer te openen. Super handig! We droppen onze bagage af, nemen even een kijken op het dakterras om te genieten van de kleuren van de zonsondergang en wandelen te voet naar de boulevard van Olhão, genietend van het zachte zomerweer.

IMG_0748

We belanden op het terras van Le Panorama met zicht op het haventje van Olhão en bestellen een sangria en een charcuteriebordje. Omdat we al gegeten hebben op het vliegtuig, hebben we immers niet veel honger. De sangria valt me wat tegen: te zoet. Dus bestel ik als tweede drankje een glaasje schuimwijn. Brengt de bediening me met een grote glimlach een miniflesje freixenet. Lekker, uiteraard, maar ik had toch liever Portugese espumante gehad. ‘t Is dat we hier niet ver van de Spaanse grens zitten, zeker?

IMG_0751

IMG_0753

IMG_0759

Terug in het hotel reserveren we via whatsapp (!) een boottochtje doorheen het Parque Natural da Ria Formosa en kruipen vervolgens mooi op tijd in bed, want al dat reizen is best wel vermoeiend.

Veel volk op het werk!

Amai, ik ben dat duidelijk niet meer gewoon, zoveel volk op het werk! Hoe tof om collega’s die ik al meer dan een jaar niet meer gezien had opnieuw in ‘t echt te kunnen spreken! Oprecht genoten van de vele fijne babbels. En tof dat de coronamaatregelen nu echt wel afgebouwd worden op het werk. We moeten enkel nog een masker dragen in de inkomhal, de cafetaria en de liften. Verder mogen we ons overal zonder masker verplaatsen.

Op deze eerste september startten er ook vijf nieuwe collega’s in mijn afdeling (twee externen en drie internen). Heel erg blij met deze versterking, want mijn collega’s kunnen het gebruiken. Ik maakte meteen van de gelegenheid gebruik om hen te trakteren op mijn Portugese koekjes en uit te nodigen voor onze ‘terug naar Brussel’-ontbijten. Op vier verschillende dagen in september hebben mijn teamverantwoordelijken en ik ontbijt voorzien voor de collega’s. Kwestie van hen het gevoel te geven dat ze welkom zijn op de werkvloer en hen de gelegenheid te geven om een informele manier wat bij te babbelen.

En nu hopen dat de aanpassing naar ‘clean desk’ ook vlotjes verloopt de komende weken.

Tijdreizen in Bokrijk

Zaterdag veel te vroeg uit mijn bed gekropen. Wat in combinatie met een lichte kater zorgde voor een stevig ochtendhumeur. Gelukkig kon ik wat doezelen tijdens de rit naar Bokrijk en krikten de schattige nichtjes van mijn vriend mijn humeur weer op naar een normaal niveau. Zo’n lieve meisjes! Echt fijn om me te laten meedrijven op hun enthousiasme.

Bokrijk zelf was een pak hipper dan ik mij herinnerde, met moderne schermen en veel interactiemogelijkheden. Al moet ik zeggen dat de mensen die de oude ambachten toonden, nog altijd het meeste indruk maakten. Chapeau voor de weefster, de mandenvlechtster, de imker en vele anderen die met veel zorg en toewijding hun ambacht toelichtten aan de kinderen. Niet elke opstelling was even geslaagd: zo was het niet meteen duidelijk dat de containers die kunstig op elkaar gestapeld waren in de grote schuur eigenlijk de lange weg onder de aandacht moesten brengen die onze consumptiegoederen vandaag de dag afleggen. Ik begrijp dat men het contrast wilde maken met vroeger, toen de consumptieketen veel korter was, maar daarvoor moest je eerst een spel ontdekken dat wat verstopt achteraan stond. Wel zeer geslaagd: het kunstwerk dat vijf bekende landschappen van Bruegel aanvulde met een zesde vond ik echt prachtig.

Terwijl de kinderen broodjes bakten, veroverden de volwassenen een picknicktafel in Herberg Sint-Gummarus. We bestelden een soepje als middagmaal dat toch ietwat groter uitviel dan verwacht. Limburgse porties, zeker. 😉 Na de bakworkshop vervoegden de kinderen ons en jawel, net toen ze zich aan het installeren waren aan een aparte tafel niet ver van ons, barstte een regenbui los. Hun tafel had geen parasol, dus maakten we plaats op onze zitbanken en schoven we gezellig dicht tegen mekaar om samen onder de parasol te schuilen tegen de regen. Gelukkig was de bui vijf minuten later alweer gedaan en bleven we de rest van de dag gespaard van regen.

Ons wandeltempo lag niet erg hoog, want er was altijd wel iemand waarop we moesten wachten, maar mij persoonlijk stoorde dat niet. Uiteindelijk was het het samenzijn dat telde. We slaagden er zelfs niet in de wandeling doorheen het domein volledig af te maken en ook de speeltuin moesten we links laten liggen. Geen erg, hebben we nog een reden om eens terug te komen.

IMG_2515

IMG_2517

IMG_2526

IMG_2528

IMG_2573

IMG_2585

IMG_2628

IMG_2637

 

Na ons bezoek reed ik met de zus van mijn vriend mee naar hun ouderlijk huis, terwijl mijn vriend en zijn schoonbroer de barbecue gingen ophalen bij Atelier Eik. Mijn vriend en ik waren zo onder de indruk van de barbecue bij mijn broer en zijn vriendin, dat we de familie van mijn vriend graag wilden trakteren op deze heerlijkheden. Terwijl we wachtten op de terugkeer van de mannen, genoten we met de rest van de familie van een aperitiefje bij het verwarmde zwembad. Al moesten we wel opletten dat onze cava niet aangelengd werd met zwembadwater door het gespetter van een bende enthousiaste kinderen. 😉

De familiebarbecue viel bij jong en oud in de smaak en het was fijn om iedereen te zien smikkelen en smullen. De jongste van de hoop is maar liefst vier (4!) keer pastasalade gaan bijhalen. Dat noem ik een succes. En de flessen porto die we als cadeautje van onze Portugaltrip hadden meegenomen waren ook een schot in de roos.

Na een ietwat moeizame start, een succesvolle dag!

Sushi in Wijgmaal

Vrijdagavond bestelden mijn vriend en ik sushi bij Kintsugi om vervolgens met sushischotels en al de taxi te nemen naar het huis van onze vrienden in Wijgmaal. Hun oudste zoon is immers een grote sushiliefhebber en in Wijgmaal is er spijtig genoeg geen sushirestaurant. Uiteraard speelden mijn vriend en ik graag sushileverancier aan huis. Vooral omdat onze vrienden weer voor een uitstekend aperitiefje hadden gezorgd: heerlijke rosé schuimwijn uit Italië. Een lekker souvenir van hun vakantie. De aperitiefhapjes smaakten ook, maar wellicht hadden we die beter voor een ander moment bewaard, want we slaagden er met zijn vijven (de jongste zoon paste voor de sushi) niet in om de sushi-overdaad op te krijgen. Oh well, de dag nadien is sushi ook nog lekker, nietwaar?

IMG_2504

IMG_2505

IMG_2508

IMG_2509

We bleven naar goeie gewoonte weer veel te lang plakken en ik geef toe, dat laatste (veel te volle) glas wijn was er wellicht te veel aan… Zeker omdat we op zaterdagochtend vroeg uit de veren moesten om op tijd in Bokrijk te zijn voor de familiebijeenkomst van mijn vriend. Maar hey, het was dikke fun!