werk

Nieuwjaarslunch!

Vandaag was ik uitgenodigd voor de nieuwjaarslunch van het belangrijkste project dat mijn team opvolgt. En hoewel januari met zo’n rotvaart van start gegaan is dat de kerstvakantie ondertussen een vage herinnering is, vond ik dat ik mezelf wel een uitstapje mocht gunnen. Ik veegde mijn twijfel van tafel en bevestigde mijn komst. Een treinrit en een velofietstochtje later, kwam ik ietwat hijgend op mijn bestemming aan.

‘t Was te doen in Brasserie Shilling op ‘t Zuid in Antwerpen. Na mijn kortstondig verblijf in Antwerpen, moet ik zeggen dat deze stad een plekje in mijn hart veroverd heeft. Een veel boeiendere stad dan Genève, als je het mij vraagt, waar er voor mij nog veel te ontdekken valt. En ik had geen spijt dat ik tijd had gemaakt voor dit informele netwerkmoment. Het eten was lekker (de tarte tatin zou ik zelfs fenomenaal durven noemen), de bediening erg vriendelijk (een collega strooide per ongeluk het ganse zoutvaatje over zijn gerecht en kreeg prompt een nieuw bord aangeboden) en de wijn smaakte! Een welgekomen break in een drukke week.

IMG_1237

IMG_1240

Ontwikkelen zult gij!

Voor de tweede keer deze week op verplaatsing met mijn collega-teamverantwoordelijken voor sessie nummer zoveel van ons ontwikkelingstraject. Wat maakt dat ik deze week in totaal maar drie dagen op de werkvloer aanwezig was, waarvan het merendeel van de tijd dan nog eens opging aan vergaderingen. Het rechtstreekse gevolg daarvan is dat ik elke avond heb zitten werken tot het tijd was om te gaan slapen. Aja, overdag geen tijd om mails te lezen, dat betekent dat deze ‘s avonds ingehaald moeten worden. Ik wil het nieuwe jaar al niet meteen met een achterstand van start gaan.

Was het een nuttige dag? Een dag die het de moeite waard maakte om op een vrijdagavond op de luchthaven nog werkmails te doorploegen? Wel, ik weet het eerlijk gezegd niet. De lesgever in kwestie had zich er nogal makkelijk vanaf gemaakt door vóór de kersvakantie één van mijn collega-teamverantwoordelijken de opdracht te geven de voormiddag in te vullen. En na de middagpauze (met broodjes, uiteraard, de broodjes beginnen mij zo langzamerhand de oren uit te komen) vertrok de lesgever, zodat we onderling nog wat konden verder werken aan de reorganisatie-evaluatie.

Ik begin zo stilletjes aan het vermoeden te krijgen dat onze lesgever ons een bende hopeloze gevallen vindt verstrikt in het web van een half mislukte reorganisatie. Enfin ja, hopelijk heeft ze geprofiteerd van haar onverwachte vrije namiddag.

Reorganisatie-evaluatie

Vandaag bracht ik samen met mijn collega-teamverantwoordelijken en andere leidinggevenden een ganse dag al brainstormend door in het lieflijke Molenbeek. We waren een dagje op afzondering bij JES om een tussentijdse evaluatie op te maken na één jaar reorganisatie en enkele voorstellen tot bijsturing te formuleren. Want eerlijk, het stof is na een jaar nog steeds niet gaan liggen en het woord ‘systeemfout’ werd meer dan eens geuit tijdens deze dag.

Op zich vind ik het heel nuttig dat onze organisatie hier de nodige tijd voor uittrekt, maar ik vrees dat het uitgangspunt van deze dag al op voorhand een échte bijsturing onmogelijk maakte. Want die systeemfouten waarvan sprake, die mochten we wel identificeren, maar niet remediëren. Wat maakt dat ik een beetje sceptisch sta ten opzichte van het uiteindelijke resultaat van de dag.

Op culinair vlak kwamen we dan weer niets te kort: ‘s ochtends koffiekoeken en wafels, ‘s middags warme soep en heerlijke salade en als afsluiter van de dag een kleine receptie met hapjes. ‘t Is zo slecht nog niet daar in Molenbeek. 😉

IMG_1137[1]

Teamlunch bij Balls & Glory!

Het nieuwe jaar meteen goed ingezet met een teamlunch bij Balls & Glory aan de Brusselse beurs. Traditioneel liep er weer vanalles fout: eerst konden ze mijn reservatie voor achttien personen niet terug vinden. Wat gelukkig niet zo’n probleem bleek, want er was een mooie, lange tafel vrij, waar we net met z’n allen rond pasten. Oef!

We lieten ons door de vriendelijke dame van Balls & Glory overhalen om de groepsformule te bestellen: een portie van anderhalve gehaktbal per persoon met puree en salade. Het leuke aan die formule is dat je de mogelijkheid hebt om van verschillende ballen te proeven. De ballen werden zeer aantrekkelijk op een rijtje gepresenteerd met een scherp mes erbij om ze te verdelen. Helaas bleek de kok zich vergist te hebben in de hoeveelheid zout die hij aan de puree had toegevoegd, waardoor deze veel te zout was. De bediening was wel zo vriendelijk zich hiervoor te verontschuldigen en pastasalade en brood op tafel te zetten in de plaats. Nu, het viel al bij al nog mee, als je de puree consumeerde met een flinke hap salade om het zout uit te balanceren.

IMG_1125

IMG_1126

IMG_1127

Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik geen fan ben van gehaktballen in het algemeen, dus het concept van Balls & Glory zegt me weinig. En ook ditmaal was ik (zelfs als ik abstractie maak van de veel te zoute puree) niet overtuigd. Ik vond de vullingen ook wat tegen vallen om eerlijk te zijn, weinig meerwaarde als je het mij vraagt. De ballen van Balls & Glory kunnen alleszins niet tippen aan de heerlijke gehaktballen die Laura van Convento Food in elkaar draait!

Pensioneringsfeestje!

Goed, ik denk dat ik 2018 nu wel definitief mag uitroepen tot het jaar met de meeste afscheidsfeestjes ooit. Al mag het zo stilletjes aan wel eens beginnen stoppen. Al die personeelswissels zijn niet goed voor een organisatie die nog steeds in transitie is.

Maar goed, donderdag vond dus het laatste pensioneringsfeestje van 2018 plaats. We namen afscheid van een collega die er een carrière van maar liefst 42 jaar heeft opzitten. De opkomst voor het feest was groot en hoewel onze collega eerst gezegd had geen afscheidsfeestje te willen, zag ik haar stil genieten van het feit dat zoveel volk de moeite had genomen om te komen. En dat tijdens de drukste periode van het jaar. Ook voor mij kwam de timing van het feest alles behalve goed uit, maar hey, sommige zaken zijn nu eenmaal belangrijker dan werk. En iemand bedanken voor haar jarenlange inzet en collegialiteit is daar één van. Dat werk haal ik wel op een ander moment in.

De speeches waren dan ook vol lovende woorden voor de verdiensten van deze collega, die ik zelf enorm apprecieerde voor haar eerlijkheid en directheid. Er zouden meer mensen moeten zijn op de werkvloer die het gewoon zeggen zoals het is. Zonder al te veel blabla, recht door zee. Helemaal mijn stijl.

En oja, er waren zoetigheden!

IMG_1013[1]

Lunch bij l’Intermezzo

De laatste keer dat ik bij l’Intermezzo lunchte was anderhalf jaar geleden, toen ik bezig was aan mijn Grote Afscheidstournee. Toen had ik er nog geen flauw idee van dat ik een half jaar later alweer naar België zou terugkeren en lag de toekomst nog sprankelend en onbekend voor mij. De ironie van dit etentje ter afsluiting van mijn eerste werkjaar in de nieuwe job, ontgaat me dus niet. Aan de andere kant was het wel een mooie manier om de cirkel rond te maken. Anderhalf jaar geleden zat ik met mijn collega te puffen op het snikhete terras en nu zat ik met mijn afdelingshoofd en mijn twee collega-teamverantwoordelijken lekker warm binnen. Een tegenstelling die ik op de één of andere manier wel wist te appreciëren. Net zoals de spaghetti ai frutti di mare die miljard keer beter was dan de spaghetti vongole die ik vorige week at bij Rugantino.

IMG_0993

Eindejaarsdrink

Het is eens iets anders dan een nieuwjaarsdrink! En daarnaast was ik ook wel nieuwsgierig naar de winnaars van de fotowedstrijd Wiki Loves Heritage. Ik was een uur te laat op het feestje, maar ik had me niet gerealiseerd dat er nog een hele reeks speeches op het programma stonden, meestal is zo’n drink een nogal informele gelegenheid. Verkeerde inschatting van mijn kant. Gelukkig was het donker in de zaal van Cinema Nova en kon ik vrij onopgemerkt binnen sluipen. Ik kon nog twee interessante sprekers meepikken en daarna was er gelukkig een korte pauze om wat Libanese mezze binnen te steken, want tegen die tijd (20u) was ik al flink uitgehongerd.

Na dit kort intermezzo ging Wikimedia Belgium over tot de prijsuitreiking van de fotowedstrijd Wiki Loves Heritage. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet bepaald onder de indruk was van de winnaars. Ik vond de gekozen beelden nogal cliché, maar goed, het belangrijkste is dat deze foto’s onder een creative commons licentie vrij gedeeld kunnen worden.

IMG_0991

En daarna was het tijd voor gezellige babbels en heerlijke hummus!