Een Frans afscheidsontbijt

Het zijn de laatste dagen op het werk voor de collega die mij zo nauw aan het hart ligt. Met plezier kijk ik terug op onze vele fijne babbels. Eén van mijn fijnste herinneringen aan hem is die keer dat we samen het Gentse nachtleven indoken en ik vervolgens het genoegen had te mogen logeren in zijn prachtige appartement in Gent. Op 2 januari verhuist mijn collega naar Parijs en dan zal het gedaan zijn met de gezamenlijke lunches. Ik kan zelf amper bevatten hoe snel het jaareinde in zicht komt en het afscheid dichterbij snelt.

Uiteraard ben ik niet de enige collega die zijn collegialiteit en intelligentie zal missen. Het was dus drummen op het bijzonder toepasselijk Frans getinte afscheidsontbijt. Er waren croissants, chocoladebroodjes, stokbrood en zoet beleg. Helemaal in Franse stijl. De speeches gaven goed weer hoe geliefd de collega is die ons binnenkort zal verlaten. Niemand kon een slecht woord over hem bedenken. Hij werd letterlijk overladen met complimenten. En hoewel ik weet dat niemand perfect is, kan ik niet anders dan zeggen dat hij akelig dicht in de buurt komt.

Hij was alleszins erg opgetogen met het cadeau dat we voor hem in elkaar geknutseld hadden: een gepersonaliseerd kookboek vol met fijne herinneringen en lekkere recepten. Uiteraard kon ik het niet laten om een cocktailrecept voor hem neer te pennen. Met een chocoladetoets voor de zoetekauw die hij is!

Recept voor spicy hot chocolate!

Ingredienten:
500 ml water
2 eetlepel honing
1 klontje boter
1 eetlepel geraspte bittere chocolade
1 koffielepel cacaopoeder
1 snuifje kaneelpoeder
1 snuifje kardemom
1 kruidnagel
1 snuifje nootmuskaat
25 ml Zacapa 23

Bereiding:
Breng het water aan de kook en zet het van het vuur. Voeg er de overige ingrediënten aan toe en giet door een zeefje. Serveer warm.
Ideaal voor koude winterdagen in Parijs!

Recept voor Chocolate Mojito!

Ingrediënten:
30 ml witte rum
1-2 eetlepels rietsuiker of suikersiroop
30 ml doorzichtige chocoladelikeur
30 ml bruiswater
2 takjes verse munt
4 limoenpartjes

Bereiding:
De basis van deze cocktail is een mojito. Plet de limoen samen met de rietsuiker. Voeg hierna de rum en de chocoladelikeur toe samen met enkele blaadjes verse munt. Voeg crushed ice toe. Goed roeren met een barlepel en de rest van het glas aanvullen met bruiswater. Voeg nog een extra schepje chrushed ice toe. Als versiering zet je een munttakje in het glas. Opdienen met een After dinner chocolaatje.

Sushi à la Goofball

Nadat ik onze vorige sushidate had moeten afzeggen wegens te veel werk, dreigde ook deze afspraak in het water te vallen wegens zieke Kabouter. Gelukkige bleek de ziekte van Kabouter al bij al nog mee te vallen en konden Goofball en ik toch genieten van de lekkere, aan huis geleverde sushi van Sushi Palace. Ik weet dat leveringsdiensten zoals Uber Eats, Takeaway.com en Deliveroo niet altijd zuiver op de graat zijn, maar het is toch zo verdomd gemakkelijk dat iemand je eten tot aan de voordeur brengt.

Helaas was ik vergeten om een extra bakje rijst en noedels voor de kinderen te bestellen (mijn hoofd zit de laatste tijd zo vol dat ik mezelf steeds vaker betrap op dit soort onzorgvuldigheden), maar de dim sums vielen gelukkig in de smaak. En dus werd het een gezellig avond met Goofball, Kabouter en Beertje. En slaagden we erin de door Sinterklaas gebracht brandweerwagen te repareren!

Danku, Sinterklaas!

Vandaag had de Sint cadeautjes achtergelaten op mijn appartementje voor mijn petekindje en zijn broer. Het was fijn om hun enthousiaste reacties te zien en het deed deugd om eens wat leven in de brouwerij te hebben in mijn normaal zo stille en lege appartement. Uiteraard moesten de cadeaus van de Sint meteen uitgetest worden. De chocoladen Sinterklaas werd meedogenloos onthoofd (kinderen kunnen soms wreed zijn!) en daarna speelden we samen met hun ouders de spelletjes die de Sint had langs gebracht.

We begonnen met Qwirkle, een spel dat meteen mijn hart wist te veroveren. De spelregels zijn verrassend eenvoudig voor een spel dat ongetwijfeld behoorlijk tactisch kan worden, eens je het een paar keer gespeeld hebt. Heeft alles in zich om een nieuwe klassieker te worden op ons traditionele weekend in de Ardennen. Daarna speelden we Regenwormen, een spel dat ik een paar jaar geleden al eens gespeeld had, maar waarvan de regels niet waren blijven plakken. Ook leuk, maar als ik kan kiezen, geef ik de voorkeur aan Qwirkle.

Voor het avondmaal was ik langs Convento food gegaan. Een eeuwigheid geleden, maar hun gehaktballen zijn nog altijd even lekker! De kinderen smulden van de gehaktballen in tomatensaus en de puree. De groenten lieten ze liever links liggen, maar geen erg, wij als volwassenen ontfermden ons daar maar al te graag over. We sloten de maaltijd af met heerlijke brownies van Les Tartes de Françoise (die tot mijn grote vreugde nu ook een winkel in Leuven hebben) en een bolletje vanille-ijs.

Naar het einde van de avond raakten de twee jongens zo uitgelaten dat we er als volwassenen amper boven uit kwamen en ik stiekem naar wat stilte snakte. Maar het deed me plezier dat ze zich zo op hun gemak voelden in mijn appartementje!

Dinner at Baracca

Ik schaam mij een beetje om het hier te moeten neerschrijven, maar het was al van augustus vorig jaar geleden dat ik mijn vriendin uit het middelbaar nog eens in levenden lijve gezien had. De periode dat ik in Antwerpen woonde, was het moeilijk om af te spreken en uiteindelijk slaagden we er pas in op de laatste dag van november een gezamenlijk moment te boeken in onze agenda’s.

Ik was dan ook erg blij dat ik een tafeltje te pakken gekregen had in restaurant Baracca, nog steeds één van de Leuvense hotspots. We moesten ons wel al om 17.45u naar het restaurant begeven, maar omdat mijn vriendin nog nooit in Baracca geweest was en ze dit restaurant dolgraag een keertje wilde uitproberen, sloot ik met plezier mijn pc wat vroeger af op het werk. De boog kan niet altijd gespannen staan, nietwaar?

Mijn vriendin zat al aan tafel op mij te wachten toen ik stipt om kwart voor zes het restaurant binnen wandelde. Dat de populariteit van Baracca nog steeds niet tanende is, bleek uit het feit dat zelfs het (verwarmde) terras bomvol zat. De ober verzocht ons trouwens vriendelijk onze maaltijd zéker te beëindigen vóór acht uur, want ons tafeltje was daarna immers opnieuw gereserveerd. Goed draaiende zaak, als je per avond twee couverts kan hebben.

We hadden niet veel zin om ons hoofd te breken over wat te bestellen en gingen voor de makkelijkheidsoplossing: de Baracca verrassingsmenu. Iets wat we ons niet beklaagden! Het ene gerecht was nog heerlijker dan het andere. Al was die volledige pizza er wellicht een beetje te veel aan. Met een halve pizza voor twee personen zouden we ook al rijkelijk gegeten hebben.

Helemaal op het einde van de maaltijd geraakten we een beetje in tijdsnood, waardoor we onze (kokend hete) thee met versnaperingen aan een iets te hoog tempo moesten opdrinken, maar verder was het heerlijk. Bonuspunten voor de fabuleuze mojito XL met bosbessen, trouwens.

Om die overdaad aan eten wat te laten zakken, maakten we een wandeling door de nachtelijke Leuvense straten langs een aantal plekjes waaraan we gezamenlijke herinneringen hadden, ondertussen de kerstverlichting bewonderend. Nu ja, om heel eerlijk te zijn, vind ik de kerstverlichting in Leuven niet zo mooi dit jaar. Maar goed, ik kan niet ontkennen dat de lichtjes deze donkere dagen voor gezelligheid in het straatbeeld zorgen.

We sloten de avond af met een drankje in één van de knusse zetels bij het brandende haardvuur van de Savoye en beloofden elkaar dat we er ditmaal niet zoveel maanden over zouden doen om een nieuwe afspraak vast te leggen.

Museumnacht in M

Vanavond had ik afgesproken met mijn lieve vriendin T om samen naar de Museumnacht in M te gaan. Mijn vriendin had de tentoonstelling over de Arenbergs nog niet gezien en zelf was ik razend nieuwsgierig naar de rondleiding achter de schermen. De rondleiding werd gegeven door de gebouwbeheerder van M en was doorspekt met allerlei interessante weetjes en anecdotes. Die drie kwartier vloog voorbij in een zucht. Van mij mocht de rondleiding gerust nog dubbel zo lang geduurd hebben!

Daarna liepen we op ons gemak door de tentoonstelling over de Arenbergs. Het loonde echt de moeite om de tentoonstelling een tweede keer te bezoeken. Zo ontdekte ik allerlei details die mij de eerste keer helemaal ontgaan waren. Beste ontdekking van de dag: de gevallen ruiter. Hilarisch dat ik dat detail de eerste keer toen ik het schilderij zag helemaal gemist heb. Ook zeer boeiend: de uitleg van curator Anne Verbrugge die ons meer uitleg gaf over de tentoongestelde historische kostuums uit de verkleedkoffer van de Arenbergs.

Na ‘Macht en Schoonheid’ was ons kunstverzadigingspunt bereikt. We sloten de avond af met een lekkere chocolademelk bij Chapter Four, een fijne ontdekking in het culinaire Leuvense landschap! (Ik hoef jullie niet te zeggen welke chocomelk de mijne was, zeker?)

Babybezoek in de Gloria

Het wordt een steeds grotere uitdaging om af te spreken met ons vriendinnenclubje van Leuvense collega’s. Deze keer twee maanden op voorhand een datum geprikt en dan zegt de eerste dame af omdat ze moet studeren en vallen kort daarop twee andere dames ziek. Ik moet zeggen dat ik het persoonlijk een beetje verdacht begin te vinden dat er elke afspraak wel wat zieken te betreuren vallen. Ik denk dat het al meer dan twee jaar geleden is dat we nog eens voltallig geweest zijn.

Enfin ja, soit, we zakten dus met een uitgedund groepje van vier personen af naar Heverlee om onze pas bevallen collega te feliciteren met de geboorte van haar prachtige dochter L. Het was meteen ook de eerste kennismaking met de partner van mijn collega én haar nieuwe woonst. Drie vliegen in één klap! Dochter L was echt een dotje. Geen kik gegeven tijdens gans ons bezoekje. Wat we ook wel een beetje jammer vonden, want zo konden we haar oogjes niet bewonderen.

Na uitgebreid getoost te hebben op dit nieuwe leven namen we afscheid en trokken we met de bus richting Leuven centrum alwaar ik een tafeltje voor zeven (nu dus vier) gereserveerd had in restaurant Gloria. Op aanraden van de serveerster bestelden we alle tapas op het menu en dat bleek effectief genoeg om net nog een gaatje te hebben voor een lekkere crème brûlée met als afzakkertje een grand marnier. De tapas waren lekker, maar minder fabuleus dan de beschrijving deed uitschijnen. Geen erg, met het gezelschap zat het wel snor. Op zich vond ik het zelfs aangenaam dat we maar met z’n vieren waren, nu was er meer tijd om dieper in te gaan op bepaalde onderwerpen. Met achten rond een tafel zijn er immers altijd gesprekken die je niet kan mee volgen.

Voor mij was het vervolgens nog een korte wandeling naar huis. Een fijn begin van de werkweek!

Een mislukte uitstap naar Hasselt

Zondag had ik afgesproken met een kameraad die ik al lang niet meer had gezien (verhuizen naar een ander land is niet bevorderlijk voor je sociaal leven). De bedoeling was dat we elkaar zouden treffen in het station van Hasselt, samen zouden lunchen en dat ik daarna een rondleiding zou krijgen in zijn nieuwe woonst. Helaas besloot de NMBS stokken in de wielen te steken: door een personenongeval (triestig eufemisme) lag het treinverkeer tussen Brussel en Leuven volledig plat. Druppelsgewijs reden er treinen Leuven station binnen en toen er eindelijk een trein opdaagde met twee en een half uur vertraging die richting Hasselt reed, deelde de conducteur doodleuk mee dat de trein maar tot Tienen zou rijden. Geen zin om ergens in Tienen te stranden, dus liet ik deze trein vertrekken zonder mij.

Na anderhalf uur tevergeefs wachten in Leuven station gooide ik de handdoek in de ring en liet ik aan mijn kameraad weten dat het niet zou lukken om in Hasselt te geraken. Waarop hij zo vriendelijk was om aan te bieden met de wagen naar Leuven te rijden zodat onze afspraak toch nog kon doorgaan. Dat vond ik knap van hem, in de wetenschap dat hij de dag nadien onder het mes zou moeten voor een operatie om zijn gebroken middenrif te herstellen en zijn maag omhoog te duwen. Maar goed, wellicht is een uitstapje naar Leuven beter dan de ganse dag aan zo’n operatie te moeten denken. Ik duim alleszins dat alles vlot gaat en hij na de operatie terug na 18u kan eten zonder last van reflux te hebben.

We lunchten samen in een nieuwe zaak in de Parijsstraat: Life Bar. Gezond, betaalbaar én lekker. Een goeie combinatie! Al was de nogal harde en plakkerige chocolate caramel slice gezien mijn aanhoudende tandpijn wellicht niet het meest ideale dessert. Mijn kameraad is erg bezig met zijn gezondheid (begrijpelijk natuurlijk, want hij is al een ganse tijd op de sukkel) en eet sinds kort volledig vegetarisch. Een keuze waarvoor ik hem alleen maar kan bewonderen. Intellectueel zie ik de voordelen van deze levenswijze zeker in, maar ik vrees dat ik toch mijn stukje vlees en vis zou missen (een zwak excuus, ik weet het, maar ik probeer elke week enkele vegetarische dagen in te lassen ter compensatie).

Na de lunch wandelden we samen door Leuven. De herfstzon was ons goed gezind en we hadden veel om over bij te praten. Ik geniet altijd erg van de gesprekken met deze kameraad omdat hij intellectueel op een zeer hoog niveau functioneert en hij een erg bijzondere kijk op het leven heeft. Het geeft me zuurstof om zelf op een iets objectievere manier naar mijn eigen situatie te kijken. Onze omzwervingen door de Leuvense straten brachten ons bij De Smidse (voor de tweede keer al dit weekend) alwaar we een heerlijke warme chocomelk dronken (mét een scheut rum voor mij). We sprongen ook nog even binnen bij de Belgian Woodworker, want mijn kameraad volgde in het verleden een cursus als meubelmaker met als resultaat een prachtige tafel.

We sloten de namiddag af met een vroeg diner (noodzakelijk voor de spijsverteringsproblemen van mijn kameraad) bij brasserie Van De Weyer. Van De Weyer kwam in de plaats van het vroegere Café Charly’s en kreeg een total make-over die ietwat kitscherig aandeed, maar die ik desondanks best wist te smaken. En de garnaalkroketten mochten er ook zijn!

Een dag die anders liep dan verwacht, maar die ik met een goed gevoel afsloot.

Back in Antwerp: Camping Campina

Vrijdagavond had ik afgesproken met mijn ex-huisbazin. Toen ik naar Borgerhout verhuisde, dacht ik dat we veel meer met elkaar zouden optrekken. Toen we nog collega’s waren (lang geleden in een ander leven), konden we het immers prima met elkaar vinden. Doordat ik zo opgeslorpt geraakte door mijn werk, bleef het echter bij een paar gedeelde momenten.

Hoog tijd om eens fatsoenlijk af te spreken dus. Al woon ik ondertussen alweer een tijdje in Leuven, de heimwee naar een échte stad blijft een beetje sluimeren. Mijn ex-huisbazin stelde voor om iets te eten in Camping Campina op de Dageraadplaats, zowat het gezelligste plein van Antwerpen. Ik reserveerde een tafeltje voor twee, we bestelden allebei een wildsuggestie en de avond vloog voorbij. Het leek wel alsof we een half leven bij te praten hadden. Over onverwachte zwangerschappen tot verbroken relaties, alles passeerde de revue.

De wildragout voldeed niet helemaal aan de verwachtingen (ik vond het nogal vreemd dat de groenten over de ragout gedrapeerd werden), maar we hadden het zo gezellig dat ik zelfs de laatste snelle trein naar Leuven miste, waardoor ik noodgedwongen de stoptrein moest nemen.

Alleen stom dat ik de kapstokken vergat mee te nemen die ik per ongeluk vanuit Borgerhout naar Leuven verhuisde. Geen erg, hebben we een excuus om nog eens af te spreken. 😉

Sushi Lunch

Yep, deze week staat helemaal in het teken van sushi. Gisteren als diner, vandaag als lunch. Toegegeven, ik was eigenlijk liever naar Jour de Fête gegaan, maar aangezien het een lunch was ter gelegenheid van het afscheid van één van de collega’s die mij het meest dierbaar is en hij zin had in sushi, wilde ik niet al te moeilijk doen. Uiteindelijk kan ik wel elke dag van de week sushi eten, indien nodig. 😉 Én mijn collega vertrekt voor een chique post naar Parijs. Een reden te meer om hem te vriend te houden. Ik zie zo’n bezoekje aan Parijs zeker zitten! 😉

We gingen met z’n vieren naar restaurant Kabuki, bekend om wille van de kaiten sushi (het sushi-treintje!). Het restaurant had recent een opfrisbeurt gekregen, al moet ik eerlijk zeggen dat daar niet zoveel van te merken viel. De inrichting was nog helemaal hetzelfde, alleen de treintjes met de sushi reden wat sneller. En het sushi-aanbod was minder gevarieerd van voorheen. Geen overdonderend succes, dus. Maar het gezelschap maakte veel goed (ik val in herhaling).

Het was zo gezellig dat we helemaal de tijd uit het oog verloren en ik me moest haasten om op tijd in mijn vergadering van 14u te zijn.

Babybezoek in Betekom

Deze avond spoorde ik naar Aarschot en fietste met mijn blue-bike naar Betekom. Googlemaps bracht mij langs een bijzonder donker weggetje langs de sporen, zodat ik genoodzaakt was mij tempo ietwat te vertragen om te zorgen dat ik niet per ongeluk een wandelaar (of een hond aan de leiband) omver reed. Dat donkere weggetje bracht mij naar een grote, goed verlichte steenweg, waar ik me dan ietwat onveilig voelde door het voorbij razende verkeer, maar hey, ik geraakte zonder kleerscheuren op mijn bestemming alwaar mijn collega, zijn vrienden en hun zoontje (ondertussen al bijna een half jaar, shame on me) om mij wachtten.

Ik moet zeggen dat ik danig onder de indruk van hun huis was. Zo groot! Zoveel ruimte! Mijn appartementje in Leuven paste er ongeveer drie keer in. Ik maakte kennis met hun schattige zoon die zich de ganse avond als een absolute modelbaby gedroeg. De collega in kwestie werkt ondertussen voor een andere afdeling van ons bedrijf, dus ik heb op de werkvloer niet meer zoveel contact met hem. We hadden dus veel om over bij te praten, terwijl we genoten van sushi met saké. Yummmie!

Voor de terugweg naar het station gaf mijn gastheer me wat tips om een andere route te nemen, die inderdaad een stuk makkelijker en aangenamer was dan de route die ik op de heenweg genomen had. Een superkort treinritje later was ik alweer in Leuven.

Fijne avond.

Yet Another Blog

Life on my side

vrienden