Knokke-Heist with friends

Toen mijn vriendin uit Antwerpen tijdens ons diner bij Convento Wijnbistro zei dat haar zus die in Italië woont, net als vorig jaar, opnieuw een dikke week aan de kust zou verblijven, schreef ik meteen die data in mijn agenda. En de sterren stonden goed, want het weekend dat onze vriendin uit Ternate aankwam in België was het weekend voordat wij op vakantie vertrokken naar Puglia en dat we om die reden hadden vrijgehouden.

Dus spoorden we zondagochtend in een goed gevulde trein richting de kust. Omdat we plannen hadden om samen te fietsen en er in Duinbergen geen blue-bikes waren, beslisten we af te stappen in Knokke, erop gokkende dat dit station het meeste blue-bikes zou hebben. Helaas, er stonden welgeteld drie blue-bikes in het fietsenrek en dan nog van die slimme blue-bikes zonder fysiek slot. Eén fiets had platte band, de tweede fiets kregen we, na wat geklopt op het zadel, ontgrendeld en de derde fiets kregen we gewoonweg niet geopend. We kregen steeds de melding dat de fiets zich niet bij een blue-bike locatie bevond. Euh, sure.

Na heel wat gepruts gaven we het op en besloot ik alvast met de ene fiets die we ontgrendeld kregen naar het appartement van onze vriendinnen te rijden. Mijn vriend zou te voet volgen en ergens onderweg een fiets huren, zodat we alsnog samen konden fietsen. Dat plan lukte wonderwel en even later waren we allemaal herenigd in het appartement. Een blij weerzien!

Vanaf centrum Knokke-Heist maakten we samen met onze twee vriendinnen en de jongste zoon van onze vriendin uit Italië een fijne fietstocht in de omgeving. We passeerden het charmante dorp Ramskapelle om te eindigen bij de Zes Bochten voor een heerlijke lunch. Op het terras van de Zes Bochten vervoegden we de moeder van onze vriendinnen en de oudste zoon van onze vriendin uit Italië, die al voor ons daar waren aangekomen.

Onze plannen om ook in de namiddag nog een grote fietstocht te maken, borgen we al snel op. Te warm. Ideaal weer om van een mooie namiddag aan het strand te genieten. Veel meer dan luieren en af en toe zwemmen deden we dus niet. Oja, de jongens speelden oorlogje. 😉

‘s Avonds aten we gezellig samen boterhammetjes op het appartement. De oudste zoon van onze vriendin zorgde voor de aperitiefhapjes.

Na het eten namen we afscheid. Ik fietste terug naar Knokke, mijn vriend volgde te voet (hij had zijn huurfiets al in de namiddag binnen gedaan). Tot mijn verbazing lukte het vlot om de blue-bike opnieuw te vergrendelen aan het station.

Het eerste stuk van onze treinrit verliep vlotjes. Bij onze overstap in Brugge was het echter gedaan met ons geluk: gigantische treinvertragingen. Uiteindelijk had onze trein meer dan twintg minuten vertraging en was het zoeken om nog ergens een plaatsje te vinden. Gezellig samen zitten, zat er niet in. En dat beterde er niet op naarmate de rit vorderde. Zo spijtig voor al die mensen die kiezen voor het openbaar vervoer en die na een vermoeiende dag aan zee moeten rechtstaan. Pas na Brussel kwamen er plaatsen vrij in de wagons. Uiteindelijk waren we om twintig voor twaalf ‘s nachts thuis en kropen we meteen in bed na een fijne, maar vermoeiende dag.

Op de tribune van het Nationaal Defilé

Wat doe je als je uitgenodigd wordt om het Nationaal Defilé bij te wonen vanaf de tribune tegenover het Koninklijk Paleis? Gaan, natuurlijk! Niet dat ik zo koningsgezind ben, verre van eigenlijk, want ik vind het koningschap een totaal achterhaald concept, maar hey, het is wel eens bijzonder om zo’n defilé mee te maken vanaf een bevoorrechte plaats. En zeker na twee jaren corona.

De namiddag begon met een beetje stress omdat mijn trein vertraging had en het door de nadarhekken en het vele aanwezige volk niet zo makkelijk was om de ingang aan het Paleizenplein te bereiken. Maar gelukkig kon ik een groepje volgen dat ook een uitnodiging had. De veiligheidscontrole bij de security verliep vlot en ik zocht me een plekje uit op de tribune.

De koningskinderen namen eerst plaats op de koninklijke tribune, gevolgd door de zus, broer en halfzus (Go Delphine!) van onze koning. De koning en de koningin arriveerden onder begeleiding van de koninklijke escorte te paard. Het defilé startte stipt op tijd met eerst het militaire gedeelte, gevolgd door het civiele defilé. Van al de deelnemers kregen de oudstrijders, de jonge kadetten en de helden van de zorg en de brandweer duidelijk het meeste applaus.

Het was boeiend om dit eens mee te maken, maar op den duur had ik het wel gehad met al die marcherende mensen. En de dynamische demonstratie door de militaire en civiele onderdelen van defensie werkte soms een beetje op de lachspieren (en die van mijn buren op de tribune). Al vermoed ik dat dit op tv heel cool overkwam. Ik zag de cameramensen hollen om de demonstratie zo mooi mogelijk in beeld te brengen. Wel cool: de gasten die met een helicopter op het koninklijk paleis gedropt werden en vervolgens zich aan touwen via het dak naar beneden lieten zakken.

Van de overvliegende helicopters en vliegtuigen zag ik helaas niet zoveel, daarvoor zat ik te ver naar achter op de overdekte tribune. Te onthouden voor een eventuele volgende keer.

De dynamische demonstratie van Defensie:

Wat coole voertuigen en een hond:

Het civiele defilé:

Applaus voor de federale politie:

Onze brandweerlieden:

Eigenlijk vond ik de afsluiter het mooiste: muziek gebracht door de koninklijke muziekkapellen van de Marine en van de gidsen:

Het Europese volkslied, een klassieker van Beethoven die me altijd weet te raken:

En het Belgisch volkslied waarvan duidelijk echt helemaal niemand (inclusief mezelf) de tekst kent:

Na het defilé bedankte de koninklijke familie de muzikanten en wuifden ze beleefd naar de aanwezigen op de tribunes.

Het moment waarop Mathilde bijna tegen de grond ging omdat naaldhakken en kasseien nu eenmaal geen ideale combinatie zijn:

Grote fan van de schoenen van Delphine!

Foodtruckfestival in Kampenhout

Normaal stond er gisteren een zwembadparty op het programma bij onze vrienden in Zichem. Helaas werd hun ganse gezin getroffen door COVID-19 en konden we kruis maken over onze plannen.

Gelukkig heb ik altijd een plan B. 😉 Mijn vriend en ik probeerden al een maand of twee af te spreken met onze kameraad-filmliefhebber en zijn vrouw, maar tot nu toe was dat nog niet gelukt. Ik stuurde onze kameraad een berichtje, en jawel, mirakel: hij had deze zaterdag nog geen plannen. Zijn vrouw kon er wel niet bij zijn, want die zat een paar weken voor haar werk als sportpsycholoog in Manchester. (Superblij voor haar dat ze na een toch moeilijke zoektocht een toffe job heeft gevonden.)

Onze kameraad stelde voor om ‘s avonds samen naar het foodtruckfestival in zijn thuisbasis Kampenhout te gaan. Snel een cambio gereserveerd, want Kampenhout is niet bepaald vlot bereikbaar met het openbaar vervoer.

De zaterdag zelf kregen we rond de middag telefoon van onze vriend. Of we eventueel geen zin hadden om een beetje vroeger te komen om op deze zonnige dag te genieten van het zwembad van zijn ouders. Da’s maar een woord, snel onze zwemkledij en wat handdoeken in de rugzak gegooid, de cambioreservatie vervroegd en klaar!

Bij aankomst bij zijn ouders maakten we meteen kennis met het hondje Lou, die zeer nieuwsgierig aan ons kwam snuffelen. Normaal heb ik het niet op witte honden, maar voor Lou maak ik graag een uitzondering.

Na uitgebreid van het zwembad genoten te hebben, trekken we naar het foodtruckfestival in het centrum van Kampenhout. Het is er gezellig druk, maar de wachtrijen vallen over het algemeen wel mee. Ik bestel een pornstar martini die me spijtig genoeg wat tegenvalt. De Australian pie met bloemkool en Indian curry daarentegen is erg lekker. Als hoofgerecht bestel ik een Etiopische vegetarische schotel met hartige pannenkoeken. Ondanks de vrij beperkte wachtrij moet ik even geduld uitoefenen voordat ik bediend wordt. Gelukkig smaakt de schotel uitstekend. We sluiten ons bezoek aan het foodtruckfestival af met, hoe kan het ook anders, een ijsje. Daarna keren we terug naar het huis van onze vriend, want ik begin het wat koud te krijgen.

Een droomhuwelijk in Kasteel Ter Wallen

Dit verlengde weekend (ja, ik behoor tot de gelukzakken die vrij hebben op 11 juli) waren we te gast op het huwelijksfeest van onze kameraad uit Leuven en zijn sympathieke bruid uit Australië. Na hun sober wettelijk huwelijk hadden onze vrienden een heel weekend uitgetrokken om hun liefde te vieren in intieme kring. Naast hun drie dochters, de ouders van de bruidegom en hun partners en de zus van de bruidegom met haar partner en twee kinderen, waren mijn vriend en ik de enige vrienden van het koppel op het feest. Een hele eer om aanwezig te zijn op zo’n bijzonder moment!

Het hele weekend was zeer professioneel georganiseerd, met een kamerverdeling, een meeneemlijst, een spotify playlist waaraan je zelf nummers kon toevoegen en een tot op het uur uitgewerkt programma. Laat me zeggen dat ik danig onder de indruk was!

Omdat Kasteel Ter Wallen in Izegem nu eenmaal niet bij de deur ligt en mijn vriend en ik als opdracht hadden voor de quiches en de salades te zorgen voor de lunch zaterdag en we ook wat drank en spelletjes bij hadden, huurden we een cambio voor het ganse weekend. En ik moet zeggen: die cambio zat heel goed vol.

Iets voor elf uur zaterdagochtend arriveerden we op het domein, als allereerste gasten. We omhelsden onze vrienden en hun drie dochters, laadden de frigo’s vol met onze etenswaren en flessen wijn, prosecco en cava en verkenden vervolgens een deel van het huis en het terrein. De kamers zelf waren nog niet ter beschikking, want die moesten nog schoongemaakt worden. Ik was vooral onder de indruk van de demonstratie van de industriële vaatwasser die in half uur alle inhoud brandschoon kreeg. Ik wist niet eens dat zo’n ding bestond!

De andere gasten druppelden met mondjesmaat binnen. Mijn vriend en ik stelden ons voor en maakten kennis met alle familieleden. Eén van de gasten merkte op dat er niet gedacht was aan mayonnaise en ketchup. Voor mij niet zo’n probleem, maar er zijn mensen die niets kunnen eten zonder een sausje daarbij. 😉 De bruid was daarnaast ook ongerust over een potentieel Viennetta-tekort. En dus boden mijn vriend en ik aan om naar de Delhaize vlakbij te rijden en nog wat inkopen te doen. Ter plekke lieten we ons verleiden tot de aankoop van wat aperitiefschoteltjes. Altijd leuk om ‘s avonds nog wat te knabbelen te hebben bij een glaasje wijn.

Toen we terug waren, was het tijd om aan de lunch te beginnen. Ik had voor de gelegenheid quiches gekocht bij Guykes quiches. En ook de vader van de bruidegom had wat quiches en salade meegenomen. De hoeveelheid quiches bleek redelijk goed gemikt te zijn. Er was wat overschot, maar niet geweldig veel. Sla was er duidelijk wel veel te veel. Ik dacht: met zoveel vegetariërs in het gezelschap geraakt die sla wel snel op, maar dat was verkeerd ingeschat. De zon was van de partij en het was genieten van de lunch onder de parasols buiten op de patio. Alvast een goed begin.

Na de lunch werden we opgedeeld in drie groepen voor de schattenjacht die de drie dochters in mekaar gestoken hadden (stevig geholpen door de bruidegom, daar twijfel ik niet aan). Mijn vriend en ik vormden een team met de bruid en de bruidegom en we wonnen de schattenjacht met sprekend gemak. Het competitiebeest in mij was alvast tevreden.

Vervolgens kleedden we ons om en brachten we de rest van de namiddag in het zwembad door. Mijn vriend en de partner van de zus van de bruidegom vonden een hele hoop opblaasbare spullen in de kelder en zo kwam het dat het niet zo grote zwembad vol dreef met luchtmatrassen, zwembanden en zelfs een heuse zwaan. Tof! En ook aan de inwendige mens werd gedacht, want de bruid voorzag ons de ganse namiddag door van fruit, macarons en ijsjes. Zalig!

De namiddag vloog voorbij. We leerden de jongedames chapeau spelen en ook het exploding kittens spel was een hit. Alvorens aan het avondmaal te beginnen, spoelden mijn vriend en ik het zwembadwater van ons af onder de douche. We waren net gezellig aan het ‘knuffelen’ toen de bruid op de deur klopte met de melding dat het avondeten klaar was. Hum. 😉 Continue reading →

Uitstel, geen afstel!

Dat stond er bovenaan de uitnodiging die onze vrienden uit De Pinte ons een tijdje geleden bezorgden, want ja, in plaats van twee jaar geleden hun tienjarig huwelijk met veel feestgedruis te vieren, moest iedereen toen in lockdown. Maar kijk, twee jaar later was het dan toch zover en konden we samen met hen de verjaardag van onze vriendin én hun twaalfjarig huwelijk vieren. Als dat niet mooi is.

Mijn vriend en ik waren een klein uurtje te laat op het feest, wegens iets te lang blijven plakken aan het ontbijt in Kruibeke. Gelukkig verliep de cambiorit van Kruibeke naar Zevergem bijzonder vlotjes, zodat we geen bijkomende vertraging opliepen. Rond 12.30u parkeerden we onze wagen aan de Veldblomme (waar we twee jaar geleden het doopfeest van de jongste dochter van onze vrienden bijwoonden) en werden vervolgens met open armen welkom geheten door onze gastheer en gastvrouw.

Onze timing was zo slecht nog niet, want na de welkomstspeech van het nog steeds gelukkige bruidspaar werd de frietkraam geopend die het stel voor de gelegenheid had gehuurd. Ik ben niet zo’n grote fan van frietjes, maar ik kan niet ontkennen dat een portie frietjes met curryketchup zo nu en dan wel eens kan smaken. Mijn vriend genoot alvast van zijn twee bickyburgers.

Ik had speciaal voor de gelegenheid mijn DSLR camera nog eens vanonder het stof gehaald, omdat de bruid en de bruidegom graag wat foto’s met hun familieleden wilden. Dat bleek best wel een uitdaging, want er was nergens een mooi plekje in de schaduw om een groepsfoto te nemen. Dan maar gekozen voor de Veldblomme zelf als achtergrond, maar ik vrees dat de felle zon niet bepaald de beste foto’s heeft opgeleverd. Vooral de oudste dochter had heel veel last van de zon in haar ogen en staat op bijna alle foto’s met dichtgeknepen ogen en een getergde blik. Nuja, de foto’s zijn alleszins een mooi souvenir van een geslaagde dag.

Een vriend van het koppel zorgde ervoor dat alle kindjes die dat wilden (en dat waren er heel veel) geschminkt werden. Amai, onder de indruk van hoeveel geduld die kinderen aan de dag legden, want de wachtrij was echt heel lang. Maar het resultaat mocht er wezen en leverde veel fotogenieke foto’s op.

Na het dessert besloten mijn vriend en ik naar Leuven terug te rijden. Na een te korte nacht slaap (en iets te veel alcohol) was onze pijp uit en verlangden we naar een rustige zondagavond op ons appartementje.

Hofke van Bazel

Zaterdag was het dan eindelijk zo ver: de lang verwachte reünie met Kato en Dieter in het Hofke van Bazel! Even zag het ernaar uit dat Dieter door migraine verstek moest laten gaan voor onze date, maar gelukkig herstelde hij na een dutje en de juiste medicatie voldoende om zich alsnog bij ons drieën aan tafel te voegen. Oef! Het zit die arme Dieter wel niet mee de laatste tijd, want hij hield een gebroken heup over na zijn laatste marathonavontuur in Parijs, waardoor hij zich nu noodgedwongen op krukken verplaatst. Hopelijk groeit alles snel weer aan elkaar.

Zo fijn om gezellig te kunnen bijpraten met onze vrienden terwijl we genoten van de culinaire lekkernijen op ons bord, vergezeld van een lekker glaasje wijn. Al hield Dieter het deze avond, begrijpelijk, alcoholvrij. We moeten het lot nu ook niet tarten, he. Zo’n migraine kan hardnekkig zijn.

Een speciale vermelding verdient het gerecht met huisgekweekte (!) wasabi. De eigenares van het Hofke kwam zo fier als een pauw uitleggen dat de chefkok al jaren pogingen deed om in de moestuin van de zaak wasabi te kweken en dit jaar was het hem eindelijk gelukt. Een plezier om te kunnen genieten van deze heerlijk vers geraspte groene wortel. Ook applaus voor het heerlijke vegetarische voorgerecht met artisjok trouwens! Geniet met ons mee.

Fingerfood & amuses ‘Gina’s choice’:

Bretoense artisjokbodem | truffel | Parmezaanse kaas | jus barigoule met weidekringzwam | Noilly Prat

Fresh Ice tea
perziksorbet | citruskaramel | kombucha van Earl grey thee

Say cheese | ambachtelijk gerijpte kazen en garnituren

Vive la fraise!
Bazelse aardbeien | mascarpone | pistache uit Bronte | crispy cannelloni | kardemom ijsroom

Zoetigheden bij de koffie en thee:

Na deze fantastische avond konden we gelukkig blijven logeren bij Kato en Dieter in Kruibeke zelf, want geen idee hoe mijn vriend en ik anders nog thuisgeraakt zouden zijn. De openbaarvervoeropties in Kruibeke zijn nogal beperkt en de cambio was na al die wijn voorzeker geen veilige optie meer. Al was het wel een beetje wennen aan het feit dat de ruimte waarin we logeerden geen gordijnen had, waardoor de zon ons ‘s ochtends vroeg een paar keer ongewenst wakker maakte.

Maar kijk eens wat een heerlijk ontbijt er ‘s ochtends op ons wachtte. Als Kato en Dieter een ander carrièrepad overwegen, kunnen ze nog altijd een B&B openen. 😉

Opening onthaalgebouw van het Kasteel van Gaasbeek

Vandaag stond de opening van het nieuwe onthaalgebouw van het Kasteel van Gaasbeek op het programma, al had ik niet verwacht dat het zo’n gedoe zou zijn om ter plekke te geraken. Murphy in actie zullen we maar zeggen.

De dag was nochtans goed begonnen met een gezamenlijke treinrit met mijn twee collega’s naar Brussel. We hadden de trein van 8.06u genomen, kwestie van een beetje marge te hebben. Mijn collega had een cambio-kaart van het werk gereserveerd die we samen gingen ophalen aan het onthaal.

Helaas was mijn collega vergeten te noteren wat de nummerplaat van de wagen was die hij had gereserveerd. Geen nood, zoveel moeite was het niet om snel de kaart uit te proberen bij de tiental wagens die er stonden in de Markies- en Loksumstraat. Tot mijn grote verbazing reageerde echter geen enkele wagen. Nog eens alle wagens afgegaan: geen enkele wagen die wilde opengaan.

Voor de zekerheid terug naar het werk gelopen om te vragen of de onthaalbediende ons niet per ongeluk de verkeerde kaart had meegegeven. Dat bleek niet het geval te zijn, dus terug naar de cambioparkeerplaats.

Mijn collega dan maar naar cambio gebeld en daar waren ze zo vriendelijk om hem de exacte nummerplaat van de gehuurde wagen door te geven. Helaas had mijn collega er vergeten bij te zeggen dat geen enkele wagen in de buurt op de kaart had gereageerd. En jawel: de knalblauwe cambio weigerde de kaart te herkennen.

Opnieuw naar cambio gebeld. De vriendelijke medewerker aan de andere kant van de lijn ontgrendelde de wagen vanop afstand en opgelucht stapten we in. Ondertussen hadden we al flink wat tijd verloren en zag het ernaar uit dat we nooit vóór 9.30u in Gaasbeek zouden geraken.

Onze vreugde dat we in de wagen geraakt waren, was echter van korte duur. Het ding weigerde te starten. Opnieuw naar cambio gebeld en na een volledige herstart van de wagen vanop afstand, slaagde mijn collega er eindelijk in het ding aan de praat te krijgen. Da’s echt wel de eerste keer dat ik zoveel problemen ervaar met cambio. Bij mijn vriend en mij verloopt dat altijd heel vlot.

Natuurlijk was het erg druk in Brussel centrum, dus tijd goedmaken zat er niet in. Uiteindelijk waren we een dik half uur te laat en misten we daardoor het merendeel van de speeches. Gelukkig hadden we nog tijd genoeg om het gebouw zelf grondig te inspecteren en te genieten van het feestelijke ontbijtbuffet. Ik kijk alvast uit naar de heropening van het kasteel zelf, maar ik betwijfel of ik me dan met een cambio naar ginder zal begeven. 😉

Teamdag in Brussel

Deze maandag stond er opnieuw een teamdag in mijn agenda. Toegegeven, twee teamdagen vlak na mekaar in een drukke periode op het werk, ideaal is het niet. Maar ik merk dat de collega’s het erg appreciëren wanneer ik aansluit en dat ik zelf veel energie haal uit de ongedwongen conversaties tijdens een teamdag. Dat ik na zo’n teamdag ‘s avonds laat nog mails moet beantwoorden, neem ik er dan ook graag bij.

Helaas kon de teamverantwoordelijke zelf er vandaag niet bij zijn, wegens een onverwacht overlijden in haar familie dit weekend. Zo jammer, want het zou haar eerste teamdag zijn in die functie en een gelegenheid om zelf ook wat in het zonnetje te staan na het vele harde werk dat ze de voorbije maanden verzet heeft. Ik heb de job zelf gedaan, dus ik weet heel goed hoe overweldigend dit soms kan zijn. Maar het ongeluk slaat toe wanneer je het het minst verwacht, natuurlijk. En zo moest ik, als oud-teamverantwoordelijke, een beetje stand-in spelen.

We startten de dag met een rondleiding in de AB. Heel boeiend om een blik achter de schermen van deze historische plek te kunnen werpen. Ook erg onder de indruk van de prachtige foto’s van hun concertfotograaf die over de muren van het gebouw sierden. We leerden ook wat meer over de uitdagingen van een concertgebouw in het midden van de stad (trillingen die zich voortplanten tot bij de buren) en de toekomstplannen.

‘s Middags lunchten we bij Grieks restaurant Strofilia, een bijzonder aangename ervaring. De zuivere smaken van de Griekse keuken deden met wegdromen naar mooie zomeravonden op een Grieks eiland. De witte wijn was naar mijn smaak een tikkeltje te oud, waardoor hij te zeer naar sherry nijgde, maar de rode wijn ging wel vlotjes binnen.

Zoals jullie kunnen zien, waren de hoeveelheden meer dan copieus en was het op het einde van de maaltijd zoeken naar een gaatje voor het dessertje met gekonfijte sinaasappel.

Vervolgens ontpopte één van onze collega’s zich tot een ware gids en voerde ons langs de Tour & Taxis site die op dit moment een pijlsnelle transformatie doormaakt.

Voor mij persoonlijk sprong de Gare Maritime food market eruit. Een plek waar je mij in de toekomst zeker vaker zal terugvinden

We sloten de namiddag af met een glas op het zonnige terras van le Quai Gourmand.

Voetschraperwandeling in Herentals

Deze namiddag spoorden mijn vriend en ik naar Herentals voor een bezoek aan zijn ouders. De ouders van mijn vriend doen altijd hun best om iets origineels te vinden om samen te doen. Ditmaal stond er opnieuw een fotozoektocht op het programma, maar nu was het de bedoeling om op zoek te gaan naar sporen van het verleden. En dat mogen jullie letterlijk nemen, want we zochten voetschrapers. Volgens de uitleg in de brochure waren er in Herentals nog meer dan vijftig van deze exemplaren terug te vinden. We waren duidelijk allemaal in goede doen, want het kostte ons weinig moeite om al de voetschrapers van de zoektocht terug te vinden.

Een blik op de diversiteit van de voetschrapers die we onderweg tegen kwamen:

Continue reading →

Knippen en plakken bij de Verbeke Foundation

Vandaag spoorde ik samen met twee andere collega’s naar Sint-Niklaas voor een teamuitstap bij de Verbeke Foundation. Aan het station werd een deel van onze groep opgehaald met een shuttle, bestuurd door Geert Verbeke himself. De andere collega’s vervoegden ons met hun eigen wagen bij de Verbeke Foundation. In totaal bestond onze groep uit vijftien personen. Jammer genoeg moesten enkele collega’s last minute afhaken door een coronabesmetting. Spijtig.

We startten ons bezoek met een koffie of een thee en werden vervolgens rondgeleid op het terrein door verzamelaar Geert Verbeke, die zijn transportbedrijf verkocht en de site transformeerde tot een plek waar kunstenaars zich kunnen uitleven. Excentriekeling Geert Verbeke praatte met veel vuur over zijn passie voor moderne kunst en zijn afkeer voor overheidssubsidies. 😉 De Verbeke Foundation is een unieke plek met een bijzondere kakafonie aan kunstwerken. Ter gelegenheid van het 15-jarig bestaan van de foundation kan je er dit jaar een tentoonstelling bezoeken exclusief gewijd aan de eigen collectie voornamelijk bestaande uit collages en assemblages. Niet elk kunstwerk vond ik even geslaagd, maar iedereen heeft zo zijn favorieten, he?

Wel jammer dat het tijdens onze wandeling begon te regenen. Gelukkig had ik ‘s ochtends een regenjas in mijn rugzak gestoken, maar met mijn flipflops was ik niet echt voorzien op wandelen door het natte gras. Mijn voeten zagen er na een tijdje dan ook bijzonder modderig uit. Gelukkig kon ik na de wandeling de ergste modder in de toiletten wegvegen met wat toiletpapier. Geen fan van vuile voeten, ikke. 😉