persoonlijk

Vrijetijdsactiviteiten

Gisterenavond lag ik in bed en kon ik de slaap moeilijk vatten. Ik lag terug te denken aan wat ik al gedaan heb in mijn leven en wat ik nog wil realiseren. Daarom leek het me interessant om hier op deze blog eens een oplijsting te maken van alle activiteiten waarmee ik me sinds mijn vroege jeugd heb bezig gehouden in mijn vrije tijd. Bij deze dus:

  • Zwemlessen: mijn allereerste echte hobby, mee gestart in het eerste studiejaar
  • Ballet: amper een maand volgehouden wegens totaal geen aanleg en behoorlijk saai
  • Muziekschool: heel het parcours doorlopen, gestart met lessen notenleer, dwarsfluit, samenspel, the works. Ik ben er tot op de dag van vandaag nog steeds trots op dat ik mijn einddiploma dwarsfluit op zak heb, want ik zal de eerste zijn om toe te geven dat ik niet echt het meeste talent had van de meisjes die samen met mijn afstudeerden, maar verdorie, ik heb hard gewerkt voor die grote onderscheiding toen.
  • Kinderkoor
  • Typles: beste investering ooit, al is mijn vingervlugheid en accuraatheid er in de loop der jaren op achteruit gegaan door veelvuldig switchen tussen qwerty en azerty en ben ik tot nader order nog steeds te lui om dvorak te leren
  • Pingpong: nog steeds één van mijn favoriete sporten, al heb ik in jaren niet meer gespeeld
  • Jeugdkoor
  • Dictielessen: heel erg leuk, beetje spijtig dat ik daar nooit iets mee gedaan heb
  • Studentenkoor
  • Studentenvereniging: elk jaar ga ik nog trouw naar de alumnibijeenkomst, heel erg tof om de mensen van toen nog eens terug te zien. Ik word trouwens binnenkort meter van het kindje van één van de gasten met wie ik in deze studentenvereniging zat.
  • Studentenkamerorkest: Na mijn eerste universitaire studies ben ik gestopt met spelen, mijn mislukte poging om opnieuw aansluiting te vinden bij een orkest niet meegerekend
  • Cursus rock and roll: komt nog van pas op trouwfeesten
  • Cursus stijldansen: van chacha over Weense wals tot tango, al die stapjes zijn uit mijn geheugen verdwenen, totaal niets van blijven hangen
  • Buikdansen: vond ik heel leuk tot de cursus van locatie veranderde en ik een nieuwe leerkracht kreeg die me niet wist te inspireren
  • Badminton: ik ben nogal een fan van racketsporten, helaas is mijn badmintonpartner geëmigreerd naar Chicago
  • Studie rechten: een tweede universiteitsdiploma gehaald terwijl ik full time werkte; als ik er nu op terugkijk, weet ik niet goed meer hoe ik daar in geslaagd ben
  • Middelbare graad beeldende kunsten: heel mijn leven doodgraag getekend, maar pas naar de academie gegaan toen ik al werkte. Helaas bleek ik me op dat moment al te zeer de denkwijze van een ingenieur eigen gemaakt te hebben, wat de echte vrije artistieke expressie belemmerde of ja, anders gezegd, te weinig talent
  • Digitale fotografie: ik neem erg graag foto’s, maar moet eerlijk zijn dat ik ook hier niet over het grote talent beschik; ondertussen ben ik gestopt met het volgen van lessen en heb ik me zowat neergelegd bij het feit dat ik op zijn best een middelmatig fotograaf genoemd kan worden
  • Photoshop: Maar een half jaar lessen gevolgd, genoeg om me deftig uit de slag te kunnen trekken, maar te weinig om al die wondere functionaliteiten goed onder de knie te hebben
  • Zanglessen
  • Italiaans aan het CLT
  • Spaans aan het CLT
  • Japans aan het CLT
  • Russisch aan het CLT
  • Squash: wekelijks een uurtje op een balletje slaan, het blijft plezant en nu maar hopen dat mijn squashpartner niet emigreert
  • Bloggen: toch ook alweer een paar jaren ondertussen, al blijft het aantal lezers en reacties zeer laag en vraag ik me soms af of ik niet beter ermee zou stoppen
  • Organiseren van weekendjes en diners voor de vriendenkring: toch altijd goed voor een opkomst van een twintigtal personen
  • Bachata: een nieuwe hobby, de lessen zouden normaal vorige week starten, maar werden wegens de sneeuwval met een week uitgesteld
Enfin ja, best wel een indrukwekkend lijstje als je het zo allemaal bij mekaar ziet staan, maar ook een perfecte illustratie van mijn grootste probleem: ik kan een beetje van alles, maar niets echt goed. Of misschien heb ik gewoon het geduld niet om me in één iets te bekwamen, dat kan ook zijn. Ik ben nu op een punt gekomen in mijn leven waarop ik het mij niet langer kan permitteren om zowat te blijven rondzwalpen. Blijf ik aanmodderen of ga ik echt op zoek naar iets wat mij passioneert? En wat zou dat dan kunnen zijn? Ik heb geen idee.

Exit de nieuwjaarsfeestjes, lang leve de verjaardagsfeestjes

Ik was eigenlijk een beetje moe, vorige vrijdag, na de eerste volledig werkweek van het jaar. Een werkweek waarin ik niets anders deed dan van de ene vergadering naar de andere hollen. Langzaam warmlopen bij de start van het nieuwe jaar, het werd me niet gegund. Dus ik was niet van plan lang te blijven op het verjaardagsfeestje van de collega die zo vriendelijk was me uit te nodigen.

Maar kijk, het kan verkeren. Met een glaasje rode wijn in de hand maakten we kennis met een aantal toffe vrienden en familieleden van de jarige. Ik leerde bij over Verbindende Communicatie, deelde tips uit over reizen in Australië en haalde tegelijkertijd herinneringen aan onze eigen Australiëreis op (ondertussen al meer dan vier jaar geleden). De tijd vloog voorbij en voordat we het goed en wel beseften waren we bij de laatste gasten. Groot voordeel: het feestje was zowat bij ons om de hoek. Nog geen tien minuten later lagen we al in bed. Ideaal!

PS: Ik dacht dat ik altijd té veel eten en drinken voorzag, maar dit moet toch wel het feestje zijn met de grootste overschot ooit. Er zaten nog ganser dozen Dr. Oetker pizza’s in de diepvries. Er waren nog genoeg sandwiches en hotdogs om een half leger te voorzien en dan waren we nog niet eens toegekomen aan de versgemaakte soep. Genoeg food voor een stevige day after-party alleszins. 😉

Een bijzondere kerstboom

Zondag waren we uitgenodigd bij de toekomstige ouders van mijn petekindje om hun kerstboom te bewonderen met kerstballen uit de hele wereld. Driekoningen is nu eenmaal de laatste dag dat het nog officieel is toegestaan een kerstboom in huis te hebben (tenzij je, zoals wij, je kerstboom pas twee dagen voor oudjaar gezet hebt). Ondertussen hebben we al twee kerstballen bijgedragen aan de collectie: eentje uit Japan en eentje uit Genève. Ik kijk er alvast naar uit om de collectie in de toekomst verder aan te vullen.

We maakten kennis met de peter van mijn toekomstige petekindje, dronken een glaasje Chardonnay Meerdael, belegden onze pizza’s met héél véél beleg en werden verwend met een voortreffelijke chocolade panna cotta. Meer van dat. :-)

Een bijzondere zaterdag

De eerste zaterdag van het nieuwe jaar was er eentje om in te kaderen. Een aaneenschakeling van eerste keren, altijd leuk om de routine van het dagelijkse leven te doorbreken.

Het petekindje van mijn vriend las voor het eerst haar nieuwjaarsbrief voor. En ze deed dat werkelijk schitterend. Met veel overgave en een bijzonder goede intonatie. Heel knap voor zo’n ding van drie. Uiteraard kreeg ze daarna een centje en een dikke knuffel.

Omdat we haar extra in de watten wilden leggen, nu ze de aandacht van de mama en papa met een extra zusje moet delen, namen we haar mee naar een binnenspeeltuin in de buurt. Handig, zo’n binnenspeeltuin, je laat het kind in kwestie los op de speeltuigen en vervolgens zie het je het kind alleen nog maar terug als het dorst of honger heeft. Werden binnengespeeld: een fristi in recordtempo, een flesje water dat iets spaarzamer genuttigd werd, een K3-ijsje en een kleine portie spaghetti. Het petekindje was superbraaf, alleen bij het naar huis gaan, werden we even op een scène getrakteerd, maar dat had ik wel verwacht. Ik ben er alleszins zeker van dat ze ‘s nachts als een roosje geslapen zal hebben, ze was helemaal uitgeteld toen we haar bij haar ouders afleverden.

Vanuit de Kempen reden we vervolgens door naar Brussel voor het verjaardagsfeestje van een collega van mijn vriend. Dezelfde collega wiens huwelijk we een aantal jaar geleden bijwoonden. Spijtig genoeg is het huwelijk ondertussen alweer voorbij, maar geen erg, beide ex-echtgenoten hebben opnieuw de liefde gevonden. Ik wist niet zo goed wat te verwachten van een Pools verjaardagsfeestje, maar eigenlijk feitelijk had ik het moeten weten: een overdaad aan drank en eten. En een gastheer en gastvrouw die voortdurend bezorgd vroegen of we wel genoeg te eten of te drinken hadden. Dik spijt van die veel te grote en niet zo bijster lekkere spaghetti die we in de binnenspeeltuin binnengepropt hadden.

We knoopten een heel fijn gesprek aan met een Roemeens koppel dat plannen had om voor hun huwelijksreis naar Japan te gaan, haalden herinneringen op aan Japanse onsens, lachten wat geforceerd met de grapjes van een absoluut onverstaanbaar Engels sprekende Pool, vroegen ons af tot welke taalfamilie Fins behoort (Oeraals, net zoals het Ests) en vergat ik in een vlaag van verstandsverbijstering dat Roemeens een Romaanse taal is. Tijdens de rit naar huis herinnerde mijn vriend me eraan dat we van het Roemeense koppel met wie het zo goed klikte een uitnodiging gekregen hadden voor hun trouwfeest in Bulgarije, maar dat dit samenviel met ons reeds geplande weekend in Kopenhagen. En dat vond ik even heel erg spijtig, maar tja, een mens kan niet alles hebben, zeker?

Nieuwjaarsreceptie

En de kop is weeral af. Gelukkig is de eerste werkdag van het nieuwe jaar altijd een feestelijke bedoening met een receptie en veel collega’s om gelukkig Nieuwjaar te kussen. Altijd plezant. :-)

Dit jaar had ik een hele discussie met een collega over Leuven en dan meer bepaald over de zogenaamde overlast die studenten in Leuven veroorzaken. De collega in kwestie woonde in centrum Leuven en voor haar waren ongeveer alle studenten krapuul. Ik zal niet zeggen dat studenten altijd braaf en stilletjes op hun kot zitten te studeren en ik kom ‘s ochtends na een wilde donderdagnacht ook liever geen plasjes kots op straat tegen, maar sommige inwoners schijnen toch echt te vergeten dat Leuven net zo’n aangename en toffe stad is dankzij de universiteit en haar studenten. Het feit dat er op elk moment van de dag en nacht wel studenten rondlopen, creëert een veiligheidsgevoel dat je elders niet hebt. En laten we vooral niet vergeten dat het de universiteit is die Leuven groot gemaakt heeft. De KULeuven, Imec en UZ Leuven zijn de grootste werkgevers van Leuven. Het onderzoek dat in Imec gebeurt, is van wereldniveau en onze universiteit mag terecht trots zijn op haar rijke geschiedenis. Trouwens dat krapuul van vandaag, studeert morgen af en zal overmorgen belangrijke posities in het bedrijfsleven innemen. Laat ons dus hopen dat hier van enige overdrijving sprake is.

Als uitsmijter: wie kan zich beter over deze problematiek uitspreken dan onze eigen burgervader?

In de eerste helft van het universitaire jaar klagen de locals over de studenten. Na Pasen klagen de studenten over de locals. Ik krijg tijdens de blok klachten van studenten die vinden dat de beiaard van de universiteitsbibliotheek te veel lawaai maakt. Op andere momenten krijg ik klachten van de Leuvenaars over te luide muziek in disco’s en cafés. Dat is dus voortdurend rijden en omzien, maar ik denk dat ze allebei behoorlijk samenleven.

Afscheid

Het jaar is nog maar net begonnen en daar raast de eerste schokgolf al door mijn nieuw samengestelde team. Mijn back-up teamverantwoordelijke heeft een nieuwe job gevonden. Ik ben blij voor haar, want ze verdient het echt en het is waar, door de reorganisatie was ze op een zijspoor terechtgekomen. Ik zal haar warme persoonlijkheid en positieve ingesteldheid oprecht missen. Het was altijd een plezier om met haar samen te werken en het is jammer dat onze samenwerking nu tot een einde komt. Maar zo is het leven: een nieuwe kans die zich aandient, die moet je grijpen.

Dat wordt weer puzzelen, de komende weken, want het ziet er niet naar uit dat er snel een vervanging zal komen.

Het laatste weekend van 2012…

Vormde een waardige afsluiter. Zaterdag deden we het rustig aan. In de namiddag spraken we af in De Dry Coppen met een bevriend koppel voor een warme chocomelk, een kopje koffie, een prosecco en een gezellige babbel. Het was er druk, maar we vonden nog net een plaatsje voor vier (een heel hoogzwangere buik inbegrepen). De rest van de zaterdag ging op aan opruimen en het afronden van het alweer veel te snel voorbij gevlogen jaar 2012.

Zondag kwamen onze vrienden uit Duitsland logeren. We brachten de namiddag door in M, onze Leuvense trots. Het was leuk om het museum door ogen van anderen te zien, want ik herinner me nog goed hoe zeer ik onder de indruk was van de architectuur tijdens mijn allereerste bezoek (in gezelschap van twee koninklijke hoogheden dan nog wel). Ondertussen ben ik M-bassadeur en ben ik er al zo vaak geweest dat de initiële betovering weggevallen is. Het deed deugd om te zien dat onze vrienden even hard van het museum genoten als ik die eerste keer. Al was onze vriend niet echt een fan van de moderne kunst die getoond werd, zelfs niet van de enig over gebleven Sol LeWitt kamer. Snikje.

‘s Avonds kookten we op ons appartementje. Onze Duitse vriendin is vegetarisch, een goeie reden om nog eens een oud receptje van onder het stof te halen: mie met paddenstoelen en paprika’s. Een verrassend eenvoudig, maar zeer lekker gerecht dat we vroeger wel vaker maakten. Voor het voorgerechtje hielden we het sober met wat groentjes en humus en voor het nagerecht had ik fruitsla gemaakt. Kwestie van ons de dag voor oudjaar al niet te overeten. Spijtig genoeg bleek onze vriendin wat allergisch te zijn aan appels en laat ik nu net heel veel appels in de fruitsla gedaan hebben. Gelukkig was er als backup ijs met chocoladesaus. En zo hadden we toch nog allemaal een dessert. En het overschot van de fruitsla kan wellicht nog dienen voor Oudejaarsavond of als ontbijt de komende dagen. Kwestie van een tegengewicht te bieden aan al die culinaire overdaad.

Kerst

De eerste feestdagen zijn alweer achter de rug, het eten en de drank verteerd. Kerstdag vierden we met de ouders van mijn vriend. Toen de nicht van mijn vriend nog even langskwam met haar kroost, werd het even een hectische bedoening: zes kinderen tussen nul en vier jaar, die kunnen wat decibels produceren, maar leveren ook superschattige foto’s op. Al kan ik niet ontkennen dat de weergekeerde rust na het afscheid welkom was.

Het eten vond ik dit jaar een beetje tegenvallen. De kok van dienst had zijn best gedaan om een gezonde maaltijd op tafel te toveren, maar het resultaat was aan de fletse kant. Een beetje meer kruiden hadden het gerecht beslist geen kwaad gedaan. Gelukkig viel het dessert wel in de smaak: met een klassieke ijsstronk (not pictured here) kan je gelukkig niet veel verkeerd doen.

Tweede kerstdag reden we naar Den Haag om ons petekindje te bezoeken. Het was alweer van augustus geleden dat we haar gezien hadden en ze was flink gegroeid. Haar grote broer en zus logeerden bij de grootouders, dus we konden haar onze onverdeelde aandacht geven. Het mag gezegd, het is een pittige jongedame. Nog geen anderhalf en nu al in de neen-fase beland. Daar gaan we nog veel plezier aan beleven! Het eten dat we voorgeschoteld kregen, was zoals altijd weer voortreffelijk, inclusief de aangepaste wijnen. Die zoete dessertwijn was werkelijk to die for! (Aan de hete sausjes op de foto hebben we ons niet gewaagd.)