De Capelinhos vulkaan en Horta op Faial – 6 augustus 2023

Ons verblijf Quinta do Torcaz biedt geen ontbijt aan, dus besluiten we onderweg naar onze eerste bestemming van de dag ergens te stoppen voor een ontbijt. Onze eerste poging draait echter op niks uit door foutieve informatie op googlemaps. Op goed geluk stoppen we vervolgens bij een kleine dorpscafé, waar de aanwezigen ons allemaal met grote ogen bekijkenwanneer we er binnen stappen en iets bestellen. Gelukkig kunnen we een paar woorden Portugees, want het is duidelijk dat niemand van de aanwezigen Engels begrijpt. Ik vermoed dat ze in dit café niet veel toeristen over de vloer krijgen. We kopen een simpel broodje met kaas en hesp en eten dit op aan een plastic tafeltje op de stoep voor het dorpscafé in de zon met zicht op de Pico vulkaan. Niet slecht!

Na dit snelle ontbijt rijden we verder naar de Capelinhos vulkaan, die in 1957 vlak bij de toenmalige vuurtoren onder de zee uitbarstte en met de uitgespuwde lava en assen het eiland Faial 2,4 vierkante kilometer groter maakte. De uitbarsting zelf duurde maar liefst 13 maanden, van 27 september 1957 tot 24 oktober 1958. De vulkaan blies assen tot meer dan een kilometer ver de lucht in, vernielde 300 huizen in de nabijgelegen dorpen en noodzaakte de evacuatie van 2000 mensen, waarvan een groot gedeelte vervolgens emigreerde naar de VS en Canada.

We parkeren onze wagen op de parking bij het museum van de Capelinhos vulkaan en beslissen eerst de wandeling te doen en dan het museum en de vuurtoren te bezoeken. Het landschap is alleszins behoorlijk indrukwekkend. We wandelen over het nieuwe stuk Faial waar langzaam de eerste groene plantjes zich wagen tussen het vulkanische gesteente en de assen. Het contrast tussen het grijze gesteente en de prachtig blauwe zee kan amper groter zijn. Heel bijzonder en behoorlijk stoffig, dat ook. Dat fijne grijze stof kruipt letterlijk overal tussen.

In het ondergrondse museum dat bijna volledig volledig onzichtbaar is en, op een grote cirkel na, het vulkanische landschap zo veel mogelijk respecteert, leren we meer over de uitbarsting van 1957 en de krachten die zich onder onze voeten bevinden. Je moet hier echt komen om te beseffen hoe groots en krachtig de natuur kan zijn. Heel erg boeiend. Uiteraard bezoeken we ook de ruïne van de vuurtoren die de sporen van de uitbarsting draagt. Gelukkig maakte deze vulkaan geen slachtoffers en kon iedereen tijdig geëvacueerd worden.

Van al die vulkanische activiteit krijgt een mens honger. We stappen opnieuw in onze wagen en laten ons met rammelende magen door googlemaps rijden naar Restaurante Bela Vista. Zoals de naam doet vermoeden, krijgen we bij ons eten vanaf het terras gratis en voor niets een prachtig uitzicht. We genieten van de uitstekende verse vis met groentjes en patatjes. Simpel, maar lekker. Bij het eten drinken we een half flesje wijn en een brandy als afzakkertje.

Continue reading →

Mislukte donatiepoging

Vandaag had ik om 17.15u een afspraak bij Dirk De Witte Kappers. Bedoeling was om, net zoals bij mijn vorige twee kappersbezoeken de voorbije jaren, haar te doneren aan Geef om Haar. Ik had op voorhand thuis wat zitten meten en meende dat ik net de dertig centimeter zou halen om nog een korte bob over te houden. Helaas oordeelde de kapster daar anders over. In tegenstelling tot vorige keren zei ze mij dat ze sowieso eerst de uitgedunde puntjes van mijn haar moest afknippen. En daarmee zou ik een paar centimeters verliezen en was mijn staart geen dertig centimeter meer. Aangezien ik nu toch bij de kapper zat, besloot ik dan maar meteen door te bijten en die puntjes te laten afknippen. Wel straf dat een dikke twintig centimeter niet voldoende is om te doneren.

Nog een paar maanden sparen en ik kan een nieuwe poging doen. Geduld is een schone deugd. Nu is mijn haar alleszins in topvorm voor het personeelsfeest (waarvoor ik initieel een bob wilde, maar goed, het zal een hoge paardenstaart worden).

Om mezelf te troosten na deze kleine ontgoocheling trakteerde ik mijn vers geknipte zelf op een avondmaal bij Barouche. Nog steeds grote fan van hun bowls en dan vooral van de bloemkool. Al mogen de zoete aardappelfrietjes er ook zijn. Lekker!

Kiku sushi in Herent

Deze avond fietste ik naar Herent voor een bezoek aan onze vrienden en hun twee dochters op deze wapenstilstand. Het was al donker toen ik op de fiets kroop, maar dankzij googlemaps en de fietssnelweg geraakte ik er verrassend vlot. Gelukkig regende het niet!

Onze vrienden hadden een tafel gereserveerd bij Kiku sushi, het enige sushirestaurant dat Herent rijk is (en dus mogen ze zich terecht het beste sushirestaurant van Herent noemen). Ik vond de sushi eerlijk gezegd maar matig, de stukken waren veel te groot naar mijn goesting en de gefrituurde sushi was, net zoals de hapjes die we als voorgerecht aten, veel te hard gefrituurd. En ik ben sowieso al niet echt een fan van gefrituurde sushi. Ik was stiekem een beetje jaloers op de scampi met madrascurry die één van de twee dochters besteld had. Maar gelukkig maakte het uitstekende gezelschap veel goed!

Na de maaltijd trokken we terug naar het huis van onze vrienden, deden we een flesje wijn open en speelden we de rest van de avond spelletjes. Ik noteer Vlotte Geesten 2.0 als ontdekking van de avond. Een simpel uit te leggen spel waarbij een vliegensvlugge reactiesnelheid en tegenwoordigheid van geest superbelangrijk is.

En gelukkig regende het ook niet op de terugweg naar Leuven!

SPQR lunch

Gelukkig heb ik een blog om mij eraan te herinneren dat de laatste keer dat mijn vriend en ik deelnamen aan een S.P.Q.R. brunch 5 maart 2012 was. Euh? Jawadde, time files when you’re having fun, zal ik maar zeggen zeker?

Na al die jaren stonden de sterren eindelijk weer goed en bleken mijn vriend en ik zowaar nog geen verplichtingen te hebben deze zondagmiddag en aangezien hij deze avond terug vliegt naar Genève leek ons dit wel een mooie afsluiter van het weekend.

Op een oude bekenden na zagen we vooral veel nieuwe gezichten aan de lange feesttafels in de Sint-Geertrui-abdij. Natuurlijk belandden we weer bij mijn oud-collega aan tafel, maar ik maakte ook kennis met de andere mensen aan tafel. Het klikte vooral goed met Robert Scotton, een oud-voetballer bij Winterslag, die nu als ietwat uit de hand gelopen hobby Italiaanse wijn importeert. De lunch werd verzorgd door traiteur Kapucijn en was naar goede gewoonte uitstekend. Alleen de wijnen van Doppio ‘L’ vielen iet of wat tegen. De prosecco was ok, maar de witte wijn was niet echt mijn ding. Gelukkig was de rode wijn beter!

Alleszins beleefde mijn vriend en ik alweer een fantastische middag/namiddag en we beloofden aan Robert zeker eens langs de kerstmarkt te komen wanneer hij de stand van Rotary Leuven-Rotselaar zou bemannen.

PS: Het blijft toch vreemd, zo’n feestelijke maaltijd zonder Eric Claes

Bar Baron en Allison

Deze avond hadden mijn vriend en ik afgesproken bij Bar Baron op het de Becker Remyplein (vroeger zat op deze plek Brasserie de Curve) met onze vrienden uit Zichem. Omdat hun oudste zoon deelnam aan een schaakwedstrijd in de buurt had ik extra vroeg (17u) gereserveerd, zodat hij samen met ons iets kon eten en hij daarna naar zijn wedstrijd kon gaan.

Het was voor ons allemaal de eerste kennismaking met deze nieuwe zaak. Het interieur kreeg alvast een geslaagde make-over en ik kan me voorstellen dat het in de zomer gezellig vertoeven is in de tuin achter het restaurant. De bediening was duidelijk nog niet zo goed ingewerkt, maar dat zagen we, gezien hun jeugdige leeftijd, graag door de vingers. Persoonlijk was ik gecharmeerd door het tapas-concept en ik weet dat mijn vrienden ook grote fan zijn van samen gerechtjes delen, dus dat was meteen een schot in de roos. En het mag gezegd: de tapas waren lekker en verzorgd.

Na de maaltijd zakten we met ons gezelschap (minus de schaker) af naar het centrum van Leuven voor een cocktail/mocktail bij Allison. Tot mijn verbazing slaagden we er zelfs in een tafeltje voor vijf te bemachtigen. Helaas wel in het zaaltje achteraan, wat toch net iets minder gezellig is da een tafeltje bij de mooie toog. We lieten het niet aan ons hart komen en genoten van onze drankje. Onze vrienden hadden achteraf zelfs nog zin in een ijsje van ‘t Galetje! Daar heb ik toch beleefd voor gepast. 😉

Leuven bereidt zich voor op de eindejaarsperiode

Elk jaar weer ben ik verrast als de kerstverlichting opnieuw in de straten opduikt. Ligt het aan mij of komt dat moment elk jaar vroeger?

Feest bij deBuren

Dit weekend viert deBuren haar twintigjarig bestaan. Het merendeel van het feestprogramma moet ik helaas aan mij voorbij laten gaan wegens andere plannen, maar gelukkig kon ik deze avond wel aanwezig zijn bij de feestelijke onthulling van de splinternieuwe mural van Nel Aerts. De nieuwe mural kreeg de naam ‘Nestas’ en jawel deze mural is wel degelijk geïnspireerd door de oudste teruggevonden Nederlandstalige verzen neergekrabbeld door een monnik in Kent.

Door treinproblemen miste ik helaas de speeches, maar ik was net op tijd voor de onthulling zelf in aanwezigheid van de kersverse minister van Cultuur. Daarna volgde een fijne receptie in het poepchique The Dominican. Een vriendelijke collega nam me op sleeptouw tijdens de receptie en stelde me voor aan allerlei boeiende mensen. Alleen vrees ik dat het er zoveel waren dat ik van minstens de helft de namen niet onthouden heb. 😉

Ik bleef uiteraard plakken tot het einde van de receptie waardoor ik verstek moest laten gaan voor het reisconcert van het USO. Gelukkig had ik op voorhand aan mijn jonge collega (die als niet-student geluk heeft dat ze viool speelt en er altijd violen te kort zijn) gezegd dat de kans klein was dat ik er effectief zou geraken. Maar toch blij dat ik het USO heb kunnen steunen.

Lancering Architectuurboek Vlaanderen in Heilig Hartkerk Gent

Voor al uw speeches één adres: yab.be! Neen, alle gekheid op een stokje, door één of ander ongelooflijk toeval moest ik deze week twee keer speechen op zeer uiteenlopende evenementen. Al werd de tweede keer helaas niet voorafgegaan door verwennerij in een fantastische privé-wellness. Neen, ik spoorde na een dag goed gevuld met selectiegesprekken, last minute voorbereidingen voor een belangrijk netwerkmoment, vlak daarna gevolgd door het netwerkmoment zelf (really, als er iets is wat mij oncomfortabel maakt, is het wel dit soort last minute voorbereidingen) naar Gent-Dampoort. De allereerste keer in mijn leven dat ik uitstapte in dit station, kunnen jullie dat geloven?

Vanaf het station van Gent-Dampoort was het nog een eindje stappen naar de Heilig Hartkerk, die momenteel een ingrijpende renovatie ondergaat om Hartetroef te worden, een ontmoetingsplek voor de buurt. Een ideale plek om het nieuwe Architectuurboek Vlaanderen van het VAi te lanceren. Voor deze bijzondere gelegenheid had ik afgesproken met mijn collega uit Gent, die mij graag vergezelde.

Na drie uitstekende (kuch, kuch) speeches mocht een volledig vrouwelijk panel zich buigen over het thema van het Architectuurboek: de zorgzaamheid van zowel ontwerpers als opdrachtgevers bij het aangaan van de uitdagingen waarvoor regelgeving, ecologisch engagement, bouwconventies en economische beperkingen hen plaatsen. Zeer boeiend.

Na het debat volgde een kleine receptie. Lang kon ik helaas niet blijven, want mij wachtte nog een stevige wandeling naar Gent-Dampoort en een overstap op weg naar Leuven. Alweer een bijzondere ervaring rijker.

De doorstart van de Belga Queen

Heel blij dat dit Brusselse monument onlangs de deuren heeft heropend. Niet dat ik er voor de sluiting de deuren plat liep, maar zo’n fantastische historisch plek verdient een invulling op niveau. Dé ideale plek dus voor een afspraak met mijn oud-collega, net als ik liefhebber van het goeie leven.

En ja, het interieur was nog even indrukwekkend als ik mij herinnerde en de ober, pas gearriveerd vanuit het buitenland, deed zijn uiterste best om ons in de watten te leggen. Zij het dat zijn Frans en Nederlands iet of wat onbestaande waren, maar dat maakte hij dubbel en dik goed met zijn vriendelijkheid en hulpvaardigheid.

De hertenfilet was zonder overdrijven de beste die ik ooit gegeten heb. Zo mals! Al mocht de garnituur wat mij betreft wel wat meer zijn voor de toch wel stevige prijs van 42 euro. Ook de klassieke dame blanche was heerlijk. Op de foto lijkt de bol niet zo groot, maar in werkelijkheid was dit de grootste bol ijs die ik ooit in mijn leven gezien heb. Maar dé hoofdvogel van de avond werd afgeschoten door de uitstekende fles Barbera d’Alba Raimonda die we bij het hoofdgerecht dronken. Zalig lekker wijntje!

Ondanks de ietwat hoge prijzen had ik zeker het gevoel dat we waar voor ons geld kregen. Dus ik keer zeker nog eens terug. Al is het maar om opnieuw te genieten van zo’n uitstekend flesje wijn.

Van Pico naar Faial – 5 augustus 2023

Genoten van ons laatste ontbijt op Pico met zicht op de vulkaan. Na het ontbijt pakken we onze valiezen, checken we uit en nemen we afscheid van dit aangename resort, met als enige minpuntje de aanwezigheid van wat kakkerlakken in onze bungalow. Moeilijk te bestrijden in een vochtige en bosrijke omgeving, neem ik aan.

We rijden naar de ferry terminal en leveren onze huurauto in bij het Autatlantis filiaal. Ook deze inlevering verloopt zonder problemen. We zijn te vroeg voor de ferry, dus maken we gebruik van onze wachttijd om wat foto’s op instagram te delen met het thuisfront.

Wanneer we eindelijk aan boord kunnen, blijkt de ferry bijzonder vol te zitten. Het kan ons weinig deren. De zon is ons nog steeds goed gezind en we genieten van de aangename boottocht naar het mooie Faial. Naar ondertussen goede gewoonte halen we onze huurwagen op bij het verhuurkantoor van Autatlantis aan de ferry terminal. Van daaruit rijden we rechtstreeks naar onze verblijfplaats Quinta do Torcaz, een heel mooi oud rustiek gebouw met verschillende appartementen, een prachtig verhoogd terras met uitzicht op Pico en een mooie tuin met palmbomen. We hebben een ruim appartement met grote leefruimte en kitchenette voor ons alleen. De accommodaties worden groter naarmate de reis vordert. Niet dat we klagen. 😉

We laten onze valiezen achter en eten snel een broodje en een pastéis de nata in een buurtcafé dat op punt stond te sluiten. Niet echt een culinaire topervaring, maar dat mag je voor die prijs ook niet verwachten. We kiezen er bewust voor onze middagpauze zeer beperkt te houden, want we willen optimaal profiteren van het mooie weer. De voorspellingen voor de komende dagen zien er immers wat minder uit. We rijden dus zo snel mogelijk naar de Caldeira van de Cabeço Gordo. De Cabeço Gordo vulkaan is met zijn 1043 meter de hoogste berg van Faial. Wat deze vulkaan zo bijzonder maakt, is dat er een prachtige wandeling lang de kraterrand loopt met uitzicht op een twee kilometer brede caldera.

De wandeling is werkelijk adembenemend. Op een korte, steile klim aan het begin en wat moeilijk begaanbare stukken onderweg na, is dit een heel makkelijke wandeling die bij elke stap een nieuw indrukwekkend vergezicht te bieden heeft op de krater en de omgeving. En kijk eens aan wie daar tussen het wolkendek door komt piepen, net op het juiste moment voor een foto? Jawel, onze vriend Pico. Ik neem uiteraard veel te veel foto’s en zal me dit ongetwijfeld beklagen bij het verwerken achteraf.