Mijn Fenomenale Afscheidsfeest!

‘t Is omdat all caps zo onbeleefd overkomen, dat er maar drie hoofdletters in de titel van dit stukje staan.

Wat een memorabel feest! Er waren zo’n zeventigtal collega’s afgezakt naar de koffiehoek waar ik mijn feestje gaf, waaronder een aantal heel erg gewaardeerde oud-collega’s (zelfs mijn nog niet zo lang gepensioneerde baas) die speciaal voor mij de moeite hadden gedaan om naar Brussel af te zakken. Terwijl ik zat te stressen tijdens mijn presentatie, had mijn lieve collega I alles voorbereid: groenten gesneden, chips en nootjes in kommetjes gedaan, glazen voor zeventig man klaargezet. Toen ik na mijn lunch poolshoogte kwam nemen, was er geen werk meer voor mij, buiten het verzetten van de grote tafel om meer ruimte te creëren.

Vanaf 15u begonnen de collega’s binnen te druppelen en al snel werd de ene na de andere fles schuimwijn open gedaan. Ik vreesde even dat mijn in de Cora gekochte drankvoorraad niet zou volstaan om de dorst van alle aanwezigen te lessen, maar gelukkig daalde het dranktempo naarmate de namiddag vorderde.

En dan was het tijd voor de speeches. Ik was aangenaam verrast door alle lieve en lovende woorden van de collega’s. Soms had ik het gevoel dat ze over iemand anders bezig waren, zulke superlatieven werden er uit de kast gehaald. De jongste medewerker van mijn team had een mooi lijstje met Memorabele Feiten uit mijn loopbaan weten samen te stellen, dat geïllustreerd werd met een heuse slideshow van al de mooie momenten die ik met mijn collega’s heb doorgebracht. Er zijn voordelen aan een goed gedocumenteerd leven, zullen we maar zeggen. 😉 Het deed me iets om te kunnen terugkijken op al die fijne herinneringen. Zelfs het meest berucht incident uit mijn twittercarrière passeerde de revue.

Na de collega’s deed mijn rechtstreeks baas nog een kort woordje. Ze was zelfs een beetje geëmotioneerd, ‘t was echt mooi. En toen volgde het meest akward moment van de dag: de Grote Baas wilde ook nog iets zeggen. Ik dacht dat hij het bij een paar zinnetjes zou houden, maar daar volgde een hele lofrede, die hij besloot met de gevleugelde woorden: “En je weet dat als je terugkomt, ik een job voor jou heb.” Euh, in reorganisatietijden misschien niet echt emotioneel intelligent om zoiets te zeggen met zeventig collega’s rondom je. Maar ik heb dapper op mijn tanden gebeten en mijn mooiste glimlach boven gehaald om de gêne te verbergen.

De waardenbon voor Swiss Air en de bloemetjes van de collega’s werden alleszins in dank aanvaard. En toen kon de party echt losbarsten! In geen tijd was het 19u. We waren nog met een mooie groep van zo’n twintig personen toen we buiten gezet werden door een bijzonder misnoegde bewaker. Iets in de zin van: “binnen een half uur moeten jullie hier allemaal buiten zijn”. En dat terwijl we bij vorige gelegenheden ooit zelfs tot 22u zijn blijven plakken.

Dat brak de sfeer uiteraard en een deel van de collega’s is, nadat we haastig alle afwas in het piepkleine keukentje samen gezet hadden, daarna naar huis gegaan. Met de die hards zijn we dan Spring Rolls gaan eten bij Knees to Chin (wat een heerlijke ontdekking!) om vervolgens te eindigen op het terras van Bar Beton. Gezellig napratend. Al moet ik toegeven dat het laatste stuk van de avond een beetje mistig is in mijn hoofd. 😉

Het allerbelangrijkste voor mij is dat het een fantastisch feest was. Zónder tranen, want dat wilde ik echt niet. Mijn afscheidsfeest moest een vrolijke bedoening zijn, zodat iedereen zich mij op een positieve manier zou herinneren. Ik denk dat ik die missie alleszins met glans volbracht heb. Ik zal ze missen, mijn allerliefste collega’s.

Oja totaal drankverbruik: 20 flessen schuimwijn, 6 flessen rosé schuimwijn, 6 flessen witte wijn en 3 flessen rode wijn. Mijn collega’s kunnen er wat van. 😉

Van Kintyre naar Islay – 12 april 2017

Het regent wanneer we ontwaken in onze bijzonder comfortabele Grammar Lodge. Na, alweer een bijzonder lekker Scottish breakfast, breekt gelukkig de zon door. Spijtig genoeg zijn haar stralen niet strek genoeg om ons te verwarmen en trekken we noodgedwongen opnieuw onze winterjas aan. Ik waag mij aan een supersnel spelletje golf op het gazon voor Grammar Lodge, kwestie van mijn techniek een beetje op te frissen. 😉 Na een paar balletjes geslagen te hebben, hebben mijn reisgenoten de koffers in de auto geladen en kunnen we vertrekken.

We hebben zeeën van tijd, want onze ferry in Kennacraig vertrekt pas om 13u. Daarom besluiten we een kleine omweg te maken en naar het zuidelijke punt van Kintyre te rijden, heel toepasselijk Southend genaamd. Smalle en slechte baantjes leiden ons helemaal naar Southend waar we een prachtig strand vinden dat uitnodigt tot zonnebaden, ware het niet dat het maar een graad of tien is. Onderweg valt het ons op dat er veel huizen te koop staan. Ik vermoed dat de jobgelegenheid op Kintyre niet geweldig is en dat daardoor noodgedwongen veel jongeren uit deze streek wegtrekken. Onze volgende stop is Machrihanish waar de kans groot is om zeehonden te spotten. We vinden een prachtige baai en een zee met woeste schuimkoppen, maar helaas, geen zeehond te bespeuren. Te koud en winderig wellicht. Het uitzicht is echter fabuleus en we organiseren een heuse fotosessie.

Door de prachtige natuur die ons omringt zijn we helaas de tijd wat uit het oog verloren. Opeens beseffen we dat het wel erg nipt wordt om de ferry nog te halen. Mijn broer, in een vorig leven ongetwijfeld rallypiloot, kruipt achter het stuur van onze knalrode Opel Astra Sports Tourer (kan dat ding eindelijk zijn naam waarmaken) en geeft goed gas op de smalle, kronkelige wegen van Kintyre. De (behoorlijk snelle) rit is fantastisch, maar ik kan er niet voluit van genieten omdat ik voortdurend onze estimated time of arrival bij de ferry terminal in het oog houd. Mijn broer slaagt erin minuut na minuut van onze aankomsttijd af te pitsen. Helaas, nét wanneer het er goed begint uit te zien, worden we opgehouden door een highway maintenance team dat op zijn gemak nieuwe reflectoren op de weg aan het plakken is. We vloeken binnensmonds terwijl we de goedgemaakte tijd opnieuw zien wegslinken, maar er zit niet anders op dan wachten tot we dit obstakel kunnen passeren.

Gelukkig duurt het oponthoud niet al te lang en dankzij de rijkunsten van mijn broer (en het iet of wat negeren van de snelheidslimieten) scheuren we om 12.32u het terrein van de ferry op. Twee minuten te laat voor boarding, maar we hopen op een beetje ruimhartigheid van de Schotten. De man in de aanmeldcabine heeft onze niet echt verantwoorde bocht bij het oprijden van het terrein duidelijk gade geslagen, want hij heet ons welkom met een hele brede grijns op zijn gezicht. We kunnen ons echter nog zonder problemen aanmelden. Even voel ik een lichte paniek opwellen wanneer de heer in kwestie onze reservatie niet terugvindt, maar dan blijkt dat ik deze ferrytocht niet op mijn naam, maar op die van mijn vriend gereserveerd heb. We mogen verder rijden tot aan het kantoortje om de tickets op te halen. Ik spurt met onze reservatie in de hand naar het kantoortje voor de tickets en dan mogen we eindelijk het ferrydek oprijden! We slaken een collectieve zucht van verlichting.

De twee uur op de ferry naar Port Askaig gebruiken we om te lunchen. Ik eet een vrij middelmatige curry met basmatirijst en naan, maar ik ben zo blij dat we de ferry gehaald hebben, dat het mij toch smaakt. Buiten op het dek waait een hevige wind. Een paar passagiers die zich buiten gewaagd hebben krijgen metershoge golven over zich heen en zijn drijfnat. Ons lijkt het verstandiger binnen te blijven, maar onze auto krijgt op het open dek van de ferry flink wat zeewater over zich heen.

Een stralende zon verwelkomt ons op Islay. De eerste indruk had niet beter kunnen zijn. Onze dag kan alvast niet meer stuk wanneer we kennis maken met Kentraw Farmhouse, onze Islay B&B. Het koppel zestigers dat ons ontvangt is supervriendelijk en doordat er een last minute afzegging geweest is, hebben we de eerste nacht de B&B gans voor ons alleen. De kamers zijn mooi en netjes, maar het is de gigantische salon met een haardvuur en mooie Chesterfield zetels die indruk maakt. Mijn broer ziet zich de komende avonden al wegzakken in één van van deze prachtige zetels met een glas whisky in de hand.

Omdat we de voorbije dagen tevergeefs op zeehondenjacht geweest zijn, raden de uitbaters van Kentraw Farmhouse ons aan naar Port Wemyss te rijden, daar zouden we zeker zeehonden kunnen spotten. Tijdens de rit naar ginder zien we alvast een paar prachtige hooglanders. Helaas, hoe dichter we Port Wemyss naderen, hoe meer de wolken zich samenpakken boven ons hoofd. Net op het moment dat we onze wagen parkeren begint het te regenen. We laten ons echter niet kennen en wandelen door de regen naar de rotsige kustlijn. En jawel, daar ligt een zeehond op een rots! En daar duiken verschillende kopjes op uit het water met ogen die ons nieuwsgierig aanstaren. Het wemelt hier van de zeehonden! In de gietende regen schieten we het ene plaatje na het andere. De zeehond laat zich al die aandacht welgevallen en poseert voor het ene na het andere plaatje.

Gelukkig is de regenbui snel voorbij en maken de grijze wolken plaats voor de zon die het landschap overgiet met een prachtig avondlicht. We genieten van de mooie dorpjes Portnahaven en Port Wemyss, waarvan de witte huizen met kleurrijk geverfde deurstijlen de elementen trotseren. We keren langs de westkust van Islay terug en moeten verschillende keren stoppen voor koeien en schapen op de weg. Van de ons door onze B&B-uitbaters beloofde hertjes zien we echter geen spoor. Voor het avondmaal rijden we naar Yan’s kitchen, dat ons aangeraden werd door onze charmante gastheer en gastvrouw. Chefkok Yan is, zoals zijn naam doet vermoeden, een Chinees die om de één of andere reden op Islay beland is. Yan’s kitchen serveert echter geen Chinees eten, maar vooral visgerechten. Ik eet er overheerlijke verse oesters als voorgerecht en gegrilde Sint-Jacobsvruchten als hoofdgerecht. Met de hand op het hard kan ik zeggen dat ik in mijn leven nog nooit betere Sint-Jacobsvruchten gegeten heb. Wat een zaligheid!

Terwijl we op ons eten zitten te wachten verschijnt er een schitterende regenboog. Ik snel naar buiten, maar heb de verkeerde lens op mijn toestel. Met de telelens kan ik onmogelijk die prachtige natuurfenomeen vastleggen. Tegen dat ik van lens gewisseld ben, is de regenboog al vervaagd. Jammer.

Ons oorspronkelijk plan was nog wat te relaxen in de Chesterfield zetels met een glaasje champagne, maar we zijn allemaal veel te moe en besluiten dat het verstandiger is ons bed op te zoeken om er morgen weer tegenaan te kunnen gaan.

Van uitbollen nog geen sprake

Na vandaag werk ik nog welgeteld negen (9!) dagen op mijn huidige werk, maar van uitbollen is tot nu toe nog geen sprake geweest. Integendeel, deze week mag toch wel de geschiedenis ingaan als één van de meest stresserende in mijn carrière. Ik moest namelijk een presentatie geven over een topic dat ik niet honderd procent in de vingers had en dat voor een publiek van enkele Zeer Belangrijke Mensen. Failure was not an option. Dat die presentatie bij mij terecht kwam, had te maken van het feit dat één van mijn teamleden uitgevallen was en ik moest dus voor haar inspringen.

Natuurlijk heb ik al vaker presentaties gegeven en meestal ervaar ik op voorhand een zekere gezonde nervositeit, maar de presentatie donderdagochtend was toch van een ander niveau. Het onderwerp was erg technisch en tegelijkertijd redelijk controversieel en ik kon me in de verste verte niet voorstellen welke vragen er uit de monden van die Zeer Belangrijke Mensen zouden komen. Ik denk dat ik de ganse presentatie zeker tien keer geoefend heb, iets wat ik normaal gezien nooit doe.

Maar! Het loonde. Eens ik vertrokken was, voelde ik de zenuwen wegzakken en ging het heel vlotjes. De vragen die volgden op mijn presentatie waren bijzonder makjes. En ik voelde de spanning minuut na minuut wegebben.

En als beloning wachtte er mij in de cafetaria van het werk een heus koud buffet! Met gerookte zalm en perzik gevuld met tonijn en vismousse en pastasalades. Jay! Ideaal om een bodem te leggen voor mijn afscheidsfeestje, dat door een speling van het lot op dezelfde dag als de Belangrijke Presentatie gepland was!

Van Arran naar Kintyre – 11 april 2017

Laatste Scottish breakfast in Orwin House B&B op Arran. We delen de ontbijttafel voor de tweede dag op rij met een sportieve Fransman die met zijn fiets van plan is gans het eiland te doorkruisen. Respect!

De weergoden zijn ons minder goed gezind dan de dag voordien. Het is bewolkt en er staat stevig wat wind. We nemen in Lochranza om 9.30u de ferry naar Claonaig en ruilen zo na een half uurtje varen Arran in voor Kintyre. Een schitterende rit brengt ons naar Campbeltown. Onderweg zien we de ene na de andere fazant langs de kant van de weg. Misschien zijn fazanten de Schotse mussen?

We stoppen in het centrum van Campbeltown om wat informatie over het schiereiland Kintyre te verzamelen. De vriendelijke meneer raadt ons aan zeker de Springbank Distillery te bezoeken, een topattractie op Kintyre. Ook het eiland Davaar, dat bij laag water te voet te bereiken is, zou de moeite zijn. Op het eiland is een grot met (alweer!) religieus geïnspireerde muurschilderingen. Ik fotografeer de informatie over de getijden en we kijken nog wat rond in de shop terwijl mijn broer en zijn vriendin kaartjes kopen. Vanaf het visitor center lopen we rechtstreeks naar de shop die bij de Springbank Distillery hoort om tickets te kopen voor de rondleiding van 14u in de namiddag. Er is een mogelijkheid om met een combiticket na de rondleiding in Springbank de Glengyle distillery te bezoeken en dat besluiten we dan maar te doen. Het is toch niet zo’n fantastisch weer vandaag.

Ondertussen is het middag en besluiten we eerst iets te eten alvorens onze spullen bij de Grammar Lodge af te zetten. Tripadvisor levert ons een eerste teleurstelling van de reis op door ons Café Bluebell aan te raden: mijn jacked potato prawn ‘Marie Rose’ verdrinkt letterlijk in de saus. Je ziet nog amper dat er een aardappel onder zit, laat staan garnalen. Spijtig, want ik koester goede herinneringen aan een andere jacked potato die ik at in de buurt van de Oban Distillery.

Gelukkig stelt de rondleiding door de mooie oude Springbank distillery niet teleur. Onze gids van 78 jaar voert ons vol enthousiasme doorheen de verschillende etappes van het whisky proces. Wat Springbank zo bijzonder maakt, is het feit dat het ganse proces (vanaf het mouten van de gerst tot het bottelen van de whisky) ter plekke gebeurt. Springbank is de enige distillery in Schotland die dit nog doet. Na ons bezoek aan de Springbank distillery gaan we met een uitgedund groepje verder naar de Glengyle distillery, een gloednieuwe distillery die maar één maand per jaar werkt. Dat hadden ze ons bij het verkopen van dat combiticket wel mogen zeggen! Glengyle distillery is gloednieuw en mist de charme van Springbank. Om eerlijk te zijn, is dit extra bezoek niet echt de moeite. Gelukkig volgt er daarna een whisky tasting in de shop. Al moet ik zeggen dat ik nog echt van mijn sokken geblazen wordt door de Springbank whisky’s.

Na de rondleiding checken we in bij Grammar Lodge, een prachtig verzorgde, pas vernieuwde B&B geleden een voormalig schoolgebouw. Ik ben meteen verkocht!

Ondertussen zijn we 16.15 gepasseerd en laten de getijden toe om een veilige wandeling naar Davaar Island te maken. We rijden met de auto tot ginder en worden ei zo na van onze sokken geblazen. Stevig windje! We duffelen ons warm in en besluiten het, ondanks de dreigende wolkenlucht toch aan de wandeling te beginnen. We wandelen langs een vuurtoren (die we uiteraard beklimmen over een door de getijdenwerking drooggevallen pad naar het eiland (dat nu dus een schiereiland is). We worstelen tegen de wind in en balanceren op de losliggende stenen om de grot met de muurschilderingen van Christus en wat engelen te bereiken. Door de losliggende stenen onder onze voeten en de extreem harde wind is dit echt een heel lastige wandeling. We overwegen dan ook even om het op te geven en gewoon rechtsomkeer te maken. We houden echter vol en worden beloond met een aantal mooie muurschilderingen. Om het ganse eiland rond te wandelen, is het echt te ijzig koud. We keren dan ook op onze stappen terug. Bij het terugkeren is er nog een groter stuk land komen droog te liggen en zien we mensen met rubberlaarzen zoeken naar (denk ik) krabben in de modder. En heel op het einde van onze wandeling zien we zowaar een streepje zon!

Terug in de wagen zetten we de verwarming goed hoog op op te warmen. Gelukkig hielden we het de ganse wandeling droog, want als het was beginnen regenen zouden we zeker de grot met de muurschilderingen niet bereikt hebben. In de Grammar Lodge fatsoeneren we onze verwaaid kapsel een beetje en lopen vervolgens te voet van daar naar Ardshiel Hotel voor het avondmaal. De gerechten die we geserveerd krijgen zijn erg klassiek, maar overheerlijk en het kader waarin we dineren is echt prachtig. Onder het plafond is een fries aangebracht met blauw verlichte whiskyflessen. Heel bijzonder. De sfeer zit er goed in bij ons groepje dankzij de prosecco als aperitief, gevolgd door een flesje wijn en als afsluiter een whisky. Dubbel en dik verdiend na al die ontberingen die we doorstaan hebben!

We kruipen op tijd in bed om de volgende dag er weer tegenaan te kunnen gaan!

Winkelen in de Cora

Deze middag ben ik samen met twee collega’s in een wagen van ‘t werk naar de Cora gereden om inkopen te doen voor mijn afscheidsfeestje op het werk. Nu moeten jullie weten dat ik tegenwoordige vaak in van die minimarkets of buurtwinkels mijn inkopen doen, dus ik was hevig onder de indruk van de gigantische oppervlakte én het gigantische aanbod van de Cora in Anderlecht. De winkel was zo groot dat ik er bijna in verloren liep! Gelukkig waren mijn collega’s erbij om me de weg naar de drankenafdeling te tonen, want anders was ik nu waarschijnlijk nog aan het zoeken. 😉 We sloegen een fijn voorraadje in en nu maar hopen dat mijn collega’s donderdag in de party mood zijn!

Afscheidslunch nummer 3

Jawel, hier zit ongetwijfeld een reeks in. 😉 Deze middag lunchte ik gezellig met een oud-collega op het terras van de Fanny Thai. Gewoon gezellig bijbabbelen, maar in de wetenschap dat dit misschien onze allerlaatste gezamenlijke lunch ooit zou kunnen zijn. Het maakt dat ik al de ervaringen die ik nu beleef, veel intenser ervaar. Alsof ik voor mezelf genoeg herinneringen wil maken om mee te nemen naar Genève.

Koude schotel in Zichem

Soms zit het gewoon ook eens mee met die treinen, vooral op een rustige zondagochtend. ‘t Zal dan toch waar zijn wat de NMBS al jaren beweert: dat het de passagiers zijn die voor de vertragingen zorgen. 😉 Leuven – Testelt is natuurlijk maar een kort ritje, dus veel kon er niet misgaan, maar met het track record van de NMBS van de laatste tijd weet je natuurlijk nooit.

In het station van Testelt werd ik opgehaald door onze kameraad en zijn twee kinderen. Ik moet telkens weer slikken als ik zie hoe groot en verstandig die kinderen al geworden zijn. De oudste zoon gaat volgend jaar al naar het eerste middelbaar! (Ok, hij zit wel een jaartje voor op zijn leeftijd, maar dan nog! het eerste middelbaar!)

Een half uurtje later arriveerde het tweede koppel genodigden met hun dochters. De kinderen verdwenen naar de speelkamer op samen te spelen, waardoor de volwassenen op hun gemak konden bijpraten. Al werden we een aantal keer naar boven geroepen om een show bij te wonen. 😉

De koude schotel die onze gastheer en gastvrouw voorzien hadden, was werkelijk overdadig te noemen. Alhoewel ik erg mijn best gedaan heb, denk ik dat ze de komende twee dagen nodig zullen hebben om al de overschot weg te werken. Koude schotels doen me altijd terugdenken aan mijn jeugd, dus ik ben altijd blij als deze klassieker op tafel komt. Soms gaat er weinig boven een klassieke tomaat garnaal of een opgelegde perzik gevuld met tonijnsla.

Eerste van de klas!

Een mens vraagt zich af waarom ik effectief zo zenuwachtig was voor die examens Koreaans. Toen ik vandaag mijn resultaat terug kreeg, blonk daar een schitterende 93 procent op mijn blad en kwam de juf mij feliciteren omdat ik de eerste van de klas was. Ik zal eerlijk toegeven dat ik erg blij ben met dit resultaat. Ik heb het gevoel dat ik me voor geen enkel taalexamen in heel mijn lange, lange carrière zo heb ingezet en dan is het natuurlijk fijn dat je loon naar werken krijgt. Wat het afscheid van mijn taallessen Koreaans nog eens zo moeilijk maakt.

Nadat we ons examen mochten inkijken, was het tijd voor een culturele activiteit! We mochten ons beste schoonschrift boven halen om Koreaanse kalligrafie te oefenen. Het lijkt bedrieglijk eenvoudig: met een penseel wat tekens op een blad papier schilderen, maar het is moeilijker dan het eruit ziet. Het Frans van onze leerkracht was ook erg beperkt, veel uitleg gaf het niet, dus wat het meer een trial and error situatie. In het begin splitsten de haren van mijn borstel altijd, waardoor er naast de hoofdpenseelstreek altijd een extra lijntje opdook. Het duurde even voordat ik door had dat ik het ganse penseel in de inkt moest doppen en niet enkel de punt. Dat had de leerkracht wel eens kunnen toelichten, vind ik persoonlijk.

Toen ik de juiste techniek min of meer door had, ging het beter, al bleek al snel dat ik gewoon niet het geduld heb om van die prachtige kalligrafische kunstwerken uit mijn penseel te schudden. Raar, want in een ver verleden heb ik nog kalligrafie gevolgd in het middelbaar onderwijs (die speciale kalligrafie-pen moet nog ergens op ons appartement liggen) en toen kon ik het geduld daar wel voor opbrengen. Nog jaren nadien heb ik mijn nieuwjaarsbrieven versierd met gotische letters. Met het ouder worden, neemt mijn ongeduld echter toen. Ik denk dit komt doordat ik me steeds meer bewust ben van het feit dat mijn tijd hier eindig is. En er zijn nog zoveel dingen die ik wil doen in het leven! Time is ticking!

Na ongeveer een kwartier gespendeerd te hebben aan het uitwassen van de kalligrafieborstel, besloot ik dat Koreaanse kalligrafie toch niet echt iets voor mij was. Na deze leerzame culturele activiteit, was het tijd voor de ceremonie: op min of meer amateuristische wijze kregen we ons getuigschrift overhandigd, waarna we in groep poseerden voor de foto.

Gelukkig duurde de ceremonie niet zo lang als vorig jaar. Na één enkel redelijk aanvaardbaar dansoptreden van wat studenten, konden we ons op de hapjes smijten. En die waren, zoals we dat gewoon zijn, weer dik in orde! Met een dikke knuffel nam ik naderhand afscheid van mijn juf. ‘k Zal haar chaotische manier van lesgeven missen! 😉

Will Grayson, Will Grayson – John Green en David Levithan

Misschien was ik lichtjes overmoedig toen ik lang lang geleden op Amazon een ganse box met boeken van John Green kocht. Hoewel ik The Fault in Our Stars zeker goed vond, maakten de andere boeken die ik van hem las, heel wat minder indruk. Ofwel is het young adult genre niet echt iets voor mij. Want ja, who am I kidding: de jaren dat ik een young adult was, liggen ondertussen al lang achter mij. En de problemen van young adults lijken me tegenwoordig zo futiel (toegegeven, dat leken ze mij ook al toen ik zelf nog een tiener was, al die boyfriend drama, ik kreeg er toen al een punthoofd van). Wat niet wegneemt dat er heel veel jongvolwassenen met serieuze problemen worstelen.

Enfin ja, Will Grayson Will Grayson, deed me eerlijk gezegd weinig. Uiteraard heb ik weer erg genoten van de prachtige schrijfstijl van John Green en bij uitbreiding David Levithan, een auteur die ik niet kende. Maar ook hier weer knapte ik af op het onrealistische verhaal. Serieus, kan je je voorstellen dat in een doorsnee Amerikaanse school een über gay gefêteerd wordt omdat hij een musical opvoert? Laat staan dat hij überhaupt acteurs voor zijn stuk zou vinden. Ik vond het allemaal heel erg ver gezocht. En ook de aantrekkingskracht tussen de twee mannelijke hoofdpersonages vond ik weinig geloofwaardig. En dat geldt eigenlijk ook voor de vriendschap tussen de hetero Will Grayson en über gay Tiny. Ik zag het gewoon niet.

Er zitten nog twee boeken in de box: Looking for Alaska en An Abuncance of Katherines. Aangezien de boeken van John Green lezen als een trein, zal ik niet nalaten ze allebei te lezen. ‘t Is dat ik John Green zo’n toffe mens vind. 😉

Afscheidsterrasje!

Zoals aangekondigd, rijgen de afscheidsmomenten zich aan elkaar. Veel mensen die niet naar mijn afscheidsfeestje kunnen komen, willen toch nog op de één of andere manier afscheid nemen. Aangezien ik erg prettig samengewerkt heb met veruit de meeste van mijn collega’s maak ik hier uiteraard graag tijd vrij voor.

En zo kwam het dat ik deze best wel heftige werkweek afsloot met een collega op het zonovergoten terras van cocktailbar Skylab (een zeer aangename ontdekking, trouwens). Ik had het op het werk al de ganse dag ijskoud gehad (een combinatie van een te goed werkende airco en vergeten een fleece mee naar het werk te nemen), dus die zon op mijn gezicht en armen deed extra deugd. De zon was straf genoeg om mij een warm en behaaglijk gevoel te bezorgen.

De collega met wie ik samen een cocktail en enkele glazen cava dronk, is één van de collega’s die ik leerde kennen toen ik vele jaren geleden als rookie startte bij ons bedrijf. In het begin had ik een beetje schrik van hem, want hij kan nogal nors en onvriendelijk overkomen. Maar toen ik hem beter leerde kennen, bleek hij een men met een fijn gevoel voor humor te zijn. Een goeie les om niet altijd op je eerste indruk af te gaan.

Samen hebben we onze portie reorganisaties en fusies min of meer goed doorstaan en hoewel we de laatste jaren niet echt meer samen gewerkt hebben, versterkte het feit dat we allebei Spaans aan het CLT in Leuven volgden onze band. Al moet ik toegeven dat we het vanavond bij Nederlands gehouden hebben, terugblikkend op de voorbije jaren en vooruitblikkend op wat de toekomst in petto heeft.

We bleven op het terras zitten tot de zon achter de huizen verdween en het echt te koud werd om nog langer de opstekende wind te trotseren. Eén ding is zeker: ik zal zijn geknor missen, ginds in Genève!

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk