Hemels dineren bij EssenCiel

Oftewel: de bijna gemiste dinner date.

Al in december had ik een tafeltje voor vier gereserveerd bij restaurant EssenCiel, om toch maar zeker te zijn van een tafeltje in dit populaire Leuvense restaurant. Elk jaar proberen we minstens één keer chique te gaan dineren met de zus en schoonbroer van mijn vriend. Met drie kinderen en twee drukke jobs is dat voor hen niet altijd vanzelfsprekend, dus ik kijk er altijd erg naar uit. Dit keer hadden ze zelfs een hotelletje geboekt in Leuven om optimaal van de avond te kunnen genieten. Toch dreigde onze afspraak nog op het nippertje fout te lopen.

Vrijdag kregen wij een whatsapp-je van de schoonbroer met de vraag of wij voor hem een doosje pralines bij Bittersweet konden halen. Geen probleem uiteraard, hij bedankte ons vriendelijk en typte vervolgens: “tot zondag”. Op dat moment gingen bij mij de alarmbellen af. “Tot zondag”??? De reservatie was op zaterdag! Ik typte meteen terug dat onze afspraak op zaterdag was en gaf mijn vriend de opdracht tegelijkertijd te bellen.

Aangezien het vrijdag 1 april was, hoopte ik nog even dat die “tot zondag” een zeer misplaatste 1 april-grap was. Helaas, dat bleek niet het geval. De zus van mijn vriend had de foute datum in haar agenda genoteerd. Zondag 27 maart in plaats van zaterdag 26 maart. Het logeerpartijtje voor de drie kinderen was geregeld voor zondag op maandag en ook het hotel was geboekt van zondag op maandag. Aiaiaiai! EssenCiel is gesloten op zondag en zelfs al was het open, de reservatie verzetten zou zeker niet lukken in een weekend. En op een zondagavond uitgebreid gaan dineren is ook niet meteen de beste start van de werkweek. De beste optie was de hotelboeking verplaatsen, wat wellicht niet zo moeilijk zou zijn en dan heel hard duimen dat een bereidwillige grootouder de drie dochters zou willen opvangen.

Maar kijk, soms zit alles mee en een dik half uur later kregen we al een bericht dat onze afspraak op zaterdag kon doorgaan. Dikke zucht van verlichting. Reden te meer om de maaltijd op zaterdagavond met een flesje champagne af te trappen! En af te sluiten met een heerlijk digestief. 😉

Dit aten wij:

Paling, gerookt en gebakken, jonge sla, daslook en rogge
Ganzenlever, gele biet, passievrucht en champignon
Dorade, coquille, witloof, spelt en jus met mok ale
“Antwerp beef” 8 weken gerijpt, aubergine, haloumi en peterselie
Guns n Roses
Witte chocolade, bergamot en venkel

2 x kunst

Op donderdagavond liet ik me rondleiden door de tentoonstelling Hendrick De Clerk, spindoctor van Albrecht en Isabella in M en vrijdagavond volgde ik een gegidste rondleiding door de Artefact expo in STUK. Het contrast tussen oud en nieuw had amper groter kunnen zijn. Beide tentoonstellingen spraken me aan op een volledig andere manier, dus moeilijk om te zeggen welke tentoonstelling ik het ‘beste’ vond. Al denk ik dat Artefact wint op punten, wegens de opstelling met de tornado. Spektakel doet het hem altijd.

Crappy iphone foto:

Iets minder crappy Canon EOS 6D foto’s:

Foodtrucks en babybezoek

Uitslapen op een zondagochtend, gotta love it! (Mijn medeleven gaat uit naar al die ouders die door hun engelachtige nageslacht om zeven uur uit bed gezet worden.)

Het gehouden op een yoghurtje bij het ontbijt, want het was ondertussen al bijna tijd om naar het Foodtruck Fiesta op de Bruul af te zakken. Al een geluk dat we daar niet stipt om 12u stonden, want dan hadden we hoogstwaarschijnlijk op onze kin kunnen kloppen. Zelfs om 13u waren nog niet alle foodtrucks open. Maar goed, we slaagden erin onze honger te stillen en konden zelfs nog wat meepikken van Christmas shopping in harmony in het stadscentrum.

Daarna was het tijd om richting Gent te vertrekken om de flinke zoon van Peter en Lynn te bewonderen. Zelden een baby gezien die met zo’n wijze blik de wereld in kijkt. Dat belooft voor later! We werden door onze gastheer en gastvrouw volgestopt met heerlijk gebak en voordat we er goed en wel erg in hadden was het al 19u ‘s avonds. Tijd om afscheid te nemen, kersverse ouders moet je hun rust gunnen, nietwaar?

Het eerste kerstdiner van het seizoen

Ja, we beginnen er dit jaar vroeg aan. Normaal gezien was het de bedoeling om het grote jaarlijkse kerstdiner met onze vriendengroep een week later te vieren, maar die datum werd vervroegd om wille van onze (ondertussen in het water gevallen) skiplannen. Net als vorig jaar reserveerde ik een apart zaaltje in de Abdijmolen. Het was de bedoeling om dit jaar de recordopkomst van vorig jaar te verbreken, want er waren maar liefst 24 personen ingeschreven. Helaas, het mocht niet zijn: op de dag zelf moest één koppel afhaken wegens ziekte. Het record van vorig jaar blijft dus overeind.

Dit jaar bevond ons gezelschap zich een verdieping hoger in de Abdijmolen, waardoor we van bovenaf zicht hadden op het mechanisme van de watermolen. Natuurlijk konden er zich een paar mensen niet bedwingen om het houten luik in de vloer open te maken en naar beneden te gluren. (Ok, ik beken, ik was één van die mensen.) De avond verliep vlotjes. De formule met de receptie vooraf maakte dat het niet erg was dat er wat speling zat op de aankomsttijden van de gasten die vanuit het ganse land naar Leuven waren afgezakt speciaal voor dit kerstdiner.

Het eten was lekker, maar niet uitzonderlijk. Het gezelschap daarentegen was van de bovenste plank. Zo fijn dat deze traditie al zoveel jaren stand houdt en dat iedereen de moeite doet om deze avond vrij te houden in al die drukke agenda’s.

Dé anecdote van de avond: onze twee vrienden uit West-Vlaanderen waren net gearriveerd toen ze een telefoontje kregen van hun buren om hen te informeren dat de voordeur van hun huis wagenwijd open stond en dat het licht binnen brandde. Even ongerustheid, maar het besef drong al snel door dat dit niet echt de modus operandi van een dievenbende was. De buren zouden even snel poolshoogte gaan nemen. En jawel, tien minuten later kwam het verlossende telefoontje dat alles er op het eerste gezicht ok uit zag. Wellicht was onze vriendin bij het vertrek in de namiddag vergeten de deur achter zich dicht te trekken. Met andere woorden: de voordeur van een huis in een grensgemeente met Frankrijk had van 15u tot 19u open gestaan. Hilariteit alom natuurlijk, gemengd met opluchting omdat alles goed was afgelopen.

De avond was helaas veel te snel voorbij. Zo rond 23 uur maakte het personeel ons maar al te duidelijk dat het tijd werd om op te krassen. Het enige nadeel aan deze overigens prachtige locatie: het is te ver verwijderd van het centrum om achteraf nog samen iets te gaan drinken. Volgend jaar ga ik op zoek naar een nieuwe locatie dichter bij het centrum.

Het menu van dit jaar:

Tartaar van gerookte zalm, kruidenslaatje en mosterdroom
OF
Najaar salade met kwartel, krokant spek, witloof en Luikse siroop
***
Heilbot met bintje aardappel, zure room, veldsla, kerstomaat
OF
Ragout van everzwijn met herfstgroenten en een witloofslaatje
***
Liquid center met ijs van groene thee
OF
Gebak van zanddeeg, appel, crumble en calvadosijs

Ladies night out!

Trouwe lezers van deze blog weten dat ik regelmatig een stapje in het Leuvense zet in het uitstekende gezelschap van vijf vrouwelijke collega’s. De data voor deze uitstapjes worden meestal maanden op voorhand ingepland en wie had toen kunnen voorspellen dat één collega verplicht op ziekteverlof moest wegens voortijdige weeën, een tweede zou afhaken wegens een recente nog niet verwerkte miskraam en een derde de dag zelf ziek zou worden. De vierde collega had nog even overwogen af te haken omdat haar oma de dag voordien overleden was, maar had besloten dat ze wel een avondje uit kon gebruiken om haar gedachten te verzetten. Het leven, het is niet altijd rozengeur en maneschijn.

Met ons behoorlijk uitgedunde groepje van drie besloten we toch het op voorhand vastgelegde programma af te werken. We hadden immers afgesproken om onze zwangere collega’s haar verplichte rust wat op te vrolijken. Alsof het afhaken van bijna de helft van ons groepje al niet erg genoeg was, kregen we er ook nog eens een ferme wolkbreuk bovenop. De weg van het werk naar het station van Brussel Centraal moesten we door bijna enkeldiepe plassen waden. Het vooruitzicht om van Wijgmaal station een kwartier door deze regen te moeten wandelen naar het huis van onze zwangere collega stemde ons niet bepaald tot enthousiasme. Gelukkig beschik ik over een fantastische hulplijn, aka mijn vriend, die zo vriendelijk was om aan te bieden ons met de auto van Leuven naar Wijgmaal te voeren zodat wij ongestoord van het aperitief aldaar konden genieten. ‘t Is toch een schatje.

Dankzij de lift van mijn vriend geraakten we min of meer droog bij onze vriendin. Omdat mijn vriend er nu toch was, kon hij ook een aperitiefje meedrinken. Ik zou, denk ik, gek worden als ik enkele weken verplicht op de sofa zou moeten blijven zitten, maar onze zwangere vriendin was (zoals we dat van haar gewoon zijn) helemaal haar vrolijke zelve. Ze had zich niet verveeld en rustig van de tijd gebruik gemaakt om de nodige voorbereidingen voor de nakende geboorte te doen. Blij voor haar!

Na het aperitief namen we afscheid van onze zwangere collega en bracht mijn vriend ons naar het stadscentrum. Gelukkig was het zo rond 20.30u eindelijk opgehouden met regenen. We hadden een tafeltje gereserveerd in de nieuwe culinaire sensatie van Leuven: Baracca. Het zat er stampvol met hipsters, maar het lekkere eten en de toffe plek die wij toegewezen kregen aan het raam maakten dat ik dit detail snel vergat. We probeerden verschillende van de gerechtjes uit die op de kaart stonden. Leuk concept, dat delen met je tafelgenoten. Zo kan je van alles een beetje proeven. Ik ben zelf niet echt een pizzaliefhebber, maar de pizza die mijn collega besteld had, smaakte mij enorm. Eén van de beste pizza’s die ik in mijn leven gegeten heb (wat wellicht niet veel wil zeggen, want ik eet zelden pizza).

Het werd nog een hele fijne avond met grappig momenten, emotionele ontboezemingen en wat weggepinkte traantjes. Het leven zoals het is.

IMG_8850[1]

Chocolade en porto – a match made in heaven

Ik moet eerlijk toegeven dat ik het programma van Muntstraat goes chocolate een beetje chaotisch vond. Er leken zoveel dingen tegelijkertijd te doen te zijn dat ik het overzicht wat kwijt raakte. Gelukkig belandde er een mailtje in mijn inbox dat er voor mij meteen uitsprong. Een workshop rond porto en chocolade. Dat leek mij een hemelse combinatie dus ik schreef mijn vriend en mezelf als de weerlicht in.

Voor tien euro per persoon kregen we beslist waar voor ons geld: heerlijke porto die bijzonder gul ingeschonken werd in combinatie met zeer verfijnde chocolade. De smaakcombinaties vormende een echter meerwaarde. Heel bijzonder ook om te merken dat na de hele donkere chocolade op het einde ons smakenpalet helemaal veranderd was. De droge witte porto die we in het begin zo lekker vonden, had nu opeens een heel andere smaak die ons veel minder wist te bekoren.

Alleen jammer dat we zo weinig informatie gekregen over porto zelf. Het proces, de rijping, enz. ‘t Is niet dat ik een kenner ben en ik leer altijd graag iets bij. Maar een succes was het zeker! (En ja, we lieten ons verleiden tot de aanschaf van een fles Tawny reserva.)

IMG_8811[1]

IMG_8812[1]

Een culinair pre-verjaardagsweekend

Dat dit culinair bijzonder goed gevulde weekend vlak voor mijn verjaardag viel, was toeval. Maar het zorgde er wel voor dat ik het ganse weekend in feeststemming was. De party startte eigenlijk al vrijdagmiddag toen een sympathieke collega mij voorstelde om samen kaiten sushi te gaan eten. Wie mij een beetje kent, weet dat ik de lokroep van sushi moeilijk kan weerstaan. Dus vergezelde ik haar volgaarne naar J’m Sushi onder het mom van sociaal-doenerij. 😉

‘s Avonds konden we genieten van het uitstekende gezelschap van Goofball en co. Helemaal gecharmeerd trouwens door die schattige kabouter met zijn prachtige bruine ogen. Wat een heerlijk ventje! Benieuwd om binnenkort kennis te maken met zijn broertje of zusje…

Dankzij Convento konden we heerlijke quiche op tafel toveren. Voeg daarbij een lekkere fles wijn en goed gezelschap en je hebt het recept voor een geslaagde avond.

Zaterdagavond kregen we onze West-Vlaamse vrienden op bezoek. We riepen alweer de Convento-hulplijn in en genoten samen van een voortreffelijk stoofpotje met everzwijn. Ik onthoud wel dat onze vriendin geen fan is van verloren groenten en macarons. Niet erg, die overschotjes krijgen wij wel weggewerkt. 😉 Na de maaltijd speelden we Boonanza, het bonenspel. Het was al zo lang geleden dat ik dit spel nog eens gespeeld had, dat ik de handleiding er opnieuw moest bijhalen. Het spel bleef spannend tot het einde, maar ik slaagde erin met één thaler verschil toch aan het langste eind te trekken.

Zondagmiddag hadden we afgesproken met een vriendin die ons haar nieuwe vriend wilde voorstellen. Ik ken mijn vriendin en haar ex-man al van in de tijd dat ik (lang, lang geleden) ingangsexamen burgie deed, dus het was even wennen om een nieuwe man aan haar zijde te zien. Maar het mag gezegd: het nieuwe koppel straalde. Fijn dat mijn vriendin opnieuw het geluk gevonden heeft. Ze verdient het! En oja, de Kokoonmenu bleek een schot in de roos. Dit aten wij:

Sint-Jacobsvruchten, boschampignons, yuzusausje

***
Hertenkalf, cognacsausje, groene kool met spek, witloof, veenbessenkroketjes

***
Panna cotta van koffie, mokka-ijs, crumble van koffie / sorbet voor mezelf

Om de vertering te bevorderen (het was nodig, na al die culinaire uitspattingen), maakten we een gezamenlijk wandelingetje door Leuven. Om vervolgens de namiddag af te sluiten met een kopje thee/biertje/gin tonic in het nieuwe café Den Beiaard op het Ladeuzeplein.

Sarah Morris in M!

Gaat dat zien! Fantastische tentoonstelling!

En als bonus gooi ik er nog wat Michael Van den Abeele bij!

Twee vliegen in één klap

Donderdagavond stond de opening van de Architectuurprijs Leuven in OPEK op het programma. Ik was wellicht al wat vermoeid van de voorbije dagen, want bij de eerste stap op de OPEK loopbrug voelde ik dat ik mijn hoog gehakte voet verkeerd had neergezet en ging ik in slow motion tegen de grond tevergeefs grabbelend naar iets om mijn val te stuiten. Een gat in mijn kous, een geschaafde knie en een dikke deuk in mijn ego, waren het resultaat. Er waren zelfs mensen die bezorgd kwamen vragen of het ging. Om door de grond te zakken.

Enfin ja, een beetje van slag na dit kleine akkefietje kwam ik aan in de ruimte waar zich al een aantal mensen verzameld hadden. Een beetje misnoegd zag ik de minuten wegtikken. Ik stuurde tijdens het wachten wat geïrriteerde whatsapp berichtjes naar mijn vriend om te klagen dat stiptheid niet meer van deze tijd is. Totdat ik mij bij de start van het evenement realiseerde dat het woord architectuur geen enkele keer voorkwam in het inleidend woordje. Poëzie daarentegen des te meer. Al snel begreep ik dat ik per ongeluk op het foute evenement beland was. Helaas had ik mij strategisch vooraan gepositioneerd en was het moeilijk om nog snel even weg te glippen. Dus deed ik maar alsof ik daar thuis hoorde (party crashen was vroeger mijn specialiteit).

Toen er even een pauze werd ingelast, griste ik snel een glaasje wijn van Dulst mee en begaf ik mij een verdieping hoger naar de effectieve locatie van de opening van de architectuurprijs. Daar waren ze blijkbaar toch stipt begonnen, want al de speeches waren al afgelopen. Er stond her en der nog wat volk te keuvelen en naar de tentoongestelde projecten te kijken. Ik nam snel wat foto’s en raakte kort aan de praat met een landschapsarchitect, alvorens mij terug naar het poëzie-evenement te begeven. Daar hadden ze immers betere hapjes. 😉 En stoeltjes waar ik even kon uitrusten en mijn zere knie wat masseren. De lieve dame op de stoel naast mij sprak mij aan en bleek zowaar uit mijn geboortestreek afkomstig te zijn, na haar studies was ze, net als ik, verhuisd naar Leuven. Ik werd zelfs uitgenodigd om haar splinternieuwe appartement in het centrum van Leuven te bekijken.

Al bij al een verrassende avond.

Margarita’s met de dames

De datum van 7 september lag al vast voordat mijn eurocent viel dat het diezelfde dag ook Jaarmarkt was in Leuven. Een reden te meer om samen met de vrouwelijke collega’s een vroegere trein naar Leuven te nemen. Het culinaire succes van Dumon evenaren, zou quasi onmogelijk zijn, wisten we, maar een streepje schlagermuziek van Lindsay op het Martelarenplein zorgde ervoor dat we meteen in de juiste stemming waren. Alhoewel we het niet aandurfden ons nuchter tussen de dansende menigte aan de Marengo te wagen.

Het was een hele opgave om een restaurant te vinden dat 1. open was op maandag 2. open was tijdens de jaarmarkt en 3. iedereens voorkeur kon wegdragen. Na een hoop heen en weer ge-mail, was de keuze uiteindelijk op El Sombrero gevallen. Een lekkere Mexicaanse schotel gaat er bij mij altijd wel in. En een karafje margarita hoort daar ook bij, natuurlijk (de zwangere dame in ons gezelschap hield het uiteraard bij alcoholvrije drankjes). De Fajitas El Sombrero smaakten mij enorm en de avond vloog voorbij.

En dan besef ik eens te meer hoezeer ik het getroffen heb met mijn collega’s op het werk.

Yet Another Blog

Life on my side

leuven