Het prachtige lenteweer vandaag nodigde ons uit om een flinke wandeling te maken. Ditmaal wandelden we richting Heverlee, waar mijn vriend en ik onze studententijd doorbrachten en dus ook de plek waar we elkaar voor het eerst ontmoetten. En ja, ik word nog steeds nostalgisch als ik terugdenk aan mijn studententijd. Zoveel fantastische momenten beleefd en straffe verhalen om mee uit te pakken. Ach, to be young and free again!
Ondanks het mooie weer werden we tijdens onze wandeling meermaals herinnerd aan de ernst van de huidige toestand. We passeerden verschillende rusthuizen, waar we bewoners naar hun familie zagen wuiven doorheen het glas, terwijl ze tegelijkertijd met elkaar telefoneerden. Mijn hart kromp ineen toen ik aan mijn eigen moeder dacht, alleen in haar kamer, zonder het dagelijkse bezoek van mijn vader. Totaal niet begrijpend waarom haar leven er opeens zo anders uit ziet. Maar goed, ik weet natuurlijk dat deze maatregelen er zijn voor het welzijn van de rusthuisbewoners. Niemand wil dat het virus een slachtpartij aanricht onder de zwaksten in onze samenleving.
We wandelden langs de Kardinaal Mercierlaan, ontdekten de Sint-Lambertuskapel en genoten van het mooie park rond het Arenbergkasteel. Ondanks dat de richtlijnen het verbieden, zagen we verschillende mensen relaxen in het gras of op een bankje. Wij stopten enkel om wat foto’s te nemen en te mijmeren over the good old days.
We wandelden zelfs helemaal tot aan het Rekencentrum, waar mijn vriend vele nachten gekluisterd aan de pc’s van de pc-klassen heeft doorgebracht. In het prille begin van KotNet, toen nog niet elk studentenkot uitgerust was met internet en gsm’s nog een toekomstdroom leken.
We liepen langs ‘s werelds grootste bananencollectie verder naar Egenhovenbos, een stukje Leuvens groen waar ik nog nooit eerder geweest was, helemaal tot aan restaurant Arenberg, om vervolgens rechtsomkeert te maken. Via de Arenbergcampus wandelen we naar Studentenwijk Arenberg waar we allebei op kot gezeten hebben. Om onze nostalgische trip naar het verleden af te ronden, wierpen we nog snel een blik op Thomas Morus en Johannes XXIII, waar we onze respectieve studentencarrières begonnen. Tijdens onze wandeling kwamen we een paar mensen tegen die ons vriendelijk groetten, maar die ik niet meteen kon plaatsen. De marathonloper die ons in de tegenovergestelde richting passeerde, riep nochtans vrolijk mijn naam. Oeps.
Vervolgens staken we de ring weer over naar het centrum van Leuven, om te struikelen over de Neuhaus in de Bondgenotenlaan die tot onze grote verbazing nog open was. Natuurlijk konden we de lokroep van de chocolade niet weerstaan. En kijk eens wie vlak voor ons in de winkel stond: onze voormalige juffrouw Spaans! Wat een toeval! Aangezien er maar één klant tegelijkertijd in de winkel binnen mocht, wachtte ik mooi tot ze buiten was en terwijl mijn vriend een babbeltje deed, kocht ik wat paaseitjes en een paashaas. Want chocolade helpt altijd! Ik vervoegde mijn vriend en we babbelden nog even met onze juffrouw. Heel fijn om een normaal gesprek te kunnen hebben, al was het op een afstand van anderhalve meter.
Erg genoten van deze prachtige zonnige namiddag.
