Sushi @Goofball’s

Mijn laatste sushi-date met Goofball dateerde van begin juli, door de vakantie en het afscheid van haar vader lagen de prioriteiten even elders. Maar met de herfst in het vooruitzicht was het hoog tijd om deze fijne traditie weer op te pikken. Ditmaal met sushi van Kintsugi. Want ik heb nog altijd schrik dat dit restaurant failliet zal gaan wegens gebrek aan klanten en dat zou zonde zijn, na al die jaren hopen op een sushizaak vlakbij. Bovendien is de sushi er erg lekker. Gelukkig is het aanbod van Kintsugi nu ook beschikbaar via Deliveroo. Jullie weten wat jullie te doen staat! <eind promopraatje>

En oja, naar goede gewoonte hadden we het heel gezellig. Met een glaasje witte wijn babbelend over de dingen des levens die helaas niet altijd rozengeur en maneschijn zijn. Ik was trouwens erg trots op Kabouter, die opeens al kan lezen als een pro! Wat gaat de tijd toch snel!

Leuvense hoogtes

Uitgerust wakker worden rond half negen op een zondagochtend, daar valt iets voor te zeggen. Mijn logee lag nog gezellig te slapen in het grote bed. Stiekem een beetje jaloers op haar vermogen om zo lang te slapen. Pas rond tien uur werd ze wakker. Modelkind, ik zeg het jullie!

Ik had enkel yoghurt in huis als ontbijt en aangezien dat yoghurt met brokjes was, kon ik mijn jonge vriendin niet overhalen om voor deze gezonde ontbijtoptie te kiezen. Dan maar naar de bakker om een vettige donut (voor haar, niet voor mij, snap niet waarom mensen donuts lekker vinden).

Na het ontbijt wierpen we ons weer op ons RISK spel. Na een hevige langgerekte doodsstrijd haalden mijn zwarte legers uiteindelijk de bovenhand op de groene legers. Maar echt goed gespeeld van H. Binnenkort maakt deze jongedame mij zeker in.

Tijd om opnieuw Leuven in te trekken, ditmaal liepen we langs de Vaartkom en de Geertruikerk, waarbij ik me realiseerde dat vandaag de GP Poeske Scherens plaats vond. In een ander leven zou ik dat weken op voorhand geweten hebben, maar de nauwe band die ik vroeger had met de stad Leuven is doorgeknipt geraakt door mijn verhuis naar Genève en nog steeds niet helemaal hersteld.

De grijze ochtendwolken maakten al snel plaats voor een prachtige blauwe lucht. Ideaal voor een wandeling! En zowaar, we waren net op tijd om het vertrek van de wielrenners op de Grote Markt te aanschouwen. Wat een perfecte timing. Vijf minuten na de start van de wedstrijd arriveerden de ouders en het broertje van mijn kleine vriendin op de Grote Markt. Het was 13u. Tijd om te lunchen!

Ik stelde voor om pannenkoeken te gaan eten bij Leo Pancakes. De ouders keken eerst wat twijfelachtig, maar ze lieten zich overhalen door hun kroost. Ik verzekerde hun dat Leo Pancakes ook nog andere gerechten op het menu had staan. We pikten eerst een tafel voor vijf in op het terras, maar al snel voelden we dat het te koud was om stil te zitten. Gelukkig was er binnen nog een grote tafel vrij.

De kinderen en ik bestelden pannenkoeken, de serieuze volwassenen bestelden een slaatje en een bagel. En natuurlijk kon ik het niet laten om daar een heerlijke smoothie met vijgen bij te drinken. Zo lekker! Tot mijn verrassing vond het broertje van H zijn pannenkoeken niet lekker. Na een grondig onderzoek bleek het vooral de kokos die hij niet lekker vond. Dat kan ik enigzins begrijpen, want ik ben ook niet zo gek op kokosschilfers. Na de kokos zo goed mogelijk van de pannenkoeken verwijderd te hebben, nam hij nog een paar happen, maar de lange tanden bleven. H daarentegen smikkelde haar pannenkoeken tot de laatste kruimel op.

Na de lunch wandelden we samen naar de universiteitsbibliotheek om de toren te beklimmen, maar niet zonder eerst de fantastische leeszaal bewonderd te hebben. Iedereen was oprecht onder de indruk. Tijdens de beklimming van de toren bekeken we de tentoonstelling over de twee bibliotheekbranden, maar het was het uitzicht dat meeste tot de verbeelding sprak. De kinderen genoten en vroegen geen enkele keer om naar de kermis te mogen gaan. Die kermis lag nochtans aan hun voeten op het Ladeuzeplein. Ik denk niet dat ik als kind zoveel discipline had. 😉

Na de beklimming naderde het moment van afscheid. We liepen samen naar het Martelarenplein, wipten nog even het station binnen en gaven mekaar een dikke knuffel.

Zeer geslaagd logeerpartijtje. Dat smaakt naar meer!

Twee meisjes op stap in Leuven

Zaterdagnamiddag verwachtte ik hoog bezoek! Voor de eerste keer zou H, de dochter van mijn West-Vlaamse vriendin (10 jaar oud) bij mij in Leuven komen logeren. De mama zette haar af op mijn appartement, nam afscheid en toen begon ons avontuur. H was nog niet zo vaak in Leuven geweest, dus wandelden we met z’n tweetjes via het Stadhuis en de Sint-Pieterskerk richting de Oude Markt, kwestie van haar al meteen voor te bereiden op haar toekomstige carrière als ongetwijfeld briljant studente. 😉

Het zonnetje scheen en het was gezellig druk op Leuvense terrasjes, maar ik weerstond de verleiding en we liepen verder naar een ander Leuvens pareltje: de Kruidtuin. Fijn om te zien (en horen… amai, wat een babbelkous!) hoe enthousiast mijn jonge vriendin was. Ze vond de Kruidtruin prachtig en genoot van al het moois dat de natuur te bieden had. We zetten onze wandeling voort langs de Bruul en de Hemeltoren van Ief Spincemaille naar een ander Leuvens monument: de Fiere Margriet. Na het standbeeld van de Kotmadam, een tweede vrouwelijke Leuvense figuur met aanzien. Ik vertelde het verhaal van de Fiere Margriet op een zo kindvriendelijk mogelijk wijze, maar ik ben niet zeker of ze het helemaal begreep.

Na wat toch wel een uur of twee wandelen was, begonnen we allebei honger te krijgen. Mijn eerste gedacht was naar het Moorinneken gaan, maar een blik op de kaart leerde ons al snel dat daar niets voor onze ietwat moeilijke eter te rapen viel. Dan maar naar een vertrouwde vaste waarde: L’Etoile d’Or, minder druk en altijd vriendelijke bediening. Ik bestelde mosselen en H haar lievelingsgerecht: spaghetti bolognaise. Op culinair vlak moet ik me duidelijk nog wat inspannen om haar horizonten te verruimen. Ze wou zelfs geen mossel proeven. 😉

Na het avondmaal keerden we terug naar mijn appartement. Ik vroeg H of ze zin had om een spelletje te spelen en dat had ze. En zo brachten we de rest van de avond (tot bijna 22u, oeps) door rond het RISK-spelbord. Het was voor H de eerste keer dat ze RISK speelde en met twee personen is dit spel natuurlijk niet zo spannend, maar ze was verrassend vlot weg met de spelregels en het werd al snel duidelijk dat ze over een goed strategisch inzicht beschikte. Ons spel was nog niet uitgepeeld toen H in bed moest, maar ik beloofde haar dat we de volgende ochtend zouden verder spelen.

Tot mijn grote verbazing ging H zonder morren slapen en sliep ze vrijwel onmiddellijk. Wat een contrast met de drie nichtjes van mijn vriend, waarmee rond bedtijd altijd heroïsche gevechten geleverd moeten worden. Zo had ik zelfs nog een rustige avond voor de boeg.

Kotsende baby in toilet

Normaal gezien stond zaterdag een babyborrel in onze agenda. Helaas, de babyborrel werd van zaterdag verplaatst naar zondag en die dag hadden wij al een familiebijeenkomst in Herentals op het programma staan. Maar! De ouders van de baby toonden zich bereid om, tussen de babyborrelvoorbereidingen door, met ons af te spreken in Leuven. Mijn vriend had immers de baby nog niet live kunnen bewonderen.

We troffen onze vrienden met hun drie zonen rond het middaguur op het Ladeuzeplein. De twee oudste jongens (8 en 4 jaar oud) hadden al stevig honger. Aangezien hun favoriete eten spaghetti is, lag de keuze voor de hand: Bavet in de Tiensestraat. Helaas, mijn niet zo geweldige ervaring van de vorige keer werd bevestigd. Ditmaal was ik wel zo verstandig om gewoon de Bavet special te nemen en niet één of andere combo. Maar eerlijk: zo geweldig lekker vind ik die sauzen van Bavet niet (de special was niet eens pikant…) en er blijft altijd een plasje kookvocht achter nadat je je bord hebt leeggegeten. Om de één of andere reden moesten we ook erg lang wachten op ons eten, terwijl dat bij een restaurant zoals Bavet nochtans heel snel zou moeten gaan: al die sauzen zijn op voorhand klaargemaakt, ze hoeven alleen maar een beetje pasta te koken en daar de saus over te gieten. Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik nog vaak bij Bavet zal gaan eten.

Doordat we zo lang hadden moeten wachten op ons eten kwamen onze vrienden in tijdsnood. De twee oudste jongens moesten namelijk in de namiddag naar een verjaardagsfeestje in Rotselaar. Dus vertrok de papa halsoverkop om zijn zonen tijdig naar het feestje te brengen, terwijl zijn spaghetti nog niet eens halverwege was. Gelukkig was het personeel zo vriendelijk om de pasta opzij te houden zodat ze hem later konden opwarmen als onze kameraad terug was.

Terwijl mijn vriend en ik gezellig aan het keuvelen waren met de mama, spuwde de baby opeens gans zijn maaginhoud (broccolipap) over het mooie kleed van zijn mama uit. De rest van zijn maaginhoud kwam op de grond terecht. Wij maakten het personeel hierop attent, maar ze vonden het duidelijk niet nodig om een emmer met wat water te halen om het ongelukje weg te spoelen. Na dit akkefietje leek de baby aan de beterhand en aangezien de mama niet ongerust was, wij ook niet. Tot de baby voor de tweede keer het nog in zijn maag resterende gedeelte van de broccolipap overgaf. Opnieuw op het kleed van zijn mama. De baby begon nu toch iet of wat pips te zien. Slechte timing, de dag voor zijn feestje!

Niet lang na het tweede overgeefincident kwam de papa terug van zijn tochtje heen en weer naar Rotselaar. Hij kreeg meteen de update over de gezondheidstoestand van zijn jongste zoon, maar vond gelukkig nog de tijd om rustig zijn spaghetti op te eten. Mijn vriend zorgde voor de baby, terwijl de mama naar het toilet was om haar jurk een beetje af te wassen. Toen de mama terug kwam van het toilet en de pips kijkende baby zag, besloot ze hem wat borstvoeding te geven. Ik dus samen met de mama naar het toilet, want ze had niet meteen borstvoedingsvriendelijke kledij aan. Gelukkig was het toilet van Bavet meer dan ruim genoeg voor twee personen en een baby.

De baby had net gedaan met drinken, toen alles er weer uit spoot. Dankzij een geweldige sprong kon ik mezelf spatvrij uit de gevarenzone verwijderen, maar de mama had, alweer, minder geluk. Daarop volgde een iet of wat slapstickachtige scène waarbij ik de baby naar buiten droeg om hem over te dragen aan de papa, hem zo ver mogelijk van mij afhoudend, terwijl de mama het toilet min of meer presentabel maakte. Daarop besloten de ouders toch maar langs te gaan bij de dokter van wacht, maar niet zonder eerst nog een koffietje te drinken. 😉

Na het koffietje wandelden met onze vrienden mee naar de wachtpost en namen voor de deur afscheid. Mijn vriend en ik keerden op onze stappen terug, want we moesten nog een cadeautje kopen voor zijn ouders. Onze keuze viel op twee flessen Chardonnay Meerdael bij Magnus. Altijd lekker. Terwijl mijn vriend naar ons appartement terug wandelde om de flessen daar achter te laten, schoof ik aan voor een ijsje van Dedadenza. Een sorbet zou me helpen die Bavet-pasta te verteren.

Na opnieuw herenigd te zijn, begaven we ons naar bar Nine op de Oude Markt om daar een bijzonder lekkere cocktail te drinken (de chilly mango frozen daiquiri die ik de vorige keer zo lekker vond) en een glaasje champagne om het af te leren. We sloten de avond af op het straatbuffet op de Bruul, alwaar ik een heerlijke japchae van Table d’Ho verorberde. Kwestie van de dag te eindigen met lekkere pasta.

Yet another sushi date

Vrijdag belandde ik (alweer) in restaurant Kintsugi. Ditmaal in het gezelschap van mijn oud-klasgenootjes Spaans. Jarenlang heb ik uitgekeken naar een sushirestaurant in de stationsbuurt en nu er eindelijk zo’n restaurant geopend is, op loopafstand van mijn appartement, vrees ik dat het er niet lang zal blijven. Spijtig genoeg is het altijd behoorlijk kalm in deze best wel grote zaak, zelfs op vrijdag- en zaterdagavond zit het er niet vol. En hoewel ik erg mijn best doe, ik kan er moeilijk elke dag sushi afhalen… Dus mensen: er is een nieuwe sushizaak geopend vlakbij het station van Leuven en de sushi is er echt geweldig! Allen daarheen! (Afhalen kan ook, uiteraard, en ze zitten ook op Deliveroo.)

Fotografisch bewijsmateriaal:

Nadat we met z’n drieën genoten hadden van deze heerlijke Friendship Boat (hoe toepasselijk), zakten we af naar mijn appartement voor een slaapmutsje. Ik moet toch een beetje stoefen met mijn eigen persoonlijke whisky, he. 😉 Uiteindelijk werd het nog bijna 1.00 uur. We hadden duidelijk veel om over bij te praten. 😉

Girls’ night out at Barba

Dinsdagavond hadden we afgesproken met ons groepje Leuvense dames om samen iets te drinken op het M dakterras. Spijtig genoeg is het steeds moeilijker om iedereen bijeen te krijgen en uiteindelijk bleven er, alle doodles ten spijt, van ons groepje van acht maar vier personen over. Ach ja, het is niet de kwantiteit die tel, maar de kwaliteit.

Al een geluk dat ik op voorhand de openingsuren van de M Zomerbar nakeek, want die bleek helemaal niet open te zijn op dinsdagavond. Oeps, foutje. Gelukkig zijn er in Leuven meer dan genoeg culinaire alternatieven. En gelukkig was er nog een tafel voor vier personen op het terras van Barba.

Ik was een beetje aan de vroege kant en mijn gezelschap aan de late kant, waardoor ik een half uur de tijd had om in mijn eentje op het terras van een old passioned (geen spellingsfout) te genieten. Al een geluk dat we in een tijd van smartphones leven. 😉

Net toen ik aan de laatste druppels van mijn cocktail begon, arriveerden de twee eerste dames, een tiental minuutjes later gevolgd door de vierde dame die ons gezelschap compleet maakte. De gesprekken stonden de ganse avond afwisselend in het teken van daten en girl power.

Over het onderwerp ‘daten’ kan ik helaas niet echt meer meespreken, de laatste keer dat ik ‘gedatet’ heb, gebruikten we dat woord nog niet eens. 😉 Al vond ik het wel jammer om te horen hoe onzeker de prachtige dames die bij mij aan tafel zaten zich op dat vlak voelden. Verdorie, any guy or girl should be lucky to have you!

Over het tweede onderwerp zet ik anderzijds wel graag een boompje op. Hoog tijd dat we collectief komaf maken met white male privilege en seksisme in al zijn vormen. Ik heb echt het gevoel dat onze maatschappij op verschillende vlakken op een kantelpunt is aanbeland en ofwel grijpen we de kansen die voor ons liggen om diepgaande veranderingen door te voeren ofwel gaan we terug naar af. Het is een dubbeltje op zijn kant, maar als we allemaal wat in de juiste richting blazen, valt dat dubbeltje misschien wel op de progressieve kant.

Oja, het eten was ook lekker! En dat korte regenbuitje tussendoor daar hebben we amper iets van gemerkt. Wij zaten lekker droog onder de luifel van het terras!

Appetizer met ansjovis:

Vitello tonato – tomaat – rucola – kappertjes:

Sepia – meloen – miso – prei:

Zeebrasem – courgette – vadouvan – zwarte look

Cocktails en gelato!

Vandaag had ik een dagje vrijaf. Het oorspronkelijke plan was iets te doen aan mijn gigantische blog/foto/tripadvisor achterstand, maar kijk, soms moet een mens de opportuniteiten grijpen als deze zich aandienen. Lucie, een vriendin van uit de jaren dat bloggen nog hip was, begeleidde een circuskamp in Leuven en vroeg of ik geen zin had om na het kamp een cocktail te gaan drinken op een terrasje. Daar moest ik, vanzelfsprekend, geen twee keer over nadenken. Het was, denk ik, al meer dan twee jaar geleden dat ik haar in ‘t echt gezien had en ik was benieuwd om te horen hoe het met haar ging.

Terwijl de zon aarzelend door de wolken kwam piepen, na een grauwe ochtend en middag startten we onze date met een ijsje van Decadenza.

Vervolgens trokken we naar Bar Nine alwaar ik genoot van een ongelooflijk lekker chilly mango frozen daiquiri. De combinatie van de zoete mango met het pittige van de chili was gewoon geweldig. Mijn tweede cocktail, een pisco sour was ook lekker, maar de hoofdprijs gaat toch naar de chilly mango frozen daiquiri. We hadden erg serieuze gesprekken, daar aan ons tafeltje op de Oude Markt, over carrièrewendingen, projectmanagement, negatieve evaluaties, promotie maken, mensen ontslaan en leiding geven. Lucie is momenteel op zoek naar een nieuwe job en ze wilde zich zo goed mogelijk informeren alvorens zich weer op de jobmarkt te gooien. Ik duim dat ze een toffe nieuwe uitdaging vindt!

Na twee cocktails begonnen we een klein hongertje te ontwikkelen, net klein genoeg om gestild te worden door een taco classico.

We sloten onze date af met een kopje thee, genietend van de laatste zonnestralen op het mooie terras van het Wereldcafé.

Sushi with friends!

Het wordt zo langzamerhand een fijne traditie: na een dagje werken sushi eten bij Goofball en haar gezin. Die jongens worden zo snel groot! Niet te geloven dat Kabouter al naar het eerste leerjaar gaat. Opletten met die Kabouter trouwens, want die wordt binnenkort een heuse Capoeira kampioen! 😉 En Beertje zag er gezellig vuil uit na een dagje speelpleinwerking. Ah, to be young and innocent again!

Na de sushi was er (uiteraard!) nog plaats voor een ijsje. Het hoogtepunt van elke maaltijd, daar moeten we eerlijk in zijn. 😉

En toen was het al tijd om de jongens in bed te steken, maar niet zonder eerst een verhaaltje voor te lezen. Nadat het jong geweld in slaap was gevallen, konden Goofball en ik op het gemak bijkletsen. Ik was heel benieuwd naar haar Canadese reisverhalen, want de reis die zijn en haar gezin vorige maand gemaakt hebben, kwam in grote lijnen overeen met de reis die mijn vriend en ik in 2015 maakten, zonder de beren dan wel. Leuk om dezelfde plekken door de ogen van iemand anders te zien.

Toen ik op het punt stond te vertrekken, dacht ik er opeens aan dat ik cadeautjes bij had voor de jongens. Stom, stom, want ik had graag hun reacties gezien. Ach ja, hadden ze een cadeautje om ‘s ochtends bij het ontbijt te openen.

Op restaurant met een baby

De frequentie van het aantal geboortes in onze vriendenkring neemt stelselmatig af, maar zo nu en dan ziet er nog eens een nieuwe spruit het daglicht. Ik moet zeggen dat ik een beetje verrast was toen ik het geboortekaartje in mijn brievenbus vond, want ik wist niet eens dat het koppel in kwestie in blijde verwachting was. De gevolgen van een tijdje in het buitenland en Antwerpen wonen, zeker? Maar goed, het koppel woont ongeveer om de hoek bij mij, dus ik had geen excuus om niet op babybezoek te gaan en ik was ook wel nieuwsgierig om dit nieuwe mensje te ontmoeten.

Via Whatsapp zochten en vonden we een geschikte avond. Ik was een beetje verbaasd toen ik het berichtje van de kersverse mama las: “Aja, ik zal dan een restaurantje reserveren.” Euh, op restaurant gaan met een baby van 1 maand en 10 dagen oud? Ok, ja, eigenlijk, waarom niet? Zo’n baby slaapt en eet toch alleen maar en de ouders zouden wel weten wat ze deden.

Dus ging ik woensdagavond eerst aperitieven op het appartement van onze vrienden en wandelden mijn vriendin met de baby in de draagdoek en ikzelf met de kinderwagen naar de Muntstraat. Het was een beetje wringen om de kinderwagen gepositioneerd te krijgen aan onze tafel op het terras in de Muntstraat, maar waar een wil is, is een weg.

En de baby sliep ondertussen heerlijk in de draagdoek. Moe van een drukke dag poseren op de waterlelies van de Plantentuin Meise. Jawel het was al de tweede keer op één dag dat dit kleine dametje van een maand en tien dagen oud op stap was. Je kan er niet vroeg genoeg mee beginnen. Ik moet zeggen dat ik fan ben van deze manier van opvoeden. Niet te veel gedoe, just go with the flow. ‘t Is niet omdat je een baby hebt dat je je thuis moet opsluiten.

Mijn vriend en ik bestelden als aperitief een grote karaf margarita, in afwachting van de trotse papa die sollicitatiegesprekken had afgenomen in Nederland. Even later voegde hij zich bij ons gezelschap en konden we bestellen. Ik ging voor de fajitas carne, die minder smakelijk en sappig waren dan ik mij herinnerde. Toch wel een beetje teleurgesteld, ja. Gelukkig was het fijn bijpraten, daar op het terras van de New Mexico. De baby gedroeg zich de ganse dinner date voorbeeldig. Alleen op de terugweg naar huis sputterde ze even tegen, ik vermoed dat ze liever nog wat had doorgezakt met een cocktail op café. 😉

Een optimistische afspraak

Gisteren had ik afgesproken met twee vrienden die ik ettelijke jaren geleden leerde kennen in de Spaanse les. Met de vriendin in kwestie had ik de voorbije maanden nog regelmatig filmdates, maar de vriend moet ik al bijna twee jaar niet meer gezien hebben. Hoog tijd om bij te praten, dus!

We hadden afgesproken in de Optimist, maar helaas kan je daar geen tafeltje reserveren. Zoals te verwachten viel, was om 19.30u elk tafeltje op het terras ingenomen. En om binnen te zitten was het gewoon té mooi weer. Onze vriendin zou iets later arriveren, dus gingen de vriend en ik op zoek naar een alternatief. Helaas, de Convento bleek ook helemaal vol te zitten. Dan maar rechtsomkeert gemaakt, want onze vriendin was in aantocht.

Terwijl we aan het brainstormen waren over een alternatief met een mooi terras, besloten we toch even terug te wandelen naar de Optimist. Je weet nooit of er ondertussen een tafeltje zou vrijgekomen zijn. En jawel, het geluk was aan onze kant: op de binnenkoer was er nét een rond tafeltje voor drie beschikbaar.

We haastten ons om de vrijgekomen plek in te nemen en wijdden ons vervolgens aan de moeilijke taak om tot een voedselcompromis te komen. De vriend eet immers geen vlees en de vriendin mag geen gluten eten. Aangezien het concept van de Optimist food sharing is, moesten we dus onderling overeenkomen in onze keuzes. Dat lukte wonderwel zonder al te veel discussie. Terwijl we genoten van een aperitiefje en knabbelden op de huisgemaakte nacho’s, wachtten we op onze gerechtjes.

Ik zal eerlijk zijn, voor mij waren de gerechtjes iet of wat een teleurstelling. Afgaande op de ronkende beschrijvingen op het krijtbord, had ik er meer van verwacht. Niet dat het slecht was of zo, maar ik vond het allemaal nogal gewoontjes. Het lamsvlees kon wat malser, de gevulde aardappel wat smeuïger en origineler, de taco verrassender. Maar uiteraard is het het gezelschap dat telt! En mijn vriendin en ik kregen meteen een primeur te horen: binnenkort komt de tweede dichtbundel van onze vriend uit. Ben erg benieuwd naar het resultaat!

We sloten de avond af met een gezellige wandeling door de warme Leuvense straten. En tja, als blijkt dat de Decadenza nog open is, dan koop je toch een ijsje zeker?

Yet Another Blog

Life on my side

leuven