Afscheidsreceptie van vier collega’s

Deze namiddag namen we afscheid van maar liefst vier collega’s tegelijkertijd. Vier generatiegenoten die allemaal dit jaar met pensioen gaan, een pak ervaring en kennis die ons bedrijf verlaat. Ze zullen gemist worden. Het feest begon al om half vier, maar omdat ik een belangrijke vergadering had, kon ik pas om vijf uur naar het feest gaan, waardoor ik alle mooie afscheidswoorden natuurlijk helemaal gemist heb. Gelukkig kon ik met elk van de afscheidnemende collega’s een persoonlijk woordje wisselen en hen bedanken voor al die jaren fijne samenwerking.

Samen met een paar collega’s sloten we het feest af en ruimden we de gebruikte glazen en overblijvende hapjes bijeen, zodat de collega’s van de catering deze morgenochtend snel kunnen opruimen. Daarna vervoegde ik een paar andere collega’s die de warme feestzaal ontvlucht waren en van de zomeravond genoten op het terras van L’écuyer vlakbij het Muntpunt. Ik bestelde me een glaasje rosé schuimwijn, kwestie van een waardige opvolger te vinden voor de bio-cava van de afscheidsreceptie. 😉

Daarna zakten we met een coalition of the willing van zes personen af naar het terras van The Red Rabbit In Kilt, waaraan ik goeie herinneringen bewaar. Ik hield het bij één afsluitende cocktail, kwestie van morgen niet met een kater te moeten gaan werken en nam afscheid van mijn collega’s die duidelijk van plan waren nog stevig door te zakken. Misschien bij een volgende gelegenheid!

Jaarmarkt in Leuven

Altijd fijn om een avondwandeling te maken in de Leuvense straten als het jaarmarkt is. En op de ambiance af te gaan in de buurt van de traditionele volkscafés, denk ik alvast dat dit jaar de geschiedenis zal ingaan als een topeditie. Met dank aan het schitterende nazomerweer, uiteraard. Misschien volgend jaar toch eens vrijaf nemen en zelf een kroegentocht organiseren?

Het Kasteel van Vêves en kanovaren op de Lesse

Goed geslapen, ondanks dat laatste afzakkertje van het huis (een calvados) dat er misschien net te veel aan was. 😉 Het ontbijt was erg gezellig: met z’n allen aan een lange tafel smullen van een spiegeleitje, broodjes met beleg en koffiekoekjes. Simpel, maar lekker. Al was het wel jammer dat de broodjes niet meer aangevuld konden worden en we in de plaats oudbakken wit brood kregen.

Na het ontbijt was het tijd om ons boeltje bijeen te pakken en uit te checken. Eerste activiteit van de dag: een bezoekje aan het prachtig geresestaureerde Kasteel van Vêves, dat tot op de dag van vandaag in privébezit is. De jongedames kregen prinsessenjurken om zich te verkleden en wij dwaalden met gans ons gezelschap door de vele vertrekken van het kasteel. Er waren gewoon te veel historische voorwerpen om alles grondig te bekijken, maar ik vermeld hier graag de prachtige middeleeuwse stenen vloer in de ridderzaal en het feeërieke portret van Maria en het kindje Jezus in basalt. Magnifiek! Echt een aanrader voor een bezoek als je in de buurt bent.

Na ons bezoek aan het kasteel reden we verder naar restaurant Le Freyr, dat ik specifiek gekozen had omdat het op een paar minuten rijden van Dinant évasion lag. Er stonden twee gedekte tafels voor ons klaar: één voor de kinderen en één voor de volwassenen. Heel tof! Het eten was simpel, maar viel in de smaak. Al mocht mijn stukje vis wel wat groter zijn. Gelukkig had ik stevig ontbeten!

Na de lunch reden we met z’n allen verder naar de parking van Dinant évasion, want we hadden kano’s gereserveerd voor de afvaart van de Lesse, een tocht van twaalf kilometer. Dat we niet de enigen waren, werd al snel duidelijk. Amai, wat een mensenmassa! Begrijpelijk, want het was tegen de dertig graden, ideaal kano- en kajakweer. We parkeerden de wagens op een goed aangegeven parking, voorzien van voldoende medewerkers om ons naar een beschikbare parkeerplek te leiden. We hadden echter iet of wat verkeerd ingeschat hoe lang we onderweg zouden zijn van de parking naar de ticketbalie. Dat bleek toch bijna twintig minuten wandelen. Gelukkig had ik dit weekend mijn snelwandelskills al wat kunnen oefenen…

Met drie van de nichtjes in mijn kielzog vormde ik de voorhoede en haastte ik me naar de ticketbalie. Op de reservatie stond immers dat we een kwartier op voorhand aan de ticketbalie moesten zijn en dat we vervolgens een bus moesten nemen naar het vertrekpunt om van daaruit terug te varen naar de parking. Om 13.50u stond ik hijgend aan de ticketbalie met de drie nichtjes en onze reservatie die nog betaald moest worden. Opeens herinnerde ik me dat de reservatie vermeldde dat er enkel cash kon betaald worden en digitale pionier die ik ben, loop ik enkel met een briefje van vijftig euro rond voor noodgevallen. Vijftig euro was uiteraard ruimschoots onvoldoende om vier kano’s te betalen. Gelukkig merkte ik een bancontact terminal op en bleek dat ik gewoon met mijn kredietkaart kon betalen. Toen ik aan het meisje aan de ticketbalie vroeg waarom op de reservatie stond dat we cash geld moeten meenemen, zei ze doodleuk: da’s voor het geval de betaalterminal niet werkt. Straf…

Een paar minuten later kwam mijn puffende vriend aangespurt, helemaal bezweet. Bleek dat hij het cash geld vergeten was in de wagen en nog een stuk had moeten teruglopen om dat uit de auto te gaan ophalen. Gelukkig kon ik hem geruststellen dat ik ondertussen de huur van de kano’s betaald had. Even later kwamen ook de andere, iets tragere, familieleden druppelsgewijs aan. Mijn vriend en ik maanden iedereen tot spoed aan, want ondertussen was het al 13.58u en de bus… Enfin, ik was er redelijk gerust op dat er wel nog een volgende bus zou komen, gezien de massale hoeveelheid volk, dus echt zorgen maakte ik me niet, maar mijn vriend wilde per sé zo snel mogelijk op die bus zitten. Als heuse volksmenners spoorden we ons gezelschap tot spoed aan.

Gelukkig stond de bus om 14.05u nog mooi te wachten. De meneer aan de ingang van de bus zei dat die al vol zat en dat we zouden moeten rechtstaan, maar hey, we hadden ons ondertussen al zo gehaast dat we dat ongemak er maar bij namen. Tot onze verbazing was er echter nog plaats zat in de bus en kon ons gezelschap van twaalf personen zonder problemen een plek vinden.

Na deze ietwat hobbelige start, verliep de rest van de namiddag vlotjes. We voegden ons bij de lange rij aanschuivende mensen, grepen een peddel en werden vervolgens per drie in onze kano gelanceerd op de Lesse om ons te voegen bij honderden andere kajakkers en kanovaarders. Amai, wat een drukte daar op die Lesse!

Ondanks de drukte genoot ik van ons tochtje, dat we ergens in de helft onderbraken om wat af te koelen in het frisse water van de Lesse. Mijn vriend en ik hadden eerst de jongste dochter van zijn zus aan boord en vervolgens de middelste dochter (die aan het bokken geslagen was en daarom van kano moest wisselen). De twee dammen werden door ons ganse gezelschap zonder problemen genomen. Op het einde hadden we met z’n drieën echt een prettig vaartempo gevonden, alleen jammer dat we niet goed konden doortrekken, want we botsten om de haverklap tegen andere kajakkers aan. Ik kreeg ergens onderweg van een wildvreemde een hoop water over me heen, maar de vreemdste ervaring was toch de jongedame die haar kajak als een paddleboard bestuurde: al rechtstaand. Bizar.

Rond 18u bereikten we het eindpunt waar we aansloten in de rij om onze kajak binnen te leveren. Al bij al een fijne ervaring, maar amai, wat een business is die afvaart van de Lesse geworden, zeg. Heel anders dan de aftochten die ik mij uit mijn jeugd herinner. Een beetje minderen in het aantal verhuurde kajaks en kano’s lijkt me echt wel aangewezen.

Na de kajaks ingeleverd te hebben namen we afscheid van de broer en schoonzus van mijn vriend en hun twee kinderen. Met het resterende gezelschap besloten we nog iets te gaan eten. Wat een hele uitdaging bleek, want alle restaurants in de buurt zaten vol. Na wat rondbellen, kwamen we uiteindelijk opnieuw bij Le Freyr terecht, die gelukkig nog plaats hadden voor acht personen. Toen we bij Le Freyr aankwamen, bleek er een ambulance te staan. De ambulanciers verlieten net het restaurant toen we aankwamen. Ik zag binnen een jongeman zitten die duidelijk onwel geworden was, te oordelen aan zijn lijkbleke gezicht en het braaksel op de tafel. En de geur binnen was ook niet echt prettig. Gelukkig was ik eerst en kon ik de rest van het gezelschap verhinderen om binnen te gaan en maande ik iedereen aan een plekje in de frisse lucht op het terras te kiezen.

De bediening was druk bezig met het opruimen van het braaksel en het kuisen van het restaurant (echt, respect!), dus ik begreep dat iedereen in Le Freyr wat van zijn melk was. Al verklaart dat niet waarom de porties ‘s avonds merkelijk kleiner waren dan overdag (één worst, in plaats van twee ‘s middags, was het meest opmerkelijke). Wellicht meer klanten over de vloer gekregen dan verwacht. Enfin, we lieten het niet aan ons hart komen en sloten het weekend af met een ijsje.

Na de maaltijd namen mijn vriend en ik afscheid van de rest van ons gezelschap en reden we moe, maar tevreden terug naar Leuven.

Opening nieuwe slaapblok in Destelheide

Deze avond was ik samen met de grote baas en twee andere collega’s te gast op de feestelijke opening van de nieuwe slaapblok in Destelheide. Het was fantastisch mooi weer en het was duidelijk dat de aanwezigen zin hadden in een feestje. Gelukkig waren er broodjes voorzien, want ik was samen met mijn collega’s rechtstreeks van het werk naar Destelheide gekomen. Na de obligate speeches volgde de rondleiding in de slaapblok. Echt, een prachtig stukje architectuur, waar hopelijk veel jongeren nog jaren lang van zullen kunnen genieten. Net zoals ik genoot van mijn ijsje en de huisgemaakte dessertjes achteraf. 😉

Fijne avond! Met dank aan de grote baas die na het feestje zo vriendelijk was om mij en mijn collega af te zetten bij Brussel-Zuid, waar ik vrijwel meteen op een trein naar Leuven kon springen.

VIP uitwuiffeestje

En wij feesten dapper verder! Want onze grote baas is zo belangrijk dat hij meer dan één afscheidsfeestje verdient. 😉 Ook ditmaal waren we te gast bij het fantastische Kasteel van Gaasbeek dat maar al te graag de rode loper uitrolde voor zoveel schoon volk!

De tocht om er te geraken was alvast een hele uitdaging. Ik vertrok samen met twee andere collega’s om kwart voor vijf vanaf ons kantoor in Brussel naar Gaasbeek. Eén van mijn collega’s was zo vriendelijk om mijn collega en mij een lift aan te bieden met haar wagen. Helaas op nog geen tien minuten van onze werkplek reden we ons helemaal vast in het Brusselse verkeer aan het Rogierplein. De grote boosdoener van deze opstropping waren de wegenwerken, waardoor we ongeveer een uur (!) tijd verloren en uiteindelijk pas om zeven uur ‘s avonds in Gaasbeek waren. Gelukkig net op tijd om de speeches mee te pikken.

De speeches waren kort en krachtig. Vooral de speech van een nauwe vriend van onze grote baas was bijzonder memorabel. Een mooi schrijfsel dat onze baas helemaal typeerde op een overtuigende manier gebracht. Gelukkig had mijn baas geleerd uit het feestje van gisteren en was hij zo slim om zijn speech op te vouwen en terug in zijn binnenzak te steken. In de plaats daarvan bedankte hij een aantal mensen die hem in de loop der jaren gesteund hadden. Veel beter!

Het eten was zeer lekker en verzorgd, helaas stond ik blijkbaar altijd op de verkeerde plaats in de tent, waardoor ik een aantal gerechtjes miste en met honger terug naar huis keerde. Niet erg, want ik maakte dankbaar van de gelegenheid gebruik om met wat mensen bij te praten die ik al een tijd niet meer gezien had. Netwerken met een glaasje schuimwijn in de hand op een sprookjesachtige locatie. Ik denk dat mijn baas zich geen beter afscheid had kunnen wensen.

De grote baas uitwuiven

Deze middag zakten we met (bijna) alle collega’s af naar het pas heropende Kasteel van Gaasbeek voor een wel heel bijzondere gelegenheid: het pensioneringsfeest van onze grote baas. Allez, eigenlijk moet ik pensioneringsfeest tussen aanhalingstekens zetten, want onze oud-baas start gewoon aan een nieuwe job ná zijn vijfenzestigste verjaardag. Sommige mensen hebben nu eenmaal geen zittend gat. En ik kan maar hopen dat ik op zijn leeftijd nog zoveel energie heb en zo boordevol ideeën zit als hij.

Ik was zelf een beetje nerveus, want ik had de eer om namens het management de afscheidsspeech te houden. Ik had me goed voorbereid en de speech een paar keer op voorhand geoefend, maar het blijft natuurlijk een beetje stressy om te spreken voor zoveel mensen die je van dichtbij kent. Gelukkig struikelde ik niet over mijn woorden en zijn er achteraf toch een aantal mensen mij komen feliciteren met de speech. Chapeau trouwens voor de twee collega’s die het aandurfden om een quatre-mains op de vleugel te spelen. Erg knap gedaan!

Het concept van het afscheidsfeest was high tea en amai, wat een overvloed! Een fantastische mengeling van zoet en zout. Het contrast met het openingsfeest, nochtans verzorgd door dezelfde cateraar, kon amper groter zijn. Al was de cateraar wel vergeten dat gans het buffet eigenlijk vegetarisch hoorde te zijn. Al moet ik zeggen dat ik weinig collega’s heb horen klagen. 😉

Wel jammer dat de twee pendelbussen die voorzien waren om de collega’s na het feest naar metrostation Erasmus te brengen al om vier uur in de namiddag vertrokken. Dat maakte dat er opeens een massale uittocht was van collega’s, die allemaal graag nog wat langer hadden willen blijven plakken. Zeker omdat de speeches langer geduurd hadden dan voorzien (niet die van mij, het was de grote baas zelf die voor het uitlopen van het programma had gezorgd). Volgende keer de uittocht in twee shiften organiseren!

Gelukkig kon ik naar goede gewoonte weer naar Leuven meerijden met de grote baas zelf en werd ik, ongetwijfeld voor de allerlaatste keer mooi aan mijn deur afgezet. Toegegeven, onze baas heeft alles behalve een volmaakt parcours gereden in ons bedrijf en zijn passage, die gepaard ging met een zeer grondige reorganisatie, zal niet licht vergeten worden, maar ik ga hem en zijn rare trekjes toch wel missen. Uiteindelijk kwamen wij op menselijk vlak altijd goed overeen en koester ik fijne herinneringen aan de vele autoritten samen.

Afscheidsfeestje in het KVS Café

Deze avond had ik het genoegen om een wel heel bijzonder afscheidsfeest bij te wonen. Namelijk dat van mijn toekomstige nieuwe baas die op maandag 1 juli start in ons bedrijf. Aangezien ik en een paar andere collega’s in het verleden al met hem samenwerkten, kregen we een uitnodiging voor zijn afscheidsfeest bij zijn huidige werkgever. Na het werk vertrokken we dus te voet naar het KVS Café tussen de regenbuien door laverend.

Het werd een heel mooie avond, met prachtige afscheidsspeeches en oprecht ontroerende momenten. Persoonlijk heb ik zeer goede herinneringen aan onze samenwerking en de manier waarop hij uitgewuifd werd, bevestigde deze indruk alleen maar. Hij zal zeker gemist worden, iets wat elke medewerker van hen met wie ik babbelde, mij bevestigde.

Ook enorm genoten van het lekkere, veganistische eten van WExist, een organisatie die Syrische vluchtelingen helpt om toegang te krijgen tot de arbeidsmarkt en tegelijkertijd de Syrische keuken in de schijnwerpers zet. Zo ongelooflijk lekker dat ik gewoonweg drie borden ben gaan halen. 😉

En fijn om na zo’n mooie avond nog wat te kunnen napraten op de trein met mijn collega-Leuvenaar.

Een dubbel lentefeest

Gisteren vierden we het lentefeest van het neefje en het nichtje van mijn vriend in de fantastische tuin van zijn broer. Zijn broer had die tuin tijdens de coronacrisis uitgerust met een gigantisch tuinpaviljoen mét bar en een overdekte zitruimte waar het ganse gezelschap (toch meer dan twintig personen) kon plaatsnemen. En voor de kinderen (en mijn vriend) was er een groot, rond tijdelijk zwembad opgezet. Daar kan ons balkonnetje in Leuven niet aan tippen!

Omdat we graag allebei een glaasje wilden drinken waren mijn vriend en ik met de trein naar Mol gespoord (twee keer overstappen en anderhalf uur onderweg in totaal, openbaar vervoer en de Kempen, het gaat niet goed samen) en fietsten we vanuit het station van Mol met de blue-bike naar het huis van zijn broer. Op het gemak, want het was puffen, deze zaterdag en ik moest voorzichtig fietsen om te vermijden dat mijn lange jurk tussen de spaken van de blue-bike terecht zou komen.

Naar goede gewoonte was er veel te veel eten. Aperitiefhapjes en drank voor een heel leger, massa’s vlees en vis en gigantisch veel groenten en slaatjes daarbij. En ‘t is niet dat ik mijn best niet heb gedaan, want ik heb zoveel gegeten dat ik zelfs geen ruimte meer had voor het dessert! Wel jammer dat de firma die instond voor de barbecue al het vlees en de vis op voorhand bakte en vervolgens in van die au bain marie bakken warm hield. Daardoor bleven zowel vis als vlees verder garen en was het resultaat na een tijdje taai vlees en te hard gegaarde vis.

We fietsten na een fijne namiddag/avond alleszins goedgezind weer naar het station van Mol. Helaas liet de NMBS ons (nogmaals) in de steek. Door vertraging van onze eerste trein van Mol naar Lier misten we onze aansluiting met de IC 2922 naar Aarschot en waren we uiteindelijk dik twintig minuten later in Leuven dan we gehoopt hadden. Het wil maar niet lukken om die treinen op tijd te laten rijden, he. Zelfs niet tijdens het weekend!

Verjaardagsfeestje in Den Buro

Gisterenavond waren we dus uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van de ondertussen niet meer zo nieuwe vriend van onze vriendin, een authentieke Antwerpenaar die zijn zestigste verjaardag niet ongemerkt wilde voorbij laten gaan. Omdat het ons geen strak plak leek om in de alcohol te vliegen zonder eerst een fatsoenlijke maaltijd achter de kiezen te hebben, wandelden we na het inchecken in B&B hotel Antwerpen Zuid naar WIN’S Modern Asian Cuisine, omdat ze in Antwerpen nu eenmaal (op Brussel na) het beste Aziatische eten van het land hebben en ik een grote fan ben van de Aziatische keuken.

We vonden een plekje op het mooie, schaduwrijke terras op de rustige Lambermontplaats en startten de maaltijd met een glaasje wijn en wat sashimi. Mijn vriend ging voor de babi pangang en ik kon natuurlijk niet anders dan de suggestie van de dag nemen: asperges met scampi. Beide gerechten waren om duimen en vingers af te likken.

Daarna wandelden we op het gemak naar Whisky & Aperobar Den Buro, waarvan de naam al genoeg zegt om te weten welke beroepen hier de deur plat lopen. 😉 Op de jarige zelf, onze vriendin en haar zoon en dochter na, kenden mijn vriend en ik helemaal niemand op het feestje, maar we raakten gelukkig al snel aan de praat met wat oud-collega’s van de jarige en van onze vriendin. Allemaal vlotte babbelaars met wie het heel makkelijk was een gesprek aan te knopen. Ik had ook een heel diepgaand en ernstig gesprek met de dochter van onze vriendin, die duidelijk een moeilijke pubertijd doormaakt. Gelukkig is ze een verstandige dame die wel inziet dat ze op sommige vlakken niet zo goed bezig is. Ik hoop dat er wat mijn goede raad is blijven plakken en dat ze effectief hulp inroept als het misgaat.

We werden getrakteerd op een mooie zonsondergang:

Op een gegeven moment realiseerde onze vriendin, die zich als de perfecte gastvrouw ontpopte, zich dat het ondertussen al stevig na bedtijd was voor haar kinderen. Ze raakte even in paniek omdat het al zo laat was en ze de kinderen niet graag op dat uur alleen met het openbaar vervoer naar huis (allez, naar het huis van haar vriend) stuurde. Mijn vriend en ik boden meteen aan om de kinderen naar het appartement van haar vriend te brengen. En zo zaten we onverwacht iets voor middernacht met twee pubers op de tram. Gelukkig verliep de rit vlotjes en waren we nog niet zo lang geleden op bezoek geweest in het appartement van de jarige. Er was ter plekke even wat verwarring over welke kamer de dochter van onze vriendin moest innemen, maar een telefoontje loste dat snel op. We stopten de pubers in bed en keerden terug naar den Buro om het feestje daar af te sluiten. Zalig zo’n warme zomeravond waarbij je uren lang kan blijven buiten zitten. Al moet ik zeggen dat het laatste half uur mij niet meer zo helder voor de geest staat. 😉

Gelukkig was er ‘s ochtends een stevig ontbijt scrambled eggs om de zondag goed te beginnen!

Heropening STUK en opening Artefact

Deze namiddag was ik te gast op de heropening van het STUK. Na een verbouwing die niet echt van een leien dakje gelopen is, was de STUK-ploeg duidelijk opgelucht om de heropening van hun duurzamer, toegankelijker en inclusiever gebouw met het nodige feestgedruis te kunnen vieren. En dat in aanwezigheid van hoogwaardigheidsbekleders zoals Vlaams minister-president Jambon, Leuvens burgemeester Mohamed Ridouani en KU Leuven-rector Luc Sels. Mijn Gentse collega en ik sloten aan bij de VIP-rondleiding en konden zo, naast het resultaat van de verbouwingen, tegelijkertijd een glimp opvangen van de Artefacttentoonstelling, die ook vanavond opende. Toegegeven, niet elk kunstwerk sprak me even hard aan, maar het blijft een feit dat Artefact altijd aanzet tot nadenken over onze positie als mens in de wereld. Een ondertitel als ‘The Ecstatic Being. Between knowing and understanding‘ nodigt natuurlijk uit tot reflectie.

Het resultaat van de verbouwingen is subtiel. De meeste ingrepen zijn dan ook niet zichtbaar voor de bezoekers, zoals de vervanging van de raampartijen, de isolatie van de daken, de overschakeling naar LED-verlichting, de verbetering van het verwarmingssysteem en de installatie van infiltratiekratten om regenwater op te vangen dat voor het sanitair gebruikt wordt. De toegankelijkheid van het gebouw is er stevig op vooruit gegaan en de nieuwe fietsenstalling aan de Schapenstraat zal wel snel vollopen.

Alleen jammer dat de hapjes op de receptie wat tegen vielen. Begrijp me niet verkeerd, grote fan van de keuze om voor vegan hapjes te gaan om aan te sluiten bij het thema duurzaamheid, maar serieus, vegan hoeft echt niet synoniem te zijn met flets en smakeloos. Traiteurs die vegan of veggie koken zouden beter eens op stage gaan in India. Kruiden die handel! Zo moeilijk is dat niet! Gelukkig smaakte de schuimwijn!