Een gevarieerd weekend

Vrijdagavond was ik nog steeds niet in goede doen, maar goed, het snot liep al niet meer continu uit mijn neus, de genezing was ingezet. Jammer, want ik had al een hele tijd uitgekeken naar de nieuwjaarsreceptie die mijn vriend en ik organiseerden voor de vrijwilligers van ons gezamenlijke project. In totaal waren we met een man of twaalf (én een kleine party animal). De aanwezigen proefden vooral veel verschillende bieren (al waren er ook die zich aan de Krupnik waagden). Zelf hield ik het bij een bescheiden glaasje schuimwijn. Eén van onze vrienden had aangeboden voor de hapjes te zorgen. Fijn dat mijn vriend en ik ons daar geen zorgen over hoefden te maken. Uiteraard had ze veel te veel voorzien, maar niemand die daarom maalde. We oefenden tussen de drank en de hapjes door zelfs wat Leives. Niet makkelijk voor een ingeweken Leuvenaar zoals mezelf! ‘Binnekèt kinde on’t stadoeës noo ne prootpool leustere die Leives klapt as ge up ne pedal dout.’ Uitspreken zoals het geschreven staat!

Omdat ik de zaterdagochtend om negen uur in de Spaanse les verwacht werd, sloten we de avond af rond een uur of twaalf. Ik was erg tevreden met het verloop van de avond en denk dat alle aanwezigen zich goed geamuseerd hebben.

Zaterdag vertrokken mijn vriend en ik na de Spaanse les richting Kortrijk alwaar we hadden afgesproken met een bevriend koppel en hun twee kindjes. We speelden samen volksspelen in De hond in ‘t kegelspel. De Hond in ‘t Kegelspel is een bijzondere plek, opgericht om mensen met verstandelijke beperkingen of met psychosociale problemen de kans te geven op een volledige integratie in het maatschappelijk leven. In deze omgeving krijgen ze de kans om te werken als volwaardige werknemers. Dat de bediening niet altijd even vlot verliep, namen we er dus graag bij.

De kinderen vonden de spellen geweldig, al waren de meeste misschien toch net een tikkeltje te moeilijk voor hen. Mij spraken ze minder aan, maar het kan ook zijn dat mijn verkoudheid en het slaapgebrek me parten speelden. Voor het avondmaal reden we naar het huis van onze vrienden in Roeselare. Zij toverden heerlijk spaghetti op tafel waardoor ik me meteen een pak beter voelde. We speelden met de kindjes het Saaiste Spel Ooit (aka het Plopspel). Maar goed, saai of niet, ik heb toch maar mooi gewonnen.

IMG_6247[1]

IMG_6252[1]

Na het avondmaal speelden we een spelletje voor volwassenen: Saboteur. Door een klein misverstandje over de spelregels eindigde ik uiteindelijk als tweede. Enfin ja, laat het ons erop houden dat mijn vriend een goeie portie beginnersgeluk heeft gehad! 😉

We waren van plan om op een redelijk uur terug naar Leuven te keren, kwestie van mijn lichaam voldoende rust te gunnen om die vervelende verkoudheid te overwinnen, maar uiteindelijk lagen we toch pas rond half twee in bed. Gelukkig konden we zondag uitslapen.

Zondagnamiddag kregen we bezoek van onze vriend met de geklutste hersenen en zijn gezin. Hij is aan de beterhand, maar heeft nog een lange weg te gaan. De concentratieproblemen zijn er nog altijd, daarom heeft zich als uitlaatklep nu op sporten en muziek maken gestort. We werkten samen het hapjesoverschot van de nieuwjaarsreceptie weg. Wij vrouwen dronken een glaasje witte wijn, terwijl de mannen in de speciale biertjes vlogen. Dankzij Convento Food konden we een heerlijke menu op tafel toveren: gehaktballen voor de meisjes, nage van zeebaars met bloemkool voor de volwassenen. De twee blonde jongedames gedroegen zich voortreffelijk en we kregen zelfs een ‘Let it go’ serenade, in het Nederlands én het Engels.

Heel fijne namiddag/avond. Het doet altijd deugd om het weekend met vrienden te kunnen doorbrengen.

De receptie te veel?

In feite werden we vanavond verwacht voor de zoveelste nieuwjaarsreceptie, maar na twee uur salsadansen hadden mijn vriend en ik er niet meer zoveel zin in. Ik had ook wat last van buikpijn, dus keerden we na de les terug naar ons appartementje. Zou ik mijn verzadigingspunt op receptievlak bereikt hebben? Nah, er staan de komende dagen nog genoeg festiviteiten op het programma. Ik zie het als een goed getimede rustpauze om er daarna dubbel zo hard te kunnen invliegen! 😉

Het laatste weekend van januari

Geen Spaans op zaterdagvoormiddag! Fijn om eens wat langer in bed te kunnen liggen én bij het wakker worden te mogen vaststellen dat er een dun laagje sneeuw op de Leuvense daken lag.

De rest van de dag besteedden we vooral aan boodschappen:

een blinkend nieuwe outfit als cadeautje voor een jarige jongedame
een kort bezoekje aan de al bijna volledig leeggeplunderde Club op het Rector De Somerplein, jammer dat deze winkel uit Leuven verdwijnt
een nieuw hoeslaken en kapstokken bij de Hema (in afwachting van onze nieuwe inbouwkast)
en oja, we bestelden onze nieuwe kast en maakten een afspraak om de opmetingen te komen doen in onze slaapkamer. There is no way back!

En keerden we van een kale reis terug uit Tienen.

Goed dat we op zaterdag konden uitslapen, want zondagochtend werden we al om 10 uur ‘s ochtends in Geel verwacht voor het verjaardagsfeestje van het nichtje van mijn vriend. Apetrots dat ze vier jaar werd. Uiteraard was haar verjaardagstaart versierd met de personages uit Frozen. Is er een kleuter die geen fan is van Elsa, Anna en Olaf? Of die niet de ganse tekst van “Let it Go” uit het hoofd kent? Disney zal nog lang inkomsten kunnen genereren uit deze kaskraker.

Op de terugweg naar huis hoorden we plots een eigenaardig fluitgeluid in de wagen. Het geluid was behoorlijk irritant, dus besloten we toch maar even te stoppen onderweg om te kijken wat er aan de hand was. Bij het uitstappen roken we meteen een scherpe geur van verbrand rubber. Leek ons niet zo’n gezonde situatie, dus zijn we rechtstreeks naar de garage gereden en hebben we onze auto en de sleutels daar achtergelaten (een geluk dat de showroom uitzonderlijk op zondag open was). Een klein busritje later waren we terug thuis.

‘s Avonds deden we niet al te veel meer. Zo’n middag met kinderen kan erg vermoeiend zijn. Al ben ik altijd blij wanneer ik mee mag kleuren. Binnen de lijntjes kleuren is mijn specialiteit. 😉 We bestelden sushi en keken samen een serietje. Je moet ervan profiteren als de gelegenheid zich voordoet, nietwaar?

Een kort weekoverzichtje

De rode draad deze week waren ongetwijfeld de vele recepties.

Maandagavond na de salsa even binnen gesprongen op de nieuwjaarsreceptie van het Wereldcafé waarvan ik al een tijdje aandeelhouder ben. Daar stopt dan ook meteen mijn engagement, want de tijd ontbreekt me om me in te zetten als vrijwilliger. Ik kom er zelfs uiterst zelden toe om één van hun activiteiten bij te wonen. Misschien moet dat een goed voornemen worden voor het nieuwe jaar…

Na een snel glaasje witte wijn op de afsluitende receptie van onze conferentie, woonde ik dinsdagavond een giga-nieuwjaarsreceptie bij van Horeca Leuven in Salons Georges (die zoeken trouwens een overnemer, iemand geïnteresseerd?). Veel bekend volk, veel hapjes, een grappige speech van de rector (of je nu voor of tegen de man bent, hij weet hoe een publiek te boeien) én een goeie babbel met de eigenaar van het appartement onder ons. Of dat laatste iets zal opleveren dat blijft natuurlijk de vraag.

Woensdagavond sprong ik even binnen op de nieuwjaarsreceptie van Groen (mét veganistische hapjes). Op een toffe en voor mij tot nu toe onbekende locatie in Leuven: Batiment A. Altijd interessant om je eigen stad wat beter te leren kennen.

Donderdag en vrijdag bleef ik gezellig thuis, omdat dat soms ook wel eens deugd kan doen.

Wat ik in het weekend deed

Zaterdag in de voormiddag had ik te veel zenuwen voor mijn mondeling examen dat bij nader inzien best wel goed ging. Zaterdagnamiddag gingen mijn vriend en ik informatie vragen over een inbouwkast op maat voor onze slaapkamer bij Kast-id. Onze huidige kast is te klein en ongeschikt om orde in de chaos te scheppen. We hebben ondertussen genoeg geld bijeen gespaard om ons een betere kast aan te schaffen. We sloten de dag af met een ietwat tegenvallende culinaire ervaring in het Depot.

Zaterdag aten we in het rusthuis een stukje taart om de verjaardag van mijn moeder te vieren. Niet bepaald de meest feestelijke omgeving, maar het is wat het is. Daarna gingen we langs bij mijn broertje en zijn vriendin en aten we samen afhaal-Indisch terwijl we het hadden over hun steeds concreter wordende bouwplannen. De Japanse keuken staat voor mij al jaren onbetwistbaar op nummer één in mijn persoonlijke top tien, maar de Indische keuken heeft zich langzaam maar zeker opgewerkt naar de tweede plek. Tegenwoordig eten we bijna even frequent Indisch als sushi. Ben vooral een fan van de vegetarische gerechten. Spicy én gezond!

Al bij al een vrij rustig weekend waarin we ons aan wat huishoudelijke karweitjes zetten en de niet eindigende berg administratie te lijf gingen.

Blokmodus

Niet veel bijzonders te melden over dit weekend. Vooral veel Spaans geblokt voor het schriftelijk examen van dinsdagavond. Om zeker te zijn dat ik voldoende tijd had om de leerstof onder de knie te krijgen, had ik twee dagen extra verlof te nemen. Twee dagen die ik eigenlijk bij nader inzien niet echt nodig had, als ik wat sneller had doorgewerkt, maar goed, het is altijd fijn om ruimschoots op tijd klaar te zijn en wat te kunnen herhalen. Iets wat mij in mijn universitaire carrière zelden tot nooit is overkomen.

Het was echter niet alleen kommer en kwel de voorbije dagen. Vrijdag werden mijn vriend en ik op een nieuwjaarsreceptie verwacht. Eentje met Heel Veel Eten. Doorheen de ruimte waren verschillende standjes opgesteld met traditionele Belgisch, Thaise en Marokkaanse gerechten, een heuse kaastafel en heel veel dessertjes. De wijn die geschonken werd, kon mij niet echt bekoren, de saké waar de meeste mensen hun neus voor ophaalden echter des te meer. Dezelfde saké trouwens die we verschillende keren dronken tijdens onze trip naar Japan. Ah, good times!

Zondag maakten we nog een minitripje naar het stadhuis en terug om daar een glaasje prosecco te drinken ter ere van wat Italiaanse chefs. Goed voor een kleine blokpauze. De ervaring leert dat het voor mij persoonlijk geen goed idee is om dit soort uitnodigingen te weigeren met het excuus dat ik moet studeren. Het resultaat is meestal dat ik mij dan superzielig voel en het studeren toch niet vlot.

Recepties en Spaans blokken, een geslaagde combinatie.

De eerste werkweek van 2015

En jawel, na een paar dagen werken, lijkt het alweer alsof die zalig rustige kerstvakantie tot een ver verleden behoort.

Normaal is januari een vrij rustige maand bij ons op het werk. Dit jaar was het echter van bij de start een stressy bedoening, omdat er in de eerste week al meteen belangrijke klanten op bezoek kwamen en ik dit bezoek moest helpen voorbereiden. Kwam daarbij dat ik in dezelfde week een presentatie moest geven over een complex juridisch onderwerp aan een kritisch publiek. Iets wat me toch wel wat nerveus maakte. Tel daar vervolgens nog bij op dat ik een ganse dag verplichte opleiding ingepland had staan en je begrijpt dat ik meteen uit de startblokken moest schieten.

Gelukkig verliepen zowel het belangrijke bezoek als mijn presentatie vlotjes, thanks for asking.

Tussen al het werk door was er thank goodness nog plek voor een klein beetje fun: onze traditionele nieuwjaarslunch!The big boss had veel energie gestoken in een originele speech aangepast aan de locatie. Heel fijn gedaan. Het uitgebreide buffet was lekker, alleen had de cateraar er helemaal niet aan gedacht dat er zich vegetariërs onder ons gezelschap konden bevinden. De enige optie voor hen was een pasta met kaassaus. Vegetariërs die een voorgerechtje wilden, konden kiezen uit kerstomaatjes en wat blaadjes sla. Toch echt niet meer van deze tijd, vind ik dat.

Deze foto geeft meteen de locatie weg van onze nieuwjaarslunch:

Het eerste weekend van 2015

Ik speel een beetje vals, want voor deze gelegenheid laat ik het weekend starten op vrijdag. Een eerste werkdag die enkel bestaat uit een receptie en een portie stappen met de collega’s, kan je moeilijk een echte werkdag noemen. Het behoort tot de mogelijkheden dat ik ietsiepietse te veel had gedronken. Sommige gedeelten van de namiddag zijn nogal wazig in mijn geheugen. Buiten dan dat beschamende slippertje met hoge hakken op een gladde dansvloer. Enfin ja, heb me geweldig goed geamuseerd en meteen het jaar met het nodige feestgedruis ingezet. Om te ontnuchteren at ik samen met mijn vriend ‘s avonds heerlijk Indisch (spinaziemomo’s are the best) en keken we nog een paar serietjes.

Zaterdag bestond onze enige noemenswaardige activiteit uit het bijwonen van de nieuwjaarsreceptie voor de inwoners van de stad Leuven. Het weer was fenomenaal slecht. Toch stonden er in de gietende regen een ganse rij zoetebekken aan te schuiven voor hun taartje. Dit jaar liet ik het slagroom- of crème au beurre-rijke taartje aan mij voorbij gaan. Ben nooit een fan van biscuit geweest en de kans dat je een beeldje in je gebakje vindt, is niet zo groot. Ik gun de prijzen graag aan mijn medebewoners en at in plaats daarvan een pannenkoek van ‘t Wit Madammeke.

Zondagnamiddag overhandigde mijn petekindje (nog geen twee jaar) zijn nieuwjaarsbrief aan mij. Ik kreeg er meteen ook een flesje zelfgemaakte limoncello bij (gemaakt door de mama, niet door het petekindje, uiteraard). Het vergde wat overtuigingskracht om hem zijn envelopje te laten aannemen, maar uiteindelijk lukte het toch. Ik denk dat hij het concept ‘een cent voor Nieuwjaar’ nog niet helemaal door heeft. Volgend jaar zal hij trouwens voor het eerst een op school gemaakte nieuwjaarsbrief overhandigen. Ik ben benieuwd!

We sloten de avond af met een gezellig diner vergezeld van een goed glas wijn met de mama en papa van mijn petekindje. Op het menu stonden met veel liefde klaargemaakte lasagne en tiramisu van Jeroen Meus. Daar kan een mens alleen maar gelukkig van worden.

Een zalig rustige kerstvakantie

In aanloop naar de kerstvakantie hadden mijn vriend en ik aan elkaar beloofd het deze vakantie rustig aan te doen. Geen wilde plannen, geen uitstapjes, geen overdaad aan sociale afspraken. Onze agenda zit de rest van het jaar al vol genoeg en door de drukke eindejaarsperiode op het werk hadden we allebei nood aan wat tijd om op adem te komen.

Dus brachten we kerstavond en kerstdag gewoon gezellig door op ons appartementje, van spijzen voorzien door Convento Food en ook op tweede kerstdag bleven we thuis cocoonen. Toch handig, sushi die aan huis geleverd wordt! Wat een fantastische uitvinding!

Zondag 27 december werden we bij de ouders van mijn vriend verwacht voor de jaarlijkse kerstfestiviteiten. Hoewel de ouders van mijn vriend elk jaar echt hun best doen, is de maaltijd die ze ons voorschotelen toch altijd weer een beetje een teleurstelling. Denk dat het gewoon van nature niet zo’n goeie koks zijn. Wel een beetje jammer, zeker als je weet dat ze er zoveel tijd en moeite in steken. Gelukkig waren er de heerlijke pralines van Bittersweet als afsluiter van de maaltijd. En ik kreeg een Oxfam-kip cadeau. Hoera! Mijn cadeautjesgever had echter dezelfde bemerking als ikzelf: wat een verschrikkelijk omslachtig systeem. Komaan Oxfam, time to step up your game!

Zondag 28 december lag er zowaar een wit laagje over Leuven en kregen we toch nog volk over de vloer. Tijdens het kerstdiner onder vrienden kwam het idee van een lan-party opborrelen en dus zat ik zondag met zes manspersonen in mijn leefruimte. Niet dat ik er veel last van had. Ik heb een goeie hoofdtelefoon met noice cancelling. 😉 Terwijl de heren speelden, verwerkte ik mijn foto’s. ‘s Avonds bezondigden we ons weer aan een aan huis geleverde maaltijd: Thais ditmaal. Ik moet zowat de beste klant van just-eat.be geweest zijn deze vakantie.

Maandag 29 december stond volledig in het teken van het petekindje van mijn vriend en haar zusje (die de laatste keer zo zielig was geweest dat ze niet mee op stap mocht, zielig doen werkt, beste mensen). In de voormiddag verkenden we samen het ‘Magnus is ziek‘-parcours, ‘s middags gingen we voor de ongezonde kindvriendelijke (frietjes en kippenvingers) maaltijd in De Lange Trappen en de rest van de namiddag brachten we door in de Winterspeeltuin in de Brabanthal. Pure horror, trouwens die winterspeeltuin. Ongezellig kunstlicht, ellenlange wachtrijen en ouders waarbij je de wanhoop in hun ogen kon lezen. Ik vond het verschrikkelijk. Mijn vriend heeft een uur staan aanschuiven om zijn petekindje vijf minuutjes op de trampoline te laten springen. Al een geluk dat er dan smartphones bestaan om het kind bezig te houden. Zelf ging ik ondertussen met het jongste zusje op schok. En ik koos strategisch voor de attracties waarvan de wachtrijen mij doenbaar leken.

Wel een pluspunt: de overheerlijke pannenkoeken. Ik verorberde er maar liefst twee met appel en rozijnen, de jongste van de hoop at er zowaar drie! We bleven tot sluitingstijd en vertrokken dan met twee enthousiaste jongedames op de achterbank terug naar Geel. Twee smartphones = twee brave kindjes. En ja, het is wellicht niet zo opvoedkundig verantwoord, maar de sfeer in de auto is wel beter als ze niet op mekaar zitten te kloppen.

We leverden onze twee jongedames zonder problemen af bij de ouders en bleven vervolgens een beetje plakken. De zus van mijn vriend (tevens mama van de beide jongedames) was net begonnen aan een puzzel van duizend stukjes die al een jaar of drie in de kast lag. Natuurlijk konden mijn vriend en ik niet anders dan haar een handje toesteken bij dit karwei. Zo rond een uur of elf naderde de puzzel haar voltooiing en besloten we toch maar wijselijk naar thuis te vertrekken. Kwestie van niet te laat in bed te liggen en de eer van het oplossen aan de zus van mijn vriend over te laten.

Dinsdag 30 december hadden we enkel ‘s avonds een afspraak met een vriendin die pas terug was van vakantie in Marokko. We luisterden naar haar fijne reisverhalen terwijl we genoten van een overheerlijke sushiboot in de Wabi Sabi Sushi Bar. De avond rondden we af met een cocktail in d’Entreprise.

Oudjaar vierden mijn vriend en ik gezellig romantisch samen op ons appartementje. De last minute uitnodiging van onze vrienden hadden we afgeslagen, want we waren vast van plan ons deze laatste avond van het jaar lekker asociaal te gedragen, nog een laatste keer seks te hebben in het oude jaar en meteen een eerste keer in het nieuwe jaar. 😉 Op culinair vlak trakteerden we onszelf op een feestelijke visschotel van De Walvis. Kreeft, oesters, gravlax, garnalen, scampi, kokkels,… Het water komt me in de mond als ik eraan terugdenk. De oesters aten we met een glaasje wodka en de hoofdschotel met een flesje heerlijke witte wijn. Klokslag middernacht zagen we overal rondom ons vuurwerk de hemel verlichten. Fantastisch spektakel, gratis te bewonderen vanaf ons balkon. 😉

De eerste dag van het nieuwe jaar reden we met een fris hoofd en zonder kater ‘s avonds richting Limburg voor het traditionele familiefeest met gourmet. ‘t Was lekker en de kerststronken van Demeestere vielen ook dit jaar weer in de smaak. We haalden de Japanse whisky boven om te klinken op het nieuwe jaar. En daarmee zijn we officieel in 2015 en bij het eind van de vakantie aanbeland.

PS: Denk nu vooral niet dat we onze kerstvakantie in ledigheid doorbrachten. Toegegeven, we keken vaker naar een aflevering van onze favoriete series dan gewoonlijk, maar dat is niet moeilijk, want doorheen het jaar komen we daar zelden tot nooit aan toe. Ik maakte twee pixum-fotoboeken om onze vrienden in Bratislava en Aubonne te bedanken voor hun gastvrijheid, ik schreef eindelijk de reisverslagen van onze trip naar Zwitserland, schreef wat recensies en een stuk of honderd kerstkaarten, voorzag al mijn Schotlandfoto’s van commentaar en coördinaten, verwerkte een groot deel van mijn Singapore-foto’s, knabbelde aan mijn mailachterstand, las de conclusies na van onze advocaat i.v.m. een zaak op het werk en studeerde zelfs een ietsiepietsie Spaans. Alleen aan het bewerken van mijn gopro-filmpjes ben ik spijtig genoeg niet toegekomen.

Sinterklaasweekend bis

Laat me het erop houden dat ik me zaterdagochtend minder fris dan gewoonlijk voelde. Die tweede limoncello die ik in een vlaag van overmoed de dag voordien als afsluiter van de maaltijd had gedronken, was er duidelijk te veel aan geweest. Ik sleepte mij bijgevolg iets minder enthousiast dan gewoonlijk naar de Spaanse les (enfin ja, zo enthousiast als een mens kan zijn op een zaterdagochtend om 9 uur). Na de traktatie van een jarige medestudente met suikerrijke caloriebommetjes voelde ik me eensklaps als herboren. Wat een beetje geraffineerde suikers al niet vermogen. 😛

De namiddag deden we snel boodschappen en brachten we grotendeels al kuisend door, want als de Sint voor een tweede keer op bezoek komt, moet alles er natuurlijk even piekfijn bij liggen als de eerste keer.

Om zes uur hadden we afgesproken met vrienden om te wandelen door het prachtige met kaarsen verlichte Begijnhof. Net een sprookje in ‘t echt. Enfin ja, de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik een beetje asociaal ben geweest, want ik had mijn statief meegenomen om foto’s met lange sluitertijd te kunnen maken. Beetje sneu voor mijn gezelschap om naast mij en mijn statief te blijven wachten. Dus zij wandelden door de feeërieke straatjes, terwijl ik op zoek ging naar de juiste compositie.

Als afsluiter van de wandeling dronken we een gluhwein ter voordele van de Mannen van ’70, die meteen het aperitief vormde voor onze double date in restaurant d’Artagnan. En omdat eentje geentje is, deden we onze gluhweinaperitief nog eens dunnetjes over met een glaasje bubbels. Er was dan ook heel goed nieuws om op te klinken. Altijd fijn om zo de avond te kunnen inzetten.

Het eten was werkelijk uitstekend en de avond vloog voorbij. Je hebt zo van die mensen waarbij het gesprek nooit stilvalt en bij wie je verbaasd opkijkt dat het einde van de avond alweer in zicht is. Hopelijk heeft mijn vriend zich laten overtuigen om eens wat hippere kledingstukken uit te proberen. 😉

Na een fijne fietstocht bergaf kropen we onder de wol, kwestie van de volgende dag fris en monter te zijn voor het hoge bezoek dat we verwachtten.

Uitslapen op een zondagochtend, daar kan ik nu eens een ongelooflijke deugd van hebben. Mijn hart gaat uit naar al die mensen met (kleine) kinderen die ook op zondagochtend vroeg uit bed moeten. Ik weet niet hoe ze het doen.

Rond de middag zetten we de volgende lading sinterklaascadeautjes klaar voor het petekindje van mijn vriend en vertrokken daarna naar de Parkabdij voor de jaarlijkse winterwandeling. We hadden daar afgesproken met de zus van mijn vriend en haar twee oudste kindjes (waaronder het petekindje van mijn vriend).

De zus van mijn vriend en haar twee dochters waren een half uurtje te laat waardoor ze het begin van de wandeling misten (en ik nog een beetje van de uitleg over de toekomstplannen voor de Parkabdij kon meepikken). Bleek dat ik de interesse in onroerend erfgoed van de twee jongsten toch wat overschat had. We verlieten de groep dus al snel om een wandeling met ons viertjes te maken. We lieten de meisjes over de spoorlijn uitkijken en luisterden samen naar het klokkenspel in de abdijkerk. Het was een werkelijk prachtige herfstdag. Ideaal om foto’s te maken van de mooie Abdij. We spotten talloze watervogels en de meisjes konden naar hartenlust springen in de vele plassen die we op onze weg tegen kwamen. Gelukkig was de mama vooruitziend geweest en waren ze allebei uitgerust met rubberlaarsjes.

Na de wandeling kregen we een heerlijk glaasje warm appelsap aangeboden, waarna we opnieuw richting ons appartement trokken. De lieve Sint had chocolade voor de zusjes gebracht en speciaal voor het petekindje van mijn vriend een knalgele Nikon Coolpix. Ben erg benieuwd naar de onderwaterfoto’s die ze met dit toestelletje zal maken!

We aten na al die spanning ene excitement samen gehaktballen in Luikse saus met groentjes en aardappeltjes van Convento Food en sloten de maaltijd af met overheerlijke chocomousse.

Na met heel veel dikke knuffels afscheid genomen te hebben van de kwebbelende dametjes, brachten we de rest van de avond door achter onze pc. Die mails beantwoorden zichzelf niet, he!

Yet Another Blog

Life on my side

feest