Alweer een afscheidsfeestje

Deze avond namen we alweer afscheid van een collega. Toegegeven het feestje was bij lange na niet zo druk bevolkt als mijn fenomenale afscheidsfeestje en iedereen was meer dan vroeg genoeg weg opdat er geen boze bewaker aan te pas moest komen om de laatste feestvierders buiten te zetten, maar het was desalniettemin gezellig. Er waren lekkere broodjes voorzien (wat misschien een beetje raar was, zo om drie uur in de namiddag) en veel te veel aperitiefhapjes. Het afscheidnemend feestvarken (die net als ik op 14 juli ons bedrijf verlaat) moest helaas zelf al om half vijf vertrekken omdat hij zijn zoontje bij de crèche moest ophalen (het was een verrassingsfeestje en zijn vrouw zat net nu een weekje in Rome). Dus kaapte ik het feestje een beetje om mijn eigen afscheidsfeestje nog eens dunnetjes over te doen en bleef ik nakeuvelen met een aantal collega’s in een poging het broodjesoverschot weg te werken.

Er moet wel degelijk iets misgelopen zijn bij de bestelling van die broodjes ofwel hebben er veel mensen last minute hun kat gestuurd, want er waren bijna twee volle manden met elk een stuk of dertig broodjes over. Doodzonde om die lekkere broodjes te moeten weggooien, dus trok ik met een collega de stad Brussel in om als wilde weldoeners broodjes uit te delen aan de clochards en daklozen. Dat bleek al bij al een moeilijkere opgave dan verwacht. Zelfs clochards nemen niet zomaar het eerste het beste broodje aan. We werden voornamelijk op erg wantrouwige blikken onthaald en sommigen weigerden zelfs ons vriendelijke aanbod. Uiteindelijk lieten we het overschot achter op een plek waar we hoopten dat er nog daklozen zouden passeren die er iets aan hadden.

Spijtig, want ik hou niet van voedselverspilling.

Restaurant Dumon viert feest!

Ondertussen zijn we al enkele jaren trouwe klant bij restaurant Dumon. Dus toen ik op hun instagram account de aankondiging voor hun jaarlijkse verjaardagsfeest zag passeren, trommelde ik meteen mijn vriendenclubje Leuvense dames op. Niet iedereen kon zich vrijmaken, maar we waren toch met z’n zessen (inclusief de dochter van de eigenaar). Helaas moest één van onze vriendinnen last minute afhaken wegens ziekte. Natuurlijk net die vriendin die zou blijven slapen op ons appartementje. Had ik dus de hele zondagavond voor niks zitten kuisen met een kater. 😉

We zouden ietwat in gespreide slagorde naar Wakkerzeel trekken. Ik nam samen met een vriendin de trein en we hadden afgesproken samen op mijn appartement te wachten tot een derde vriendin ons met de wagen zou komen oppikken. Een twintigtal minuten later waren we in een blitse witte mini op weg naar Wakkerzeel. Popelend van ongeduld om er een fantastische avond van te maken.

Een prachtig opgedirkte feeërieke dame stond ons op te wachten met een glaasje champagne. Een goed begin van de avond! Rondom het zwembad stonden tenten opgesteld en de maaltijd werd opgeluisterd door een live band. Ons vriendinnenclubje kreeg een prachtige plek toegewezen vlakbij de band en we klonken op het mooie leven. Naar goede gewoonte was het eten uitstekend, maar het was het gezelschap dat er een topavond van maakte! Ik kreeg zelfs nog een afscheidsgeschenkje van één van mijn vriendinnen die door omstandigheden niet had kunnen bijdragen aan mijn afscheidscadeau: mooie theelichthoudertjes. Om het extra gezellig te maken in Genève!

Eén van de topmomenten van de avond was het optreden van onze vriendin, tevens dochter van de eigenaars, die een schitterende versie van Valerie van Amy Winehouse ten berde bracht. Het daverend applaus dat daarop volgde zei genoeg. Wat een podiumprésence! Spijtig dat haar groep ondertussen gesplit is.

En toen kwam het moment dat ik de week voordien al had aangekondigd op mijn afscheidsfeestje: de duik in het zwembad! Nu dit misschien mijn laatste bezoek aan Dumon voor lange tijd zou zijn, mocht ik dit niet langer uitstellen. Ik had mijn zwempak bij en ik kleedde me samen met mijn eveneens prettig gestoorde vriendin om in de toiletten. Klaar voor de grote jump! Wat een zaligheid in het frisse water te kunnen duiken en omhoog te kijken naar de nachtelijke hemel. Bij deze heb ik eens en voor altijd bewezen een vrouw van mijn woord te zijn! En daar is fotografisch bewijs van! 😉

Omdat we allemaal te veel gedronken hadden om nog veilig naar Leuven terug te rijden, belden we een taxi. Die maandagavond lag ik zo rond half twee ‘s nachts in bed. De werkweek goed ingezet, of zoiets. 😉 Ik denk dat ik volgend jaar speciaal ga overvliegen uit Genève om dit feestje nog eens dunnetjes over te doen.

Mijn Fenomenale Afscheidsfeest!

‘t Is omdat all caps zo onbeleefd overkomen, dat er maar drie hoofdletters in de titel van dit stukje staan.

Wat een memorabel feest! Er waren zo’n zeventigtal collega’s afgezakt naar de koffiehoek waar ik mijn feestje gaf, waaronder een aantal heel erg gewaardeerde oud-collega’s (zelfs mijn nog niet zo lang gepensioneerde baas) die speciaal voor mij de moeite hadden gedaan om naar Brussel af te zakken. Terwijl ik zat te stressen tijdens mijn presentatie, had mijn lieve collega I alles voorbereid: groenten gesneden, chips en nootjes in kommetjes gedaan, glazen voor zeventig man klaargezet. Toen ik na mijn lunch poolshoogte kwam nemen, was er geen werk meer voor mij, buiten het verzetten van de grote tafel om meer ruimte te creëren.

Vanaf 15u begonnen de collega’s binnen te druppelen en al snel werd de ene na de andere fles schuimwijn open gedaan. Ik vreesde even dat mijn in de Cora gekochte drankvoorraad niet zou volstaan om de dorst van alle aanwezigen te lessen, maar gelukkig daalde het dranktempo naarmate de namiddag vorderde.

En dan was het tijd voor de speeches. Ik was aangenaam verrast door alle lieve en lovende woorden van de collega’s. Soms had ik het gevoel dat ze over iemand anders bezig waren, zulke superlatieven werden er uit de kast gehaald. De jongste medewerker van mijn team had een mooi lijstje met Memorabele Feiten uit mijn loopbaan weten samen te stellen, dat geïllustreerd werd met een heuse slideshow van al de mooie momenten die ik met mijn collega’s heb doorgebracht. Er zijn voordelen aan een goed gedocumenteerd leven, zullen we maar zeggen. 😉 Het deed me iets om te kunnen terugkijken op al die fijne herinneringen. Zelfs het meest berucht incident uit mijn twittercarrière passeerde de revue.

Na de collega’s deed mijn rechtstreeks baas nog een kort woordje. Ze was zelfs een beetje geëmotioneerd, ‘t was echt mooi. En toen volgde het meest akward moment van de dag: de Grote Baas wilde ook nog iets zeggen. Ik dacht dat hij het bij een paar zinnetjes zou houden, maar daar volgde een hele lofrede, die hij besloot met de gevleugelde woorden: “En je weet dat als je terugkomt, ik een job voor jou heb.” Euh, in reorganisatietijden misschien niet echt emotioneel intelligent om zoiets te zeggen met zeventig collega’s rondom je. Maar ik heb dapper op mijn tanden gebeten en mijn mooiste glimlach boven gehaald om de gêne te verbergen.

De waardenbon voor Swiss Air en de bloemetjes van de collega’s werden alleszins in dank aanvaard. En toen kon de party echt losbarsten! In geen tijd was het 19u. We waren nog met een mooie groep van zo’n twintig personen toen we buiten gezet werden door een bijzonder misnoegde bewaker. Iets in de zin van: “binnen een half uur moeten jullie hier allemaal buiten zijn”. En dat terwijl we bij vorige gelegenheden ooit zelfs tot 22u zijn blijven plakken.

Dat brak de sfeer uiteraard en een deel van de collega’s is, nadat we haastig alle afwas in het piepkleine keukentje samen gezet hadden, daarna naar huis gegaan. Met de die hards zijn we dan Spring Rolls gaan eten bij Knees to Chin (wat een heerlijke ontdekking!) om vervolgens te eindigen op het terras van Bar Beton. Gezellig napratend. Al moet ik toegeven dat het laatste stuk van de avond een beetje mistig is in mijn hoofd. 😉

Het allerbelangrijkste voor mij is dat het een fantastisch feest was. Zónder tranen, want dat wilde ik echt niet. Mijn afscheidsfeest moest een vrolijke bedoening zijn, zodat iedereen zich mij op een positieve manier zou herinneren. Ik denk dat ik die missie alleszins met glans volbracht heb. Ik zal ze missen, mijn allerliefste collega’s.

Oja totaal drankverbruik: 20 flessen schuimwijn, 6 flessen rosé schuimwijn, 6 flessen witte wijn en 3 flessen rode wijn. Mijn collega’s kunnen er wat van. 😉

Heropening M

Dit weekend was het dan eindelijk zo ver: de lang verwachte heropening van Leuvense trots, Museum M. Stiekem had ik gehoopt dat ze van de gelegenheid gebruik gemaakt zouden hebben om de klimaatregeling in de inkomhal beter af te stellen, maar neen, het was er nog altijd even warm als voordien. Er was dan ook massaal veel volk komen opdagen voor deze heropening.

Alle muren kregen een nieuw laagje verf en de opstelling was radicaal gewijzigd. De nieuwe opstelling was niet van die aard dat ik werd meteen door weggeblazen werd. Ik vermoed dat ik nog eens terug zal moeten gaan om de opstelling met een audioguide te bekijken, want nu had ik vaak het gevoel dat ik bepaalde associaties niet kon leggen. Het was gewoon ook veel te druk om de tentoonstellingen echt tot me te laten doordringen.

Wel bijzonder fijn: tijdens de openingsavond kwam ik heel veel bekenden tegen. Ik zal maar meteen open kaart spelen: ik heb eigenlijk meer gebabbeld met de andere genodigden dan van de kunst genoten. Mijn favoriete homokoppel was er ook en nadat we besloten hadden dat kunst op een lege maag ook maar niks is, besloten we met z’n drieën samen iets te gaan eten. Dat had nog redelijk wat voeten in de aarde, want om half tien ‘s avonds zijn er blijkbaar niet al te veel restaurants in Leuven meer die je willen bedienen. De keuken van het M-café sluit blijkbaar al om 20u en bij La Divina Commedia hadden ze problemen in de keuken. Uiteindelijk gingen we voor de gemakkelijkste oplossing: we ploften ons neer op het eerste het beste terras in de Tiensestraat waar er een tafeltje voor drie vrij was en bestelden een burger. Jullie weten ongetwijfeld dat ik niet zo’n grote fan van burgers ben, maar de zalmburger vond ik best wel ok. De portie coleslaw daarentegen was echt veel te groot. De helft was al meer dan voldoende geweest om mijn honger te stillen.

We hadden een heel fijne avond en veel fijne babbels, daar op het terras. Zalig, zo’n warme lente-avond die doet vermoeden dat het een hete zomer zal worden.

Barbecue in De Pinte

Heerlijk geslapen na het Beste Communiefeest Ooit. Een beetje te lang, zo bleek, want toen ik mij rond kwart na negen losmaakte van mijn verrassend comfortabele luchtmatras, bleek iedereen al lang gegeten te hebben en druk bezig met de opruim. Die was al zo ver gevorderd dat ik mij zelfs niet nog een klein beetje kon nuttig maken. Woeps.

We praatten nog wat na en toen was het al tijd om mij opnieuw naar het station van Kortrijk te laten brengen. In Kortrijk nam ik de trein naar De Pinte, kwestie van dit verlengde weekend twee vliegen in één klap te slaan. De datum voor deze afspraak lag al lang vast, nog voordat we de knoop om naar Genève te verhuizen hadden doorgehakt. Toevallig kwam de combinatie met het communiefeest de dag voordien perfect uit. Kortrijk en De Pinte liggen helemaal niet zo ver van mekaar verwijderd en zo kon ik mooi tegen lunchtijd in De Pinte zijn.

Ik had onze vrienden laten weten wanneer mijn trein zou arriveren en ze zouden me te voet tegemoet komen. Doordat ik echter aan de andere kant van het spoor was uitgestapt misten we mekaar. Het kostte ons twee telefoontjes en een hoop verwarring (er zijn twee tunnels onder het spoor in De Pinte) om elkaar eindelijk te vinden. Het was een blij weerzien met onze vriendin en haar schattige dochter (haar man was nog inkopen aan het doen voor de lunch). Het merkbaar dikker buikje van onze vriendin deed vermoeden dat er gezinsuitbreiding op komst was. En jawel! Fijn nieuws, want die tweede zwangerschap was niet bepaald van een leien dakje gelopen.

Het dochtertje van onze vrienden was een beetje ziekjes, maar dankzij de wonderen van de moderne geneeskunde (kuch, perdolan) leek ze er niet zoveel last van te hebben. We brachten samen een erg gezellig middag en namiddag door, buiten op het terras in de tuin. In de schaduw van een parasol, wel te verstaan, want de vlakke zon was echt té heet, zelfs voor een zonneliefhebber als mezelf.

Een heerlijke barbecue in goed gezelschap. Meer moet dat echt niet zijn! En de NMBS bracht mij ‘s avonds zonder problemen terug naar Leuven. Dat mag ook gezegd worden!

Communiefeest op een hete lentedag

Een tijdje geleden viel een mooie uitnodiging voor het communiefeest van het zoontje van onze vrienden uit Moorsele in onze Leuvense brievenbus. Mijn vriend kon er sowieso niet bij zijn, want zijn ecologische voetafdruk is al groot genoeg door al die vluchten van Genève naar Brussel en terug. Maar omdat het ons vorig jaar niet was gelukt naar het communiefeest van de oudere zus van de communicant te gaan én onze vrienden erom bekend staan geweldige feestjes te geven, wilde ik er ditmaal graag bij zijn. Praktisch gezien, bracht dit een aantal problemen met zich mee, want onze auto bevond zich in Genève en Moorsele is niet bepaald goed bereikbaar met het openbaar vervoer.

Gelukkig stelden onze vrienden voor om mij te komen afhalen aan het station van Kortrijk. Ik arriveerde op verzoek van het organiserende comité een tweetal uur te vroeg, maar bij aankomst bleken onze vrienden alles onder controle te hebben. De pizza-oven stond opgesteld, de drank was koud gelegd, de versiering was opgehangen en de tent opgezet in de tuin om wat schaduw voor de gasten te voorzien op deze bloedhete zesentwintigste mei. Onze vrienden hebben twee jaar na mekaar de weergoden aan hun kant gehad, want ook tijdens het communiefeest van hun dochter een jaar geleden was het schitterend weer. Het was net of we in het zuiden van Frankrijk zaten, in plaats van in Moorsele. 😉 Er werd dan ook druk met zonnecrème gesmeerd.

Buiten onze vrienden en hun kinderen kende ik eigenlijk niemand op het feest, maar dat stoorde niet. Iedereen was super sympathiek en met een glaasje cava achter de kiezen, ben ik best wel een vlotte prater. Echt, de uren vlogen voorbij. Ik genoot van de warmte, de zon, de gesprekken, de heerlijk verse pizza’s (trouwe lezers weten ongetwijfeld dat ik niet zo’n pizzafan ben, maar deze pizza’s recht uit de oven, gemaakt door een ongelooflijk sympathieke gepensioneerde, waren fantastisch, of misschien kwam het gewoon door de positieve vibe dat het mij zo smaakte).

Tot na middernacht zaten we buiten in de tuin te praten en te drinken. En toen werd het tijd om naar bed te gaan. Ik nestelde me op een best comfortabele luchtmatras en keek uit naar een goede nachtrust. Een fenomenaal feest achter de kiezen!

Huwelijksfeest in Kasterlee

Lang moesten mijn vriend en ik elkaar niet missen, want na ons afscheid op de luchthaven, landde hij vier dagen later alweer op Brussels National Airport. Niet dat hij van plan is elk weekend terug te vliegen, maar voor wat wellicht het laatste trouwfeest in zijn familie zal zijn (tenzij er mensen gaan scheiden en hertrouwen), kan een mens al eens een inspanning doen, nietwaar?

Aangezien onze auto in Genève was achtergebleven, spoorden we naar Herentals, alwaar de vader van mijn vriend ons kwam ophalen aan het station. We dropten onze bagage af bij zijn ouders (we zouden die nacht bij hen blijven logeren, de moeder van mijn vriend kon haar geluk niet op), ik trok mijn feestschoenen aan en we waren er klaar voor!

De dag was op weergebied ietwat aarzelend begonnen, maar tegen dat wij ons samen met de ouders van mijn vriend om 19.30u aanmeldden bij De Notelaar, scheen de zon stralend. Het deed me dan ook plezier dat we buiten in de laatste stralen van de avondzon van het aperitief konden genieten. Natuurlijk was hét gespreksonderwerp bij uitstek onze verhuis naar Genève.

We belandden aan tafel bij de broer en zus van mijn vriend en een hele hoop neven en nichten langs zijn vaders kant waarvan ik onmogelijk alle namen kon onthouden. Het eten was heerlijk, de drank vloeide rijkelijk en ondanks het geknoei van de DJ (mixen kon hij niet en tussen vele nummers viel gewoon een stilte) was ik niet van de dansvloer weg te slaan. Er dansten niet zoveel mensen, wat maakte dat al mijn verzoeknummers onmiddellijk werden ingewilligd. 😉

Dé ontdekking van de avond was de photobooth waarvan mijn vriend en ik vol enthousiasme gebruik maakten. Super leuk dat de fotootjes er meteen in tweevoud uitrolden. Eén exemplaar om in het boek van de bruid en bruidegom te plakken, een tweede exemplaar als aandenken voor onszelf. Geniaal eenvoudig.

Naar goede gewoonte sloten mijn vriend en ik het feest af. Wat betekende dat zijn ouders ook helemaal tot het laatst gebleven zijn. Rond vier uur (ongeveer, het laatste gedeelte van de avond staat me niet meer zo helder voor de geest) lagen we in bed. Echt ontzettend genoten van dit feest!

Limburgse dessertoverdaad

Net als twee jaar geleden bij de communie van onze vriendin haar zoon, waren mijn vriend en ik uitgenodigd voor het dessertbuffet ter gelegenheid van de plechtige communie van haar dochter. Aangezien mijn vriend op datzelfde moment met een bootje ergens op de Nederlandse wateren ronddobberde (de oorspronkelijk geplande oversteek van het kanaal werd door zijn onervaren medezeilers en hemzelf net iets té ambitieus bevonden), spoorde ik alleen met de trein naar Tongeren, alwaar onze vriendin iemand had opgetrommeld om mij te komen ophalen aan het station.

Ik ontmoette in de leefruimte van onze vriendin een paar bekende gezichten, maar ook veel onbekenden. Terwijl ik genoot van de overheerlijke desserts (allemaal zelfgemaakt door onze vriendin en haar dochter) knoopte ik her en der gesprekken aan. Het was frappant om te merken hoe klein de leefwereld was van de meeste mensen waarmee ik sprak. De meeste gesprekken stokten nadat de aanwezigen trots hadden opgesomd welke studierichtingen hun kinderen volgden en wat de kinderen hun hobby’s waren. Ik zocht wanhopig naar aanknopingspunten voor de gesprekken en voelde mij als kinderloze die ondertussen toch al een mooi stuk van de wereld gezien heeft, echt een vreemde eend in de bijt. En al helemaal toen ik vertelde over onze emigratieplannen naar Genève. Denk niet dat één van de aanwezigen ooit overwogen heeft om Limburg vaarwel te zeggen.

Ik denk echter niet dat het gebrek aan klik lag aan het feit dat er enkel ouders met kinderen op het feestje aanwezig waren. Integendeel, mijn vriend en ik hebben veel supercoole vrienden met kinderen die er een spannender leven op na houden dan ikzelf (inclusief onze vriendin zelf). Maar het was wel confronterend om te merken hoe oud en afgeleefd deze mensen eruit zagen, en dat terwijl ze toch allemaal van mijn leeftijd waren.

Het was alleszins een bijzonder interessante namiddag voor mij, want ik kon het gevoel dat ik naar een alternatieve versie van mijn eigen leven keek niet van me afschudden. Een leven waarin ikzelf ook verstrikt had kunnen raken als ik braaf in Limburg naar de hogeschool was geweest, vervolgens zoals het hoort voor de kerk getrouwd was en twee kindjes gemaakt had. Het idee om een leven te leiden, vastgeroest in een klassiek patroon dat zich steeds weer herhaalt, vind ik gruwelijk. Blij dat ik de dans ontsprongen ben!

PS: Het interessantste gesprek van heel de namiddag had ik met een twaalfjarige die me ingewijd heeft in de geheimen van het leven der mieren. Hij had een mierenkoningin gekocht en was nu bezig met het uitbouwen van zijn eigen nest. Wat een coole hobby!

Hoera, Rome bestaat 2770 jaar!

Volgens de overlevering zou Rome gesticht zijn op 21 april 753 voor Christus. Een heuglijk feit dat mijn vriend en ik al enkele jaren vieren op de receptie van S.P.Q.R. Er wordt dan niet alleen overvloedig met hapjes rondgegaan en drank geschonken, bij deze gelegenheid reikt de Leuvense Romevereniging S.P.Q.R. ook haar jaarlijkse Romulus-prijs uit. Dit jaar ging deze prijs naar een nobele onbekende, dichter Robert Bogaerts, die de ‘Premio Internazionale Letteratura poesia narrativa saggistica’ ontving voor zijn dichtbundel ‘Mi piove nell’anima’. De man was duidelijk ontzettend blij met zijn prijs, zo glunderen dat hij deed.

En ik genoot met een glas prosecco in de hand van zijn voordracht van het (volledig in het Italiaans geschreven) gedicht “Divento te”, opgedragen aan zijn moeder. Wat deze voordracht extra bijzonder maakte, was dat zijn kleinzoon naast hem stond om het gedicht naar het Nederlands te vertalen voor zij die geen Italiaans verstonden. Op het einde schoot de dichter een brok in de keel, erg mooi.

Knap, dat een Vlaming voor wie het Italiaans geen moedertaal is, erin slaagt in Italië een poëzieprijs te winnen. Hoog tijd dat ik zelf nog eens het stof van mijn Italiaans blaas.

Pensioneringsfeestjes zijn hip!

Gisteren was ik te gast op een pensioneringsfeestje van een collega die na jaren trouwe dienst afscheid nam van het werkleven. Toegegeven, in het verleden botste het zo nu en dan tussen ons, maar ondertussen zijn de plooien gladgestreken en is er sprake van wederzijdse appreciatie. Ik was dan ook erg vereerd een uitnodiging voor het feestje te krijgen en ik moet zeggen dat ik erg onder de indruk was van de boeiende loopbaan van het feestvarken. Heel knap hoe ze haar emoties overwon en als allereerste spreker van de namiddag met licht trillende stem de spits afbeet. Behoorlijk a-typisch, dat wel, maar ik begrijp dat zij de enige persoon was om zo’n gevarieerde carrière met de juiste nuances te overlopen. Daarop volgden nog een paar prachtige speeches, waarin ook een beetje de draak gestoken mocht worden met haar taalpurisme. Het allermooiste was toch wel het lied dat alle aanwezigen gezamenlijk aanhieven te harer ere, begeleid door twee muzikale collega’s op de gitaar.

Daarna werd er druk nagebabbeld met een glaasje biologische cava en wat hapjes. Wel jammer dat de cateraar het een beetje liet afweten: de hapjes waren erg lekker, maar helaas waren er veel te weinig hapjes. Ik sprak kort even met één van de organisatoren en die was niet te spreken over het schrale aanbod. Een kleine valse noot op wat verder een schitterend feest was. Benieuwd of ooit in de verre toekomst mijn collega’s ook zo lovend over mij zullen spreken wanneer ik met pensioen ga.

Yet Another Blog

Life on my side

feest