Vandaag mocht ik (alweer) genieten van de culinaire geneugten des levens. Mijn vriend en ik waren samen met mijn broertje en zijn vriendin uitgenodigd door mijn vader voor een feestelijke verjaardagslunch bij De Kwizien in Hasselt. De Kwizien is één van de favoriete eetgelegenheden van mijn broertje en zijn vriendin en aangezien zij een goede smaak hebben, waren de verwachtingen hoog gespannen.
Mijn vriend en ik namen ‘s ochtends de trein naar Hasselt en kwamen na een aangename wandeling doorheen het zonovergoten stadscentrum aan bij het restaurant. We waren een beetje te vroeg, maar dat deerde niet, zo konden we nog wat extra van het zonnetje genieten.
Iets na twaalf mochten we plaatsnemen aan tafel en genieten van al het heerlijks dat de vrouwelijk chefkok en haar vrouwelijke sommelier op ons bord en in ons glas toverden. Alweer aangenaam verrast door het culinaire talent in Vlaanderen. De laatste maanden hebben we op culinair vlak al prachtige momenten beleefd. Wij zijn gelukzakken! En ik ben een dubbele gelukzak omdat ik ook nog eens een mooie fles Nikka wisky van 12 jaar oud cadeau gekregen heb. Die zal ik met veel liefde en het nodige ontzag voor al dit vakmanschap opdrinken!
Dit aten wij:
Appetizers:
Mossel – forel – venkel – aardpeer:
Buikspek – Ponzu – zwarte look:
Rundstartaar – maniok – frisé:
Ravioli – butternut – paddenstoel:
Patrijs – pastinaak – spruitjes – kastanje:
Kokos – papaja – guave – gianduja:
Zoetigheden bij de koffie/thee:
Elke gang was een pareltje, met veel zorg en liefde bereid. Heel trouwens heel fijn om de chefkok en haar team aan het werk te kunnen zien in de open keuken. Het is moeilijk om een favoriet gerecht te kiezen uit al dat lekkers, maar ik doe toch een poging. De prijs voor het beste gerecht van de dag gaat naar de overheerlijke ravioli met butternut en paddenstoel. Herfst op een bordje. Zalig!
In totaal zaten we meer dan vier uur aan tafel, al had ik helemaal niet het gevoel dat ons samenzijn zolang geduurd had. De tijd vloog voorbij. Om de trein naar Leuven te halen, moesten we er zelfs op onze volle maag nog een klein sprintje uit persen, zo deden we toch nog een beetje mee aan Dwars door Hasselt.
Nog nooit naar zoveel pensioneringsvieringen van collega’s geweest als dit jaar. Concreet betekent dit dat er zich op mijn werk momenteel een heuse generatiewisseling aan het voltrekken is. Helaas, de meeste gepensioneerden worden niet vervangen, waardoor de werklast enkel toeneemt. Dit feit, gepaard gaande met de op til zijnde reorganisatie, maakte dat er vanavond op de receptie een beetje meer gemord werd dan gewoonlijk. Ook door mezelf, moet ik hier volledigheidshalve aan toevoegen. Het gevoel dat het bedrijf waarvoor je al jaren werkt, langzaam aan het kapseizen is, terwijl je machteloos op zoek bent naar een reddingsboei, is niet plezant.
Gelukkig waren er genoeg drank en hapjes om de ietwat zurige oprispingen weg te spoelen en heeft het feestvarken oprecht genoten van zijn feest.
Onze laatste dag begon met een mini-regenbuitje. (Alhoewel je amper van een bui kan spreken wanneer er slechts een twintigtal druppels uit de lucht vallen.) Ik maakte nog een laatste timelapse van de bedrijvigheid in de haven en realiseerde me dat ik eens thuis weer flink wat werk zou hebben om al dat fotomateriaal te verwerken.
Helaas stond ik op met verschrikkelijk jeukende uitslag op de achterkant van mijn bovenbenen. Mijn eerste gedacht was: zonneallergie, maar dat zou dan de allereerste keer in mijn leven zijn en dan nog wel op een plek die niet eens zo veel aan de zon blootgesteld was geweest. Ik peinsde me suf, maar de enige verklaring die enigzins plausibel leek, was een allergische reactie op het rubber van het bootje waar we de dag voordien mee rondgevaren hadden. Ik had immers een hele tijd op de zijkant van die boot gezeten. Vervelend, die uitslag, want we hadden plannen om deze laatste volledig dag in Corsica te gaan paardrijden. We vroegen na het bijzonder middelmatige ontbijt aan de vriendelijke dame van het onthaal of ze alsnog een paardrijtocht voor ons kon reserveren, maar ze geraakte niet binnen bij de manège die de paarden verhuurde. Aangezien de jeuk ondertussen alleen maar erger werd, zagen we maar volledig af van het verhaal. Wellicht was het geen goed idee om twee uur met mijn zitvlak over een zadel te schuren.
In plaats daarvan reden we met de wagen naar het Casteddu van Tappa. Onderweg naar onze bestemming begon het opnieuw te regenen. Tijdens deze vakantie zijn in totaal toch al zeker zo’n honderd regendruppels uit de lucht gevallen zijn. 😉 Waarmee we nu echt wel dik over het gemiddeld aantal regendagen zaten. Gelukkig was ook dit regenbuitje weer in een paar tellen voorbij.
Het Casteddu van Tappa lag in the middle of nowhere en het was weer niet zo evident de site zelf te vinden. Archeologisch onderzoek wees uit dat Tappa al in het tweede millennium voor Christus werd bewoond door de Torréens. De site maakte moeilijke tijden door toen ze werd gebruikt als steengroeve, maar werd gelukkig gered door een particulier. Het feit dat de site privè-bezit is, is wellicht de reden waarom deze site zo slecht ontsloten is. Nergens was er enige uitleg te vinden en het enige plan op de hele site maakte ons niet meteen veel wijzer. De mooie ronde ‘Torréens’ toren en de vele vestingsmuren die nog bewaard bleven, maken dat deze site echter de moeite van een bezoek waard is.
Voor het middagmaal reden we naar Porto Vecchio. We parkeerden onze wagen op zeeniveau en begonnen aan de steile klim naar het oude stadscentrum dat in het begin van de 16de eeuw gesticht werd door de Genuezen. De klim was stevig, maar bood ons wel een mooi uitzicht op de zoutwinningen. We lunchten op het overdekte terras van restaurant A Furana en genoten van het mooie uitzicht. Wat een contrast met het diner van de dag voordien bij Kissing Pigs! Het menu was ditmaal om duimen en vingers af te likken. Heerlijke calamars als voorgerecht, een perfect gebakken eendenborst met citrusvruchten en risotto als hoofdgerecht en een frisse fruitsalade als de ideale afsluiter.
Na de maaltijd maakten we een kleine wandeling in het oude centrum van Porto-Vecchio. Het was verschroeiend heet en we waren dan ook bijzonder aangenaam verrast toen bleek dat de kerk van Porto-Vecchio met airco was uitgerust. Een mens zou voor minder de goden danken. 😉
Porto-Vecchio zelf wist ons echter maar matig te bekoren en we reden verder richting het Massif de l’Ospédale. Onderweg stopten we bij een uitkijkpunt dat ons een fabuleus uitzicht op de kustlijn van Corsica bood. Alleen jammer dat het bewolkt was waardoor het landschap op foto niet geheel tot zijn recht kwam.
We reden verder naar de Cascade Piscia di Gallo waar we onze auto achter lieten op een enorme parking. De wandeling naar de waterval was duidelijk een toeristische hotspot. Volgens onze gids zouden we anderhalf uur nodig hebben voor de wandeling heen en terug. Uiteraard deden wij er dubbel zo lang over. De wandeling langs de vreemd gevormde rotsen en was zo mooi dat ik het niet kon laten om de haverklap een fotopauze in te lassen.
De wandeling was vrij gemakkelijk, alleen het laatste stuk was erg steil en gevaarlijk. We moesten een bijzonder steile, in de rotsen uitgehouwen trap afdalen en de ijzeren reling was hierbij beslist geen overbodig hulpmiddel. Het allerlaatste stuk naar de voet van de waterval was zelfs niet voorzien van hulpmiddelen. Een groot bord waarschuwde ons er dan ook voor dat verder gaan op eigen risico was. Op handen en voeten klauterden we naar beneden om de 46 meter hoge waterval in al zijn glorie te kunnen bewonderen. De schitterende waterval maakte deze halsbrekende klimpartij de moeite waard.
Door al dat klimwerk zaten mijn vriend en ik volledig onder het stof. Gelukkig was er een ijskoud riviertje waarin we onze voeten en handen konden afspoelen. Dat deed deugd na al dat gepuf en gezweet. Na deze deugddoende verfrissing wandelden we opgewekt terug richting de parking. Het was ondertussen al vrij laat in de namiddag en de schaduwen werden langzaam langer. Op de terugweg kwamen we een groepje oudere Italiaanse dames tegen die in hun beste gebarentaal aan ons probeerden te vragen hoe laat het was. Ze keken behoorlijk opgelucht toen ik hen in het Italiaans antwoordde. 😉 Al waren ze een beetje ongerust omdat de afstand tot aan de waterval toch nog langer was dan ze gedacht hadden.
De rest van de wandeling leverde ons nog enkele fotogenieke vergezichten op, waardoor we pas om 19u terug bij de wagen waren. Al een geluk dat ik me door de ober van L’An Fain had laten overtuigen om ons tafeltje pas om 22u te reserveren. Terwijl ik tijdens de rit naar huis wat foto’s van de wandeling op instagram zette, rolde er een nieuwflash binnen over een schietpartij in München. Ik zette direct de wifi af. Al genoeg slecht nieuws te verwerken gekregen deze vakantie. Ik wilde nog even genieten van de laatste momenten op dit fijne eiland.
Na een uitgebreide douche en een knuffelpartij stonden we stipt op 22u bij L’An Faim. We kregen een gezellig tafeltje toegewezen en onze ober deed zijn uiterste best om ons in het Engels te bedienen alhoewel wij hem duidelijk gemaakt hadden dat dit geenszins nodig was. Het eten was bijzonder lekker. Een waardige afsluiter van onze vakantie.
Ik at duo de tartar pagre et veau ‘Abbatucci’ en pavé de thon rouge, risotto de quinoa. Na al dat lekkers mocht een dessert met limoncello sorbet natuurlijk niet ontbreken.
Vanaf het terras hadden we inderdaad een goed uitzicht op het vuurwerk, maar het béste uitzicht van gans Bonifacio, neen, dat was toch lichtelijk overdreven. Wellicht had je een veel beter uitzicht op de citadel en het vuurwerk vanaf de overkant van het water, ongeveer in de buurt van ons hotel… Ik probeerde al die fantastische vuurwerkfoto’s die ik nu niet kon nemen uit mijn hoofd te zetten en gewoon te genieten van het moment.
Het was onze laatste avond, het eten was heerlijk en er werd vuurwerk boven onze hoofden afgeschoten. Wie ben ik om dan te durven klagen!
Deze namiddag naar een super-origineel evenement geweest. Ideaal om inspiratie op te doen voor het evenement dat we zelf organiseren begin oktober. De namiddag stond in het teken van de geboorte van een nieuwe organisatie, een fusie van twee bestaande organisaties. Heel het gebeuren was opgevat als een babyborrel. Met de medewerkers die, net zoals familieleden, allemaal een andere taak toegewezen kregen, lekkere broodjes, een ijs- en een wafelkraampje, doopsuiker, kleurrijke vlaggetjes, een open bar,… Al zal het op een doorsnee babyborrel niet vaak gebeuren dat een tiental mensen met een oculus rift op hun hoofd een virtuele achtbaan afroetsjen. 😉
Om hun veertigste huwelijksverjaardag te vieren, hadden de ouders van mijn vriend een kanotocht op de Kleine Nete georganiseerd met al hun kinderen en kleinkinderen. Met acht volwassenen en vijf kinderen voeren we op een gezapig tempo de Kleine Nete af. Het weer was fenomenaal. Zo warm dat de kinderen zonder problemen in hun zwemkledij en zwemvest in de kano’s konden zitten. Al snel maakten de kinderen er een sport van om al varend van bootje te wisselen. Ik denk dat we ongeveer wel elk kind in wisselende combinaties in onze kano op bezoek gehad hebben. Er werd zelfs een kleine tussenstop ingelast om op de oever van de Kleine Nete in de zwarte modder te spelen en in het warme water te zwemmen. De gopro ging van hand tot hand en vooral de meisjes leefden zich uit met selfies maken. Er werd gespetterd en gespat dat het een lieve lust was en op het einde van de rit was ongeveer iedereen (uitgezonderd mezelf, een digitale reflexcamera om de hals is een ideale paraplu) kletsnat.
Na ons wat opgefrist te hebben, toastten we in de tuin van het feestvierende koppel met een glaasje champagne op nog vele jaren gelukkig huwelijk erbij. Veertig jaar, da’s waarlijk een prestatie om trots op te zijn. Want een goeie relatie, dat komt niet vanzelf, daaraan moet je werken.
Vervolgens deden we ons te goed aan koude schotels die rechtstreeks uit de jaren tachtig naar het heden geteleporteerd leken. Een echte flashback naar onschuldiger en optimistischer tijden.
Misschien wat minder volk dan gewoonlijk (geheel en al mijn fout, ik had bij het prikken van de datum helemaal over het hoofd gezien dat maandag 15 augustus een feestdag was), maar daar malen we niet om. Het is de kwaliteit die telt, niet de kwantiteit. Dankzij het mooie weer kon de balkondeur de hele avond/nacht blijven open staan om voor verkoeling te zorgen. De aanwezigen slaagden er niet in onze drankvoorraad noemenswaardig te laten slinken, maar da’s een reden om nog eens een feestje te geven, nietwaar? Ditmaal had iedereen zich ook prima gehouden aan het voorschrift ‘geen cadeaus’. Applaus daarvoor!
Ik heb me zaterdagavond alleszins uitstekend geamuseerd en hoop dat dit ook geldt voor de rest van de aanwezigen.
Wanneer mijn vriend en ik boodschappen doen, moet het meestal vooruit gaan. We maken er een sport van om zo snel mogelijk alles in ons karretje te smijten, af te reken, in te laden en terug naar huis te rijden. Kwestie van onze kostbare tijd zo snel mogelijk aan een andere activiteit te kunnen besteden.
Ter voorbereiding van ons feestje waren genoodzaakt zowel donderdag als vrijdag boodschappen te doen. Donderdag in de AH en vrijdag in de Delhaize (toch één en dezelfde groep nu) en jawel, je zal het altijd zien, net als je hopen sterke drank in je winkelkarretje aan het laden bent, loop je bekenden tegen het lijf. Donderdag de mama en de zus van onze kameraad in Chicago, vrijdag de nonkel van mijn vriend, bij wie we in een ver verleden nog ingewoond hebben. Beide babbels kwamen onze efficiëntie niet ten goede, maar het was wel leuk om wat te kunnen bijpraten. (En ik heb meteen ook Curaçao als mogelijke vakantiebestemming genoteerd.)
Zeebrasem: structuren van venkel, spitskool, jus met Pernod:
Lamsfilet: asperges, mozzarella, tomaat, kroketje van Grana Padano:
Belgische chocolade: yuzu, citrus, roomijs van witte chocolade:
Terwijl we genoten van deze culinaire heerlijkheden, hadden we diepgaande gesprekken over het leven en de liefde. Dat de avond veel te snel voorbij vloog, wordt treffend geïllustreerd door het feit dat het personeel vriendelijk aan ons kwam vragen of ze de rekening mochten maken terwijl wij met z’n drieën als allerlaatste klanten van de avond nog een afzakkertje zaten te drinken in het salon. Iemand moet de boel afsluiten, nietwaar? 😉
Het lijkt wel de rode draad te worden voor de afspraken met mijn petekindje. We maken plannen om leuke dingen samen te doen en de regen strooit roet in het eten. Spelen in het provinciedomein in de regen, niet plezant. We overwogen nog even uit te wijken naar de binnenspeeltuin bij de Sportoase, maar daar is het altijd zo druk en de vorige keer vond mijn petekindje dat niet zo heel leuk. Dus bleef de enige optie: onze afspraak afzeggen. Maar geen nood, we hebben ter vervanging in de zomer een gans weekend vastgelegd voor een uitstapje naar zee!
En om heel eerlijk te zijn, heel ongelegen kwam deze verandering van onze plannen niet, want mijn vriend en ik moeten vandaag nog wat bekomen van het fenomenale verjaardagsfeestje van gisteren, dat we met een groepje die hards afsloten rond een uur of vier ‘s nachts, knabbelend op het overgebleven vlees van de barbecue. Veertig jaar worden doe je maar één keer in je leven en om dat in stijl te vieren organiseerde onze vriend met nog twee andere kameraden een spetterend feest in de Witte Villa van 3Hoog Leuven. De weergoden waren ons zaterdagavond alvast beter gezind dan vandaag, want we hebben de hele avond buiten gezeten en de paar druppels die toch uit de lucht vielen, slaagden er alvast niet in om ons naar binnen te jagen. Denk trouwens dat wij de enige feestvierders waren die met de fiets naar deze locatie waren gekomen. Iets wat ik mij, toegegeven, een beetje beklaagde toen ik al puffend die berg op reed en uiteindelijk noodgedwongen moest afstappen. Misschien toch eens investeren in een betere fiets.
Het eten van Traiteur Culinesse was trouwens uitstekend. Perfect barbecuevlees en -vis vergezeld van overheerlijke slaatjes. Dikke, dikke aanrader.
En deze beauty’s werden voor het eerst van stal gehaald en meteen al goed ingedanst. Al was ik zo rond een uur of twee ‘s nachts bijzonder blij dat ik ze kon inruilen voor flipflops. Maar al bij al vind ik dat ik het toch lang heb uitgehouden. 😉 Een memorabele avond op alle vlakken!
Jaja, eigenlijk ging ik het verlengde Pinksterweekend niets anders doen dan studeren, maar hey, een uitnodiging voor een verjaardagsfeestje kunnen we toch niet zomaar links laten liggen? Zeker als je weet dat de jarige in kwestie door complicaties te vroeg op deze wereld kwam. Gelukkig deed hij het vanaf het prille begin super en is hij nu een super brave en vrolijke peuter.
Voordeel aan verjaardagsfeestjes van eenjarigen is dat die rond 10u ‘s ochtends starten. En eten moet een mens toch, dus zorgden mijn vriend en ik dat we rond het middaguur bij het feestvarken aankwamen. Het feestvarken pakte op zijn dooie gemak zijn cadeautjes uit en genoot overduidelijk van al de aandacht die hem te beurt viel. Wat een dotje! Alleen jammer van het slechte weer. Na het schitterende verlengde Hemelvaartsweekend, stelde dit Pinksterweekend toch wel teleur. Te koud en te nat om te kunnen genieten van de schitterende tuin van onze gastheer en gastvrouw.
Gelukkig maakte het eten veel goed. Verse kip aan ‘t spit van de kippenkraam uit de buurt en heerlijke Griekse spreads en slaatjes. Man man, zo lekker! Ideaal blokvoer! 😉 Jammer dat we maar een tweetal uur konden blijven, maar ik ben toch blij dat ik op de uitnodiging ingegaan ben. Vroeger zou ik deze wellicht afgeslagen hebben, maar de ervaring leert dat mijn blokmotivatie erop vooruit ga als ik tussendoor toffe dingen doe. Zelfs al kan ik er minder tijd voor uittrekken dat ik zou willen…
![IMG_0384[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2016/05/IMG_03841-e1463930071323.jpg)
![IMG_0361[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2016/05/IMG_03611.jpg)