Celebrating the birthday boy

Na de wellness ‘s ochtends, vierden mijn vriend en ik ‘s avonds gezellig verder bij Convento Wijnbistro. Grappig: we kwamen onze vrienden tegen met wie we elk jaar op weekend gaan. Zij zaten met hun gezelschap aan een lange tafel. Konden ze meteen mijn vriend gelukkige verjaardag wensen. 😉

En ja, het eten was, net als de vorige keer, erg lekker. Omdat het een feestelijke gelegenheid was, gingen we voor de full option: 5 gangen met aangepaste wijnen. Extra punten voor de bijzonder vriendelijke bediening én de kleurpotloodjes op elke tafel, waarmee ik me kon uitleven op de papieren onderlegger. Zoals het hoort, startten we de avond in stijl met een cocktail gebaseerd op pisco.

Geniet met ons mee:

Appetizer (disclaimer: neen, daar liggen geen rupsen op ons bord, dat is gepofte rijst):

Noordzeekrab, brioche, kokos, kaffir, koolrabi:

Brandade van schelvis, boterraap, groene kruiden, jus van langoustine:

Consommé van duif, gerookte eendenborst, boekweitnoedels, shiitake:

Roggevleugel, warmoes, hazelnoot, Cornes de Gâtes:

Kaastaart, passievrucht, mango:

En ik mocht ook een beetje proeven van de kaasplank van Kaasmeester Elsen die mijn vriend genomen had in plaats van het dessert:

Een culinair hoogstaande avond verdient het om afgesloten te worden met een goeie digestief. Mijn vriend en ik mochten van de uitbater proeven van de Pazo Señorans Orujo de Galicia én de Pazo Señorans Aguardiente de Hierbas de Galicia, een afgeleid destillaat van Spaanse wijn dat mij geheel en al onbekend was. Fijn dat we mochten proeven, maar uiteindelijk smaakte de Rum New Grove ‘Savoir Faire’ uit 2009 mij toch beter…

Birthday Wellness

Uitgeslapen op schrikkelzaterdag en de dag feestelijk begonnen met een fijne vrijpartij. Onder het motto: goed begonnen is half gewonnen. Tot het mijn vriend en ik opeens begon te dagen dat we geen van beiden een bevestigingsmail voor een reservatie bij Aquaheaven in onze mailbox terugvonden. We hadden twee weken geleden beiden een poging ondernomen om te reserveren voor zaterdagnamiddag 29 februari maar kregen de hele tijd foutmeldingen. Ik had het geplande tijdstip voor ons bezoek wel in mijn agenda genoteerd, maar was vervolgens helemaal vergeten om effectief te zorgen dat die reservatie rond was. Stom…

Gelukkig zou er volgens de website om 10.50u nog een opening zijn in Mozaïek. Snel gebeld en oef, toch nog twee uurtjes wellness kunnen te pakken krijgen. Een uur minder lang en ook een stuk vroeger op de dag dan oorspronkelijk gepland, maar beter dan niets, nietwaar? We trokken snel onze kleren aan, propten een yoghurtje in onze mond en hup, op naar Aquaheaven!

En ja, we hebben ervan genoten!

Tomaten op de Ultimas

Het was een zeer bewogen editie van de Ultimas dit jaar. Eentje die ook onze minister-president ongetwijfeld niet licht zal vergeten, want de tomaten vlogen hem letterlijk om de oren. En ik vermoed dat onze minister-president ook niet zo blij was met het feit dat Walter Swennen, winnaar van de Ultima Beeldende Kunst zijn prijs wegschonk aan de PvdA. Luc Tuymans, winnaar van de Ultima voor Algemene Culturele Verdienste was dan tenminste nog zo beleefd om zijn prijs te schenken aan het culturele project Let’s Go Urban, een urban dansstudio in Antwerpen. Beide heren lieten trouwens anderen in hun plaats opdraven.

Wat het mij het meest zal bijblijven, zijn de scheldwoorden die de minister-president naar zijn hoofd geslingerd kreeg, waarmee de roepers voor mij toch wel een grens overschreden. Je mag het oneens zijn met iemands beleid en dat voor mijn part heel erg duidelijk maken. Maar laten we het toch proberen een beetje beschaafd te houden. Door met dingen te smijten en mekaar de huid vol te schelden, raak je nergens. Een ludieke actie om het ongenoegen van de sector te uiten was mijns inziens veel sterker geweest. Die kleine minderheid die het nodig vond scheldwoorden te hanteren, blonk niet meteen uit in creativiteit en deed door hun gedrag de deur van de dialoog dicht. En als er één ding belangrijk is in tijden van polarisatie dan is het wel met elkaar blijven praten.

Maar allez, de vele leuke babbels op de receptie achteraf toonden aan dat de cultuursector zelf voor het merendeel uit sympathieke en hartelijke mensen bestaat. En ik had de gelegenheid om één van mijn collega’s wat beter te leren kennen tijdens de lange nachtelijke rit in de wagen van Brugge naar Leuven. Chapeau voor onze bob van dienst die de hevige stortregen als een echte super woman trotseerde.

PS: Favoriete moment van de avond: de samenzangsessie onder de deskundige begeleiding van Allez, Chantez! die de Ultima voor cultureel ondernemerschap wonnen.

VIAA is dood, lang leve meemoo!

Ok, 11 februari is misschien wat laat om nog een nieuwjaarsreceptie te houden, maar er was alleszins een goeie reden om een feestje te bouwen: het Vlaams Instituut voor Archivering, dat jarenlang gebukt ging onder het moeilijk uitspreekbare acroniem VIAA, vervelde zich die tot het veel makkelijker uitspreekbare meemoo, Vlaams Instituut voor het Archief. Het oranje werd bedankt voor bewezen diensten, meemoo koos voor een fris groenblauw kleurtje als nieuwe look.

En daar werd uitgebreid op geklonken in het STAM in Gent. Heel leuk om zoveel oude bekenden tegen het lijf te lopen en herinneringen op te halen aan de tijd dat ikzelf nog volop met digitalisering bezig was. Ondertussen ruilde ik de bits en de bytes in voor bakstenen, maar dat neemt niet weg dat ik nog steeds een dikke boon heb voor mijn oude liefde. 😉

Doopviering in De Pinte

Zondag iets te vroeg naar onze goesting uit bed om de trein naar De Pinte te nemen, alwaar we rond half twaalf verwacht werden voor de doopviering van de jongste dochter van onze vrienden. Gelukkig was het mooi weer, waardoor de wandeling van het station van De Pinte naar de kerk best wel aangenaam was. Het centrum van De Pinte bleek ook onverwacht gezellig, met een mooi wit kasteeltje, een indrukwekkende neogotische kerk en een aantal stijlvolle, oude huizen. In één van die huizen, zo wist Goofball mij te vertellen, bevond zich de beste bakker van De Pinte en omstreken. Aangezien we toch buiten aan de kerk stonden te wachten tot de ochtendmis gedaan was, besloot ik even een zijsprongetje te maken en kocht ik mezelf twee pastéis de nata bij Bakkerij Hanssens. Toch handig, die sociale media. 😉

Alhoewel ik principieel tegen dopen ben, moet ik toegeven dat het een mooie viering was. De pastoor deed zijn best om alle aanwezige kinderen bij de viering te betrekken en de verschillende onderdelen van het sacrament uit te leggen. Het feit dat onze vriendin een koor dirigeert waarbij onze vriend voor de begeleiding op de piano zorgt, hielp natuurlijk ook wel. Onze vriend had zelfs speciaal voor zijn jongste dochter een lied gecomponeerd, met als voornaamste thema haar gezonde eetlust (helemaal een dochter van haar vader). Hoeveel kinderen kunnen zeggen dat een koor van vrienden en familie hun een serenade bracht tijdens hun doopsel? Heel bijzonder. Het feestvarken zelf gedroeg zich trouwens voorbeeldig toen het koude water uit de doopvont over haar hoofd werd gegoten.

Het feestvarken samen met haar trotse grote zus:

Na de doopviering konden mijn vriend en ik gelukkig meerijden met de broer van onze kameraad naar feestzaal De Veldblomme. De afstand was net iets te groot om te voet te overbruggen (zo’n veertig minuten stappen). Het concept van de feestelijkheden was simpel: iedereen bracht iets meer. Het resultaat was werkelijk een overdaad aan eten. Mijn vriend en ik hadden twee grote taarten van Les Tartes de Françoise meegenomen: de chocoladetaart en de kaastaart met speculoos, mijn twee favorieten. Ter plekke kreeg mijn vriend de taak toebedeeld om de zakouskis te maken. Dat ging verrassend vlot. Altijd al geweten dat er een culinair genie schuil gaat in mijn vriend. Verder waren er heerlijke zelfgemaakte quiches en een lekker stukje kaas gaat er ook altijd wel in. We hadden fijne gesprekken met de aanwezigen en genoten van het mooie weer (wat een contrast met al die mist op zaterdag).

Vlak voor de deur van de Veldblomme stopte een bus van de Lijn die ons zonder problemen naar het station van Gent-Sint-Pieters bracht. Uiteindelijk geraakten we redelijk vlot op onze bestemming met het openbaar vervoer en een beetje hulp van sympathieke chauffeurs, maar eerlijk, je bent wel een stuk langer onderweg dan met de wagen.

Birthday housewarming party

Of zoiets in die aard. Zondag spoorde ik richting Limburg voor het verjaardagsfeestje van de vriendin van mijn broertje. Het feestje begon eigenlijk om 14.30u, maar aangezien ik maar om de twee uur een rechtstreekse trein had, kon ik kiezen tussen ofwel veel te vroeg ofwel veel te laat aankomen. Aangezien ik het zelf heel vervelend vind wanneer mensen te vroeg komen op een feestje (ik ben vaak nog last minute vanalles aan het klaar zetten), besloot ik voor een derde optie te gaan: een overstap in Hasselt. Ik zou dan iets langer onderweg zijn, maar wel op een aanvaardbaar uur aankomen. Omdat het mooi weer was en ik in 2020 nog niet veel aan sporten was toegekomen, besloot ik van het station naar het feestje te wandelen. Dat ik zin had in een wandeling, had ik blijkbaar duidelijker moeten communiceren, want nadat ik de jarige uitgebreid had gefeliciteerd, bleek dat mijn vader met de wagen aan het station op mij stond te wachten. Gelukkig loste een kort telefoontje dit misverstand snel op en tien minuten later kon ook mijn vader aan de feestdis aanschuiven.

Het was wel een heel speciaal feestje, want het allereerste feestje dan mijn broer en zijn vriendin organiseerden in hun nieuwe huis. En neen, ze zijn nog altijd niet verhuisd, want dat toilet en die badkamer raken maar niet geregeld. Soms zou ik mijn broer een sjot onder zijn gat willen geven om er wat vaart achter te zetten, maar ik denk dat die brief van de FOD financiën om hen te wijzen op het feit dat ze binnen een termijn van drie jaar na het verlijden van de authentieke akte moeten gedomicilieerd zijn in hun nieuwe woning om hun recht op klein beschrijf niet kwijt te raken, meer indruk maakte. Dus binnenkort hopelijk een officiële housewarming party. Ik duim alvast!

De vriendin van mijn broertje had echt het onderste uit de kast gehad. Zoveel heerlijke hapjes om uit te kiezen! Ik wist niet wat eerst proeven. En dat glaasje sprankelende roze cava was ideaal om te klinken op een nieuw levensjaar en binnenkort, héél binnenkort, een nieuwe woonst.

En jawel, natuurlijk moesten we de namiddag afsluiten met iets steviger. Een lekkere Zacapa rum, dat brengt geluk in het nieuwe jaar en de nieuwe woonst.

Party like it’s 2020!

De jaarlijkse nieuwjaarsreceptie op het werk kleurde dit jaar Brits. De persoon die in zijn hoofd gehaald heeft om Brexit als thema te kiezen voor ons nieuwjaarsfeest, heeft volgens mij een eerder sarcastisch gevoel voor humor, maar goed, een English breakfast weet ik uiteraard altijd te smaken. Allez, een English breakfast met vegetarische worstjes ipv échte. Zo milieubewust zijn we wel bij ons op het werk. 😉 Ik heb mijn best gedaan om tijdens het ontbijt zoveel mogelijk collega’s gelukkig nieuwjaar te wensen, alvorens rond een uur of 11 ‘s morgens samen het glas te heffen op 2020, met slechts één goed voornemen: onze organisatie in rustiger vaarwater sturen het komende jaar.

Omdat de fish and chips zeer beperkt van afmetingen bleken te zijn (ik at welgeteld drie chips en twee minieme stukjes vis) zakten we met een groep van een twintigtal collega’s af naar de gloednieuwe Brusselse food market WOLF. De foodie in mij had niet gelukkiger kunnen zijn. Ik at een heerlijk lenterolletje van Knees to Chin vergezeld van een Tom Yam soepje. Genoeg voedingsbodem voor een namiddag/avondje uit de bol gaan!

Super feestje!

Nieuwjaar in het rusthuis

Op nieuwjaarsdag spoorden mijn vriend en ik richting Limburg voor een stukje taart en een glaasje champagne in het rusthuis waar mijn moeder verblijft. Het was druk in de cafetaria, maar mijn vader was zo vooruitziend geweest om een tafel voor ons gezelschap te reserveren (mijn broer en zijn vriendin en mijn nonkel en tante waren er ook). Alleen wel jammer dat mijn vader de champagne vergeten was… De mens is ook niet meer van de jongsten en ik merk dat hij de laatste tijd steeds vaker steken laat vallen. Gelukkig verkocht het rusthuis piccolo flesjes cava. Zonder bubbels kan een mens geen nieuwjaar vieren, he!

Trouwe lezers weten ongetwijfeld dat ik geen fan ben van Limburgse vlaaien, noch van taarten met bergen slagroom. Een overdosis hiervan moeten consumeren tijdens mijn jeugdjaren. 😉 Maar goed, een stukje klassieke knobbeltjestaart is natuurlijk onversneden jeugdsentiment. Mijn nonkel en tante hadden weer wat nieuwtjes bij over de vier neven. Mijn jongste neef is ondertussen gelukkig aan de beterhand, maar het psychische verwerkingsproces zal nog wat tijd nodig hebben. Hij en zijn vriendin zitten nu in IJsland om allebei wat te bekomen van de traumatische gebeurtenis. Mijn tweede oudste neef trekt er in het voorjaar samen met zijn gezin (zijn vriendin, een dochter van drie en een zoon van één jaar) voor vier maanden met een mobilhome op uit voor een rondreis door de Balkan en Scandinavië. Stikjaloers, want mijn huidige job laat het niet toe om zo lang afwezig te zijn. En ik denk eerlijk gezegd dat mijn vriend zo’n lange reis ook niet ziet zitten.

Na ons bezoek aan het rusthuis gingen mijn broer, zijn vriendin, mijn vriend en ik nog iets eten onder ons vieren. We kwamen terecht in een klassieke brasserie waar het best wel gezellig toeven was op nieuwjaarsdag. En ja, zoals de traditie het betaamt, dronken we nog een whisky als afzakkertje in mijn ouderlijk huis. Kwestie van het jaar meteen goed in te zetten.

Kerstfeest in Herentals

Zaterdag spoorden mijn vriend en ik naar Herentals voor het jaarlijkse kerstfeest bij zijn ouders. Dit jaar was het een feest in beperkte kring (de vorige jaren waren ook de nonkels en tantes van mijn vriend uitgenodigd). Persoonlijk vind ik het gezelliger om kerst te vieren met enkel zijn ouders, zijn broer, zijn zus en hun respectieve gezinnen. Uiteindelijk zie ik die nonkels en tantes één keer per jaar, vandaar dat het voor mij een beetje vreemd aanvoelde om de voorbije jaren samen kerstmis te vieren, toch bij uitstek een familiefeest. En uiteindelijk waren we nog altijd met acht volwassenen en vijf kinderen, toch geen kleine bende.

Gelukkig hadden zijn ouders iets minder aperitiefhapjes voorzien dan de vorige jaren, kwestie van ons zo goed mogelijk te sparen voor de kaasschotel. De kinderen keken uiteraard het meeste uit naar de Secret Santa cadeautjes, het eten kon hen weinig schelen en de kaas al helemaal niet. 😉 Aangezien ik een grote kaasliefhebber ben, liet ik het mij smaken. Al konden de brie met pesto en de geitenkaas met paprika mij niet echt bekoren. Geef mij maar een klassieke blauwe kaas!

Om de kinderen te vermaken hadden mijn vriend en ik Exploding Kittens meegenomen. Dat spel hadden we als cadeautje voor onszelf gekocht. De kinderen gingen er helemaal in op. Ik denk dat je zelfs van een kleine Exploding Kittens verslaving kan spreken. 😉 Aangezien mijn vriend en ik bij zijn ouders bleven slapen, wuifden we de andere feestvierders uit en sloten we de avond af met een spelletje Boonanza en nog een glaasje wijn.

Na wat ik niet anders kan omschrijven als een rotnacht (slecht geslapen en nachtmerries gehad, zou die kaas op mijn maag gelegen hebben?), stonden mijn vriend en ik rond een uur of negen op. We hebben van deze kerstvakantie gebruik gemaakt om elke dag lekker lang uit te slapen, dus in dat opzicht was negen uur best wel vroeg voor ons. We ontbeten samen met zijn ouders en toen stonden de drie nichtjes en zijn zus alweer voor de deur. De oudste van de drie nichtjes is immers het petekindje van mijn vriend en zoals dat brave petekindjes betaamt, kwam zij haar nieuwjaarsbrief voorlezen, oeps, neen, rappen. Ja, weg met de saaie en klassieke nieuwjaarsbrief! De jeugd van tegenwoordig rapt! Mijn vriend had nog wat cadeautjes achter de hand gehouden als beloning voor de inspanning.

We deden nog een poging om de kaasoverschot te verkleinen en speelden vervolgens opnieuw exploding kittens. We waagden ons zelf aan een spelletje Boonanza met de twee oudsten. We slaagden er nog net in om het spelletje Boonanza te beëindigden, alvorens we ons naar het station moesten reppen om onze trein te halen. We hadden die zondagavond immers nog een afspraak met vrienden die we niet graag wilden missen.

Tweede Kerstdag in Wilrijk

Een paar dagen voor kerst kreeg ik bericht van onze vriendin uit Italië dat ze de kerstdagen in België zou doorbrengen en of we een gaatje in onze agenda hadden om af te spreken. Ik sprong een gat in de lucht, want het was alweer veel te lang geleden dat we elkaar gezien hadden. Ik zocht en vond meteen een gaatje: tweede kerstdag paste voor iedereen! Alsof het zo moest zijn.

Dus spoorden mijn vriend en ik op tweede kerstdag richting Berchem station om van daaruit we met de Bluebike naar Wilrijk te fietsen. De zus van onze vriendin was namelijk zo vriendelijk om gastvrouw te spelen. Het was superleuk om de zussen terug te zien (zus nummer drie was ook aanwezig voor de gelegenheid, enkel zus nummer vier ontbrak op het appel). En ik stond er echt van te kijken hoe groot de twee jongens van onze vriendin uit Italië geworden waren. Zo’n vrolijke en sociale jongens. De oudste zoon van onze vriendin (ondertussen al negen jaar) spreekt voornamelijk Italiaans, maar hij verstaat Nederlands perfect en weet zich ook in deze taal uit de slag te trekken, zij het met een dik Italiaans accent. Hij was voor de rest van de avond niet weg te slaan van mijn vriend, die de enige volwassen man in het gezelschap was. De man van onze vriendin was in Italië achter gebleven bij zijn vader, die voor het eerst een kerst als weduwnaar zou doorbrengen. Niet gemakkelijk, uiteraard en begrijpelijk dat hij zijn vader op zo’n moment niet alleen wilde laten.

Onze gastvrouw had voor overdadig veel hapjes gezorgd en haar huis was feestelijk met kerstlichtjes. Zelf doe ik de moeite niet om mijn appartement op te tuigen voor de kerstdagen, maar ik moet zeggen dat het wel iets heeft, al die blinkende kerstdecoratie. Na de hapjes werden we getrakteerd op een lekkere mixed grill met groene boontjes en aardappelgratin. We sloten de maaltijd af met een dessert dat chocolade-overdosis schreeuwde, maar o zo lekker was.

De avond vloog voorbij, want ja, we hadden heel wat om over bij te praten. Helaas moesten mijn vriend en ik nog een stukje fietsen om de laatste trein naar Leuven te halen. We namen dan ook afscheid met de stellige belofte om onze vriendin binnenkort in Italië te bezoeken. En iedereen weet dat ik een vrouw van mijn woord ben!

Yet Another Blog

Life on my side

feest