Reünie op kerstavond

24 december is een dag waarop er traditioneel niet al te veel gebeurd in mijn leven. Meestal werk ik nog die dag en ga ik eventueel op die allerlaatste werkdag van het jaar nog iets drinken met collega’s. Aangezien mijn vriend en ik niet gelovig zijn, vieren wij kerstavond niet en spenderen wij die avond meestal in de cinema of kijken we thuis een filmpje.

Dit jaar zag mijn kerstavond er lichtelijk anders uit dan gewoonlijk. Als mijn geheugen me niet bedriegt, moet het van mijn studententijd geleden zijn dat ik mij op kerstavond in mijn ouderlijk huis bevond. Veel nuttigs deed ik niet: ik deed een vergeefse poging om wat uit te slapen, blogde, werkte ‘s middags samen met mijn vader wat etensrestjes weg en genoot van een lekker dessert van bij de bakker.

In de namiddag bracht mijn vader mij naar Hasselt station zodat ik daaruit een rechtreekse trein naar Herentals kon nemen (de Kempen zijn niet bepaald goed ontsloten met het openbaar vervoer). Een uur later was de avond reeds gevallen en stond de moeder van mijn vriend me op te wachten in het station van Herentals.

We aten samen een boterhammetje en wachtten op mijn vriend die om 20.05u op Brussels Airport landde en van daaruit de trein naar Herentals zou nemen. Tweeënhalf uur nadat hij op Zaventem geland was, kwam hij aan in het station van Herentals. En dat voor een afstand van amper 40 kilometer. Omdat hij per sé niet wilde dat we hem in Zaventem kwamen ophalen met de wagen…

Enfin ja, 24 december stond dit jaar dus vooral in het teken van de reünie met mijn vriend, die voor een dikke week op vakantie is in België, alvorens hij weer naar Genève terugvliegt. We gaan alleszins proberen optimaal van deze vakantie te profiteren, want daarna zullen we elkaar een tijdje niet meer zien.

Op familiebezoek in Limburg

Na een heerlijk relax ontbijt bij B&B K²AVA, pakte ik al mijn spullen bijeen en hielp de vriendelijke uitbater van de B&B mijn koffer naar beneden dragen. Een busrit en twee treinoverstappen later, kwam ik aan in Limburg, alwaar mijn broertje mij kwam afhalen aan het station.

Hoofddoel van dit bezoek was de door omstandigheden uitgestelde lunch met mijn vader inhalen. We reden naar The Square, waar we eerder al lekker gegeten hadden. Helaas viel de wildsuggestie (fazantfilet met truffel, boschampignons en witloof) echt tegen. Het vlees was veel te droog en de saus trok op niet veel. Ik vond het ook vreemd dat de truffel op een bordje apart werd geserveerd. Jammer, maar ik denk niet dat ik na deze ervaring nog zal terugkeren naar The Square.

Verder was het een behoorlijk rustig dagje, ideaal om wat te recupereren van de voorbije drukke dagen. ‘s Avonds maakte mijn schoonzusje een overheerlijke vegetarische pizza klaar, zoveel beter dan wat ik ‘s middags gegeten had!

Natuurlijk sloten we de avond af met een glaasje whiskey. Geen Schotse ditmaal, maar Ierse, zoals de extra ‘e’ al doet vermoeden. Niets beter dan een glas Teeling whisky om stiekem plannen voor een city trip naar Dublin te maken.

Afscheid van Texel – 5 november 2017

Onze laatste dag alweer. Voorbij gevlogen, dat verlengde weekendje. We ontbeten voor de laatste keer samen, pakten al onze spullen bij mekaar en vertrokken dan om de ferry van 11u te halen. Ik vond het oprecht jammer Texel achter me te moeten laten en ik ben er zeker van dat dit niet mijn laatste bezoek aan dit mooie eiland zal zijn.

Het tochtje met de ferry naar Den Helder was in een zucht voorbij. We parkeerden de auto’s in het centrum van Den Helder en liepen daar wat rond. Op zondagvoormiddag lag het (bijzonder charmante) Den Helder er nogal uitgestorven bij en de kinderen waren na een actief weekend duidelijk allemaal moe, wat valpartijen en veel geween, gebok en gezeur opleverde. We rondden ons weekendje af met een gezamenlijk lunch bij Kade 60, een zeer kindvriendelijk restaurant in een oud warenhuis. De kinderen smulden van pannenkoeken versierd met slagroom en van die kleurrijke suikerbolletjes. Ik hield het op een lekkere kom soep met vers gebakken brood. Al genoeg gegeten dit weekend. 😉

Na de maaltijd namen we afscheid van elkaar. De data voor het weekend volgend jaar zijn al ingepland!

De terugrit verliep supervlotjes, alweer met dank aan de digitale speelgoedjes. We waren mooi op tijd bij de zus en schoonbroer van mijn vriend om drie vermoeide zusjes af te leveren en zelf de benen onder het tafel te kunnen schuiven voor het avondmaal.

Ondanks het ietwat tegenvallende weer, vond ik dit één van de beste weekends met de nichtjes tot nu toe. Met dank aan mijn beste vriend: een goede nachtrust!

Ferry van Den Helder naar Texel – 2 november 2017

Na een bijzonder goede nachtrust (je kon een speldenkop horen vallen, zo stil!), ontbeten mijn vriend en ik op het gemak samen met zijn ouders. Na het ontbijt namen we afscheid en reden we met de wagen van mijn vriend’s moeder naar zijn zus en schoonbroer. Gedaan met de rust, want daar werden we opgewacht door drie enthousiaste jongedames van 5, 6 en 8 jaar oud. We laadden al onze bagage in de splinternieuwe Opel Zafira en vertrokken met ons vijven blij gezind naar Texel.

De autorit verliep vlotjes dankzij smartphones en tablets. Ik kan me nog goed voor de geest halen hoe ik als kind opzag tegen die urenlange saaie autoritten, dus als er moderne hulpmiddelen bestaan om verveling en gezeur tegen te gaan, dan zal ik niet aarzelen om daar dankbaar van gebruik te maken.

Rond lunchtijd besloten we de snelweg af te rijden en in de buurt van Utrecht op zoek te gaan naar een leuke plek om te eten. Helaas konden we wegens de wekelijkse marktdag niet parkeren op de parking bij de brasserie die ik gevonden had. En al de overige parkeerplekken waren natuurlijk ook ingenomen door enthousiaste marktbezoekers. We reden dus op goed geluk verder en kwamen zo terecht bij Café De Punt in Baambrugge. Een bijzonder aangename ervaring: kindvriendelijk en goedkoop en lekker eten. Ik at een slaatje met geitenkaas en nog wat stukken van de pizza margarita die de middelste jongedame niet meer wilden opeten. Al was die chocomelk met slagroom die ze even daarvoor had gedronken er wel bijzonder vlotjes ingegaan.

Daarna was het even doorrijden om op tijd bij de ferry te geraken. Iets te veel tijd verspild tijdens de middagpauze. We waren nochtans goed op tijd vertrokken. Ferry’s en wij, het blijft een moeilijke combinatie. Uiteindelijk waren we mooi op tijd bij de inscheepplaats in Den Helder en konden we een tiental minuten later met onze Opel Zafira de TESO ferry oprijden.

We genoten, ondanks de stevige wind, van het zonnetje op het buitendek, maar de kinderen vonden het al snel te koud (of wilden liever in de speelhoek op de grote touch screens gaan spelen, dat kan natuurlijk ook). De ganse overtocht duurde amper vijftien minuten. Jammer, want ik had nog wel even langer op deze comfortabele boot willen blijven rondhangen. Zonder twijfel de mooiste en modernste ferry die mijn vriend en ik tot nu toe genomen hebben.

Op Texel aangekomen reden we rechtstreeks naar Hotel Duin en Bos. Terwijl mijn vriend samen met onze vriendin de paperassen in orde maakte, speelden de kinderen op het kleine speeltuintje. Ze gingen nogal wild tekeer op de trampoline en ik zag mijn vriend en mezelf al in een flits met een kind zonder voortanden naar spoed rijden, maar gelukkig kwam iedereen er ongehavend vanaf.

We reserveerden een tafel voor negen personen in het restaurant van het hotel en maakten nog een wandeling naar zee voor het avondmaal. De heentocht vonden de kinderen geweldig: verstoppertje en tikkertje spelen, de volwassenen laten schrikken (Halloween was net achter de rug) en ook de zee zelf vonden ze fantastisch. Al was ik minder een fan van dat gooien met zand naar elkaar.

De terugweg was echter een ware strijd. Het middelste nichtje van mijn vriend wilde niet meer stappen en haalde al de truken boven om dat te benadrukken. Op de grond liggen, met de voeten slepen, zeuren dat ze dood ging van de honger. En al onze overredingskracht leverde uiteraard helemaal niks op. Van pure miserie heeft mijn vriend dan toegegeven en haar op zijn schouders gezet, hoewel ze daar eigenlijk te oud voor is. Enfin, wat acteerprestaties betreft, had ik haar bijna de Oscar voor beste actrice gegund.

Gelukkig duurde de terugtocht maar een klein half uurtje en was er daarna de gezellige warmte van restaurant Bosq. Opeens waren alle kinderen weer helemaal opgeknapt. 😉 Het restaurant was eigenlijk een beetje te chic om te dineren met kinderen, maar ze deden echt hun best om het ons naar de zin te maken, met kleurplaten en kleurpotloden en aangepaste kindergerechten. De gerechten op de kaart waren erg verfijnd. Mochten we enkel onder volwassenen geweest zijn, zouden we zeker voor het proeversmenu gegaan zijn, maar nu hielden we het op twee kleine gerechtjes. Het was heerlijk! En omdat alle kinderen zo flink waren geweest tijdens het diner kregen ze nog een ijsje als dessert.

Na het avondmaal stak ik de twee jongste meisjes nog snel onder de douche om het zand van hen af te wassen en toen was het afwachten tot ze in slaap zouden vallen. Met drieën op één kamer was dat natuurlijk een hele opgave. Mijn vriend had besloten een nieuwe taktiek uit te testen: met een stoel in de kamer zelf plaatsnemen totdat ze in slaap lagen. Dat werkte gedeeltelijk, want hij moest hen toch nog vaak streng tot stilte aanmanen.

Uiteindelijk sliepen ze alle drie en slopen we stilletjes de deur uit naar het appartementje van onze vrienden naast ons om met een glas wijn te klinken op onze eerste namiddag en avond op Texel. Via facebook messenger en de ingebouwde camera van zijn laptop hield mijn vriend de leefruimte van ons appartementje in het oog. Zo konden we op ons gemak van de wijn genieten zonder ons zorgen te hoeven maken dat we niet zouden merken wanneer één van de meisjes zou opstaan.

Aankomst in België – 1 november 2017

Lang lang voordat er sprake was dat mijn vriend en ik naar Genève zouden verhuizen, prikten we de datum voor het jaarlijkse weekend met onze vrienden en hun twee zonen. Na een paar stevige discussies, besloten mijn vriend en ik de uitdaging aan te gaan en zijn drie (3!) nichtjes mee te nemen op weekend. De allereerste keer dat de vrouwen in de meerderheid zouden zijn! Ik zag het zitten, want het jongste nichtje (bijna 5) van mijn vriend is een schatje en ik had haar al wat voorbereid op ons weekendje door haar te zeggen dat zij de coolste van allemaal was. Je kan niet vroeg genoeg beginnen werken aan een positief zelfbeeld!

Op 1 november (geen officiële feestdag in protestants Zwitserland) kwam mijn vriend wat vroeger terug van zijn werk en namen we de bus naar de luchthaven. Ruimschoots op tijd om nog even bij onze favoriete Thai langs te gaan voor een curry als avondmaal. De vlucht naar België verliep supervlotjes en in Zaventem werden we opgewacht door de schoonbroer van mijn vriend, die ons met zijn splinternieuwe voiture (als in: de dag zelf in de garage opgehaald en bijgevolg slechts enkele tientallen kilometers op de teller) kwam ophalen. En, en, en: wij mochten deze wagen gebruiken voor ons uitstapje naar Texel met zijn drie dochters!

De schoonbroer van mijn vriend leverde ons af bij de ouders van mijn vriend, alwaar we onthaald werden op vers gemaakte soep en fruitsla. Ik kon nog net plaats maken voor een vers gemaakte fruitsla (Thaise curry vult nogal) terwijl we de ouders van mijn vriend vertelden over onze wedervaringen in Zwitserland. We gingen op tijd slapen, want de ervaring leert dat vorige weekends nogal nefast waren voor mijn slaap en aangezien ik nogal slecht slaap in Genève, wilde ik absoluut vermijden al uitgeput aan het weekend te beginnen.

Onze kraaknette kamer met proper gewassen lakens en speciaal voor ons gekochte kussens en donsdekens deed me alvast het beste hopen!

Kom eens Kieken

Bij deze nomineer ik restaurant “Kom eens Kieken” voor restaurant met de meest originele woordspeling als naam. En hun naam is niet alleen goed gevonden, je zal je een tochtje naar het godvergeten gat Viversel niet beklagen, want de kip die dit restaurant serveert is echt zeer lekker. 100 procent Belgisch, gekweekt zonder antibiotica, grootgebracht op volledig plantaardig voedsel en met voldoende ruimte om gezellig te scharrelen. Laten we hopen dat dat effectief ook zo is.

Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik tot voor kort zelfs nog nooit van Viversel gehoord had, maar dankzij de suggestie van de vriendin van mijn broertje heb ik weer een nieuw stukje Limburg leren kennen. Eens smakelijk stukje dan nog! Wij hadden er met ons vieren alvast een gezellige avond voor een zeer schappelijke prijs.

De mosselen van Pascale

Mijn vriend en ik maakten van ons laatste tripje naar Leuven gebruik om nog even bij de familie binnen te springen. Na dit weekend zal het immers wat langer duren alvorens we opnieuw naar België afzakken.

Vrijdag reden we naar de ouders van mijn vriend met de laatste ingepakte dozen. We hadden afgesproken om samen te dineren en zijn ouders hadden echt wel hun best gedaan om ons een culinair feestmaal voor te zetten, met wat hulp van Pascale Naessens waarvan ze allebei grote fan zijn. De maaltijd begon met een heerlijk Oosters geïnspireerd soepje met zalm, spinazie en champignons. Superlekker! Daarna was het tijd voor het hoofdgerecht: mosselen met groenten in een pasta van cashewnoten. De cashewnotenpasta diende duidelijk als vervanging voor de traditionele room. Ik ben een grote fan van cashewnoten, maar in combinatie met de mosselen proefde je de smaak van de noten niet. Als je mij had gezegd dat er gewoon room aan het recept was toegevoegd, had ik je ook geloofd. Maar goed, mosselen, daar kan je mij altijd een plezier mee doen! En als afscheid van België was dit natuurlijk bijzonder geschikt.

Na de mosselen was het tijd voor het dessert (meteen ook de enige gang waar ik een foto van gemaakt heb). Ook van Pascale Naessens, om het triootje compleet te maken. Iets heel bijzonders: bevroren yoghurt met geraspte chocolade en blauwe bessen. Alleen was de versie van de ouders van mijn vriend iets dikker uitgevallen dan de in het kookboek voorziene halve centimeter. Blijkt dat je zo’n bevroren plak van meer dan twee centimeter bijzonder moeilijk met de hand kan breken. Er moesten bijgevolg zwaardere middelen ingezet worden om het geheel in stukken te breken. Maar lekker was het wel.

Fijn dat de ouders van mijn vriend zoveel moeite gedaan hadden om ons een waardig afscheidsdiner te bereiden.

Een zanderig verjaardagsfeestje

Zaterdag reden mijn vriend en ik naar Mol voor het verjaardagsfeestje van zijn nichtje. Zijn broer is al jaren bezig met de verbouwingen aan zijn huis (chapeau, ik denk dat ik er al lang de brui aan gegeven zou hebben), maar langzaamaan lijkt het einde in zicht te komen. Aangezien het mooi weer was, startten we de namiddag met een glaasje in de tuin. Jammer genoeg was die tuin door eerdere werken in een zandvlakte herschapen waar hier en daar een plukje onkruid zijn best deed om het geheel een groene toets te geven. Resultaat: ongelooflijk vuile voeten. Vooral de kinderen zagen er bijzonder zwart uit. Gelukkig niets wat een goede douche niet kan oplossen.

Voor het avondmaal begaven we ons naar binnen waar de feestelijk gedekte tafel op ons wachtte. We aten kip met aardappelsalade en groenten en ik moet zeggen dat het lang geleden is dat een stuk kip mij nog zo goed gesmaakt heeft. Heerlijk sappig vlees, perfect gegaard. Het hoeft niet altijd haute cuisine te zijn om lekker te zijn. En dat glas limoncello recht uit de diepvries was een ideale afsluiter van een heerlijk feestmaal.

En: ik heb nog een hele hoop overschotjes mee naar huis gekregen, zodat ik deze week nog eens opnieuw kan genieten van een lekker stukje kip!

IKEA en afhaalchinees

Omdat wij ons appartement gemeubeld verhuren, was het nodig om de eetkamerstoelen en de bureaustoelen te vervangen. Onze eigen (dure) bureaustoelen verhuizen mee naar Genève en de eetkamerstoelen waren zo tot op de draad versleten dat de vulling zichtbaar was. Naar de IKEA dus! Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik niet zo’n fan ben van de IKEA (te druk, te groot, te lang en bochtig parcours doorheen gans de winkel), maar goed, ze verkopen hun meubilair tegen een redelijke prijs en we willen ook geen al te dure meubelen in ons appartement zetten, aangezien we er zelf niet het comfort van zullen hebben.

Uiteindelijk kochten we twee Millberget bureaustoelen en zes Volfgang eetkamerstoelen en nog wat opbergdozen om onze verhuis te vergemakkelijken. Het was nog een heel puzzelwerkje om alle dozen in de auto te krijgen, maar het paste net. Ik had zelfs nog riant veel plaats op mijn autostoel in vergelijking met een voorgaand bezoek aan de IKEA.

Aangezien het ondertussen bijna middag was, besloten we die befaamde balletjes van de IKEA eens te proberen. Ik ging voor de vegetarische versie, mijn vriend hield het op de klassieke köttbullar met vlees. Best wel een lekkere maaltijd voor de prijs die we betaalden. Ik was ook onder de indruk van de verzorgde slaatjes van de salad bar. Heel erg lekker.

‘s Avonds hadden we afgesproken om naar Limburg te rijden voor een bezoekje aan mijn broer en zijn vriendin, die ondertussen opnieuw zijn ingetrokken bij mijn vader, omdat het huis van mijn bomma waar ze woonden tegen de grond is gegooid. Na heel veel, zeer onplezante verwikkelingen met hun originele stuk bouwgrond, beslisten ze hun nieuwe woonst op te trekken op de plek waar het huis van mijn bomma stond.

Het was een vreemd zicht, het oude huis dat er al stond sinds de negentiende (!) eeuw en waaraan in de loop de jaren zoveel gesleuteld en geknutseld was (de originele woonst had nog lemen muren), was er niet meer. Alleen een paar houten balken restten nog. Het huis zal nu voortleven in onze herinneringen en daar langzaam vervagen tot we ons de specifieke geur, de houten balken en de rare vloeren niet meer zo goed voor de geest zullen kunnen halen.

Ik moet zeggen dat de afbraak een heel mooi stuk bouwgrond opgeleverd heeft. Ben erg benieuwd naar het uiteindelijke resultaat van de bouwwerkzaamheden die starten in september. We zullen nog wel een paar keer terugkomen uit Genève om de vorderingen te aanschouwen. Toch wel spannend allemaal!

Omdat het maandagavond niet echt geweldig barbecueweer was, besloten we het ons gemakkelijk te maken en afhaalchinees te bestellen. Eeuwen geleden voor mij, maar mijn mihoen smaakte wel!

Na de maaltijd ruimden we nog wat oude dozen op, toch ongelooflijk wat een mens allemaal verzamelt in de loop der jaren. Er lijkt geen einde aan te komen. En jawel, ook nu doken er weer een aantal schatten op.

Een duidelijk teken dat ik ooit naar de bergen zou verhuizen:

Waar is de tijd dat we met de hand (!) liedjesteksten neerpenden voor onze vriendinnen?

Kano varen op de Kleine Nete (revisited)

Omdat de kanotocht vorig jaar zo goed was meegevallen, organiseerden de ouders van mijn vriend een tweede editie dit jaar. Om heel eerlijk te zijn, had ik er niet zo heel veel zin in, de dag na onze lange rit naar Leuven. Het weer was een pak minder goed dan de vorige keer: koud en met grote kans op regen. En zoals jullie weten heb ik een bloedhekel aan de combinatie kanovaren en regen.

Gelukkig hielden de weergoden zich gedeisd tijdens ons kanotochtje van een uur en drie kwartier. Er vielen een paar druppels uit de hemel, maar een echte stortbui bleef uit. We werden natter van het gepletst van de kinderen dan van de regen. En het was frisser dan gehoopt, maar doordat we er een vrij hoog tempo probeerden in te houden, kregen we het al snel warm. Helaas geen tussenstop dit jaar om de kinderen in het water en de modder te laten spelen en dat was maar goed ook, want toen ze op het einde van de rit heel even het water in gingen, bleken ze al na een minuut of twee onderkoeld te zijn. En een kanotocht met onderkoelde, zeurende kinderen, neen, dat lijkt toch niet zo ideaal.

Na het kano-avontuur, kwam de zon er eindelijk door en aperitiefden we op ons gemak in de tuin, om vervolgens toch maar naar binnen te verhuizen om het barbecuevlees op te peuzelen.

Yet Another Blog

Life on my side

familie