Roupell Street and National Portrait Gallery – 25 september 2017

Het heerlijke Novotel-bed (het contrast met onze harde twijfelaar in Genève waarvan ik rugpijn krijg, kan amper groter zijn) heeft me helaas geen onverstoorde nachtrust opgeleverd. Ergens in het midden van de nacht in paniek wakker geschoten en daarna moeite om de slaap terug te vatten. Gelukkig brengt de ochtend een stevig English breakfast! Het buffet is exact, maar dan ook exact hetzelfde als vorig jaar in Novotel Paddington. Al lijkt me alles net iets minder verzorgd en zijn er geen complementary smoothies.

Na het ontbijt vertrekken mijn vriend en zijn collega naar de cursus en las ik wat tijd voor mezelf in. Ik trek naar het zwembad om baantjes te trekken en tussen de inspanningen door wat uit te puffen in de sauna. Het doet echt deugd om even te relaxen en het is ronduit geweldig dat ik het ganse zwembad voor mij alleen heb. Mijn rust wordt heel kort verstoord door een koppeltje dat even in de jacuzzi en de sauna gaat, maar zij blijven niet lang en ik kan na hun vertrek weer ongestoord verder baantjes trekken.

Het is bijna middag tegen dat ik uit het zwembad kom. Hoog tijd om op verkenning in London te gaan! Ter voorbereiding van ons vorige bezoek aan Londen had ik een hele lijst aangelegd met dingen die ik wilde bezoeken. Veel te veel om op een week af te werken, dus duikel ik deze opnieuw op en beslis naar de National Portrait Gallery te gaan. Het weer ziet er immers even twijfelachtig uit als de dag voordien. Ik heb echter niet veel zin om de metro te nemen en besluit het erop te wagen en te voet te gaan. De wandeling brengt me door de pittoreske Roupell Street vlakbij ons hotel. Ik zie aan verschillende ramen affiches hangen met ‘Save Roupell Street’ en een kleine google-zoektocht leert me dat deze authentieke straat bedreigd wordt door projectontwikkelaars. Ik kan met mijn eigen ogen vaststellen dat de straat langzamerhand wordt ingesloten door hoogbouw, maar ik hoop van harte dat dit prachtige stukje Londen uit de klauwen van de projectontwikkelaars kan blijven.

Ik kom langs St John’s Church in Waterloo Road en zie dat er twee kraampjes met street food opgesteld staan. Ideaal, want mijn maag maakt mij erop attent dat het middaguur reeds gepasseerd is. De keuze is tussen pad thai of falafel. Een hartverscheurende keuze, maar ik hak de knoop door en ga voor falafel. 4,5 pond voor een falafel wrap met halloumi: de prijzen in Londen zijn een pak redelijker dan in Zwitserland en ‘t is nog lekker ook! Ik ga op een bankje zitten en voerder per ongeluk een duif die listig aan mijn voeten plaatsneemt en afwacht tot er een stukje uit mijn wrap valt. Tsss!

Onderweg passeer ik langs de site van het Underbelly Festival en neem (nadat mijn rugzak gecontroleerd werd) even een kijken op het festival terrein. Vlakbij staat ook een enorme dubbeldekkerbus waar je frozen yoghurt kan kopen, maar ik weersta de verleiding. Al koop ik me wel een vers gemaakte smoothie van slechts 2 pond aan een kraampje bij Embankment. Ik blijf me erover verbazen hoe goedkoop het eten in Londen is in vergelijking met Genève, terwijl Londen toch ook gekend staat als een peperdure stad.

De National Portrait Gallery blijkt echt helemaal mijn ding te zijn. Ik weet eigenlijk niet goed waarom ik een bezoek aan dit museum zo lang heb uitgesteld (misschien omdat ik enkel portretten wat te eenzijdig vond?). De permanente collectie is nochtans gratis te bezoeken. Het museum is werkelijk prachtig en niet te groot, waardoor je de tijd hebt om alles rustig in je op te nemen. De portretten van bekende figuren (levend en dood) zorgen uiteraard voor veel momenten van herkenning, maar het is vooral de opbouw van elke zaal rond een bepaald thema die mij aanspreekt. De uitleg bij de werken is zeer omstandig en ik leer ontzettend veel bij over de Engelse geschiedenis. Daarnaast zijn er de portretten van schrijvers die ik herken van de achterkant van boekenflappen. Al moet ik toegeven dat het de portretten van Queen Elizabeth I zijn die het meest indruk maken op mij. Wat een uitstraling heeft die dame nog steeds na al die eeuwen! Girl power!

Zo rond half vijf krijg ik een bericht van mijn vriend dat zijn cursus al gedaan is (da’s vroeger dan gepland) en keer ik terug naar het hotel. Het is nog steeds bewolkt, maar het blijft droog, dus ik keer te voet terug. Van al dat portretten kijken heb ik een beetje honger gekregen en ik kan de verleiding niet weerstaan om onderweg in een schattig winkeltje een brownie met vijgen en whisky te kopen. Op onze hotelkamer eet ik de brownie met smaak op, terwijl ik luister naar de eerste indrukken van mijn vriend. Blijkbaar zijn er maar drie mensen die de cursus volgen!

Ondertussen is het tijd om te vertrekken naar onze dinner date bij City Spice. Een dinner date die heel wat voeten in de aarde gehad heeft. Het oorspronkelijke plan was dat mijn vriend, ik en zijn Franse collega samen zouden curry gaan eten in Brick Lane met een Engelse collega van hen die toevallig op hetzelfde moment als wij in Londen was. Ik reserveerde dus voor vier personen. Wat later liet de Engelse collega weten dat er waarschijnlijk nog een vriend van hem zou meekomen. Ok, geen probleem, een stoel bij aan tafel schuiven, dat zal nog wel lukken. Ondertussen waren mijn vriend en ik volop bezig om af te spreken met onze Poolse vrienden die in Londen wonen. Zij zouden met hun hotelapp op een toerismebeurs staan net op de dagen dat wij in Londen waren. Ons eerste voorstel was woensdag na het einde van de beurs af te spreken, maar bij nader inzien zouden ze dan waarschijnlijk te vermoeid zijn om er veel aan te hebben. Dus pasten we de afspraak aan en nodigden we hen uit om maandag samen met ons curry te gaan eten, waarop zij toezegden. Het was niet veel moeite om de reservatie bij City Spice te wijzigen.

Vanaf ons hotel nemen we een dubbeldekkerbus om naar Brick Lane te gaan. We hebben geluk want de plaatsen helemaal vooraan op de eerste verdieping zijn nog vrij, waardoor we kunnen genieten van een prachtige avondlijke rit door Londen. Helaas krijg ik onderweg naar het restaurant een telefoontje van onze Poolse vriendin. Er zijn onverwacht problemen opgedoken bij de opbouw van hun stand op de beurs en ze zullen onze dinner date niet halen. Het gesprek valt een aantal keer weg, maar ik hoor aan haar stem hoe zenuwachtig ze is. Ik probeer haar te kalmeren en verzeker haar dat het bij een volgende gelegenheid wél zal lukken om af te spreken. ‘t Is niet dat Londen aan de andere kant van de wereld ligt, nietwaar?

Gelukkig doen ze bij restaurant City Spice niet moeilijk over de opnieuw gewijzigde samenstelling van onze groep. Ze verwijderen gewoon een tafeltje en klaar is kees. Ik had op voorhand veel research gedaan en City Spice kwam daarbij als één van de beste curryrestaurants in Londen naar voren. En dat is niet overdreven, de curries zijn echt geweldig. Alleen zijn de ogen van mijn gezelschap groter dan hun maag: ondanks mijn waarschuwingen, bestellen ze én papadums én nog een paar voorgerechten én dan voor iedereen apart nog een hoofdgerecht. Uiteraard is dat veel en veel te veel. En hoe lekker ook, we slagen er gewoon niet in alles op te krijgen.

Normaal zou ik nu schrijven dat het een heel gezellige avond was, in aangenaam gezelschap, maar dat was helaas niet het geval. De vriend die de Engelse collega meebracht, blijkt een behoorlijk irritante Ier te zijn (niet dat zijn nationaliteit er in dit geval toe doet). Echt zo’n persoon die vol van zichzelf is. Hij blijft aan één stuk ratelen tijdens het etentje en grappen maken die niemand van de niet-Engelsen aan tafel begrijpt. Echt heel vervelend dat hij niet oppikt dat zijn grappen niet aanslaan bij ons, wegens het hebben van een andere referentiekader. Hij spreekt zichzelf ook voortdurend tegen, waardoor het echt moeilijk is een normaal gesprek met hem te hebben. Erg vermoeiend en behoorlijk irriterend.

Enfin ja, ik heb na het etentje dus niet echt veel zin meer om nog iets te gaan drinken, maar de Engelse collega en zijn irritante Ierse vriend slagen erin mijn vriend en zijn Franse collega te overtuigen nog een laatste pint te gaan drinken. We belanden in The Ten Bells, een pub die linken zou hebben met twee van de slachtoffers van Jack The Ripper. Hoewel het interieur en in het bijzonder de blauwwitte tegels zeker mooi zijn, is het er te druk en te plakkerig naar mijn zin. Maar het allerergste is dat mijn witte wijn niet te drinken is. Echt verschrikkelijk slecht en zuur, zo slecht dat ik na een paar teugen het opgeef en het glas gewoon laat staan.

Een zure afsluiter van wat al niet echt een superavond was.

Anello fornaci wandeling in Ispra – 18 september 2017

Onze laatste dag, snik. Al gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat we de voorbije dagen niet al te best geslapen hebben, dus uitgerust zullen we niet echt terugkomen van dit verlengde weekend.

We staan ‘s ochtends op tijd om op afscheid te nemen van onze zevenjarige, die ietwat beteuterd vraagt of we er nog zullen zijn als hij terug komt van school. Helaas, we moeten hem teleurstellen.

Nadat onze vriendin haar oudste zoon naar school gebracht heeft en de baby van voedsel voorzien heeft, vertrekken we met de wagen naar Ispra. De Anello fornaci wandeling werd ons aangeraden door de man van onze vriendin. Haar man kan soms een beetje Italiaans opvliegend zijn, maar ik moet toegeven dat hij goeie ideeën heeft. De wandeling is werkelijk prachtig.

We komen langs oude ronde torens geleden aan de oevers van het Lago Maggiore die vroeger dienst gedaan hebben als steenbakkerijen. Door de ligging aan het water, was het makkelijk om de afgewerkte stenen later op hun bestemming te krijgen. De torens zijn echte kunstwerkjes. Heel bijzonder en iets wat ik nog nergens anders gezien heb. Het Lago Maggiore is op zichzelf natuurlijk ook een plaatje. De wandeling heeft ook enkele pittige beklimmingen voor ons in petto. Respect voor de persoon die al die trappen heeft aangelegd! Ik pufte al alleen bij het naar boven klimmen ervan.

Wanneer de wandeling erop zit, is het tijd voor de lunch. Onze vriendin stelde voor om in een authentieke Italiaanse trattoria te gaan lunchen, niet ver van haar woonst. Trattoria delle Zucche stelt geenszins teleur. Het is warm genoeg om buiten op het terras plaats te nemen en voor 10 euro voor een primo en secundo piatto, inclusief water en wijn, kan een mens niet sukkelen. Mijn risotto porcini is geweldig en ook de vis als hoofdgerecht mag er zijn. Ook de baby geniet van zijn middagmaal.

Hierbij moet ik nogmaals benadrukken wat een brave baby dat wel niet is. Heel de wandeling geen kik gegeven. ‘t Is duidelijk dat hij graag op stap gaat. 😉

Na het middagmaal rijden we naar Gallarate, alwaar we eerst een grootwarenhuis aandoen om wat proviand voor de lange treinrit in te slaan en in één moeite ook een aantal flessen prosecco. De prosecco is hier lekker en spotgoedkoop. Wat een contrast met de prijzen in Genève!

Ons laatste wapenfeit in Gallarate ligt voor de hand: smullen van een heerlijke gelato van Evì! Omdat het de laatste gelegenheid is om gelato te eten, permitteer ik mij drie bolletjes: malaga, citroen en sachertorte. Alle drie lekker, maar het is de sachertorte die met de hoofdprijs gaat lopen. Wat een heerlijkheid!

En daarmee is de tijd om afscheid te nemen aangebroken. We geven onze vriendin en de baby nog een dikke knuffel en stappen met onze valies vol prosecco op de trein naar Genève.

Omdat we te laat waren met boeken, was de snelste verbinding tussen Gallarate en Genève helaas niet meer beschikbaar. Dit betekent dat we noodgedwongen een extra overstap in Domodossola moeten inlassen. Omdat we zo’n drie kwartier moeten wachten op de volgende trein, trekken we nog even de stad in om iets te drinken. We komen terecht in Bar Moderno, een, in tegenstelling tot wat de naam deed vermoeden, alles behalve moderne bar. De prosecco is er spotgoedkoop, dus kunnen we het niet laten een glaasje te bestellen. Dat glaasje bleek serieus groter dan verwacht en dat slechts voor 3,5 euro! De verleiding om een tweede glas te bestellen kunnen we bijgevolg onmogelijk weerstaan. Dat we bij ons tweede glas ook nog eens wat hapjes krijgen, is een fijne verrassing. Helemaal niet erg, die extra tussenstop in Domodossola!

De verdere treinrit verloopt vlekkeloos. De overstap in Brig gaat vlotjes en we komen moe, maar tevreden aan in Genève.

Lago di Comabbio en Volandia – 17 september 2017

Gezellig samen ontbijten met heerlijke Italiaanse charcuterie en een versgeplukt vleestomaatje uit de eigen tuin, er zijn ergere manieren om de dag te beginnen. Ook deze zondag startten we op het gemak. Tot mijn grote vreugde was ook vandaag de zon weer van de partij. Niks aangenamer als het gevoel van de nazomerzon op je huid. Ik heb alvast mijn best gedaan om een extra portie vitamine D op te slaan. 😉

Nadat de baby voldaan was, maakten we samen met onze vriendin en haar twee zonen een wandeling langs het Lago di Comabbio, vlakbij hun huis. Hoe heerlijk is het om vanaf je balkon uitzicht te hebben op zo’n prachtig meer? Alleen jammer dat zwemmen in het meer verboden is, wegens algen die schadelijk zijn voor de mens.

De wandeling bracht ons naar een kant van het meer die we nog niet eerder bezocht hadden. We genoten van de groene oevers en spotten verschillende reigers. Maar hét hoogtepunt van de wandeling was toch wel de drone die opsteeg langs de oevers. De oudste zoon van onze vriendin, ondertussen al zeven, was behoorlijk gefascineerd door dat staaltje technisch vernuft en hij stelde de dronebestuurder allerlei vragen. Als dat maar geen ingenieur wordt. 😉

Stipt om half één waren we terug voor het middagmaal, zoals gevraagd door de man van onze vriendin, tevens chefkok van dienst. Met de vers gekochte zeevruchten van de dag voordien en tomaten uit hun eigen tuin toverde hij een feestmaal op tafel om duimen en vingers af te likken. Echt ongelooflijk lekker! Op mijn, toegegeven ietwat retorische, vraag wie hem zo had leren koken, was het antwoord uiteraard: la mamma!

Terwijl we plannen aan het maken waren voor de namiddag, liet de zon ons echter abrupt in de steek. Dikke regenwolken dromden samen boven Ternate, gevolgd door dikke regendruppels die roffelden op het dak van de wagen. We besloten onze plannen te wijzigen en een namiddag in Volandia door te brengen, een luchtvaartmuseum gevestigd op de oude site van vliegtuigfabrikant Caproni (in 1983 overgenomen door Agusta).

Maar alvorens ons aan de ongetwijfeld talrijke vliegtuigen te vergapen, gingen we eerst om een Italiaans ijsje bij Il Gelato di Marina. Wat een geweldige gelatería: groot, splinternieuw en zoveel keuze dat het een hele uitdaging was om slechts twee smaken uit te kiezen. Yep, gelato fan, hier.

Blijgezind reden we verder richting Volandia, de dikke regenwolken achter ons latend. Want ja, ter plekke, konden we verder genieten van een stralend zonnetje. Onverwacht, maar zeer welkom. Volandia bleek een ronduit indrukwekkende collectie te bezitten. Het museum was vele malen groter dan ik verwacht had. Eigenlijk veel te groot om grondig te bezoeken op slechts één namiddag. Veel van de uitleg bleek dan ook nog eens enkel in het Italiaans te zijn. Niet dat ik dat niet kan lezen, maar een tekst in het Italiaans lezen vraagt toch net iets meer inspanning dan in het Engels. Voor wie gepassioneerd is door vliegtuigen mag dit echter geen bezwaar zijn. Volandia is zeker een bezoek waard.

Het laatste gedeelte van ons bezoek splitsten mijn vriend en ik ons af van onze vriendin die met haar twee zonen naar de speeltuin ging. Zo hadden wij de gelegenheid om op ons gemak het gedeelte over de ruimtevaart te bekijken. Toen we klaar waren met ons bezoek, bleek dat er zich een klein drama had voltrokken: kinderen werden enkel in de grote, coole binnenspeeltuin toegelaten als ze sokken droegen. Helaas, onze stoere zevenjarige had sandalen aan en natuurlijk had de mama geen paar extra sokken in haar handtas zitten. De enige in ons gezelschap met sokken aan, was trouwens mijn vriend. Wel jammer dat de speeltuin niet een paar reservesokken in voorraad had. Je kan op zo’n mooie zomerdag toch niet verwachten dat mensen sokken dragen? Gelukkig stonden er buiten ook nog een paar speeltuigen opgesteld, maar die waren uiteraard een pak minder cool dan die in de binnenspeeltuin.

Na een fijne namiddag keerden we terug naar onze thuisbasis in Ternate, alwaar we een simpel avondmaal aten bestaande uit brood en charcuterie. De rest van de avond speelden we met onze zevenjarige held (die zo nu en dan zowaar al wat puberale trekjes begint te vertonen) en keken we naar The Mask (willen jullie geloven dat ik deze klassieker met Jim Carrey nog nooit gezien had?). Ik vond de hele film wat voorspelbaar, maar ik kan niet ontkennen dat The Mask na al die jaren nog steeds overeind blijft.

We kropen op tijd in bed om fris te zijn voor de volgende dag: een maandag. Dat betekende dat we wat vroeger uit de veren zouden moeten om afscheid te nemen van onze zevenjarige. Want maandagnamiddag namen we de trein terug naar Genève. Aan alle mooie liedjes komt, helaas, een einde.

Ternate en Sacro Monte di Varese – 16 september 2017

Onze eerste zaterdag in Ternate was geheel ende volledig gewijd aan relaxen en bijpraten. We ontbeten op ons gemak samen met onze vrienden en genoten van de zon op hun balkon. Ons enige uitstapje in de voormiddag was een wandeling naar de Carrefour om inkopen te doen voor de rest van het weekend. We kochten er werkelijk overheerlijk uitziende verse zeevruchten en octopus. Het vooruitzicht deed me watertanden.

Na een simpele maaltijd ‘s middags met brood, zelfgemaakte confituur, pecorino en heerlijke prosciutto crudo, vertrokken we met onze vriendin en haar twee zonen naar Sacro Monte di Varese. De autorit naar boven was, euh, hoe zal ik het zeggen, behoorlijk spannend. Maar alle lof voor de rijkunsten van onze vriendin die onvervaard de haarspeldbochten en belachelijke smalle straatjes te lijf ging. Ik zou alleszins aan een iets gezapiger tempo de bochten genomen hebben. En mijn, tussen de twee jongens op de achterbank geperste vriend, dacht daar exact hetzelfde over. 😉

Zonder baby zouden we een stuk van de klim naar de top te voet gedaan hebben, maar met een drie maanden oude baby in een kinderwagen, was dat nogal lastig. We moesten ons dus jammer genoeg beperken tot het verkennen van het hoogste puntje van de berg waar de kerk zich bevond. We konden slechts een vluchtige blik op het interieur van de kerk werpen, want daar was net een trouw aan de gang. Vanaf de top van Sacro Monte di Varese hadden we een prachtig uitzicht op de kapellen van de heilige berg en de omliggende omgeving. Wat een plaatje!

Voor de terugweg namen mijn vriend en ik samen met de zevenjarige zoon van onze vriendin de funiculare naar beneden. Onze vriendin en de baby zouden ons met de wagen beneden opwachten aan een bushalte. De uitleg die onze vriendin verschafte over de locatie van de bushalte was nogal onduidelijk, maar hey, zoveel opties om naar beneden te gaan zouden er wel niet zijn, we hadden er alle vertrouwen in. De rit met de funiculare was voorbij in een zucht. Beneden aangekomen leek het echter niet zo duidelijk welke weg we moesten op wandelen. Mijn vriend, afgaande op google maps, meende dat we een bospad moesten nemen, maar onze zevenjarige hield vol dat hij de vorige keer zeker niet die kant was opgegaan. Ik was persoonlijk eerder geneigd de zevenjarige te geloven en drong erop aan om voor de zekerheid nog eens naar onze vriendin te bellen. Mijn vriend beschreef haar het pad dat we wilden nemen en onze vriendin verzekerde ons dat we op de juiste weg waren. Vooruit dan maar.

Hoe verder we echter vorderden op het pad dat mijn vriend gekozen had, hoe meer ik begon te twijfelen. Het pad was echt heel moeilijk begaanbaar en bovendien leidde het ons naar een steile trap omhoog. Het leek me bijzonder vreemd om na de afdaling met de funiculare opnieuw te moeten stijgen. En ik ging ervan uit dat onze vriendin toch echt wel de aanwezigheid van steile trappen en gras zo hoog als onze zevenjarige vermeld zou hebben als bijzonderheid van deze route. Op mijn aandringen stuurde mijn vriend via whatsapp onze locatie door en hoewel onze vriendin eerst bevestigde dat we op de juiste weg waren, kwam wat later het bericht dat we helemaal verkeerd waren gelopen. Iets wat ik al van in het prille begin van onze tocht vermoed had. Gelukkig konden we dankzij googlemaps en Whatsapp coördinaten voor een nieuwe plek afspreken. Hoe deden mensen dat in het pré-smartphone tijdperk? Moraal van het verhaal: we hadden beter naar de zevenjarige geluisterd.

Na deze bijzonder avontuurlijke tocht door de bossen met een zeurende zevenjarige aan de hand vonden we dat we wel een ijsje verdiend hadden. Helaas, de gelateria waar mijn vriendin naartoe wilde was dicht. En de parkeerplaats waar we de auto wilden zetten, stond zo vol dat we ons plan maar volledig afbliezen. We reden terug naar Ternate, alwaar onze vriendin borstvoeding aan de baby gaf en mijn vriend en ik ondertussen met de zevenjarige naar het park wandelden. Daar was er een kraampje dat werkelijk fantastisch lekkere limoen-met-gember-sorbet verkocht. Heerlijk! We smulden van ons ijsje terwijl de zevenjarige ontelbare keren van de glijbaan naar beneden gleed.

Met de zon achter de wolken werd het eensklaps behoorlijk fris en toen onze vriendin ons vervoegde in het park, besloten we niet al te lang meer te blijven. We wierpen nog even een blik op de bijeenkomst van Volkswagen Beetles en keerden dan snel terug naar het warme huis van onze vrienden.

Voor het avondmaal trokken we naar La Scuderia voor authentieke Italiaanse pizza. Ik liet me verleiden door de delicious, een pizza met zo’n naam, dat kon alleen maar geweldig zijn! Helaas, eens te meer bleek dat pizza gewoon mijn ding niet is. Tegen dat je de helft van zo’n pizza verorberd hebt, is dat ding al koud en dat deeg is toch gewoon niet lekker? Ik zou pizza geweldig vinden, mochten enkel de ingrediënten óp de pizza geserveerd worden.

Bij het uitrijden van de parking (we waren met twee wagens gekomen, omdat ons ganse gezelschap niet in één wagen paste), hadden mijn vriendin en ik nog een klein akkefietje door de slechte signalisatie in de parkeergarage. We reden ons vast op een onverhard weggetje dat uitkwam op een gesloten poort. Noodgedwongen moesten we in achteruit terugrijden om de juiste uitgang te kunnen nemen. En de mannen die bovengronds geparkeerd hadden, zich intussen maar afvragen waar we bleven.

Helaas, ook nu was de gelatería waar we dessert wilden gaan eten, gesloten. Het zat ons niet mee vandaag… Speciaal om ons gebrek aan gelato te compenseren stak de gemeente Ternate vuurwerk af in het park bij het Lago di Comabbio. Vanaf het balkon van onze vriendin zagen we de vuurpijlen ontploffen aan de avondlijke hemel. En gelukkig hadden onze vrienden nog een beetje gelato in de diepvries zitten. 😉

Dat alles viel uiteraard in het niets bij dé gebeurtenis van de dag: onze zevenjarige die zijn eerste melktand verloor. Apetrots was hij. 😉

Van Genève naar Ternate – 15 september 2017

Tweede keer goeie keer! Nadat we ons eerste weekendje noodgedwongen moesten uitstellen, was het dan eindelijk zover. Ik had er echt naar uitgekeken, vooral omdat het de voorbije week in Genève niet zo’n goed weer was en ik hoopte op een streepje Indian Summer in Noord-Italië. Al moet ik eerlijk toegeven dat de weerberichten aldaar er ook niet al te fameus uitzagen.

Mijn vriend en ik hadden na zijn werk afgesproken in het station van Genève, alwaar we op de trein van 17u richting Gallarate stapten. De treinrit, inclusief overstap in Brig, duurde iets meer dan vier uur. Dat lijkt lang, maar doordat we door een adembenemend landschap spoorden, was de treinrit voorbij voordat we er goed en wel erg in hadden. Oorspronkelijk hadden we het plan opgevat om het laatste stuk van onze rit te dineren in de restauratiewagon, maar die bleek vol te zitten en bediend te worden door één duidelijk erg overwerkte ober. Dus stuurden we een berichtje aan onze vriendin of we ‘s avonds nog iets bij hen konden eten. Uiteraard was dat geen probleem. Lang leve de Italiaanse gastvrijheid.

De treinrit van Brig naar Gallarate was om nog een andere reden dan het gerommel van onze lege magen memorabel: aan de overkant van het gangpad zat een meisje de ganse rit hartverscheurend te wenen. Wenen, als in onophoudelijk snikkend, met dikke tranen die over haar gezicht biggelden. Haar vriend deed zijn best om haar te troosten, maar veel leverde dat niet op. Het zag er zo dramatisch uit dat mensen speciaal voor haar afstand deden van hun toegewezen plaatsen (het was een trein met genummerde plaatsen). Meer dan een uur aan het stuk bleven de tranen stromen en toen we afstapten was ze nog altijd aan het wenen. Ik vroeg me echt af wat haar overkomen was. Het koppel waren overduidelijk toeristen, misschien een sterfgeval in de familie?

Onze vriendin was zo vriendelijk om ons te komen ophalen in het station van Gallarate, zo’n half uurtje rijden van Ternate. Dat spaarde ons een overstap en een lange wachttijd in Gallarate uit. Iets na 21u kwamen we aan in het station van Gallarate, alwaar onze vriendin ons al stond op te wachten. Een autorit van een klein half uur later, konden we onze schoenen uittrekken en onze voeten onder tafel schuiven. De Italiaanse echtgenoot van onze vriendin toverde voor ons een heerlijke pasta al pomodoro fresco op tafel. Mét tomaten gekweekt in hun eigen tuin. Simpel, maar overheerlijk! We sloten de maaltijd af met heerlijke gelato die onze vriendin voor onze aankomst nog snel was gaan kopen in een gelatería Gallarate. Ondertussen bewonderden we uitgebreid de nieuwste aanwinst van het gezin: een zeer brave baby van drie maanden, die zich al de aandacht liet welgevallen.

Een goed begin van onze driedaagse in Italië!

Birthday Girl!

Gisteren waren we te gast bij onze vrienden in Meyrin om samen de verjaardag van hun oudste dochter te vieren. Vijf jaar al! Wat vliegt de tijd… Leuke wetenswaardigheid: de geboorte van de oudste dochter van onze vrienden was de reden dat mijn vriend en ik voor de allereerste keer een bezoek aan Genève brachten. Nog een extra reden om haar verjaardag te vieren, dus!

Zoals dat hoort op een feestje waren er cadeautjes, allerlei zoetigheden en natuurlijk een heerlijke taart mét Zwitserse chocolade. 😉

PS: De brandende kaarsjes voor de jarige stonden op een cupcake om bovenstaand chocoladekunstwerkje niet te beschadigen. Helaas is het fotootje daarvan mislukt.

Kom eens Kieken

Bij deze nomineer ik restaurant “Kom eens Kieken” voor restaurant met de meest originele woordspeling als naam. En hun naam is niet alleen goed gevonden, je zal je een tochtje naar het godvergeten gat Viversel niet beklagen, want de kip die dit restaurant serveert is echt zeer lekker. 100 procent Belgisch, gekweekt zonder antibiotica, grootgebracht op volledig plantaardig voedsel en met voldoende ruimte om gezellig te scharrelen. Laten we hopen dat dat effectief ook zo is.

Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik tot voor kort zelfs nog nooit van Viversel gehoord had, maar dankzij de suggestie van de vriendin van mijn broertje heb ik weer een nieuw stukje Limburg leren kennen. Eens smakelijk stukje dan nog! Wij hadden er met ons vieren alvast een gezellige avond voor een zeer schappelijke prijs.

De mosselen van Pascale

Mijn vriend en ik maakten van ons laatste tripje naar Leuven gebruik om nog even bij de familie binnen te springen. Na dit weekend zal het immers wat langer duren alvorens we opnieuw naar België afzakken.

Vrijdag reden we naar de ouders van mijn vriend met de laatste ingepakte dozen. We hadden afgesproken om samen te dineren en zijn ouders hadden echt wel hun best gedaan om ons een culinair feestmaal voor te zetten, met wat hulp van Pascale Naessens waarvan ze allebei grote fan zijn. De maaltijd begon met een heerlijk Oosters geïnspireerd soepje met zalm, spinazie en champignons. Superlekker! Daarna was het tijd voor het hoofdgerecht: mosselen met groenten in een pasta van cashewnoten. De cashewnotenpasta diende duidelijk als vervanging voor de traditionele room. Ik ben een grote fan van cashewnoten, maar in combinatie met de mosselen proefde je de smaak van de noten niet. Als je mij had gezegd dat er gewoon room aan het recept was toegevoegd, had ik je ook geloofd. Maar goed, mosselen, daar kan je mij altijd een plezier mee doen! En als afscheid van België was dit natuurlijk bijzonder geschikt.

Na de mosselen was het tijd voor het dessert (meteen ook de enige gang waar ik een foto van gemaakt heb). Ook van Pascale Naessens, om het triootje compleet te maken. Iets heel bijzonders: bevroren yoghurt met geraspte chocolade en blauwe bessen. Alleen was de versie van de ouders van mijn vriend iets dikker uitgevallen dan de in het kookboek voorziene halve centimeter. Blijkt dat je zo’n bevroren plak van meer dan twee centimeter bijzonder moeilijk met de hand kan breken. Er moesten bijgevolg zwaardere middelen ingezet worden om het geheel in stukken te breken. Maar lekker was het wel.

Fijn dat de ouders van mijn vriend zoveel moeite gedaan hadden om ons een waardig afscheidsdiner te bereiden.

Zomer in Genève

Het lijkt erop dat we net op tijd Leuven ingeruild hebben voor Genève. Hier laat de zomer zich nog altijd van haar beste kant zien. Wat maakt dat ik, als werkloze, al veel buiten met een boekje in het zonnetje gezeten heb. Mijn goodreads profiel kan er maar deugd van hebben. 😉 Ervan profiteren zolang het duurt, he! Gisteren haalden we zelfs temperaturen tot 28 graden! Reden te meer om erop uit te trekken voor een wandeling door de stad.

Na de ochtend doorgebracht te hebben met dozen uitpakken, ging ik op zoek naar een leuke lunchplek. Mijn oorspronkelijk idee was een vegetarisch restaurant op te zoeken, maar onderweg werd ik afgeleid door een restaurant met een leuk terras dat Japanse ramen serveerde. (Valt het op dat ik de laatste tijd nogal into noedelsoepjes ben?) Yukiguni stelde niet teleur. Vrij authentieke ramen in een heerlijk hartige bouillon. Wat geslurp later, bleef er niets meer over.

Vervolgens wandelde ik op mijn gemak verder langs de Rhône richting het meer van Genève. Ik weet niet of jullie dit ook zo ervaren, maar voor mij heeft een stad aan het water altijd een streepje voor. De majestueuze Rhône zorgt voor een rustpunt in de stad (en afkoeling op een warme dag). Ik liep een beetje mij neus achterna en kwam zo per ongeluk terecht in een kunstgalerij op het Place de l’Île, waar een tentoonstelling van striptekenaar Léo Quievreux liep. Ik was de enige bezoeker en kreeg prompt een kleine privérondleiding van de uitbater van de bijhorende stripwinkel én een uitnodiging voor de eerstvolgende vernissage.

Mijn wandeling bracht me verder naar de hoger gelegen oude stad om vervolgens te eindigen met een boekje op een bankje van de Jardin Anglais. Dikke aanrader, trouwens: Wil van Jeroen Olyslaegers. Bijna in één ruk uitgelezen. Al is het niet meteen een boek waar je vrolijk van wordt.

Van al dat lezen wordt een mens dorstig, dus besloot ik te verhuizen naar het terras van La Potinière alwaar ik genoot van een Hugo en ondertussen de werkmensen observeerde die er iets kwamen drinken na hun werk.

Omdat het zo’n mooi weer was, vervoegde mijn vriend mij na zijn werk. We kochten een broodje en een wrap in de Coop en peuzelden dit op gezeten op de trappen bij de Rhône. De warme stenen gloeiden nog na van de mooie zomerdag. Al snel kregen we gezelschap van een zwerm mussen die graag een graantje (of stukje brood) meepikten. Het lukte me zelfs een paar mussen (duidelijk haantjes-de-voorste) te verleiden om een stukje wrap uit mijn vingers te pikken.

Na ons avondmaal wandelden we op ons gemak naar huis, genietend van de laatste zonnestralen.

Kimchi in Leuven!

Net voordat ik definitief mijn valiezen pak naar Genève kom ik er achter dat er in Leuven een restaurant is waar je kimchi kan eten! Jawel, een piepklein take away restaurantje, uitgebaat door een Chinees koppel, verstopt aan het begin van de Tiensestraat, serveert zowaar bibimbap en kimchi hot pots! Wat??? Waarom heb ik dat niet eerder ontdekt? Dus op de valreep in één week twee keer Koreaans gaan eten. Gelukkig heeft Genève meer dan één Koreaans restaurant….

bibimbap:

Koreaanse frisdrank met druiven:

Kimchi hot pot:

Lang leve kimchi!

Yet Another Blog

Life on my side

culinair