Museo Egizio – 28 oktober 2019

Ons laatste ontbijt met beschuit. Fantastisch mooie B&B, maar het ontbijt was wel voor verbetering vatbaar. Can’t win ‘m all, can you?

We brengen eerst onze koffers naar de bagagebewaardienst in het station en lopen dan verder naar het Museo Egizio, het tweede grootste Egyptische museum na het museum in Caïro. Dat wil wat zeggen, natuurlijk.

Ik heb op voorhand tickets gekocht. Superhandig, want daardoor kunnen we fijn de wachtrijen voorbij lopen. We krijgen een audiogids en starten onze verkenning van het museum. We zijn er vrij vroeg en toch is het al bijzonder druk. Dit museum is één van de topattracties van Turijn en het wordt ons al snel duidelijk waarom. De collectie artefacten is werkelijk indrukwekkend.

De rondgang in het museum is chronologisch opgevat. Je start in de pre-dynastieke periode om te eindigen in de Romeinse periode. Mij spraken vooral de pre-dynastieke periode en het Middenrijk aan. Maar dat kan ook zijn omdat mijn hoofd toen nog fris was. De collectie is zo uitgebreid dat het op den duur lastig wordt om alles op te nemen, zeker in combinatie met de audio guide die ook nog eens hopen interessante info bevat. Information Overload.

Ik ben het meeste onder de indruk van de graftombe van Iti en Neferu met zijn prachtige muurschilderingen. Tegelijkertijd heb ik een dubbel gevoel wanneer ik kijk naar de foto’s van de vele opgravingen die de medewerkers van het museum uitgevoerd hebben in Egypte. Lange rijen Egyptenaren dragen hun eigen erfgoed uit graftombes naar buiten om vervolgens dat erfgoed te zien verscheept worden naar Italië. Het voelt als diefstal. En ja, ik weet dat Egypte zelf nog talloze schatten bezit, maar toch… Ik hoop alleszins dat een bezoek aan dit museum de mensen aanmoedigt om het prachtige erfgoed in Egypte zelf te gaan bekijken.

Uiteraard zijn we veel langer in het museum gebleven dan verwacht (niet nieuws onder de zon) en is het al bijna half twee wanneer we buiten staan. Aangezien onze vlucht naar België al om 17.55u vertrekt, hebben we niet zoveel tijd om nog ergens uitgebreid te gaan lunchen. Dus besluiten we (bijzonder onorigineel) opnieuw naar de Mercato Centrale te gaan.

Omdat het onze laatste maaltijd in Turijn was, mag het wel wat meer zijn. We willen graag iets eten bij het La Farmacia del Cambio, waar onze food tour gids Adam nog een tijdje gewerkt heeft. La Farmacia del Cambio is een beetje chiquer dan de rest van de eetkramen in de Mercato Centrale. La Farmacia heeft gereserveerde tafels met linnen tafellakens en er is bediening aan tafel. Wij willen graag de tweegangendegustatiemenu nemen en informeren voor de zekerheid of het mogelijk is die twee gangen vrij snel na mekaar te laten komen. De vriendelijke jongedame aan de kassa garandeert ons dat dit geen enkel probleem is.

En inderdaad, we krijgen ons eten bijzonder vlotjes, zodat we ons geen zorgen hoeven te maken dat we niet tijdig op de luchthaven zullen geraken. De risotto met gorgonzola en rode biet is fenomenaal lekker en de kabeljauw met bloemkool mag er ook wezen. En jawel, we trakteren onszelf op een laatste glaasje heerlijke Italiaanse wijn.

riso gorgonzola, barbabietole e limone:

merluzzo con cavolfiore e melograno:

We eten nog een laatste gelato en dan is het echt tijd om afscheid te nemen van de fantastische Mercato Centrale. We wandelen op ons gemak terug naar het treinstation, pikken onze bagage op en nemen een taxi naar de luchthaven. We zijn riant op tijd om onze vlucht te halen, dus laten we ons verleiden om in een gezellige wijnbar/winkel nog een allerlaatste glas Italiaanse prosecco te drinken. En dan nog een aller-allerlaatste glas wijn. 😉 En ja, de prosecco is zo lekker dat we meteen een paar flessen mee naar huis nemen als souvenir. Het vlees is zwak… En we moeten toch iets te drinken hebben op ons Allerheiligenweekendje in Voeren!

A non-sushi date

Het moet niet altijd sushi zijn dat mij naar mijn favoriete Goofball brengt! Een heerlijk stukje gebakken zalm met groentjes en een lekker glas wijn volstaan ruimschoots! Dat in combinatie met een goed gesprek en de blije gezichtjes van Kabouter en Beertje, natuurlijk!

Dankjewel Goofball omdat ik altijd welkom ben bij jullie!

Champagne bij Harvest

Donderdagavond sloot ik de werkweek een dagje vroeger dan gewoonlijk af met een heerlijk diner bij Harvest in Brussel. Ik had daar afgesproken met een vriendin om te vieren dat ze een nieuwe job gevonden heeft als scrum master. Een sterke vrouw op een IT-sleutelpositie, daar hoort een glaasje champagne bij!

De rest van het menu mocht er anders ook wel wezen. Al was het vooral de Douro wijn die mij van mijn sokken blies. Als ik deze wijn op een wijnbeurs was tegen gekomen, zou ik meteen zes flessen gekocht hebben. Zó lekker! Een gezellige avond met voor de verandering eens wat vrolijkere onderwerpen, want mijn vriendin vond niet alleen een nieuwe job, maar ook een nieuw lief. Een dubbele reden om te vieren, dus!

Bietensalade, gerookte paling en kweepeer puree vergezeld van een glas Loire, Montbenault « Poïesis » 2017, Olivier Lejeune:

Konijn bereid op lage temperatuur, aardpeer mousseline, gekarameliseerde witlof chips van schorseneer, jus met mosterd en bonenkruid vergezeld van een glas Douro, Vinha das Lameiras 2011, Monte Cascas:

Palazzo Reale en Mole Antonelliana – 27 oktober 2019

Gelukkig is er vandaag (zondag) geen markt en kunnen we ongestoord slapen tot de wekker gaat om 8u. Dankzij de overschakeling van zomer- naar winteruur mogen we een uurtje langer slapen, maar zelfs dan voelen we ons nog niet volledig uitgeslapen. Oh well, I’ll sleep when I’m dead! (Zó jaloers op mensen die met weinig slaap toegekomen, ik zou die extra uren in een dag goed kunnen gebruiken.)

We ontbijten opnieuw met crackers, babybels, smeerkaas en chocoladecake. Gelukkig zijn er kiwi’s om de schijn van een gezond ontbijt hoog te houden. Voordat we ons naar het Palazzo Reale begeven, één van de topattracties van Turijn (ik heb tickets voor 11u), wandelen we naar het station Torino Porta Nuova. We willen nagaan of er lockers zijn om morgen onze bagage achter te laten en taxi’s om ons naar de luchthaven te brengen. In plaats van lockers heeft het station een bagagebewaarplaats waar je je koffers bij een échte persoon kan afgeven. Even goed als een locker, maar wel iets duurder natuurlijk.

Gerustgesteld wandelen we onder een stralend zonnetje met een stevige pas verder naar het Palazzo Reale. We moeten ons zelfs een beetje haasten om er om 11u te zijn. Bij aankomst is het even zoeken naar de juiste ingang, want dat is niet zo duidelijk aangegeven. Uiteindelijk vinden we onze weg en kunnen we aan ons bezoek beginnen. Het eerste wat je ziet als je binnenkomt is een fabuleuze trappenhal met een fenomenale plafondschildering. De toon is gezet, de pracht en praal die volgt doet onze monden open vallen. De ene kamer is nog mooier dan de andere. Het is gewoon onmogelijk om alle details goed in ons op te nemen, we weten echt niet waar eerst kijken. Tegelijkertijd confronteert dit Palazzo ons ook met de ongelijkheid in de wereld. De rijkdom rondom ons is duidelijk het resultaat van een klassenmaatschappij waarvan de echo’s ook nu nog in onze maatschappij doorklinken.

Op het einde van de rondleiding komen we terecht in de Cappella della Sacra Sindone, waarin de befaamde Lijkwade van Turijn wordt bewaard. De Lijkwade is een linnen kleed waarop vaag een beeld van een man te zien is met verwondingen die zouden kunnen ontstaan zijn bij een kruisiging. Volgens sommige gelovigen is deze lijkwade het kleed waarin Jezus werd gewikkeld en begraven nadat hij aan het kruis gestorven was. Een koolstofdatering situeert de lijkwade echter in de late middeleeuwen. Enfin, mij fascineert vooral de prachtige kapel, die, net zoals de Notre Dame, niet gespaard bleef van rampspoed. In 1997 werd de kapel zwaar beschadigd door een brand waarvan de oorzaak nog steeds onbekend is. Het kostte 30 miljoen euro en duurde meer dan 21 jaar om de kapel in zijn originele toestand te herstellen. Dat belooft voor de Notre Dame…

Na de kapel is er een ruimte in het paleizencomplex waar je meer info krijgt over de restauratie en je via een VR-bril de structuur beter kan bekijken. De beelden (gefilmd met een drone) zijn uiteraard indrukwekkend, maar de VR-toepassing hapert soms, want het effect een beetje teniet doet.

Mijn vriend en ik zijn een beetje verzadigd na al de overdaad die we te zien kregen en twijfelen of we de laatste ruimtes in het paleizencomplex niet beter zouden overslaan. Gelukkig doen we dat niet, want we ontdekken een schitterende collectie schilderwerken van grootheden zoals Rubens, Van Dijck, Bruegel en Caravaggio. We eindigen ons bezoek aan het Palazzo letterlijk in schoonheid.

Wanneer we opnieuw buiten staan, schijnt de zon met volle kracht. volgens mijn weerapp zou het zo’n 24 graden zijn. Een aangenaam herfstweertje zoals ze zeggen. 😉 Vervolgens beklimmen we de Campanile del Duomo. Het hele bouwwerk ziet er redelijk bouwvallig uit. Laat ons hopen dat de stabiliteit van deze toren regelmatig gecontroleerd wordt. Eens boven vergeten we de tot op de draad versleten constructie en genieten we van het mooie uitzicht. Vooral het uitzicht op de mooie koepel van de Cappella della Sacra Sindone maakt de klim de moeite waard.

Opnieuw beneden is het al bijna twee uur. Time flies when you’re having fun. We hebben stevig honger gekregen van al dat slenteren. Lang moeten we niet nadenken over een geschikte lunchplek: de Mercato Centrale die we zaterdag bezochten lijkt de ideale plek om te proeven van de heerlijke Piëmontese keuken. Het is niet makkelijk om te kiezen, maar uiteindelijk bestellen we ons allebei een pasta. Ik ga voor de tagliolino al nero di sepia, cozze, vongole e pomodorini. Mijn vriend betaalt onze gerechten aan de kassa en dan is het wachten tot ons nummer wordt afgeroepen. Een niet zo handig systeem, om eerlijk te zijn. Het zou handiger zijn om met van die buzzers te werken die afgaan wanneer je eten klaar is. Bij mijn pasta drink ik een glaasje uitstekende Calice Sharis voor de zeer schappelijke prijs van 4 euro. Dat smaakt naar meer! Aangezien het mijn verjaardagsweekend is bestellen we ons nog een glaasje prosecco om te klinken op een tot nu toe al bijzonder geslaagd verblijf in Turijn. Als dessert koop ik een gelato van Alberto Marchetti. En ja, we kunnen het niet laten als afsluiter een Moscow Mule te drinken, een cocktail die je hier werkelijk op elke menukaart ziet staan.

Ondertussen is het tijd om te vertrekken naar Mole Antonelliana. We hebben tickets gereserveerd om 17u en willen niet het risico lopen om onze time slot te missen. Na een mooie wandeling komen we om tien voor vijf aan de ingang aan. We mogen meteen binnen. Ik moet toegeven dat het plezant is die lange rij wachtenden zomaar te kunnen voorbij steken. Lang leve online ticketing systemen die mij het leven zoveel aangenamer maken. De lift brengt ons verrassend snel naar boven, we zoeven voorbij de verdiepingen van het Museo del Cinema naar het panoramische terras op 85 meter hoogte. Ik heb mij een beetje misrekend bij het kiezen van het tijdstip voor ons bezoek. Ik dacht dat we om 17u nog meer dan een uur tot zonsondergang zouden hebben, maar door de omschakeling van zomer- naar winteruur, gaat de zon natuurlijk een uurtje vroeger onder. We zien nog net de laatste zonnestralen achter de bergen verdwijnen.

Terwijl ik druk foto’s aan het maken ben van het uitzicht, voel ik opeens iets landen op mijn hoofd. Mijn vriend bevestigt mijn vrees: er heeft een vogel op mijn kop gekakt. Dat brengt geluk, zeker? Mijn vriend probeert zo goed als mogelijk het plakkerige goedje uit mijn haar te verwijderen met een papieren zakdoekje. Gelukkig hebben we nog tijd genoeg om even terug naar het hotel te gaan voordat we ‘s avonds gaan dineren.

In het hotel was ik de uitwerpselen uit mijn haar en maken we de gelegenheid gebruik om nog snel een sekspartijtje in te lassen als aperitief voor het avondmaal.

Voor het diner heb ik gereserveerd bij Taverna dell’Oca, een restaurant gespecialiseerd in ganzenvlees. Ik koos dit restaurant uit omdat je gans niet zo vaak op de menukaart aantreft in België. Het restaurant blijkt een schot in de roos. Natuurlijk kiezen we de menu met bereidingen van gans, al klinken de twee andere menuopties ook zeer lekker. Voor vijf gangen, inclusief een klein aperitief betalen we 39 euro. Aaah, Italië….

Het is bijzonder lekker, maar wel een beetje veel. Zeker de schotel met charcuterie en paté waarmee we starten, is stevig. We zullen wat op de lijn moeten letten als we weer thuis zijn, nietwaar?

Plateau of goose: goose foie gras paté, goose terrine, raw ham, speck & salami, parcaloca, ecumenico, itan & sasak served with gherkins:

Browned parcaloca ham with potatoes and porcini mushrooms sautés, cheese fondue and quail egg:

Big ravioli filled with goose and pumpkin in mascarpone cream perfumed with green pepper:

Stewed goose with porcini mushrooms:

Figs with grappa sherbet:

De wijn die we bij het eten drinken is eveneens uitstekend. We verwachten niet anders van Piemonte. 😉

Om af te sluiten vragen we aan onze dienster om ons een digestief aan te raden. En opeens komt daar een ober aanzetten met vijf verschillende soorten drank, van een halfzoete dessertwijn, over een Amaro tot een grappa. We krijgen van elke fles een proevertje. Ik hou het bij de dessertwijn, maar mijn vriend gaat uiteraard voor de grappa. We hadden deze dag niet beter kunnen eindigen!

Bonsoir Clara

Ongeveer een week nadat ik had afgesproken met haar toekomstige ex-echtgenoot, hadden mijn vriendin en ik een date bij Bonsoir Clara. Kwestie van de neutraliteit hoog te houden en ook de andere kant van het verhaal te horen. Hoewel ik rationeel gezien weet dat er bij scheidende koppels veel opgekropte gevoelens naar boven komen en ik echt mijn best doe om beide kanten van het verhaal te zien, voelde ik dat mijn eerdere afspraak in Zaventem mij beïnvloed had. Hoe zeer je dat ook zou wensen, volledige neutraliteit bestaat niet.

Het eerste wat me opviel tijdens ons gesprek, was hoe anders mijn vriendin omging met de breuk. Waar haar bijna ex-echtgenoot vol met opgekropte woede zat, zag ik bij haar vooral veel verdriet, verdriet om het verlies van zoveel jaren samen. Verdriet ook, omdat de laatste jaren zo moeilijk waren geweest en ondanks haar inspanningen de brokken nu niet meer te lijmen waren. Heel bizar ook om uit haar mond bijna identiek dezelfde verhalen te horen als degene die mijn kameraaed mij verteld had, maar dan helemaal anders. De feiten waren ongeveer hetzelfde, de interpretatie die ze er beiden aan gaven verschilde dag en nacht.

Na onze avond samen wist ik dat het schip van hun relatie definitief gezonden was. Zo spijtig voor hen beiden dat het niet lukt om zo’n belangrijk hoofdstuk in hun leven op een beschaafde manier af te sluiten. ‘t Is een cliché, maar liefde en haat liggen zo verdomd dicht bij elkaar dat het soms beangstigend is.

Oja, het eten was lekker, uiteraard.

Huisbereide grijze garnalenkroketten met een coulis van schaaldieren:

Gebakken sint-jakobsschelpen, Mousse van zoete aardappel met notenolie, blanke boter met citroengras:

Brussel – Bergamo – Turijn – 25 oktober 2019

Na een hoop lastige vergadering deze week, deed het deugd om vrijdagvoormiddag de werkweek te kunnen afsluiten met een constructieve vergadering. Het bestaat dus, vergaderingen waar iedereen zich achter hetzelfde doel schaart en die niet in ruzie eindigen.

Normaal vertrek ik altijd rechtstreeks van mijn werk in Brussel naar de luchthaven, maar ik zag deze ochtend wat op tegen het gesleur tijdens het spitsuur met én mijn werklaptop én mijn valies én mijn fototoestelrugzak. Aangezien mijn vlucht pas om 15.45u vertrok, had ik genoeg marge om nog even over Leuven te gaan om daar mijn bagage op te pikken.

Ik kocht mezelf een stukje chocolade (die witte chocolade met matcha van de Exki is gewoon geweldig) en werd daarvoor meteen afgestraft: ik beet mijn voorlopige kroon in stukken op het nochtans zachte stukje chocolade. Dat was meteen de tweede keer dat ik een voorlopige kroon kapot bijt. En de kroon die ik zonet kapot gebeten had, moestook al een keer teruggeplaatst worden. Ik snak echt naar het einde van heel deze saga.

Enfin ja, verder verliep alles vlotjes op de luchthaven. Mijn vlucht naar Turijn vertrok mooi op tijd en ik genoot van het prachtige zicht op de Alpen tijdens de zonnige vlucht. Al viel het me wel op dat we verdacht lang boven de Alpen bleven rondcirkelen. En jawel, na een eerste redelijk onduidelijke boodschap over waarom we moesten rondjes vliegen boven de Alpen, kwam de boodschap dat we niet konden landen op de luchthaven van Turijn wegens vogels op de landingsbaan. Euh, ok? En we konden ook niet langer blijven rondcirkelen want onze brandstof dreigde op te geraken. Er restte de piloten geen andere optie dan uit te wijken naar de luchthaven van Bergamo om daar bij te tanken.

Mja, niet veel aan te doen natuurlijk, ik val ook liever niet met een vliegtuig zonder brandstof uit de lucht. Op naar Bergamo dan maar. Op het moment dat de piloot meedeelde dat onze vlucht zou afgeleid worden naar Bergamo voelde je een collectieve zucht door het vliegtuig gaan. Iedereen zag zijn plannen natuurlijk in het water vallen.

Om 18u landden we op de luchthaven van Bergamo (terwijl we eigenlijk al om 17.25u in Turijn hadden moeten zijn), waar ons vliegtuig al bij al snel van nieuwe brandstof voorzien werd. Na amper een uurtje wachten op de tarmac van Bergamo konden we opnieuw vertrekken. Tijdens het wachten whatsappte ik wat met mijn vriend die ondertussen op een Flixbus vanuit Genève onderweg was naar Turijn. Ondertussen rolde er via whatsapp ook slecht nieuws binnen over één van de grote projecten van mijn team. Niet geheel onverwacht was er een serieuze externe hindernis opgedoken die voor ons heel wat vertraging zou betekenen. Geen goed nieuws om een lang weekend mee te beginnen, maar ‘t was niet dat ik er veel aan kon doen, daar op de tarmac van Bergamo.

Eens vertrokken in Bergamo waren we na 40 minuten vliegen om 19.40u in Turijn, meer dan twee uur later dan gepland. Mijn vriend was intussen al in Chamonix. Ik belde meteen naar onze B&B in Turijn, want het aankomstuur dat ik had opgegeven was ondertussen rijkelijk overschreden. Ik legde de situatie uit aan de begripvolle eigenaar van de B&B, die er wel op aandrong om zo snel mogelijk naar de B&B te komen, want hij was op mij aan het wachten (hij woonde zelf op een andere locatie).

Ik was eerst van plan geweest om een airport shuttle te nemen, maar aangezien die er dubbel zo lang over zou doen dan een taxi, besloot ik het me niet moeilijk te maken en mezelf en mijn bagage in een taxi naar mijn bestemming te laten voeren. Ik was per slot van rekening al lang genoeg onderweg. Een half uur later stond ik voor een grote houten dubbele deur die naar B&B Madama Cristina leidde. De eigenaar opende de deur vanop afstand en ik wist meteen dat ik op een bijzondere plek stond: een prachtig historisch pand met een ouderwetse open metalen liftkoker en een mooie statige trap.

De eigenaar van de B&B heette me vriendelijk welkom en gaf me een korte rondleiding doorheen de prachtige accommodatie. De kamer waar mijn vriend en ik drie nachten zouden logeren had prachtige hoge plafonds met de restanten van muurschilderingen en mooie, authentieke meubels. In de statige ruimte was een zeer moderne badkamer geplaatst die van alle comfort was voorzien. Ik was meteen verliefd op deze prachtige B&B.

Mijn maag rammelde ondertussen flink. Ik raadpleegde snel tripadvisor op zoek naar iets om snel en goedkoop te eten. En dat vond ik een paar huizen verder dan onze B&B bij Monegato – Primi secondi a nessuno – Madama Cristina. Een lange naam voor een simpele, kleurrijke plek waar je voor vijf euro een heerlijke verse pasta kreeg voorgeschoteld. Geen haute cuisine, maar degelijk eten dat de maag vulde. Meer moet dat soms echt niet zijn. De spaghetti carbonara was misschien iets te zwaar om zo laat op de avond nog te eten (het was ondertussen al half tien ‘s avonds), maar het smaakte. En voor 2,90 euro voor een flesje prosecco van 20 cl kan een mens trouwens ook niet sukkelen.

Iets vóór half twaalf stond mijn vriend voor de deur van de B&B en konden we in bed kruipen, uitkijkend naar onze eerste volledige dag in Turijn.

Filosoferen met whisky

Gisteren had ik nog eens een gast over de vloer van mijn appartement. Dat was lang geleden! Mijn oud-studiegenootje was begin deze week teruggekeerd uit Australië (waar zijn vriendin woont) en had van de gelegenheid gebruik gemaakt om zich op de luchthaven een nieuwe fles The Glenlivet whisky te kopen. Toen hij voorstelde om die samen te proeven, zei ik natuurlijk meteen ja.

Omdat het altijd verstandig is om een bodem te leggen alvorens in de alcohol te vliegen, had ik afhaal-Thai besteld (serieus, ik denk dat ik in mijn eentje de omzet van Deliveroo op peil houd). Ik had allerlei hapjes voorzien, maar uiteindelijk beperkten we ons tot de heerlijke pralines van Bittersweet. Een perfecte combinatie: whisky en chocolade. We discussieerden even over de volgorde waarin de whisky te consumeren en landden uiteindelijk op onderstaande volgorde, waarmee we achteraf gezien, zeer tevreden waren.

De gespreksonderwerpen waren te talrijk om hier op te noemen, maar laat het ons erop houden dat we pas afscheid van elkaar namen rond een uur of drie. Oeps, time flies when you’re trying to dissect the meaning of life and everything. Boeiende avond, lekkere whisky!

A blonde date at Convento Winebistro

Gisteren had ik een date met een oud-collega van mij. Alhoewel ze nooit in mijn team gewerkt heeft, zat ik in een ver verleden wel in de jury die haar sollicitatiegesprekken heeft afgenomen. Bijgevolg ben ik nog altijd een beetje fier op het feit dat ik dat talent in de knop meteen herkend heb. Ondertussen heeft mijn oud-collega haar vleugels uitgeslagen en heeft ze onze organisatie verlaten voor een zeer boeiende en uitdagende job die haar volgens mij op het lijf geschreven is.

Doordat we niet meer voor dezelfde werkgever werken, zien we elkaar helaas niet meer zo vaak. Reden te meer om nog eens onder ons tweetjes af te spreken om bij te praten. Na een eerdere mislukte poging, slaagde ik erin een reservatie bij Wijnbistro Convento te versieren. Ik ken Convento uiteraard van de heerlijke wijnen, maar ik was benieuwd wat ze daar culinair tegenover zouden zetten. En jawel, ik werd niet teleurgesteld. Het eten was echt zalig lekker, in een mooi en gezellig ingericht restaurant dat een beetje de sfeer van een chic herenhuis uitstraalt. Maar dé ster van de avond was toch sommelier Tom De Praetere, een jonge gast die elk flesje wijn met zoveel enthousiasme en kennis van zaken kwam voorstellen dat ik al op voorhand verkocht was. Wat ik ook erg apprecieerde: de keuze voor vrij onbekende druivensoorten. Altijd leuk om je wijnkennis wat te kunnen uitbreiden.

Ik laat jullie meegenieten:

Appetizer:

Carpaccio van coquille, aardpeer, aalbes:

Geroosterde bloemkool, spruit, kikkererwt, Shropshire, vadouvan, pinda:

Gepofte vijg, pistachenoot, hangop, honingraat:

Blondes do have more fun!

Ramen en cocktails in Zaventem

Dinsdagavond had ik afgesproken met een goeie kameraad die momenteel een moeilijke periode doormaakt. Na 25 jaar heeft hij besloten een punt achter zijn huwelijk te zetten. Wat een idyllisch gezin van vier leek, is opeens als een etterbuil uiteen gespat. En ja, zo nu en dan zag ik wel barstjes in hun naar de buitenwereld toe ogenschijnlijk perfecte relatie, maar hey, ik weet uit eerste hand dat relaties nu eenmaal niet altijd rozengeur en maneschijn zijn. En veel mensen kiezen ervoor hun problemen in eerste instantie binnenskamers op te lossen.

Op zulke crisismomenten probeer ik altijd een luisterend oor te bieden aan mijn vrienden. En als er één ding is waarvan ik verstand heb in tijden van hartzeer, dan is het wel comfort food! Dus belandden we (na een eerdere mislukte poging, wegens op vakantie) in de Nanaban in Zaventem. Tijdens het noedel slurpen moest ik wel een paar keer slikken bij het verhaal van mijn vriend. Al de opgekropte frustraties van de voorbije jaren leken er allemaal in één keer uit te komen. Eén lange stroom woede en ontgoocheling ten opzichte van de vrouw waarmee hij toch twee kinderen gemaakt heeft. Ik probeerde me zo neutraal mogelijk op te stellen, want elk verhaal heeft uiteraard twee kanten, maar ik had echt met hem te doen. Wat er ook van zij, hij zal nog veel tijd nodig hebben om dit te boven te komen, denk ik.

De Nanaban is een fastfood plek, dus na onze dampende kom ramen verkasten we op goed geluk (dank u googlemaps) naar Bar Marcel. Een onverwacht gezellige bar waar we ons in een zetel in een hoekje nestelden om ons gesprek verder te zetten. De dark mojito kon alvast op mijn goedkeuring rekenen en de wijnkaart van Bar Marcel mocht er zijn. Zulke zware conversaties gaan altijd vlotter met een beetje alcohol, nietwaar? Niet gedacht dat ik in Zaventem zo’n aangename plek zou vinden om samen met onze kameraad iets te drinken.

Girls night out

Spontane dates zijn gans de rage! Want eerlijk, sinds ik besloten heb wat minder zelf het initiatief te nemen om afspraken te maken, ziet mijn agenda er soms verdacht leeg uit. Maar tegelijkertijd is er zo ruimte voor onverwachte afspraken, zoals deze zaterdag. Mijn vriendin liet weten dat haar zoon in Leuven was voor een schaakwedstrijd en of ik zin had om iets te gaan eten met haar en haar dochter. De dochter had me eerder al via facebook messenger gevraagd of ik nog ergens oude batterijen had liggen (met moeite wist ik vier versleten heroplaadbare batterijen bij mekaar te sprokkelen), dus dat was een ideale gelegenheid om deze te overhandigen en samen iets lekkers te eten.

We vonden mekaar bij Sticks ‘n Bowls (na sushi en ramen, zijn de poké bowls de nieuwste culinaire rage) in de Naamsestraat voor een simpele, maar erg lekkere bowl met zwarte rijst en tonijn. Gezond én lekker.

De avond was nog jong, dus daarna verkasten we naar de gezellige zetels van Pentahotel Leuven om nog iets te drinken. De whisky sour die ik er bestelde, was spijtig genoeg de naam niet waardig. De jongedame aan de bar had duidelijk gewoon citroensap en whisky bij mekaar gekapt en daar twee ijsblokjes in gedaan. Er zat zelfs geen suiker in. Het was duidelijk dat de twee meisjes aan de bar hun werk niet de baas konden. Ze moesten én de drukke bar van drank voorzien én tegelijkertijd gasten van het hotel in- en uitchecken. Het meisje verontschuldigde zich zelfs spontaan bij mij, nadat ik bijna tien minuten had moeten wachten voordat ik kon afrekenen aan de bar. De volgende keer bestel ik een glaasje wijn, daar kan minder mee mis gaan.

De dochter van mijn vriendin en ikzelf hadden allebei nog zin in een ijsje. ‘t Galetje was bezig aan de laatste dagen voor de traditionele winterstop, dus kochten wij er nog snel een ijsje. Mijn vriendin vond het te koud om in open lucht een ijsje te eten, maar hey, dat hield ons niet tegen!

Omdat mijn eerste cocktail van de avond nogal was tegen gevallen, besloten we een tweede poging te wagen bij bar Nine. Helaas, het zat me deze zaterdag niet mee op cocktailvlak: bar Nine was gesloten wegens technische problemen. Dan maar naar Café Metropole, niet meteen de hipste plek van Leuven, maar wel een rustige plek om iets te drinken en te babbelen. Kan de dochter van mijn vriendin zeggen dat ze al op stap geweest is op de Oude Markt. 😉

Yet Another Blog

Life on my side

culinair