Kerstsfeer in Genève, feestgedruis in Aubonne

Tot mijn scha en schande moet ik bekennen dat het al van de zomervakantie geleden was dat ik nog eens naar Genève vloog (die reisverslagen hebben jullie trouwens nog te goed, dat komt ervan als je werkdagen draait van meer dan tien uur per dag). Maar dit weekend had ik wel een heel goeie reden om mijn valies te pakken: onze vrienden hadden ons uitgenodigd om samen met hen hun vijftienjarig huwelijk te vieren.

Het weekend begon iet of wat in mineur: één of andere onverlaat heeft vrijdagavond bij het verlaten van het vliegtuig in Genève mijn ballotin met 750 gram Neuhaus pralines gepikt. Toegegeven ik was ze eerst zelf vergeten, maar mijn eurocent viel net op het moment dat ik uit het vliegtuig stapte. Natuurlijk moest ik even wachten tot de stroom afstappende passagiers verminderde, alvorens ik terug op het vliegtuig kon om de zoektocht in te zetten. Helaas geen spoor van mijn pralines. Ik kan maar hopen dat de dief ervan genoten heeft… Tot zover mijn voornemen om de feestvarkens echte Belgische pralines cadeau te geven.

Zaterdagochtend sliepen we een beetje uit en gingen we rond het middaguur naar de kerstmarkt van Carouge. Veel stelde de kerstmarkt niet voor, moet ik toegeven. Eerder een gewone markt met wat extra kraampjes met prullaria en een kerstman op stelten. Er was zelfs niet overdreven veel volk. Als je echt een fabuleuze kerstmarkt wil zien, raad ik je aan om naar Montreux te gaan. Maar goed dat onze verwachtingen niet al te hoog waren en gelukkig was de patate à la montagnarde zeer lekker!

Na die patat konden we er weer even tegen en wandelden we op ons gemak terug naar de flat van mijn vriend, terwijl we onderweg getrakteerd werden op een mooie Zwitserse regenboog.

Rond een uur of vier vertrokken we met onze bagage naar station Genève-Cornavin. Van daaruit namen we de trein naar Allaman en vervolgens de bus naar Aubonne. Om optimaal van het feest te kunnen genieten, hadden we een kamer geboekt in Auberge du Lion d’Or . Aangezien het ons een strak plan leek eerst een stevige bodem te leggen alvorens ons in het feestgedruis te storten, dineerden we in het uitstekende Italiaanse restaurant Il Circolo. Heerlijke risotto, meer is er niet nodig om mijn hart sneller te laten kloppen.

Vanaf het restaurant was het een kwartiertje wandelen naar het prachtige huis van onze vrienden mét uitzicht over het Meer van Genève. We werden enthousiast welkom geheten door het feestkoppel en hun drie kinderen. Het was een blij weerzien, want alweer van begin dit jaar geleden dat we elkaar nog eens gezien hadden. Mijn vriend en ik waren, naast onze vrienden, het enige Belgische koppel aanwezig. Verder waren er Britten, Italianen, Russen, Fransen,… Naar goede gewoonte waren de Zwitsers weer dik in de minderheid. Buiten onze vrienden kenden we niemand op het feest, gelukkig was het verrassend gemakkelijk om aansluiting te vinden bij een groepje en leerden we heel fijne mensen kennen.

We genoten van de heerlijke prosecco en lekkere hapjes, ons gepresenteerd door de kinderen. Later op de avond lieten we ons zelfs verleiden tot een kleine salsademonstratie. Zo leuk om nog eens de beentjes te kunnen losgooien. Daarna kwamen de meer toegankelijke muziekgenres aan bod en kregen we gezelschap van de andere gasten op de dansvloer. Uiteraard sloten we het feest af in de vroege uurtjes. Blij dat we maar een kwartier moesten stappen naar onze hotelkamer…

De dag nadien ontbeten we op het laatst mogelijke moment in ons hotel. Het ontbijt stelde helaas niet veel voor. Wat brood, kaas en yoghurt. Nuja, we hadden de dag voordien al hapjes genoeg gegeten, dus veel honger hadden we niet. Na uitgecheckt te hebben, begaven we ons opnieuw naar onze vrienden. Die hadden ondertussen bijna al de vuile vaat en rommel van de avond nadien weggewerkt. Wij konden enkel nog een beetje helpen met de overtollige drank naar de kelder te dragen. Voor de lunch toverde onze vriend een gezond slaatje met vis op tafel. Waarbij we stiekem nog een glaasje wijn dronken en genoten van een Zwitserse praline. Ach, het was een feestelijk weekend voor iets, nietwaar?

Om toch nog iets gezond te doen, maakten we samen met de kinderen een wandeling door de winterse wijngaarden van Aubonne. Het weer viel beter mee dan verwacht en we kregen zelfs een streepje blauwe lucht te zien. De kinderen zeurden een beetje (moe van het late opblijven de dag voordien), maar het deed deugd om even buiten te zijn.

In de late namiddag namen we afscheid van onze vrienden en spoorden we van Allaman rechtstreeks naar de luchthaven, waar mijn vriend en ik (alweer) Italiaans aten. Vervolgens nam ik afscheid en begaf ik mij naar de security. Aan alle mooie liedjes komt een einde.

Gepensioneerde in De Wolken

Donderdagnamiddag namen we afscheid van een monument op ons werk: mijn dierbare voorganger én collega-ingenieur. Na op 1 december zijn vijfenzestigste verjaardag gevierd te hebben, was het moment om definitief afscheid te nemen aangebroken. En dat afscheid nemen, dat deed hij in stijl. Zoals we dat van hem gewoon zijn, nam hij de touwtjes van zijn eigen afscheid vanaf de eerste moment strak in de handen om ze niet meer te lossen.

We startten de namiddag om 15u met een drankje in het Grand Café om ons vervolgens naar het charmante auditorium De Wolken te begeven, alwaar ons een heuse filmvoorstelling wachtte.

Mijn bijna-oud-collega is een man met een uitgebreide cultuurkennis die er in zijn jonge jaren een behoorlijk avontuurlijk leven op nahield. Zijn filmkeuze reflecteerde die liefde voor reizen en goede muziek. De film vertelde het verhaal van de legendarische Groenlandse rockband Sumé, die met hun politieke songs, gezongen in het IJslands, het ganse land op zijn kop zetten. De songs van Sumé klaagden de Deense onderdrukking aan en wakkerden de roep naar zelfbestuur van de Groenlanders aan. Een prachtige film doorspekt met muziek die nog niets van zijn kracht ingeboet heeft. Verrassend actueel ook. Dikke aanrader.

Na de film was het tijd om onze collega in de bloemetjes te zetten. We hadden een gedicht voorbereid waarvan iedereen van ons team twee regels bracht en overhandigden onze cadeaus: een vette reischeque van Connections, een foto-album met persoonlijke reisaanbevelingen van de medewerkers aangevuld met leuke teamfoto’s en tot slot een SESAME sleutelkastje van ontwerper Pierre-Emmanuel Vandeputte met sleutels met daarop een persoonlijke boodschap. Ik denk dat hij oprecht blij was met zijn cadeaus.

Daarna zakten we af naar het AB-café voor een paar drankjes. Mijn collega zelf nam rond 19u afscheid om met zijn familie iets te gaan eten. Aangezien onze magen ook zo stilletjes aan begonnen te rammelen, belde ik een paar restaurants af om te informeren of ze nog plek hadden. Plaats vinden voor een gezelschap van 12 personen op een donderdagavond in Brussel, niet gemakkelijk, ik verzeker het jullie. Na een stuk of zeven keren te horen gekregen te hebben dat het restaurant in kwestie ‘complet’ was, kreeg ik een gelukkige inval: Kabuki! Zo’n groot restaurant zou beslist nog een plek hebben. En jawel, we mochten meteen komen.

En zo kwam het dat we deze fijne avond eindigden met twaalf personen in kimono gezeten rond een teppanyaki bakplaat. Helaas kreeg ik een uitdrukkelijk verbod om de kimonofoto’s te delen op social media. Zij zullen dus voor eeuwig blijven verder leven op het geheugenkaartje van mijn telefoon en mijn eigen harde schijf. Tot wanneer iemand van de aanwezigen zelf op pensioen gaat. Reken maar dat die foto’s dan opnieuw boven water zullen komen!

Het afscheidsgedicht:

Wat te doen na je pensioen?

Wij kennen jou als een man van het goede leven.
Daarom willen wij jou graag een aantal tips geven:

Maak wandelingen op onbekende plekken,
Zelfs in Gent moet er nog veel zijn te ontdekken.
Misschien wel tijdens de vroege uurtjes in de Charlatan?
Met diskjockey Philip is iedereen fan!
In Oostende blijft The Crystal Ship
Ook de volgende jaren origineel en hip.
Soms is het weer aan zee een beetje guur,
Maar de zon is er altijd vanaf tien uur.
En mocht het toch wat frisjes zijn,
Een lekker kopje koffie krijgt die kilte wel klein.

Had jij als kind ook al iets met water?
Of kwam dat door je hipster baard met gelach en geschater?
Ook al vloeit het water overal waar jij komt rijkelijk,
Nergens zal je daaraan meer plezier beleven als op de zeedijk.
Vanaf de dijk kan je alles prima zien,
Zelfs onzichtbare kunst krijgt er een tien op tien!
Kunst onder de grond in de metro van Brussel is nu toegankelijk,
want dankzij ons ben je niet meer van hun ticket afhankelijk!

Of doe eens iets wat totaal niet LOGISCH is,
(Niet lezen, reizen of een uitstap naar de middernachtmis)
Wij hebben het dan over zulke dingen
Als abseilen of parachutespringen.
Je bent daar zeker nooit te oud voor,
Breuken oplopen kon je vroeger ook, hoor!

Op de opening van het KMSKA is het nog even wachten,
Laat je ondertussen inspireren door andere museumnachten.
Waarbij je geniet van binnen- en buitenlandse cultuur,
Maar vooral van de prachtigste architectuur!

Voor alles wat je ooit hebt uitgesteld… DOEN!
NIKS MOET… ALLES MAG! Geniet van je PENSIOEN!

Opspattende modder in Lontzen – 3 november 2019

Ook zondagochtend zijn de dames weer paraat om 7u. Er zijn nog zekerheden in het leven. Gelukkig werkt de truc met de tablet nog steed. Fijne uitvinding toch!

We beëindigen het langste spelletje ‘Mens erger je niet’ uit de geschiedenis der mensheid (ik won, duhuh) en brunchen vervolgens gezellig met z’n zevenen. Er zijn eitjes en spek en zalm en quiche en hummus en jawel, witte bonen in tomatensaus! We nemen onze tijd, want we moeten het appartement pas om 14u verlaten.

Wanneer we rond 13u gepakt en gezakt klaar staan om te vertrekken voor een laatste wandeling krijgen we telefoon van de eigenaar met de vraag of de kinderen geen zin hebben om op een quad rond te rijden. Euh? Ik ben lichtelijk van mijn melk door die onverwachte voorstel, maar ja, natuurlijk, graag! Zo’n genereus voorstel kunnen we niet aan onze neus voorbij laten gaan. We bergen de plannen om te gaan wandelen op en maken ons klaar voor een ritje op de quad.

Eén voor één mogen de kinderen plaats nemen op de quad, voor of achter de bestuurder, al naargelang hun afmetingen. De quad racet door de opspattende modder en de kinderen vinden het geweldig. Nu heb ik eerlijk gezegd niet veel met brandstofverslindende, lawaaierige voertuigen als een quad, maar hey, als iemand je gratis en voor niets een ritje aanbiedt, dan zeg je daar toch geen neen op? En ik moet zeggen dat ik het stiekem best wel leuk vindt, daar achter op die quad. A first for everything, zullen we maar zeggen, zeker?

Nadat iedereen in ons gezelschap een ritje op de quad achter de rug heeft, keren we terug naar onze appartementen om nog wat na te praten met de eigenaars. We bedanken onze sympathieke gastheer en gastvrouw uitgebreid voor hun gastvrijheid en omdat we zo onder de indruk waren van deze mooie accomodatie en de veelzijdige omgeving, boeken we meteen voor volgend jaar. Hopelijk zijn de weergoden ons dan iets beter gezind!

We sluiten het weekend af met nog een paar spelletjes UNO en vertrekken rond 17u naar huis na, alweer, een fantastisch weekend.

Mijn vriend en ik droppen zijn drie nichtjes af bij hun ouders en keren, na samen met zijn zus en haar man gegeten te hebben, weer naar Leuven terug. Die Cambio moet immers op tijd ingeleverd worden!

Teametentje @Belga Queen

Voor het laatste teametentje van 2020 had ik gereserveerd in de Belga Queen. Omdat het de laatste keer was dat onze onlangs 65 jaar geworden collega ons zou vergezellen vóór zijn pensioen, mocht het wel wat meer zijn. De Belga Queen met zijn prachtige interieur en professionele personeel was de geknipte plek om in stijl onze collega uit te wuiven. Het was me zelfs gelukt om mijn ganse team voor de gelegenheid bijeen te krijgen (uitgezonderd de twee zieken).

Uiteraard gingen we voor de aantrekkelijke formule van de business lunch. Ik koos als voorgerecht een slaatjes van verschillende vissoorten en als hoofdgerecht en klassieker der klassiekers: stoofvlees met frietjes, een gerecht dat ik niet vaak eet, maar zo nu en dan wel eens kan smaken.

Het enige wat een beetje jammer was, was dat we nogal ver uit mekaar zaten. De tafels stonden per vier gegroepeerd en het was niet toegelaten om deze tegen mekaar te schuiven om de bewegingsruimte van het personeel niet te beperken.

Verder verliep de teamlunch vlekkeloos. Een mooie afsluiter!

Bazalia in Kruibeke

De tagline van Bazalia is ‘Real Italian Food made with passion!’ en, eerlijk, dat is niets te veel gezegd. Het decor is prachtig, het eten heerlijk en de ober die ons bediende very Italian. Tot mijn grote vreugde stond het menu helemaal in het teken van mijn favoriete Italiaanse regio: Piëmonte. En ja, als je van al dit heerlijks mag proeven in het uitstekende gezelschap van de fabuleuze Kato, dan het je het recept voor een bijzonder geslaagde middag/namiddag.

Coscia di faggiano al Barolo | funghi | radicchio caramellato | lardo | patate al forno con Fontina:

Bignè ripieno alle nociola e cioccolato | marellata di fichi e limone | gelato di ricotta:

De namiddag vloog voorbij en voordat we er goed en wel erg in hadden was het al bijna vier uur. Veel tijd voor een wandeling in de Kruibeekse polders bleef er niet meer over. Maar het was leuk om bij valavond doorheen het charmante Kruibeke te wandelen en Kato’s drie mannen nog eens te zien.

Zeer geslaagde uitstap, alleen jammer dat Kruibeke zo moeilijk bereikbaar is met het openbaar vervoer.

Lac de Gileppe – 2 november 2019

Uiteraard zijn de drie meisjes al om 7u wakker, niets nieuws onder de zon. Gelukkig bestaat er een wondermiddel genaamd tablets waardoor mijn vriend en ik nog een beetje langer in bed kunnen blijven liggen. Aangezien ons gezelschap een stuk vroeger wakker is dan de jongens in het appartement naast ons, spelen we ‘Mens Erger Je Niet’ tot iedereen klaar is om te ontbijten. ‘Mens Erger Je Niet’ duurt laaaaaang als je dat met vier spelers speelt, dus zetten we het speelbord aan de kant om later verder te spelen.

Erg genoten van het ontbijt met eitjes en lekker verse broodjes. Evenement van de dag: het middelste nichtje verliest een tand bij het bijten in een broodje. Dat moet uiteraard meteen gemeld worden aan het thuisfront en levert de brandende vraag op: zal de tandenfee ook langskomen in Lontzen? We laten deze existentiële kwestie blauw blauw en maken ons op het gemak klaar voor een wandeling in de omgeving van het Lac de Gileppe. Toegegeven, voordat we naar Lontzen kwamen, had ik nog nooit van dat stuwmeer gehoord, maar op de foto’s ziet het er mooi uit. Het weer is niet echt om over naar huis te schrijven, grauw en grijs, maar voorlopig ziet het ernaar uit dat het droog zal blijven. En meer kan een mens eigenlijk niet verwachten van een herfstweekend.

We parkeren onze auto’s op de parkeerplaats vlakbij de Tour de La Gileppe. We begeven ons eerst naar een uitkijkpunt om een goed zicht op het meer te krijgen en dalen dan af naar de dam. Op de dam prijkt een reusachtige stenen leeuw. Ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast ben door de schoonheid van de omgeving. Zelfs het weer valt mee, zo nu en dan komt er een waterzonnetje tussen de wolken door piepen.

We maken een mooie wandeling doorheen het prachtige herfstbos, zoeken paddenstoelen en genieten van de geur van natte herfstbladeren. De kinderen zijn superflink. Geen gezeur en gezaag, geen kinderen die dramatisch op de grond gaan liggen en uitroepen dat ze sterven van de honger. Om te vermijden dat het zover komt, besluiten we de wandeling wat in te korten. Het is immers al na 13u en we weten uit ervaring dat hongerige kinderen geen aangenaam gezelschap zijn. We nemen een shortcut doorheen het bos naar het stuwmeer. De kinderen gooien stenen in het meer en balanceren op de oevers. Ik duim ondertussen keihard dat er geen kind uitglijdt en in het meer valt.

En jawel, op de terugweg naar de Tour de La Gileppe hebben we toch een accidentje. Het oudste nichtje van mijn vriend (dezelfde die de dag voordien al een buiteling maakte op het zebrapad) slaagt erin over haar eigen voeten te struikelen en maakt een stevige val. Gelukkig zijn we op dat moment op een pad dat wat verder van het meer loopt. Ze heeft een paar stevige schaafwonden, maar gelukkig hebben wij vooruitziende vrienden met een EHBO-kit in de rugzak. We ontsmetten en verzorgen de wonden en gaan ervan uit dat ze het wel zal overleven

Rond 14u zijn we terug bij de Tour de La Gilippe. Om het onszelf niet te moeilijk te maken, besluiten we iets te gaan eten in het panoramische restaurant. Doordat we wat later zijn, is de grote middagdrukte achter de rug en slagen we erin een tafel voor zeven personen te bemachtigen. Het is nog even spannend of we wel allemaal zullen boven geraken, want het kleinste nichtje van mijn vriend heeft opeens hoogtevrees en durft de glazen lift niet in. Mijn vriend en ik moeten haar letterlijk in de lift sleuren, maar uiteindelijk blijkt het allemaal best mee te vallen. Soms moet je mensen een duwtje of een trekje geven om hun grenzen te verleggen.

Het uitzicht vanaf de toren is werkelijk fantastisch en het eten is heel lekker. Ik smul van mijn eend met kroketjes en de kinderen eten allemaal superflink. De meisjes schrokken hun borden leeg, duidelijk hongerig van de frisse buitenlucht. Het was een verstandige beslissing om de wandeling wat in te korten. 😉

Op de terugweg naar ons appartement rijden mijn vriend en ik met de nichtjes langs een boerderij waar ze lekker hoeve-ijs verkopen. Op het erf worden we welkom geheten door een Berner Sennenhond en haar puppy. De meisjes zijn niet te houden en willen meteen knuffelen met de honden. Na mijn eerdere ervaring bewaar ik liever mijn afstand. We kopen uiteindelijk drie liter ijs bij Laitsenciel en keren terug naar het appartement.

Op het appartement breken we ons het hoofd over een avondactiviteit. Het is immers nog te vroeg voor het avondmaal. Tijdens de wandeling had onze vriendin gebeld naar een bowlingzaal niet zo ver van ons appartement, maar die nam geen reservaties aan. We besluiten alsnog ons geluk te proberen en naar de bowlingzaal te rijden. Ik heb er eerlijk gezegd niet zoveel zin in, maar hey, dat komt misschien nog.

Bij aankomst blijkt het verschrikkelijk druk te zijn in de bowlingzaal. We krijgen de boodschap dat we een uur moeten wachten voordat er een baan vrij komt. Niemand van ons heeft veel zin om een uur te zitten wachten in een lawaaierige omgeving met schreeuwerig licht.

We keren onverrichter zaken terug naar onze appartementen en spelen de rest van de avond spelletjes. Hét top-spel van dit weekend is toch wel exploding kittens. Een leuk spel voor alle leeftijden met genoeg toevalselementen om aan iedereen de kans te geven om te winnen. Superleuk en veel toffer dan bowlen, als je het mij vraag.

Doordat we zo laat middag gegeten hebben, heeft ‘s avonds niemand grote honger. We houden het op een bescheiden boterham met een ijsje als dessert. Het ijs is zeer lekker, maar drie liter blijkt toch wel wat te veel te zijn. Oh well, morgen is er nog een dag om ijs te eten.

We entertainen de kinderen verder met TikTok filmpjes maken en leren de meisjes hoe chapeau te spelen. En dan is het tijd om de kinderen in bad en bed te steken.

Na het licht in de kinderkamer uitgeknipt te hebben, is het tijd voor de volwassenen om te spelen! We beginnen onze kindervrije avond met een glaasje champagne om te klinken op het succes van onze kameraad. Hij is er immers na lang en hard werken in geslaagd om een artikel te publiceren in Nature. In Nature! Een betere reden om een flesje champagne te kraken ken ik niet. Hij mag met recht en reden trots zijn op het werk dat hij verzet heeft. We sluiten deze gezellige avond af met een glaasje van mijn persoonlijke whisky.

Sinterklaas in Bierbeek

Vrijdagavond waren mijn collega-teamverantwoordelijke en ik te gast bij onze collega in Bierbeek. De drie trouwe volgers van deze blog weten ongetwijfeld dat ik bij elk bezoek aan Bierbeek dik in de watten wordt gelegd. Dat was deze keer niet anders. We startten de avond met een aperitiefje (cava voor mij, gin tonic voor de drie anderen) en zetten deze verder met een uitstekende risotto met paddenstoelen als voorgerecht en een heerlijk lapje kalfsvlees als hoofdgerecht. Afsluiten deden we met de heerlijke chocoladetaart van Les Tartes de Françoise. En natuurlijk dronken we daar een lekker glaasje wijn bij.

Als special guest had ik mijn persoonlijke fles whisky meegenomen. Kwestie van mijn lieve collega’s kennis te laten maken met deze lekkere op sherryvaten gerijpte whisky. Het doet me altijd plezier om te genieten van mijn whisky in gezelschap van mensen die een goeie whisky weten te appreciëren. Het feit dat ik deze fles beschouw als een gezamenlijk project van mijn broer en mezelf maakt dit uiteraard nog meer bijzonder.

De avond vloog voorbij en opeens was al het na één uur ‘s nachts. We belden taxi Jenny en nog geen twintig minuten later zette onze taxi mijn collega en mezelf voor de deur van mijn appartement af. Om te vermijden dat mijn collega nog helemaal naar Antwerpen moest terug reizen, bleef ze bij mij logeren in het grote bed. We zijn ondertussen toch al gewoon samen een kamer te delen. 😉

Afterwork, de Leuven Experience

Gisteren woonde ik op uitnodiging van Visit Leuven een wel heel bijzondere afterwork bij. Samen met een aantal andere Leuvenaars was ik ‘s avonds te gast in de prachtige Abdij van Park. De vriendelijke dames van Visit Leuven heetten ons welkom met een glaasje warm appelsap, gemaakt van appelen die gekweekt worden op het domein. Eén van de witheren van de Abdij gaf ons wat uitleg bij de geschiedenis van dit voor Europa unieke domein en blikte vooruit naar het moment dat de restauratie van het complex voltooid zal zijn.

Vervolgens gaf brouwer Joris Brams ons een zeer boeiende rondleiding in de gloednieuwe abdijbrouwerij van Abdij van Park en mochten we proeven van het bier met de toepasselijke naam Braxatorium Pracensis. Op zo’n momenten vind ik het altijd jammer dat ik geen bier drink, want de rijke Belgische biercultuur is echt iets om trots op te zijn. Beiaardier Luc Rombouts vertelde over het project van de vredesbeiaard en we mochten zelfs een paar verzoeknummers doorgeven voor zijn beiaardconcert die avond.

We sloten de avond af met een lekkere maaltijd bereid door Wups Biocatering met ingrediënten van Bioboerderij De Wikke. Heerlijke soep, quiches en brownies van amandelmeel. Meer is er niet nodig om mij gelukkig te maken. Al was ik wel bijzonder blij dat ik mijn dikke sneeuwlaarzen had aangedaan, want het eten werd buiten opgediend. En die paar warmtestralers waren echt niet voldoende om zowel hoofd als voeten warm te houden.

Met deze afterwork wilde Visit Leuven de aanwezige Leuvenaars een bijzondere toeristische beleving in eigen stad bezorgen en tegelijkertijd inspiratie opdoen om Leuven te positioneren als gastvrije stad voor internationale bezoekers. Ik kan alleen maar zeggen dat ze prima geslaagd zijn in hun opzet en hopelijk een paar van de ideeën die ik opgeschreven heb mee zullen nemen!

Van Leuven over Geel naar Lontzen – 1 november 2019

Vroeg opgestaan want dit allerheiligenweekend knopen we weer aan bij onze jaarlijkse traditie, na vorig jaar een jaartje overgeslagen te hebben. En ja, ik had er stiekem naar uitgekeken om deze fijne traditie nieuw leven in te blazen: een herfstweekend op stap met onze lieve vrienden, hun twee zonen en de drie nichtjes van mijn vriend.

Mijn vriend huurde een cambio, want Lontzen bleek niet zo makkelijk bereikbaar met het openbaar vervoer en tja met drie meiden op de achterbank is de wagen nu eenmaal het handigste vervoersmiddel. We pikten de drie jongedames (10, 8 en 7) op en reden richting brasserie De Berwien in Voeren, waar we onze vrienden en hun twee zonen (11 en 7) ontmoetten. Deze brasserie bleek een schot in de roos te zijn. De gastvrijheid van de bediening was hartverwarmend. Onze ober deed zijn uiterste best om het ons naar de zin te maken en het was helemaal geen probleem om gerechten op de kaart aan te passen om daar kindvriendelijke porties van te maken. Dikke, dikke aanrader. En nog vriendelijk voor de portemonnee ook! Meteen een goed begin van het weekend.

Na deze fijne lunch moesten we nog een klein half uurtje rijden voordat we rond 15u Villa&Loge bereikten, een werkelijk fenomenale verblijfplaats voor gezinnen met kinderen. We hadden twee gigantische appartementen helemaal alleen voor ons, uitgerust met het meest moderne comfort: gloednieuwe keukenapparatuur, wasmachine, spelletjes, gezellige zithoek, fenomenale douche, fancy multimediaset (die we niet gebruikt hebben, want: tablets) en zelfs een koffiemachine met echte bonen! Jawadde. We kregen een bijzonder uitgebreide rondleiding in het appartement van de eigenares. Misschien iets té uitgebreid, want ik zag mijn medereizigers één voor één afhaken tot ik nog alleen overbleef.

We installeerden ons op het gemak terwijl de kinderen al wat spelletjes speelden, maar beslisten dan toch nog een wandeling te maken, voordat de zon zou ondergaan. Kwestie van de kinderen moe genoeg te maken zodat ze goed zouden slapen. Het contrast met het vorige weekend in Turijn kon amper groter zijn. In Turijn liep ik rond in mijn zomerkledij, nu had ik mijn dikke winterjas aan om me te beschermen tegen het vochtige herfstweer. We begaven ons naar het beginpunt van een wandeling die op één van de wandelkaarten stond aangegeven, bij de kapel van Astenet. Helaas bleek de gps van onze vrienden ons niet naar het juiste beginpunt te leiden. Ik volgde mee op de kaart en zag ons steeds verder en verder wegrijden van ons doel, in de richting van Eupen.

Een belletje naar onze vrienden later maakten we rechtsomkeert en nam ik het heft in handen. Gelukkig ben ik mijn kaartlees-skills nog niet verleerd en geraakten we ook zonder googlemaps op de juiste bestemming. Ondertussen was het al valavond. Er restte ons nog maar een streepje daglicht, maar we lieten ons niet kennen en startten aan de wandeling doorheen een drassig veld. Echt jammer dat het al zo donker was, want de wandeling doorheen de velden (oppassen voor die koeienvlaaien!) en bossen was echt mooi. De kinderen doopten de wandeling al snel ‘poortjeswandeling’ omdat we steeds door poortjes moesten die het vee moesten verhinderen te ontsnappen. De kinderen vonden het geweldig, zo in het donker door de bossen hossen. Ik moet zeggen dat ik matig enthousiast was. Ik had echt schrik om uit te glijden op sommige natte stukken, maar gelukkig bleef het zwaarste accident beperkt tot een struikelpartij van het oudste nichtje van mijn vriend op het zebrapad (don’t ask) na het bezoek aan een met kaarsen verlichte kapel. Zeer sfeervol.

Na deze nattevoetenwandeling keken we allemaal uit naar het avondmaal. De pompoensoep en de boterhammen gingen vlotjes binnen. Het was duidelijk dat deze spannende wandeling de eetlust van de kinderen had opgewekt, want ze aten als wolven.

Na het avondmaal stopten we de drie jongste kinderen in bed. De twee oudsten mochten nog even langer opblijven. Tot onze grote vreugde gingen alle kinderen ditmaal probleemloos slapen. Wat een verschil met vorige weekends, toen mijn arme vriend soms moest post vatten op de kamer om ervoor te zorgen dat de dames in slaap vielen.

We vierden deze eerste overwinning onder volwassenen met een glaasje wijn, olijfjes en tapenades. Laat maakten we het niet, want we wilden de volgende ochtend fris zijn.

Ontsnapte whisky

Ok, ik loop een beetje achter op de hype, want gisterennamiddag ontsnapte ik voor de allereerste keer uit een Escape Room. Een laat verjaardagscadeautje van mijn broer en zijn vriendin. Om het onszelf niet té gemakkelijk te maken, gingen we voor de Escape Room in het X-Files thema. Die hersenen kunnen wel een beetje uitdaging gebruiken, nietwaar? En ik was vroeger een grote fan van Mulder en Scully/ Met dank aan een paar hints (eerlijk: zonder die hints was het niet gelukt), slaagden mijn broer, zijn vriendin, mijn vriend en ik erin te ontsnappen met nog veertig seconden op overschot. Just in time, zoals ze dat zeggen. Kwestie van het maximum uit ons geld te halen. 😉 Ik vond het wel leuk, maar sommige raadsels bezorgden me toch een déjà-vu gevoel. Ik vermoed dat je snel door hebt hoe de vork in de steel zit als je vaker zo’n escape room doet.

Na onze succesvolle ontsnapping reden we met ons vieren naar de opendeurdag van drankenhandel TasTToe. Naast rum, viel er ditmaal ook whisky, calvados en porto te proeven. Aan de porto waagde ik me niet en ik hield me ook ver van de Jamaicaanse rum, na mijn eerdere slechte ervaring. We kregen professionele uitleg en profiteerden van de gelegenheid om kennis te maken met heel veel uiteenlopende smaken. Veel lekkere dingen geproefd, maar de Teeling whisky van 29 jaar oud ging moeiteloos met de hoofdprijs lopen.

Van al dat whisky proeven krijgt een mens honger, dus bestelden we op de terugweg naar ons appartement Thais (lang leve Deliveroo!). Met een dikke dankjewel aan de vriendin van mijn broertje die zo vriendelijk was om bob te spelen voor drie benevelde whiskyliefhebbers.

Na het eten speelden we nog een beetje black stories en toen was onze pijp ver uit.

Yet Another Blog

Life on my side

culinair