Onze vakantie begint nat. Midden in een gigantische stortbui spoeden mijn vriend en ik ons met onze valiezen en rugzakken naar het station van Leuven. Die regenjasjes komen meteen al van pas. Hopelijk voor de laatste keer deze reis. De weersvoorspellingen in Portugal doen ons alvast dromen van heerlijk warme temperaturen, maar eerst kunnen we samen met onze valiezen wat opdrogen op de trein van 13.48u naar de luchthaven.

Onze vlucht naar Faro vertrekt pas om 17.05u, maar we willen voorbereid zijn op eventuele lange wachttijden bij het inchecken en de security. Het luchthavenpersoneel moet nu immers van alle reizigers het COVID19-certificaat en (voor Portugal) het PLC formulier checken en mijn vriend heeft bij zijn vorige vluchten van en naar Genève al een aantal keer lang moeten aanschuiven.

Maar kijk, het inchecken van onze valiezen verloopt supervlot (wellicht omdat we bij één van de eerste passagiers zijn). Er zijn amper wachtenden voor ons. Om de vakantie goed in te zetten, hebben mijn vriend en ik onszelf voor de heenvlucht naar Faro getrakteerd op de optie Fly Deluxe bij Tui (inclusief glaasje champagne en warm avondmaal). Jammer genoeg zitten we in het vliegtuig niet naast mekaar en was er bij het online inchecken geen mogelijkheid om de toegewezen zitplaatsen aan te passen. Mijn vriend en ik zitten allebei op de eerste rij, maar in verschillende gangen, met dus een gangpad en nog twee andere passagiers tussen ons in. Daar gaat ons voornemen om met champagne te klinken op de start van de vakantie… Bij het inchecken van de valiezen informeren we of het mogelijk is van plaats te verwisselen. De vriendelijke heer doet zijn best, maar het lukt niet. Hij zet onze vraag wel in het systeem, zodat het boordpersoneel kan zien wat er mogelijk is.

Met de optie Fly Deluxe mogen we de fast lane nemen bij de security. Echt, nog nooit in mijn leven zo vlot tot bij de gate geraakt. Denk dat we in totaal een kwartier gedaan hebben van het inchecken van de valiezen tot aan de gate. Doordat alles zo vlot ging, hebben we nog zo’n twee uur tijd om te doden aan de gate. Gelukkig hebben we onze laptops mee en heeft Zaventem ondertussen goed werkende free wifi.

De boarding verloopt ook vlot. De dame aan de gate roept de volgorde af waarin de passagiers aan boord mogen gaan: de laatste rijen mogen als eerste op het vliegtuig. In het vliegtuig zelf vragen mijn vriend en ik aan het boordpersoneel of het mogelijk is van plaats te wisselen met de buren, maar zowel de heer aan mijn rechterkant, als de dame aan mijn linkerkant weigeren van plaats te wisselen. De dame omdat ze per sé aan het raam wil zitten (terwijl ze de ganse vlucht gelezen heeft) en de heer aan mijn rechterkant heeft duidelijk vliegangst, want er komt een hele tirade uit dat hij altijd op dezelfde plaats zit en dat hij onmogelijk van plaats kan wisselen, enzovoort, enzoverder. Van zodra de stewardess uit zicht is, haalt hij uit een bruine zak een fles whisky boven (duidelijk gekocht in de tax free) en neemt een flinke slok. Ok…

Jammer dat mijn vriend en ik niet samen kunnen klinken op onze vakantie, maar goed, iedereen heeft uiteraard het recht om te blijven zitten op de hem of haar toegewezen zitplaatsen. Ik probeer de heer met vliegangst naast mij verder zoveel mogelijk te negeren, want hij lijkt me niet de makkelijkste. Hij reageerde niet alleen erg moeilijk op onze vriendelijke vraag om van plaats te wisselen, hij gaat ook in discussie met de stewardess over zijn warme maaltijd. Hij wil pasta en die optie is er niet. “En er is normaal altijd pasta! En de service is nu toch echt wel minder dan gewoonlijk! En het eten trekt op niks en de wijn is ook niet goed.” Enzovoort, enzoverder. Het enige wat hij consumeert tijdens de vlucht zijn de champagne en de kaas. Al de rest laat hij liggen. Gelukkig heeft hij zijn fles whisky, waaruit hij regelmatig een slok neemt…

Persoonlijk vind ik de warme maaltijd best wel ok. Het blijft vliegtuigeten, natuurlijk, maar het dessertje was echt heel lekker en de pralines van Neuhaus gingen ook vlotjes binnen. De rest van de vlucht kijk ik wat Netflix series, totdat er een redelijk expliciete seksscène op mijn scherm komt en ik merk dat de ondertussen lichtelijk aangeschoten heer naast mij mee zit te kijken.

Bij aankomst op de luchthaven van Faro is er geen enkele controle, noch op het COVID19-certificaat, noch op het PLC formulier. We halen onze valiezen op en gaan op zoek naar parking 4, vanwaar een shuttle bus ons naar het verhuurkantoor van onze huurwagen zal brengen. We moeten even wachten, maar uiteindelijk komt shuttlebus eraan. Uiteindelijk blijkt het verhuurkantoor op nog geen tien minuten wandelen van de luchthaven te liggen, dat hadden we dus even goed te voet kunnen doen.

We krijgen een nagelnieuwe huurwagen toegewezen, met amper 15 km op de teller. Jammer genoeg blijkt de wagen iets kleiner uit te vallen dan verwacht, want onze twee valiezen passen onmogelijk samen in de koffer. En dat terwijl we expliciet voor een groter model gekozen hadden, waarbij aangegeven stond dat er drie valiezen in de koffer konden. Dat zijn dan toch drie heel kleine valiezen! Ik heb wel elke dag een nieuwe outfit nodig, he!

De rit naar OceanOasis hostel in Olhão verloopt vlotjes. We vinden vlakbij het hostel een plek om te parkeren, gebruiken de code die we via whatsapp hebben doorgekregen om in het hostel binnen te geraken en vervolgens onze kamer te openen. Super handig! We droppen onze bagage af, nemen even een kijken op het dakterras om te genieten van de kleuren van de zonsondergang en wandelen te voet naar de boulevard van Olhão, genietend van het zachte zomerweer.

We belanden op het terras van Le Panorama met zicht op het haventje van Olhão en bestellen een sangria en een charcuteriebordje. Omdat we al gegeten hebben op het vliegtuig, hebben we immers niet veel honger. De sangria valt me wat tegen: te zoet. Dus bestel ik als tweede drankje een glaasje schuimwijn. Brengt de bediening me met een grote glimlach een miniflesje freixenet. Lekker, uiteraard, maar ik had toch liever Portugese espumante gehad. ‘t Is dat we hier niet ver van de Spaanse grens zitten, zeker?

Terug in het hotel reserveren we via whatsapp (!) een boottochtje doorheen het Parque Natural da Ria Formosa en kruipen vervolgens mooi op tijd in bed, want al dat reizen is best wel vermoeiend.