Verjaardagfeestje in Troostembergbos

Zondag stond het verjaardagsfeestje van mijn petekindje op het programma. Ook hier dreigde heel de coronacrisis roet in het eten te strooien. Ik was vooral bezorgd omdat het om een intergenerationeel feestje ging: beide paren grootouders zouden immers aanwezig zijn. Na heel veel whatsappberichtjes heen en weer, besloten de mama en de papa van mijn petekindje de locatie van het feestje te verplaatsen naar Troostembergbos, zodat alle aanwezigen de regels van de social distancing (min of meer) konden naleven.

Ik was er nog niet honderd procent gerust op, maar omdat alle grootouders jonger waren dan 65 jaar, behoorden zij (gelukkig) niet tot de risicogroep. Zelf heb ik weinig vrees om ziek te worden, omdat ik een vrij goeie weerstand heb. Ik ben echt zelden ziek en als ik dan ziek ben, is het nooit meer dan een verkoudheid of een luchtwegeninfactie. En zelfs al zou ik het virus wel te pakken krijgen, zie ik mezelf nog niet direct op intensieve zorgen terecht komen. Voor oudere mensen is dat natuurlijk een ander verhaal, maar ik begrijp dat niemand mijn petekindje wilde teleurstellen, die ongetwijfeld weken had zitten uitkijken naar dit feestje.

We vonden elkaar op de parking bij Troostenbergbos en trokken van daaruit beladen met cadeaus, koffie, thee, fruitsap en een heuse verjaardagstaart naar de dichtstbijzijnde picknicktafel. Ere wie ere toekomt, de mama van mijn petekindje had, de omstandigheden in acht genomen, voor een prachtige kroon én bijpassende taart gezorgd. Al vond ik het uitblazen van de kaarsjes iet of wat op het randje. 😉

Na een stukje taart gegeten te hebben, brachten we alles terug naar de wagen en wandelden we samen door het bos. Ik was nog nooit op deze plek geweest, maar moet zeggen dat ik aangenaam verrast was. Een mooi bos met prachtige loofbomen. Fijn om dankzij mijn petekindje een nieuw stukje natuur te ontdekken.

Whiskyproefavond in mineur

Helaas, de maatregelen die de Nationale Veiligheidsraad oplegde om ons tegen de coronacrisis te beschermen, bleken, hoe noodzakelijk ook, nefast voor onze geplande whiskyproefavond. Het aantal deelnemers zakte in een schrikbarend snel tempo van tien naar vier (onszelf inbegrepen). Natuurlijk had ik alle begrip voor de afzeggingen. Iedereen wil uiteraard zijn familie en geliefden beschermen.

Omdat mijn vriend en ik deze avond al zo lang gepland hadden, besloten we deze toch te laten doorgaan, zelfs al zouden we maar met ons tweetjes zijn. Gelukkig vonden we nog twee dappere zielen zonder ziektesymptomen die het aandurfden ons te vervoegen.

Dit zijn de whisky’s die op ons proeflijstje stonden:

The Ardmore Legacy,
mijn eigen persoonlijke Arran whisky (12 jaar oud en op sherryvaten gerijpt,
Belgian Owl (36 maanden),
Bunnahabhaim (12 jaar),
GlenDronach (13 jaar oud, gebotteld in 2003),
Oban (14 jaar), Johnett (7 jaar, gebotteld in 2010),
Chichibu Ichiro’s (Japanse whisky),
The Glenlivet Nàdurra.

Opgelet, dit is de volgorde waarin de flessen op onderstaande foto staan, niet de volgorde waarin deze best gedronken worden. En excuses, de GlenDronach fles staat omgekeerd.

We startten de avond met wat simpele aperitiefhapjes en heerlijke ovenhapjes van De Walvis (redder in nood toen mijn vriend en ik zaterdagochtend op zoek waren naar een traiteur, omdat Convento Food gesloten was).

Als hoofdgerecht hadden we drie dagschotels van De Walvis en een heerlijke lasagne met zalm en spinazie voorzien om in de oven op te warmen. Kwestie van onze aandacht zoveel mogelijk bij onze gasten te houden, want wie weet wanneer we hen opnieuw in ‘t echt te zien zullen krijgen.

Na het gezamenlijke diner waagden we ons aan Trial by Trolley, een spel dat mijn vriend via Kickstarter financierde, maar dat zijn veelbelovende naam niet echt waar maakte. Vandaar dat we al snel over schakelden op Exploding Kittens. Om, na het vertrek van onze vriendin die het niet té laat wou maken, te eindigen met de klassieker der klassiekers: Chapeau. Al moet ik toegeven dat dat laatste gedeelte van de avond iet of wat wazig is in mijn herinnering. 😉

De topprijs van beste whisky van de avond ging moeiteloos naar de GlenDronach, met een verdiende ereplaats voor mijn eigen Arran whisky.

Toch fijn dat we nog de gelegenheid hadden om samen te komen vlak voordat de coronacrisis in volle hevigheid losbarstte.

Afscheid van Kintsugi sushi

Ok, het is wellicht decadent om twee keer op één dag op restaurant te gaan, but desperate times call for desperate measures… En het zou wellicht de laatste keer in een lange tijd zijn dat mijn vriend (vrijdagochtend in alle vroegte geland op Zaventem) en ik nog de gelegenheid hadden om samen op restaurant te gaan. Tegelijkertijd wilden we ons favoriete sushirestaurant een hart onder de riem steken, goed beseffend dat hen de komende weken barre tijden te wachten staan.

We zetten ons “laatste avondmaaltijd” meteen goed in met een glaasje warme saké: combineert geweldig met een heerlijke sushiboot en is ook niet te versmaden bij een portie edamame. We informeerden bij de bediening naar de plannen voor de komende periode, maar helaas, Kintsugi sluit de komende weken de deuren volledig. Dat betekent geen afhaalsushi meer… Barre tijden, ik zei het al.

Na afgerekend te hebben bij Kintsugi, trokken we naar L’Etoile d’Or, waar we nog nét voor 21u konden binnen glippen. Onze laatste avond op restaurant mocht een lekkere cocktail niet ontbreken en de uitbater van L’Etoile d’Or weet hoe een goeie cocktail te shaken. De uitbater was trouwens erg blij met ons bezoek vlak voor de sluiting. Het deed hem duidelijk deugd even zijn hart te luchten over de lockdown parties op de Oude Markt. Bijzonder ongepast, want daardoor vergroot je het risico van besmetting alleen maar. Jammer dat de uitbaters van deze horecazaken op dat vlak hun verantwoordelijkheid niet nemen.

Wij hielden het braaf (nuja) bij een glaasje cava en twee cocktails. Kwestie van iets te hebben om aan terug te denken tijdens de komende weken.

Laatste Brusselse Lunch…

Het was akelig leeg op de werkvloer deze vrijdag, nog leger dan gewoonlijk, want vrijdag is traditioneel een telewerkdag voor veel collega’s. Na de maatregelen opgelegd door de Nationale Veiligheidsraad donderdagavond koos het merendeel begrijpelijk voor thuiswerk. Je kon het aantal aanwezigen letterlijk op één hand tellen. Aangezien de Nationale Veiligheidsraad de sluiting van cafés en restaurants vanaf middernacht oplegde, besloten mijn baas, mijn collega en ik de Brussels horeca nog een laatste keer een hart onder de riem te steken. Het zal de komende weken heel lastig worden voor de horeca, dat beseffen we maar al te goed en het is niet zeker dat elke zaak deze gedwongen sluiting zal overleven.

We kozen voor Le Comptoir des Galeries, omdat het daar altijd lekker is en er genoeg plaats is om op een respectabele afstand van de andere klanten te zitten. Bij het binnen komen, bleek dat we ons geen zorgen moesten maken over de afstand ten opzichte van andere klanten. Buiten ons tafeltje waren er slechts twee andere tafeltjes in gebruik.

Dit aten we als Laatste Brusselse Lunch:

Fris slaatje met zalm:

Skrei met groentjes:

Zoetigheden voro bij de koffie:

Oh boy, ik kijk echt niet uit naar de komende weken…

GUS Brassonomie

Na de Bistronomie, de Brassonomie. Misschien de woordspeling te ver? Maar goed, de online reviews van Brusselse brasserie GUS waren lovend, dus reserveerde ik een tafeltje voor mezelf en mijn oud-collega. Omdat het niet altijd Antwerpen moet zijn, zakte hij voor onze afspraak af naar Brussel. Wij houden allebei van lekker eten, dus wat is er leuker dan samen een nieuw restaurant ontdekken? (Tip: dit is een restaurant voor bierliefhebbers, in veel van de gerechten is bier verwerkt en ze hebben ook een fijne selectie speciale bieren.)

We hadden onderwerpen zat om over bij te praten: zijn nieuwe half time job (die misschien een full time job gaat worden), het ontslag van iemand die we allebei goed kennen en het steeds dichterbij sluipende coronacrisis, waarvan de gevolgen moeilijk in te schatten zijn. Tussen al dat gebabbel door genoten we van de prachtige gerechtjes van GUS en de ongelooflijke gastvrijheid van het team dat ons bediende. Wat een supervriendelijke mensen. Je voelde duidelijk dat bij GUS een gepassioneerd team werkt. Elke gang was tot in de puntjes verzorgd en dat glas rum was gewoonweg de perfecte afsluiter van een avond die echt voorbij gevlogen was.

Appetizers:

Mosselen met bierazijn, waterkers en vitelotte:

Kwartel met Cajun, karkas sap, stout en koffie:

Passievruchtmousse, chutney, bier meringue:

Rum:

Na het diner wandelden we samen terug naar Brussel-Centraal en namen afscheid van elkaar met de welgemeende woorden: ‘En blijf vooral gezond!’

Een zondagmiddag in Mechelen

Op vrouwendag spoorde ik naar Mechelen voor een afspraak met mijn oud-studiegenootje en zijn gezin. Helaas, zijn oudste zoon was geveld door een venijnig buikgriepje en dus niet in geweldige vorm voor een gezamenlijke lunch. Dus trokken met oud-studiegenootje en ik samen met zijn jongste zoon de stad in, terwijl zijn vrouw op de oudste zoon paste. Spijtig genoeg gaf het zonnetje, dat zaterdag nog zo stralend aan de hemel had gestaan, de dag nadien verstek. In de plaats daarvan kregen we een miezerige, druilerige, grauwe dag. Geen ideaal weer om een stad te verkennen, dus trokken we vanaf het station linea recta het centrum in om een lunchplek te vinden.

Net als in Leuven zijn in Mechelen veel zaken gesloten op zondagmiddag. Het was dus een beetje zoeken, maar uiteindelijk kwamen we bij Sava terecht. Tapas, dat gaat er altijd wel in! Ik maakte me een beetje zorgen of de jongste van ons gezelschap (nog geen twee jaar) zijn gading wel zou vinden op de kaart. Maar kijk, hij bleek een geweldige fan van gefrituurde inktvisringen. Wie had dat gedacht! Een foodie in wording! Persoonlijk was ik vooral een fan van de zarzuela en de carne de porco à Alentejana (een Portugees gerecht, dus strikt genomen geen tapas, maar wie klaagt daarover?). Bij al dat lekkers dronk ik uiteraard een glaasje cava (of twee, of misschien stiekem wel drie omdat de cava gewoon super was!).

Ondertussen kreeg mijn kameraad bericht van zijn vrouw dat de oudste net was wakker geworden en zich beter voelde. Fijn, want dan konden ze toch nog bij ons aansluiten! Met ons vijven trokken we van de Grote Markt van Mechelen naar de De Vleeshalle, ondertussen een oude bekende voor mij. De ideale plek om te genieten van een heerlijk ijsje van nICE! als dessert. En terwijl de volwassenen gezellig keuvelden onder het genot van een glaasje wijn, konden de kinderen zich uitleven in de speelhoek. Echt een fijne plek, die Vleeshalle.

Lunch bij Wolf!

Vrijdagmiddag had ik een lunchafspraak met mijn favoriete jurist, bij wie je letterlijk dag en nacht terecht kan met juridische vragen of problemen. Echt waar, de mens verdient een medaille voor moed en zelfopoffering. Vandaar dat ik het zo erg vind dat zijn harde werk en inspanningen door het management niet altijd naar waarde geschat worden.

Enfin ja, omdat mijn favoriete jurist en ik allebei houden van lekker eten trokken we richting Wolf. Ik ben nu eenmaal een grote fan van food courts en eigenlijk (shame on me) had ik alleen nog maar het standje van Knees to Chin geprobeerd (die lenterolletjes zijn nu eenmaal zooooo lekker). Omdat een noedelsoepje ook niet te versmaden valt, probeerde ik ditmaal de phở van Hanoi station. Zeer lekker gegeten voor echt geen geld.

Gelukkig hadden we allebei nog plaats voor een dessertje. Die heerlijke chocomousse van de dessertbar van Vincent Denis was de perfecte zoete zonde om deze fijne lunch in stijl af te sluiten.

Laatste avondmaal in de Sint-Pieterskerk

Woensdagavond had ik het genoegen uitgenodigd te zijn voor de exclusieve preview van de nieuwe permanente tentoonstelling in de prachtig gerestaureerde Sint-Pieterskerk. Omdat alleen ook maar alleen is, nodigde ik mijn vriendin uit om me te vergezellen. Om 18.40u stipt stapten we de kerk binnen, waar we allebei een hoofdtelefoon en een iPad kregen. Digitaal gewapend trokken we de kerk binnen om via augmented reality Leuvense topstukken uit de Vlaamse kunstgeschiedenis in hun historische context te ontdekken. De blikvanger van de tentoonstelling was uiteraard ‘Het Laatste Avondmaal’ van Dieric Bouts, een Vlaamse Meester die thuis is in Leuven. Spijtig genoeg duurde de preview maar twaalf minuten, wat toch echt veel te kort was. Maar goed, zo werden mijn vriendin en ik geprikkeld om later nog eens terug te keren.

Na ons bezoekje aan de Sint-Pieterskerk (die trouwens zo mooi is dat je geen augmented reality nodig hebt om van een bezoek te genieten), gingen mijn vriendin en ik nog iets drinken in het dichtst bijzijnde café (de Agora, dat moet al van mijn studententijd geleden zijn dat ik daar nog eens was geweest). Veel tijd hadden we niet, want ik werd om 20u verwacht voor het diner in M. Een diner geïnspireerd op ‘Het Laatste Avondmaal’ van Dieric Bouts, verzorgd door Het Land aan de Overkant, dat kon niet anders dan lekker zijn. Spijtig genoeg was de uitnodiging strikt persoonlijk en mocht ik geen date meenemen.

Gelukkig kwam ik aan een tafel terecht met allemaal zeer sympathieke tafelgenoten. Vooral de jongeman links van mij had een aangename babbel. Knap, boeiende job en geïnteresseerd in cultuur, yep, he definitely was gay. 😉 We kregen een menu voorgeschoteld dat met de hulp van een foodarcheoloog (de tweede foodarcheoloog die ik in mijn leven ontmoette!) was samengesteld om zo dicht mogelijk een middeleeuws banket te benaderen. De verschillende gerechten werden in grote schotels tegelijkertijd op tafel gezet, in zo’n overvloedige hoeveelheden dat ik me een beetje slecht voelde toen ik zag hoeveel er bleef liggen. Aan mij zal het nochtans niet gelegen hebben, ik heb zeer mijn best gedaan om van alles te proeven, inclusief de lekkere Chardonnay van Domaine Amélie Guillot.

Zo zag onze middeleeuwse menu eruit:

Gerookte paling, zuurdesem, groene kruiden

Zalm gebakken in zoutdeeg
Kabeljauw in de oven
Lamsboutroulade met zuiderse kruiden
Fricassee van kalf
schorseneren/hazelnoot
linzen/gekonfijte eendenbout
Knolselder/zeewier
bloemkool/specerijen uit het Oosten

Rijsttaart, gezouten karamel

Big Bang in het Agora Leercentrum

Ledigheid is des duivels oorkussen, dus breide ik nog een avondje brainstormen aan deze toch al drukke werkdag. Ik was immers erg benieuwd naar deel twee van de Big Bang brainstorm. De hapjes van Content waren alvast van een hoger niveau dan de tortilla chips van de eerste brainstorm. Fijn om iets gezonds voorgeschoteld te krijgen.

Ik kwam aan tafel te zitten bij iemand die ik in een ver verleden via het bloggen heb leren kennen. Leuk om wat herinneringen op te halen en ook om kennis te maken met zijn Zuid-Koreaanse vrouw. Meteen een paar zinnetjes Koreaans op haar losgelaten, al moet ik toegeven dat mijn kennis van het Koreaans steeds verder aan het wegzakken is (zo jammer dat het Korean Cultural Center in Brussel geen lessen meer organiseert).

We startten de avond met een samenvatting van de resultaten van de vorige keer. Hét beste idee dat uit de vorige brainstorm is gekomen, is het kunstwerk fysiek te laten uitdijen over gans de stad, zoals de echte Big Bang. Een tof idee omdat op die manier elke buurt zal betrokken worden bij het kunstwerk. We probeerden de ideeën uit de eerste brainstorm verder te concretiseren en eindigden de avond met het formuleren van een zo concreet mogelijke opdracht aan een fictieve kunstenaar.

Ben benieuwd wat dit traject uiteindelijk zal opleveren.

Overdonderd door Van Eyck

Zondag zetten we het verjaardagsweekend van mijn vriend verder met een bezoek aan de tentoonstelling Van Eyck. Een optische revolutie in het MSK in Gent. De grootste Van Eyck tentoonstelling ooit, dat moesten we uiteraard gezien hebben. Spijtig genoeg kan ik jullie geen foto’s tonen van de tentoongestelde werken, de bruikleengevers hadden fotograferen immers verboden. En eerlijk, Foto’s zouden in dit geval slechts een flauw afkooksel geweest zijn van de realiteit. De werken van Van Eyck zitten zo boordevol details dat je dit met je eigen ogen moet aanschouwen. Wat een ongelooflijk meesterschap! Alleen jammer dat er zo massaal veel volk aanwezig was, dat je onvoldoende de mogelijkheid had al die fenomenale details rustig in je op te nemen. (Ok, dat telefoontje van het werk om in kaart te brengen welke maatregelen mijn medewerkers namen tegen het coronavirus, was ook niet bevorderlijk om onbezorgd te kunnen genieten.)

Na de tentoonstelling aten we een middeleeuwse eierkoek (eerder een soort tortilla) in de tijdelijke cafetaria die naast het museum was opgetrokken. Erg jammer dat het MSK zelf niet over een stijlvol café beschikt om haar bezoekers te laten genieten van een hapje en een drankje. Deze tijdelijke cafetaria kwam echt wel wat amateuristisch over.

Na onze inwendige mens versterkt te hebben, spoorden mijn vriend en ik terug naar Leuven, alwaar we ‘s avonds zijn verjaardagsweekend afsloten met een lekkere cocktail en een heerlijke portie mosselen (allez, voor mij dan, want mijn vriend is niet zo’n fan van mosselen).

Yet Another Blog

Life on my side

culinair