Gisteren gingen mijn vriend en ik naar DUNE part two kijken. Ik had gemengde gevoelens bij de eerste DUNE, maar omdat ik zoveel goede recensies las over het vervolg, wilde ik deze filmreeks graag een tweede kans geven. Dat me dit tegelijkertijd de gelegenheid bood om een paar uur naar Timothée Chalamet te kijken, speelde zeker ook mee. 😉

En ja, deze film beviel me beter dan de eerste. Al was het verhaal voor mij nog steeds moeilijk om te volgen. Ik apprecieer dat Denis Villeneuve volgens het principe ‘show, don’t tell’ werkt, maar daardoor moest ik achteraf thuis nog allerlei zaken opzoeken die ik gewoon niet begrepen had, zoals waarom iedereen in de film met messen vocht, terwijl er zoveel gesofisticeerde wapens de ronde deden.

Het beviel me ook dat de messias zich opeens ontpopte tot een massamoordenaar, dat had ik niet zien aankomen in de eerste film. De morele dilemma’s die dit opriep, kon ik zeker smaken. Fijn dat de love interest zich duidelijk uitsprak over het dubieuze gedrag van de messias. De film vestigde er eens te meer de aandacht op wat blind geloof kan doen met mensen. Voedsel voor discussie, dus.