Gisteren trokken mijn vriend en ik met mijn petekindje, zijn kleinere broer en zijn ouders naar het KMSKA. Uiteraard kozen we voor de fantastische treinverbinding van Leuven naar Antwerpen-centraal om in de grootste Vlaamse stad van ‘t land te geraken. In de trein vonden we een coupé waar er plek was voor maar zeven personen en dus hadden we eigenlijk en privé-coupé alleen voor ons gezelschap. Ideaal om UNO flip te spelen. En hoe vaak ik er ook kom, het station van Antwerpen-centraal blijft iets magisch hebben.

Voor de gelegenheid had ik een tafel voor zes gereserveerd in restaurant Da Vinci om samen te lunchen, want mijn petekindje is een grote fan van Italiaans. Een schot in de roos, zo bleek. We kregen een fijne tafel op het terras toebedeeld (de weergoden waren ons gunstig gezind) en de bediening deed echt hun uiterste best om het ons naar de zin te maken. Natuurlijk startten we de maaltijd met een glaasje prosecco. Omdat de jongens na de flinke wandeling van Antwerpen-centraal naar het restaurant een klein hongertje hadden, bestelden we antipasti om toekomstig gezeur te vermijden. En zelf had ik ook wel een gaatje op te vullen. 😉 Als hoofgerecht ging ik voor de uitstekende risotto met scampi en gerookte zalm. De bediening had onze vriendin goed liggen door bij het opdienen te doen alsof ze zich vergist hadden van gerecht. Eventjes lichte commotie, maar het bleek een grapje te zijn. Een vleugje humor wordt altijd geapprecieerd. 😉 Bij onze hoofdgerechten dronken we een glaasje Chardonnay, gewoon omdat we daar zin in hadden. Mijn petekindje was iets minder fan van zijn pizza calzone, maar gelukkig was er nog ander eten om te delen. Niemand kwam iets te kort, integendeel, we stapten met goed gevulde magen van tafel.

Daarna was het tijd voor onze bezoek aan het KMSKA. Natuurlijk gebruikten we de 10 van Christophe Coppens als leidraad doorheen het museum. Tot mijn grote vreugde voerden mijn petekindje en zijn broer elke opdracht in het bijhorende boekje uit en deden ze hun best om op basis van de instructies een origamikunstwerk te maken in de hoop daar op het einde een schat voor in de plaats te krijgen. Toegegeven, soms werd er wel eens een beetje gezucht en eigenlijk vonden ze vooral de virtual reality bril het meest indrukwekkend, maar wel bijzonder knap dat we met z’n allen van 14.30u tot sluitingsuur in het museum doorbrachten, inclusief een kleine pauze om wat te bekomen met een drankje in de Madonna. Blij trouwens dat we op dat moment binnen zaten en daardoor een gigantische stortbui misten. Samengevat: dit bezoek was een daverend succes!

Eigenlijk had ik er rekening mee gehouden dat de jongens het bezoek aan het KMSKA sneller beu zouden zijn en dat we nog tijd zouden hebben om een stukje van de reuzen mee te pikken, maar na al dat stappen en indrukken opdoen, was daar nog weinig animo voor. We hielden het bijgevolg bij een drankje op het terras van Mampoko met nog natte stoelen en tafels van de stevige regenbui. Gelukkig scheen de zon tegen dat wij terug naar het station moesten wandelen! De treinrit terug naar Leuven verliep vlotjes. Een geslaagde dag!