Kwestie van nog wat te recupereren van de Valenciatrip en de batterijen een beetje op te laden alvorens met volle moed de drukke werkweek aan te vangen. En niets zo goed om de batterijen op te laden dan een zonnige wandeling langs één van Leuvens meest intrigerende plekjes
Gisterenavond landde ik om 19.30u in Zaventem na een weekje Valencia (waarover later ongetwijfeld meer, als ik ooit nog eens bijgewerkt raak met al mijn reisverslagen). Hoewel ik moe was na een weekje weg, had ik toegezegd om naar het feestje in L’Etoile d’Or te gaan. Een heel bijzonder feest, want de zaakvoerder vierde tegelijkertijd zijn veertigste verjaardag, 20 jaar aan de slag als zelfstandige en 15 jaar eigenaar van L’Etoile d’Or. Hij had ook laten weten dat er die avond een grote aankondiging zou gebeuren, dus ik was benieuwd!
En ja, natuurlijk, duurde het die ene keer dat ik nog plannen had na de landing, superlang voordat mijn bagage van de band rolde. Gelukkig vond ik nog de energie om er een klein sprintje uit te persen en haalde ik nog net voordat de deuren achter mij sloten de trein van 20.10u. In Leuven aangekomen besloot ik toch maar eerst mijn valeis en fototoestelrugzak op ons appartement te gaan afzetten. Beetje onhandig om daarmee op een feest aan te komen en zo te zien was het al goed druk in het beste mosselrestaurant van Leuven.
Daardoor heb ik natuurlijk nét de speech gemist van de eigenaar. Maar gelukkig waren er een aantal aanwezigen bereid om me te briefen. Deze zomer krijgt L’Etoile d’Or een make-over, om vanaf 5 september (de dag van Leuvense jaarmarkt) te heropenen als Frietcafé. Bedoeling is om een laagdrempelige zaak te worden waar iedereen welkom is: om iets te drinken of een frietje te eten. Tot mijn opluchting blijven de mosselen op het menu blijven staan. Want dat is mijn favoriete gerecht bij L’Etoile d’Or. We kregen alvast een voorsmaakje van het nieuwe concept: een portie friet met stoofvlees en huisgemaakte mayonaise. Ik ben persoonlijk niet zo’n grote frieteter, maar ben wel benieuwd!
Ik kende niet echt veel volk op het feestje, maar slaagde er toch in een paar toffe gesprekken aan te knopen. Dat de drank vrolijk vloeide zal daar wel iets mee te maken gehad hebben. 😉 Rond 21.45 was ik terug thuis. Tijd om in te dochen en in bed te kruipen!
Na al die cocktails van gisteren zijn we iets langer in bed blijven liggen. Wat we ons meteen al beklagen, want wanneer we bij het ontbijt aankomen is er geen plek meer voor ons aan de gemeenschappelijke ontbijttafel. Gelukkig kunnen we na een kwartier wachten onze voeten onder tafel schuiven. Het ontbijt is erg simpel, maar dat deert niet. Casa Maré is één van de goedkoopste overnachtingsplekken van onze trip.
De voormiddag is ondertussen al stevig gevorderd en we besluiten een kijkje te nemen in de kleine haven van Sagres. Een aantal vissersschepen zijn terug van de visvangst en we zien hoe de havenarbeiders vissen kuisen en voor de verkoop klaarmaken, omgeven door een wolk van ontelbare meeuwen.
We wandelen de vrij lelijke betonnen pier af tot het einde en wandelen dan helemaal rond het kleine haventje naar een klein strandje om even onze voeten in het water te steken. We zorgen dat we stip om 12u terug zijn bij het havengebouw om te lunchen bij A Sereia (de tip die de Portugees mij gisteren in de cocktailbar had gegeven). Het eten is heel simpel: inktvis (geen octopus!) voor mij, tonijn voor mijn vriend en daarbij aardappelen en sla, maar de heerlijk verse inktvis, eenvoudig bereid met wat olie, peper en zout op de gril, was om duimen en vingers af te likken.
Aangezien we nu echt wel alles gezien hebben wat er te zien valt in Sagres, wandelen mijn vriend en ik naar de auto en rijden we naar Lagos, een half uurtje verwijderd van Sagres. Onderweg in de wagen boek ik via getyourguide een tocht met een catamaran om 15.45u.
Lagos is toeristisch duidelijk meer in trek dan Sagres, want het is er enorm druk. Gelukkig vinden we een ruime ondergrondse parkeergarage waar we onze auto zonder zorgen kunnen achterlaten.
We wandelen doorheen de kleine, gezellige straatjes van Lagos waar de toeristische winkels en restaurants zich verdringen en om onze aandacht smeken. Tijdens onze wandeling komen we langs Igreja de Santo António, te bezoeken voor een paar euro. Daar kan een mens niet voor sukkelen, he. En amai, wat een fenomenale barokke kerk. Elke vierkante centimeter is versierd met verguldsel, schilder- en beeldhouwwerk. De vriendelijke dame die toezicht houdt in de kerk is graag bereid een extra woordje uitleg te geven. Volgens haar telt de kerk in totaal meer dan 300 engelen. We geloven haar op haar woord, want we hebben geen zin om ze allemaal te tellen. Spijtig genoeg is fotograferen niet toegelaten en zal het beeld van deze pracht langzaamaan vervagen in ons geheugen.
Genoten van ons laatste ontbijtje op de boerderij. Deze keer liet de boer ons een blauwe tomaat proeven. Lekker!
Vandaag rijden we opnieuw richting kust, bestemming Sagres met een korte tussenstop in Vila do Bispo. Onderweg zien we op verschillende plaatsen sporen van bosbranden. Kan ook moeilijk anders met deze temperaturen.
Ons tussenstopje in Vila do Bispo loopt af met een sisser: het mooie kerkje waar onze reisgids zo lovend over sprak, is gesloten. Ach ja, dan maar verder naar Sagres, waar we uiteraard te vroeg aankomen om te kunnen inchecken. We laten we onze valiezen achter bij onze vriendelijke gastvrouw in Casa Maré en rijden meteen verder naar ons eerste strand van Sagres: Prainha das Poças. Sagres is immers bekend om de mooie stranden met stevige golven, een surfersparadijs, dus. Al laten de golven op Prainha das Poças het wat afweten vandaag.
Aan het gerommel van onze magen te horen, is het tijd om op zoek te gaan naar een plek om middag te eten. Op goed geluk komen we in de Portugese versie van de Wasbar terecht: Laundry Lounge Sagres is een hippe plek met internationale uitstraling en lekkere caipirinha. En ja, het stikt er van de bruingebrande surfers die er hun was komen doen. Niet dat je mij hoort klagen. 😉
Na het middagmaal rijden we verder naar Cabo de São Vicente. En amai, we worden letterlijk én figuurlijk van onze sokken geblazen. Door de stevige wind die er staat, maar ook door het prachtige uitzicht vanaf de 60 m hoge kliffen. Cabo de São Vicente is het meest zuidwestelijke punt van het vasteland van Europa. We voelen voluit de kracht van de Atlantische oceaan die zich uitstrekt zover we kunnen zien. Deze plek heeft een geschiedenis die helemaal teruggaat tot in het Neolithische tijdperk. Sinds de 15de eeuw is deze kaap een belangrijk oriëntatiepunt voor schepen en de huidige vuurtoren zou met zijn bereik van 95 km de beste van Europa zijn. We hebben echt het gevoel dat dit het einde van de wereld is. Indrukwekkende plek.
Opgestaan met de hallucinante taferelen op de luchthaven van Kaboel. Arm Afghanistan dat opnieuw in de klauwen de Taliban is terecht gekomen. Ik maak me geen illusies wat dit betekent voor de rechten van Afghaanse vrouwen en meisjes…
Mijn vriend en ik genieten samen van het ontbijt in de gezellig ontbijtruimte van onze boerderij. Het ontbijt is vrij simpel, maar bereid met verse producten van de boerderij (dat fruit, met bonuspunten voor die heerlijk vijgen!). De boer is duidelijk trots op de vruchten van zijn arbeid en biedt ons een zelfgekweekt minibanaantje en een passievrucht aan om te proeven. Ook de zelfgemaakte yoghurt valt in de smaak.
Gelukkig is het vandaag iets minder warm als gisteren, dus besluiten we ons aan een wandeling te wagen. We rijden naar de Tourist Information in het centrum van Monchique, vlakbij een prachtige ondergrondse parking, die om de één of andere onduidelijke reden niet toegankelijk is. Het kost ons redelijk wat tijd en geduld om elders een parkeerplaats te vinden. Monchique heeft duidelijk een parkeerprobleem. Uiteindelijk parkeren we een stuk verder bij de helihaven van het ziekenhuis en wandelden we van daaruit te voet terug naar de Tourist Information.
Het aanbod aan wandelingen in de buurt valt iet of wat tegen. Uiteindelijk kiezen mijn vriend en ik voor een wandeling van 6,8 km rond de berg Fóia. Dat moet te doen zijn bij deze warme temperaturen. De wandeling start op de parking bovenop de berg waar we gisteren ook al waren. Na onze wagen geparkeerd te hebben op de grote parking, beginnen we meteen aan de wandeling want doordat we meer tijd verloren hebben in Monchique dan gepland, is het ondertussen al twaalf uur gepasseerd.
De weersvoorspellingen voor zaterdag zagen er fantastisch uit. Een ideale dag om een duik te nemen in het splinternieuwe zwembad van het gezin van mijn petekindje. Omdat het zo’n mooi weer was, besloot ik gebruik te maken van de Urbee Go app en met de elektrische fiets naar Tielt-Winge te trekken. Helaas vond ik geen enkele fiets waarvan de batterij meer dan drie streepjes had (maximum is vijf), wat wellicht wat te weinig was om een uur heen en een uur terug te fietsen. Ik besloot het er toch op te wagen, maar de fiets in de laagste stand te zetten en op rechte stukken of stukken die bergaf gingen, in de stand nul te fietsen.
Doordat ik zowel op het Martelarenplein (waar een rommelmarkt stond) als op het Benedenplein was gaan zoeken naar een fiets met een zo vol mogelijke batterij, had ik serieus wat tijd verloren. Daardoor besloot ik niet de scenic route te nemen, maar de kortste weg naar Tielt-Winge (langs de N2). De route was uitgerust met een goed fietspad, maar toegegeven, het was niet zo tof om de hele tijd langs een drukke baan te fietsen. Het fietsen op de laagste stand viel gelukkig goed mee en slechts zo nu en dan zette ik de fiets in stand drie, wanneer ik een heuvel moest nemen. Daarbij hield ik angstvallig de batterij in het oog (stom dat het niet mogelijk is om de batterij van zo’n deelfiets zelf op te laden). Gelukkig waren er grote stukken bergaf, waarop ik gewoon in nul kon fietsen.
Ik slaagde er uiteindelijk zelfs in een beetje tijd goed te maken en was een kwartiertje later dan gepland bij onze vrienden in Tielt-Winge. Daar moest natuurlijk eerst en vooral het nieuwe zwembad uitgebreid bewonderd worden. Ik moet zeggen dat ik erg onder de indruk was van de mooie manier waarop het zwembad aansloot op hun nieuwe terras en ingewerkt was in hun tuin. Erg knap en stijlvol, wat uiteraard te verwachten was van een architecte. 😉 Natuurlijk kon ik het niet laten zelf een duik in het aangenaam warme (29 graden) water te nemen. Amai, mocht ik een huis met een zwembad hebben, ik zou dagelijks een duik in het water nemen. Weer of geen weer. Nat word je toch. 😉
Na het fijne zwempartijtje speelden we nog een spelletje regenwormen en toen was het al tijd voor het avondeten. Mijn vriendin had een lekkere pasta op tafel getoverd. Lekker met een glaasje Italiaanse witte wijn. En het dessert, vanille-ijs met verse aardbeien en warme chocoladesaus, paste perfect bij het heerlijk zomers weer.
Aangezien ik zondag supervroeg moest opstaan om mijn vlucht naar Valencia te halen, maakte ik het niet te laat en vertrok ik rond een uur of acht. Toegegeven, ik had ook weinig zin om een uur in het donker naar huis te fietsen. Voor de terugweg koos ik wel voor de scenic route, nog steeds erg zuinig doend met de batterij van de elektrische fiets. En jawel, goed gemikt: de batterij was net leeg op vijf minuten fietsen van het station. Volgende keer hoop ik toch een fiets aan te treffen met een volle batterij. 😉
Een tijdje geleden was het mij al opgevallen: een nieuw ramenrestaurant op de Oude Markt. Iedereen weet ondertussen dat ik een grote fan ben van ramen, dus kon ik niet wachten om deze zaak uit te proberen. Bijkomend pluspunt: volgens hun website maakt Yammi Yammi hun noedels zelf. Veel respect voor restaurants die de edele kunst van het noedels trekken onder de knie hebben. 😉
Ik moest dus niet lang nadenken waar af te spreken met mijn vriendin op vrijdag de dertiende. Terwijl haar zoon zijn beste schaakzetten bovenhaalde in zijn schaakclub, zaten zij en ik op het terras van Yammi Yammi te genieten van een dampende kom ramen. Mijn verdict: zeer lekker! Lekkere bouillon en heerlijke noedels. Veel meer keuze in soorten ramen dan in de andere ramenrestaurants die Leuven rijk is. De gyoza waren trouwens ook heel lekker.
Na ons bezoek aan Yammi Yammi trokken mijn vriendin en ik naar Bar Nine. Ik voor een after dinner cocktail, zij voor een kopje koffie. 😉 Nadat de zoon terug was van de schaakclub liepen we nog even langs het Ladeuzeplein voor een ijsje voor de jongeman (zelf had ik daarvoor helaas geen plekje meer) en namen we afscheid.
Cheers op een fijne vrijdagavond!
Deze ochtend begaf ik mij een beetje zenuwachtig naar het Stripmuseum in Brussel. Het was immers de allereerste keer sinds mijn start als afdelingshoofd in volle coronacrisis dat ik voor onze afdeling een live samenkomst organiseerde. Door de hoge werkdruk was er niet veel tijd voor de voorbereiding, dus had ik het concept simpel gehouden: een paar presentaties van interessante projecten waar onze afdeling mee bezig is, gevolgd door een speed date en een broodjeslunch. Een beetje onder het motto: less is more (ook omdat ons budget geen grote uitspattingen toeliet).
Even een klein stressmomentje toen bleek dat de aansluiting van de projector niet paste op mijn werklaptop, waarop ik mooi alle presentaties had klaargezet. Gelukkig kon een collega mij uit de nood helpen met een iets recenter model van laptop. Ik was vroeg genoeg aanwezig in het Stripmuseum om dit kleine akkefietje te kunnen oplossen, zonder dat de rest van de aanwezigen hier iets van merkten.
En amai, tijdens de presentaties bleek eens te meer wat een gevarieerde en interessante projecten er binnen onze afdelingen lopen. Mooi om te zien met wat een enthousiasme mijn collega’s voor hun projecten gaan en hoe ze hun kennis graag delen met de rest van onze organisatie. Zo trots op mijn afdeling! De speed date bleek ook een schot in de roos. Die vijf minuten babbelen per date vlogen voorbij en ik moest soms zelfs aandringen bij de collega’s om van gesprekspartner te wisselen. Ja, er is natuurlijk veel gebeurd tijdens die twee jaar corona en sommige collega’s hadden elkaar al heel lang niet meer live gezien.
De broodjeslunch was de perfecte afsluiter van de voormiddag: gewoon een momentje om informeel bij te babbelen en wat nader kennis te maken met de nieuwe collega’s die tijdens de voorbije twee jaar startten in onze afdeling.
Ik ga alleszins met een goed gevoel het weekend in!
Maar eerlijk, we waren toch liever met zijn achten geweest… Na de door omstandigheden zeer beperkte opkomst voor het babybezoek in Meise, leek het erop dat ons vriendengroepje van acht lovely ladies eindelijk weer voltallig zou zijn. Last minute (ik was onze afspraak even uit het oog verloren) was het mij nog gelukt om een tafel voor acht personen te bemachtigen in Sud Sud Bistro. (Echt waar, zelfs op weekdagen slaag je er in Leuven tegenwoordig niet meer in om een tafel in een populair restaurant te versieren.) Maar helaas, het mocht niet zijn, één van onze dames moest de dag zelf alsnog afhaken wegens ziekte. En zo kwam het dat we met zeven in plaats van acht rond de tafel zaten.
We hadden alleszins onderwerpen genoeg om te bespreken: één van de dames had een tijdelijke column in een tijdschrift weten te versieren en was druk bezig met de verbouwingen van haar pas gekochte huis, twee andere zaten in de laatste ronde van een sollicitatieprocedure en nog een andere had het voorzitterschap van een belangrijke vereniging opgenomen, net nadat ze een half jaartje geleden haar universitaire diploma gehaald had. Mooi om te zien hoe de dames in mijn omgeving hun talenten optimaal inzetten en uitgroeien tot mensen met een stem in onze samenleving. Girl power!
En oja, we begonnen de avond met een traktatie ter ere van een recente verjaardag. Een redhead bandit voor iedereen. De enige rosse dame in ons gezelschap wist de cocktail alleszins te appreciëren. 😉 Supergeslaagde avond, dus!
Gisteren spoorde ik richting Antwerpen voor de uitreiking van de Ultimas. Last minute had ik een uitnodiging gekregen van een collega die op wandelafstand van deSingel woonde om samen met wat collega’s vegetarische lasagna te eten. Daar ging ik natuurlijk graag op in. Altijd leuk om te genieten van een zelf gekookte maaltijd in goed gezelschap. Ik was trouwens erg onder de indruk van het prachtige appartement waar mijn collega woonde. Stijlvol en met oog voor detail ingericht.
Na het diner wandelden we samen naar deSingel om te vernemen wie de laureaten van de avond waren. Hieronder een kleine impressie van de show, die erg professioneel opgezet was. Mijn favoriete winnaars waren de Borgerhoutse reuzenstoet en regisseursduo Nathalie Basteyns en Kaat Beels. Meest pakkende moment was het optreden van het koor Tutti Fratelli ter nagedachtenis van de onlangs overleden Reinhilde Decleir. Ook de #LikeMe versie van het nog steeds brandend actuele ‘Laat ons een bloem’ van Louis Neefs wist mij te bekoren. Applaus ook voor de prachtige stemmen van Portland. Enige valse noot naar mijn persoonlijke mening was de publieksprijs voor de ‘documentaire’ Tegenwind. Een perfecte illustratie dat de meerderheid niet altijd gelijk heeft. Online stemmingen leiden helaas wel vaker tot dissonante uitkomsten, dus moeten we ons de vraag stellen wat de waarde is van zo’n publieksprijs. Als je een legertje trollen kan mobiliseren, kom je sowieso als overwinnaar uit de bus.
De receptie achteraf was eerlijk gezegd een beetje een tegenvaller. Schuimwijn die niet echt schuimde (waarschijnlijk al te lang op voorhand uitgegoten) en vegetarische hapjes die gewoonweg niet lekker waren (met uitzondering van het falafelballetje dat wel lekker was). Neen, dan was de receptie in Brugge twee jaar geleden een pak beter! En doordat ik na de receptie een lift kon versieren met mijn baas terug naar Leuven was ik zelfs op een redelijk tijdstip weer thuis!
