Mijn vriend en ik blijven ons best doen om de lokale horeca te ondersteunen. Zo genoten we zaterdag van een heerlijke halve kreeft als voorgerecht en gegrilde tarbot, cannelloni van spinazie en venkelzaad met beurre blanc van Verjus als hoofdgerecht van restaurant EED, Leuvens jongste sterrenrestaurant. Het enige wat we ons beklaagden: dat we geen dessert besteld hadden om de laatste gaatjes te vullen…
Deze ochtend legden we de laatste hand aan onze puzzel.
Heel bizar: we hadden een stukje te veel. Vermoedelijk is er dus ergens iemand op de wereld die een stukje te weinig heeft. If that’s you, please let us know!
‘s Middags trakteerden we onszelf op een gezonde take-away lunch van Noordoever. Ik geniet nog steeds volop van het aspergeseizoen, dus mijn keuze was snel gemaakt: een aspergesalade voor mij, alstublieft! Aangezien mijn vriend een aversie heeft van de typische geur die je urine krijgt na het eten van asperges, hield hij het bij een pastasalade. (Pech dat hij met mij samen is, dus.)
In de namiddag deden we de volledige Vlierbeekwandeling, waarvan ik vorige week een stukje verkende. Echt fijn dat we in Leuven en omgeving zoveel mooie, groene plekje om te wandelen hebben.
Enkele grappige straatnamen die we tijdens onze wandeling op de Kesselberg tegen kwamen:
We waren nét op tijd terug om onze afhaalmaaltijd bij EED op te halen. Waarover meer in een volgende blogpost!
Derde keer, goede keer? Het lijkt erop. Op de quinoasalade met kip, feta, tomaatjes en pompoenpitten viel weinig aan te merken. Lekkere combinatie van smaken en mijn vriend en ik hadden allebei het gevoel iets gezonds gegeten te hebben. Dat compenseerden we dus met een heerlijk ijsje van Decadenza. Helaas ontsnapte een beetje chocolade-ijs aan mijn lepeltje. Gelukkig passeerden we voor een babbel op anderhalve meter bij Goofball en haar echtgenoot, die zo vriendelijk waren mij erop te wijzen dat mijn helblauwe jas nu versierd was met een grote bruine vlek. Blijkt dat citroendoekjes heel goed werken om vlekken te verwijderen. Met dank aan onze vrienden om mij onbevlekt over straat te laten lopen!
Nog wat fotootjes van Leuven bij valavond:
Na onze eerste, voor verbetering vatbare ervaring met Marley Spoon, volgende vanavond de herkansing. Op het menu: Midden-Oosterse kiptraybake met frisse citroen-tahinsaus. Dat klonk alvast veelbelovend. Hopelijk dekte de vlag de lading een beetje.
En ja, het was niet slecht, maar als we geen tussentijdse check gedaan hadden op de groenten in de oven, dan waren ze er zeker zwartgeblakerd uit gekomen. De vermelde baktijd op het recept was veel te lang. De groenten waren al iets te hard gebakken toen we ze eruit haalden, waardoor we de laatste stap van het recept, het toevoegen van de kip aan de ovenschotel, noodgedwongen moesten overslaan. Maar dit gerecht met de smakelijke citroen-tahinsaus was alleszins beter dan het vorige!
Deze woensdagmiddag arriveerde onze allereerste Marley Spoon maaltijdbox. Een kennis liet me via facebook messenger weten dat ze mij een gratis proefabonnement op Marley Spoon mocht aanbieden. Aangezien ik graag iets nieuws uitprobeer, zei ik meteen ja op haar voorstel. Trouwens, wie zegt er neen tegen gratis eten?
Jullie weten ondertussen dat mijn vriend de kok in huis is. Dus hij vloog er deze avond meteen in. Recept van de dag: saag paneer met chillitopping, jasmijnrijst en tomatensalsa. Ik ben een grote fan van de Indische keuken én spinazie, dus saag paneer leek me een ideaal gerecht om zelf thuis te maken. Helaas bleek dat je voor dit gerecht een staafmixer nodig had. Onze mixer hebben we echter weggegeven tijdens de verhuis naar Genève, omdat we die nooit gebruikten. Oh well, geen erg, ons gerecht zou er een beetje anders uitzien, maar niet gemixt zou onze saag paneer ook wel lekker zijn.
Helaas, de saag paneer bleek nogal flets van smaak. Niet meteen iets wat ik associeer met de Indische keuken, die zoveel heerlijke smaken combineert. Geen succes dus, dit gerecht. Jammer, hopelijk meer geluk met ons gerecht morgen!
Om 20u had ik een virtuele date met mijn Leuvense vriendinnen van het werk. Normaal gezien zouden we deze avond op bezoek gaan bij de vriendin die recent een kindje heeft gekregen en daarna samen iets gaan eten in één van de vele Leuvense restaurants. Helaas, het coronavirus gooide roet in het eten. Maar, kijk, dankzij Jitsi werd het toch nog een gezellige avond. We hadden elkaar zoveel te vertellen dat onze virtuele bijeenkomst bijna twee uur duurde. ik schonk mezelf een lekker glaasje witte wijn uit en we toostten samen op het feit dat iedereen gezond en wel was. En ja, nothing beats the real thing, maar echt, die twee uur vlogen voorbij. Zo blij dat ik deze dames tot mijn vriendinnen mag rekenen.
Puzzelvooruitgang:
Ook geleverd vandaag, de whisky die mijn vriend bestelde om onze voorraad aan te vullen:
De dagen in lockdown beginnen steeds meer op elkaar te lijken, maar dat neemt niet weg dat ik graag deze blog gebruik om een beetje reclame voor de Leuvense horeca te maken. Die mensen kunnen momenteel echt een duwtje in de rug gebruiken. Vanavond haalden mijn vriend en ik ons avondmaal af bij Het Moorinneken. En ik denk dat deze foto’s voor zichzelf spreken: de asperges waren heerlijk én supergemakkelijk om klaar te maken (au bain-marie!). Dit aspergeseizoen geniet ik echt volop van het ‘witte goud’! En mijn vriend was ook erg te spreken van zijn koude schotel met buffelmozzarella en Coppa. Die koekjes als dessert waren een fijne geste.
Puzzelvooruitgang:
En de obligate zonsondergang:
Het ontbijt in Hotel Central is iets minder overvloedig dan dat in Montreux, maar dat viel te verwachten. Gelukkig is er heerlijke Zwitserse kaas! We besluiten vandaag de stad achter ons te laten en een uitstapje te maken naar Mount Rigi. Helaas heeft mijn vriend mijn verkoudheid overgenomen. We zijn dus allebei niet in topvorm en het blijft belachelijk: lopen snotteren bij temperaturen van meer dan 30 graden.
Mount Rigi bereiken is een hele expeditie op zich. Om 10.25u nemen we vanuit Luzern de boot naar Vitznau en vanuit Vitznau nemen we de tandradbaan naar het station Rigi Kulm. Rigi Kulm bevindt zich op 1748 meter boven de zeespiegel.
Ondertussen is het middag, maar honger hebben we nog niet (die Zwitserse kaas vult stevig). We drinken een appelwijn in het lelijke self service restaurant met het prachtige uitzicht en smeren ons goed in tegen insecten. We beklimmen de grote zendmast die vlak langs het self service restaurant en zijn beiden onder de indruk van het prachtige panorama dat zich aan onze voeten uitstrekt.
Tijd om de benen te strekken! We wandelen op het gemak terwijl we onderweg de schoonheid van de natuur in ons opnemen. We ontmoeten zelfs wat koeien met die zonder tegensputteren met ons op de foto willen.
Het middaguur is al stevig gepasseerd wanneer we een hongertje voelen opkomen. We komen terecht in Bärg Gnuss, een mooie berghut met vriendelijke personeel. Alleen was het een vergissing om minestrone te bestellen: de soep was gloeiend heet en koelde maar niet af omdat de buitentemperaturen zo hoog waren.
We wandelen tot aan Rigi Kaltbad-First, vooral gekend om wille van de prachtige Spa & Welness faciliteiten. We werpen een blik op de prachtige baden, maar hebben geen tijd om hier een paar uurtjes te verblijven. Misschien een ideetje voor een volgende keer!
Kwestie van zoveel mogelijk verschillende vervoermiddelen op één dag uit te proberen, nemen we de Weggis kabelbaan naar beneden. Het uitzicht (dat hadden jullie zeker niet verwacht) is alweer fabuleus. Beneden aangekomen, hebben we nog vijf minuten om de boot van 17.10u naar Luzern te halen. Gelukkig loopt de weg naar de boot bergaf. 😉 We halen het net, maar het is drummen om nog een plekje op de boot te veroveren.
Terug in Luzern vind ik dat het hoog tijd is voor een ijsje! Google beveelt ons Bachmann Gelateria am Quai aan. En wie ben ik om de wijsheid van Google in twijfel te trekken? We zoeken ons een plekje in het groene gras, terwijl het rondom ons gonst van de bedrijvigheid: het Blue Balls Festival is in volle gang en we zijn niet de enigen die in het gras van een ijsje zitten te genieten. Het is er het weer voor!
Voor het avondmaal kiezen we een typisch Zwitsers gerecht uit: sushi! Haha, neen, we hebben vandaag niet zoveel zin in een typisch stevig Zwitsers gerecht. Wat rauwe vis en rijst past beter bij de huidige temperaturen. We vinden een plekje op het terras van Sushi Negishi niet ver van ons hotel. Jammer dat het terras langs een drukke weg ligt, want de sushi is echt lekker en met wat moderne varianten (zwarte rijst en zo).
We sluiten de dag af met een whisky sour op het terras van de ons intussen vertrouwde Seebar. Het blijft voor mij opmerkelijk hoe slecht de Zwitserse service is. We moeten echt alle moeite van de wereld doen om de aandacht van één van de talrijke obers te trekken om onze bestelling te plaatsen.
Een groepje speelt op het podium voor de Seebar (yep, Blue Balls Festival), maar hun muziek kan me minder bekoren dan de zangeres van gisteren.
Aangezien we allebei ziek en moe zijn, houden we het bij één drankje en besluiten we vroeg te gaan slapen. Hopelijk voelen we ons morgen wat beter!
Lekker lang uitgeslapen vandaag en alhoewel ik zelf geen moeder ben en ook volstrekt geen ambities in die richting heb, zag ik er geen graten in mezelf en mijn vriend te trakteren op een heerlijke brunch van Convento Food ter ere van alle moeders op de wereld, voor wie het in deze periode ongetwijfeld nog harder zwoegen is dan gewoonlijk. Het brunchpakket van Convento Food was, naar goede gewoonte, erg copieus. Jawel, al het onderstaande heerlijks zat in één pakket:
Natuurlijk kregen we dat met z’n tweetjes niet op, dus bewaarden we een deel voor ‘s avonds.
Na de brunch probeerde ik mijn vriend te overtuigen om een wandeling in de buurt te maken, maar hij vond onze uitgebreide fiets- en wandeltocht van zaterdag al genoeg lichaamsbeweging voor één weekend. Geen erg, het is ook best leuk om in mijn eentje te gaan wandelen. Een fijne podcast in de oren en een externe batterij voor mijn iphone, meer heeft een mens niet nodig.
Ik inspireerde me voor mijn route op deze Vlierbeekwandeling, al liet ik de Abdij zelf links liggen. Ik was vooral onder de indruk van het prachtig stukje groen dat de Kesselberg bood. Ongelooflijk dat ik deze heuvel die zo dichtbij ligt, nog nooit eerder had beklommen. Een zeer mooie, en aangename plek, waar ik graag nog eens met mijn vriend naar terugkeer.
Op de terugweg langs het provinciedomein kwam ik een bekend koppel tegen met wie ik een praatje deed. De gespreksonderwerpen focussen zich tegenwoordig natuurlijk voornamelijk op de coronacrisis, maar het doet altijd deugd bekende gezichten te zien.
Voor het avondmaal aten we de overschotjes van de brunch en de risotto van Sud Sud Bistro op. We eindigden de dag met een aflevering van Westworld. Een serie met zeer sterke acteerprestaties, waarvan ik nog altijd twijfel of het verhaal mij nu aanspreekt of niet.
Om optimaal te profiteren van deze zalig zonnige zaterdag fietsten we naar de Plas van Rotselaar om van daaruit de twaalf kilometer lange Demer- en Dijlewandeling te doen. Al goed dat we een flinke laag zonnecrème opgedaan hadden, want de zon had er duidelijk zin in vandaag. Om te vermijden dat we langs saaie betonwegen zouden fietsen, had ik deze keer een kleine lus gemaakt van fietsknooppunten, in de hoop zo nieuwe, leuke plekjes te ontdekken. En dat bleek een goed idee, want onderweg fietsten we langs prachtige fietspaden (bijzondere vermelding voor het prachtige Vuntpad) langs het water en doorheen de velden. Mét speciale vermelding voor de buurtbank over de Vunt, die helaas momenteel afgesloten is. Vlak voor onze bestemming konden we de prachtige Donjon Ter Heyden bewonderen. Tot mijn spijt lukte het nét niet om de ganse weerspiegeling van de toren in het water op mijn foto te krijgen.
We lieten onze fietsen achter aan de Plas en trokken te voet verder. Met een stevige wandeling in het vooruitzicht leek het ons een goed idee nog wat extra suikers in te slaan. Gelukkig vonden we ‘t IJshoorntje op onze weg. De krachten die we opgebruikt hadden tijdens het fietsen, konden meteen weer aangevuld worden met heerlijk malaga-ijs.
Het begin van de wandeling, viel eerlijk gezegd een beetje tegen. Het vlakke landbouwlandschap werd al snel een beetje eentonig. Het was warmer dan verwacht en we snakten ernaar de vlakke zon en de stoffige velden in te ruilen voor een beetje schaduw. Helaas, daarvoor moesten met nog meer dan een uur verder wandelen. De wandeling bracht ons langs pittoreske kerkjes in Rotselaar en Wakkerzeel en langs de weide van Rock Werchter, die deze zomer jammer genoeg leeg zal blijven.
De eerste rivier die we op ons pad tegen kwamen was de Dijle, maar het was de Demer die voor het meest pittoreske deel van de wandeling zorgde, met een prachtig wandel/fietspad op de dijken langs haar oevers. De wilde bloemen bloeiden uitbundig en het was alsof iedereen uit de buurt hier aan het wandelen en fietsen was. Bijzondere vermelding voor de Demertrefplaats in Werchter, een zwevend wandelpad tussen de bomen, opgetrokken uit cortenstaal, aan de vroegere pleisterplaats voor scheepstrekkers. Zeer mooi.
We staken de soldatenbrug over en maakten de kring van onze wandeling rond. We haalden onze fietsen op aan de Plas en fietsten terug langs hetzelfde pad langs de Demer waar we even voordien nog gewandeld hadden. Het was ondertussen al vijf uur in de namiddag en merkelijk minder druk. Vermoedelijk waren al de fietsers en voetgangers die we eerder op de dag tegen gekomen waren nu aan het aperitieven bij de barbecue. Aan fietsknooppunt 30 kochten mijn vriend en ik, op aanraden van een collega, verse aardbeitjes bij de boer. Altijd lekker! We fietsten langs het kanaal terug naar Leuven en langs de Balk van Beel verder het centrum in. Ik had immers tapas besteld bij Sud Sud Bistro. Af te halen rond 18u. En jawel, stipt om 18u stonden we aan het afhaalraam en kregen we een grote papieren zak met allerlei lekkers mee.
Dit zat er in onze zak:
Uiteraard was dit wat veel om met twee personen op te krijgen, dus de moussaka en de risotto gingen rechtstreeks de koelkast in. De garnaalkroketjes bleken een bron van stress te zijn. De garnaalkroketjes van Zappaz had ik de vorige keer zonder problemen opgewarmd in de oven, maar daardoor waren ze wat bleekjes uitgevallen en helemaal niet zo krokant. Ditmaal probeerden we, bij gebrek aan friteuse, de garnaalkroketjes in een schaal met een laagje olie in de oven op te warmen. Uiteindelijk duurde het vrij lang tot de garnaalkroketjes goudbruin waren en doordat ik ze een paar keer had moeten omdraaien in de schotel met olie waren zo ook een beetje uiteen gevallen, maar de smaak had niet geleden onder dit ietwat moeizame proces. Misschien de volgende keer toch proberen de kroketjes te bakken in olie verhit in een wok. De patatjes en gehaktballetjes waren zeer smaakvol en ja, hummus en tzatziki, da’s natuurlijk altijd lekker.
De dag sloot ik af met een historische gebeurtenis: ik woonde voor de eerste keer in mijn leven een virtueel verjaardagsfeestje bij. Een collega en haar tweelingzus vierden hun verjaardag via Google hangouts. Helaas, geen wilde party met stripper deze keer, alhoewel ze aan de andere kant van het scherm wel verse kokosnoten met rum aan het drinken waren. Jaloers! Er was een gedeelde Spotify playlist om samen te dansen en het was leuk om zo toch een beetje mee te kunnen vieren. Maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik het na een dik half uur voor bekeken heb gehouden. Nothing beats the real thing!
PS: De fietsknooppuntenroute die we volgden: 33 – 80 – 4 – 81 -40 -41 – 66 – 67 – 71 – 72 – 30 – 35 – 31 – 93 – 12
Gelukkig deze vrijdag een iets minder drukke agenda dan de voorbije dagen. Sinds de coronacrisis toesloeg, kom ik makkelijk aan meer dan tien werkuren per dag. Ik vrees zelfs dat elf meer de regel dan de uitzondering aan het worden is. En ja, ik besef maar al te goed dat de balans werk-privé momenteel niet de juiste richting uitgaat, maar het is zo verleidelijk om ‘s avonds na het eten en de avondwandeling opnieuw achter de pc te kruipen en nog snel wat mails te beantwoorden. Probleem is: ik ben niet de enige die er zo over denkt. Het is ontstellend hoe vaak ik ‘s avonds laat nog nieuwe mails binnen krijg of antwoorden op mails die ik net verstuurd heb. En voordat je het weet heb je er weer twee uur avondwerk op zitten.
Maar goed, vandaag mooi om 17u gestopt met werken voor een videochat met de zus en nichtjes van mijn vriend. Ze wilden ons graag het resultaat van hun doe-het-zelf chocoladebox tonen. Een cadeautje van mijn vriend en mezelf. Want ik mag er niet aan denken dat ik als ouder ganser dagen dingen zou moeten bedenken om mijn kinderen bezig te houden. Zelf chocolade truffels maken, leek me een geweldige manier om de jongedames bezig te houden. En ik was blij om horen dat ze alle drie heel enthousiast waren over het cadeautje.
We rondden het gesprek op tijd af omdat ik om 18u ons avondmaal bij Van De Weyer moest ophalen. De asperges met zeeduivel in roomsaus met witte wijn en garnaaltjes waren heerlijk! En de portie was behoorlijk riant. Qua prijs-kwaliteit dik in orde, en dat op een paar passen afstand van ons appartementje! Ook het koninginnenhapje met frietjes viel bij mijn vriend in goede aarde.
En ja, we hadden eigenlijk allebei genoeg gegeten, maar serieus, wie kan neen zeggen tegen die overheerlijke mojitosorbet van Decandenza? Opvallende toevoeging aan het straatbeeld: pijlen die de wandelrichting aangaven ter voorbereiding van de heropening van de winkels op 11 mei. Ik ben blij voor de winkeliers dat ze opnieuw hun waren aan de man/vrouw mogen brengen, maar ik vrees eerlijk gezegd dat veel mensen nog in hun kot zullen blijven. De gevolgen van deze crisis zullen we ongetwijfeld nog jaren met ons meedragen.
Puzzelvooruitgang:
