Lekker vroeg opgestaan om op tijd de trein naar Brussels Airport te nemen. Om 6.50u rijdt onze trein het station van de luchthaven binnen. Onze reisgenoten zijn nog onderweg vanuit Limburg, dus daar moeten we nog even op wachten. We begeven ons alvast naar de Tui balie. Voor mij de eerste keer dat ik met deze luchtvaartmaatschappij vlieg. Ik realiseer me dat ik één cruciaal ingrediënt ben vergeten om van deze reis een succes te maken: een insectenafweermiddel. Gelukkig is er een apotheek op de luchthaven die open gaat om 7u. Ik ben duidelijk niet de enige die iets vergeten is, want er staan al enkele mensen te wachten tot de apotheek opent.

Net wanneer ik mijn insectenafweermiddel heb gekocht, arriveren mijn broer en zijn vriendin. We checken onze valiezen in bij check-in balie 11, die zich bevindt in een gedeelte van de luchthaven waar ik zelf nog nooit geweest ben. Naar goede gewoonte word ik er bij de security weer uitgepikt voor een springstoffencontrole. Verder verloopt alles vlotjes.

We kopen iets om te ontbijten en begeven ons al naar onze gate. Het is best een eind stappen, dus veel tijd op overschot hebben we niet meer, ondanks de ruime marge die we ingecalculeerd hebben. Gelukkig is er nog net genoeg tijd op overschot om mijn favoriete groene smoothie te kopen!

Wanneer we staan aan te schuiven in de rij om te boarden, merken we een verlaten rolkoffer op. Zomaar op z’n eentje in de rij. Verdacht! We vragen rondom ons of het koffertje misschien van iemand is, maar krijgen weinig reactie. Dus neem ik het koffertje en loop ermee langs de rij wachtenden. Blijkt dat een verstrooide vogel zo druk bezig is met het eten van zijn pizza, dat hij zijn koffertje uit het oog verloren is. Tsss.

Onze vlucht vertrekt mooi om 9.35u en verloopt verder probleemloos. Het Tui eten is zelfs aanvaardbaar, alleen denk ik dat onze stewardess een slechte dag had, de hele vlucht kon er geen glimlach vanaf. Om 14.15u landen we op de luchthaven van Varadero, alwaar we kennis maken met de tropische hitte en vieze toiletten van Cuba.

Bij de grenscontrole heb ik meteen de gelegenheid om het stof van mijn Spaans te blazen. De ietwat nors kijkende dame vraagt me waar ik Spaans geleerd heb en er kan zelfs een glimlach af wanneer ik zeg: “En Belgica!” Een goed begin van de trip.

De verwachte lange wachtrijen bij de douane blijven uit en mijn broer, zijn vriendin, mijn vriend en ikzelf staan rapper buiten dan verwacht. We wisselen euro’s om in Cubaanse pesos in het wisselkantoor aan de luchthaven en nemen dan een taxi naar Havana, onze eerste stop van deze trip. Eerste uitdaging: onze twee valiezen en twee grote trekrugzakken in de koffer krijgen. Mits wat wringwerk lukt dat en we zijn vertrokken voor een mooie rit die meteen een eerste kennismaking is met het Cubaanse landschap.

De rit naar Havana verloopt vlot, maar eens in de stad, is het zoeken om onze casa particular te vinden. Onze taxichauffeur moet een paar keer stoppen om de weg te vragen, maar uiteindelijk vinden we de juiste straat. Ik moet toegeven dat de straat waarin onze casa zich bevindt, niet meteen vertrouwen uitstraalt. De stoep is kapot, de huizen zijn vervallen, de straat wemelt van de broodmagere straatkatten en er liggen overal bergen vuilnis. Mijn eerste gedacht is: rechtsomkeert maken en elders onderdak zoeken.

Het gebouw van onze casa is echter één van de weinige huizen in de straat met een laagje verf en ziet er in redelijk goede staat uit. Eens we binnen zijn, haal ik opgelucht adem. We worden vriendelijk onthaald en de kamers zijn niet bepaald luxueus te noemen, maar proper en voorzien van alles wat we nodig hebben. Er is zelfs airco.

Ondertussen is de dag al flink gevorderd en zijn we allemaal moe na de lange vlucht. We wandelen vanuit onze straat naar het Capitolio (een gebouw dat duidelijk geïnspireerd is op het Amerikaanse Witte Huis) en bewonderen de door de avondzon belichte, kleurrijke gevels van de koloniale woningen. Het is duidelijk dat Havana een stad is van contrasten.

Voor het avondmaal gaan we naar een restaurant ons aanbevolen door onze gastvrouw van de casa: Restaurant D’Lirios. We hadden ons niet meteen verwacht aan een poepchic restaurant met een fancy interieur en piekfijn in uniform uitgedoste bediening.

De bediening is erg vriendelijk en ik besluit al de waarschuwingen over wat al dan niet te eten in Cuba in de wind te slaan en bestel mij een surf and turf. Ik durf het zelfs aan het rundvlees à point te bestellen. Als het niet bevalt, zijn dat zorgen voor morgen. We trakteren onszelf op onze eerste Cubaanse cocktails en smullen van onze gerechten.

De porties bij D’Lirios zijn trouwens enorm. Ik krijg maar een vijftig procent op van wat op mijn bord ligt. Die hapjes als voorgerecht waren duidelijk een vergissing… Overal rondom ons, zien we dat Cubanen een doggy bag vragen om hun overschot mee naar huis te nemen, maar dat kunnen wij als toerist natuurlijk niet doen. Met pijn in het hart, moet ik de strijd staken en de helft van mijn bord terug naar de keuken sturen.

Als afzakkertje drinken we een glaasje rum. We bestellen één van de duurdere rum-soorten op de kaart: Havana Club Maestro. Een schot ik de roos! Terwijl wij genieten van dit staaltje Cubaans vakmanschap, flambeert één van de obers vlakbij ons een gerecht. Gratis entertainment!

Tot slot moet ik nog iets zeggen over de toiletsituatie in het restaurant. Bij de ingang van het toilet zit een dame die iedere toiletgebruiker twee kleine velletjes toiletpapier aanbiedt. Veel te weinig om mijn verwende westerse poep af te vegen, dus neem ik mijn eigen papieren zakdoekjes mee. De toiletten zelf zijn met van die lage deurtjes uitgerust, waar je bijna over kan kijken als je op je tippen staat. En: de grootste cultuurschok van allemaal: het toiletpapier moet in een aparte emmer gegooid worden, anders raken de leidingen verstopt.

We zijn alle vier heel moe, dus na het avondmaal keren we terug naar onze casa. Alwaar we moeten vaststellen dat ons eigen toilet niet kan doorgespoeld worden. En we hebben er nochtans op gelet het papier in het emmertje te gooien! Gelukkig hebben noch mijn vriend, noch ikzelf een grote boodschap gedaan. We besluiten gewoon te gaan slapen en de situatie morgen aan te pakken.