Wandelen in Meerdaalbos

Zondag hadden mijn vriend en ik afgesproken met onze vrienden om samen met hun ondertussen niet meer zo kersverse baby een wandeling te maken in Meerdaalbos. Mijn vriend en ik fietsten naar hun woonst in Heverlee en vandaar reden we samen met de wagen naar de Zoete Waters, het vertrekpunt van onze wandeling. We kozen een kinderwagenvriendelijke route uit en genoten van het prachtige bos rondom ons. Ik vergeet altijd dat we vlakbij Leuven zo’n mooie natuur ter beschikking hebben. Zulke momenten herinneren me eraan dat ik opnieuw moet proberen wat meer vrije tijd te creëren in mijn agenda. Het kan niet de bedoeling zijn dat ik één weekend op twee zit te werken…

De wandeling was perfect wat ik nodig had om de gedachten te verzetten en we kregen zelfs een streepje zon te zien. Da’s meer dan we op voorhand hadden durven hopen, op basis van de weersvoorspellingen. De baby gedroeg zich eveneensfantastisch. De ganse wandeling geslapen als een roosje. Een modelbaby, ik zeg het.

IMG_3230

IMG_3231

Eigenlijk hadden we afgesproken om samen iets te gaan eten na de wandeling, maar kijk, stiekem hadden onze gastheer en gastvrouw eten voor ons voorzien. Huisgemaakte lasagne op basis van een recept van Jeroen Meus, daar zeggen wij geen neen tegen! We bleven gezellig kletsen tot het neefje en nichtje van onze vriendin langs kwamen om met de lego te spelen. Onze vriend beschikt namelijk over een zeer indrukwekkende collectie zelf in elkaar geknutselde kastelen. Iets waar elke verzamelaar jaloers van zou worden. Chapeau dat hij het aandurfde die collectie bloot te stellen aan twee kinderen van zes en vier jaar oud.

IMG_3236

We namen afscheid van al dat jong geweld en spraken af zeker nog eens opnieuw te gaan wandelen.

After work met cava en risotto!

Eindelijk een betere locatie gevonden voor onze traditionele after work: het terras van het Muntpunt Grand Café. Echt blij om à la Mort Subite en de Scott’s Bar definitief achter ons te kunnen laten. Bye, bye, slechte en onverschillige bediening en slecht afgewassen glazen! We profiteerden van de laatste zonnestralen op donderdag om gezellig met zijn allen te drinken op de voorlaatste dag van de werkweek. Ook fijn: er zaten eens wat nieuwe gezichten bij de afterworkers. Altijd leuk om wat nieuwe collega’s te leren kennen. Met de reorganisatie zijn er massaal veel nieuwe mensen aangenomen, waarvan ik tot mijn scha en schande nog niet eens één derde ken, laat staan dat ik weet waarmee ze hun dagen vullen. Ideaal om mijn netwerk dus wat uit te breiden, zo’n after work. 😉 Zelfs de grote baas kwam even langs om op een flesje cava te trakteren. (Wellicht geïnspireerd door het feit dat hij mij met een ijsemmer met daarin een fles cava zag komen aandragen. Ik geloof in leading by example. ;-))

Toen de laatste zonnestraal achter de Brusselse gebouwen verdwenen was, werd het echt te koud om nog buiten te zitten en verkasten we naar binnen, om uiteindelijk met een groepje van acht die hards de straat over staken om te eindigen in de Ricotta & Parmesan, alwaar ik genoot van een heerlijke risotto aux cèpes et jus de veau.

En als kers op de taart pikten mijn collega en ik op de terugweg naar Leuven mijn vriend met de trein op aan de luchthaven van Zaventem. Soms zit alles mee!

De Vooruit vernieuwd!

Woensdag had ik de eer en het genoegen aanwezig te zijn bij de officiële opening van de nieuwe ­inkombalie van kunstencentrum Vooruit en het gloednieuwe open atelier gelegen in de voormalige snoepwinkel Temmerman. De Vooruit was de laatste jaren voortdurend in verbouwingsmodus en alhoewel deze dubbele opening niet het einde betekent van de renovaties en uitbreidingen, vormt deze wel het voorlopige sluitstuk van het masterplan voor de Vooruit.

De nieuwe inkombalie zorgt voor een veel duidelijker onthaal en door de balie van plaats te veranderen, ontstaat er een plein dat aansluit bij de straat. Grote fan ook van het kunstwerk van Christoph Hefti: een omgekeerde rode loper die uit maar liefst 35.000 tegeltjes in 11 kleuren bestaat. Je kan er gewoon naar blijven kijken. En dan moet ik ook een dikke pluim geven voor het werk van DIAL Architects, die functionaliteit met ecologisch bewustzijn wisten te combineren. Prachtig om te zien hoe de details van de oude Vooruit terug komen in de nieuwe. Zeer kwaliteitsvolle architectuur.

Na het officiële gedeelte met speeches van minister Gatz en ongeveer elke Gentse politicus in het schepencollega, werden we getrakteerd op een glaasje en mochten we de getransformeerde snoepwinkel gaan bewonderen. Zeer mooi, al dat hout.

IMG_3197

IMG_3202

IMG_3204

IMG_3205

IMG_3207

IMG_3209

IMG_3210

IMG_3220

IMG_3221

Als kroon op deze zeer boeiende namiddag, waren mijn collega’s en ikzelf uitgenodigd voor een lunch. Vanaf het balkon genoten we van het zonnetje en het uitzicht op de Gentse waters. Tof concept trouwens, zo’n buffet. Voor elk wat wils! Natuurlijk volgden er tijdens de lunch nog wat speeches. De dankwoorden vlogen over en weer en het ontroerde me oprecht om te zien hoe trots de architect op zijn werk was. Niet elk bouwproject hoeft in ruzie en vertraging te eindigen!

IMG_3213

IMG_3214

IMG_3215

IMG_3216

IMG_3218

Bonsoir Clara

Gisterenavond had ik een dinner date met een collega. Sinds we niet meer in hetzelfde team zitten, zien we elkaar niet meer zo vaak, dus proberen we regelmatig af te spreken om bij te praten. Helaas was het al van vorig jaar geleden dat het gelukt was tijd vrij te maken voor een afspraak. Mijn vriendin werkt halftijds en reist veel, waardoor het niet zo makkelijk is een datum te prikken. Komt daar nog eens bij dat onze oorspronkelijke afspraak op 2 april in het water viel door de sociale acties bij Skeyes (seriously, why can’t you guys work things out?).

Maar… Uitstel was in dit geval zeker geen afstel. We genoten van het heerlijke eten bij Bonsoir Clara, deelden onze wederzijdse reiservaringen van de voorbije maanden en wisselden reistips uit voor de toekomst. Superavond in goed gezelschap. Daar teken ik voor!

Pavé de cabillaud rôti, potée de choukal à la patate douce et bouillon de crevettes grise:
IMG_3185

Crème Brûlée
IMG_3187

14.088 stappen

En dat op een doordeweekse werkdag, waarop ik gemiddeld zo’n 7000 stappen haal. Met dank aan de onverlaat die het nodig vond een vuurtje te stoken vlakbij een seinkast van de NMBS in Brussel Noord. Niet dat ik een grote fan ben van die stappentellers en het getal van 10.000 heb ik altijd redelijk arbitair gevonden, maar hey, op het werk is er een actie om gezamenlijk virtueel tot in Azerbeidzjan te stappen en ik heb me door louter peer pressure laten overhalen om die stappentellerapp in kwestie te installeren, zodat ook mijn stappen meetellen. Deze dinsdag was alvast een topdag voor de stappentellers onder ons. Azerbeidzjan, here we come!

‘s Ochtend had ik bij het afzetten van de flight modus van mijn iphone al meteen in de mot dat er stront aan de knikker was: 50 ongelezen whatsapp berichten, dat kan maar één ding betekenen: treinproblemen. Waar ik echter niet op had gerekend, was dat in volle ochtendspits het treinverkeer op de Noord-Zuidverbinding helemaal zou plat liggen. Nu, ik had mijn laptop van het werk bij, dus in principe kon ik thuis werken, maar ik had een vrij belangrijke vergadering om 9.30u en een vergadering die ik echt niet kon missen om 12u. Dus besloot ik het erop te wagen en mij naar het station van Leuven te begeven.

In het station zelf had ik vrij snel een trein: die van 8.35u met nog niet eens zo veel vertraging. Ik had zelfs zitplaats op de trein, dus op dat vlak zat het mij al mee. Van andere collega’s kreeg ik berichten dat ze tevergeefs op een trein hadden gewacht en dan maar onverrichter zaken naar huis waren gekeerd. Mijn trein reed aan een slakkengangetje, maar gelukkig kreeg ik een mailtje dat de vergadering van 9.30u uitgesteld was naar 10.30u. Dat leek me ruimschoots haalbaar. En zelfs toen de trein verdacht lang bleef stilstaan vlak voor Schaarbeek zag ik het nog helemaal zitten. Ik kreeg immers van collega’s uit Leuven die een vroegere trein genomen hadden, bericht dat ze, met serieuze vertraging, in Brussel-Centraal waren aangekomen.

We sukkelden langzaam verder tot in het station van Schaarbeek, waarop de conducteur omriep dat Schaarbeek geen halte was en dat er zeker niemand mocht afstappen. Ik was ondertussen aan het werken op mijn laptop via mijn mobiele hotspot, dus het kon me allemaal niet zo heel veel deren. Ik was nog steeds ruimschoots op tijd voor de naar 10.30u uitgestelde vergadering. Tot de melding kwam dat onze trein zou omgeleid worden en niet zou stoppen in Noord en Centraal. Dus reizigers voor die bestemmingen: gelieve allemaal af te stappen in Schaarbeek. En verder veel succes ermee. Of zoiets.

Enfin ja, niets aan te doen, uiteraard. Dus ik stap af, samen met massaal veel andere mensen. Het was duidelijk dat er nog een paar andere treinen hun reizigers in Schaarbeek gelost hadden, want nog nooit zoveel volk in het station van Schaarbeek gezien. Ik zocht meteen op welke tram ik naar Brussel-Centraal kon nemen en kijk, een meevaller, tram 92 stond al te wachten vóór het station van Schaarbeek. Helaas was ik duidelijk niet de enige gestrande reiziger die via Google maps had opgezocht welke tram te nemen, want die tram was voller dan vol. Ik zag het echt niet zitten om daar nog bij te wringen en voegde me dan maar bij de colonne wandelende reizigers die richting Noord liepen. De zon scheen en het was niet te warm. Ideaal voor een stevige wandeling.

Van Schaarbeek naar Brussel-Centraal is het zo’n vijftig minuten stappen, dus die vergadering om 10.30u zou ik niet meer tijdig kunnen halen, maar misschien kon ik onderweg nog wel ergens een bus of tram nemen. Ik had natuurlijk ook kunnen uitvissen hoe ik één van die massaal in het Brusselse straatbeeld aanwezige steps aan de praat zou kunnen krijgen. Maar de dag voordien was er iemand verongelukt met zo’n ding en eerlijk, als ik zie hoe die steps door de Brusselse straten scheuren, snap ik best dat daar ongelukken van komen. Ik besloot voor de gezondste en veiligste optie te kiezen: te voet!

Onderweg kwam ik een vriendelijke dame tegen die in hetzelfde gebouw als ikzelf werkte en zo werd het een fijne wandeling met twee. Ik was zelfs maar tien minuten te laat op mijn vergadering!

20 dingen die ik graag doe

En wanneer ik deze het laatst deed. Geïnspireerd door Leen.

  1. Op reis gaan. (een dikke week geleden)
  2. Afspreken met vrienden. (woensdag)
  3. Een sterrenrestaurant bezoeken. (februari 2019)
  4. Cocktails en bubbels drinken. (donderdag)
  5. Feestjes geven. (vorig jaar)
  6. Naar feestjes gaan. (donderdag)
  7. Dansen. Salsa, bachata, rueda de casino, rock and roll, buikdansen,… Of gewoon uit de bol gaan op een stevig rock of metal nummer. (vrijdag)
  8. Fotograferen. (vorige week zaterdag)
  9. Talen leren. (dagelijks via Duolingo)
  10. Bloggen. (vandaag)
  11. Naar podcasts luisteren. (vandaag)
  12. Gezelschapsspelletjes spelen. (december 2018)
  13. Snorkelen. (april 2019)
  14. In de zee zwemmen. (april 2019)
  15. Squashen. (vorig jaar)
  16. Wandelen in de natuur. (april 2019)
  17. Musea bezoeken. (zaterdag)
  18. Ontspannen in een wellness centrum. (februari 2019)
  19. Strips lezen. (te lang geleden, ik moet dringend het stof van mijn stripcollectie blazen)
  20. Naar de film gaan. (april 2019)

Van Milaan naar Lugano – 1 april 2019

Ik ga er niet om liegen: het opstaan om 6u deed pijn, veel pijn. We pakken onze spullen bijeen en zorgen dat we na het uitchecken in pole position staan wanneer het ontbijt opent om 6.30u. In een snel tempo steken we wat eieren en fruit binnen om ons vervolgens naar het station van Milaan te begeven.

IMG_2338

IMG_2339

We zijn mooi op tijd voor de trein van 7.10u, die stipt vertrekt op het voorziene uur. Helaas doet zich onderweg een klein akkefietje voor met een passagier die onwel wordt en dient geëvacueerd te worden. Daardoor lopen we meer dan een half uur vertraging op, die we onderweg niet meer kunnen inlopen. Mijn vriend zal dus zeker te laat zijn voor zijn conferentie in Lugano.

In Lugano aangekomen is het even zoeken naar de makkelijkste weg om naar ons hotel te geraken. Het hotel bevindt zich vlakbij het station, dus op papier lijkt dit een makkelijke opdracht. Lugano is echter gebouwd op verschillende heuvels die aflopen naar het meer, waardoor de hoogteverschillen aanzienlijk zijn en het niet altijd even makkelijk is om googlemaps correct te interpreteren.

Gelukkig moeten we niet al te lang zoeken en vinden we het Federale Hotel snel. We zijn blij om aan de receptie te vernemen dat we al dadelijk op de kamer mogen. Kunnen we ons wat opfrissen alvorens aan de dag te beginnen. Mijn vriend vertrekt naar zijn conferentie en ik neem mijn spullen bijeen om Lugano te verkennen.

Ik begin mijn bezoek aan Lugano met een moment van bezinning in de met mooie fresco’s versierde kathedraal. Vanaf het terras van de kathedraal heb je ook een mooi uitzicht over het meer. Ik wandel door de kronkelende straatjes verder naar beneden tot aan de oever van het meer. Mijn eerste indrukken van Lugano zijn zeer positief: wat een charmant stadje! De stralende lentezon op mijn gezicht helpt natuurlijk ook.

IMG_1087

IMG_1092

IMG_1095

IMG_1100

IMG_1105

IMG_1112

IMG_1115

IMG_1117

IMG_1121

IMG_1124

IMG_1126

Langs de oevers van het meer loop ik verder tot aan het LAC (Lugano Arte e Cultura) museum, een hypermodern gebouw dat me wel kan bekoren. Ik loop de Kirche Santa Maria degli Angioli binnen die van boven tot onder beschilderd is met schitterende fresco’s van de hand van Bernardino Luini, een leerling van Leonardo da Vinci. Zeer indrukwekkend. In de kerk is een dame bezig met de restauratie van de fresco’s, een precisiewerkje dat niet aan mij besteed zou zijn.

IMG_1143

IMG_1152

IMG_1159

IMG_1164

IMG_1191

IMG_1192

IMG_1196

IMG_1199

IMG_1204

IMG_1206

IMG_1208

Door een groep toeristen te volgen ontdek ik naast de kerk een oude pandgang van een klooster die nu ingewerkt is in de binnentuin van een appartementencomplex. In de pandgang ontdek ik redelijk goed bewaard gebleven overblijfselen van fresco’s uit de 16de eeuw. De fresco’s getuigen van de rijke geschiedenis van Lugano.

IMG_1226

IMG_1227

IMG_1229

IMG_1230

IMG_1232

IMG_1233

De zon blijft haar beste beentje voorzetten en ik zet mijn tocht verder langs het meer in de richting van een mini-versie van de Geneefse Jet d’Eau. Ik wandel op mijn gemak en hier en daar las ik op een bankje een pauze in om te genieten van het mooie uitzicht op het meer en de bergen. Wat een fantastische plek moet dit wel niet zijn om te wonen. Wat mij betreft is Lugano mooier dan Genève. De sfeer in Lugano is ook gemoedelijker dan in het chique Genève.

IMG_1235

IMG_1237

IMG_1241

IMG_1247

IMG_1254

IMG_1255

De promenade langs het meer stopt bij de Jet d’Eau, dus noodgedwongen keer ik op mijn stappen terug. Ik loop de promenade in de omgekeerde richting af tot het uiterste puntje van Parco Ciani, alwaar mensen in badpak zitten te zonnen. Jawel, zo warm is het dus. Na deze fijne wandeling heb ik wel een gelato verdiend, denk ik zo. Via googlemaps kom ik terecht bij -9° Gelato Italiano, een prachtige winkel alwaar het ijs uit van die klassieke zilverkleurig tonnetjes geschept wordt. Ik zet me buiten op hun terras en smul van mijn ijsje met mango en melkchocolade.

IMG_1259

IMG_1270

IMG_1272

IMG_1277

IMG_1294

IMG_1298

IMG_1300

IMG_1303

IMG_1305

IMG_2349

Van mijn vriend krijg ik het bericht dat hij net in pauze is. Ik ben vlakbij (de conferentie vindt plaats in een gebouw in het Parco Ciani) en besluit even dag te zeggen tegen hem en zijn collega. Ze zijn zelfs zo vriendelijk om een beetje fruit voor mij te pikken van het buffet.

Omdat ik voor morgenochtend nog geen vervoer naar de luchthaven geregeld heb, besluit ik dit eerst af te handelen. Ik keer op mijn gemak terug naar het hotel en loop hier en daar nog een kerk binnen om het interieur te bewonderen. Om mezelf een steile klim naar boven te besparen, neem ik de funiculare. Een kort ritje dat me flink wat tijd uitspaart.

IMG_1326

IMG_1358

In het hotel informeer ik naar de mogelijkheden om op de luchthaven te geraken. Mijn vlucht vertrekt om 8.54u en het duurt (zonder file) ongeveer een uur om van Lugano in Malpensa Airport te geraken. De dame aan het onthaal zegt me dat ik zeker twee uur op voorhand op Malpensa moet zijn, maar dat lijkt me ietwat overdreven voor een korte Europese vlucht. Om half zes vertrekken, lijkt me redelijk. Ik informeer naar de kostprijs van een taxi en val bijna achterover wanneer de dame mij deze meedeelt: 280 CHF! Voor dat bedrag kan ik een paar keer op en af vliegen. Het alternatief is de shuttle bus naar de luchthaven, die kost slechts 25 CHF. Helaas heeft de shuttle bus één klein nadeel: deze vertrekt om 3.45u. Ik slik, maar besluit toch maar door te bijten. Opstaan om 3 uur ‘s nachts, daar wordt een mens hard van (ik háát vroeg opstaan).

Ik ga alvast poolshoogte nemen bij het station van Lugano om te kijken waar de bus vertrekt. Het lijkt me niet wenselijk om in het holst van de nacht met een valies en een zware rugzak aan een zoektocht te moeten beginnen. Ik zie vóór het station een kleine pendelbus staan met daarop Milaan Malpensa: gevonden!

IMG_1345

IMG_1348

Ik neem de funiculare terug naar beneden en ontmoet mijn vriend en zijn collega aan het conferentiecentrum om samen het avondmaal te nuttigen. We maken een korte wandeling door Lugano, want het is de eerste keer dat de collega van mijn vriend hier komt en het zou zonde zijn om niets van deze mooie stad gezien te hebben. Voor mij is het trouwens ook mijn eerste bezoek aan Lugano, maar na een halve dag rondwandelen, voel ik mij al een hele expert. Ik laat hen zelfs trots de door mij ontdekte fresco’s zijn.

IMG_1351

IMG_1349

IMG_1365

IMG_1367

Voor het avondmaal komen we terecht in een restaurant dat geheel toevallig dezelfde naam heeft als het hotel waarin we verblijven: Federale. Ik bestel een risotto met vis en paddenstoelen, kwestie van nog een laatste keer van de Italiaanse keuken te genieten. Eén van de betere risotto’s die ik al gegeten heb, trouwens. Mijn bord is leeg op een zucht. (Op het ijsje en fruit na heb ik sinds het ontbijt niets meer gegeten).

IMG_2374

Na dit heerlijke avondmaal heb ik nog net een plekje voor een gelato (wel iets minder lekker als die van deze namiddag). Decadent, ik besef het.

IMG_2375

Na nog een korte wandeling keren we met de funiculare terug naar het hotel, kwestie van toch nog een beetje slaap mee te pikken alvorens de wekker om 3 uur ‘s nachts afloopt. Ik zet alles klaar voor het vertrek zodat ik mijn vriend niet al te zeer moet storen in het holst van de nacht.

Dit onvoorziene uitstapje naar Lugano was wat mij betreft alleszins een schot in de roos.

Virtuoos Vlaanderen

Gisteren woonde ik in het stripmuseum een heel boeiende namiddag bij die in het teken van het doorgeven van vakmanschap stond. Vier meesters en hun leerlingen stelden trots hun vakmanschap voor en vertelden welke weg de leerlingen onder begeleiding van de meester hadden afgelegd en nog van plan waren af te leggen. Ik was erg onder de indruk van de diversiteit van het vakmanschap en de oprechte passie die al de aanwezigen uitstraalden. Of het nu over brood maken, ciseleertechnieken, de overlevering van de youyou of het historische metier van clown ging, de aanwezigen raakten gewoon niet uitgepraat over hun vak.

De namiddag was voor mij een echte eyeopener. Ik had geen idee hoeveel vakmanschap er in Vlaanderen aanwezig is en het was fantastisch om te zien welke inspanningen gedaan worden om dit schitterende immaterieel erfgoed niet verloren te laten gaan.

Wat mij het meest zal bijblijven is de zaghareet of youyou die doorheen het stripmuseum weergalmde en hoe elke vrouw getuigde vanuit haar eigen sterktes. Echt een kippenvel moment.

En natuurlijk mag er al eens gelachen worden:

We sloten de namiddag af met een rondleiding door het stripmuseum en een hapje en een drankje. Tijdens de receptie had een heel fijn gesprek met clown Bram, een sympathieke jongeling die hopelijk een fantastische carrière tegemoet gaat. Als souvenir van de dag mocht ik een in Bokrijk gebrouwen historische biertje op basis van havermout meenemen. Benieuwd of dit bij mijn vriend in de smaak zal vallen.

IMG_3162

IMG_3163

IMG_3178

Champagne, cocktails en een verjaardagsfeestje

Lang, lang geleden, toen ik nog een ander team leidde, deed ik de belofte om te trakteren op een fles champagne wanneer een bepaald project eindelijk zou afgerond zijn. Het was zo’n project dat maar bleef aanslepen en van zodra één horde genomen was, doken er weer twee nieuwe op. Het leek een never ending story. Ik verliet mijn team, verhuisde naar Genève, keerde terug naar België om een nieuw team te leiden en nog steeds kwam er geen witte rook. Maar, kijk, geduld is een mooie deugd: een paar weken geleden eindigde het project, na jaren aanslepen, succesvol.

Belofte maakt schuld, dus ik stemde af met de nieuwe teamverantwoordelijke hoe we dit heugelijke feit op gepaste wijze konden vieren. Ze ging meteen akkoord en stelde voor zelf ook een deel van de traktatie op zich te nemen. Sympathiek! Maar ik had van haar niet anders verwacht. We zijn in het voorbije anderhalf jaar echt goede vrienden geworden. Omdat ik niets aan het toeval wilde overlaten, informeerde ik bij mijn Brusselse collega of hij geen toffe plek met een zekere uitstraling kon aanbevelen. En zo belandden we met z’n vijven (spijtig genoeg moest één collega last minute afhaken) in The Dominican.

Ik was een beetje vroeger dan mijn collega’s omdat ik rechtstreeks van een externe vergadering kwam. Wat me de gelegenheid gaf alvast een gezellige plek uit te zoeken voor mijn gezelschap. Al snel voegden mijn collega’s zich bij mij en bestelde ik als eerste rondje de lang beloofde fles champagne om te klinken op de goede afloop van een bewogen verhaal. Na de champagne schakelden we over op cocktails. Kwestie van in de feeststemming te blijven. De cocktails waren heerlijk en het gezelschap voortreffelijk. De tijd vloog voorbij.

Alleen jammer dat ik niemand van de aanwezigen kon overtuigen om nog even mee te gaan naar Les Brasseurs waar een andere collega haar verjaardagsfeestje vierde. Iets minder extravagant dan vorig jaar wel, maar het was zeker gezellig. De jarige was blij met mijn cadeau en ik had een paar fijne babbels met collega’s waar ik niet zo vaak mee samenwerk. Al kon de cava de vergelijking met de champagne van eerder op de avond niet echt doorstaan. 😉

IMG_3156

IMG_3157

Formaggi di Moasca, Villa Prato in Mombaruzzo en Cascina Vallegia – 31 maart 2019

Laatste ontbijt in La Mussia voor mijn vriend en mezelf. De rest van ons gezelschap mag er, dankzij de staking van de luchtverkeersleiders nog een extra dagje Piemonte bij doen. Ik moet zeggen dat deze trip enorm goed is meegevallen. Bijzonder sympathiek gezelschap, heerlijk eten en ik heb erg veel bijgeleerd over de streekproducten van Piemonte. Het is altijd inspirerend om mensen met een passie voor hun product aan het woord te horen.

Alweer het busje in met onze ondertussen vertrouwde chauffeur Marcello. Eerste halte van de dag: kaasboerderij Formaggi di Moasca. Een jong koppel baat deze boerderij uit en geeft ons een rondleiding. We zien geiten (uiteraard, want ze maken geitenkaas), paarden, schapen en lammetjes, kippen en hangbuikzwijnen. En jawel, daarna is het tijd voor een geitenkaasproeverij. Achtereenvolgens proeven we capreggio, taleggio en cacciotta. Allemaal lekker! Het obligate glaasje rode wijn laat ik ditmaal aan mij voorbij gaan, maar voor een yoghurt ijsje is er altijd wel plaats. 😉

IMG_0943

IMG_0956

IMG_0965

IMG_0979

IMG_0987

IMG_0997

IMG_1014

IMG_1016

Terug ons busje in en op weg naar de volgende bestemming: Mombaruzzo, alwaar ons een gastronomische lunch wacht. Alvorens weer maar eens de voeten onder tafel te schuiven, maken we een korte wandeling door Mombaruzzo. Van al de Italiaanse dorpjes die we tot nu toe bezocht hebben, kan Mombaruzzo mij het minst bekoren, maar het uitzicht vanaf het terras van Villa Prato (uitgebaat door de eigenaars van Distellerie Berta) dát is wel fenomenaal.

Onze groep krijgt een tafel toegewezen in de keldergewelf. En jawel, naar goede gewoonte worden we niets dan lekkers voorgeschoteld. En natuurlijk mag een goed glas wijn daarbij niet ontbreken. Het culinaire hoogtepunt van onze trip, toch wel. Dit aten wij:

Peperone alla monferrina e vitello tonnato:
IMG_2330

Ravioli quadri al ragú della tradizione:
IMG_2331

stracotto di fassona al nizza con contorno di stagione:
IMG_2334

Bunet con riduzione ai lamponi:
IMG_2336

Na het dessert worden we door de ober uitgenodigd om onze koffie of thee op het terras te nuttigen. In het zalige lentezonnetje leunen we achteruit met een goed glas grappa als afzakkertje. En de amaretti mochten uiteraard ook niet ontbreken.

De laatste stop van de dag is Cascina Valeggia in Moncalvo. Ik merk bij mezelf en mijn medereizigers een zekere proefmoeheid. Alweer salsicce en kazen, die in vergelijking met onze eerdere proeverijen ietwat tegen vallen. En ook over de wijnen zijn we matig enthousiast. Cascina Vallegia zelf is een grote winkel met veel streekproducten gelegen langs een drukke baan. Ik begrijp wel waarom deze locatie gekozen werd, ze ligt immers op weg naar de luchthaven, maar deze locatie is zoveel minder charmant dan al de vorige die we bezochten. Een beetje de proeverij te veel.

Cascina Vallegia is ook de plek waar we afscheid moeten nemen van onze medereizigers. Een taxi komt ons hier ophalen en zal ons naar Milaan brengen. We wensen de rest van de groep nog veel plezier en vertrekken naar Milaan, terwijl de rest van het gezelschap opnieuw in het busje stapt om terug te keren naar La Mussia.

Dit gastronomische weekend in Piemonte was echt een bijzondere ervaring. Ik heb enorm veel bijgeleerd over de Italiaanse keuken en alleen maar meer respect gekregen voor het harde werk dat er in elk met veel liefde gemaakt product kruipt.

De taxirit naar Milaan verloopt zonder problemen. We droppen onze spullen af in het Spice Hotel en gaan dan op verkenning in het station van Milaan. We moeten maandagochtend heel vroeg (7.10u) de trein nemen naar Lugano, daarom willen we ‘s ochtends vroeg geen tijd verspillen aan de weg zoeken in een groot en onbekend station. Plus, we moeten nog een ticket voor mij kopen. Prachtig station trouwens, letterlijk en figuurlijk grootse architectuur.

IMG_2337

We wandelen nog een blokje om en kruipen vervolgens vroeg in bed. Na al de culinaire overdaad van de voorbije dagen, kunnen we dat avondmaal wel gewoon overslaan. 😉