Serious sushi

Woensdagavond fietste ik naar het huis van Goofball om samen sushi te eten. Haar man was voor zijn werk in het buitenland, dus ze kon wel wat gezelschap gebruiken. Ditmaal was ik niet vergeten iets te bestellen voor de jongens en de momo’s gingen er (gelukkig) vlotjes in. De dim sum was een iets minder groot succes. Het blijft een beetje zoeken wat de culinaire voorkeur is van de jongens. Goofball en ik genoten van de aan huis geleverde sushi (dankjewel Deliveroo) en staken daarna de jongens in bed. Uiteraard niet zonder hen eerst een verhaaltje voor te lezen. Eens de jongens sliepen, schonken we ons nog een glaasje wijn in en praatten we over de dingen des levens. Die helaas niet altijd rozengeur en maneschijn zijn en die we, hoe graag we dit ook anders zouden zien, soms gewoon moeten ondergaan.

Ik duim alvast voor een fijne en ontspannende vakantie voor jou en je gezin, Goofball!

Le Nocciola di Alba, Azienda Agricole Poggio en grappa-huis Berta in Mombaruzzo – 30 maart 2019

Vandaag ontdek ik dat er ook versgeperst fruitsap is bij het ontbijt. Op vraag voor ons geperst door onze gastvrouw Laura. Wat een verwennerij is dat hier.

IMG_2292

IMG_2293

IMG_2294

Mooi op tijd zit iedereen in ons busje, klaar voor alweer een dagje kennis maken met de culinaire rijkdom van het mooie Piemonte. Ik maak me de bedenking dat we beslist wat vaker op reis moeten gaan naar Italië.

De Barolo en Barbera wijnen zijn zonder twijfel het meest bekende product van deze regio, maar wisten jullie dat Piemonte ook bekend is omwille van de hazelnoten? Ik ook niet, hoor. 😉 Nutella is trouwens één van de grootste afnemers van hazelnoten die hier geproduceerd worden.

Het ligt dus voor de hand dat we een hazelnoten boerderij bezoeken: Daniela van l’azienda agricola F.lli Molino toont ons zijn hazelaars, terwijl zijn dochter haar best doet om zijn uitleg van het Italiaans naar het Engels te vertalen. Ik denk echter dat ze nog een beetje harder moet studeren op haar Engels, want echt vlotjes komt het er niet uit. Tip van de dag: schrijf op voorhand de belangrijkste punten uit die je zeker wil meegeven aan je bezoekers en oefen dit op voorhand in.

Grappig: de hazelnotenboerderij verkoopt niet alleen hazelnoten en afgeleide producten, maar ook grasmatten. Dus feitelijk is dit een hazelnoten- en grasmattenboerderij. De boerderijhond loopt vrolijk met ons mee terwijl wij het frisse groen van de hazelaars bewonderen. Boer Daniela vertelt dat je tussen de wortels van deze hazelaars ook zwarte truffels kan vinden.

IMG_0728

IMG_0735

IMG_0738

IMG_0744

Voor het eerste deze reis hebben we een primeur te pakken: we zijn namelijk de eerste groep die een bezoek brengt aan deze boerderij. Dat we een beetje proefkonijnen zijn, merk je aan alles: het niet op elkaar ingespeeld zijn van vader en dochter, het geknoei met de proevertjes en het feit dat we in hun persoonlijke woonst naar het toilet moeten gaan. Maar dit soort beginnersfoutjes vallen in het niets bij de ongelooflijke gastvrijheid die de boer en zijn gezin uitstralen. We proeven van hun zelfgemaakte hazelnotenpasta’s: van honderd procent hazelnoten over zwarte chocolade naar een heel bijzondere combinatie van hazelnoten en peren. Vooral die laatste pasta vind ik heerlijk. En jawel, er wordt ook een flesje cider én een flesje rode wijn open gedaan.

IMG_2295

IMG_0750

Volgende halte: Alba, een prachtig historisch stadje waar het deze zaterdag markt is. Een gedeelte van de markt is voorbehouden aan streekproducten, maar verder is het een gewone markt met producten en kleding zoals bij ons. Ik zou graag nog eens terugkeren wanneer de marktkraampjes weg zijn, want nu vormen ze vaak storende elementen op mijn foto’s.

Aan kerken heeft Alba alvast geen gebrek, tijdens het anderhalve uur dat we hebben om Alba te bezoeken, lopen we maar liefst vier verschillende kerken binnen. Waarvan de Duomo di Alba (in feite een kathedraal) de meest indrukwekkende is.

IMG_0751

IMG_0755

IMG_0757

IMG_0771

IMG_0774

IMG_0779

IMG_0784

IMG_0787

IMG_0791

IMG_0799

IMG_0803

IMG_0807

IMG_0808

IMG_0815

Op het afgesproken tijdstip spoeden we ons naar de plek waar het busje ons komt ophalen. We treffen op het plein vlakbij de plaats van afspraak een aantal mensen van onze groep die zich een fijn plekje op het terras in de zon toegeëigend hebben. Ze hebben duidelijk niet veel zin om hun plek te verlaten en na wat wachten, besluit ik dan toch maar terug te keren om hen aan te porren in actie te komen. Succes, want even later zitten we allemaal in de bus en vertrekken we naar onze volgende bestemming.

Een prachtige busrit van 45 minuten doorheen een glooiend landschap later komen we aan bij Azienda Agricole Poggio in Castel Boglione. Het mooie berglandschap alleen al maakt het de rit meer dan waard. Matteo Poggio is een enthousiaste jonge wijnmaker die ons na een korte rondleiding doorheen zijn wijnkelders laat proeven van verschillende druivensoorten: dolcetto, barbera, moscato, nebbiolo en chardonnay (I know, dit is een Franse druif).

IMG_0827

IMG_0831

IMG_0837

IMG_0843

IMG_0844

Terwijl we proeven voorziet hij ons van uitleg. Ook ditmaal krijgen we kazen, charcuterie en broodstokjes te eten bij de wijnen. Niet dat ik de kaas en charcuterie al beu ben, maar de omelet met spinazie en het paasgebak met spinazie en rijst waren wel mijn favoriete hapjes. De wijnen die ik hier proef krijgen van mij een welverdiende tweede plaats in de rangschikking toegewezen, na de wijnen die ik proefde bij Poderi Rosso Giovanni, de eerste dag.

IMG_0853

IMG_2301

IMG_2303

En neen, onze dag zit er nog niet op. Na een busrit van 15 minuten stoppen we bij grappa-huis Berta in Mombaruzzo. De rondleiding hier doet mijn mond open vallen. Over het domein verspreid liggen de stokerij en de opslagplaatsen waar de grappa rijpt vakkundig ingewerkt in de heuvelrug. Maar dat is niet alles: het domein heeft een eigen kruidentuin om de grappa en likeuren van smaak te voorzien. Echt met elk detail is hier rekening gehouden: de opslagplaatsen waar de gigantische vaten liggen, worden via LED’s van verlichting voorzien. De steeds veranderende kleuren zorgen voor een bijzonder feeëriek schouwspel. Om de grappa optimaal te laten rijpen, wordt klassieke muziek gespeeld, omdat onderzoek zou uitwijzen dat dit de kwaliteit bevordert. Dat lijkt mij zever in pakjes, maar het zorgt wel voor een stemmig bezoek.

IMG_0863

IMG_0865

IMG_0870

IMG_0872

IMG_0878

IMG_0879

IMG_0882

IMG_0892

IMG_0915

IMG_0930

Na de rondleiding volgt het moment van de waarheid: de proeverij. Op dit vlak haalt Beccaris het moeiteloos van Berta, waar men bijzonder karig is met de proevertjes. Gelukkig compenseren de lekkere amaretti dat een beetje.

IMG_2305

Ons laatste bezoek van de dag zit erop en we keren terug naar La Mussia, ondertussen een vertrouwde uitvalsbasis. En jawel, we zetten de traditie van het aperitief in de ondergaande zon verder. Al wordt het snel te fris voor mij en doen we binnen gezellig verder.

Vandaag eten we lasagne al ragù, brasato al barbera wine en panna cotta als dessert. Alweer een heerlijk staaltje Italiaanse kookkunst. Perfect gecomplementeerd door de wijnen die we vandaag kochten. Van het ene culinaire hoogtepunt naar het andere.

IMG_2318

IMG_2319

IMG_2320

IMG_2321

Een mislukte bento box-lunch

Maandagmiddag had ik afgesproken met een vriendin die binnenkort op vakantie naar Japan gaat. Bedoeling was om samen een bento box lunch te gaan eten bij de Samourai in Brussel. Helaas bleek de Samourai gesloten op maandag. Noodgedwongen vielen we terug op de tweede beste optie: ramen! En ja, ik weet dat het pas van deze vrijdag geleden is dat ik nog ramen gegeten heb, maar hey, in Cuba kennen ze dat niet, dus ik heb nog een achterstand in te halen. En ja, het was heerlijk!

IMG_3148[1]

Ik heb nog nooit…

Gepikt bij LeveLieze.

Ik heb nog nooit:

  1. iets gebroken: sterke botten, zeker?
  2. gespijbeld: spijbelen associeer ik met het middelbaar onderwijs en niet met de unief (daar heet dat brossen!), dus ik kan met de hand op het hart zeggen dat ik nog nooit gespijbeld heb.
  3. geskydived: altijd al willen doen eigenlijk, maar nu vertelde mijn broertje mij tijdens onze Cuba-reis dat hij zijn beide lenzen is kwijtgeraakt tijdens zo’n skydive, een vooruitzicht dat me niet zo aantrekt, want ik heb harde lenzen en één, laat staat twéé, lenzen vervangen is een kostelijke affaire.
  4. in een limo gezeten: tiens, waarom heb ik nog nooit in een limo gezeten? Daar moet dringend verandering in komen!
  5. een tattoo laten zetten: te permanent, wat als ik over vijf jaar een andere smaak heb en ik uitgekeken ben op zo’n tattoo?
  6. mijn haar geverfd: don’t mess with what mother nature gives you. Veel vrouwen zouden dolgraag mijn haarkleur hebben, waarom zou ik die dan veranderen?
  7. een kind gebaard: en geen plannen om hier in de toekomst verandering in te brengen
  8. geziplined: verdorie, als het op dat moment geen pijpenstelen had geregend, had ik hier in Cuba verandering in gebracht
  9. gekampeerd: en dat is prima zo.
  10. in een ambulance gelegen: wel al gezeten, maar dat is niet hetzelfde, he!

Ik heb ooit:

  1. een beugel gehad: Blokjes all the way! en nog steeds blij met het eindresultaat, het was het afzien waard!
  2. een massage gekregen: Moet dringend eens een nieuwe massage boeken!
  3. paardgereden: Onlangs nog in Cuba.
  4. karaoke gezongen: Ben stiekem wel een karaokeliefhebber. Ik hoop in de toekomst nog eens terug te keren naar Japan en daar in zo’n echte booth karaoke te zingen.
  5. gezwommen in de zee: uiteraard.
  6. een concert bijgewoond: wie niet?
  7. gedoken: done it, was geen succes.
  8. sushi gegeten: are you kidding me?
  9. gevlogen: stiekem droom ik van een vlucht in first class.
  10. buiten de EU gereisd: enkel de werelddelen Zuid-Amerika en Antarctica bezocht ik nog niet.
  11. een celebrity ontmoet: al heel veel eigenlijk, maar om heel eerlijk te zijn, doet me dat niets, zijn ook maar mensen zoals jij en ik.
  12. een tv debuut gemaakt: toch al een paar keer het nieuws gehaald. 😉
  13. een cruise gemaakt: op de Nijl! Dat telt ook!
  14. iets laten piercen: mijn oren!

Bric Cenciurio in Barolo, Madere in Guarene en Distelleria Beccaris – 29 maart 2019

De dag begonnen met een ontbijt met boerderijproducten en een lekker roerei bij La Mussia. De grappa van gisteren zindert nog wat na in mijn hoofd en ik neem me voor het de komende dagen toch wat kalmer aan te doen. Kwestie van dit weekend heelhuids door te komen.

IMG_0589

IMG_0590

Na het ontbijt brengt onze chauffeur ons naar onze eerste stop van de dag: wijnhuis Bric Cenciurio in het charmante dorpje Barolo. We worden er vriendelijk onthaald door Alberto en starten met de eerste wijnproeverij van de dag. Eerlijk, om half elf ‘s ochtends staat mijn hoofd nog niet echt naar alcohol, maar omdat ik het zonde vind niet te proeven, besluit ik een klein slokje van elke wijn te nemen en de rest van het glas weg te gieten. Uitspuwen zoals de professionele wijnproevers gaat me nog net iets te ver.

IMG_0594

IMG_0598

De prosecco waarmee we beginnen is lekker, maar de witte wijnen weten me maar matig te bekoren. Eens we bij de rode wijnen aanbelanden, sluiten de wijnen al beter aan bij mijn smaakpalet. In totaal krijgen we maar liefst elf verschillende wijnen voorgeschoteld. Uiteraard vergezeld van salsicce en Parmezaanse kaas. We sluiten de proeverij af met een glaasje lekker zoete sprankelende rode schuimwijn. Een stevig begin van de dag. Wellicht komt het door het vroege uur, maar de wijnen die we bij Bric Cenciurio proeven, spreken me minder aan dan die van gisteren bij Poderi Rosso Giovanni.

IMG_0599

IMG_0609

Na de proeverij strekken we even de benen in Barolo. Het is vrij rustig in de straten, we bewonderen het Castello Falletti di Barolo en lopen tot aan een terras dat een mooi uitzicht biedt op de omgeving. Vlakbij bevindt zich een klein wijnmuseum dat gratis is en verrassend interessant. Het is duidelijk dat deze streek zich volop richt op toeristen die van wijn houden.

IMG_0619

IMG_0622

IMG_0628

IMG_0634

IMG_0636

IMG_0638

IMG_0641

Als brave kinderen keren we terug naar ons busje dat ons naar de volgende stop van de dag brengt: Madere in Guarene. We komen aan op iets wat op het eerste gezicht een stoffig erf lijkt. Francesca Allessandria, de boer die ons rondleidt spreekt enkel Italiaans, maar heeft een tolk meegebracht om te vertalen naar het Engels. Wat het grappige effect heeft dat ik de uitleg telkens twee keer te horen krijg (de Italianen in Piemonte spreken heel duidelijk en zijn daardoor makkelijk verstaanbaar).

We maken een wandeling doorheen de wijn- en boomgaarden van het domein. Ook hier is het stoffig. De boer legt uit dat het al veel te lang niet meer geregend heeft en dat de natuur snakt naar wat verfrissend hemelwater. Ondanks het stof geniet ik van de wandeling in het zonnetje en de bloeiende appel-, perzik- en perenbloesems rondom ons.

IMG_0651

IMG_0656

IMG_0658

IMG_0660

IMG_0661

IMG_0664

IMG_0683

Na de wandeling is het tijd voor, jullie raden het nooit: een proeverij! We beginnen met een glaasje perencider. Verrassend lekker en helemaal mijn ding. De sidré is gemaakt van Madernassa-peren. Daarna schakelen we over op een wijn gemaakt van een iets minder bekende druivensoort: dolcetto. Vroeger werd deze druivensoort veel gedronken, maar tegenwoordig zijn soorten zoals nebbiolo en barbera populairder. Ook ik ben niet echt overtuigd van deze wijnen.

Natuurlijk mogen de hapjes niet ontbreken: salsicce (die we nog zelf moeten snijden en dat blijkt lastiger dan het klinkt), kaas, broodstokjes en voor het eerst: de befaamde hazelnoten waar de streek zo gekend om is. We krijgen ook een stukje Madernassa-peer te proeven. De peer zelf is heel hard, waardoor hij maanden kan bewaard worden. Gestoofd in wijn zou deze ook heel lekker zijn met een stukje vlees.

IMG_2268

IMG_0693

Volgende stop: Distilleria Beccaris. Grappa! We moeten even wachten voordat de rondleiding start, want voor ons rondt net een groep studenten-wijnmakers hun proeverij af. Even later is het onze beurt: een duidelijk geblondeerde dame geeft ons toelichting bij het distilleerproces van de grappa, dat net zoals alle distilleerprocessen lijkt op dat van whisky. De basis om grappa te maken is druivenpulp: het restant van de wijnmakerij (schillen, pitten en steeltjes). Distilleria Beccaris koopt de grondstof voor hun grappa in bij diverse wijnboeren uit de streek.

Ik moet toegeven dat ik slechts vijftig procent van de toelichting versta. Het is vrij rumoerig in de verschillende ruimtes van de stokerij en de dame die ons rondleidt, doet niet de moeite te wachten tot iedereen er is alvorens aan haar uitleg te beginnen. Op den duur geef ik het op. Ik vang wel half op dat ze al een paar jaar bezig zijn een splinternieuw bijgebouw te plaatsen, maar versta niet goed wat de reden is dat het bouwproject momenteel stil ligt.

IMG_0703

IMG_0704

IMG_0705

IMG_0706

IMG_0707

Gelukkig maken de proevertjes veel goed. Het aanbod is ronduit indrukwekkend. We mogen niet enkel verschillende soort grappa proeven, maar ook allerlei likeurtjes in de zotste kleurtjes. De knalrode Amaro vind ik verschrikkelijk slecht, maar de andere kleurtjes staan me wel aan: viooltjes (knalblauw), rozen, jeneverbessen (lichtgroen), kaneel, blauwe bessen, appelsien,… Je kan het zo gek niet bedenken of ze maken er hier likeur van. Ik proef ook brandy, limoncello en amaretto. Vooral de brandy weet mij te charmeren. De plakkerige zoetheid van amaretto kan mij hoe langer hoe minder bekoren. Bij dit alles krijgen we cake van hazelnoten, chocolaatjes met rozijnen in grappa geweekt en in grappa opgelegde abrikozen (dé ontdekking van de dag, overheerlijk!).

IMG_0713

IMG_0714

Als traktatie voor de collega’s koop ik wat chocolaatjes en voor mezelf die chocolaatjes met rozijnen in grappa. Bij het afrekenen hoor ik de geblondeerde dame een beetje schamper opmerken dat we wel héél véél geproefd hebben. Dat is effectief zo, maar als dat een probleem was, had ze dit moeten zeggen. De lieve dame die de ganse reis in elkaar gebokst heeft, is een beetje gegeneerd en biedt aan om voor een aantal personen bij te betalen. Maar dat voorstel wimpelt de geblondeerde dame af. Dan had ze zich beter die nogal venijnige opmerking niet laten ontglippen, vind ik persoonlijk.

We zijn een dik uur vóór het avondeten geserveerd wordt terug in La Mussia. Tijd om te aperitieven! Met een groepje van zes genieten we van de laatste zonnestralen en een glaasje parelende prosecco, gekocht bij Bric Cenciurio deze ochtend. Nu de zon wegzakt, wordt het frisjes, maar met een fleece aan valt het nog net uit te houden. We eten als appetizer een kaas die weg heeft van heel romige, bijna lopende gorgonzola, deze ochtend gekocht aan een kraampje in Barolo. We doen ons best om de lokale economie te steunen, nietwaar?

Laura heeft weer haar best gedaan en schotelt ons tagliatelle al ragù, lonza di maiale met wortelen en een chocoladepudding als dessert voor. We drinken van de wijnen die we doorheen de dag gekocht hebben. Bij het chocoladedessert hoort natuurlijk een glaasje van die sprankelende rode schuimwijn en dan is er voor de liefhebbers (ikke!) nog een glaasje kaneellikeur. De grappa laat ik vanavond wijselijk aan mij voorbij gaan.

IMG_2287

IMG_2288

IMG_2289

IMG_2291

Mijn vriend en ik hebben tijdens het diner een heel fijn gesprek met een apotheker op rust en zijn vrouw. De mens is 74, maar dat is hem beslist niet aan te zien. Hij kent niet alleen veel van wijnen, hij is ook enorm belezen en goed bekend met de Europese geschiedenis. Hij en zijn vrouw hebben als koppel duidelijk al veel gereisd en hij weet veel straffe verhalen op te rakelen.

Een twee zonnige superdag in Piemonte.

Een blik achter de schermen

Soms zijn er ook voordelen aan het bestaan van een blogger. Zo werd ik een tijdje geleden uitgenodigd om in aanloop naar de Leuven Hotel Day een blik achter de schermen van een aantal Leuvense hotels te werpen. Ik mocht zelfs mijn eigen persoonlijke programma samen stellen. Daar kan een mens toch geen neen op zeggen, nietwaar?

Als Leuvenaar kom ik natuurlijk niet echt vaak in de Leuvense hotels. Begrijpelijk, maar misschien ook een beetje jammer, want in de meeste hotels kan je gaan ontbijten en sommige hebben zelfs een restaurant dat de ganse dag geopend is. Een stukje culinaire ervaring dat aan mij voorbij gaat, dus. Hoog tijd om daar verandering in te brengen.

Ik startte de dag samen met mijn vriend in Martin’s Klooster, een hotel in hartje Leuven. Ik ken de keten Martin’s Hotels al een tijdje en weet dat zij focussen op bijzondere locaties met een historische achtergrond. Het Kloosterhotel dat dateert uit de zestiende eeuw past alvast perfect in dit plaatje. Prachtige kamers waarin het historische aspect als een meerwaarde wordt uitgespeeld. Bonuspunten voor het erg fleurige tapijt in de gangen en de muurschildering in wording. Erg vriendelijk personeel ook, altijd een pluspunt.

IMG_3113

IMG_3119

IMG_3120

IMG_3125

IMG_3128

IMG_3131

IMG_3137

IMG_3142

IMG_3148

IMG_3150

IMG_3161

IMG_3163

IMG_3166

IMG_3173

En oja, niet te vergeten, het ontbijt was heerlijk. Geen betere manier dan de dag te starten dan met een glaasje bubbles. Ik klaag altijd dat er weinig ontbijtgelegenheden zijn op zondag in Leuven. Zo’n hotelontbijt is alvast een goed alternatief. Aan de ontbijttafel ontmoette ik trouwens collega-blogger Bart met zijn charmante echtgenote.

IMG_3095

IMG_3097

IMG_3109

 

Op de terugweg van het Martin’s Klooster naar ons appartement, werden mijn vriend en ik overvallen door een heuse hagelbui, waardoor we noodgedwongen moesten gaan schuilen in het Chocolate Company Cafe. Terwijl we wachtten op beter weer, dronken we een chocolademelk. Ja, ik weet het, het leven kan zwaar zijn.

Voor de lunch werd ik met een aantal collega-bloggers verwacht in The Fourth, Leuvens meest recent geopende hotel. We startten de rondleiding met een glaasje van hun eigen champagne en bewonderden de kamers, uitgerust met de laatste moderne snufjes. Al zei het koffiezetapparaat met verse koffiebonen mij persoonlijk niet zoveel. Ook dit hotel biedt een geslaagde combinatie van oud en nieuw. Wel jammer dat de wellness nog niet klaar is. Bonuspunten voor de vergaderruimte in de oude ondergrondse kluis van de Nationale Bank.

IMG_3186

IMG_3188

IMG_3190

IMG_3193

IMG_3207

IMG_3209

IMG_3212

De lunch was een fijne gelegenheid om wat nauwer kennis te maken met mijn collega-bloggers Bart, Elke, Julie en Evelyne. Chefkok Kwinten De Paepe kwamen even gedag zeggen, maar het zijn vooral de gesprekken met chefkok Wouter Cornet die me zullen bij blijven. Een man met een passie voor de horeca die ons vol trots rondleidde in zijn keuken en de voorraadkamers van het Tafelrond. Heerlijke verhalen, heerlijk eten (vitello tonnato en kabeljauw met spinazie en garnalen) én lekkere wijn, meer moet dat niet zijn.

IMG_3117

IMG_3121

IMG_3124

IMG_3126

IMG_3127

Mijn vriend en ik sloten deze toch wel bijzondere dag af in het Park Inn Hotel, waar we konden genieten van het prachtige uitzicht op de achtste verdieping. Ik was vooral onder de indruk van het uitzicht op Kessel-Lo, want ik heb op het dak van mijn eigen appartementsgebouw eigenlijk een beter uitzicht op de binnenstad van Leuven. Bonuspunten voor de bijenkorven op het groendak en het kunstwerk gemaakt door het eigen personeel!

IMG_3235

IMG_3236

IMG_3240

IMG_3242

IMG_3253

Als avondmaal kregen we een Park Inn burger aangeboden, die er nog amper bij kon, na al dat eten eerder op de dag. Leuk dat Julie en haar vriendin ons vervoegden bij het avondmaal, zodat we nog wat konden praten over hun ervaringen van de dag. Bij zonsondergang mochten we nog eventjes naar boven om van het blauwe uurtje te profiteren. Een waardig einde van een toffe dag.

IMG_3247

IMG_3135

Aankomst in Piemonte – 28 maart 2019

Er valt iets te zeggen voor vluchten die rond het middaguur vertrekken. Je kan opstaan op een normaal uur, op je gemak douchen en zonder stress je naar het station van Leuven begeven. En ochtends zelfs nog wat werkmails beantwoorden.

Op het perron ontmoet ik meteen al een gedeelte van mijn reisgenoten. Maar misschien moet ik even toelichten hoe deze bijzondere vierdaagse (die onverwacht een vijfdaagse werd) tot stand kwam. Al jaren zijn mijn vriend en ik lid van S.P.Q.R., de Leuvense Rome-vereniging. Niet dat ik zo’n grote Rome-fan ben, maar de meeste leden zijn sympathiek en de vereniging geeft jaarlijks een fantastische receptie om de stichting van Rome te herdenken. 😉 Een tijd geleden contacteerde de voorzitter mij met de vraag of ik geen zin had om mee te gaan op culinaire ontdekkingsreis in Piemonte. Een volledig georganiseerde vierdaagse met een groep waarvan ik slechts drie personen een beetje oppervlakkig kende. Even aftoetsen met mijn vriend, want het uitstapje was niet goedkoop. Maar ja, waarom ook niet, eigenlijk? We werken hard genoeg, dan mogen we onszelf af en toe ook wel eens verwennen.

En zo komt het dat ik op perron 1 van het station van Leuven handjes sta te schudden en kennis maak met een deel van mijn mede-reizigers, die allemaal een aantal jaren meer op de teller hebben dan ikzelf, maar alvast een eerste sympathieke indruk maken.

We trekken in groep door de security en natuurlijk word ik er weer uitgepikt voor een springstoffencontrole. Al mis ik op Zaventem wel het enthousiasme waarmee de Australische veiligheidsverantwoordelijke deze controle aankondigde. Na de security valt onze groep zowat uiteen, sommigen willen gaan shoppen, anderen gaan iets drinken en ik trakteer mezelf op een lekkere groene smoothie. Kwestie van de trip culinair al meteen goed te beginnen.

IMG_2242

Aan de gate maak ik kennis met de rest van het reisgezelschap. Het boarden gaat vlot en we hebben net allemaal onze veiligheidsgordel omgegord wanneer de piloot via de intercom meldt dat onze vlucht met een uur vertraging zal vertrekken wegens een syndicale actie van de luchtverkeersleiders. Niets aan te doen uiteraard, gelukkig bestaat er in zulke omstandigheden 4G! Wel jammer dat mijn vriend speciaal op een ontiegelijk vroeg uur is opgestaan om vanuit Genève op tijd in de luchthaven van Milaan Malpensa te geraken. Hij is al bijna ter plekke wanneer ons vliegtuig nog moet opstijgen in Zaventem…

Gelukkig blijft het bij een uur vertraging en kunnen we na een vlucht van een uur en twintig minuten eindelijk aan onze ontdekkingsreis doorheen Piemonte beginnen. De chauffeur van ons busje staat in de aankomsthal van Milaan Malpensa op ons te wachten. En ook mijn vriend vervoegt zich daar bij ons gezelschap van in totaal 17 culinaire enthousiastelingen. In de bus zijn er nog twee plaatsen op overschot, waarvan ik meteen een plaats inpik voor mijn fototoestelrugzak, die duidelijk te groot is om in het bagagerek te passen.

De busrit naar onze eerste culinaire bestemming van de reis is niet echt noemenswaardig te noemen en ik maak van de gelegenheid gebruik om nog een uiltje te knappen onderweg. Een dik uur later dan gepland komen we aan in het centrum van het charmante stadje Agliano Terme, alwaar de sympathieke wijnboer Lionello van wijnhuis Poderi Rosso Giovanni ons opwacht. Het is ondertussen al in de late namiddag en de laagstaande zon doet de warme kleuren van de Italiaanse huizen goed tot zijn recht komen.

We maken een korte wandeling en beklimmen de Torre Panoramica di Agliano die ons een prachtig uitzicht biedt over de wijngaarden in de omgeving van Agliano Terme. De betonnen trap van de toren heeft duidelijk last van betonrot en stiekem ben ik blij dat iedereen erin slaagt ongedeerd terug de begane grond te bereiken.

IMG_0520

IMG_0521

IMG_0522

IMG_0523

IMG_0525

IMG_0528

IMG_0531

IMG_0532

IMG_0533

IMG_0535

IMG_0537

Vervolgens krijgen we een korte rondleiding in oude gebouwen van wijnhuis Poderi Rosso Giovanni, alvorens naar de splinternieuwe proefzaal te gaan. Een kort ritje met de bus later, stappen we allemaal uit en krijgen we in de avondzon een rondleiding doorheen de wijngaard. Het is altijd boeiend om iemand met passie voor zijn vak te horen spreken en dat geldt zeker voor wijnboer Lionello. Wat ik onthoud van zijn uitleg is dat het onderhouden van zo’n wijngaard een bijzonder arbeidsintensief werk is dat voornamelijk manueel verloopt.

IMG_0548

IMG_0550

IMG_0553

IMG_0558

We zijn te vroeg op het jaar om groene ranken aan de wijnstokken te ontdekken, maar we zien wel het sap uit de gesnoeide wijnstokken lopen. De lente is in aantocht… Dat blijkt ook uit de prachtig bloeiende hoogstamkerselaar, die in combinatie met de avondzon een onvergetelijk plaatje oplevert.

IMG_0562

En dan is het tijd om te proeven! Ik voel tijdens de uitleg in de wijngaard dat ons gezelschap wat ongedurig wordt, want de lunch is al lang achter de rug en hier en daar denk ik zelfs een knorrende maag op te merken. Ons gezelschap valt dan ook gretig aan op de broodstengels, Parmezaanse kaas en salsicce. En jawel, de wijnen zijn uitstekend. Lionello geeft uitleg bij elke wijn en wij proeven en vergelijken. Ik sluit meteen al vriendschap mijn reisgenoot Patrick, want we blijken over een gelijkaardige smaak te beschikken.

IMG_0566

IMG_0571

IMG_0573

IMG_0579

IMG_0581

Als afsluiter laat Lionello ons een glas van zijn wijn Gioco dell’oca (ganzenbord) proeven. De kwaliteit van deze wijn kan me echt bekoren, zeker omdat dit een bewaarwijn is die in de toekomst alleen maar beter zal worden. Mijn vriend en ik hebben niet veel overlegtijd nodig, graag een flesje voor ons. Het kost ons wat overredingskracht, want Lionello wil eerst niet verkopen omdat de flessen nog geen etiket hebben. Uiteindelijk gaat hij toch overstag en kopen wij een fles wijn zonder etiket.

Het is een bijzonder goed gestemd gezelschap dat zich vervolgens naar agriturismo La Mussia in Castelnuovo Calcea laat voeren. We zetten onze spullen af in de kamer en mogen een half uurtje later al aan tafel. Onze sympathieke gastvrouw Laura kookte voor ons een authentiek Italiaans avondmaal bij mekaar: heerlijke risotto ai porri e salciccia (ja, ik nam een tweede portie) als primo piatto, rolata di pollo met boontjes als secondo piatto en een chocolade gebak als dessert.

Een deel van het gezelschap neemt na het avondmaal afscheid om te gaan slapen, maar wij doen met een groepje van zes nog even verder met een glaasje grappa (of twee). Het weekend meteen al goed ingezet!

Ready, set, go!

Na een vakantie kies ik meestal voor de korte pijn: jetlag negeren, even doorbijten en de dag nadat het vliegtuig geland is, gewoon gaan werken. Een vrijdag blijkt trouwens een ideale dag om terug aan de slag te gaan. Veel collega’s werken niet op vrijdag of werken thuis, dus is het lekker rustig en er is ruimte om een babbeltje te doen met de collega’s die er wel zijn.

Ik vond het wel jammer dat ik ditmaal geen smakelijk souvenir kon meebrengen voor mijn collega’s. Iedereen trakteren op een sigaar leek me niet echt gepast. En op de onaangename mededeling na dat een bepaald conflict aan het escaleren is, bleek alles onder controle te zijn. Ik had zelfs maar een zeshonderdtal ongelezen mails in mijn mailbox zitten!

Bonuspunten voor de ramen-lunch!

IMG_3090[1]