Rookvrije cafés nu!

Vanavond na de laatste les Russisch ben ik nog iets gaan drinken met de juffrouw en de medestudentjes. De juffrouw wilde per sé trakteren, dus wie ben ik om haar dat plezier niet te gunnen. 😉

Jammer genoeg was er geen plaats in het rookvrije café waar we meestal iets gaan drinken. Daardoor konden we niets anders dan uitwijken naar het niet-rookvrije café vlakbij. Jammer dat de cafés in de buurt van het CLT niet dikker gezaaid zijn. Als het aan mij gelegen had, dan had ik graag een wandeling door de regen gemaakt om een café met beter luchtomstandigheden te vinden. Maar in groep moet je je aanpassen, dus probeerde ik niet al te hard te denken aan de gevolgen van passief roken.

Het was een heel gezellige avond, maar de gevolgen zijn duidelijk merkbaar: ik stink van kop tot teen naar de sigarettenrook. Walgelijk.

Moederdag

Vier moeders hebben mijn vriend en ik gisteren in de bloemetjes gezet. Drie daarvan waren heel blij met hun cadeautje. De vierde barstte in hartverscheurend gejammer uit. Of het iets met het cadeau te maken had, met het concept moederdag of met de hele hopeloosheid van de situatie, ik zal het nooit weten. Wat ik wel weet, is dat je er niet bepaald vrolijk van wordt.

Late night barbecue

Gisterenavond waren we te gast in het nieuwe huurhuis van vrienden L en J. We hadden een afspraak om 19.00u die met een uurtje verlaat werd wegens winkelperikelen. Blijgezind stapten we te voet richting Kessel-Lo. We waren zo’n tiental meter verwijderd van onze bestemming toen we telefoonsgewijs op de hoogte gebracht werden van het feit dat onze gastheer en gastvrouw zich nog in de winkel bevonden. Had ik toen geweten dat die winkel in Vilvoorde was, dan had ik zeker rechtsomkeer gemaakt. Ik word nogal knorrig als ik hongerig ben. 😉

Maar goed, we bevonden ons in een mooie groene wijk, dus maakten we tijdens het wachten een wandeling in de buurt. Mijn vriend redde zelfs een slak van een zekere dood op het voetpad. We zagen wat katten, bewonderden de bloementuintjes en zo’n half uur na het telefoontje (het was ondertussen half negen en mijn maag was leger dan leeg) doken onze gastheer en gastvrouw op.

Ze hadden geluk dat ik in een goeie bui was, ik heb maar een half uur of zo gezaagd over het feit dat ze ons voor gesloten deur hadden laten staan. 😉 Gelukkig kreeg ik snel een margarita en hapjes voorgeschoteld, altijd een goeie manier om mijn humeur op te krikken.

Verder heb ik geen klagen, we werden in de watten gelegd met zoveel barbecuevlees als we wilden, een superlekker slaatje met tomaatjes, (veel) rode wijn en een digestief om de maaltijd af te sluiten. De gesprekken waren soms wel zwaar omdat de vader van gastvrouw J onlangs onverwacht gestorven is. Ik kom te veel in ziekenhuizen de laatste tijd waardoor dit soort verhalen mij erg raken.

We sloten de avond (nuja, nacht) af met een fotovoorstelling van hun Amerikareis. Helaas vielen rond dat tijdstip (half vier) onze ogen zowat dicht en moesten we de voorstelling noodgedwongen ergens halverwege afbreken. Geen erg, er komt beslist nog een vervolg.

Yesterday

Zo’n fantastische dag gehad, gisteren. Mijn collega’s waren stuk voor stuk superenthousiast met hun uitnodigingen voor ons feest, ik zag Dikkie doctor worden en tegelijkertijd was ik aanwezig bij een historisch moment voor de K.U.Leuven: de bekendmaking van de nieuwe rector. Ik stond met mijn kleine bescheiden fototoestel tussen al die professionele fotografen met hun dure camera’s. En vechten om een zo goed mogelijk beeld te maken van Mark Waer. Persjournalistiek, het is toch een vak apart. Ik zat daarna helemaal vol met adrenaline.

Om de adrenaline wat te laten zakken, dronken we nog een paar glaasjes op de receptie van Dikkie. Mijn vriend was aan de praat geraakt met een Japanner en tot onze grote vreugde konden we zelfs een (beperkt) gesprek in het Japans voeren. We kregen een compliment voor onze kennis van de taal, al weet je met die superbeleefde Japanners natuurlijk nooit of ze het echt menen. 😉 We hebben de Japanner onze meishi gegeven. Contacten in Japan zullen ons in de toekomst zeker nog van pas komen.

En ‘s avonds zaten we met een gezelschap van zes vrienden voor een groot scherm van de beste Star Trek film ooit te genieten. Zalig.

Star Trek

Wow, what a ride. Geen moment heb ik me verveeld. Spectaculair gefilmd, goed geacteerd en een originele kijk op het Star Trek universum, deze film heeft het allemaal. Het was wel vreemd om een andere acteur Spock zien te spelen, mijn favoriete Star Trek karakter sinds ik jaren geleden deze serie op tv ontdekte, maar Zachary Quinto speelde de rol met verve. Over het verhaal zal ik niet al te veel verklappen, want ik wil jullie toekomstig kijkplezier niet vergallen.

Ik weet natuurlijk niet of het jeugdsentiment is dat mijn blik vertroebeld, maar ik kan alleen maar wildenthousiast zijn over deze film. Gaat dat zien!

Proficiat dr. Dikkie!

img_6547

img_6577

Aan de kuchjes en de tics te merken,  was hij duidelijk zenuwachtig, (toen nog) doctorandus Dikkie. En misschien was het niet zo politiek correct om de zwarte mannetjes in zijn presentatie met meer ziektes op te zadelen dan de niet-zwarte mannetjes 😉 , maar hij heeft het goed gedaan. De presentatie was duidelijk en begrijpbaar, zelfs voor iemand zoals ik, die al jaren geen statistiek meer gedaan heeft. En Dikkie kreeg van Bart De Moor het beste compliment ever: deze doctoraatsthesis was zo goed dat hij geschreven kon zijn door een ingenieur. 😉

Proficiat doctor Dikkie!

Klucht

Als het niet zo triestig was, zou ik er mee lachen. Overlopende overlopers, alweer een aflevering van een slechte soapserie. Ziet de huidige generatie politici dan niet in dat ze op deze manier zelfs het allerlaatste sprankeltje geloofwaardigheid aan het kwijtspelen zijn (als ze het al niet kwijtgespeeld zijn)? Wat Open VLD in de zaak Vijnck gepresteerd heeft, tart elke verbeelding. En een mea culpa slaan, is heus niet genoeg om het beeld dat nu ontstaan is bij te stellen.

Macht corrumpeert, het oeroude adagio houdt nog steeds stand.