verdriet

Bonsoir Clara

Ongeveer een week nadat ik had afgesproken met haar toekomstige ex-echtgenoot, hadden mijn vriendin en ik een date bij Bonsoir Clara. Kwestie van de neutraliteit hoog te houden en ook de andere kant van het verhaal te horen. Hoewel ik rationeel gezien weet dat er bij scheidende koppels veel opgekropte gevoelens naar boven komen en ik echt mijn best doe om beide kanten van het verhaal te zien, voelde ik dat mijn eerdere afspraak in Zaventem mij beïnvloed had. Hoe zeer je dat ook zou wensen, volledige neutraliteit bestaat niet.

Het eerste wat me opviel tijdens ons gesprek, was hoe anders mijn vriendin omging met de breuk. Waar haar bijna ex-echtgenoot vol met opgekropte woede zat, zag ik bij haar vooral veel verdriet, verdriet om het verlies van zoveel jaren samen. Verdriet ook, omdat de laatste jaren zo moeilijk waren geweest en ondanks haar inspanningen de brokken nu niet meer te lijmen waren. Heel bizar ook om uit haar mond bijna identiek dezelfde verhalen te horen als degene die mijn kameraaed mij verteld had, maar dan helemaal anders. De feiten waren ongeveer hetzelfde, de interpretatie die ze er beiden aan gaven verschilde dag en nacht.

Na onze avond samen wist ik dat het schip van hun relatie definitief gezonden was. Zo spijtig voor hen beiden dat het niet lukt om zo’n belangrijk hoofdstuk in hun leven op een beschaafde manier af te sluiten. ‘t Is een cliché, maar liefde en haat liggen zo verdomd dicht bij elkaar dat het soms beangstigend is.

Oja, het eten was lekker, uiteraard.

Huisbereide grijze garnalenkroketten met een coulis van schaaldieren:
IMG_6268

 

Gebakken sint-jakobsschelpen, Mousse van zoete aardappel met notenolie, blanke boter met citroengras:
IMG_6273

Wanneer woorden tekort schieten

Gisteren kregen we bezoek van onze vrienden. Hoewel ik altijd blij ben bezoek over de vloer te krijgen, was het ditmaal een samenzijn in mineur. Onze vrienden waren al een tijdje aan het proberen om zwanger te worden en na een zware behandeling was dat eindelijk gelukt.

Helaas, door een gruwelijke speling van het lot bleek na verder onderzoek dat hun zoontje een zware genetische afwijking had. Mocht hun kindje al levend ter wereld komen, dan zou zouden de overlevingskansen erg beperkt zijn en het kindje zelf zwaar gehandicapt zijn. Er restte hun dus geen andere keuze dan de zwangerschap af te breken.

Mijn hart brak toen ik het nieuws vernam en het kaartje van hun zo hard gewenste zoontje in de brievenbus vond. Een piepklein jongetje dat voor eeuwig en altijd een onvervulde wens zou blijven en nooit zou opgroeien in een gezin omringd door alle liefde van de wereld.

Onze vrienden zijn nuchtere mensen en spraken heel rationeel over wat er hen overkomen was. Toch was de pijn die zich verschuilde onder hun woorden voelbaar en wenste ik dat ik meer kon doen dan enkel een glas en een luisterend oor aanbieden.

Zon

Een stralende lentedag was het vandaag. Met een zon die zich geen wolkje in de weg liet leggen. Maar zelfs de zon die stralend naar binnen scheen, kon de sfeer in de ziekenkamer niet opvrolijken. Ogen die in mijn ogen keken en soms schenen te begrijpen. Of toch niet? Ik meende wanhoop af te lezen op haar vertrokken gezicht. Wanhoop om de hulpeloosheid. Een luide schreeuw die aan haar lippen ontsnapte. Tranen die over wangen rolden. Snapte ze het? Besefte ze het? Je probeert een sussende klank in je stem te leggen, want je weet niet of je woorden begrepen worden. En wat kan een mens zeggen als troost in een situatie waarvan je denkt dat je zelf ontroostbaar zou zijn. Dat de enige genadige uitweg jou de dood lijkt?

We praatten. We bespraken opties. Er is geen goeie optie. Deprimerend. Gelukkig scheen de zon.

Na het ziekenhuis, het tehuis voor dementerenden. Ook daar scheen de zon, zij het doorheen dichtgetrokken gordijnen. Want al dat felle licht, dat schijnt toch maar in de ogen. Dezelfde gesprekken als altijd. “Heb je lekker gegeten?” “Wat heb je vandaag gedaan?” Ogen die in mijn ogen keken. Deden alsof ze wisten wie ik was.  “Je komt toch gauw terug, niet?” We weten maar al te goed dat ze ons bezoek na tien minuten vergeten zal zijn.

Terug in Leuven. De zon scheen nog steeds. Ik had honger en hoofdpijn. Mijn vriend stelde voor sushi te gaan eten. Comfort food om het humeur op te krikken.

Soms helpt zelfs de zon niet.

Het leven is niet eerlijk

Terwijl mijn feedreader overspoeld wordt met shoppende vrouwen, krijg ik bericht dat het dochtertje van een kennis in het ziekenhuis is opgenomen. Het meisje is acht maanden en geboren met een genetische afwijking waardoor ze zeer slechtziend is en tumoren op de nieren zal ontwikkelen. Na een scan bleek dat er al abnormaal weefsel aanwezig was op haar nieren, waarna besloten werd over te gaan op chemotherapie voordat dit weefsel kon uitgroeien tot tumoren. De chemotherapie zal een volledig jaar duren.

Weet je, ik beschouw mezelf niet als een bijzonder goed mens, maar ik ken wel zulke mensen. Mensen die altijd het beste in anderen zoeken, die ik nog nooit kwaad heb gezien en steeds bereid zijn om anderen te helpen. X, de vader van N, is zo iemand. Altijd vrolijk, altijd goed gezind. Actief in de jeugdbeweging, slim, muzikaal, vrijgevig. We studeerde samen, gingen naar feestjes van gezamelijke vrienden, maar verloren het contact een beetje nadat hij trouwde met een vrouw, al even lief en zacht als hijzelf, verhuisde en vervolgens kinderen kreeg. Ik wist dat hij een tweede dochtertje had,  kocht een cadeautje, stuurde een kaartje, maar ging niet op bezoek. Geen tijd, jullie kennen het excuus zeker wel.

En nu krijg ik dit bericht. Het gaat niet goed met zijn dochtertje. Ze eet niet, ze slaapt moeilijk, ze heeft pijn. Ze krijgt nu voedingsstoffen via een infuus, maar de dokters willen haar met een sonde voeden. Ze ziet er zo klein, zielig en bleek uit op de foto’s. Een baby nog, geen kindje van acht maanden. Nu is niet de tijd om het contact te vernieuwen, maar ik volg hun verhaal en als het weer beter gaat met kleine N, zal ik er zeker werk van maken. Sommige mensen zijn het waard om tijd voor te maken.

Het wenende jongetje

Een weekdag in september. Ik had net een examen achter de rug en de rest van de namiddag vrij. Ik liep over het Hooverplein dat ter ere van Leuven kermis helemaal vol stond met kermisattracties. Het was rustig. De meeste mensen waren aan het werk, de kinderen nog op school. De lunaparken en grote attrakties waren dicht, alleen de frietkramen deden goeie zaken.

Bij de kraam met de zielige pony’s die de ganse dag in rondjes achter mekaar moeten sukkelen, merkte ik een bijzondere bedrijvigheid op. Een cameraman en geluidsman trokken eerst mijn aandacht. Daarna zag ik het kleine jongetje, niet ouder dan een jaar of twee, dat de ziel uit zijn lijf schreeuwde, zittend bovenop een zielige pony. Dikke tranen biggelden over zijn wangen. Het verdriet van het kleine jongetje werd uitgebreid gefilmd en op geluidsband opgenomen. Ik bleef staan om te zien hoe lang dit kind nog lijden moest omwille van de zevende kunst. Net op dat moment stopte de cameraman met filmen en tilde zijn moeder hem van het paard. Het was duidelijk dat het pony-avontuur niet naar de zin van het jongetje was, want hij sloeg zijn moeder met zijn kleine vuistje. Ik glimlachte en stapte door.

Gisteren heb ik het kleine jongetje teruggezien. In de cinema. In een promotiefilmpje voor Artsen zonder Grenzen. Hopelijk heeft hij het zijn moeder ondertussen vergeven en zal hij later beseffen dat zijn tranen een hoger doel gediend hebben. 😉

Ldvd

Een kwartier geleden gaat bij ons de bel. Stond er een kameraad met liefdesverdriet voor de deur die er duidelijk nood aan had zijn hart uit te storten. Nu staat mijn deur altijd open voor mensen met problemen en bied ik graag een schouder om op uit te huilen, maar zijn timing (de dag voor een examen) was niet echt optimaal. We hebben een kwartiertje gebabbeld en daarna heb ik hem de opdracht gegeven om samen met mijn vriendje iets te gaan drinken.

Mijn arm vriendje, opgezadeld met het troosten van de ontroostbaren. Ik denk dat hij zich zijn avond wel anders had voorgesteld. Sorry schatje, ik maak het later goed.

Begrafenis

Begrafenissen. Niemand gaat er graag naartoe. Niemand wordt graag geconfronteerd met de dood. Toch denk ik dat het goed is een soort van ritueel te hebben om afscheid te nemen van een geliefd persoon. Een moment waarop iedereen samen komt om even stil te staan bij een leven dat plots veel te ruw is afgebroken. Een leven dat nog zoveel moois in petto had.

Vandaag werd de vader van mijn vorige vriend begraven. De kerk zat stampvol. De man was tandarts in een onooglijk klein dorpje en had jaren in het verenigingsleven meegedraaid. Ik denk dat ongeveer het ganse dorp in de kerk was.

Het was een mooie mis. De lector was een goeie vriendin van de overledene en dat gaf de viering een persoonlijke toets. Ik heb veel bewondering voor de kracht die de twee zonen van de overledenen vonden om een stukje voor te lezen. Bij het groeten (wat in West-Vlaanderen ná de mis gebeurt), kromp mijn hart ineen toen ik de tranen in de ogen van mijn ex-vriend zag. Het verdriet in de ogen van zijn moeder en broer, het liet me niet onberoerd.

Toch was de relatie tussen zonen en vader niet altijd even goed. De vader was streng en recht door zee. En veeleisend voor zijn zonen. Té veeleisend, vond ik persoonlijk. Wat maakt het uit welk diploma je kinderen hebben, als ze maar gelukkig zijn. Hij legde zoveel druk op hun schouders dat ze het soms moeilijk hadden dit te kunnen dragen. Gelukkig zijn ze allebei op hun pootjes terecht gekomen. Ik ben blij dat ook dit, zij het zijdelings, in de mis vermeld werd.

Het is goed dat mijn vriend en ik naar de begrafenis geweest zijn, zelfs al moesten we er helemaal voor naar West-Vlaanderen rijden en zaten we even in de cipiersfile. Zelfs al hebben we er ons mondeling examen Italiaans voor moeten verzet (gelukkig hebben we een superlieve juffrouw van Italiaans). Ik denk dat het belangrijk is dat je op zulke momenten het verdriet van je vrienden kan delen. Hopelijk heeft mijn ex-vriend iets gehad aan de talrijke opkomst van zijn vrienden. Ik denk het wel.

Kwetsbaar leven

Een goeie vriendin heeft me net gezegd dat haar vader een ongeval heeft gehad. Met de fiets. Een onvoorzichtige bestuurder die zijn deur open deed en niet gezien had dat haar vader eraan kwam. Slecht neergekomen op zijn hoofd. Hij is nu in kritieke toestand. De man was net iets meer dan een jaar op pensioen en volop van zijn leven aan het genieten.

Ik heb er kippenvel van. Ik weet zo goed wat mijn vriendin en haar moeder en zussen nu meemaken. Het eindeloze wachten in het ziekenhuis. Het hopen en vrezen tegelijkertijd. De onzekerheid. De verschrikkelijk deprimerende sfeer die in zo’n ziekenhuis hangt. De onmacht. Wachten, wachten, wachten.

Ik hoop dat hij het haalt. Ik hoop het echt. Maar als de schade in zijn hersenen te erg is, dan hoop ik dat zijn strijd niet te lang duurt.

Het leven is zo kwetsbaar. We moeten er het beste van maken, want je weet nooit wanneer het gedaan is.