huwelijk

Beeld zonder klank

Als afsluiter van de Russische les wilde één van onze medecursisten een stukje uit de video van zijn huwelijk tonen. Hij is namelijk eind 2008 in Rusland met een Russische in het huwelijksbootje gestapt. Het hele verhaal klinkt als een modern sprookje. Elkaar leren kennen in Oost-Duitsland in de tijd dat er nog twee Duitslanden bestonden. Een korte romance beleefd, waarna hij terug naar België ging en zij terug naar Rusland. Waarna ze, zoals dat zo vaak gaat, alle contact verloren.

Jaren later vond hij haar via een oude vriend toevallig terug. Ze is ondertussen in Rusland getrouwd, heeft een zoontje gekregen, maar is alweer gescheiden. Ze halen de vroegere banden opnieuw nauwer aan en van het één komt het ander. Nu zijn ze getrouwd. Hij is alweer in België en zij blijft nog tot eind dit jaar in Rusland. Daarna komen zij en haar zoontje, die ondertussen negen is, naar ons land. Het begin van een heel nieuw leven in een land waarvan ze geen van beiden de taal beheersen. Niet makkelijk…

Helaas haperde het geluid van de video en kregen we enkel beeld te zien. Jammer, maar na de examens doen we een tweede poging. Benieuwd wat voor muziek de videokunstenaar onder de cheesy special effects gemonteerd heeft. 😉 De cover van de video was alvast ongelooflijk hard gefotoshopt.

Vrijgezellen

De zus van mijn broer vriend trouwt volgende maand (een half jaar nadat zijn jongste broer getrouwd is, hopelijk is het niet besmettelijk) en zoals de traditie het voorschrijft werd er door de getuigen een vrijgezellendag georganiseerd. Gelukkig ben ik nog nooit in mijn leven getuige geweest, want het verzinnen van stomme opdrachtjes is echt niet aan mij besteed.

De vrijgezellen startte in het zwembad Waterperels in Lier. Een kleine anderhalf uur mochten we ons uitleven in de wildwaterbaan, ontspannen in de sauna en het stoombad met te weinig stoom en tevergeefs wachten tot de jacuzzi terug in gang schoot. Het zwemmen op zich vind ik wel fijn, maar ik begin meer en meer een bloedhekel te krijgen aan die veel te kleine omkleedhokjes, de smerige vloeren en die vervelende kastjes waar je al je hebben en houden maar net ingepropt krijgt. En om één of andere reden moet ik de gekste touren uithalen om de sensoren van de douches duidelijk te maken dat er ik toch wel graag over water zou beschikken om de shampoo uit mijn haar te wassen.

Na het zwemmen trokken we naar restaurant Pezo in het centrum van Lier. Het eten was lekker, de rode wijn ook, de witte trok op niks. Wat ik heel erg storend vond, is dat we al om 20.00u buiten geborsteld werden. Er waren nog mensen die een dessertje wilden nemen, maar dat was niet mogelijk. Nu moet ik er eerlijkheidshalve wel bij zeggen dat men dit ons op voorhand had meegedeeld. Maar gezellig is anders.  Nu, in economisch moeilijke tijden kan ik begrijpen dat een restaurant twee shiften willen doen, maar als we een dessertje hadden mogen bestellen, zouden we ongetwijfeld ook nog wat gedronken hebben.

Van Lier zelf heb ik niet veel gezien, veel te koud om lang buiten te blijven. Het historische centrum met de Zimmertoren zag er erg mooi uit, iets om in de zomer naar terug te keren. Het ijskoude weer zorgde er wel voor dat de stad er uitgestorven bij lag. Geen mensen om aan te spreken om de domme opdrachtjes te doen. Oef. 😉 

We deden enkele cafés aan om de opdrachten te doen die niet echt publiek nodig hadden. Het eerste café stonk naar verstopte afwateringsputtekes. Op de wc’s was de stank zelfs niet te harden. Blijkbaar is dit een veel voorkomend probleem in Lier, want het tweede café dat we aandeden (waar je kon poolen en biljarten) had ook last van een rioolgeurtje. We poolden wat en dankzij mijn partner (zelf blink ik uit in het potten van witte ballen en zwarte ballen op het verkeerde moment) wonnen we zelfs.

Daarna had ik er eigenlijk niet meer zoveel zin in. Ik was moe en uitgepraat en wilde graag naar huis. Volgens afspraak zou mijn vriend, die ergens in Antwerpen op stap was met de toekomstige bruidegom, mij komen ophalen (de laatste trein in Lier vertrok al om 23.14u) en blijkbaar was er bij de mannen meer ambiance dan bij de vrouwen. Dan maar een ander café opgezocht. We kamen terecht in een zaak waar vooral veertigers zaten die uitbundig dansten en te veel dronken. 

Marginaalste moment van de avond: een dame met geblondeerd haar liet de dj de muziek stilleggen om de macho met eveneens geblondeerd haar die haar vergezelde ten huwelijk te vragen. “Wil je met me trouwen?” vroeg ze. De horror op het gezicht van haar partner was duidelijk zichtbaar en eerst wilde hij niet eens antwoorden. Na wat aandringen werd het dan uiteindelijk ja. Sociale druk, het doet wat met een mens. Pijnlijk.

We dansten nog wat op foute Nederlandstalige nummers en de groep meisjes begon te slinken. Ik was het ondertussen echt beu. Het half uur wachten nadat ik het bericht kreeg dat mijn vriend in Antwerpen was vertrokken, duurde naar mijn gevoel eeuwen. Uiteindelijk heb ik de avond zelfs nog afgesloten samen met de toekomstige bruid en de vier andere overgebleven meisjes. Nog nooit zo blij geweest dat ik in mijn bed lag.

10 wijze raadgevingen voor het huwelijk

  1. Blijf altijd het jawoord trouw.
  2. Leef in liefde als man en vrouw
  3. Nooit klagen of elkaar vervelen
  4. Geluk en leed samen delen
  5. Have en goed om bestwil beheren
  6. Geldzaken overleg je minstens 7 keren
  7. Koken zal ‘t vrouwtje voor haar man
  8. Hij, nooit klagen dat het beter kan
  9. Liedevol zullen jullie paren
  10. Om gezonde nakomelingskens te baren.

Wat men zoal niet in familie-albums vindt (let op, niet in die van míjn familie ;-)).

Hypocrisie

Je hebt zo van die mensen die nooit ofte nimmer naar de kerk gaan, maar toch de ‘mijlpalen in hun leven’ in een kerk vieren: doopsel, huwelijk, begrafenis. Ik weet dat dit opgaat voor veel katholieken, maar het stoort mij. Ik vind dat je om deel uit te maken van de kerkgemeenschap, op regelmatige tijdstippen naar de kerk (toch zeker op kerkelijke hoogdagen) hoort te gaan. Als je dit bezoek beperkt tot huwelijken, doopvieringen en begrafenissen, tja, in hoeverre engageer je je dan voor je geloof?

Je hebt zelfs mensen die ervoor uitkomen niet gelovig te zijn, maar tóch voor de kerk trouwen, omdat de familie dat wil of voor de mooie fotootjes in de kerk. Kuch. Je hebt mensen die geen goed woord over hebben voor de katholieke kerk, maar als het erop aankomt, staan ze te blinken in een gebouw dat beheerd wordt door diezelfde katholieke kerk.

Sta mij toe dit ongelooflijk hypocriet te vinden. Ik ben niet gelovig. Wat zou ik dan in een kerk gaan staan en de sacramenten van een instelling in ontvangst nemen waarmee ik mij totaal niet kan verzoenen. Neen, werkelijk, ik snap die mensen niet.

A hell of a party!

Gisteren is alweer een vriendin van ons in het huwelijksbootje gestapt. Ze vormt nu samen met haar knappe echtgenoot een nieuw samengesteld gezin. Mijn vriend en ik waren er echt van onder de indruk hoe braaf en hoe lief de kindjes waren. Want zeg nu zelf, het is niet altijd gemakkelijk om aanvaard te worden door de kindjes van je nieuwe echtgenoot, zeker niet als die kindjes nog heel jong zijn. De twee kindjes werden echt bij het feest betrokken en ik denk dat ze ervan genoten hebben.

Na de misviering (en een kleine tussenstop op ons appartement omdat ik me nog moest omkleden, ik had geen zin om te verkleumen in de kerk), trokken we richting feestzaal. Onderweg kregen mijn vriend en ik een soort déjà vu. Dat gevoel werd gevolgd door een aha-erlebnis. Enkele jaren geleden hadden we in hetzelfde kasteel tot in de vroege uurtjes gefeest op het trouwfeest van goeie vriendin  M. En meteen wist ik dat we ons over de kwaliteit van het eten alvast geen zorgen moesten maken.

We hadden bovendien erg veel geluk met de mensen aan onze tafel. We kenden niet zoveel volk op het feest, maar gelukkig bleken onze disgenoten supersympathieke mensen te zijn. Het klikte geweldig goed en het gesprek viel geen moment stil. Het eten was om duimen en vingers af te likken, zo lekker. Ik denk dat ik nog een paar nachten kan dromen van al de lekkernijen die uitgestald stonden bij het dessertbuffet. Zalig! Ik heb gedanst, ik heb gelachen, ik heb gebabbeld, ik heb fijne nieuwe mensen leren kennen. En voordat we er erg in hadden, was het tijd om naar huis te gaan.

Ik wens D&D nog veel geluk samen. Hun huwelijk heeft alvast een schitterende start genomen.

Trouwfeest

Gisteren ben ik wat vroeger weggegaan uit de Russische les om de trouwviering van mijn oudstudiegenootje en vroegere thesispartner F bij te wonen. F en zijn vriendin kozen voor een alternatieve viering. Ondanks de vele trouwfeesten die ik al heb bijgewoond, was dit mijn eerste alternatieve viering. Misschien heb ik gewoon erg traditionele vrienden. 😉 De viering werd geleid door een katholieke priester, maar van de klassieke opbouw van een kerkelijke mis was geen enkel spoor. Geen hosties, geen evangelie en geen saaie homilie. Een heel relaxt gebeuren, gewoon bij hen thuis in de woonkamer. Al vonden ik en vooral mijn vriendje dat de teksten soms een beetje te zweverig en te klef waren. Normaal zijn F en L helemaal niet zo romantisch aangelegd, dus het kwam een beetje gemaakt over.

Voor de receptie ‘s namiddags heb ik een beetje valsgespeeld. We waren uitgenodigd voor het avondfeest, maar omdat F niet alleen een oudstudiegenootje, maar ook mijn collega is, waren heel veel collega’s met hun gezin gevraagd op de receptie. Met mijn liefste blik heb ik aan de bruidegom gevraagd of we toch niet nog een half uurtje receptie mochten meepikken voor het avondfeest begon. Kwestie van wat met de collega’s te socializen en hun wederhelft en schattige kindjes te kunnen bewonderen.

Het feest zelf was een groot succes tot aan de openingsdans. Het eten was superlekker, het dessertbuffet was to die for en we zaten met leuke mensen aan tafel. Altijd fijn als blijkt dat het klikt met mensen die je nog nooit gezien hebt. Heel toffe gesprekken gehad. Met de openingsdans liep het echter een beetje mis. Door een technisch probleem werden de tonen van het openingsnummer verstoord door een luid gekraak uit één van de boxen. Erg, erg spijtig. Want iedereen zat meer te kijken naar de boxen dan naar het koppel.

De dj was mijn vriend niet, hij mixte enorm slecht en voelde totaal niet aan wat aansloeg bij het publiek. Het eerste uur was de dansvloer dan ook meer leeg dan vol. Voor een deel zal dit ook wel aan het sedimentaire publiek gelegen hebben. Enfin, mijn vriend en ik hebben het niet aan ons hart laten komen en hebben toch enkele keren de dansvloer onveilig gemaakt. Er was echter een totaal gebrek aan sfeer en als je vrienden dan één voor één naar huis vertrekken, tja, dan is er niet veel reden meer om te blijven. We zijn dan ook vertrokken rond twee uur. Volgens mij het vroegste tijdstip dat ik ooit een trouwfeest verlaten heb.

Misschien is de romantiek van de dag toch ergens blijven hangen, want bij thuiskomst hebben mijn vriend ik geweldige seks gehad. Waar vroeg naar huis gaan al niet goed voor is. 😉

Cultuurkloof

Gisteren kwamen oudstudiegenoot N en zijn vriendin U eten. U is een sympathieke Chinese die een drietal jaar geleden naar België gekomen is om te studeren, N ontmoet heeft en zo in ons landje is blijven plakken. Binnenkort gaan ze zelfs trouwen. Louter uit praktische overwegingen (N is niet zo’n romanticus), kwestie van komaf te maken met de administratieve rompslomp veroorzaakt door het steeds moeten verlengen van haar arbeidsvergunning. Doordat zo’n arbeidsvergunning maar tijdelijk is, kan U nooit een vast contract krijgen. Niet echt bevorderlijk voor een stabiele toekomst.

Tijdens het eten kwam het gesprek op de studies die U gedaan heeft. Ze is maritiem bioloog én antropoloog. Twee diploma’s die het echter niet evident maken om een passende job op de arbeidsmarkt te vinden. Ik vroeg haar waarom ze maritiem biologe is geworden (haar eerse studie). U vertelde dat je in China bij je aanvraag voor universitaire studies vier universiteiten moet opgeven en voor elke universiteit vier studierichtingen die je wil volgen. Afhankelijk van de scores die je op eerdere testen bepaald hebt, wordt jou dan een keuze toegewezen. Ze vertelde me dat haar vader de eerst drie universiteiten voor haar had gekozen en dat zij de vierde en laatste mocht kiezen. In een romantische opwelling had ze maritiem bioloog ingevuld, bijna zeker dat het dat toch niet zou worden. Wel dus.

Haar verhaal deed me weer even beseffen hoe geweldig goed wij het hier hebben. Kan je je voorstellen dat je ouders voor jou je studiekeuze zouden maken? Of dat je niet zelf vrij kan bepalen naar welke universiteit je gaat? Wij hebben zoveel keuzemogelijkheden, zoveel vrijheden, zoveel mogelijkheden en toch wordt er hier zoveel gemopperd. U vertelde het verhaal trouwens alsof het doodnormaal was dat haar vader voor haar koos, geen haar op haar hoofd dat eraan twijfelde dat zijn oordeel juist was. Wij westerlingen, verwende watjes zijn we.

For the record nog even het menu van gisteren:
– wrap met zalm, roomkaas en selder als appetizer
– gemarineerde kippenspiesjes (recht uit de diepvries van de Delhaize)
– curry van rundsvlees, stropaddenstoelen en babymaïs
– ijs als dessert (ik wilde cake maken totdat ik tot het besef kwam dat je daar eigenlijk eieren voor nodig hebt).