Beste mensen, laat het voor eens en voor altijd geweten zijn: mijn vriendje is níet mijn man en zal ook nooit mijn man worden. Ik hecht geen enkel belang aan een ouderwetse en (naar mijn mening) achterhaalde instelling als het huwelijk. Als andere koppels wel graag zo’n boterbriefje willen, geen enkel probleem mee. Meer nog, ik kom zelfs graag dansen op jullie trouwfeest, maar mij zal u nooit geringd zien rondlopen. Spreek mij dus alstublieft niet aan met mevrouw “vriend van yab”, want daar krijg ik het van op mijn heupen. Ik heb een (zeer fijne, dankuwel) relatie, maar getrouwd, neen dat ben ik niet.
huwelijk
Babbelfeest
Gisteren voor de verandering nog eens naar een trouwfeest geweest. De ondertussen al bekende formule van een dansfeest met dessertenbuffet. Ideaal voor een zoetebek als ik en die extra calorietjes kan je er vervolgens fijn afdansen.
Alleen verliep het stramien van de avond anders dan ik gewoon ben. Er was zoveel bekend volk (hopen ex-studiegenootjes die ik al een tijd niet meer gezien had) dat ik na het verorberen van mijn dessert ben blijven zitten aan tafel. Ipv mij gezwind naar de dansvloer te begeven en daar de rest van de avond te blijven plakken, heb ik bijna de ganse avond gebabbeld. Te veel interessant volk is slecht voor de danskunst (en de lijn).
Gelukkig hebben we alweer een uitnodiging voor een volgende trouwfeest op zak. Daar zal ik mijn dansschade dan wel inhalen. 😉