Lunchen bij Wolf

Drie keer moesten we deze lunch uitstellen omdat het coronavirus ons noodzaakte tot social distancing, maar vandaag is het er dan eindelijk van gekomen: de lang beloofde dankjewel-om-ons-na-de-Ultima-veilig-thuis-te-brengen-lunch! We hadden zelfs chocolaatjes voorzien voor onze dappere chauffeur!

We zakten voor de gelegenheid af naar Brussels jongste food court: Wolf. Het leuke aan dit concept is dat iedereen bij een ander standje een gerecht kan kopen en je dit vervolgens gezellig samen kan opeten. Natuurlijk golden ook hier de regels van social distancing. We raken er ondertussen zo langzamerhand aan gewoon. Gelukkig was het niet al te druk.

Mijn twee collega’s gingen voor de pizza, maar ik kon niet weerstaan aan de heerlijke Vietnamese phở, met een stevige geut sriracha, uiteraard. En ja, er was nog net een plekje voor een dessert.

Fijne middag met twee coole dames!

Een veel te vroege vergadering en herkansing voor Wagamama

Vandaag moest ik op een ontiegelijk vroeg uur uit bed om op tijd in Brussel te zijn voor een vergadering om 8.30u. En ja, ik weet dat op dit tijdstip sommige mensen al een uur aan het werk zijn, maar ik lig dan gewoonlijk nog in bed… Dus het is een understatement om te zeggen dat het pijn deed, die ochtendlijke gemaskerde treinrit naar Brussel. De vergadering zelf hadden mijn twee collega’s en ik tot in de puntjes voorbereid, we waren dan ook erg teleurgesteld toen we merkten dat de stellingen die we zo zorgvuldig gewikt en gewogen hadden weinig discussie opwekten aan de andere kant van de tafel. Gelukkig kon de collega die dit project trekt de reacties kaderen en ebde de initiële teleurstelling snel weg. Als we slechts beperkte feedback van onze opdrachtgevers krijgen, drukken we zelf onze stempel op dit project.

Voor de lunch zakte ik met maar liefst vier collega’s van mijn team af naar de autovrije Anspachlaan voor een lunch bij Wagamama. Ja, mijn eerste ervaring was niet onverdeeld positief, maar we zochten een plek waar we buiten op een terras konden zitten en snel bediend zouden worden. Ik had immers om half twee alweer een vergadering. Het is raar, maar het voelde een beetje als een feestje, die lunch onder ons vijven. Zoveel deugd dat het deed om een normale conversatie te hebben die niet via een scherm verliep. Het weer was iets minder, maar de parasol beschermde ons tegen de regendruppels én het gerecht dat ik koos, de spicy tuna kokoro bowl, was deze keer wel een schot in de roos. Al kreeg ik bij terugkeer een boze blik van mijn vegetarische collega omdat ik tonijn had geconsumeerd. (Ik weet dat de visvangst op tonijn moeilijk ethisch te verantwoorden is, maar ik heb het extreem moeilijk om deze heerlijke vis af te zweren, zeker omdat ik zo’n grote sushiliefhebber ben.)

Op het werk was de paashaas trouwens, na veel omzwervingen, langs geweest. Jammer genoeg was de fair trade chocolade echt niet lekker. Sorry, paashaas, volgende keer toch maar op zoek naar een andere leverancier, maar het zakje was wel schattig!

Bij thuiskomst wachtte er trouwens nog een verrassing op mij. Overdag was er een pakje geleverd van een onbekende weldoener met daarin een escape puzzel. Echt geen idee aan wie we deze fijne verrassing te danken hebben. De onbekende weldoener in kwestie, mag mij altijd een seintje geven.

Mijn tweede werkdag in Brussel

Nu de kop eraf is, ben ik van plan weer op regelmatige basis naar Brussel te sporen. Minstens één dag, maar waarschijnlijk eerder twee dagen per week. Kwestie van weer wat onder de mensen te komen. Het is raar hoe verschillend mensen met deze situatie omgaan. Sommige van mijn collega’s staan te trappelen van ongeduld om weer achter hun vertrouwde bureau plaats te nemen, anderen hebben zich helemaal verzoend met de voordelen van het thuiswerken en zien een snelle terugkeer naar kantoor niet bepaald zitten.

Persoonlijk ben ik al dat praten tegen een scherm kotsbeu. Ik mis de sociale contacten en spontane babbels op het werk. Ik merk ook dat ik veel minder goed op de hoogte ben van de onderwerpen waarmee andere teams bezig zijn dan voor de uitbraak van deze pandemie. Die informele informatie-uitwisselingsmomenten, tijdens de lunch, aan de koffiebar, in de gang,… zijn immers volledig weggevallen. Je kan nu immers moeilijk een Teams meeting inplannen voor informele contacten.

Het deed dus deugd om samen met mijn collega’s in onze keuken op anderhalve meter van mekaar te kunnen genieten van mijn favoriete street food: een noedelsalade met pulled pork lunch van Bánh Mì Express. Ook dat heb ik enorm gemist!

En aan dat gemaskerd sporen zal ik ook wel snel wennen!

Terug naar kantoor!

Het voelde echt een beetje als een eerste schooldag: voor het eerst sinds 17 maart spoorde ik deze vrijdag opnieuw naar Brussel. Mét mondmasker op de trein, uiteraard. Het was bijzonder rustig in mijn wagon, dus strikt genomen was dat masker niet nodig, maar hey, regels zijn regels en toegegeven, ik show graag met mijn coole mondmaskers van Plan International. Als je dan toch een mondmasker moet dragen, dan liefst eentje met een boodschap, niet? Al kon ik niet wachten om het ding weer uit te doen. Comfortabel is anders…

Bij aankomst in Brussel Centraal was het akelig leeg en stil. Het anders zo bruisende station lag er verlaten bij en veel zaken waren nog gesloten. Ook in de Brusselse straten was het stilletjes en het was raar om na zolang weggeweest te zijn opnieuw ons kantoor binnen te stappen. Ik had nog maar net twee passen in onze inkomhal gezet, toen ik onze gebouwverantwoordelijke tegen kwam, druk in de weer om het ganse gebouw coronaproof te maken, met pijlen en linten om eenrichtingsverkeer te garanderen. Ook de koffiebar in ons gebouw maakte maar een trieste indruk, zo zonder klanten. Wel een voordeel van de coronamaatregelen: er mag maar één persoon tegelijkertijd in de lift. Voorlopig geen ongemakkelijke stiltes meer in de lift!

Op mijn bureau trof ik een gigantische, chaotische stapel post aan, waarmee ik een ganse voormiddag zoet was om die weg te werken. Maar er was ook goed nieuws: niemand had mijn secret stash paaseitjes ontdekt, dus de weinige collega’s op de werkvloer konden meegenieten van deze eitjes na Pasen. In totaal waren we met vijf mensen op onze verdieping, wat al bij al nog meeviel. En amai, het deed deugd om weer gewoon een babbeltje te kunnen doen, zonder het risico te lopen dat de verbinding wegviel, zelfs al was het op anderhalve meter afstand. Zó gemist mijn lieve collega’s. <3

‘s Middags steunden we de Brusselse horeca door een wrap en een slaatje bij de Foodmaker te halen. Echt compassie met de jongen die gans alleen in een zaak zonder klanten stond, terwijl het daar normaal bruist van de bedrijvigheid. De rest van de dag werd er voornamelijk veel vergaderd, op dat vlak, niets nieuws onder de zon. Al bleven we mooi de “anderhalve meter afstand” regel respecteren.

De dag eindigde met minder nieuws: één van mijn collega-teamverantwoordelijken gaat ons bedrijf verlaten. Een ongelooflijke sympathieke dame bij wie ik altijd terecht kon, ik ga haar enorm missen. Wie gaat nu al mijn HR-vragen oplossen? Aan de andere kant ben ik natuurlijk heel blij voor haar. Ik besefte maar al te goed dat zij in een moeilijke positie zat en ik ben er zeker van dat de job die ze nu gaat doen haar op het lijf geschreven is. Alleen jammer dat we, gezien de omstandigheden, geen spetterend afscheidsfeest voor haar kunnen organiseren.

Gelukkig wachtte er thuis een troostende, vegetarisch maaltijd op mij: tapas van de Optimist:

Bruschetta met roomkaas & zongedroogde tomaten:

Maïskolf met manchego & zure room:

Salade met tomaat, mozzarella & kappertjes:

Bami goreng:

Geroosterde venkel met yoghurt & olijf:

Veggie bobotie met perzik & seitan:

Alweer een nieuw gerecht ontdekt, trouwens. Het Zuid-Afrikaanse gerecht bobotie was mij totaal onbekend, maar het smaakte alvast naar meer. Op het eerste gezicht ook simpel om klaar te maken. Het proberen waard!

Rond zonsondergang werden we trouwens op een hevige regenbui getrakteerd (eindelijk!) gevolgd door een dubbele regenboog en een spectaculaire zonsondergang. De plantjes slaakten een zucht van opluchting.

Laatste Brusselse Lunch…

Het was akelig leeg op de werkvloer deze vrijdag, nog leger dan gewoonlijk, want vrijdag is traditioneel een telewerkdag voor veel collega’s. Na de maatregelen opgelegd door de Nationale Veiligheidsraad donderdagavond koos het merendeel begrijpelijk voor thuiswerk. Je kon het aantal aanwezigen letterlijk op één hand tellen. Aangezien de Nationale Veiligheidsraad de sluiting van cafés en restaurants vanaf middernacht oplegde, besloten mijn baas, mijn collega en ik de Brussels horeca nog een laatste keer een hart onder de riem te steken. Het zal de komende weken heel lastig worden voor de horeca, dat beseffen we maar al te goed en het is niet zeker dat elke zaak deze gedwongen sluiting zal overleven.

We kozen voor Le Comptoir des Galeries, omdat het daar altijd lekker is en er genoeg plaats is om op een respectabele afstand van de andere klanten te zitten. Bij het binnen komen, bleek dat we ons geen zorgen moesten maken over de afstand ten opzichte van andere klanten. Buiten ons tafeltje waren er slechts twee andere tafeltjes in gebruik.

Dit aten we als Laatste Brusselse Lunch:

Fris slaatje met zalm:

Skrei met groentjes:

Zoetigheden voro bij de koffie:

Oh boy, ik kijk echt niet uit naar de komende weken…

GUS Brassonomie

Na de Bistronomie, de Brassonomie. Misschien de woordspeling te ver? Maar goed, de online reviews van Brusselse brasserie GUS waren lovend, dus reserveerde ik een tafeltje voor mezelf en mijn oud-collega. Omdat het niet altijd Antwerpen moet zijn, zakte hij voor onze afspraak af naar Brussel. Wij houden allebei van lekker eten, dus wat is er leuker dan samen een nieuw restaurant ontdekken? (Tip: dit is een restaurant voor bierliefhebbers, in veel van de gerechten is bier verwerkt en ze hebben ook een fijne selectie speciale bieren.)

We hadden onderwerpen zat om over bij te praten: zijn nieuwe half time job (die misschien een full time job gaat worden), het ontslag van iemand die we allebei goed kennen en het steeds dichterbij sluipende coronacrisis, waarvan de gevolgen moeilijk in te schatten zijn. Tussen al dat gebabbel door genoten we van de prachtige gerechtjes van GUS en de ongelooflijke gastvrijheid van het team dat ons bediende. Wat een supervriendelijke mensen. Je voelde duidelijk dat bij GUS een gepassioneerd team werkt. Elke gang was tot in de puntjes verzorgd en dat glas rum was gewoonweg de perfecte afsluiter van een avond die echt voorbij gevlogen was.

Appetizers:

Mosselen met bierazijn, waterkers en vitelotte:

Kwartel met Cajun, karkas sap, stout en koffie:

Passievruchtmousse, chutney, bier meringue:

Rum:

Na het diner wandelden we samen terug naar Brussel-Centraal en namen afscheid van elkaar met de welgemeende woorden: ‘En blijf vooral gezond!’

Uitwuifdrink

Dinsdagnamiddag stopten mijn medewerkers en ik allemaal stip om 16u met werken. We hadden immers belangrijkere dingen te doen: afscheid nemen van onze lieve collega die een jaar onbetaald verlof neemt om de wereld rond te reizen. Zo jaloers, zij doet waar ik alleen maar van kan dromen. Want laten we eerlijk zijn, in mijn huidige job is een jaar onbetaald verlof nemen echt geen optie. Maar goed, ze heeft altijd keihard gewerkt en ik gun haar dit sabbatjaar uiteraard van harte. Voor de gelegenheid waren ook een collega in ziekteverlof, herstellende na een operatie, en onze pas gepensioneerde collega komen opdagen. Fijn dat zij er ook bij waren!

Omdat we onze collega niet zomaar wilden laten vertrekken zonder een officieel uitwuifmoment, trokken we samen naar Au Bassin om gezellig iets te drinken en meer te vernemen over haar plannen. Toegegeven, de cava daar viel wat tegen, maar gelukkig maakte de Moscow Mule veel goed. Mijn collega en haar man starten hun reis in Mali om vervolgens nog een paar andere landen in Sub-Sahara-Afrika te bezoeken. Ze kozen specifiek Mali als hun eerste bestemming uit omdat mijn collega daar een Foster Parent kindje heeft. Ze is van plan van met een grote valies vol met spullen naar daar te trekken, die daar achter te laten en verder te reizen met de rugzak. Had ik al gezegd dat mijn collega super cool is?

Na twee drankjes begon iedereen honger te krijgen en zakten we met een coalition of the willing af naar Menma voor een lekkere kom ramen. Een aantal van mijn collega’s hadden nog nooit ramen gegeten. Tss, en dat in 2020! Gelukkig viel mijn favoriete fastfoodgerecht bij iedereen in de smaak, ook bij de wat moeilijkere eters. Dat flesje saké erbij was dan ook de kers op de taart.

Ik weet nu al dat ik mijn collega heel erg ga missen. Ze was altijd de rust zelve en was ook de meest ervaren persoon in mijn team. Bij wie ga ik nu terecht moeten met al mijn vragen? Aan de andere kant ben ik realistisch genoeg om te beseffen dat een jaar zo voorbij is. Twee keer met mijn ogen knipperen en ze zal al terug zijn. 😉

Yet another Samourai Lunch

Ik weet het, qua originaliteit kan dit tellen, maar zo’n lekkere bentobox gaat er altijd wel in. En daifuku (大福) als dessert sla ik natuurlijk nooit af.

Met dank aan mijn lieve collega voor de traktatie!

Een surreële dialoog: Dalí & Magritte

Toegegeven, als de tentoonstelling Dalí & Magritte niet verlengd was, was ik er ongetwijfeld niet geraakt. Maar soms heeft een mens al eens een meevaller en dit was er zo eentje. Toen het bericht van de verlenging binnen liep, was ik er als de kippen bij om twee tickets te kopen voor het allerlaatste weekend van de tentoonstelling. Op de valreep, met andere woorden.

En ja, het was een beetje te druk om optimaal van de prachtige werken van Dalí en Magritte te kunnen genieten, maar met wat slim manoeuvreren, slaagden mijn vriend en ik er toch in om onze favoriete werken uitgebreid te bewonderen. Ook complimenten aan de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten die erin geslaagd zijn een zeer mooie bezoekersgids uit te werken met toegankelijke teksten over de werken van beide kunstenaars (de tikfouten zie ik graag door de vingers). Zeer fascinerend om de gelijkenissen, maar ook de verschillen te ontdekken in de werken van Dalí en Magritte. Een toptentoonstelling!

In het algemeen voelde ik me iets meer aangetrokken tot de werken van Magritte dan tot die van Dalí. De werken van Dalí zijn me een beetje te nachtmerrieachtig. De bekoring van Sint-Antonius is natuurlijk een absoluut topwerk, maar ik zou het liever niet in mijn living hangen. Geef mij dan maar dat lieflijk duifje van Magritte.

Een greep uit de werken die mij het meeste aanspraken:

La magie noire – Magritte:

Ontdekking – Magritte:

De geheimzinnige speler – Magritte:

De ontdekking van het vuur – Magritte:

Geboorte van vloeibare verlangens – Dalí:

Mierengezicht – Dalí:

Het woordgebruik – Magritte:

De ideeën van de acrobaat – Magritte:

Een paar met het hoofd vol wolken – Dalí:

De aanslag – Magritte:

De bekoring van Sint-Antonius – Dalí (mijn favoriete werk van Dalí):

De annunciatie – Magritte:

Ouderdom, adolescentie, kindertijd (De drie levensfasen) – Dalí:

Portret van mevrouw Isabel Styler-Tas (Melancholie) – Magritte:

En het museumgebouw zelf mag er natuurlijk ook wel zijn. 😉

Als uitsmijter nog een werk van Panamarenko:

A Bright Brussels Valentine

Enorm genoten van Bright Brussels dit jaar. Nu heb ik altijd al een zwak gehad voor vuur en lichtjes, maar naar sommige installaties kon ik echt blijven kijken. Daarom neem ik jullie graag mee langs een paar highlights van deze Valentijnsavond.

Mijn persoonlijke favoriet, met stip op nummer één: Les Luminéoles. Van een ongelooflijke poëtische schoonheid die betoverde.