Syrische lunch bij Zain Shaam

Deze lunchafspraak was een poging van mezelf om onze vroegere gewoonte om met een aantal collega’s op regelmatige tijdstippen te gaan lunchen nieuw leven in te blazen. Helaas, door de drukke agenda’s lukte het mij slechts twee andere collega’s op de been te krijgen, maar hey, het is de kwaliteit die telt, niet de kwantiteit. En een lunch onder drie dames da’s altijd gezellig.

Het oorspronkelijke idee was nog eens een Kabuki-sushitreintje te doen. Daar aangekomen bleken echter alle plaatsen aan de sushitrein ingenomen. Dus wandelden we op goed geluk verder naar de volop in transformatie zijnde Anspachlaan. We slalomden tussen de werken door en kwamen zo terecht op het terras van Syrisch restaurant Zain Shaam.

De collega met een diploma Arabistiek op zak, was al eens eerder bij Zain Shaam geweest en sprak lovende woorden over de mezze. Een lekkere portie hummus gaat er bij mij altijd wel in! Op aanraden van onze collega, die dit gerecht tijdens haar verblijf in Syrië leerde kennen, bestelden we ook een portie hummus bil lahme, een mij onbekende hummus-variant geserveerd met stukje pittig rundsvlees. Wat een ontdekking! Om duimen en vingers van af te likken! Om de maaltijd compleet te maken, vulden we aan met falafel, baba ganoush en een salade.

De porties waren behoorlijk riant, maar we slaagden er toch min of meer in alles achter de kiezen te krijgen. De afrekening landde op de verdacht ronde prijs van 40 euro, maar hey, voor drie personen (drank inbegrepen) is dat echt een koopje. Om ons lunchuitstapje helemaal af te maken, kregen we op de terugweg naar het kantoor nog een gratis magnum met oreo’s aangeboden. Een zalig zoete afsluiter.

IMG_3949

IMG_3952

Lunchwandeling met de collega’s

Op geregelde tijdstippen organiseert onze personeelsdienst tijdens de middagpauze een lunchwandeling. Dit om de collega’s aan te sporen tot meer lichaamsbeweging, onder het motto: een gezonde geest in een gezond lichaam. Voordien was er ook al een initiatief om de wereld rond te stappen met ons bedrijf, maar aangezien de app die mijn stappen automatisch moest doorgeven, ondanks verschillende pogingen tot herinstallatie, dienst weigerde, vrees ik dat ik weinig aan dit doel heb bijgedragen.

De vorige lunchwandelingen kon ik nooit deelnemen, omdat ik vast zat in diverse vergaderingen, maar nu had ik echt de moeite gedaan om mijn agenda vrij te houden en wonder boven wonder, dat was nog gelukt ook.

Twee collega’s hadden het initiatief genomen om een wandeling uit te stippelen die ons langs de Kunstberg, het Instrumentenmuseum, de Marollen en andere fijne Brusselse plekjes bracht. Nu ken ik Brussel al wel een beetje, maar ook dit keer ontdekte ik weer nieuwe straatjes en pleinen. Onze hoofdstad heeft veel verschillende gezichten. Spijtig dat deze boeiende stad bij zoveel Vlamingen onbekend is. Dat de zon aan het einde van onze wandeling door de wolken kwam piepen was daarnaast ook mooi meegenomen.

IMG_3808

IMG_3813

In de toekomst wandel ik zeker opnieuw mee!

Teametentje bij Fanny Thai

Deze maandagmiddag had ik een teametentje ingepland. Een laatste gelegenheid om nog eens samen te eten vóór de zomervakantie begint. Helaas is het tegenwoordig een bijna onmogelijke opgave om het ganse team bijeen te krijgen. Twintig personen is gewoon een té grote groep. Er is altijd wel iemand met vakantie, naar een opleiding, ziek of op werkbezoek. Ook ditmaal waren we maar met vijftien, maar dat mocht de pret niet drukken. In tegenstelling tot vorige ervaring verliep het etentje ditmaal vlekkeloos. Geen vergissingen, geen aangebrand eten, vlotte bediening. Geen idee hoe die Thai dat klaarspeelden, want we moesten zelfs niet uit een beperkt aantal gerechten kiezen. Miracles do happy!

En ja, mijn dim sum en eend in rode curry hebben gesmaakt!

IMG_3779

IMG_3781

De Samouraï is verhuisd

Leve de Samouraï!

Mijn favoriet bentoboxrestaurant in Brussel is verhuisd naar een nieuwe locatie, vlak tegenover de oude en kreeg voor deze gelegenheid een total make-over. Hoewel ik altijd een boon heb gehad voor de bentobox-lunch, moet ik toegeven dat het restaurant een iet of wat afgeleefde indruk gaf. De indeling was daarenboven onlogisch met veel trapjes en trappen waarbij je moest opletten je hoofd niet te stoten. Duidelijk voor verbetering vatbaar. En deze verbetering is er nu gekomen met een prachtig en stijlvol ingericht nieuw pand. Wat een verademing ten opzichte van de vorige locatie.

En ja, het eten is nog altijd even lekker! Met dank aan mijn collega-teamverantwoordelijke om mij te voorzien van uitstekend lunchgezelschap.

IMG_3740[1]

Rendez-vous avec un Parisien

Een paar maanden geleden nam ik afscheid van één van mijn favoriete collega’s, een allround gentleman met een zachtaardige inborst, groot rechtvaardigheidsgevoel en hoge intelligentie. Een crème van een vent, zoals ze dat zeggen. Hij verkaste naar Parijs voor een topjob die helemaal zijn ding was.

Deze week waren hij en zijn vriend echter terug in het land. Veel tijd had hij niet in zijn drukke agenda, maar gelukkig wist hij zich toch één avond vrij te maken om af te spreken met mij en nog een paar andere collega’s. We begonnen de avond rustig met een drankje in het Muntpunt Grand Café, goed op weg om ons nieuwe stamcafé te worden, al kan de bediening nog wat beter. Vervolgens zakten we met z’n vijven (de zesde persoon moest afhaken wegens borstvoedingsverplichtingen) af naar restaurant Horia, heel toevallig de keuze die de voorkeur wegdroeg van onze oud-collega. Aangezien ik nog geen week geleden kennis had gemaakt met dit Brusselse établissement, vond ik het niet zo erg dat restaurant Horia helemaal vol zat. Hierdoor kwamen we terecht bij Italiaans restaurant Mirante, eveneens een oude bekende.

De pasta met asperges en Sint-Jacobsvruchten was heerlijk, maar wat mij het meest zal bijblijven van deze avond was het enthousiasme waarmee mijn oud-collega over zijn nieuwe job praatte. Ik voelde dat hij helemaal zijn draai had gevonden. Ik was ook erg benieuwd naar zijn verhalen over Parijs. Het verhaal dat er voor mij het meest uitsprong was de reactie van de Parijzenaars op de brand van de Notre Dame, volgens hen de grootste ramp in de geschiedenis van Frankrijk. Alhoewel ik moet toegeven zelf ook aangedaan geweest te zijn door de verwoesting van dit schitterende monument, lijkt mij dit toch een ietwat overdreven reactie. Die Notre Dame zal ongetwijfeld uit haar as herrijzen. Geen Frans bedrijf dat daar niet zijn steentje aan wil bijdragen.

IMG_3332

Bonsoir Clara

Gisterenavond had ik een dinner date met een collega. Sinds we niet meer in hetzelfde team zitten, zien we elkaar niet meer zo vaak, dus proberen we regelmatig af te spreken om bij te praten. Helaas was het al van vorig jaar geleden dat het gelukt was tijd vrij te maken voor een afspraak. Mijn vriendin werkt halftijds en reist veel, waardoor het niet zo makkelijk is een datum te prikken. Komt daar nog eens bij dat onze oorspronkelijke afspraak op 2 april in het water viel door de sociale acties bij Skeyes (seriously, why can’t you guys work things out?).

Maar… Uitstel was in dit geval zeker geen afstel. We genoten van het heerlijke eten bij Bonsoir Clara, deelden onze wederzijdse reiservaringen van de voorbije maanden en wisselden reistips uit voor de toekomst. Superavond in goed gezelschap. Daar teken ik voor!

Pavé de cabillaud rôti, potée de choukal à la patate douce et bouillon de crevettes grise:
IMG_3185

Crème Brûlée
IMG_3187

14.088 stappen

En dat op een doordeweekse werkdag, waarop ik gemiddeld zo’n 7000 stappen haal. Met dank aan de onverlaat die het nodig vond een vuurtje te stoken vlakbij een seinkast van de NMBS in Brussel Noord. Niet dat ik een grote fan ben van die stappentellers en het getal van 10.000 heb ik altijd redelijk arbitair gevonden, maar hey, op het werk is er een actie om gezamenlijk virtueel tot in Azerbeidzjan te stappen en ik heb me door louter peer pressure laten overhalen om die stappentellerapp in kwestie te installeren, zodat ook mijn stappen meetellen. Deze dinsdag was alvast een topdag voor de stappentellers onder ons. Azerbeidzjan, here we come!

‘s Ochtend had ik bij het afzetten van de flight modus van mijn iphone al meteen in de mot dat er stront aan de knikker was: 50 ongelezen whatsapp berichten, dat kan maar één ding betekenen: treinproblemen. Waar ik echter niet op had gerekend, was dat in volle ochtendspits het treinverkeer op de Noord-Zuidverbinding helemaal zou plat liggen. Nu, ik had mijn laptop van het werk bij, dus in principe kon ik thuis werken, maar ik had een vrij belangrijke vergadering om 9.30u en een vergadering die ik echt niet kon missen om 12u. Dus besloot ik het erop te wagen en mij naar het station van Leuven te begeven.

In het station zelf had ik vrij snel een trein: die van 8.35u met nog niet eens zo veel vertraging. Ik had zelfs zitplaats op de trein, dus op dat vlak zat het mij al mee. Van andere collega’s kreeg ik berichten dat ze tevergeefs op een trein hadden gewacht en dan maar onverrichter zaken naar huis waren gekeerd. Mijn trein reed aan een slakkengangetje, maar gelukkig kreeg ik een mailtje dat de vergadering van 9.30u uitgesteld was naar 10.30u. Dat leek me ruimschoots haalbaar. En zelfs toen de trein verdacht lang bleef stilstaan vlak voor Schaarbeek zag ik het nog helemaal zitten. Ik kreeg immers van collega’s uit Leuven die een vroegere trein genomen hadden, bericht dat ze, met serieuze vertraging, in Brussel-Centraal waren aangekomen.

We sukkelden langzaam verder tot in het station van Schaarbeek, waarop de conducteur omriep dat Schaarbeek geen halte was en dat er zeker niemand mocht afstappen. Ik was ondertussen aan het werken op mijn laptop via mijn mobiele hotspot, dus het kon me allemaal niet zo heel veel deren. Ik was nog steeds ruimschoots op tijd voor de naar 10.30u uitgestelde vergadering. Tot de melding kwam dat onze trein zou omgeleid worden en niet zou stoppen in Noord en Centraal. Dus reizigers voor die bestemmingen: gelieve allemaal af te stappen in Schaarbeek. En verder veel succes ermee. Of zoiets.

Enfin ja, niets aan te doen, uiteraard. Dus ik stap af, samen met massaal veel andere mensen. Het was duidelijk dat er nog een paar andere treinen hun reizigers in Schaarbeek gelost hadden, want nog nooit zoveel volk in het station van Schaarbeek gezien. Ik zocht meteen op welke tram ik naar Brussel-Centraal kon nemen en kijk, een meevaller, tram 92 stond al te wachten vóór het station van Schaarbeek. Helaas was ik duidelijk niet de enige gestrande reiziger die via Google maps had opgezocht welke tram te nemen, want die tram was voller dan vol. Ik zag het echt niet zitten om daar nog bij te wringen en voegde me dan maar bij de colonne wandelende reizigers die richting Noord liepen. De zon scheen en het was niet te warm. Ideaal voor een stevige wandeling.

Van Schaarbeek naar Brussel-Centraal is het zo’n vijftig minuten stappen, dus die vergadering om 10.30u zou ik niet meer tijdig kunnen halen, maar misschien kon ik onderweg nog wel ergens een bus of tram nemen. Ik had natuurlijk ook kunnen uitvissen hoe ik één van die massaal in het Brusselse straatbeeld aanwezige steps aan de praat zou kunnen krijgen. Maar de dag voordien was er iemand verongelukt met zo’n ding en eerlijk, als ik zie hoe die steps door de Brusselse straten scheuren, snap ik best dat daar ongelukken van komen. Ik besloot voor de gezondste en veiligste optie te kiezen: te voet!

Onderweg kwam ik een vriendelijke dame tegen die in hetzelfde gebouw als ikzelf werkte en zo werd het een fijne wandeling met twee. Ik was zelfs maar tien minuten te laat op mijn vergadering!

Champagne, cocktails en een verjaardagsfeestje

Lang, lang geleden, toen ik nog een ander team leidde, deed ik de belofte om te trakteren op een fles champagne wanneer een bepaald project eindelijk zou afgerond zijn. Het was zo’n project dat maar bleef aanslepen en van zodra één horde genomen was, doken er weer twee nieuwe op. Het leek een never ending story. Ik verliet mijn team, verhuisde naar Genève, keerde terug naar België om een nieuw team te leiden en nog steeds kwam er geen witte rook. Maar, kijk, geduld is een mooie deugd: een paar weken geleden eindigde het project, na jaren aanslepen, succesvol.

Belofte maakt schuld, dus ik stemde af met de nieuwe teamverantwoordelijke hoe we dit heugelijke feit op gepaste wijze konden vieren. Ze ging meteen akkoord en stelde voor zelf ook een deel van de traktatie op zich te nemen. Sympathiek! Maar ik had van haar niet anders verwacht. We zijn in het voorbije anderhalf jaar echt goede vrienden geworden. Omdat ik niets aan het toeval wilde overlaten, informeerde ik bij mijn Brusselse collega of hij geen toffe plek met een zekere uitstraling kon aanbevelen. En zo belandden we met z’n vijven (spijtig genoeg moest één collega last minute afhaken) in The Dominican.

Ik was een beetje vroeger dan mijn collega’s omdat ik rechtstreeks van een externe vergadering kwam. Wat me de gelegenheid gaf alvast een gezellige plek uit te zoeken voor mijn gezelschap. Al snel voegden mijn collega’s zich bij mij en bestelde ik als eerste rondje de lang beloofde fles champagne om te klinken op de goede afloop van een bewogen verhaal. Na de champagne schakelden we over op cocktails. Kwestie van in de feeststemming te blijven. De cocktails waren heerlijk en het gezelschap voortreffelijk. De tijd vloog voorbij.

Alleen jammer dat ik niemand van de aanwezigen kon overtuigen om nog even mee te gaan naar Les Brasseurs waar een andere collega haar verjaardagsfeestje vierde. Iets minder extravagant dan vorig jaar wel, maar het was zeker gezellig. De jarige was blij met mijn cadeau en ik had een paar fijne babbels met collega’s waar ik niet zo vaak mee samenwerk. Al kon de cava de vergelijking met de champagne van eerder op de avond niet echt doorstaan. 😉

IMG_3156

IMG_3157

Een Dolle Mol in Plein Publiek

De laatste tijd zit de schwung in onze after work bijeenkomsten. Na een drankje in A La Mort Subite waarop massaal veel volk aanwezig was, trokken we met tien overblijvende collega’s naar het nieuwe pop-up restaurant Plein Publiek op de Kunstberg. Het interieur zag er fancy en hip uit, maar het eten viel iet of wat tegen. Het was wel lekker, maar voor 24 euro verwacht ik toch niet iets meer dan vier verlepte asperges op twee kleine stukjes gefrituurde forel en een aardappel. Gelukkig maakte het gezelschap veel goed! Omdat ik na het hoofdgerecht nog een gaatje had, bestelde ik een sabayon. Ik had beter moeten weten, want ook deze stelde teleur. Niet de overdonderende smaaksensatie die ik verwacht had van dit calorierijke dessert.

IMG_2152

IMG_2153

Geen erg, na het diner zoeken we andere oorden op. We nemen afscheid van drie collega’s (waaronder de twee enige mannen), wat ons gezelschap terug brengt naar zeven vrolijke vrouwen. Die mannen weten niet hoe een feestje te bouwen, ik zeg het jullie! We trekken naar een volks café dat ik spontaan niet zou binnen stappen. De aanwezige stamgasten zien er nogal ruig uit, maar de naam De Dolle Mol haalt mij over de streep. We vinden een tafeltje waar we allemaal rondpassen en klinken op de vrouwelijke superioriteit met een glaasje witte wijn. 😉

Super avond!