Na twee eerdere mislukte pogingen, is het mijn vriendin en mij vandaag eindelijk gelukt om samen te genieten van een bentoboxlunch bij de Samourai. Natuurlijk lag de focus van het gesprek door de omgeving op hun recente reis naar Japan. En ik moet zeggen, ik heb eigenlijk veel zin om terug te gaan naar dit prachtige land waarvan ik nog maar een fractie ontdekt heb. Nu alleen mijn vriend nog weten te overtuigen…
![IMG_4933[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2019/09/IMG_49331-e1568324084661.jpg)
Ik geef toe, er begint zich een zeker patroon af te tekenen onder mijn favoriete lunchplekjes in Brussel. Want het is beslist niet de eerste keer dat ik bij Horia uitkom. Ik heb nu eenmaal een zwak voor mediterrane mezze en hummus in het bijzonder. Voor mijn peer coach daarentegen was dit het eerste bezoekje aan Horia. Het was de eerste keer dan mijn peer coach en ik samen lunchten, dus kende ik zijn smaak nog niet echt. Horia was bijgevolg een beetje een gok, maar het bleek een goede te zijn.
Mijn peer coach vond het heel lekker en we hadden een echt fijne babbel samen. Hoewel we al een tijd elkaars peer coach zijn, wijden we onze gesprekken voornamelijk aan het werk (logisch natuurlijk als je elkaar moet coachen). Privé-onderwerpen kwamen tot nu toe maar vluchtig aan bod, dus was het leuk om hem ook eens de andere kant van deze hardwerkende en nauwgezette teamverantwoordelijke te leren kennen: een atleet en liefhebbende vader van twee met een zwak voor Spanje. Misschien moeten we tijdens onze volgende lunch Spaans tegen elkaar babbelen!
![IMG_4932[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2019/09/IMG_49321-e1568321622433.jpg)
Jawadde, drie keer na mekaar in dezelfde week gaan lunchen op restaurant, weet niet of ik dat al ooit in mijn carrière heb klaargespeeld en om duidelijk te zijn, dat is absoluut niet van mijn gewoonte. Meestal heb ik het te druk om uitgebreid te lunchen en steek ik snel een broodje of een slaatje binnen op het werk zelf. Ik was ook niet van plan om drie keer na mekaar te eten, maar een collega uit een ander team wilde mij graag spreken en zag dat er op de middag nog een gaatje in mijn agenda zat en tja, dan is een lunchafspraak snel gemaakt, niet?
Bij gebrek aan inspiratie kwamen we opnieuw bij Jour de Fête terecht (eigenlijk omdat Horia gesloten was), maar hey, niet dat ik klaag. Het is daar lekker, je hebt er snel je eten en de prijs-kwaliteitsverhouding is er voortreffelijk. Ditmaal was het iets te koud om buiten op het terras te zitten, maar binnen was het ook gezellig.
Ik had uiteraard al een vermoeden waarover het gesprek ging. De collega in kwestie kwam polsen naar de vacature binnen mijn team. Op zich denk ik dat zij een zeer goede kandidate zou zijn voor deze job, maar ik wilde haar ook open en eerlijk op de hoogte brengen van de mindere aspecten van de functie.
We hadden een heel boeiend en open gesprek over onze organisatie en onze hoop voor de toekomst. Ondanks de minpunten ben ik er nog altijd trots op voor onze organisatie te werken. En ben ik superblij met mijn collega’s, die gewoonweg geweldig zijn. Ondanks de mindere periode die onze organisatie doormaakt, geven zij elke dag weer het beste van zichzelf. Mooi, toch?
Het was lang geleden dat ik nog eens was gaan lunchen met de drie andere leidinggevenden van mijn afdeling. Daarom had ik een tijd geleden een lunchafspraak ingepland, in de hoop dat er geen onverwachte kink in de kabel zou komen. En kijk, geen last minute crisis die roet in het eten kwam strooien. We vertrokken mooi op tijd en waren zelfs één van de eerste klanten in het restaurant.
Onze keuze was op Le Comptoir des Galeries gevallen, een mij tot dan toe onbekend restaurant. Een leuke, lichte plek met een boeiende geschiedenis en zelfs een kleine binnentuin. Toen we er aankwamen, stonden alle deuren en ramen open. Een beetje frisjes, maar gelukkig deden ze die snel dicht zodat we konden opwarmen. Opvallend: het personeel sprak enkel Frans. Dat op zich kan ik nog begrijpen, Nederlands is geen makkelijke taal, maar zelfs wanneer we traag Nederlands spraken, verstonden ze ons niet. Ik verwacht verre van tweetaligheid, maar dit is toch onbegrijpelijk in de hoofdstad van België.
Enfin ja, het eten was lekker en erg verzorgd en zo kon ik mijn Frans nog eens oefenen. Al liep het grondig mis bij het afrekenen. Er stond vanalles op de rekening dat we niet besteld hadden en onze dienster moest tot twee keer toe de rekening corrigeren. Zullen we maar klasseren onder schoonheidsfoutjes, zeker?
Maandag begaf ik me tijdens de middagpauze met twee collega’s uit mijn team naar het Warandepark voor de dertigste editie van Boterhammen in het Park. Niet dat ik een grote fan ben van de Ertebrekers, Lenny & de Wespen en Eva De Roovere, ik zou geen enkel nummer van hen kunnen opnoemen, maar we hadden een uitnodiging voor de VIP-backstage en dat kan een mens niet laten liggen, nietwaar? Het eten in de backstage was heerlijk (en volledig veganistisch!), het was fijn onder collega’s wat te kunnen bijpraten en we liepen er nog een aantal bekenden tegen het lijf. Heel gezellig en zeker voor herhaling vatbaar.
En! Tegen alle verwachtingen in, hoorde ik toch één nummer dat me bekend voorkwam: ‘Fantastig toch’ van Eva de Roovere:
Deze vrijdag was mijn laatste werkdag alvorens aan twee weekjes vakantie te beginnen en het was lekker rustig op het werk. Het lukte me zelfs om mijn mailbox terug te brengen tot onder de honderd ongelezen mails! Een ideaal moment om met de aanwezige collega’s (vier pittige dames) nog eens te gaan lunchen. Onze eerste keuze (een Vietnamees) was helaas gesloten wegens met een foodtruck aanwezig op Tomorrowland, maar onze tweede keuze, Horia, was gelukkig wel open. En we hadden dubbel geluk: op vrijdag serveert Horia couscous. Hoera! We veroverden een plekje in de zon op het terras en lieten ons de couscous met kefta smaken.
![IMG_4172[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2019/07/IMG_41721-e1563743115466.jpg)
En dan kreeg ik na de lunch nog een onverwacht cadeautje van een collega: roze flipflops met rozen op! Achter de flipflops zit een bijzonder verhaal. Door een ongelukkige samenloop van omstandigheden verloor de collega die mij de flipflops cadeau gaf, op vakantie in Thailand bijna haar middelste teen. Gelukkig kon ze terecht in een privéziekenhuis niet ver van de plek waar het bizarre ongeval met de scooter gebeurd was. De dokters daar verzorgden de heel diepe snee en naaiden haar teen mooi weer aan haar voet vast. Gelukkig bevond de wonde zich onderaan haar voet, dus een eventueel litteken zal niet zichtbaar zijn.
De eerste dagen nadat ze van haar reis terug kwam, kwam ze dus op slippers naar het werk omdat de wonde nog niet volledig genezen was. Ik had haar gecomplimenteerd met haar mooie roze flipflops en blijkbaar had ze diezelfde flipflops voor een prikje in solden zien staan. En zo werd ik een paar roze flipflops rijker!
![IMG_4170[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2019/07/IMG_41701-e1563743449904.jpg)
Yep, jullie denken ongetwijfeld, amai, alweer een after work? Jawel, nu het zomer is, hebben we de frequentie een beetje opgedreven. Elk excuus is goed om op een donderdagavond een terrasje te doen, nietwaar? En ondertussen is onze groep al een vertrouwd gezicht, daar op het terras van het Muntpunt Café. Nu het zomervakantie is, is het merkbaar minder druk op het werk, maar hét onderwerp dat de gemoederen blijft beroeren is toch nog altijd de half mislukte reorganisatie. Hopelijk komt daar in het najaar eindelijk verandering in.
En jawel, ondanks het feit dat ik nog mijn valies moest maken om de dag nadien voor een dikke week naar Zwitserland te trekken, liet ik me toch overhalen nog iets mee te gaan eten. We belandden bij de Nona en wat ik sterk vermoed had, bleek inderdaad het geval: Napolitaanse pizza is nog minder mijn ding dan andere pizza. Eigenlijk vind ik (shame on me) de beste pizza’s nog die van Dr. Oetker. Wel jammer dat we ons moesten opsplitsen in twee groepjes van vier om bij de Nona binnen te geraken.
En die valies, die was op een half uurtje gemaakt. 😉
Gisterenmiddag nog een laatste keer afgesproken met mijn vriendin voordat ze binnen een paar dagen op reis naar Japan vertrekt. Kwestie van nog enkele last minute tips mee te geven.
Spijtig genoeg viel ons oorspronkelijke plan om een bentobox te gaan eten in het water, wegens jaarlijks verlof. Gelukkig was de Samourai Ramen wel open. Altijd een goeie fallback optie!
Het verbaasde me een beetje hoe weinig onze vriendin wist van de Japanse cultuur. Ze had zelfs nog nooit edamame gegeten! Nochtans is deze groene boon toch aan flinke opmars bezig in hipster kringen. Hoog tijd dus om daar verandering in te brengen. En ja, ze vond het (uiteraard) heel lekker. Ben echt benieuwd om haar reisverhalen te horen wanneer ze terug in België is.
![PNDF2732[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2019/07/PNDF27321.jpg)
Deze lunchafspraak was een poging van mezelf om onze vroegere gewoonte om met een aantal collega’s op regelmatige tijdstippen te gaan lunchen nieuw leven in te blazen. Helaas, door de drukke agenda’s lukte het mij slechts twee andere collega’s op de been te krijgen, maar hey, het is de kwaliteit die telt, niet de kwantiteit. En een lunch onder drie dames da’s altijd gezellig.
Het oorspronkelijke idee was nog eens een Kabuki-sushitreintje te doen. Daar aangekomen bleken echter alle plaatsen aan de sushitrein ingenomen. Dus wandelden we op goed geluk verder naar de volop in transformatie zijnde Anspachlaan. We slalomden tussen de werken door en kwamen zo terecht op het terras van Syrisch restaurant Zain Shaam.
De collega met een diploma Arabistiek op zak, was al eens eerder bij Zain Shaam geweest en sprak lovende woorden over de mezze. Een lekkere portie hummus gaat er bij mij altijd wel in! Op aanraden van onze collega, die dit gerecht tijdens haar verblijf in Syrië leerde kennen, bestelden we ook een portie hummus bil lahme, een mij onbekende hummus-variant geserveerd met stukje pittig rundsvlees. Wat een ontdekking! Om duimen en vingers van af te likken! Om de maaltijd compleet te maken, vulden we aan met falafel, baba ganoush en een salade.
De porties waren behoorlijk riant, maar we slaagden er toch min of meer in alles achter de kiezen te krijgen. De afrekening landde op de verdacht ronde prijs van 40 euro, maar hey, voor drie personen (drank inbegrepen) is dat echt een koopje. Om ons lunchuitstapje helemaal af te maken, kregen we op de terugweg naar het kantoor nog een gratis magnum met oreo’s aangeboden. Een zalig zoete afsluiter.
