Mini-Europa en het Atomium

Ter ere van wapenstilstand bracht ik samen met acrogym legendes E en L en hun ouders een bezoekje aan Mini-Europa en het Atomium. Altijd leuk zo’n weekend dat uit drie dagen bestaat. (En ja, ik ben elke dag weer blij dat ik leef in een land waar geen oorlog is. Dus ik apprecieer het zeker dat er een dag is speciaal gewijd aan het herdenken van slachtoffers van oorlogen).

Het is een beetje beschamend om te moeten toegeven dat dit voor mij de eerste keer was dat ik Mini-Europa bezocht. Ondanks het feit dat de bewegende onderdelen van het park duidelijk uit een ander tijdstip stemmen, kon ik best wel genieten van onze voormiddag tussen bekende (en minder bekende) Europese gebouwen. Leuk om een mini-reisje te maken langs bestemmingen die ik in het verleden bezocht heb. De halloweendecoratie daarentegen had voor mij écht niet gehoeven (vooral het spinnenweb aan de Eifeltoren was verschrikkelijk lelijk, de drijvende mini-skeletten bij de P&O ferry vond ik dan weer hilarisch). En hoewel het park ietwat gedateerd overkomt, heb ik alvast veel inspiratie opgedaan voor toekomstige reizen in Europa. Wel jammer dat de zon, die zondag zo overvloedig scheen, ons deze maandag in de steek liet.

IMG_6063

IMG_6065

IMG_6067

IMG_6072

IMG_6077

IMG_6086

IMG_6087

IMG_6088

IMG_6089

IMG_6094

IMG_6095

IMG_6096

IMG_6103

IMG_6110

IMG_6112

IMG_6114

IMG_6117

IMG_6119

IMG_6125

IMG_6130

IMG_6135

IMG_6137

IMG_6139

IMG_6145

IMG_6152

IMG_6154

IMG_6157

IMG_6162

IMG_6166

IMG_6168

Na de wandeling langs memorabele Europese gebouwen (en laten we de vuurspuwende Vesuvius vooral niet vergeten) sloten we ons bezoek aan Mini-Europa af in het Spirit of Europe paviljoen, een ongetwijfeld goed bedoelde poging om het Europese project op een bevattelijke manier over te brengen. Helaas, het blijft bij goede bedoelingen. Hoewel het paviljoen pas op 7 mei 2019 (!) geopend werd, straalt het vooral saaie grijsheid uit. Niet bepaald het beeld van een dynamisch en divers Europa dat de makers van deze opstelling ongetwijfeld voor ogen hadden. Echt een gemiste kans. Gelukkig was er op het einde nog een quiz die voor wat vertier zorgde.

‘s Middags lunchten we in de triestige cafetaria van Mini-Europa. Het personeel zag eruit alsof ze er allemaal dik tegen hun goesting werkten en het enige wat op het menu stond was fast food. Maar goed, het was goedkoop en de spaghetti all’arrabiata vulde de maag.

IMG_6170

Na de lunch bezochten we het atomium. We waren duidelijk niet de enigen die een bezoekje aan het atomium op Wapenstilstand wel zagen zitten, want het was er bijzonder druk. Daarom beslisten we om eerst de tentoonstelling in de andere bollen te bezoeken en vervolgens ons bezoek af te sluiten in de hoogste bol, in de hoop dat de rij wachtenden tegen dan wat korter zou zijn.

Ik moet bekennen dat ik een soft spot heb voor het atomium. Ik vind de constructie zelf prachtig en ik hou van de nostalgische sfeer van de wereldtentoonstelling die er hangt. Ik ben blij dat de federale regering, de stad Brussel en de vzw Atomium erin geslaagd zijn 26 miljoen euro bij mekaar te krijgen om dit Belgische monument in zijn vroegere glorie te herstellen. Ook het atomium ontsnapte niet aan het feit dat het een Bruegeljaar is. De tentoonstelling ‘Bruegel, a poetic experience’ wilde tonen hoe baanbrekend en innovatief het werk van Bruegel vroeger was. Eerlijk, daar slaagde ze volgens mij slechts ten dele in. Volgens mij viel er veel meer uit dit concept te halen, maar goed, misschien had ik gewoon een zeer kritische dag. We hadden trouwens goed gegokt, de wachtrij voor de lift naar de bovenste bol was inderdaad korter dan voordien en we sloten ons bezoek aan het atomium af met een prachtig zicht op Brussel en omgeving. Vooral de mooie herfstkleuren trokken, ondanks het slechte weer, de aandacht.

IMG_6171

IMG_6174

IMG_6182

IMG_6183

IMG_6194

IMG_6197

IMG_6199

IMG_6205

IMG_6206

We hadden samen met ons toegangsticket voor het atomium een gratis ticket gekregen voor het ADAM, het Brussels Design Museum. Niet meteen een museum dat ik hoog op mijn lijst zou plaatsen bij een bezoek aan Brussel, maar hey, het was gratis en het was wel leuk om naar al die gekke vormen te kijken (zoveel plastic!). Design is iets dat duidelijk de stempel van zijn tijd meedraagt: een voorwerp wat twintig jaar geleden als bijzonder vernieuwend overkwam, ziet er nu vooral heel erg gedateerd uit. We beperkten ons bezoek tot een uurtje, want de jongedames moesten ‘s avonds om 6 uur nog naar de acrogymtraining en dat was eigenlijk meer dan genoeg tijd om in dit museum door te brengen.

IMG_6207

IMG_6209

IMG_6210

IMG_6211

Onze vrienden waren zo vriendelijk om mij een lift aan te bieden naar het atomium en terug, want op een feestdag is het niet makkelijk om dit stukje Brussel te bereiken. We zouden er ongeveer drie keer zo lang over gedaan hebben om het atomium met het openbaar vervoer te bereiken. Dat moet beter kunnen, openbare vervoersmaatschappijen!

Ik sloot de avond af bij onze vrienden in Herent met spelletjes en Thais van Hungry Eye. We hadden via Takeaway.com besteld en het viel me eens te meer op dat de app en de service van deliveroo zoveel beter is: het levertijdstip is bij deliveroo meestal tot op een paar minuten na juist en je kan tenminste volgen waar de koerier zich bevindt. Op een gegeven moment beweerde de app van Takeway.com dat onze bestelling al geleverd was, terwijl wij nog altijd met rommelende magen zaten te wachten en we niet eens wisten of de koerier al dan niet onderweg was. Uiteindelijk werd onze bestelling bijna drie kwartier later geleverd dan de app had aangegeven. Gelukkig smaakte het (honger is de beste saus!).

Veganistische lunch bij Liu Lin

Een tijdje geleden stelde een oud-collega voor om samen een nieuw Brussels restaurant te bezoeken, waarover hij een goede review had gelezen. Jullie weten dat ik zelden een nieuwe culinaire ervaring uit de weg ga, dus ik zei meteen ja. Het duurde even voordat we onze goede voornemen in realiteit konden omzetten, want een eerste afspraak moest ik helaas verzetten om wille van één of andere werkgerelateerde crisis die ertussen kwam, maar uitstel is geen afstel en vandaag was het eindelijk zover.

Liu Lin is een Aziatisch, veganistisch restaurant, een combinatie die meteen mijn interesse wegdroeg. Het is geen geheim dat ik een dikke boon heb voor de Aziatische keuken en eigenlijk, feitelijk, denk ik dat veganistisch eten de enige écht morele en ecologische keuze is. Maar, ik ben een slecht mens, want ik kan geen afscheid nemen van sushi, kaas en wildgerechten. I know, ik heb geen karakter. Dus voorlopig probeer ik gewoon enkele dagen in de week vegetarisch te eten.

Liu Lin bleek alvast een fantastische ontdekking. De Chinese noedelsoep met traditionele kruiden was heel erg smakelijk en de crispy wontons die we als voorgerecht aten, waren geweldig. Enige punt van kritiek: de bouillon van de noedelsoep was niet warm genoeg. Ik heb mijn noedelsoepen graag heet, want, zoals het hoort, eet ik eerst de noedels en dan drink ik pas de bouillon. Klein verbeterpuntje. Voor de rest: dikke fan van dit etablissement.

IMG_6029

IMG_6032

IMG_6033

 

After work met fish and chips

Hoe dat juist zo gekomen is, is mij niet geheel duidelijk, maar op de één of andere manier ben ik gebombardeerd geraakt tot mede-organisator van de afterworks, terwijl het eigenlijk altijd mijn collega is die de data prikt en de andere collega’s uitnodigt. Maar goed, ze consulteert mij wel altijd eerst om een datum te prikken en ze zet mijn naam mee onder de uitnodiging. Dat telt, zeker?

Zoals jullie uit bovenstaande kunnen afleiden, beperkt mijn taak als mede-organisator zich gewoonlijk tot het fysiek aanwezig zijn op de afterworks. Deze keer had mijn collega echter een evenement, waardoor ze niet om 16.30u in het Muntpunt Grand Café kon zijn. Dat maakte dat de taak om de collega’s te verwelkomen opeens mij te beurt viel. Nu moeten jullie weten dat het momenteel erg druk is op het werk (als in: bijna elke avond tot 23u werken om mijn achterstand in te halen) en ik gewoonlijk pas ten vroegste om 18u op zo’n afterwork opduik. Maar, goed, je bent mede-organisator of niet. Dus was ik plichtsgetrouw om 16.30u op post. Gelukkig doken de eerste collega’s pas rond 17u op, zodat ik toch nog een half uurtje kon werken.

De opkomst was iets minder groot dan anders (het zijn drukke tijden voor iedereen), maar aan de andere kant leerde ik wel weer een aantal nieuwe collega’s kennen. Uiteindelijk sloten we de avond af met een klein groepje van vier personen bij de Bia Mara. En hoewel ik vroeger gezegd zou hebben dat fish and chips niet echt mijn ding zijn, moet ik zeggen dat de Bia Mara stilletjesaan mijn hart aan het veroveren is. Wie had dat ooit gedacht?

IMG_6026[1]

Smart tools en talenten

Zeg nu zelf, als je een uitnodiging krijgt voor een event met zo’n titel, dan schrijf je je toch meteen in? Zelfs al komt die uitnodiging van de naar mijn aanvoelen niet zo hippe Vlaamse Confederatie Bouw. En aangezien het een uitnodiging voor twee personen betrof, nam ik volgaarne één van mijn junior collega’s mee op sleeptouw.

Dat het goed gaat in de bouwsector, dat wist ik al voordat ik naar dit evenement ging, maar het poepchique decor, de piekfijn geregisseerde show (met hippe filmpjes en een zeer professionele presentatrice) en de zeer fancy hapjes onderstreepten dit nog eens extra. Al kon ik me alleen maar volmondig aansluiten bij wat Thierry Geerts, country director voor België bij Google zei: het is niet omdat je facturatie tegenwoordig digitaal verloopt dat je als bedrijf volop mee bent met de mogelijkheden die digitalisering biedt. Ik was alvast gefascineerd door de toepassing van drones, augmented reality en 3D-printing in de bouwsector. We staan duidelijk nog maar aan het begin van wat wel eens een serieuze omwenteling in deze toch wel conservatieve sector teweeg zou kunnen brengen.

IMG_5373

IMG_5374

IMG_5375

IMG_5376

IMG_5378

IMG_5380

IMG_5382

Een inspirerende avond dus, al waren het vooral de overheerlijke hapjes die me van mijn sokken wisten te blazen. En moet mijn junior collega (fervent gebruiker van een Fairphone) nog wat werken aan haar pokerface. De afkeer droop er bijna af tijdens ons gesprek met een Apple reseller. 😉

IMG_5384

IMG_5387

Le Comptoir des Galeries revisited

Donderdag had ik een lunchafspraak met een collega die een paar maanden thuis was met een burn-out. In de namiddag hadden we een overleg gepland met nog een paar andere collega’s, maar omdat mijn collega direct rapporteert aan mij en ik niet vaak de gelegenheid heb om hem te spreken (hij werkt op een andere locatie), wilde ik hem graag alleen zien. Zo’n lunch is een ideale gelegenheid om wat bij te praten in een informele setting. Ondanks mijn niet honderd procent geslaagde eerste kennismaking met Le Comptoir des Galeries, besloot ik naar dat restaurant terug te keren, omdat het er licht en rustig is. Ik wilde een plek waar ik geen moeite moest doen om mijn gesprekspartner te verstaan.

Ik ben de eerste om toe te geven dat ik een beetje sceptisch sta tegenover de huidige burn-out epidemie. Ik denk dat er veel mensen thuis zitten die helemaal geen burn-out hebben en dat dokters vaak niet eens meer de moeite doen om grondig na te gaan wat er iemand scheelt. Het is nu eenmaal makkelijker om snel burn-out als diagnose op een ziektebriefje neer te krabbelen. Dit gezegd zijnde, mijn collega heeft voor de volle honderd procent zeker een burn-out (gehad). Zo eentje waarbij letterlijk het licht uitgaat. Alle klassieke knipperlichten zijn op hem van toepassing: perfectionist, moeite met delegeren, altijd het onderste uit de kan willen halen, dag en nacht met de job bezig,… Je zag het zo aankomen.

En wat ik ook zag aankomen: dat hij vroeger dan aangeraden opnieuw aan de slag zou gaan. Toegegeven, hij is verstandig genoeg om halftijds te werken, maar toch. Gelukkig merkte ik tijdens het gesprek dat hij zich nu beter dan vroeger van zijn eigen valkuilen bewust is. Hij gaf zelf ruiterlijk toe dat hij nog niet volledig genezen is, maar its goede begeleiding ben ik er zeker van dat hij elke dag weer wat beter zal worden. Of hij helemaal terug de oude zal worden, dat betwijfel ik eerlijk gezegd. Maar misschien is dat ook niet nodig. Niets mis met een beetje meer tijd voor jezelf te nemen. Ik zal niet nalaten hem daar regelmatig aan te herinneren.

IMG_5211

IMG_5212

Teamlunch bij Be Burger

Het wordt steeds moeilijker om mijn ganse team bij elkaar te krijgen voor een teamlunch. Hoewel ik de lunch altijd maanden op voorhand in de agenda’s plan, zijn er last minute altijd mensen die niet kunnen wegens ziekte, verlof of andere afspraken. Deze maandag waren we maar met tien personen. Maar dat mocht de pret niet drukken. ‘t Is de kwaliteit die telt niet de kwantiteit. 😉

Tegelijkertijd is het niet altijd makkelijk om een restaurant te vinden dat een betaalbare lunchformule aanbiedt die iedereen kan bekoren. Een beetje op goed geluk kwam ik via een blog terecht bij Be Burger op het Sint-Katelijneplein. Het kostte mij nog enige overredingskracht om twee collega’s die geen burgers lustten mee te krijgen (“Maar ze hebben daar ook slaatjes! En jullie gaan ons toch niet in de steek laten?”), maar uiteindelijk vertrokken we met gans de groep richting het Sint-Katelijneplein.

Na een kleine zoektocht (ik had nummer 22 in mijn gsm staan, terwijl het nummer 2 was), kwamen we op onze bestemming aan. Be Burger bleek een relatief nieuw restaurant te zijn met een hippe uitstraling. Ons gezelschap kreeg een apart zaaltje toegewezen op de eerste verdieping, dat naar mijn mening een beetje meer aankleding kon gebruiken. Beneden zag het er gezelliger uit.

En ja, ik ben zelf niet zo’n grote burger-liefhebber, maar de Phuket burger met kippenfilet, gewokte groentjes, koriander en cashewnoten was best lekker in combinatie met de frietjes van zoete aardappel. En ook de slaatjes vielen in de smaak. Zeker een aanrader voor de liefhebbers van de betere burger.

IMG_5206

IMG_5207

Graffiti in Brussel

Na een fietstocht van 50 km vorig jaar, deden mijn team en ik het dit jaar een beetje rustiger aan. Een wandeling van 12 km, fluitje van een cent! Dit jaar stond de wandeling in het teken van street art. De vijf personen die deze blog lezen, weten ongetwijfeld dat ik een boontje heb voor kunstige graffiti in de straten. Bovendien scheen de zon volop. Ideaal weer voor een fikse wandeling.

Dat Brussel meer street art heeft dan verwacht, bleek uit het bijzonder lage tempo dat onze groep van meer dan tien personen er de eerste kilometers op nahield. We stond meer stil dan dat we wandelden, want ja, we moesten toch tijd nemen om al die kunstwerken in ons op te nemen. Tot we beseften dat we aan dat tempo onmogelijk onze lunchreservatie konden halen. En meteen schakelden we een versnelling hoger. Niemand lijdt graag honger. 😉

IMG_4981

IMG_4982

Na een tijdje volle gas geven, kwamen we mooi op tijd aan in restaurant Volle Gas (haha). Het restaurant ademde de sfeer van een klassieke brasserie uit, maar het personeel was echt onvriendelijk. Heel bizar, voor een groep van 13 personen kan je toch een beetje moeite doen, nietwaar? Helaas waren er, naar slechte gewoonte, weer twee personen die een kwartier langer op hun eten moesten wachten dan de rest. Het lijkt wel een traditie op dit soort van teambuilding momenten. Er gaat altijd iets mis met de lunch. Eén ding is zeker: ze zullen mij niet gauw terug zien in restaurant Volle Gas.

Het laatste stuk van de wandeling was in een wip voorbij. Genoten van de mooie kunst en het fabuleuze gezelschap, matig enthousiast over de mosselen ‘s middags.

IMG_4947

IMG_4948

IMG_4950

IMG_4951

IMG_4952

IMG_4954

IMG_4957

IMG_4958

IMG_4966

IMG_4968

IMG_4971

IMG_4973

IMG_4974

IMG_4975

IMG_4976

IMG_4977

IMG_4984

IMG_4990

IMG_4993

IMG_5001

IMG_5002

Drie maal is scheepsrecht

Na twee eerdere mislukte pogingen, is het mijn vriendin en mij vandaag eindelijk gelukt om samen te genieten van een bentoboxlunch bij de Samourai. Natuurlijk lag de focus van het gesprek door de omgeving op hun recente reis naar Japan. En ik moet zeggen, ik heb eigenlijk veel zin om terug te gaan naar dit prachtige land waarvan ik nog maar een fractie ontdekt heb. Nu alleen mijn vriend nog weten te overtuigen…

IMG_4933[1]

Return to Horia

Ik geef toe, er begint zich een zeker patroon af te tekenen onder mijn favoriete lunchplekjes in Brussel. Want het is beslist niet de eerste keer dat ik bij Horia uitkom. Ik heb nu eenmaal een zwak voor mediterrane mezze en hummus in het bijzonder. Voor mijn peer coach daarentegen was dit het eerste bezoekje aan Horia. Het was de eerste keer dan mijn peer coach en ik samen lunchten, dus kende ik zijn smaak nog niet echt. Horia was bijgevolg een beetje een gok, maar het bleek een goede te zijn.

Mijn peer coach vond het heel lekker en we hadden een echt fijne babbel samen. Hoewel we al een tijd elkaars peer coach zijn, wijden we onze gesprekken voornamelijk aan het werk (logisch natuurlijk als je elkaar moet coachen). Privé-onderwerpen kwamen tot nu toe maar vluchtig aan bod, dus was het leuk om hem ook eens de andere kant van deze hardwerkende en nauwgezette teamverantwoordelijke te leren kennen: een atleet en liefhebbende vader van twee met een zwak voor Spanje. Misschien moeten we tijdens onze volgende lunch Spaans tegen elkaar babbelen!

IMG_4932[1]

Drie maal is scheepsrecht

Jawadde, drie keer na mekaar in dezelfde week gaan lunchen op restaurant, weet niet of ik dat al ooit in mijn carrière heb klaargespeeld en om duidelijk te zijn, dat is absoluut niet van mijn gewoonte. Meestal heb ik het te druk om uitgebreid te lunchen en steek ik snel een broodje of een slaatje binnen op het werk zelf. Ik was ook niet van plan om drie keer na mekaar te eten, maar een collega uit een ander team wilde mij graag spreken en zag dat er op de middag nog een gaatje in mijn agenda zat en tja, dan is een lunchafspraak snel gemaakt, niet?

Bij gebrek aan inspiratie kwamen we opnieuw bij Jour de Fête terecht (eigenlijk omdat Horia gesloten was), maar hey, niet dat ik klaag. Het is daar lekker, je hebt er snel je eten en de prijs-kwaliteitsverhouding is er voortreffelijk. Ditmaal was het iets te koud om buiten op het terras te zitten, maar binnen was het ook gezellig.

IMG_4836

Ik had uiteraard al een vermoeden waarover het gesprek ging. De collega in kwestie kwam polsen naar de vacature binnen mijn team. Op zich denk ik dat zij een zeer goede kandidate zou zijn voor deze job, maar ik wilde haar ook open en eerlijk op de hoogte brengen van de mindere aspecten van de functie.

We hadden een heel boeiend en open gesprek over onze organisatie en onze hoop voor de toekomst. Ondanks de minpunten ben ik er nog altijd trots op voor onze organisatie te werken. En ben ik superblij met mijn collega’s, die gewoonweg geweldig zijn. Ondanks de mindere periode die onze organisatie doormaakt, geven zij elke dag weer het beste van zichzelf. Mooi, toch?