Wandeling in de omgeving van Dingli Cliffs – 28 december 2023

Alweer genoten van een stevig ontbijtje. Zo sparen we overdag wat geld uit, nietwaar. 😉

Vandaag staat er een wandeling in de omgeving van Dingli Cliffs op het programma, niet zo ver van het Ħaġar Qim and Mnajdra Archaeological Park, waar we gisteren waren. Naar ondertussen goede gewoonte bestellen we een eCab om ons naar het vertrekpunt van de wandeling te brengen. Echt superhandig, die app en de taxiritten zijn helemaal niet duur! Een aanrader voor iedereen die Malta wil bezoeken en liever niet het openbaar vervoer gebruikt.

We beginnen goed gezind aan de wandeling die volgens Komoot 2 uur en 44 minuten zal duren. Uit ervaring weten we ondertussen dat wij daar flink langer over zullen doen, want al die mooie landschappen moeten uiteraard gefotografeerd worden!

De wandeling is boeiend en gevarieerd. We komen langs wijngaarden, rustieke muurtjes in zandsteen en overal in het glooiende landschap om ons heen staan wachttorens, getuigend van een ver verleden toen Malta verdedigd moest worden tegen vijandige aanvallen.

We passeren langs een indrukwekkende quarry waar hard gewerkt wordt en bewonderen de mysterieuze karrensporen bij de Clapham Junction. De karrensporen zijn uitgesleten in de rotsbodem en zijn ongeveer 60 cm diep, terwijl de afstand tussen de parallelle sporen ongeveer 141 cm is. De exacte functie van deze prehistorische sporen is verloren gegaan in de tijd, maar de theorie is dat ze gebruikt werden om bouwmaterialen van de steengroeves naar de bouwsites te transporteren.

Continue reading →

Kostuum, Karamel en de Vleeshalle

Mijn vriend en ik stopten deze vrijdag iets vroeger met werken om naar Mechelen te sporen. Een tijdje geleden ontving ik immers een uitnodiging voor een gemaskerd bal in belle époque stijl. Aangezien dat niet meteen een alledaagse belevenis voor ons is, besloten mijn vriend en ik all the way te gaan en aangepaste kostuums te huren. Want zelf iets in elkaar knutselen, zag ik niet meteen zitten. Na wat gegoogled te hebben, kwam ik uit de op de website van Kostuum en Karamel, op wandelafstand van het station van Mechelen.

En we hadden geluk: op deze vroege vrijdagavond waren er geen andere klanten in de winkel en hadden we de hulpvaardige uitbaatster helemaal voor ons alleen. Na een paar kostuums gepast te hebben (serieus, die dames uit de belle époque hadden duidelijk allemaal een kleinere cupmaat dan ikzelf) vonden we twee mooie, bij elkaar passende outfits. We kochten ook bijpassende maskers om de outfit compleet te maken.

Om dat te vieren besloten we naar de Vleeshalle af te zakken om iets te eten. Altijd gezellig ginder. Ik besloot voor de paella van Tapas La Qia te gaan en mijn vriend bestelde een pizza. Het standje van Tapas La Qia pakte trots uit met het feit dat ze een prijs voor hun paella gewonnen hadden. En dat kan goed zijn, maar één: ik moest echt veel te lang wachten op mijn paella en twéé: de paella was niet voldoende opgewarmd. Ik zou hem zelfs niet als lauw durven omschrijven. En ja, ik had eigenlijk moeten teruggaan en vragen om hem verder op te warmen, maar ik had honger gekregen en we wilden ook niet té lang blijven plakken. Dus at ik een half koude paella en vervloekte ik mezelf binnensmonds dat ik niet voor de phở gegaan was.

Farewell Rave!

Dat mijn collega’s niet vies van een feestje zijn, is jullie ondertussen genoegzaam bekend. Na ettelijke maanden voorbereiding om de kasten en kelders leeg te krijgen en al de dossiers op een deftige manier te archiveren, trekken wij op vrijdag 2 februari officieel de deur van ons oude kantoorgebouw achter ons dicht. We maken daarbij even abstractie van het feit dat we daardoor tijdelijk dakloos zijn, omdat de verhuis naar het nieuwe gebouw pas op 26 februari plaatsvindt. Jarenlang hebben we lief en leed gedeeld in ons vertrouwde, zij het ondertussen ietwat afgeleefde kantoorgebouw (waar het op het vierde verdiep ‘s winters ijskoud was en ‘s zomers snikheet). Daarom vonden de collega’s dat een gepast afscheid zich opdrong.

En ja, zo groeide bottom up het idee van een ‘illegale’ afscheidsrave. Uiteindelijk kreeg de rave de zegen van het management (aja, wij zijn geen party poopers, he!), inclusief richtlijnen om het niet té bont te maken en alles mooi op te ruimen om 21.30u (bijzonder vroeg einde voor een rave, maar het begon dan ook al om 16.30u). Overal op de werkvloer werden kasten en frigo’s grondig doorzocht en zo belandden alle drankoverschotten in de frigo’s van de eerste verdieping. Wat uiteindelijk een groter dan verwachte feestvoorraad opleverde.

Een aantal collega’s en ikzelf zakten wat later af naar de rave, omdat we diezelfde dag om 16u uitgenodigd waren in het Vlaamse Parlement voor de nieuwjaarsreceptie van de SARC. Kwestie van ons een beetje in te drinken en wat hapjes mee te pikken om alvast in de juiste sfeer te komen. 😉

Gênant moment van de dag: om in het Vlaams Parlement binnen te mogen, moet je eerst een security check passeren, erg gelijkaardig aan die op de luchthaven: dus laptops en andere elektronica uit de rugzakken en heel de boel door de scanner. Ondertussen ben ik bijzonder geroutineerd in security checks, dus ik verwachtte mij niet aan grote problemen. Tot de meneer van de security mij vriendelijk vroeg of er zich misschien een kurkentrekker in mijn rugzak bevond. Ik was natuurlijk helemaal vergeten dat ik ‘s ochtends dat ding in mijn rugzak had gestoken voor rave-noodgevallen. Natuurlijk stonden al mijn collega’s in de rij achter mij te gniffelen, terwijl ik met een knalrode kop de kurkentrekker bovenhaalde. Na inspectie mocht ik hem (gelukkig) mee binnen nemen in het Vlaamse Parlement, zodat er zeker ook een kurkentrekker was op de nieuwjaarsreceptie. 😉

Uiteindelijk waren we met ons groepje collega’s iets na 18.00u opnieuw in ons kantoorgebouw om te kunnen meevieren op het afscheidsfeest. De rave-muziek sloeg niet echt aan bij de collega’s en het bleef bij wat schuchtere danspogingen van kleine groepjes. Ik ben normaal de eerste om op de dansvloer te staan, maar de muziek was ook niet direct mijn ding en er waren veel te veel collega’s om toffe gesprekken mee te houden en herinneringen aan het gebouw op te halen.

En kijk, zoals dat hoort, begonnen de overblijvende feestvierders stipt om 21.30u aan de opruim. Enig slachtoffer van de rave: een rolgordijn waarop we allemaal onze naam schreven.

Vaarwel, oud kantoorgebouw, hoewel je temperaturen niet altijd even aangenaam waren, heb ik jarenlang bijzonder graag op deze plek in hartje Brussel gewerkt!

De Henry van de Velde Awards 2024

Gisteren was ik aanwezig op de uitreiking van de Henry van de Velde Awards 2024 in Bozar. En eerlijk, de uitreiking lijkt elk jaar een beetje minder te schitteren. De fantastische receptie van vele jaren geleden is verveld tot het aanbieden van een glaasje schuimwijn en een stukje taart (die er helemaal niet lekker uitzag en ik dus aan mijn liet passeren) om de dertigste editie te vieren. Je zou denken dat het voor zo’n memorabele verjaardag toch ietsje meer mocht zijn. Wilde je een glas wijn, een biertje of frisdank, dan moest je daarvoor gaan aanschuiven in ellenlange rijen en op de koop toch nog eens betalen ook. Maar goed, het is overal crisis, zeker?

Per slot van rekening draait het feest om de winnaars en die stonden ook dit jaar weer van trots te blinken op het mooie podium van de magnifieke Henry Le Boeuf zaal. Ik presenteer een kort overzicht van de (vele) winnaars. En ben blij dat de Loop Earplugs gewonnen hebben in de categorie consumer, want die kregen ook mijn stem. Al vraag ik me af of het event en de prijs zelf er geen baat bij zouden hebben dat het aantal awards teruggeschroefd wordt.

Jo Brouns mocht het openingswoordje verzorgen en riep in zijn toespraak de designsector prompt op om mee na te denken over de stikstofcrisis.

S.P.A.T., een medisch toestel om huidpriktests uit te voeren bij allergiepatiënten, won in de categorie Business Innovation:

Loop Earplugs Engage, herbruikbare gehoorbescherming die het omgevingsgeluid minimaliseert, won in de categorie Consumer:

Robotische serendipiteit, een werkwijze waarmee unieke betontexturen via ambacht en robotica op architectonische schaal ontworpen en gemaakt kunnen worden, won in de categorie Crafts.

Atlas of Lost Finds, een onderzoek naar het betekenisvol rematerialiseren van verloren erfgoed in samenwerking met lokale gemeenschappen en digitale technologieën, won in de categorie Design Research:

Alcatraz, een festivalbeleving in virtual reality voor rolstoelgebruikers, won in de categorie Digital Product:

Fairbuds XL, een modulaire, duurzame hoofdtelefoon met ruisonderdrukking, won in de categorie Environment:

Letters op maat, lettertypes ontwikkeld vanuit logo-ontwerpen, won in de categorie Graphics:

MyGrid ModuleOne™, een plug-and-play thuisbatterijoplossing, won in de categorie Habitat:

Circulaire bouwkit voor leeromgevingen, een simulatie- en bouwkit om jongeren warm te maken voor circulair en biobased bouwen, won in de categorie Spaces:

Nathalie Van de Massen mocht de Young Talent Gold Award in ontvangst nemen:

De duurzame, circulaire JUUNOO-wanden wonnen de prijs voor Ecodesign by OVAM:

Zaventem Ateliers won de Company Award:

En Dirk Wynants mocht de Lifetime Achievement Award in ontvangst nemen:

Slijtage

Helaas, geen stuk vulling kwijt. Het is de tand zelf waarvan een stuk is afgebroken. Een zo’n groot stuk dat reparatie onmogelijk is. Slijtage veroorzaakt door de oude amalgaanvulling die blijkbaar op langere termijn de tand zelf kan eroderen, omdat het materiaal harder is dan tandbeen. That sucks, want ik heb nog een aantal heel oude vullingen in mijn tanden zitten, afkomstig uit mijn kindertijd en waarvan ik me nu afvraag of al dat geboor toendertijd wel echt noodzakelijk is geweest. Anyway, dikke miserie en een reeks onaangename tandartsbezoeken in het vooruitzicht.

Business lunch bij Super Fourchette

Een bijzondere winterse versie van minestrone, waarvan ik genoot in het goede gezelschap van twee collega’s. Al moet ik zeggen dat het harde geroosterde brood met reclatte voor stevig wat pijnscheuten zorgde in één van mijn kiezen. Dit weekend geraakte ik een stuk vulling kwijt in mijn voorlaatste kies rechtsboven en amai, opeens herinner ik me weer dat tandpijn een bijzonder onaangename affaire is.

Ħaġar Qim and Mnajdra Archaeological Park – 27 december 2023

Naar ondertussen goede gewoonte genieten we opnieuw van een heerlijk uitgebreid ontbijt in ons hotel.

De voormiddag brengen we door in de spa van het hotel. De sauna is zalig goed en de douche met lichteffecten is heel bijzonder. Fan van het voorgeprogrammeerde regenwoudprogramma in de douche! Het Turks stoombad slaagt er jammer genoeg niet in voldoende stroom te produceren en het zwembadwater is te warm naar mijn goesting. Net alsof je in badwater zit te zwemmen. We merken dat de goudverf op de muren niet echt bestand is tegen deze extreem vochtige omgeving. Op verschillende plekken zien we vochtblazen en de verf begint duidelijk af te bladderen. Een make-over dringt zich op.

Na een voormiddagje ontspannen, douchen we uitgebreid op de kamer en bestellen we vervolgens een eCab om ons naar het Ħaġar Qim and Mnajdra Archaeological Park te brengen.

Ditmaal is onze chauffeur een zeer bijzondere Oost-Europese dame die haar wagen bestuurt met een rozenkrans tussen haar vingers. Wanneer we zeggen dat we naar Ħaġar Qim willen, zegt ze meteen dat dit haar favoriete historische site is op Malta. Kleine kanttekening: ze zegt er meteen bij dat ze er zelf nog nooit geweest is. Tegelijkertijd is ze er rotsvast van overtuigd dat de megalitische tempels gebouwd zijn door reuzen. Wij knikken beleefd en denken er het onze van.

Na een vlotte taxirit nemen we afscheid van onze excentrieke chauffeur en startten we ons bezoek in het museum op de site. We bekijken als inleiding een 4D-film en bewonderen een aantal archeologische artefacten die op de site gevonden zijn. We vernemen dat er veel theorieën bestaan over het waarom en hoe van de megalitische tempels, maar niets dat met zekerheid kan bewezen worden.

Na het museum bezoeken we eerst de tempel van Ħaġar Qim en vervolgens die van Mnajdra. De deze tempel een gigantisch steenblok bevat dat maar liefst 20 ton weegt. Eén van de poorten van de Mnajdra tempel is trouwens afgebeeld op het 2 euro muntstuk van Malta. Beide tempels zijn behoorlijk indrukwekkend, maar die van Mnajdra wint door de fantastische ligging aan de kust. en het feit dat Misschien is die reuzentheorie toch niet zo ver gezocht?

Continue reading →

Sushi bij Wabi Sabi!

Nu mijn favoriete sushizaak Kintsugi gesloten is, waren mijn oud-klasgenoten Spaans en ik wel verplicht om uit te wijken naar Wabi Sabi! in de Muntstraat. En eerlijk, de sushi komt echt in de buurt van die van de Kintsugi. Al zou ik ook opnieuw een bezoek moeten brengen aan de Sakura, waarvan veel mensen zeggen dat zij nu het beste sushirestaurant van Leuven zijn. Jammer dat Sakura niet levert.

Enfin, met een kannetje warme saké erbij was dit alvast het ideale begin van het weekend!

Ladies who lunch!

Yep, our tradition is still going strong! Al is het soms een uitdaging om een moment te vinden dat voor iedereen past, en moeten we de oorspronkelijk afspraak vaak verzetten, toch vinden we mits wat geduld altijd wel een gaatje in de gemeenschappelijke agenda’s.

Omdat ik om half twee alweer een meeting had, maakten we het onszelf niet te moeilijk en gingen we voor een snelle lunch bij Le Pain Quotidien. Ik bestelde een zuurdesem flatbread met mozzarella di bufala en geroosterde groenten, maar door een miscommunicatie met de dienster (waarvoor ik de verantwoordelijkheid geheel op mij neem) kreeg ik in de plaats daarvan een zuurdesem flatbread met bio spiegeleitjes. Jammer, want ik had echt mijn zinnen gezet op mozzarella en geroosterde groenten. Maar goed, dit was ook lekker, al denk ik dat de versie met groenten toch wel superieur geweest zou zijn. Dit was wel heel simpel.

Omdat het vrijdag was en we nog niet geklonken hadden op het nieuwe jaar bestelden we een glaasje schuimwijn. Want ja, een mens moet tussen al dat werken door ook nog een beetje genieten van het leven, he!

Yet Another Blog

Life on my side