Een beetje troost in pijnlijke tijden.
Business lunch bij Al Posto Guisto
Deze middag had ik een belangrijke business lunch met één van mijn nieuwe teamverantwoordelijken. Gelukkig was mijn vriend net op tijd in Leuven om mij te helpen aankleden, zodat ik tijdig de trein kon nemen voor mijn eerste vergadering van de dag.
Na een eerdere uitstekende ervaring bij Al Posto Giusto, viel de spaghetti carbonara mij echter tegen. Ik miste een rauw ei en de saus was gewoonweg veel te zout. Dik spijt dat ik niet opnieuw voor de pasta met zeevruchten was gegaan. Gelukkig maakte de verwenkoffie (verwenthee in mijn geval) veel goed. Chocolade helpt tegen alles, nietwaar? Verder hadden we een heel fijn en constructief gesprek. Een goede opstart van onze samenwerking.
En ik vond in de namiddag zelfs nog een beetje wilskracht om de pijn te verbijten en naar het afscheid van drie collega’s te gaan (twee collega’s hadden een andere job gevonden en de derde ging met pensioen), want ik zou het doodjammer vinden, mocht ik dat gemist hebben. Al hield ik het bij één drankje en nam ik veel sneller afscheid dan ik normaal zou doen.
Blokkering
Deze ochtend opgestaan met een arm die nog minder goed functioneerde dan gisteren. Mijn linkerarm is nu bijna volledig geblokkeerd, ik kan hem nog amper optillen, laat staan dat ik hem op mijn hoofd kan leggen of achter mijn rug kan krijgen. Dus slikte ik een pijnstiller, haalde ik heksentoeren uit om aangekleed te geraken met slechts één goed functionerende arm en beet ik door, want ik had een aantal belangrijke vergaderingen vandaag die ik moest voorzitten. Al kostte het me tijdens die vergaderingen merkbaar meer moeite om me te concentreren dan anders. Gelukkig was er deze middag een klein lichtpuntje: een lunch in ons bedrijfsrestaurant met een goede vriend die nu in hetzelfde gebouw werkt als ik.
Aangezien mijn arm naarmate de dag vorderde steeds verder dienst weigerde, besloot ik toch maar de hulptroepen in te roepen en naar mijn vriend te bellen die normaal dit weekend in Genève zou blijven. Kwestie van wat assistentie te hebben bij het aankleden en mijn haar opsteken. Morgenvroeg landt hij in België.
Mijn afspraak ‘s avonds met een vriendin heb ik noodgedwongen afgezegd, wegens liever thuis in alle stilte pijn lijden achter mijn computerscherm. Een geluk bij een ongeluk: er was iets misgegaan bij de reservatie. Alhoewel ik een bevestiging via e-mail ontvangen had van mijn reservatie voor twee personen bij My Thai, merkte mijn vriendin dat op hun website stond dat ze deze week met vakantie waren. Zeer vreemd. Paar keer proberen bellen, maar aangezien er niemand opnam, ging ik ervan uit dat de reservatie per abuis bevestigd was. Een reden te meer om onze afspraak te verzetten naar een beter tijdstip.
Pijn
Deze ochtend opgestaan met een pijnlijke linkerarm. Verkeerd gelegen, was mijn eerste reactie, maar de pijn lijkt momenteel alleen maar te verergeren en ondertussen kan ik mijn arm nog amper opheffen, waardoor bepaalde anders voor de hand liggende handelingen zoals een BH dicht doen en mijn haar opsteken opeens een hele uitdaging worden met een half functionerende arm. Laat ons hopen dat dit snel over gaan, want ik voel mij stevig gehandicapt.
Laatste dag op Terceira – 27 juli 2023
Net als de vorige dagen ontbijten we aan het zwembad met uitzicht op de Atlantische oceaan. Eerlijk, de inhoud van de ontbijtmand begint een beetje eentonig te worden. We kijken dus uit naar een ander ontbijt morgen op het eiland São Jorge.
Na het ontbijt gooien we onze zwemspullen in de huurwagen en rijden we naar Sao Mateus da Calheta, dat een openlucht zwembad heeft. Het zwembad trekt ons niet echt aan, dus rijden we door naar de volgende potentiële zwemplek: de zona balnear das Cinco Ribeiras. Een heel bijzondere plek om te zwemmen tussen de zwarte lavarotsen. We stappen uit om wat foto’s te nemen, maar houden het voorlopig droog.
We rijden door Santa Barbara naar Doze Ribeiras waar we stoppen om de kerk te bewonderen en de Império do Divino Espírito Santo. Die Império do Divino Espírito Santo is een bijzonder mooi versierd gebouw gewijd aan de cultus van de Heilige Geest die typisch is voor de Azoren. Hoe deze cultus exact ontstaan is, is niet helemaal duidelijk, maar je treft dit soort architectuur overal in de Azoren aan.
We rijden verder en worden even later getrakteerd op onze eerste regenbui van de vakantie. Niet geheel onverwacht, want er is natuurlijk een reden dat de Azoren zo prachtig groen zijn. Gelukkig zitten wij in de wagen! We komen langs een prachtige kronkelende weg die ons door een bos voert vol bomen met kronkelige stammen. Als in een sprookje!
We stoppen even bij de Farol da Serreta, maar aangezien daar niet veel te zien valt, rijden we door naar de Miradouro Ponta da Serreta. We parkeren er onze wagen tussen de locals en trekken onze regenjassen aan. Aan de voet van een schitterende steile rots staan de lokale mannen te vissen, terwijl de vrouwen de eettafel dekken, zich niets aantrekkend van het wisselvallige weer. De vis wordt ter plekke schoongemaakt en gegrild op de barbecue. Verser dan dat kan het niet.
Ambiance op het Martelarenplein
Niets zo leuk als na een lange werkdag nog even het feestgedruis van de Leuvense jaarmarkt induiken. En amai, chapeau voor coverband Domino die erin slaagde gans het Martelarenplein in te pakken. Wat een topact!
Een zonnig weekend in Libin
Zon, zwembadplezier, weerwolven, black stories, smakelijk vlees op de barbecue, feestelijke slaatjes, lekkere wijntjes, pintjes, pizza’s, pannenkoeken en heel veel tienerhormonen. Dé ingrediënten voor een succesvol weekend met zestien volwassenen en maar liefst twintig kinderen en tieners tussen zeven en vijftien jaar oud. En op het einde kregen we zelfs bezoek van een heuse hazelworm!
Meeting with a view
Misterios Negros, Gruta do Natal, Furnas do Enxofre en Algar do Carvão – 26 juli 2023
Vandaag zijn we om 7.30u opgestaan, omdat we zo snel mogelijk willen vertrekken na het ontbijt. Stipt om 8.30u zitten we dus opnieuw bij het zwembad, genietend van onze ontbijtmand.
Omdat we vandaag een grote wandeling willen maken in een gebied waar niet veel horeca is, rijden we eerst met onze huurwagen naar de werkelijk gigantische Continente supermarkt. We kopen er koffiekoeken met chocolade, pastéis de nata (we zijn per slot van rekening in Portugal, he!) en waterflesjes. Het plan om onze drinkbussen te vullen aan de kraan hebben we laten varen, want het water dat uit de kraan komt in onze bungalow, is echt niet lekker.
We rijden naar de parking vlakbij Lagoa do Negro en beginnen van daaruit aan de Misterios Negros wandeling. In onze gids stond dat de wandeling een hoge moeilijkheidsgraad had en dat klopt, sommige stukken van de route moeten we over scherp, vulkanisch gesteente klauteren, maar de natuur is zo prachtig dat we dit ongemak er graag bij nemen. We genieten van de schitterende rotsformaties die getuigen van de vulkanische geschiedenis van dit eiland. De knoestige stammen van de bomen geven de wandeling iets magisch.
Tijdens de wandeling ontmoeten we zelfs Vlamingen die ergens in het helft van de route aan het picknicken zijn met hun kinderen. Op het laatste stuk van de wandeling vlak voordat we opnieuw de parking bereiken, is er de mogelijkheid om de Pico do Fogo te beklimmen, maar die klim laten we aan ons voorbij gaan. Het is wat te warm en de wandeling op zich was al redelijk vermoeiend.
We checken de openingsuren van de Gruta do Natal, een vulkanische grot die vlakbij de parking en het Lagoa do Negro ligt. Die gaat echter pas open om 14u. Dus besluiten we opnieuw in de wagen te kruipen en naar het Lagoa das Patas te rijden om er te picknicken. Dit meer is duidelijk een goed uitgebouwd recreatiegebied met picknicktafels en toiletten. We eten er onze koffiekoeken op en kijken naar de drukdoende eenden, kippen en nieuwsgierige vinkjes die graag een stukje van onze koffiekoek willen.
Oostduinkerke – 25 augustus 2024
Na een lekker ontbijt met bonen in tomatensaus maakten we onze valiezen, lieten we deze achter in het hotel en trokken we met ons gezelschap naar de kust. De weersvoorspellingen voor de voormiddag zagen er redelijk uit, dus we hoopten nog wat van het strand en de zee te kunnen genieten.
Eén van de nichtjes van mijn vriend wilde graag haar surfkunsten demonstreren (ze was de week voordien op surfkamp geweest), dus moesten er surfboards gehuurd worden. Een ander nichtje wilde graag ook proberen surfen en uiteindelijk wilden de twee stoere papa’s zich ook graag bewijzen. Dus huurden ze vier wetsuits en vier surfboards bij Surfclub Windekind en gingen ze enthousiast de golven tegemoet.
Helaas liet de zon de achtergebleven leden van ons gezelschap in de steek en stonden wij met een hoop gerief van de vier surfers te verkleumen op het strand. En dat ondanks het feit dat ik een fleece aan had. De moeder van mijn vriend was zo moedig om even de zee in te gaan, waar ze al snel gezelschap kreeg van een lifeguard die haar er beleefd op wees dat ze in deze zone niet mocht zwemmen. Aangezien ik al een heel weekend met een vervelende verkoudheid sukkelde, bleef ik op het droge. De opstekende wind werd echter steeds kouder en venijniger en toen het dan ook nog eens begon te regenen, dropen we met z’n allen af naar de kantine van Surfclub Windekind. Ik moet toegeven dat ik door de koude niet veel zin had om nog lang aan de kust te blijven. Dus toen de surfers terug keerden, vond ik het welletjes.
We keerden met de ouders van mijn vriend naar het hotel terug om onze spullen op te halen en reden verder naar Deinze, waar de zon wel scheen. Terwijl mijn vriend een tafeltje veroverde op het terras van restaurant Sint-Niklaas, bezochten zijn ouders en ik kort de Sint-Niklaaskerk, die helaas zowel in de eerste als de tweede wereldoorlog verwoest werd. Van het prachtige gotische doksaal en het andere erfgoed in de kerk blijven helaas alleen nog maar oude zwart-wit foto’s over.
Het deed deugd om weer wat te kunnen opwarmen op het terras in de zon, want de koude van de ochtend was echt in mijn botten gekropen. De zon in combinatie met het lekkere slaatje met scampi, garnalen en gerookte zalm slaagden er gelukkig in mijn humeur weer op te krikken.
Na onze late lunch, zetten de ouders van mijn vriend ons af aan het station van Diksmuide en daarmee zat het weekend erop. Jammer van de bijzonder kille en natte zondagochtend. Hopelijk de volgende keer meer geluk.