Pensioneringsetentje bij Le Selecto

ze avond alweer een collega uitgewuifd die aan haar laatste dagen bij ons bedrijf bezig is. Ja, er is een heuse generatiewissel bij ons aan de gang. Echt massaal veel zestigplussers die de voorbije en komende jaren met pensioen gaan. De collega in kwestie is mijn oud-afdelingshoofd, die ik nog altijd heel dankbaar ben voor de manier waarop ze mij begeleid heeft in mijn persoonlijke ontwikkeling. Dus daar mag wel iets tegenover staan. Een gezellig etentje bij Le Selecto, bijvoorbeeld. Voor deze bijzondere gelegenheid was zelfs onze voormalige baas komen opdagen!

Het is geleden van lang voor de coronacrisis dat ik nog eens was gaan dineren bij Le Selecto en het voorgerecht en hoofdgerecht waren nog even lekker als ik me herinnerde, alleen viel het dessert wat tegen. Echt, er gaat weinig boven een klassieke crème brûlée, schrap gewoon al die folietjes (serieus, die roze toef, hoe raar is dat?) en hou het bij de traditionele bereiding. Sommige gerechten zijn klassiekers voor een reden.

Verschillende soorten heirloom tomaten, mozzarella di buffala, guacamole en grijze garnalen:

Rode tonijn lichtjes aangebakken, geplette Belles de Fontenay, paarse artisjokken à la barigoule:

Crème brûlée met verbena, geroosterde perziken, wijngaardperzikwolk:

Gamescom in Keulen

Vandaag bracht ik met wat collega’s voor de allereerste keer een bezoek aan de Gamescom in Keulen. The place to be, duidelijk, want ik vermoed dat zowat iedereen in onze eersteklassewagon onderweg was naar dezelfde bestemming. Gamescom is dan ook de grootste gamebeurs ter wereld. In 2022 (vlak na de pandemie) verwelkomde deze beurs ruim 265.000 bezoekers uit meer dan 100 landen en 1100 exposanten uit 53 landen (75% internationaal). Dat zijn indrukwekkende cijfers en hoewel ik zelf mij vooral beperk tot smartphone games, had ik toch uitgekeken naar dit bezoek. Spijtig genoeg werden mijn verwachtingen niet helemaal ingelost. En neen, dat lag niet alleen aan het feit dat ik al om 7.54u in Brussel-Noord moest zijn om daar op de trein naar Keulen te stappen.

Mijn collega’s en ik werden samen met de delegatie van de minister-president en een hoop andere genodigden ontvangen op de Belgische stand. De rondleiding daar was duidelijk enkel voor de M-P bedoeld, want onze oren konden niets opvangen van wat er allemaal gezegd werd. We stonden er letterlijk voor spek en bonen bij.

‘s Middags waren we uitgenodigd voor een lunch met wat presentaties. De presentaties waren boeiend, maar amai, lang geleden dat ik nog zo’n slechte lunch gegeten heb. De meest smakeloze broodjes en slaatjes (ok, dat slaatje met mosterd en een gehaktballetje kon er nog mee door) ooit. Die Duitse traiteur bakte er niet veel van. Gelukkig waren de macarons en de chocomousse als dessert wel lekker.

In de namiddag stond er een gesprek gepland met een groot gamebedrijf en pikten we een stukje van de receptie “MADE IN GERMANY” mee, waar helaas enkel bier en frisdrank aangeboden werd. Al moet ik zeggen dat de rabarber-schorle best wel lekker was.

Vervolgens namen we deel aan een rondleiding voor een groep van ongeveer honderd personen. Ik weet niet hoe jullie daar tegenover staan, maar dat is gewoon een veel te grote groep voor een rondleiding. We kregen allemaal oortjes en we werden en masse doorheen de B2C zone geleid naar een aantal verschillende standen waar onze gids dan interview afnam van de standhouders. Echt, het was superboring. Veel te weinig aandacht voor het tonen van visueel materiaal (en sorry, daar draait het toch om bij games) en veel te weinig ruimte om zelf games te kunnen proberen. Ik speelde welgeteld één boks-spelletje en dat is nu een type-voorbeeld van spelletjes die mij helemaal niet kunnen bekoren. Uiteindelijk ontsnapten mijn collega’s en ik uit de rondleiding om snel nog wat coole foto’s te maken bij de Netflix stand. Echt, een teleurstelling, deze rondleiding. We waren het beter al wat eerder afgetrapt!

We eindigden de dag met een receptie bij de Belgische stand met enkel Belgische bieren, nootjes en chips. Dus eindigde ik de dag bloednuchter, wat op zich natuurlijk ook voordelen heeft.

Het leukste aan de dag was nog de wandeling terug naar het station van Keulen onder een stralend blauwe hemel. In het station kocht ik mij sushi om op de trein te eten en na een vlotte rit stond ik opnieuw in Brussel-Noord, alwaar de NMBS zo vriendelijk was om mijn trein op mij te laten wachten, zodat ik meteen naar Leuven kon sporen.

Het Kasteel van Vêves en kanovaren op de Lesse

Goed geslapen, ondanks dat laatste afzakkertje van het huis (een calvados) dat er misschien net te veel aan was. 😉 Het ontbijt was erg gezellig: met z’n allen aan een lange tafel smullen van een spiegeleitje, broodjes met beleg en koffiekoekjes. Simpel, maar lekker. Al was het wel jammer dat de broodjes niet meer aangevuld konden worden en we in de plaats oudbakken wit brood kregen.

Na het ontbijt was het tijd om ons boeltje bijeen te pakken en uit te checken. Eerste activiteit van de dag: een bezoekje aan het prachtig geresestaureerde Kasteel van Vêves, dat tot op de dag van vandaag in privébezit is. De jongedames kregen prinsessenjurken om zich te verkleden en wij dwaalden met gans ons gezelschap door de vele vertrekken van het kasteel. Er waren gewoon te veel historische voorwerpen om alles grondig te bekijken, maar ik vermeld hier graag de prachtige middeleeuwse stenen vloer in de ridderzaal en het feeërieke portret van Maria en het kindje Jezus in basalt. Magnifiek! Echt een aanrader voor een bezoek als je in de buurt bent.

Na ons bezoek aan het kasteel reden we verder naar restaurant Le Freyr, dat ik specifiek gekozen had omdat het op een paar minuten rijden van Dinant évasion lag. Er stonden twee gedekte tafels voor ons klaar: één voor de kinderen en één voor de volwassenen. Heel tof! Het eten was simpel, maar viel in de smaak. Al mocht mijn stukje vis wel wat groter zijn. Gelukkig had ik stevig ontbeten!

Na de lunch reden we met z’n allen verder naar de parking van Dinant évasion, want we hadden kano’s gereserveerd voor de afvaart van de Lesse, een tocht van twaalf kilometer. Dat we niet de enigen waren, werd al snel duidelijk. Amai, wat een mensenmassa! Begrijpelijk, want het was tegen de dertig graden, ideaal kano- en kajakweer. We parkeerden de wagens op een goed aangegeven parking, voorzien van voldoende medewerkers om ons naar een beschikbare parkeerplek te leiden. We hadden echter iet of wat verkeerd ingeschat hoe lang we onderweg zouden zijn van de parking naar de ticketbalie. Dat bleek toch bijna twintig minuten wandelen. Gelukkig had ik dit weekend mijn snelwandelskills al wat kunnen oefenen…

Met drie van de nichtjes in mijn kielzog vormde ik de voorhoede en haastte ik me naar de ticketbalie. Op de reservatie stond immers dat we een kwartier op voorhand aan de ticketbalie moesten zijn en dat we vervolgens een bus moesten nemen naar het vertrekpunt om van daaruit terug te varen naar de parking. Om 13.50u stond ik hijgend aan de ticketbalie met de drie nichtjes en onze reservatie die nog betaald moest worden. Opeens herinnerde ik me dat de reservatie vermeldde dat er enkel cash kon betaald worden en digitale pionier die ik ben, loop ik enkel met een briefje van vijftig euro rond voor noodgevallen. Vijftig euro was uiteraard ruimschoots onvoldoende om vier kano’s te betalen. Gelukkig merkte ik een bancontact terminal op en bleek dat ik gewoon met mijn kredietkaart kon betalen. Toen ik aan het meisje aan de ticketbalie vroeg waarom op de reservatie stond dat we cash geld moeten meenemen, zei ze doodleuk: da’s voor het geval de betaalterminal niet werkt. Straf…

Een paar minuten later kwam mijn puffende vriend aangespurt, helemaal bezweet. Bleek dat hij het cash geld vergeten was in de wagen en nog een stuk had moeten teruglopen om dat uit de auto te gaan ophalen. Gelukkig kon ik hem geruststellen dat ik ondertussen de huur van de kano’s betaald had. Even later kwamen ook de andere, iets tragere, familieleden druppelsgewijs aan. Mijn vriend en ik maanden iedereen tot spoed aan, want ondertussen was het al 13.58u en de bus… Enfin, ik was er redelijk gerust op dat er wel nog een volgende bus zou komen, gezien de massale hoeveelheid volk, dus echt zorgen maakte ik me niet, maar mijn vriend wilde per sé zo snel mogelijk op die bus zitten. Als heuse volksmenners spoorden we ons gezelschap tot spoed aan.

Gelukkig stond de bus om 14.05u nog mooi te wachten. De meneer aan de ingang van de bus zei dat die al vol zat en dat we zouden moeten rechtstaan, maar hey, we hadden ons ondertussen al zo gehaast dat we dat ongemak er maar bij namen. Tot onze verbazing was er echter nog plaats zat in de bus en kon ons gezelschap van twaalf personen zonder problemen een plek vinden.

Na deze ietwat hobbelige start, verliep de rest van de namiddag vlotjes. We voegden ons bij de lange rij aanschuivende mensen, grepen een peddel en werden vervolgens per drie in onze kano gelanceerd op de Lesse om ons te voegen bij honderden andere kajakkers en kanovaarders. Amai, wat een drukte daar op die Lesse!

Ondanks de drukte genoot ik van ons tochtje, dat we ergens in de helft onderbraken om wat af te koelen in het frisse water van de Lesse. Mijn vriend en ik hadden eerst de jongste dochter van zijn zus aan boord en vervolgens de middelste dochter (die aan het bokken geslagen was en daarom van kano moest wisselen). De twee dammen werden door ons ganse gezelschap zonder problemen genomen. Op het einde hadden we met z’n drieën echt een prettig vaartempo gevonden, alleen jammer dat we niet goed konden doortrekken, want we botsten om de haverklap tegen andere kajakkers aan. Ik kreeg ergens onderweg van een wildvreemde een hoop water over me heen, maar de vreemdste ervaring was toch de jongedame die haar kajak als een paddleboard bestuurde: al rechtstaand. Bizar.

Rond 18u bereikten we het eindpunt waar we aansloten in de rij om onze kajak binnen te leveren. Al bij al een fijne ervaring, maar amai, wat een business is die afvaart van de Lesse geworden, zeg. Heel anders dan de aftochten die ik mij uit mijn jeugd herinner. Een beetje minderen in het aantal verhuurde kajaks en kano’s lijkt me echt wel aangewezen.

Na de kajaks ingeleverd te hebben namen we afscheid van de broer en schoonzus van mijn vriend en hun twee kinderen. Met het resterende gezelschap besloten we nog iets te gaan eten. Wat een hele uitdaging bleek, want alle restaurants in de buurt zaten vol. Na wat rondbellen, kwamen we uiteindelijk opnieuw bij Le Freyr terecht, die gelukkig nog plaats hadden voor acht personen. Toen we bij Le Freyr aankwamen, bleek er een ambulance te staan. De ambulanciers verlieten net het restaurant toen we aankwamen. Ik zag binnen een jongeman zitten die duidelijk onwel geworden was, te oordelen aan zijn lijkbleke gezicht en het braaksel op de tafel. En de geur binnen was ook niet echt prettig. Gelukkig was ik eerst en kon ik de rest van het gezelschap verhinderen om binnen te gaan en maande ik iedereen aan een plekje in de frisse lucht op het terras te kiezen.

De bediening was druk bezig met het opruimen van het braaksel en het kuisen van het restaurant (echt, respect!), dus ik begreep dat iedereen in Le Freyr wat van zijn melk was. Al verklaart dat niet waarom de porties ‘s avonds merkelijk kleiner waren dan overdag (één worst, in plaats van twee ‘s middags, was het meest opmerkelijke). Wellicht meer klanten over de vloer gekregen dan verwacht. Enfin, we lieten het niet aan ons hart komen en sloten het weekend af met een ijsje.

Na de maaltijd namen mijn vriend en ik afscheid van de rest van ons gezelschap en reden we moe, maar tevreden terug naar Leuven.

Op verkenning in Dinant!

De datum voor dit familieweekend stond al maanden in onze agenda. Doel van het weekend was de ouders van mijn vriend in de bloemetjes te zetten, omdat ze dit jaar allebei zeventig geworden zijn. Een mooie leeftijd om een feestje te geven, al zeg ik het zelf! Spijtig genoeg gooide een onverwachte begrafenis de plannen wat overhoop. Zowel de zus als de broer van mijn vriend wilden graag aanwezig zijn op de begrafenis van de moeder van een goeie vriend. Gelukkig kostte het weinig moeite om de plannen wat aan te passen: mijn vriend en ik zouden zoals oorspronkelijk gepland ‘s ochtends vanuit Leuven vertrekken en zijn ouders zouden iets vroeger samen met de vijf kleinkinderen vanuit Herentals vertrekken in de auto van de zus van mijn vriend. We timeden ons vertrek zo dat we ongeveer op hetzelfde moment in Dinant zouden zijn.

De weersvoorspellingen waren al de ganse week aan het kwakkelen, maar ik hoopte toch stiekem op een mooi en zonnig weekend, die paar procentjes kans op regen, daar maakte ik graag abstractie van. Helaas kregen we op de heenweg naar Dinant toch wat regen te verwerken. Hopelijk zou het dit weekend daarbij blijven! Mijn vriend en ik kwamen een dik kwartier voor zijn ouders aan, parkeerden onze cambio ergens langs de Maas en dankzij location sharing via googlemaps was het een fluitje van een cent om even later zijn ouders en zijn nichtjes en neefjes te vinden. Na iedereen begroet te hebben, besloten we eerst een kijkje te nemen in de Collegiale kerk Onze-Lieve-Vrouw van Dinant. Lang duurde ons bezoekje niet (wellicht tot opluchting van de minder geïnteresseerden in ons gezelschap), want ik had om 12.30u gereserveerd voor negen personen bij Chez Bouboule, le roi des moules! Ja, in een restaurant met die roepnaam, kon ik toch niet anders dan mosselen bestellen, he! Met kreeftensaus en garnaaltjes, noblesse, oblige! Meteen een goed begin van ons weekend!

Helaas zagen we op de KMI-app de regenbui die normaal zou vallen tijdens onze lunch steeds verder opschuiven in de tijd. We besloten dan maar eerst in te checken in Auberge de la Lesse in de hoop dat daarna de lucht zou opklaren. Na een tocht langs allerlei veldwegen kwamen we aan bij de charmante Auberge gelegen aan een iets minder charmante grote parking, maar hey, wel makkelijk om onze wagens kwijt te geraken. De omgeving vond ik niet echt mooi, maar het was vlakbij de Lesse en de kamers zelf waren in orde. Het vriendelijke meisje dat ons ontving, sprak trouwens uitstekend Nederlands. Tegenwoordig spreken onze Zuiderburen beter Nederlands dan wij Frans!

De pubers waren nog maar net begonnen aan de verkenning van de kamers toen de zus van onze vriend ons vervoegde samen met de hond des huizes. Na even gebrainstormd te hebben, besloten we terug naar Dinant te rijden voor een bezoekje aan de citadel. Om ons ‘s avonds niet te moeten haasten, veranderde ik onze oorspronkelijke reservatie voor het avondmaal in Auberge de la Lesse van zes naar zeven uur. Maar eerst op zoek naar een tankstation, want de zus van mijn vriend had de laatste kilometer met de wagen van haar ouders in het rood gereden. En net terwijl wij aan het tanken waren, reden de broer en schoonzus van mijn vriend ons voorbij. Ze hadden ons niet gezien en wij hadden geen ontvangst, waardoor we hen niet konden bereiken. Zij waren volgens afspraak onderweg naar de Auberge, dus maakten wij rechtsomkeer om hen daar te treffen. Gelukkig waren we nog niet ver!

Na een kleine reünie aan de Auberge was ons gezelschap eindelijk compleet! De zon ging er spontaan van schijnen. We reden naar een parking aan de achterkant van de Citadel en kochten een kaartje voor zowel de kabelbaan als een boottocht. Ik denk dat dit mijn eerste bezoek was aan de Citadel, of ik kan me alvast een vorig bezoek niet meer herinneren. De citadel is oorspronkelijk gebouwd door de Nederlanders en de meeste ruimtes toonden taferelen uit die tijd, maar er werd ook aandacht besteed aan de bewogen geschiedenis van Dinant zelf. Het uitzicht op 100 meter hoogte boven de Maas was alvast adembenemend. Aangezien de laatste boot om 17u vertrok, moesten we ons bezoek op een drafje afhandelen. Spijtig, want ik had gerust nog wat langer op deze boeiende site kunnen ronddwalen.

Van de citadel namen we de kabelbaan naar beneden en haastten we ons naar Quai 3. Quai 3 bevond zich iets verder van het startpunt van de kabelbaan dan ik had gehoopt. In marstempo voerde ik mijn troepen aan, want het zou wel heel sneu zijn, mochten we de laatste boot missen. Gelukkig is snelwandelen mijn specialiteit en was ik er twee minuten voor vijf om te kunnen aankondigen dat de rest van de troepen nog volgden. We haastten ons zo snel mogelijk naar het bovendek van de boot en schraapten daar her en der stoeltjes bijeen om een cirkel te vormen voor ons gezelschap van zeven volwassenen (de schoonbroer van mijn vriend moest helaas werken) en vijf kinderen. De zon had ondertussen alle wolken verjaagd en het was stevig puffen op de boot, gelukkig zorgde de verplaatsing van de boot voor een licht briesje. We genoten van de mooie Maas en de drankjes waren noodzakelijk om ons vocht op peil te houden.

Na de boottocht moesten we ons opnieuw haasten: ditmaal om de laatste rit van de kabelbaan naar boven te halen. Serieus, 18u is toch veel te vroeg om zo’n attractie te sluiten in de zomer? Enfin, we waren net op tijd, want achter ons werd de wachtrij voor de kabelbaan afgesloten. En zo werd ons de klim naar boven via 408 traptreden bespaard.

Gelukkig verliep de rest van de avond iets meer op het gemak. De kinderen doken het zwembad in en wij genoten van een aperitiefje op het terras van de Auberge de la Lesse. Al hadden we misschien beter ons eten iets eerder besteld, want uiteindelijk aten we pas om 21u. Maar eigenlijk vond niemand dat erg, de forel smaakte en het was een zalige avond om buiten te zitten en spelletjes te spelen. De ouders van mijn vriend waren trouwens bijzonder blij met hun cadeau, op bijzonder originele wijze verpakt door de broer en schoonzus van mijn vriend (bonuspunten voor wie weet waarnaar de verpakking verwijst). Een avond om een strik rond te doen.

De wereld is zoveel mooier

Als je twee lenzen op de juiste sterkte hebt! Vandaag kwamen niet alleen onze nieuwe wasmachine en droogkast aan, ik kreeg ook het bericht dat mijn nieuwe linkerlens was aangekomen bij Optiek Vandenbalck. Helaas slaagde ik erin op de voorlaatste dag van onze reis in de Azoren mijn nog vrij nieuwe lens kwijt te spelen. Gelukkig had ik thuis nog mijn oude lenzen liggen, want dat zie je van hier dat ik ga werken met een bril met van die dikke bokaalglazen op mijn gezicht! Helaas is de linkerlens van mijn oude paar lenzen vrij troebel geworden en niet meer goed aangepast aan mijn huidige noden, waardoor het echt wel een week afzien was. Maar da’s nu achter de rug. 200 euro armer, maar blij dat ik weer goed kan zien!

Welkom, nieuwe bewoners!

Een welgemeend welkom aan onze splinternieuwe wasmachine en droogkast! We moeten nog wat nader kennismaken, maar ik voel dat we goed met elkaar zullen opschieten!

De Wasbaron

Nadat onze wasmachine gisteren de geest gaf, zat er voor mijn vriend en mezelf niets anders op dan met onze berg vuile was naar een wassalon te trekken. We trekken er immers dit weekend op uit met zijn familie en willen dus graag een beetje proper gewassen voor de dag komen. Gelukkig wonen we in Leuven waar er aan wassalons geen gebrek is! Wij kozen gewoon voor de dichtstbijzijnde: de Wasbaron op de Diestsesteenweg. Een topervaring. Heldere instructies, goeie machines, gratis wifi, propere faciliteiten en de mogelijkheid om een ommetje te doen terwijl je was ronddraait in de wasmachine. Als we ooit wasmachineloos door het leven willen gaan, is dit alvast een goed alternatief.

En ja, natuurlijk kwamen we verschillende bekenden tegen toen we met onze reusachtige koffer met vuile was aan het sleuren waren. 😉

Murphy strikes again

Net terug van onze fantastische vakantie in de Azoren met een berg vuile was en wat weigert dienst? Onze wasmachine uiteraard. De motor heeft de geest gegeven. Nu, het ding is al op leeftijd, dus ooit moest het wel eens stuk gaan, maar de timing had amper slechter kunnen zijn. En dan blijkt dat het bij Coolblue op dit moment niet mogelijk is om een lever- en installatiedatum vast te leggen. Hopelijk heeft dit te maken met het feit dat het vandaag een feestdag is en kunnen we morgen wel een datum vastleggen.

Het was alleszins een heel gedoe om de kletsnatte, niet-gewassen kleren uit de wasmachine te vissen, uit te wringen in de badkuip en vervolgens op ons drooglek te laten drogen (onze droogkast gaf al een tijd geleden de geest).

Zucht.

Een dagje Knokke-Heist

Net als vorig jaar zakte onze vriendin uit Italië voor twee weken af naar België om samen met haar mama, zussen, neefjes en nichtjes te genieten van de Belgische kust. De timing was dit jaar minder ideaal: onze vriendin kwam pas aan op vrijdag 22 juli en mijn vriend en ik moesten op maandag 24 juli al om 2.45u uit de veren voor onze vlucht naar de Azoren. Even getwijfeld, maar dan beslist om toch van de gelegenheid gebruik te maken om een klein reünie te organiseren. Focus op quality time!

En dus zaten mijn vriend en ik al om 8.33u op de trein richting Duinbergen. Gelukkig bleven we ditmaal bespaard van vertragingen en kwam de trein stipt om 10.23u aan in Duinbergen, waar onze vriendin en haar nichtje ons al stonden op te wachten. Onze vriendin met de mooie glimlach was nog geen haar veranderd, maar het nichtje was alweer een paar centimeter groter geworden. We wandelden samen naar het appartement dat de mama van onze vriendin al een paar jaren huurt en babbelden daar op het gemak wat bij tot de twee jongens met de mama en de andere zus van onze vriendin terug waren van de winkel. Daarna moest er eerst nog dringend een wiskundig probleem opgelost worden, alvorens we naar zee afzakten om te genieten van de gezonde zeelucht. De zon had zich verstopt achter een stevig wolkendek en dat wolkendek zag er bijzonder dreigend uit, maar we hielden het gelukkig droog.

‘s Middags haalde de mama van onze vriendinnen haar beste kookkunsten boven en mochten we onze voeten onder tafel schuiven voor een lekker stukje gebraad met boontjes en aardappelgratin. Ik kan altijd zo genieten van de kookkunsten van de mama van onze vriendinnen, omdat je gewoon proeft dat dit met liefde is klaargemaakt.

In de namiddag trokken we met z’n allen (de mama, de twee zussen, de twee jongens van onze vriendin uit Italië en één neefje en nichtje) naar de minigolf om een namiddag te ontspannen. Allez, dat was toch de bedoeling, want de oudste zoon van onze vriendin raakte na de derde hole zodanig gefrustreerd dat hij de resterende vijftien holes al bokkend afwerkte. Geen spoor te bekennen van de mooie glimlach die hij van zijn mama geërfd heeft. Echt doodjammer, want ik had uitgekeken naar dit partijtje minigolf, vooral omdat het al jaren geleden was dat ik nog eens minigolf gespeeld had en ik dit in mijn kinderjaren een heel fijn tijdverblijf vond. En dat lukte nu maar matig omdat we de hele tijd naar een boos gezicht moesten kijken. Ik probeerde het niet aan mijn hart te laten komen en me op het spel te concentreren Uiteindelijk bleek ik zelfs de winnaar van ons groepje te zijn! Dat had ik niet verwacht!

Helaas had de minigolf langer geduurd dan verwacht en was de tijd om afscheid te nemen veel te snel daar. We wilden immers de trein van 16.35u naar Leuven nemen, zodat we nog tijd hadden om de laatste hand aan onze valiezen te leggen en vroeg in bed konden kruipen. We wandelden samen met onze vriendin naar het station van Duinbergen en namen daar afscheid met de belofte om volgend jaar opnieuw naar de zee af te zakken!

Family barbecue!

Het weer gisteren was eerder twijfelachtig, maar dat weerhield mijn broer er niet van toch de barbecue aan te steken. Het uitstekende vlees van de lokale slager werd op professionele manier buiten gebakken en vervolgens binnen opgesmikkeld met wat groenten en slaatjes daarbij. Simpel. Naar goede gewoonte was er weer té veel eten en wellicht ook wat te veel drank. Met z’n vieren maakten we de befaamde Gioco dell’Oca die mijn vriend en ik in 2018 kochten bij Lionello soldaat. En, amai, dat blijft toch echt een geweldig wijntje! Perfect bij een lekker stukje vlees.

En natuurlijk sloten we de avond af met een kleine whisky-tasting. Kwestie van mijn broer zijn collectie wat overzichtelijk te houden. 😉