Van Seoul naar Sokcho – 29 augustus 2018

Voor onze laatste ochtend in Seoul besluiten we in het hotel te ontbijten. Het ontbijtaanbod is niet meteen om van achterover te vallen, maar het dakterras met uitzicht op het befaamde Blauwe Huis (de officiële werk- en woonplaats van de president) maakt veel goed. En ze serveren heerlijke rijstporridge! Een ontbijtdelicatesse die je bij ons in het Westen niet vindt. En kimchi mag uiteraard ook niet ontbreken aan het ontbijtbuffet. Het is bewolkt maar droog, dus profiteren we van de gelegenheid om buiten te ontbijten.

Na het ontbijt pakken we onze spullen bijeen, checken uit en gaan op zoek naar het filiaal van Lotte Car Rental dat zich in een gebouw vlakbij ons hotel zou bevinden. We vinden het gebouw makkelijk, alleen blijkt het verhuurkantoor zich op een plek op de tweede verdieping te bevinden die enkel via een trap te bereiken is. Resultaat: mijn vriend die twee loodzware koffers de trappen moet op zeulen. Niet praktisch, beste Zuid-Koreanen, dat zijn we niet gewoon van jullie!

Na ongeveer honderd handtekeningen gezet te hebben (met zo’n pennetje op een touchscreen), brengt een charmante jongedame ons naar de wagen. Ze gebruikt haar tablet om de wagen grondig te inspecteren op voorhand en noteert een dikke bluts aan de onderkant. Nu geen erg: mochten wij zelf wat blikschade oplopen, we zijn verzekerd. Onze witte KIA is een automatiek uitgerust met al de nieuwste snufjes. Zo op het eerste gezicht een ruime, comfortabele en praktische wagen voor een road trip.

Het is druk in Seoul, maar we slagen erin vrij vlot uit het stadscentrum weg te geraken en al snel komen we bij de eerste tolweg op onze route. Het is een beetje gokken welke het juiste rijvak is voor buitenlanders zonder een tolkaart, maar we slagen erin te betalen. Cash weliswaar. Onze kredietkaart wordt resoluut geweigerd.

Rond het middaguur stoppen we bij de Hongcheon Service Area, een stopplaats voorzien van alle comfort (winkels, restaurants, kraaknette toiletten) én een prachtig uitzicht op glooiende groene heuvels, doorsneden door een rivier. Het weer is veranderlijk: nu en dan dikke regendruppels, afgewisseld met zware bewolking. Wat zeer pittoreske foto’s oplevert van wolken die aan de heuvels lijken te kleven. Het blijft vochtig warm. We eten ter plekke onze eerste échte bibimbap en die is overheerlijk. Wat een verschil met de brol die ze bij ons in wegrestaurants serveren.

Na de middagpauze krijgen we alweer een hevige tropische stortbui over ons heen. Mijn vriend moet echt heel geconcentreerd rijden doorheen wat ongetwijfeld een prachtig landschap moet zijn. De tunnels volgen mekaar in een snel tempo op. De één al langer dan de andere, maar allemaal zijn ze voorzien van kleurrijke lichten en rare geluiden. Waarschijnlijk om de aandacht van de bestuurders niet te laten verslappen. In de auto zelf is het ook een kakofonie aan geluidjes: twee gps-systemen (Naver en de ingebouwde gps) die met elkaar concurreren én de ingebouwde camera die ons telkens welkom heet wanneer we in de wagen stappen.

Helaas blijft het stortregenen tot we rond 16u in ons hotel in Sokcho aankomen. Het is even spannend wanneer we de parking van het hotel binnen rijden, want de spiraalvormige inrit is bijzonder smal en steil, maar we komen er zonder blikschade vanaf. We checken in, droppen onze spullen op de kamer en springen opnieuw in de wagen om naar het Tourism Office van Sokcho te rijden. Het is veel te slecht weer om deze tocht te voet te doen. We twijfelen of we toch niet nog een uitstap naar de DMZ zouden boeken, maar beperken ons voorlopig tot het verzamelen van enkele kaarten van de omgeving van Sokcho.

Een half uurtje later zijn we terug in ons hotel, alwaar we ditmaal nóg een verdieping hoger moeten rijden om onze wagen geparkeerd te krijgen. Ook nu brengt mijn vriend het er glansrijk vanaf, maar het blijft spannend, die smalle inrit binnen rijden. Boven in onze hotelkamer hebben we het geluk om onze eerste Koreaanse regenboog te mogen aanschouwen. Een dubbele dan nog wel!

Omdat het zo’n wisselvallig weer is, besluiten we last minute van de zwembadfaciliteiten van het hotel gebruik te maken. Er rest ons nog maar een half uur, maar hey, een half uurtje weken in warme baden zal ons zeker deugd doen. Dat half uurtje kost ons wel 11.000 won per persoon (zo’n 8,50 euro), maar we halen er het maximum uit en rekken onze tijd tot zeven na zes. Dan worden we echt met nadruk gevraagd om de faciliteiten te verlaten. We douchen snel (ik geniet altijd van die heerlijke Koreaanse schoonheidsproducten, echte wereldtop) en trekken onze kleren terug aan. Wel jammer dat het zwembad zo vroeg dicht is. Ik had gerust nog wat langer van de warmte kunnen genieten.

We genieten dan maar wat van onze proper gewassen lijven op de hotelkamer om vervolgens op ons gemak naar Sokcho city te trekken voor het avondmaal. Gelukkig is het voorlopig gestopt met regenen, maar we nemen voor de zekerheid toch maar onze paraplu’s mee. De weergoden zijn ons tot nu toe nog niet al te goed gezind geweest…

We zijn een beetje overweldigd door het aanbod aan restaurants. Zoveel keuze en zo weinig volk. De meeste restaurants waar we kunnen binnen kijken, hebben maar enkele klanten. De keuzestress overvalt ons. Uiteindelijk kiezen we op goed geluk voor het enige restaurant dat duidelijk met foto’s afficheert wat er op de menukaart staat.

De dienster vraagt ons onze schoenen uit te doen en brengt ons naar een lage tafel op de eerste verdieping. Ons eerste avondmaal in kleermakerszit in Seoul. Al moet ik toegeven dat ik op den duur toch wat kramp krijg. Lang niet meer in kleermakerszit gezeten. 😉

We bestellen een setmenu met krab (de lokale specialiteit) en krijgen de ene na de andere gang voorgeschoteld. We zijn allebei wat overdonderd door het aanbod: sashimi, allerlei krabbereidingen en om de maaltijd al te sluiten een hotpot met ramen. We moeten flink ons best doen om alles op te krijgen. Qua prijs-kwaliteit is deze maaltijd alvast moeilijk te kloppen. En de soju gaat ook vlotjes binnen. Zo vlotjes dat we na het afrekenen een 7-eleven binnen lopen om nog wat flesjes te kopen voor op de hotelkamer.

We droppen onze inkopen af op de hotelkamer en maken nog een avondwandeling op de pier die zich vlak voor ons hotel uitstrekt. Het is een zalige avond. De straten zijn nog nat, maar het is eindelijk gestopt met regenen en de temperatuur is heerlijk, zo ergens rond de vijfentwintig graden. We lopen tot aan het vuurtorentje op het einde van de pier en kijken onderweg naar de koppeltjes die een romantisch moment delen en de vissers die hun geluk beproeven met soms tot drie verschillende vislijnen.

Terug in onze hotelkamer zien we dat er vanaf de pier vuurwerkpijlen worden afgeschoten. Vanaf ons balkon genieten we van de zomeravond en van elkaar. Het lijkt alsof de vakantie nu pas echt begonnen is.

Diner Cum Laude!

Ondertussen verkenden mijn sympathieke Antwerpse collega en ik al menig Antwerps etablissement. Hoog tijd om onze horizonten te verruimen en naar Leuven te trekken. Mijn collega had me toevertrouwd dat ze nood had een een avondje stoom aflaten. Dus toen net iets later de melding in mijn nieuwsbrief binnen liep dat Cum Laude met Marius Bosmans een nieuwe topchef had aangetrokken, was de reservatie snel gemaakt. Mijn collega zou blijven slapen, zodat we alle tijd van de wereld hadden om ons culinair te laten verwennen.

Mijn vorige bezoek aan Cum Laude had me met gemengde gevoelens achter gelaten, maar na deze ervaring kan ik enkel vol lof zijn. Elk gerecht was een feest voor de smaakpapillen én voor het oog. Heerlijk van begin tot einde. Met wijnen die de perfect in harmonie waren met de gerechten. En, en, en, bij de thee kregen we onze versnaperingen gepresenteerd op een boom gemaakt uit échte chocolade. Veel meer is er niet nodig om mijn hart sneller te doen kloppen.

Ik laat jullie meegenieten van deze sublieme avond in goed gezelschap:

Appetizers:

Brood:

Zeebaars, koolraap, hangop, boekweit, tijm, miso:

Langoustine, venkel, watermeloen, mierikswortel, jalapeño, hijiki:

Foie gras, Elstar appel, Maitake, gekonfijte bessen:

Wit blauw rund 6 weken gerijpt, aardappel, gerookte paprika, Parmezaan , prei , kappertjes:

Sorber als tussendessert:

Framboos, basilicum, shortbread, patissière, witte chocolade:

Chocoladen versnaperingenboom:

Birthday dinner bij Julia en Elias

Na de housewarming in Antwerpen keerde ik samen met mijn broer en zijn vriendin naar Leuven terug. Ik had ter gelegenheid van mijn verjaardag een tafeltje gereserveerd in restaurant Julia en Elias, geen haute cuisine, maar bij elk vorig bezoek al lekker gegeten. We waren wat aan de late kant vertrokken in Antwerpen en konden het oorspronkelijk gereserveerde tijdstip onmogelijk nog halen. Dus belde ik onderweg in de wagen om te melden dat we een drie kwartier vertraging hadden. Allemaal geen probleem.

Hierdoor kwamen we bij aankomst wel midden in het spitsuur van het restaurant terecht. En dat viel te merken. Het duurde allemaal wat langer dan je normaal zou verwachten: de menukaart kwam maar niet, de bediening vergat het water, de wachttijd tussen gerechten was echt te lang en we slaagden er ook met moeite in de rekening vast te krijgen. Maar: het goede nieuws is dat we totaal niet gehaast waren. Ik had die ochtend mijn luchtmatras zichzelf laten opblazen in de logeerkamer en voor kussens en donsdekens gezorgd zodat mijn broer en zijn vriendin konden blijven slapen. Geen discussie dus over wie bob moest zijn: aangepaste wijnen voor ons ganse gezelschap! De lange wachttijden konden ons bijgevolg weinig deren en het werd een heel gezellige avond.

Gebakken coquilles, aardpeer, blanke boter, bieslook:

Kalfszwezerik, creme van artisjok, jus van bospaddestoelen:

Hert met wildgarnituur, sauce grand Veneur:

Panna cotta van yoghurt en citrus afgewekt met rood fruit:

Alleen jammer dat er één persoon ontbrak aan tafel…

Housewarming!

Zaterdag was ik uitgenodigd op de housewarming van mijn neef en zijn vriendin in Merksem. Stiekem was ik blij dat ik nog eens richting Antwerpen kon trekken, een stad die ondanks mijn korte verblijf daar toch een plekje in het hart heeft veroverd. Dus spoorde ik vlak na de middag richting Antwerpen, bewonderde ik het prachtige Antwerpen-centraal en genoot ik ten volle van een zonnige velo-fietstocht richting Merksem.

Het was gezellig druk op de housewarming (meteen ook de eerste keer dat mijn vader en mijn broertje mijn nieuwe kapsel te zien kregen). Mijn broer was meteen enthousiast, mijn vader iets minder. Die laatste mist de lange blonde lokken ongetwijfeld meer dan ikzelf. 😉 Ach ja, het zal wel wennen, zeker?

Op de housewarming maakte ik kennis met mijn nieuwste achterneefje. Jaja, de gezinsuitbreiding bij mijn vier neven is niet meer te stoppen, want er is ook een tweede achternichtje op komst. Mijn achterneefje slaagde er alvast in iedereen te betoveren met zijn mooie blauwe ogen. Die gaat later nog harten breken. 😉

Het nieuwe huis van mijn neef en zijn vriendin is alvast goedgekeurd: een mooie rijwoning met veel licht in een rustige buurt. Ideaal om als volgende in de rij aan gezinsuitbreiding te beginnen. 😉

Birthday dinner at Masalatop

De avond van mijn verjaardag had ik afgesproken met vrienden die ik leerde kennen in de Spaanse les om samen Indisch te gaan eten in restaurant Masalatop. De vrienden waarmee ik had afgesproken zitten beiden niet zo vaak op social media, dus ze waren zalig onwetend van het feit dat het mijn verjaardag was en ik besloot dat zo te houden. Uiteindelijk heb ik geen verjaardag als excuus nodig om een fijne avond met vrienden door te brengen.

Ik schrok wel even toen ik mijn vriendin zag binnen komen (had haar een paar maanden niet gezien). Zo mager! Het verhaal dat ze vertelde was er eentje dat mijn eigen problemen even naar de achtergrond verdrong: haar ouders die door een moeilijke scheiding gaan, het contact met haar vader verbroken en als klap op de vuurpijl gezondheidsproblemen die de artsen voor een raadsel stellen. Op een gegeven moment viel ze een kilo per week af, zonder een dieet te volgen. Je zag haar nog amper staan, ocharme.

Om erachter te komen wat het probleem is, moet ze nu starten met een superstreng dieet waarbij ze zowat niets mag eten. Langzaamaan worden dan bepaalde voedingstoffen opnieuw geïntroduceerd om na te gaan of zij de oorzaak van het probleem zijn. Dit (glutenvrije en lactosevrije) etentje bij Masalatop was voor haar een soort “laatste avondmaal” alvorens aan het dieet te beginnen. Ik hoop echt dat ze erachter komen wat haar scheelt.

En ook: hoera voor chicken palak! Love me some spinach!

Geef om haar

Mijn verjaardag leek me het ideale moment om eindelijk het plan uit te voeren waar ik al een paar maanden mee rondliep: mijn haar doneren aan Think Pink. Ik had een dagje verlof genomen en mooi op voorhand een afspraak geboekt bij kapper Dirk De Witte. Ik denk dat ik in totaal meer dan dertig centimeter heb kunnen doneren en ik moet zeggen dat ik oprecht tevreden ben met het resultaat (én het feit dat de kapbeurt volledig gratis was). Mijn haar was immers zo lang dat het niet meer praktisch was om het los te laten hangen. En met de winter in zicht zou ik het toch alleen maar in een knot dragen. De schaar erin, dus!

Voor:

Na:

Na afloop trakteerde ik mezelf om mijn nieuwe look te vieren op een chocolade tablet van Bittersweet (hét grootste voordeel van terug in Leuven wonen!).

Macht en Schoonheid. De Arenbergs

Toen ik donderdag na het afscheidsfeestje in Leuven aankwam, had ik nog ongeveer een half uurtje respijt alvorens op de fiets te springen om mij naar de PDS te haasten. Ik was nipt op tijd, want blijkbaar ligt gans het Alfons Smetsplein open en was de doorgang naar de PDS afgesloten. Beetje gevloekt, vooral omdat er aan de straatkant nergens stond aangegeven dat de PDS niet bereikbaar was.

Na dit kleine akkefietje, zocht ik mij een plek in de bijna tot aan de nok gevulde PDS. Gelukkig is het voor een persoon alleen makkelijk om een vrije stoel te vinden en zat ik al bij nog redelijk goed. Na een muzikale intro van het Arenbergkoor (waarvan ik eerlijk gezegd niet zo onder de indruk was), kwam een hele reeks notabelen aan het woord. Uitschieters waren afscheidnemend burgervader Louis Tobback (ik hoop dat ik nog zo rad van tong en snel van geest ben op die leeftijd), minister van Staat Mark Eyskens en hertog Leopold Engelbert van Arenberg die in maar liefst vijf talen het publiek te woord stond. Al denk ik dat ik één van de weinige geweest zal zijn, die de Russische uitdrukking ook effectief verstond.

Ik was trouwens danig onder de indruk van presentatrice Marlène de Wouters (uiteraard moesten ze voor een evenement dat rond de adel draait iemand met een adellijke achternaam uit de kast halen), die de bron van de eeuwige jeugd gevonden heeft, of een bijzonder goeie botox specialist frequenteert. Wat er ook van zij, geen rimpeltje viel er te bespeuren op haar gezicht. Ik wou dat ik dat ook van het mijne kon zeggen.

Het feestelijke moment werd afgesloten door de koperen klanken van de Leuvense Jachthoornkring Jachtmeesters van Arenberg. Toepasselijker kon amper.

Daarna trokken al de aanwezigen naar het M Museum en de Universiteitsbibliotheek voor de vernissage van de tentoonstellingen die die avond geopend werden. Ik moet zeggen dat ik niet verder geraakt ben dan M. De tentoonstelling daar was zo boeiend dat ik liever mijn tijd nam om deze grondig te bewonderen. Bijzonder indrukwekkende collectie bruiklenen die speciaal voor deze gelegenheid bij mekaar gebracht is. Gaat dat vooral zelf zien, zou ik zo zeggen.

Afscheidsfeestje

Yep, alweer een collega die de deur van ons bedrijf achter zich dicht trekt. De zoveelste op rij en ongetwijfeld niet de laatste. De naweeën van de reorganisatie zullen we maar zeggen. Ik had een afspraak toen het feestje begon, dus kon ik pas aansluiten na de speeches. Het contrast met de vorige afscheidsfeestjes die ik bijwoonde, kon echter amper groter zijn. Op het tijdstip dat ik het feestje vervoegde, zo rond half vijf, was iedereen al bijna naar huis. En ik moet zeggen dat ik dit ergens wel begrijp: ik heb zelf ook nooit echt een band met deze collega opgebouwd en als ik heel eerlijk moet zijn, denk ik dat het voor zowel de organisatie als haarzelf beter is dat ze andere oorden opzoekt. Soms is een job gewoon geen goeie fit voor beide partijen.

Ik praatte voornamelijk met een collega van een ander team die er duidelijk nood aan had om zijn hart eens te luchten en dronk ondertussen braaf een watertje (moest de cava van de dag voordien nog verteren). Wel jammer dat er zo weinig volk was komen opdagen en iedereen zo vroeg vertrok: er waren gigantisch veel hapjes op overschot. Ik denk dat ik in mijn eentje ongeveer een hele bloemkool heb binnen gestopt (rauwe bloemkool is mijn favoriete snack).

Alleszins zat ik mooi op tijd op de trein naar Leuven voor de officiële opening van de twee tentoonstellingen in het kader van het Arenberg Festival: Macht en Schoonheid en Adellijk wonen. Geen uitspattingen vandaag!

Netwerkevenement

Deze woensdag organiseerde mijn werk een netwerkevenement voor onze partners. Belangrijk om daar als (ondertussen niet meer zo kersverse) teamverantwoordelijke op aanwezig te zijn om je gezicht te laten zien en wat handjes te schudden. Na een algemene inleiding werd de groep van zo’n 120 personen in kleinere groepjes onderverdeeld. Ik sloot aan bij de groep die door één van mijn medewerkers gemodereerd werd en door een tweede medewerker ingeleid werd. Zij deden dit beiden voortreffelijk. Trots op mijn jonge, gemotiveerde teamgenoten!

Na de brainstorm volgde het leukste gedeelte van de namiddag: de receptie! Ik bleef plakken samen met een groepje collega’s terwijl we ons ontfermden over de overgebleven hapjes. Zonde om die te moeten weggooien, nietwaar? Mijn collega uit Leuven en ikzelf sloten de boel af en pikten lekker marginaal een flesje biologische cava mee voor op de trein. Dat het een plezante terugrit werd, hoef ik jullie zeker niet te zeggen? 😉

Seoul – 28 augustus 2018

Opstaan, de gordijnen open doen en dikke grijze wolken zien, niet goed voor mijn ochtendhumeur. Hopelijk verbetert het weer in de loop van de dag. Voor de tweede dag op rij gaan we op zoek naar ontbijt in de ondergrondse galerij vlakbij ons hotel. Ditmaal hebben we cash geld op zak, dus laat die sushi bentobox maar komen! We zijn ongeveer de enige klanten in restaurant Snowfox (coole naam) en genieten op ons gemak van de sushi en een portie fruit als dessert. Mijn vriend bestelt nog een take-away koffie in een hippe koffiezaak (Koreanen zijn dol op koffie, nog nooit zo’n hoge concentratie aan koffiezaken gezien als in Seoul) en dan zijn we klaar om aan de dag te beginnen. Mits een kleine tussenstop in ons hotel om daar de paraplu’s op te halen die we vergeten zijn.

We wandelen te voet naar Changdeokgung paleis, mijn favoriete paleis in Seoul. Onderweg lassen we een korte tussenstop in bij de Jogyesa tempel. Net als de vorige keer weten de kleurrijke papieren lampionnetjes mij bijzonder te charmeren, maar ditmaal zijn het vooral de gigantische bakken met lotusbloemen die met de aandacht gaan lopen. De lotusbloem is een heel belangrijk symbool voor het boeddhisme, al sinds het ontstaan van deze religie in India: deze prachtige bloem symboliseert de pure natuur der dingen, onbevlekt door de modder van de wereld en te bereiken door de verlichting.

We zijn nét op tijd in Changdeokgung paleis om nog te kunnen aansluiten bij de secret garden tour. De groep die staat te wachten op de gids is gigantisch groot, wat een verschil met de vorige keer dat ik hier was. Helaas, het zit ons niet mee, net wanneer de rondleiding van start gaat, begint het te regenen. En niet zo’n miezerregen als de vorige dag, maar dikke vette regendruppels die evolueren naar echter slagregen. Op een gegeven moment geeft de gids zelfs aan dat wie niet langer de regen wenst te trotseren, kan terugkeren. Wij en het grootste gedeelte van de groep zetten echter dapper door, maar aangenaam is anders. Al een geluk dat ik mijn wandelsandalen aan heb. Mijn vriend heeft minder geluk, zijn wandelschoenen zijn al helemaal doorweekt. Maar wij hebben nog het meeste medelijden met de meisjes uitgedost in hanbok, hun mooie kleren helemaal doorweekt en bespat met modder.

De gids houdt er de moed in en blijft uitleg geven bij de verschillende gebouwen in de tuin. Helaas is ze door het geluid van de gietende regen en het feit dat we ons van schuilplaats naar schuilplaats moeten haasten niet zo goed verstaanbaar. Ze vertelt trouwens dat de zomer van 2018 de warmste zomer van haar leven was (en ‘t is niet dat ze er zo jong uit ziet). Met weken aan een stuk temperaturen van 48 graden ben ik opgelucht dat we niet tijdens de maand juli naar Zuid-Korea gereisd zijn.

Voor de lunch wandelen we naar Insadong, omdat ik graag samen met mijn vriend de beste bibimbap van Seoul wil eten in Ssamziegil Mall. Helaas blijkt het restaurant waar ik de vorige keer at verdwenen. Spijtig. Geen erg, dan proberen we gewoon een andere Koreaanse specialiteit: galbitang (갈비탕), een helder bouillon met ribbetjes die zo zacht gekookt zijn dat het vlees bijna van het bot valt. Heel lekker. Als dessert kan ik het niet laten een poepkoekje te eten!

Tijd om naar onze volgende UNESCO werelderfgoed site te trekken: het Jongmyo-heiligdom. Gelukkig is de regen afgenomen en soms kunnen zelfs de paraplu’s even dichtklappen. We wandelen doorheen een heel interessante oude wijk die uitpuilt van de juwelenwinkels en ateliers waar deze kostbare kleinnoden vervaardigd worden. Helaas blijkt het Jongmyo-heiligdom gesloten op dinsdag. Wat een teleurstelling, want morgen vertrekken we uit Seoul en bij terugkomst zullen we geen tijd meer hebben om dit heiligdom te bezoeken. Ik heb deze trip duidelijk niet goed genoeg voorbereid.

We keren dan maar terug door de smalle straatjes van de juwelenwijk en komen onderweg de Daegaksa tempel tegen. Geen UNESCO werelderfgoed, maar op zich nog wel een mooie, rustige tempel met kleurrijke muurschilderingen die het verhaal van Boeddha verbeelden.

Helaas onderweg naar het Unhyeongung paleis begint het opnieuw te gieten. We zetten door en bezoeken toch het paleis (tijdens mijn vorig bezoek aan Seoul was dit gesloten om wille van de betoging die plaatsvond vlak voor de ingang). Gelukkig hebben de gebouwen van het paleis voldoende plekken om te schuilen. Dit paleis is minder indrukwekkend dan de grote paleizen in Seoul, maar de opstellingen met poppen die het dagelijkse leven van de koning en zijn gevolg uitbeelden, zijn interessant en er is zelfs een klein museumpje dat een ideale plek vormt om te schuilen voor de regen. Op zich levert de regen die van de dakpannen stroomt nog wel mooie filmpjes op, maar we hebben het ondertussen wel gehad met dit rotweer.

We lopen nog een stuk van de weg in de richting van ons hotel via de ondergrondse gangen van de metro, maar de wolkbreuk is zo hevig dat het water via de trappen de ondergrondse gangen binnen gutst. We besluiten dan maar de handdoek in de ring te gooien en iets te gaan drinken in de Coffee Bean, één van de duizenden koffiezaken in Seoul. Ik bestel een ice blended watermelon drankje, dat heel lekker is, maar veel te koud. Het drankje in combinatie met de veel te koud afgestelde airco maakt dat ik het voor het eerst koud heb in Seoul, want ondanks de regen zweven de temperaturen nog altijd rond de vijfentwintig graden. Vochtig warm dus.

Stevig afgekoeld lopen we terug in de richting van ons hotel. Veel activiteiten zullen er vandaag niet meer in zitten, maar we springen wel nog snel binnen bij de Jogyesa tempel om stiekem de grote boeddha’s te fotograferen. We slagen erin via Naver een zeldzame wine bar te lokaliseren op de eerste verdieping van een smal gebouw. De wijnbar serveert kwaliteitswijnen mét een stevig prijskaartje. We bestellen allebei het goedkoopste glas op de kaart en drinken dit zo traag mogelijk op.

Na dit glas wijn lopen we de eerste de beste konbini store binnen, kopen wat onigiri en een melkdrankje en eten dit vervolgens op onze hotelkamer op. Doodzonde van het slechte weer en ik vervloek mezelf inwendig dat ik de reis niet een maand later geboekt heb. Maar goed, hopelijk morgen beter weer!

Yet Another Blog

Life on my side