Japanse finesse bij Kamo

In wat zo langzamerhand een traditie begint te worden, trokken mijn collega en ik naar ons volgende sterrenrestaurant in de rij. Japans restaurant Kamo stond al een paar jaar op mijn lijstje van te bezoeken restaurants, maar om de één of andere reden kwam een bezoek er maar niet van. Wellicht omdat het restaurant niet echt op wandelafstand van mijn werk lag. Gelukkig zag mijn collega mijn voorstel (en de bijhorende tramrit) helemaal zitten en lieten we ons een avond lang meevoeren op de heerlijk verfijnde golven van de Japanse keuken.

Moloukhiya shitaké carrote oeuf au sésame, mousse d’asperges vertes, tempura d’eryngi farci aux dorades hachées, coque à la vapeur, poulet fermier sauce prune salèe:
IMG_1661

 

Sashimi du jour:
IMG_1663

IMG_1665

 

IMG_1667

 

Pigeonneau cuit à basse température:
IMG_1669

IMG_1670

 

Dessert:
IMG_1672

 

Matcha!
IMG_1674

 

Absolute topper!

Lang leve maaltijdbezorgdiensten!

Neen, echt goed bekken doet de term maaltijdbezorgdienst niet, maar zeg nu zelf: hoe fantastisch is het niet om met een paar klikken op je smartphone een gevarieerd tapas menu aan huis geleverd te krijgen? Dat huis was in dit geval het huis van Goofball en haar gezin. (Te) Lang geleden dat we nog eens samen gegeten hadden. De jongens konden de tapas van Los Flamencos niet echt bekoren, maar mij smaakte het heel goed. Al kan het gezelschap daar natuurlijk ook voor iets tussen gezeten hebben!

Ontbijten bij Life Bar

De zondagochtend eerlijk uitgeslapen na onze culinaire uitspattingen bij Hop Gastrobar. Die luchtmatras heeft zijn nut al meermaals bewezen!

Omdat ik niet veel in huis had om mijn gaste een ontbijt aan te bieden even fabuleus als haarzelf, trokken we Leuven in. Onze eerste poging bij Nosh liep uit op een teleurstelling: er waren slechts een tiental wachtenden voor ons. Onze knorrende magen gaven aan dat er weinig ruimte was voor geduldig aanschuiven, dus liepen we verder naar Le Pain Quotidien in de Parijsstraat. Helaas, ook hier troffen we een veel te lange wachtrij aan. (Tip voor jonge ondernemers: start een ontbijtgelegenheid in Leuven die open is op zondag, succes verzekerd!)

De derde keer bleek gelukkig de goede keer te zijn. Bij Life Bar was er wel nog plaats. Een gezond veganistisch ontbijtje gaat er altijd wel in. En jawel de speltpannenkoeken met vers fruit waren heerlijk! En vormden een gezond tegengewicht na de uitspattingen van de dag voordien. Guilty free breakfast. I like!

IMG_1646

Hop Gastrobar

Zaterdagavond had ik afgesproken met mijn vriendin uit West-Vlaanderen. Ergens was er een klein miscommunicatie ontstaan, want zij dacht dat we afgesproken hadden dat zij zou blijven logeren in Leuven, terwijl ik mij daar initieel niet op voorzien had. Gelukkig is zo’n zelfopblazende luchtmatras op een paar minuten slaapklaar en heb ik meer dan genoeg kussens, donsdekens en bedovertrekken in de kast liggen.

We wandelden samen door nachtelijk Leuven naar de vaartkom om ons culinair te laten verwennen bij Hop Gastrobar. De gesprekken waren soms zwaar en donker. Het leven is nu eenmaal niet altijd rozengeur en maneschijn. Mijn vriendin en haar gezin hebben de laatste jaren zoveel miserie te verwerken gekregen dat het amper te geloven is dat ze nog rechtstaat. Een bewijs dat mensen vaak veerkrachtiger zijn dan ze zelf denken. En een glaasje wijn helpt natuurlijk om zoveel tegenspoed door te spoelen.

En oja, het eten mocht er ook zijn:

Heerlijke garnaalkroketjes:
IMG_1620

Noordzee / krab / aardappel / bruine boter / karnemelk:
IMG_1621

Pompoen / pesto / Griekse yoghurt / pistache:
IMG_1624

Tartelette / oude kaas / witloof / hazelnoot:
IMG_1625

Bosduif / pens & appel / spitskool:
IMG_1629

Spiering / Duroc d’Olive / olijf / spinazie / vinaigrette van gepofte kerstomaat:
IMG_1630

Risotto van bloemkool:
IMG_1631

Sjoeke nog ééntje: chocolade / specerijen / karamel:
IMG_1638

Na het diner keerden we terug naar mijn appartement om daar nog een afzakkertje (of twee) te drinken. Ik hoop echt dat mijn vriendin deze moeilijke periode binnenkort achter zich kan laten en met frisse moed aan een nieuw hoofdstuk in haar leven kan beginnen. Duimen!

Yet another afscheidsfeestje

Het is (gelukkig) even rustiger geweest op het vlak van afscheidsfeestjes op ons werk, maar vandaag namen we helaas afscheid van mijn super getalenteerde, lieve en slimme collega, die elders een job heeft gevonden die helemaal haar ding is. Ik wist dat ze al een tijdje op zoek was naar iets anders en ik snap perfect waarom ze de beslissing genomen heeft, maar het doet altijd extra pijn als iemand vertrekt die ik zelf heb aangenomen. Zelfs al werkt die iemand ondertussen al lang niet meer in mijn eigen team. Ik wens haar alleszins het beste en ik twijfel het niet aan dat ze het schitterend zal doen in haar nieuwe positie.

En ja, er waren roze bubbels omdat het Valentijn was. En uiteraard vloeiden er wat traantjes en trokken we achteraf met een paar hongerige die hards Brussel in. Ditmaal kwamen we terecht bij de Italiaan Divino. Wat geen onverdeeld succes bleek, want het feestvarken en ikzelf kregen eerst een foute pasta voor onze neus gezet. Maar uiteindelijk kwam alles goed en kregen we toch nog die Tagliatelle Con Gamberi Diabolo die we besteld hadden.

IMG_1591

En ik had nog ruimte voor een ijsje van Häagen-Dazs om op te smikkelen op de terugrit met de trein. Een beetje chocolade om de pijn van het afscheid te verzachten. Maar zelfs al werkt ze niet meer voor ons bedrijf en woont ze ondertussen in Brussel, ze blijft toch voor altijd lid van ons Leuvense dames clubje!

IMG_1596

A slip of the tongue

Het was eruit voordat ik er erg in had: “Ik heb gelezen dat Myers-Briggs Type Indicator en Insight Discovery pseudo-science is.” Onze lesgeefster herpakte zich snel door zich achter Jung te verschuilen. En ik beet op mijn tong en zweeg, voor de lieve vrede. Die HR bedrijven moeten ook geld verdienen, nietwaar?

Voor wie liever naar een filmpje kijkt:

Maar het uitzicht in het leslokaal was wel de moeite!

IMG_E1578[1]

Confronterend

Onze dubbele uitstap naar Kasterlee, was een goeie gelegenheid om nog eens te blijven logeren bij de ouders van mijn vriend (die trouwens dolblij zijn dat we onze geschillen hebben bijgelegd). Na het gezamenlijke ontbijt ‘s ochtends gingen mijn vriend en ik op bezoek bij zijn grootvader, die de laatste maanden erg op de sukkel geraakt is met zijn gezondheid.

Ik moet zeggen dat ik enorm schrok van de aanblik die de oude man bood. Zo fragiel. De arme man kon nog amper praten zonder buiten adem te geraken. Hij straalde een diepe tristesse uit. Wat wil je: de man hoort nog amper, zijn zicht is zo slecht dat hij geen boeken meer kan lezen en hij kan zich enkel schuifelend voortbewegen, zwaar steunend op zijn looprek. Alleen zijn koppige ingesteldheid houdt hem, tegen alle verwachtingen in, overeind. Het deed me zeer om deze intelligente, welbespraakte man helemaal in elkaar gekrompen naar adem te zien happen. Mentaal is hij nochtans prima in orde en misschien is dat net in deze toestand geen zegen. Want hij weet dat het einde nadert en dat elke dag een stap dichter bij de dood is. En ergens denk ik, dat hij er vrede mee heeft.

Maar ikzelf zou zijn huidige toestand gewoon ondraaglijk vinden. Dus ik hoop echt dat hem op korte termijn een vredig afscheid gegund is, liefst in zijn slaap, zodat hij niet meer te lang in de klauwen van de aftakeling moet verblijven.