Hollyworld

Dé ideale plek om bij te praten met een vriend die a) een enorme filmfan is en b) ondanks zijn ranke gestalte een bijna onverzadigbare eetlust heeft. Ik ben de tel kwijtgeraakt hoeveel keer hij zijn bord is gaan bijvullen aan de wok-toog en dat de chocoladefontein in de smaak viel, dat moge eveneens duidelijk wezen. Genoeg brandstof alvast voor een stevige discussie over de zin en onzin van het subsidiëren van Vlaamse filmproducties. Een meningsverschil dat op een intelligente manier bediscussieerd kan worden, daar hou ik wel van.

Op vlinderjacht in Duinbergen

Een tijdje geleden liet onze vriendin die in Italië woont, ons weten dat zij en haar zoontje in juli twee weken zouden komen logeren in het vakantiehuis aan de Belgische kust dat haar moeder gehuurd had. Het gebeurt zelden dat ons beider agenda’s het toelaten om af te spreken als ze in het land is, maar ditmaal zat alles mee. Zaterdag 23 juli landden we immers in Zaventem na drie weken Corsica en zondag 24 juli had ik vrij gehouden om de was en de plas te doen en rustig wat op adem te komen.

Dat rustig op adem komen, werd vlotjes vervangen door een uitstapje met de trein naar Duinbergen. Dat uitslapen voor watjes is, moge duidelijk zijn, want om 8.19u zaten we al met ons fototoestel, onze laptops en ons zwemgerief op de trein richting Knokke-Blankenberge. De NMBS vond het wel nodig om onze rechtstreekse trein te vervangen door twee treinen en aldus een extra overstap in Brugge in te lassen, maar verder verliep alles super vlotjes.

Onze vriendin en haar zoon stonden ons al op te wachten op het perron en het weerzien verliep bijzonder hartelijk. Ons blond en blauwogig Italiaantje vloog ons om de hals, de zon scheen en we hadden nog gans de dag voor ons.

We dropten onze spullen af op het huurappartement waar we een kleine rondleiding kregen van de mama en de zus van onze vriendin. Tijdens de treinrit had ik via whatsapp de tip gekregen om de pop-up vlindertuin te bezoeken. Echt de moeite! Je betaalt tien euro inkom per volwassene, inclusief een drankje en je kan dan zo dikwijls terug komen als je wilt (minus het gratis drankje uiteraard). Op de tafeltjes lagen stukken fruit waarop de vlinders maar al te graag landden. Het lukte ons zelfs een paar vlinders op de hand te nemen.

Lunchen deden we samen met onze vriendin, haar zus en haar zoontje in Brasserie Rubens. Heerlijk in het zonnetje genieten van een échte (peperdure) tomaat garnaal. 34 euro, dat was even slikken, maar aangezien je zowat nergens in het buitenland die heerlijke grijze garnaaltjes vindt, had ik het er graag voor over.

Nadien brachten we een bezoek aan het cartoonfestival. Voor mij de allereerste keer. Fijn dat de organisatie moeite had gedaan om het festival ook kindvriendelijk te maken. Voor kinderen waren er speeltafels met playmobiel, zoektochten en ze konden er stickers verzamelen. De cartoons die er bij mij het hardste inhakten waren die over de vluchtelingencrisis en de aanslagen. Bikkelhard. Niet bepaald om vrolijk van te worden.

Na deze reality check kleedden we ons om in de toiletten van het cartoonfestival en trokken richting het strand waar de rest van de familie van onze vriendin (haar mama en haar derde zus met haar gezin) al een plekje had ingenomen. Ik legde me op mijn strandhanddoek en deed een dutje, terwijl mijn vriend opgevorderd werd om een zandkasteel te maken. Zalig relax.

Opeens was het al bijna tijd voor het avondmaal. Omdat we toch nog wat was wilden doen (morgen werden we immers opnieuw op het werk verwacht), namen we rond 18u de trein richting Leuven.

Een fijne dag!

Yab slaat met een stok tegen een balletje

Onlangs viel er een uitnodiging in mijn mailbox om deel te nemen aan een initiatiesessie golf, gevolgd door een netwerkevent voor ondernemende vrouwen. Aangezien ik mezelf als ondernemend beschouw (misschien is dit zelfbegoocheling, but who cares?) en ik, buiten minigolf, geen enkele golfervaring heb, wilde ik graag op deze uitnodiging ingaan. Ik trommelde de mama van mijn petekindje op die vlakbij het golfterrein in Tielt-Winge woonde. Net zoals ik, had ze helemaal geen golfervaring.

Vrijdagavond haastte ik me om de laatste dringende zaken op het werk gedaan te krijgen, want de komende drie weken zouden mijn collega’s het zonder mij moeten rooien op de werkvloer. Het was nipt, maar dankzij de assistentie van mjn vriend, die mijn sportschoenen naar het station van Leuven bracht, kon ik nog tijdig de bus nemen naar Tielt-Winge. Stipt om 19 u was ik ter plaatse.

Mijn vriendin stond me al op te wachten en een paar minuten later mochten we ons eerste balletje slaan. Om ter verst. Mijn techniek staat nog niet geheel en al op punt, want ik heb ettelijke keren naast het balletje geslagen, maar goed, ik haalde bij deze eerste poging toch bijna de 50 meter. Het is trouwens een misverstand dat je hard tegen de bal moet slaan om hem ver te krijgen, bij golf draait alles om de techniek in combinatie met het gebruik van de juiste golfclub.

Na het ver slaan, mochten we oefenen op precisie. We kregen een andere golfclub en moesten proberen in zo min mogelijk slagen de ballen te putten. Het was duidelijk dat het ver slaan mij beter afging, want op den duur ben ik gewoon gestopt met tellen. Enfin ja, in het algemeen kan ik zeggen dat deze ervaring naar meer smaakte. Eén uur initiatie is natuurlijk bijlange na niet genoeg om de finesses van het golf spelen onder de knie te krijgen. Maar het idee om de wereld af te reizen om de mooiste golfterreinen ter wereld te bespelen zegt me wel iets.

Na de inspanning was het tijd voor ontspanning met een hapje en een drankje. De hapjes waren zeer lekker en verfijnd, maar het had voor mij gerust iets meer mogen zijn, want ik had nog geen avondmaal achter de kiezen. Ook fijn om deze actiiteit samen met de mama van mijn petekindje te doen. Dat we min of meer gedwongen werden te supporteren voor de Belgische voetbalploeg namen we er graag bij. We tooiden ons met de Belgische driekleur en juichten toen in herhaling het eerste doelpunt van de Belgen tegen Wales getoond werd (de live versie hadden we compleet gemist).

Daarna ging het bergaf met de prestaties van de Belgen, maar dat deerde niet, wij hadden er een fijne avond op zitten.

Overrompeling op ons appartement

Zondag hadden we gasten over de vloer, altijd een goeie gelegenheid om ons appartement nog eens onder handen te nemen. 😉 Helaas is die toestand van propere opgeruimdheid vaak tien minuten nadat het bezoek over de vloer komt al om zeep.

Deze zondag entertainden we vier volwassenen en vier kinderen (drie meisjes en een jongen). Bij het afhalen van onze bestelling bij Convento Food hadden we vier ballonnen met helium mee gekregen (nog een overschotje van de Langste Dag), een onverhoopt succes, want de meisjes konden hun geluk niet op en kwetterenden en taterden erop los terwijl ze allerlei originele spelletjes verzonnen met de ballonnen.

De jongen daarentegen was de serieusheid zelve. Even overwoog ik om ons schaakspel boven te halen en een partijtje met hem te spelen, maar niemand wordt graag in een paar zetten ingemaakt door een tienjarige, dus hielden we het op Boonanza. Ook plezant! Al speel ik dit spel duidelijk niet vaak genoeg, want ik moest er opnieuw de spelregels bij halen en in de helft van het eerste spel realiseerde ik me dat ik een belangrijk aspect van het spel niet volledig correct had uitgelegd.

De wortelappelsiensoep was een beetje te fel gepeperd naar mijn smaak, maar de Perzische kip was overheerlijk. Alweer een topgerecht van Convento Food. Jammer dat de twee kleinste meisjes bijna niets aten van wat ze voorgeschoteld kregen en dat terwijl ik toch mijn best had gedaan kindvriendelijke gerechten uit te kiezen. De desserts daarentegen gingen er vlotjes in. Eerst een ijsje, dan een stukje citroentaart, een stukje chocoladecake en tot slot nog wat pralines. De clichés over vrouwen nog maar eens bevestigd. 😉

Verdreven van het terras

Met een bevriend koppel spreken we regelmatig af om samen lekker te gaan eten. Niets leukers dan onder het genot van goed eten en een lekker glas wijn bij te kletsen. Het lijstje van restaurants in Leuven en omgeving die we samen bezocht hebben, groeit gestaag. Maar er is altijd plek voor een nieuwe culinaire ontdekking.

Toen onze vrienden me tijdens onze vorige double date vertelden dat ze nog nooit bij restaurant Dumon geweest waren, was de keuze voor onze volgende afspraak snel gemaakt. Een beetje jammer dat deze afspraak net samen viel met de Langste Dag, maar hey, we zouden na de lunch nog naar het stadscentrum kunnen afzakken, als we daar zin in hadden.

Omdat mijn vriend noch ikzelf BOB wilden spelen, kozen we ervoor om met de fiets naar Wakkerzeel te rijden. Zoals gewoonlijk, was ik gebonden aan een strak tijdschema. Om mijn voetjes vakantieklaar te krijgen, had ik namelijk een afspraak bij de pedicure geboekt. Helaas lukte het mij niet om een afspraak om 10.00u vast te krijgen en werd het 10.30u. Nu, het was volgens Google maps exact 30 minuten fietsen vanaf de Brouwersstraat tot aan restaurant Dumon waar we om 12.00u verwacht werden. Wetende dat Google maps vaak wat optimistisch is (of ik een trage fietser met een oude, versleten fiets), had ik mijn vriend gezegd om rond 11.30u al zonder mij te vertrekken. Kwestie van onze vrienden niet alleen te laten wachten aan een tafeltje.

Ik bracht onze vrienden op voorhand op de hoogte van het feit dat ik wellicht tien minuten te laat zou zijn en vertrok mooi op tijd naar de pedicure. Helaas moest ik meer dan een kwartier wachten alvorens ik werd opgehaald voor mijn afspraak. Bam, dikke streep door mijn rekening. Whatsapp-gewijs hield ik mijn vriend op de hoogte van de vorderingen en van zodra de lak op mijn teennagels enigszins gedroogd was, spurtte ik de deur uit (ik was gelukkig vooruitziend geweest en had flipflops aangedaan om de lak niet te ruïneren).

Aan een ongezien hoog tempo (allez, toch voor mij) fietste ik op een krakende en steunende fiets eerst de stad door en dan verder langs het kanaal. De grijze wolken pakten zich samen boven mijn hoofd en die ene druppel die ik eerst probeerde te negeren, kreeg gezelschap van steeds meer vriendjesdruppels. Na een spurt van zo’n vijfendertig minuten kwam ik hijgend aan bij Dumon, net voor de regenbui volop losbarstte.

Mijn gezelschap zat op mij te wachten, schuilend onder een parasol op het terras. Even hielden we nog dapper vol. Maar de steeds sneller vallende regendruppels zorgen ervoor dat de temperatuur begon te dalen en na het aperitief hielden we het voor bekeken en verhuisden we naar binnen.

Een half uur lang waren we de enige klanten in het ganse restaurant, waardoor we de onverdeelde aandacht hadden van het personeel. Gelukkig kregen we daarna gezelschap van een pas getrouwd koppel en hun ouders. We wensten hen van harte proficiat en zetten onze conversatie over kleine blazen en plassen in de buitenlucht gezellig verder. 😉

Het eten was, zoals we dat van Dumon gewoon zijn, uitstekend. De met veel liefde geselecteerde wijnen vormden een perfecte symfonie met de gerechten. Topgerecht van de dag: de kalfszwezeriken, een specialiteit van de chef. Overheerlijk!

We bleven zo lang plakken dat, toen we het restaurant rond een uur of vier verlieten, we het volgende bruidspaar konden verwelkomen dat die avond hun feest bij Dumon vierde. Lichtjes beneveld wensten we het stralende koppel een gelukkig leven samen. Waarna we blijgezind terug naar Leuven fietsten.

Ik weet niet of het de drank was (en ja, ik weet dat je in principe ook niet beneveld op de fiets mag kruipen), maar de terugrit leek amper de helft zo lang als de heenrit. En we hielden het helemaal droog. Joy!

Dit aten wij:

APPETIZER

LANGOUSTINES
Carpaccio St Jacobsvruchten ‧ salsa groentjes ‧ sorbet jonge wortel

KALFSZWEZERIKEN
Oesterzwammen ‧ peterselie ‧ truffel ‧ bladerdeeg ‧ zalf tuinboontjes ‧ cognac

RIVIERPALING
Groene kruiden ‧ kervel ‧ spinazie ‧ zuring ‧ bieslook ‧ peterselie ‧ gerookte paling

IBÉRICO VARKENSOESTER
Savooikool ‧ spek ‧ artisjok ‧ choronsaus ‧ krieltjes ‧ courgette ‧ zilverui

AARDBEIEN
Vanille ‧ framboos ‧ coulis ‧ granité ‧ espuma ‧ sponge cake

Lustige Dames

Het was (naar goede gewoonte) een heuse uitdaging om een datum te vinden die paste voor ons groepje van acht Leuvense (en Brusselse, de annexatie van Brussel door Leuven is bij deze een feit) dames. Sinds de uitbreiding van ons groepje naar acht was deze dinsdag de allereerste keer dat het ons lukte de voltallige nieuwe samenstelling op één plek samen te brengen. Een klein mirakel, al zeg ik het zelf

Helaas, de regen strooide alweer roet in het eten. Ons gezellige diner op het terras van Bistro Lust op de langste dag van het jaar, moest wegens de gietende regen noodgedwongen binnenshuis plaatsvinden. Nuja, er zijn ergere dingen, want het interieur bleek erg huiselijk en gezellig te zijn. Het eten was lekker, maar niet uitzonderlijk. De gesprekken daarentegen waren van bijzonder hoog niveau (kuch). De avond vloog alleszins voorbij. Alleen jammer dat onze groep een beetje te groot was om al de gesprekken te volgen. Ik ving hier en daar flarden op van onderwerpen waar ik ook graag over had willen doorbomen, maar een mens kan niet alles hebben, he?

Wat ik at:

Vitello Bonito – beukenzwam – rucola – ansjovis-dip
Goudbrasem – bottarga – jonge prei – waterkers
bosvruchten en bessen – hangop – aloë vera – vlierbloesem

Omdat we na het afrekenen nog lang niet uitgepraat waren, verkasten we naar Bar Nine op de Oude Markt. We waren blijkbaar niet de enigen die dat idee hadden, want voor ons groepje van acht was er helaas geen plek meer binnen. Dan maar een min of meer droog plekje op het terras uitgezocht (jay! toch nog een terrasje!). Gelukkig was het ondertussen gestopt met regenen en was iedereen voorzien van jassen om de lichaamstemperatuur op peil te houden.

Alweer een memorabele avond. Wordt vervolgt!

Wildlife Encounters @ Het Vinne

De uitstap naar het Vinne met mijn broertje en zijn vriendin stond al een paar weken in mijn agenda. Zijn vriendin had voorgesteld om samen te gaan wandelen in het Vinne. Mijn eerste kennismaking met het Vinne dateert van een aantal jaren geleden, toen we op bezoek waren bij onze vrienden die in Zoutleeuw wonen. Het exacte tijdstip kan ik me niet meer voor de geest halen, maar het moet alleszins geleden zijn van toen hun oudste dochter nog een peuter was en de tweeling nog niet geboren was, want ik herinner mij dat we de wandelwagen op de houten paden voortduwden.

Na de culinaire uitspattingen van de dag voordien, leek een stevige wandeling het perfecte anti-gif. Helaas moet deze wandeling in het Vinne zowat het slechtste idee sinds lang geweest zijn. En dit om de volgende redenen. De weersvoorspellingen zagen er voor zondag een pak beter uit dan de dagen voordien en ik vermoed dat ik daardoor wat overmoedig geworden was. Het leek me het ideale weer om mijn wandelsandalen aan te trekken (dezelfde sandalen die nog een jaartje langer moeten meegaan). Dat bleek na een paar meter wandelen al een grote vergissing. Door de hevige regens van de dagen voordien waren de wandelpaden herschapen in één grote modderpoel. In het begin deed ik nog moedige pogingen om de modder te ontwijken, maar al snel bleek dat dit gewoon onmogelijk was. Redenerend dat een beetje modder nog nooit iemand kwaad gedaan heeft, beet ik door en al snel zagen mijn voeten en kuiten zwart van de modder.

Het was ook niet echt mogelijk om ten volle van de omgeving en de wandeling te genieten, want we moesten voortdurend opletten om niet weg te glijden in de modder. Zwarte voeten is één ding, ik zag het geenszins zitten om volledig onder de modder iets te gaan drinken in Brouwerij Wilderen, waar we afgesproken hadden met onze vrienden uit Zoutleeuw.

De modder was één ding, het allerergste waren de muggen. Miljoenen, miljarden, biljoenen muggen. Overal waar we gingen werden we omringd door wolken muggen. Elk onbedekt stukje van mijn lijf (en dat waren er best wel veel) was een bron van voedsel voor deze verschrikkelijke beesten. Natuurlijk had ik geen insect repellent bij. Wij, grote lompe wezens, waren volkomen weerloos tegen deze venijnige steekbeesten. Ik kon alleen maar hopen dat die ellendige allergische reacties zoveel mogelijk zouden uitblijven.

Gelukkig leefden er ook minder irritante beesten in het Vinne. Zo observeerden we vanuit de schuilhut een paartje geoorde futen die om de zoveel seconden onder water doken om hun jongeren van eten te voorzien. De fantastische rode ogen deden me terugdenken aan onze kanotocht op Lac Le Jeune. De ogen van deze futensoort waren bijna angstaanjagend rood. Erg bijzonder. Helaas was mijn telelens niet goed genoeg om echt mooie close-ups te maken.

Rond een uur of vijf beëindigden we onze wandeling. Gelukkig was er bij de afspanning aan het begin van de wandeling een buitenkraantje om de drinkbakken van de honden te vullen. Ideaal om mijn met dikke modderkorsten bedekte voeten af te spoelen. Al een geluk dat ik vooruitziend geweest was en flipflops bij had! Het lukte me mijn voeten tot een min of meer aanvaardbare graad van properheid terug te brengen. Oef!

Onderweg naar Brouwerij Wilderen belde ik onze vrienden op om hen te laten weten dat we vertrokken waren. We zouden elkaar ter plekke ontmoeten. Brouwerij Wilderen was een suggestie van mijn broertje. Echt een zeer aangename eerste kennismaking met deze zaak. We zochten een plekje in de zon van dit prachtige terras en bestelden alvast een drankje terwijl we op onze vrienden wachtten. Die arriveerden een kwartiertje later en schoven bij aan onze tafel. De tweeling spurtte meteen naar de speeltuin, maar de oudste dochter (negen jaar al, de tijd vliegt!) bleef mooi bij ons aan tafel zitten. Ik heb altijd een erg fijn contact met haar, zo’n intelligente jongedame. Die gaat het ongetwijfeld nog ver schoppen in het leven!

We bestelden een bord tapas Wilderen en namen de tijd om bij te babbelen en te genieten van de laatste zonnestralen. Een ideaal aperitief. En natuurlijk konden we het niet laten wat Wilderen bier en rum te kopen in de shop.

We namen afscheid van onze vrienden en ik reed met mijn broertje, zijn vriendin en mijn vriend terug richting het huis van mijn broertje (jawel, ik zat achter het stuur, mijn goede voornemen indachtig om wat meer te rijden in 2016). Onderweg bestelden we telefonisch een Indische afhaalmaaltijd zodat we onze magen konden vullen met Indisch comfort food na deze toch wel memorabele wandeling. Niet dat een lekkere curry helpt tegen muggenbeten, maar het kan maar smaken!

PS: Totaal aantal muggenbeten = meer dan twintig. En jawel, bijzonder heftige allergische reacties. Ik sterf van de jeuk.

PS2: We zagen ook nog een hertje vanuit de verte.

Culinaire zaterdag

Zaterdagen behoren traditioneel tot de drukste dagen in mijn agenda, maar vandaag was zelfs voor een zaterdag uitzonderlijk. Eerst en vooral had ik een heel lijstje boodschappen af te werken: met vier paar schoenen naar de schoenmaker, nieuwe bh’s en een nieuw badpak kopen voor de aankomende vakantie, een bongobon kopen voor de verjaardag van mijn broertje én nieuwe teva’s voor lange zomerse wandelingen. Elke boodschap werd met succes afgehandeld, behalve de aankoop van de nieuwe teva’s. Na de aankoop van maar liefst drie nieuwe, bijzonder prijzige, maar erg mooie bh’s besloot ik dat mijn oude teva’s nog wel een jaartje langer dienst konden doen.

Ik had mijn winkelronde afgestemd op mijn lunchafspraak om 12u in de Baracca en ik arriveerde stipt op tijd op het terras alwaar al twee klasgenootjes Spaans zaten te wachten. (De ironie om te gaan eten in een Italiaans restaurant met de klasgenootjes van de Spaanse les ontgaat me niet.) Ik had een tafel voor tien personen gereserveerd voor de afsluitende lunch van dit schooljaar. Een feestelijke lunch was wel op zijn plaats, want na twee jaar onder de hoede van juffrouw Isabel ons Spaans verfijnd te hebben, gaan de wegen van mezelf en mijn klasgenootjes uit mekaar. Zes van de acht medeleerlingen stopten en onze leerkracht zelf geeft geen les in het zesde jaar Spaans.

We bestelden allerlei tapas, die me spijtig genoeg, wat minder goed bevielen dan de vorige keer dat ik er met de ladies ging dineren. Ik denk dat het vooral aan de keuze van mijn tafelgenoten lag (ik lust alles, dus liet hen kiezen). Mocht ik zelf gekozen hebben, zou ik voor heel andere gerechtjes gegaan zijn (niemand die eraan dacht vitello tonnato te bestellen, stel je voor!). Bevielen me wel uitstekend: de fregola sarda, de polpo salad en de pizza cremosa. Wat pizza’s betreft, blijft de Baracca op eenzame hoogte staan. Alleen moesten we wel heel erg lang wachten op onze pizza’s. Sommige van mijn tafelgenootjes begonnen al ongemakkelijk op hun stoel te schuiven omdat ze vreesden de match van de Belgen te missen.

Helaas liet het zomerse weer dat ik besteld had, het volledig afweten. Gelukkig is de luifel van de Baracca goed bestand tegen een stevige regenbui, want we kregen er wel een stuk of vier over ons heen en elke keer beloofde één van mijn klasgenootjes dat het de laatste bui zou zijn. Quod non. De fleece dekentjes op de terrasstoelen kwamen alleszins goed van pas. Juni heeft het tot nu toe op weerkundig vlak dik laten afweten. Hopelijk komt daar snel verandering in.

Na de maaltijd deelde Isabel onze verbeterde examens uit ter inzage. Best wel surreëel om op een terrasje je examen in te kijken. Ik was alleszins meer dan tevreden met mijn resultaat en maakte een hoop goeie voornemens om deze zomer veel Spaanse boeken te lezen. (We zullen zien hoe ver ik daarmee geraak.)

Na de lunch haastte ik mij naar de schoenmaker om net voor sluitingsuur mijn mooi herstelde schoenen op te halen. En toen was het alweer bijna tijd om te vertrekken naar de tweede culinaire afspraak van de dag bij onze vrienden in Rijmenam.

Gelukkig had onze vriend en kok van dienst allemaal lichte gerechtjes klaar gemaakt: waterkerssoep als voorgerecht en een heerlijke Thaise curry met jasmijnrijst als hoofdgerecht. Die twee margarita’s als aperitief en de daarop volgende glazen wijn zie ik maar even door de vingers.

Het was voor ons de eerste keer dat we in hun nieuwe huis kwamen. We kregen een rondleiding door hun gigantische woonst (ons appartementje paste er met gemak drie keer in) en bewonderden de grote tuin. Nu, voor een gezin met vijf heb je natuurlijk wel wat ruimte nodig. Het contrast met het voormalig arbeidershuisje dat ze huurden in Leuven kon amper groter zijn. Toch jammer dat de huizenprijzen in Leuven zo uit de pan swingen en de meeste gezinnen met kinderen die wij kennen noodgedwongen moeten uitwijken naar elders om een betaalbare woning te vinden.

Ook fijn om de drie kinderen nog eens te zien, dat was ondertussen al een hele tijd geleden. De oudste dochter was totaal niet in vorm en hing wat rond op de bank voor de tv, maar het klikte geweldig met de jongste zoon. Wat een schat van een ventje!

Fijne zaterdag!

Een gevarieerde vrijdag

Je hebt zo van die dagen dat je het gevoel hebt dat het universum samenspant om zoveel mogelijk activiteiten op dezelfde dag te plannen. Deze vrijdag was er zo eentje. Vrijdagnamiddag organiseerde mijn team een evenement bij Vanhaerents Art Collection in Brussel. Dus at ik na een drukke voormiddag vol met vergaderingen snel een slaatje om in marcheertempo te voet naar Vanhaerents Art Collection te stappen.

Stipt om 14u kwam ik daar aan. Net op tijd voor de openingsspeech. Tijdens de speech druppelden nog heel wat mensen binnen waardoor ik mijn plaats aan de hoofdtafel noodgedwongen moest afstaan. Geen erg, zo had ik meer flexibiliteit om de bijzondere locatie in me op te nemen. Het was immers mijn eerste bezoek aan de Vanhaerents Art Collection en ik was danig onder de indruk van de combinatie van de tentoongestelde werken en het prachtig opgeknapte voormalige pakhuis. De werken waren stuk voor stuk enorm groot en kwamen prachtig tot hun recht in deze omgeving.

Na de openingsspeech wandelde ik terug naar ons kantoor, want ik had nog enkele dossiers af te werken en ik wilde nog even gedag zeggen op het pensioneringsfeest van een collega die sinds zijn zeventiende bij ons gewerkt had. Helaas, vooraleer dat ik klaar was met mijn werk, was het feest al gedaan en het feestvarken reeds naar huis vertrokken. Dus sloot ik me aan bij de after party, at ik een stukje taart en dronk ik een glaasje schuimwijn. Dit alles op de gezondheid van onze vijfenzestigjarige, natuurlijk!

Daarna wandelde ik opnieuw naar de Vanhaerents Art Collection (zo’n twintig minuten stappen van mijn werkplek) om de afsluitende samenvatting van de brainstorms mee te pikken en op de receptie te klinken op alweer een succesvol evenement. De hapjes op de receptie waren trouwens ook kunstwerken. Prachtig en zo lekker dat ik helemaal vergeten ben er een foto van te maken. 😉 Uiteraard bleef ik te lang plakken op de receptie en moest ik me reppen om nog op tijd een trein naar Leuven te pakken. Om 20u werden mijn vriend en ik namelijk bij vrienden verwacht voor een diner en een rondleiding in hun nieuwe woonst.

Toevallig moest één van de aanwezigen op de receptie ook richting Leuven, dus stapten we gezamenlijk in hoog tempo naar het trenstation. Onderweg monitorde ik de treinen, want door de brandstichting in de seininrichting tussen Gent en Brussel zat het treinverkeer helemaal in de knoop. De vertraging van de trein die mij normaal op tijd in Leuven zou moeten brengen, tikte onderweg verder aan, waardoor ik bijna mathematisch zeker was dat ik te laat zou zijn op het etentje van onze vrienden.

Eindelijk in Leuven aangekomen nam ik afscheid van mijn treingezelschap en spoedde ik me naar ons appartementje om mijn fiets op te pikken en in zeven haasten naar Heverlee te fietsen. De combinatie van enkele stevige hellingen en mijn crappy fiets maakte dat ik flink in het zweet stond bij onze aankomst. Maar goed, in totaal deden we er maar 19 minuten over. Met de auto zouden we misschien vijf minuten sneller geweest zijn. Lang leve de fiets!

Na een uitgebreide rondleiding in hun mooi gerenoveerde huis, serveerden onze vrienden ons een diner dat volledig in het teken stond van Griekenland, met heerlijke Griekse tapas, moussaka en een dessert met witte chocolade en passievruchtencoulis. Heerlijk!

Faculty Club Dinner!

Twee redenen om te vieren donderdagavond:

een laat cadeautje om onze vriend te feliciteren met de publicatie van zijn eerste dichtbundel
de examens zijn eindelijk achter de rug

Deze heerlijkheden verwenden onze smaakpapillen:

Appetizers:

‘Marbré’ van jong konijn: miso, gerookte eendenlever, gepekelde groentjes:

Wilde heilbot : bloemkool, romanesco, Comté kaas, wijngaardslakjes:

Zeebrasem: structuren van venkel, spitskool, jus met Pernod:

Lamsfilet: asperges, mozzarella, tomaat, kroketje van Grana Padano:

Belgische chocolade: yuzu, citrus, roomijs van witte chocolade:

Terwijl we genoten van deze culinaire heerlijkheden, hadden we diepgaande gesprekken over het leven en de liefde. Dat de avond veel te snel voorbij vloog, wordt treffend geïllustreerd door het feit dat het personeel vriendelijk aan ons kwam vragen of ze de rekening mochten maken terwijl wij met z’n drieën als allerlaatste klanten van de avond nog een afzakkertje zaten te drinken in het salon. Iemand moet de boel afsluiten, nietwaar? 😉

Yet Another Blog

Life on my side

vrienden