Bazalia in Kruibeke

De tagline van Bazalia is ‘Real Italian Food made with passion!’ en, eerlijk, dat is niets te veel gezegd. Het decor is prachtig, het eten heerlijk en de ober die ons bediende very Italian. Tot mijn grote vreugde stond het menu helemaal in het teken van mijn favoriete Italiaanse regio: Piëmonte. En ja, als je van al dit heerlijks mag proeven in het uitstekende gezelschap van de fabuleuze Kato, dan het je het recept voor een bijzonder geslaagde middag/namiddag.

Coscia di faggiano al Barolo | funghi | radicchio caramellato | lardo | patate al forno con Fontina:

Bignè ripieno alle nociola e cioccolato | marellata di fichi e limone | gelato di ricotta:

De namiddag vloog voorbij en voordat we er goed en wel erg in hadden was het al bijna vier uur. Veel tijd voor een wandeling in de Kruibeekse polders bleef er niet meer over. Maar het was leuk om bij valavond doorheen het charmante Kruibeke te wandelen en Kato’s drie mannen nog eens te zien.

Zeer geslaagde uitstap, alleen jammer dat Kruibeke zo moeilijk bereikbaar is met het openbaar vervoer.

Synchroonliefde

Het gevolg van een drukke job is dat de cultuurconsumptie daaronder te lijden heeft. Geschrapt uit mijn agenda wegens geen tijd meer voor:

boeken lezen (vervangen door Duolingo spelen op de trein om mijn talen te onderhouden nu ik geen taalcursussen meer volg),
klassieke muziekconcerten,
theatervoorstellingen bijwonen,
naar de film gaan.

Gelukkig grijp ik tijdens mijn uitstapjes naar het buitenland de kans aan om zo nu en dan een museum mee te pikken. Kwestie van niet helemaal in de barbarij te vervallen.

Dankzij een goede kameraad (die ik in een ver verleden in de Spaanse les heb leren kennen) had ik vorige zaterdag de gelegenheid om mijn cultuurminnende hart nog eens op te halen. Hij stelde immers zijn tweede dichtbundel voor in La Conserve, een mij totaal onbekend jazz-café dat zich bevond op de plek van het voormalige restaurant Luzine van Jeroen Meus.

De avond werd ingeleid door Stijn Devillé, bezieler van Het nieuwstedelijk, en voormalig studiegenoot van mijn kameraad. Er waren nog een aantal bekenden uit de Spaanse les, maar die wilden helemaal achteraan gaan zitten en ik zit liever vooraan. En die keuze heb ik me niet beklaagd. Ik genoot van het prachtige jazzy samenspel van contrabassist Cyrille Obermüller en pianist Karel Cuelenaere, maar hét hoogtepunt van de avond was toch de voordracht van de gedichten uit de dichtbundel van mijn vriend, afwisselend door Charlotte Van den Broeck en hemzelf.

Deze tweede bundel is naar mijn aanvoelen persoonlijker en romantischer dan zijn debuut, dat meer maatschappelijk thema’s aansneed. Ik ben alleszins de trotse eigenaar van een door de dichter gesigneerd exemplaar.

Synchroonliefde IV

Het bed een ziekte breed
waarin ze aanspoelt bij zijn eroderend lijf
dat koers houdt in het midden

Af en toe schudt ze de lakens tot golven
een zijsponde als wrakhout in haar rug

Een arm als roerpen in de vering
met de andere strijkt ze over het spuigat
onder zijn sleutelbeen

Hem niet loslaten nu
niet de laatste heldere woorden klanken zuchten
missen

Hem voorbij de klip voeren van nog een nacht
nog een ochtend

Hem niet loslaten nu niet
loslaten

Lac de Gileppe – 2 november 2019

Uiteraard zijn de drie meisjes al om 7u wakker, niets nieuws onder de zon. Gelukkig bestaat er een wondermiddel genaamd tablets waardoor mijn vriend en ik nog een beetje langer in bed kunnen blijven liggen. Aangezien ons gezelschap een stuk vroeger wakker is dan de jongens in het appartement naast ons, spelen we ‘Mens Erger Je Niet’ tot iedereen klaar is om te ontbijten. ‘Mens Erger Je Niet’ duurt laaaaaang als je dat met vier spelers speelt, dus zetten we het speelbord aan de kant om later verder te spelen.

Erg genoten van het ontbijt met eitjes en lekker verse broodjes. Evenement van de dag: het middelste nichtje verliest een tand bij het bijten in een broodje. Dat moet uiteraard meteen gemeld worden aan het thuisfront en levert de brandende vraag op: zal de tandenfee ook langskomen in Lontzen? We laten deze existentiële kwestie blauw blauw en maken ons op het gemak klaar voor een wandeling in de omgeving van het Lac de Gileppe. Toegegeven, voordat we naar Lontzen kwamen, had ik nog nooit van dat stuwmeer gehoord, maar op de foto’s ziet het er mooi uit. Het weer is niet echt om over naar huis te schrijven, grauw en grijs, maar voorlopig ziet het ernaar uit dat het droog zal blijven. En meer kan een mens eigenlijk niet verwachten van een herfstweekend.

We parkeren onze auto’s op de parkeerplaats vlakbij de Tour de La Gileppe. We begeven ons eerst naar een uitkijkpunt om een goed zicht op het meer te krijgen en dalen dan af naar de dam. Op de dam prijkt een reusachtige stenen leeuw. Ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast ben door de schoonheid van de omgeving. Zelfs het weer valt mee, zo nu en dan komt er een waterzonnetje tussen de wolken door piepen.

We maken een mooie wandeling doorheen het prachtige herfstbos, zoeken paddenstoelen en genieten van de geur van natte herfstbladeren. De kinderen zijn superflink. Geen gezeur en gezaag, geen kinderen die dramatisch op de grond gaan liggen en uitroepen dat ze sterven van de honger. Om te vermijden dat het zover komt, besluiten we de wandeling wat in te korten. Het is immers al na 13u en we weten uit ervaring dat hongerige kinderen geen aangenaam gezelschap zijn. We nemen een shortcut doorheen het bos naar het stuwmeer. De kinderen gooien stenen in het meer en balanceren op de oevers. Ik duim ondertussen keihard dat er geen kind uitglijdt en in het meer valt.

En jawel, op de terugweg naar de Tour de La Gileppe hebben we toch een accidentje. Het oudste nichtje van mijn vriend (dezelfde die de dag voordien al een buiteling maakte op het zebrapad) slaagt erin over haar eigen voeten te struikelen en maakt een stevige val. Gelukkig zijn we op dat moment op een pad dat wat verder van het meer loopt. Ze heeft een paar stevige schaafwonden, maar gelukkig hebben wij vooruitziende vrienden met een EHBO-kit in de rugzak. We ontsmetten en verzorgen de wonden en gaan ervan uit dat ze het wel zal overleven

Rond 14u zijn we terug bij de Tour de La Gilippe. Om het onszelf niet te moeilijk te maken, besluiten we iets te gaan eten in het panoramische restaurant. Doordat we wat later zijn, is de grote middagdrukte achter de rug en slagen we erin een tafel voor zeven personen te bemachtigen. Het is nog even spannend of we wel allemaal zullen boven geraken, want het kleinste nichtje van mijn vriend heeft opeens hoogtevrees en durft de glazen lift niet in. Mijn vriend en ik moeten haar letterlijk in de lift sleuren, maar uiteindelijk blijkt het allemaal best mee te vallen. Soms moet je mensen een duwtje of een trekje geven om hun grenzen te verleggen.

Het uitzicht vanaf de toren is werkelijk fantastisch en het eten is heel lekker. Ik smul van mijn eend met kroketjes en de kinderen eten allemaal superflink. De meisjes schrokken hun borden leeg, duidelijk hongerig van de frisse buitenlucht. Het was een verstandige beslissing om de wandeling wat in te korten. 😉

Op de terugweg naar ons appartement rijden mijn vriend en ik met de nichtjes langs een boerderij waar ze lekker hoeve-ijs verkopen. Op het erf worden we welkom geheten door een Berner Sennenhond en haar puppy. De meisjes zijn niet te houden en willen meteen knuffelen met de honden. Na mijn eerdere ervaring bewaar ik liever mijn afstand. We kopen uiteindelijk drie liter ijs bij Laitsenciel en keren terug naar het appartement.

Op het appartement breken we ons het hoofd over een avondactiviteit. Het is immers nog te vroeg voor het avondmaal. Tijdens de wandeling had onze vriendin gebeld naar een bowlingzaal niet zo ver van ons appartement, maar die nam geen reservaties aan. We besluiten alsnog ons geluk te proberen en naar de bowlingzaal te rijden. Ik heb er eerlijk gezegd niet zoveel zin in, maar hey, dat komt misschien nog.

Bij aankomst blijkt het verschrikkelijk druk te zijn in de bowlingzaal. We krijgen de boodschap dat we een uur moeten wachten voordat er een baan vrij komt. Niemand van ons heeft veel zin om een uur te zitten wachten in een lawaaierige omgeving met schreeuwerig licht.

We keren onverrichter zaken terug naar onze appartementen en spelen de rest van de avond spelletjes. Hét top-spel van dit weekend is toch wel exploding kittens. Een leuk spel voor alle leeftijden met genoeg toevalselementen om aan iedereen de kans te geven om te winnen. Superleuk en veel toffer dan bowlen, als je het mij vraag.

Doordat we zo laat middag gegeten hebben, heeft ‘s avonds niemand grote honger. We houden het op een bescheiden boterham met een ijsje als dessert. Het ijs is zeer lekker, maar drie liter blijkt toch wel wat te veel te zijn. Oh well, morgen is er nog een dag om ijs te eten.

We entertainen de kinderen verder met TikTok filmpjes maken en leren de meisjes hoe chapeau te spelen. En dan is het tijd om de kinderen in bad en bed te steken.

Na het licht in de kinderkamer uitgeknipt te hebben, is het tijd voor de volwassenen om te spelen! We beginnen onze kindervrije avond met een glaasje champagne om te klinken op het succes van onze kameraad. Hij is er immers na lang en hard werken in geslaagd om een artikel te publiceren in Nature. In Nature! Een betere reden om een flesje champagne te kraken ken ik niet. Hij mag met recht en reden trots zijn op het werk dat hij verzet heeft. We sluiten deze gezellige avond af met een glaasje van mijn persoonlijke whisky.

Sinterklaas in Bierbeek

Vrijdagavond waren mijn collega-teamverantwoordelijke en ik te gast bij onze collega in Bierbeek. De drie trouwe volgers van deze blog weten ongetwijfeld dat ik bij elk bezoek aan Bierbeek dik in de watten wordt gelegd. Dat was deze keer niet anders. We startten de avond met een aperitiefje (cava voor mij, gin tonic voor de drie anderen) en zetten deze verder met een uitstekende risotto met paddenstoelen als voorgerecht en een heerlijk lapje kalfsvlees als hoofdgerecht. Afsluiten deden we met de heerlijke chocoladetaart van Les Tartes de Françoise. En natuurlijk dronken we daar een lekker glaasje wijn bij.

Als special guest had ik mijn persoonlijke fles whisky meegenomen. Kwestie van mijn lieve collega’s kennis te laten maken met deze lekkere op sherryvaten gerijpte whisky. Het doet me altijd plezier om te genieten van mijn whisky in gezelschap van mensen die een goeie whisky weten te appreciëren. Het feit dat ik deze fles beschouw als een gezamenlijk project van mijn broer en mezelf maakt dit uiteraard nog meer bijzonder.

De avond vloog voorbij en opeens was al het na één uur ‘s nachts. We belden taxi Jenny en nog geen twintig minuten later zette onze taxi mijn collega en mezelf voor de deur van mijn appartement af. Om te vermijden dat mijn collega nog helemaal naar Antwerpen moest terug reizen, bleef ze bij mij logeren in het grote bed. We zijn ondertussen toch al gewoon samen een kamer te delen. 😉

Van Leuven over Geel naar Lontzen – 1 november 2019

Vroeg opgestaan want dit allerheiligenweekend knopen we weer aan bij onze jaarlijkse traditie, na vorig jaar een jaartje overgeslagen te hebben. En ja, ik had er stiekem naar uitgekeken om deze fijne traditie nieuw leven in te blazen: een herfstweekend op stap met onze lieve vrienden, hun twee zonen en de drie nichtjes van mijn vriend.

Mijn vriend huurde een cambio, want Lontzen bleek niet zo makkelijk bereikbaar met het openbaar vervoer en tja met drie meiden op de achterbank is de wagen nu eenmaal het handigste vervoersmiddel. We pikten de drie jongedames (10, 8 en 7) op en reden richting brasserie De Berwien in Voeren, waar we onze vrienden en hun twee zonen (11 en 7) ontmoetten. Deze brasserie bleek een schot in de roos te zijn. De gastvrijheid van de bediening was hartverwarmend. Onze ober deed zijn uiterste best om het ons naar de zin te maken en het was helemaal geen probleem om gerechten op de kaart aan te passen om daar kindvriendelijke porties van te maken. Dikke, dikke aanrader. En nog vriendelijk voor de portemonnee ook! Meteen een goed begin van het weekend.

Na deze fijne lunch moesten we nog een klein half uurtje rijden voordat we rond 15u Villa&Loge bereikten, een werkelijk fenomenale verblijfplaats voor gezinnen met kinderen. We hadden twee gigantische appartementen helemaal alleen voor ons, uitgerust met het meest moderne comfort: gloednieuwe keukenapparatuur, wasmachine, spelletjes, gezellige zithoek, fenomenale douche, fancy multimediaset (die we niet gebruikt hebben, want: tablets) en zelfs een koffiemachine met echte bonen! Jawadde. We kregen een bijzonder uitgebreide rondleiding in het appartement van de eigenares. Misschien iets té uitgebreid, want ik zag mijn medereizigers één voor één afhaken tot ik nog alleen overbleef.

We installeerden ons op het gemak terwijl de kinderen al wat spelletjes speelden, maar beslisten dan toch nog een wandeling te maken, voordat de zon zou ondergaan. Kwestie van de kinderen moe genoeg te maken zodat ze goed zouden slapen. Het contrast met het vorige weekend in Turijn kon amper groter zijn. In Turijn liep ik rond in mijn zomerkledij, nu had ik mijn dikke winterjas aan om me te beschermen tegen het vochtige herfstweer. We begaven ons naar het beginpunt van een wandeling die op één van de wandelkaarten stond aangegeven, bij de kapel van Astenet. Helaas bleek de gps van onze vrienden ons niet naar het juiste beginpunt te leiden. Ik volgde mee op de kaart en zag ons steeds verder en verder wegrijden van ons doel, in de richting van Eupen.

Een belletje naar onze vrienden later maakten we rechtsomkeert en nam ik het heft in handen. Gelukkig ben ik mijn kaartlees-skills nog niet verleerd en geraakten we ook zonder googlemaps op de juiste bestemming. Ondertussen was het al valavond. Er restte ons nog maar een streepje daglicht, maar we lieten ons niet kennen en startten aan de wandeling doorheen een drassig veld. Echt jammer dat het al zo donker was, want de wandeling doorheen de velden (oppassen voor die koeienvlaaien!) en bossen was echt mooi. De kinderen doopten de wandeling al snel ‘poortjeswandeling’ omdat we steeds door poortjes moesten die het vee moesten verhinderen te ontsnappen. De kinderen vonden het geweldig, zo in het donker door de bossen hossen. Ik moet zeggen dat ik matig enthousiast was. Ik had echt schrik om uit te glijden op sommige natte stukken, maar gelukkig bleef het zwaarste accident beperkt tot een struikelpartij van het oudste nichtje van mijn vriend op het zebrapad (don’t ask) na het bezoek aan een met kaarsen verlichte kapel. Zeer sfeervol.

Na deze nattevoetenwandeling keken we allemaal uit naar het avondmaal. De pompoensoep en de boterhammen gingen vlotjes binnen. Het was duidelijk dat deze spannende wandeling de eetlust van de kinderen had opgewekt, want ze aten als wolven.

Na het avondmaal stopten we de drie jongste kinderen in bed. De twee oudsten mochten nog even langer opblijven. Tot onze grote vreugde gingen alle kinderen ditmaal probleemloos slapen. Wat een verschil met vorige weekends, toen mijn arme vriend soms moest post vatten op de kamer om ervoor te zorgen dat de dames in slaap vielen.

We vierden deze eerste overwinning onder volwassenen met een glaasje wijn, olijfjes en tapenades. Laat maakten we het niet, want we wilden de volgende ochtend fris zijn.

Zie ginds komt de stoomboot…

En hij dropte Sinterklaas en zijn roetpieten af op de oevers van de Leuvense Vaartkom om zich vervolgens richting mijn appartement te spoeden en daar wat chocolade ventjes en space lego achter te laten. Hoe vriendelijk van onze Goedheiligman!

Mijn petekindje was alvast in de wolken met zijn lego. Hij heeft meteen heel zijn gloednieuwe ruimtestation in mekaar gestoken en we hebben hem voor de rest van de voormiddag niet meer gehoord. Helaas, hoewel ik als een kind zelf een grote fan was van lego, blijft het moeilijk om echt contact te krijgen met mijn petekindje. Hij negeert mij gewoonweg, en als ik hem iets vraag, kijkt mij zelfs niet aan. Vroeger dacht ik dat hij gewoon verlegen was, maar ik begin meer en meer te vermoeden dat hij mij gewoon niet sympathiek vindt. Moeilijk…

Gelukkig was er het lekkere eten van Convento Food om de sfeer erin te houden. Dat stoofpotje van hert met chocolade en veenbessen was gewoon fenomenaal lekker. Een ideale gelegenheid om dat flesje Châteauneuf-du-Pape open te doen. Een schot in de roos!

A non-sushi date

Het moet niet altijd sushi zijn dat mij naar mijn favoriete Goofball brengt! Een heerlijk stukje gebakken zalm met groentjes en een lekker glas wijn volstaan ruimschoots! Dat in combinatie met een goed gesprek en de blije gezichtjes van Kabouter en Beertje, natuurlijk!

Dankjewel Goofball omdat ik altijd welkom ben bij jullie!

Champagne bij Harvest

Donderdagavond sloot ik de werkweek een dagje vroeger dan gewoonlijk af met een heerlijk diner bij Harvest in Brussel. Ik had daar afgesproken met een vriendin om te vieren dat ze een nieuwe job gevonden heeft als scrum master. Een sterke vrouw op een IT-sleutelpositie, daar hoort een glaasje champagne bij!

De rest van het menu mocht er anders ook wel wezen. Al was het vooral de Douro wijn die mij van mijn sokken blies. Als ik deze wijn op een wijnbeurs was tegen gekomen, zou ik meteen zes flessen gekocht hebben. Zó lekker! Een gezellige avond met voor de verandering eens wat vrolijkere onderwerpen, want mijn vriendin vond niet alleen een nieuwe job, maar ook een nieuw lief. Een dubbele reden om te vieren, dus!

Bietensalade, gerookte paling en kweepeer puree vergezeld van een glas Loire, Montbenault « Poïesis » 2017, Olivier Lejeune:

Konijn bereid op lage temperatuur, aardpeer mousseline, gekarameliseerde witlof chips van schorseneer, jus met mosterd en bonenkruid vergezeld van een glas Douro, Vinha das Lameiras 2011, Monte Cascas:

Bonsoir Clara

Ongeveer een week nadat ik had afgesproken met haar toekomstige ex-echtgenoot, hadden mijn vriendin en ik een date bij Bonsoir Clara. Kwestie van de neutraliteit hoog te houden en ook de andere kant van het verhaal te horen. Hoewel ik rationeel gezien weet dat er bij scheidende koppels veel opgekropte gevoelens naar boven komen en ik echt mijn best doe om beide kanten van het verhaal te zien, voelde ik dat mijn eerdere afspraak in Zaventem mij beïnvloed had. Hoe zeer je dat ook zou wensen, volledige neutraliteit bestaat niet.

Het eerste wat me opviel tijdens ons gesprek, was hoe anders mijn vriendin omging met de breuk. Waar haar bijna ex-echtgenoot vol met opgekropte woede zat, zag ik bij haar vooral veel verdriet, verdriet om het verlies van zoveel jaren samen. Verdriet ook, omdat de laatste jaren zo moeilijk waren geweest en ondanks haar inspanningen de brokken nu niet meer te lijmen waren. Heel bizar ook om uit haar mond bijna identiek dezelfde verhalen te horen als degene die mijn kameraaed mij verteld had, maar dan helemaal anders. De feiten waren ongeveer hetzelfde, de interpretatie die ze er beiden aan gaven verschilde dag en nacht.

Na onze avond samen wist ik dat het schip van hun relatie definitief gezonden was. Zo spijtig voor hen beiden dat het niet lukt om zo’n belangrijk hoofdstuk in hun leven op een beschaafde manier af te sluiten. ‘t Is een cliché, maar liefde en haat liggen zo verdomd dicht bij elkaar dat het soms beangstigend is.

Oja, het eten was lekker, uiteraard.

Huisbereide grijze garnalenkroketten met een coulis van schaaldieren:

Gebakken sint-jakobsschelpen, Mousse van zoete aardappel met notenolie, blanke boter met citroengras:

Filosoferen met whisky

Gisteren had ik nog eens een gast over de vloer van mijn appartement. Dat was lang geleden! Mijn oud-studiegenootje was begin deze week teruggekeerd uit Australië (waar zijn vriendin woont) en had van de gelegenheid gebruik gemaakt om zich op de luchthaven een nieuwe fles The Glenlivet whisky te kopen. Toen hij voorstelde om die samen te proeven, zei ik natuurlijk meteen ja.

Omdat het altijd verstandig is om een bodem te leggen alvorens in de alcohol te vliegen, had ik afhaal-Thai besteld (serieus, ik denk dat ik in mijn eentje de omzet van Deliveroo op peil houd). Ik had allerlei hapjes voorzien, maar uiteindelijk beperkten we ons tot de heerlijke pralines van Bittersweet. Een perfecte combinatie: whisky en chocolade. We discussieerden even over de volgorde waarin de whisky te consumeren en landden uiteindelijk op onderstaande volgorde, waarmee we achteraf gezien, zeer tevreden waren.

De gespreksonderwerpen waren te talrijk om hier op te noemen, maar laat het ons erop houden dat we pas afscheid van elkaar namen rond een uur of drie. Oeps, time flies when you’re trying to dissect the meaning of life and everything. Boeiende avond, lekkere whisky!

Yet Another Blog

Life on my side

vrienden