Prachtig Planckendael

De date met mijn petekindje stond al even lang in mijn agenda als de Grote (helaas geannuleerde) Kanaaloversteek van mijn vriend . Alleen de invulling van de dag lag nog niet vast. Eerst dachten we op weekend te gaan, maar dat zag de mama dan toch niet goed zitten. Tot ik een week voordien een ingeving kreeg en voorstelde om samen naar Planckendael te gaan.

Zo gezegd, zo gedaan. De mama kwam mij samen met haar twee zonen (mijn petekindje en zijn broer van bijna een jaar oud) in Leuven ophalen om van daaruit verder te rijden naar Planckendael. De weersvoorspellingen waren eerder pover, dus ik was voorzien van een dikke fleece en ik rekende erop dat we zeker een paar keer zouden moeten schuilen voor een regenbui. Maar kijk, de weersvoorspellingen zaten er grandioos naast: het stralende zonnetje dat ons begeleidde toen we de auto parkeerden, bleef tijdens de rest van onze uitstap haar beste beentje voorzetten.

Ik vermoed dat de weersvoorspellingen veel mensen afgeschrikt hadden, want het was vrij rustig in de dierentuin. Ideaal, zo konden wij makkelijk manoeuvreren met de twee buggy’s. Voor de jongste van de twee broers was het de eerste keer dat hij een dierentuin bezocht. Op voorhand konden we moeilijk inschatten of hij het leuk zou vonden, maar we hadden nooit durven hopen dat hij het zo fijn zo vinden. Hij deed niets anders dan lachen en keek oprecht geïnteresseerd naar alle diertjes.

Voor mij persoonlijk waren er een paar momenten dat ik echt voelde dat het lukte om een band met mijn petekindje op te bouwen. Hij is erg verlegen en soms is het moeilijk om contact met hem te leggen. Maar kijk, we hebben fijn samen gespeeld toen zijn mama met zijn broer naar het toilet was en zijn samen met ons tweetjes naar de speeltuin geweest toen zijn mama zijn broertje eten gaf. Ik ben zelfs speciaal voor hem op handen en voeten door een buis gekropen om wat konijnen te bekijken. Hij vond het zo geweldig dat hij graag nog een keertje wilde, maar dat zagen mijn knieën niet meer echt zitten.

Hét moment van de dag was toch wel ons bezoek aan de kinderboerderij. De geiten aldaar zijn niet te onderschatten. Ze roken direct dat er eten in de buggy lag en voordat ik hen kon tegenhouden hadden ze de plastic zak met sandwiches vast. De mama van mijn petekindje slaagde erin de zak met een heldhaftige ruk af te pakken van de geiten, maar toen was de zak al helemaal kapot en hadden de geiten al stukken van de sandwiches gebeten. Een bijzonder traumatische ervaring voor mijn petekindje (‘t is niet zo’n held) die helemaal overstuur raakte, omdat de geiten zijn favoriete eten hadden afgepakt. Ik moet toegeven dat ik het geheel nogal amusant vond. Enfin ja, uiteindelijk heb ik de aangevreten sandwiches toch maar aan de geitjes gegeven, ‘t is niet dat wij ze nog zouden opeten. Drie tellen later viel er niets meer van de sandwiches te bespeuren. 😉

Na de middag was de pijp van de jongste uit en deed hij een dut in de buggy terwijl wij de nog resterende dieren gingen bekijken. Al bleek het om de één of andere reden moeilijker dan verwacht om de giraffen te vinden, nochtans de favoriete dieren van mijn petekindje. Ook de vissende pelikanen die het één na het ander visje boven haalden, waren een groot succes. Mijn petekindje kon er geen genoeg van krijgen.

Zo rond kwart voor vijf was het tijd om huiswaarts te keren. We hadden bijna gans Planckendael gezien en enorm genoten van het prachtige weer. Buiten het sandwich-incident was de dag supervlot verlopen. De kinderen hadden er zichtbaar van genoten en de volwassenen ook. Al blijkt het niet zo evident om goeie foto’s te nemen als je tegelijkertijd een buggy moet voortduwen en een petekindje moet entertainen.

Terwijl we richting Tielt-Winge reden, gaf ik instructies door aan de papa van mijn petekindje voor het avondmaal. Mijn vriend arriveerde zo’n tien minuten na ons in Tielt-Winge zodat we gezellig met z’n allen konden avondeten. Hamburgers met honderd procent rundvlees, guacamole en veel groenten. Ik ben niet echt zo’n hamburgereter, maar ik moet zeggen dat het mij smaakte.

Een stevige regenbui noodzaakte ons het terras te ontruimen en naar binnen te vluchten, alwaar we nog wat na keuvelden bij een kopje thee. Net op het moment dat we afscheid genomen hadden, verscheen er een prachtige regenboog aan de hemel.

Een dag met een veelkleurig strikje er rond.

Zeilen op het Grevelingenmeer

Zondag hadden we afgesproken om met vrienden te gaan zeilen op het ondertussen reeds vertrouwde Grevelingenmeer. Omdat het de eerste keer was dat onze vrienden hun zoontjes van vier en acht jaar meenamen op een zeilboot, hadden we geopteerd voor een zeiltochtje van drie uur. Al zou je dat niet vermoeden als je de hoeveelheid proviand zag die wij mee sleurden. 😉

Beide ouders waren duidelijk een beetje zenuwachtig. Wat als de jongens het niet leuk zouden vinden of wat als ze ziek zouden worden? Ik was zelf een beetje zenuwachtig na eerdere niet zo positieve zeilervaringen. Gelukkig zijn er op het Grevelingenmeer geen golven, dus zelfs al stond er een stevig windje, de kans dat ik echt ziek zou worden, schatte ik niet zo hoog in. Maar toch, je weet nooit…

Stipt om twaalf uur vertrokken we op de motor om het kleine haventje uit te varen. Zolang we op de motor voeren, ging alles prima. De sfeer zat goed. De grijze wolken waren ondertussen veranderd in witte schapenwolken en de zon zette haar beste beentje voor. Het was wel vrij frisjes, maar voor dit scenario hadden we gerust willen tekenen toen we ‘s ochtends vertrokken in het zwaarbewolkte Leuven.

Totdat de zeilen gehesen werden en de motor afgezet. De stevige wind in de zeilen zorgde dat de zeilboot erg scheef ging hangen. Iets wat heel normaal is bij het zeilen, maar voor een klein kind ongetwijfeld erg beangstigend is. Een onverwacht manoeuvre gecombineerd met een nogal paniekerige reactie van de papa miste zijn effect niet: twee wenende paniekerige kindjes. Doodsbang dat ze over boord zouden vallen. (We hadden nochtans een protocol afgesproken voor het worst case scenario dat één van de kinderen effectief over boord zou gaan. Mind you, we droegen allemaal flink onze zwemvesten.) Pogingen om de jongens te kalmeren werkten half (al bleven die bolletjes van de AH er tussen de traantjes door vlot ingaan bij de jongste) tot de boot weer scheef ging hangen. We reefden de zeilen en zetten de motor op in de hoop dat dit de kinderen wat meer zou gerust stellen.

En jawel, de rust keerde weder aan boord. Zeker toen mijn vriend een kleine goedkope verrekijker opdiepte, waren de kinderen helemaal afgeleid. Spijtig genoeg was er maar één exemplaar van de verrekijker (terug in Leuven hebben we meteen online twee extra exemplaren besteld). Ik vond het niet zo erg om op de motor te varen. Beter dat iedereen aan boord zich prettig en veilig voelt, maar het leek me jammer om het zeilen zelfs helemaal geen kans meer te geven. Toen de jongens aan het spelen waren in de kajuit probeerden we de papa te overtuigen om het nog eens te proberen, maar dan met maar één zeil, zodat de boot minder zou hangen. De mama leek het allemaal beter te zien zitten dan de papa, maar uiteindelijk ging hij ook overstag (pun intended).

En kijk, met de jongens in de kajuit hesen we het voorste zeil. Van de eerdere paniek geen spoor meer en zo konden we het laatste uurtje toch nog wat zeilen. We hesen na een tijdje zelfs het tweede zeil. Dat laatste uur zat ik voornamelijk aan het roer, bijsturend aan de hand van de aanwijzingen van mijn vriend. Het catamarantochtje in Corsica heeft mij duidelijk toch wat inzicht bijgebracht in de techniek van het zeilen. Het sturen ging echt wel vlot en ik slaagde erin op commando zonder problemen de boot te laten draaien. Uiteraard is zeilen teamwork. Dus alle lof voor mijn teamgenoten.

Toen de gereserveerde drie uur ten einde liepen, voeren we terug de haven in. Voor het aanmeren leek het me veiliger om het roer terug in de handen van mijn vriend te geven. Na een boterzachte aankomst werden we met een motorbootje opgehaald. Het hoogtepunt van de dag voor de jongste, want hij mocht helpen sturen. Je zag hem nogal glunderen.

Om de zeildoop van de twee jongsten te vieren, gingen we aan de rand van het meer in het gras zitten en deden we een flesje prosecco (of twee) open. ‘t Was echt zalig zitten in de zon terwijl de jongens gingen pootjebaden in het water.

Voor het avondmaal gingen we iets eten in ‘t Swarte Schaep in Brouwershaven. Ik moest gewoon opnieuw mosselen bestellen. Die hadden mij de vorige keer zo fantastisch gesmaakt! We genoten op het terras in de zon en smeedden al plannen voor ons volgende uitstapje in november. Ik kijk er al naar uit!

Samenvattend: ik denk niet dat de kinderen een blijvend trauma aan deze dag overgehouden zullen hebben. En ik zie een volgende poging zeker nog zitten!

PS: Helemaal niet zeeziek geweest.

Op vlinderjacht in Duinbergen

Een tijdje geleden liet onze vriendin die in Italië woont, ons weten dat zij en haar zoontje in juli twee weken zouden komen logeren in het vakantiehuis aan de Belgische kust dat haar moeder gehuurd had. Het gebeurt zelden dat ons beider agenda’s het toelaten om af te spreken als ze in het land is, maar ditmaal zat alles mee. Zaterdag 23 juli landden we immers in Zaventem na drie weken Corsica en zondag 24 juli had ik vrij gehouden om de was en de plas te doen en rustig wat op adem te komen.

Dat rustig op adem komen, werd vlotjes vervangen door een uitstapje met de trein naar Duinbergen. Dat uitslapen voor watjes is, moge duidelijk zijn, want om 8.19u zaten we al met ons fototoestel, onze laptops en ons zwemgerief op de trein richting Knokke-Blankenberge. De NMBS vond het wel nodig om onze rechtstreekse trein te vervangen door twee treinen en aldus een extra overstap in Brugge in te lassen, maar verder verliep alles super vlotjes.

Onze vriendin en haar zoon stonden ons al op te wachten op het perron en het weerzien verliep bijzonder hartelijk. Ons blond en blauwogig Italiaantje vloog ons om de hals, de zon scheen en we hadden nog gans de dag voor ons.

We dropten onze spullen af op het huurappartement waar we een kleine rondleiding kregen van de mama en de zus van onze vriendin. Tijdens de treinrit had ik via whatsapp de tip gekregen om de pop-up vlindertuin te bezoeken. Echt de moeite! Je betaalt tien euro inkom per volwassene, inclusief een drankje en je kan dan zo dikwijls terug komen als je wilt (minus het gratis drankje uiteraard). Op de tafeltjes lagen stukken fruit waarop de vlinders maar al te graag landden. Het lukte ons zelfs een paar vlinders op de hand te nemen.

Lunchen deden we samen met onze vriendin, haar zus en haar zoontje in Brasserie Rubens. Heerlijk in het zonnetje genieten van een échte (peperdure) tomaat garnaal. 34 euro, dat was even slikken, maar aangezien je zowat nergens in het buitenland die heerlijke grijze garnaaltjes vindt, had ik het er graag voor over.

Nadien brachten we een bezoek aan het cartoonfestival. Voor mij de allereerste keer. Fijn dat de organisatie moeite had gedaan om het festival ook kindvriendelijk te maken. Voor kinderen waren er speeltafels met playmobiel, zoektochten en ze konden er stickers verzamelen. De cartoons die er bij mij het hardste inhakten waren die over de vluchtelingencrisis en de aanslagen. Bikkelhard. Niet bepaald om vrolijk van te worden.

Na deze reality check kleedden we ons om in de toiletten van het cartoonfestival en trokken richting het strand waar de rest van de familie van onze vriendin (haar mama en haar derde zus met haar gezin) al een plekje had ingenomen. Ik legde me op mijn strandhanddoek en deed een dutje, terwijl mijn vriend opgevorderd werd om een zandkasteel te maken. Zalig relax.

Opeens was het al bijna tijd voor het avondmaal. Omdat we toch nog wat was wilden doen (morgen werden we immers opnieuw op het werk verwacht), namen we rond 18u de trein richting Leuven.

Een fijne dag!

Heineken Experience

Tijdens zo’n conferentie worden er gewoonlijk ook avondactiviteiten georganiseerd. Meestal een leuke manier om iets bij te leren over de stad of het land waar de conferentie georganiseerd wordt. Al moet ik toegeven dat ik bij het bestuderen van het programma wel even de wenkbrauwen gefronst heb, want ik wist niet zo goed wat ik mij moest voorstellen bij de Heineken Experience. Ben niet bepaald een liefhebber van bier en tja, Heineken, als Belg kan je daar toch niet bepaald enthousiast over zijn, nietwaar?

De Heineken Experience bleek spijtig genoeg een beetje een tegenvaller. Veel te commercieel voor een conferentie waarbij alles rond cultuur draaide. We vermoedden zelfs een dikke sponsorcheque van Heineken, maar de organisatie ontkende dit met klem.

DCIM103GOPRO

Nu, ik kan me voorstellen dat de Heineken Experience een fijne ervaring is voor een niet zo goed op de hoogte zijnde buitenlander die voor het eerst in Amsterdam komt. En jawel, op zich zit de rondleiding best wel goed in mekaar, maar uitpakken met de titel ‘best beer in the world’, tja dat strijkt mij toch ietwat tegen de haren in. Het hoogtepunt van de rondleiding was de klassieke brouwzaal met de mooie koperen brouwketels, gevolgd door de paardenstallen. Ik maakte op goed geluk wat goprofoto’s, maar geen enkele echt geslaagde. De proeverij op het eind liet ik feestelijk aan mij voorbij gaan, maar ik maakte wel een filmpje zodat jullie kunnen meegenieten van de hopsmaak van Heineken. 😉

De receptie naderhand was wel dik in orde. Tot mijn grote opluchting schonken ze ook wijn en de hapjes waren uitstekend van kwaliteit. Extra punten voor de surf and turf!

Na misschien nét iets te veel glazen rode wijn, was ik blij dat er buiten een bus op ons stond te wachten die mij veilig naar mijn hotel terug bracht.

Conferentie in Amsterdam

De timing van deze conferentie viel om heel eerlijk te zijn nogal slecht, midden in mijn laatste werkweek voor het verlof. Een werkweek waarin van uitbollen helaas allerminst sprake was. Maar goed, ik was voorzien: ik had zowel mijn eigen laptop als die van het werk bij (van mijn werklaptop was ik helaas vergeten de voeding mee te nemen, voor niets met dat zware ding gesleurd, want zonder voeding gaat die laptop nog maar twee uur mee).

In nog geen twee uur bracht de Thalys mij van Brussel Zuid naar Amsterdam, alwaar het weer al even hard kwakkelde als in België. Ik voelde mij bij aankomst in hotel Ibis Amsterdam Centre te moe om nog een stapje in de wereld te zetten. Ik beantwoordde nog wat mails en las voor het slapen gaan enkele bladzijden in Paper Towns van John Green. Eigenlijk is de doelgroep van dit boek pubers, maar dat wil niet zeggen dat ik er zelf niet mee van kan genieten.

Hotel Ibis Amsterdam Centre was een verschrikking. De ligging was nochtans ideaal, vlak naast het station, enfin ja, in feite boven het station. Want de twee delen van het hotel lagen aan verschillende zijden van het spoor. Helaas was men bij de bouw blijkbaar vergeten dat treinen nogal veel lawaai maken. De muren van Ibis Amsterdam Centre leken wel van karton. Verschrikkelijk slecht geslapen.

Gelukkig was de conferentie zelf wel een succes. Dit moet zowat de best georganiseerde conferentie zijn die ik ooit heb meegemaakt. Alle sessies begonnen stipt op tijd en geen enkele sessie liep uit. De dagvoorzitter deed uitstekend werk, de sprekers waren zeer goed en het eten was heel erg lekker. Vooral de eerste dag was de lunch om duimen er vingers af te likken. Er was zelfs wijn voorzien. De tweede dag was het iets minder: gewoon broodjes en een soepje, maar de gelegenheid om een echte Hollandse kroket te eten, kon ik natuurlijk niet aan mij voorbij laten gaan.

Ook inhoudelijk was de conferentie een hoogvlieger. Interessante mensen ontmoet en inspiratie opgedaan voor een conferentie die wij zelf gaan organiseren in het najaar. En oja, de aanwezigen konden een Rembrandt bewonderen door een computer geschilderd! Het computerprogramma maakte dit portret op basis van een analyse van al de portretten die Rembrandt in zijn leven geschilderd heeft. Fascinerend, nietwaar? En zo goed als echt!

En, en, en, het vervoer van en naar de conferentie gebeurde per boot. Per boot! Veel meer is er niet nodig om mij blij te maken!

Alleen het bezoek op donderdagnamiddag aan het EYE Filmmuseum viel mij wat tegen. Ik had heel erg uitgekeken naar het bezoek aan dit schitterend staaltje moderne architectuur, maar de presentatie die we er kregen was niet echt wervend en het getoonde filmpje ronduit saai (ok, een tweede nacht slecht geslapen, maakte dat ik sommige momenten amper mijn ogen kon open houden).

Ook het bezoek aan het nieuwe gebouw waarin het EYE archief gevestigd was, bracht niet helemaal wat ik ervan verwacht had. Ik had gehoopt een blik op de archieven zelf te kunnen werpen, maar daar mochten we niet binnen. We kregen wel de werkruimte te zien waar analoge films met heel veel geduld en liefde werden gerestaureerd en gedigitaliseerd. Boeiend!

Doordat de conferentie zo stipt gedaan was, was ik maar liefst een uur te vroeg om mijn Thalys te halen. Ik deed nog een poging om mijn ticket om te ruilen voor een vroegere trein, maar dat pakte niet. Gelukkig was er een Wagamama waar ik een groen drankje dronk en gyoza’s at. Lekker!

Wildlife Encounters @ Het Vinne

De uitstap naar het Vinne met mijn broertje en zijn vriendin stond al een paar weken in mijn agenda. Zijn vriendin had voorgesteld om samen te gaan wandelen in het Vinne. Mijn eerste kennismaking met het Vinne dateert van een aantal jaren geleden, toen we op bezoek waren bij onze vrienden die in Zoutleeuw wonen. Het exacte tijdstip kan ik me niet meer voor de geest halen, maar het moet alleszins geleden zijn van toen hun oudste dochter nog een peuter was en de tweeling nog niet geboren was, want ik herinner mij dat we de wandelwagen op de houten paden voortduwden.

Na de culinaire uitspattingen van de dag voordien, leek een stevige wandeling het perfecte anti-gif. Helaas moet deze wandeling in het Vinne zowat het slechtste idee sinds lang geweest zijn. En dit om de volgende redenen. De weersvoorspellingen zagen er voor zondag een pak beter uit dan de dagen voordien en ik vermoed dat ik daardoor wat overmoedig geworden was. Het leek me het ideale weer om mijn wandelsandalen aan te trekken (dezelfde sandalen die nog een jaartje langer moeten meegaan). Dat bleek na een paar meter wandelen al een grote vergissing. Door de hevige regens van de dagen voordien waren de wandelpaden herschapen in één grote modderpoel. In het begin deed ik nog moedige pogingen om de modder te ontwijken, maar al snel bleek dat dit gewoon onmogelijk was. Redenerend dat een beetje modder nog nooit iemand kwaad gedaan heeft, beet ik door en al snel zagen mijn voeten en kuiten zwart van de modder.

Het was ook niet echt mogelijk om ten volle van de omgeving en de wandeling te genieten, want we moesten voortdurend opletten om niet weg te glijden in de modder. Zwarte voeten is één ding, ik zag het geenszins zitten om volledig onder de modder iets te gaan drinken in Brouwerij Wilderen, waar we afgesproken hadden met onze vrienden uit Zoutleeuw.

De modder was één ding, het allerergste waren de muggen. Miljoenen, miljarden, biljoenen muggen. Overal waar we gingen werden we omringd door wolken muggen. Elk onbedekt stukje van mijn lijf (en dat waren er best wel veel) was een bron van voedsel voor deze verschrikkelijke beesten. Natuurlijk had ik geen insect repellent bij. Wij, grote lompe wezens, waren volkomen weerloos tegen deze venijnige steekbeesten. Ik kon alleen maar hopen dat die ellendige allergische reacties zoveel mogelijk zouden uitblijven.

Gelukkig leefden er ook minder irritante beesten in het Vinne. Zo observeerden we vanuit de schuilhut een paartje geoorde futen die om de zoveel seconden onder water doken om hun jongeren van eten te voorzien. De fantastische rode ogen deden me terugdenken aan onze kanotocht op Lac Le Jeune. De ogen van deze futensoort waren bijna angstaanjagend rood. Erg bijzonder. Helaas was mijn telelens niet goed genoeg om echt mooie close-ups te maken.

Rond een uur of vijf beëindigden we onze wandeling. Gelukkig was er bij de afspanning aan het begin van de wandeling een buitenkraantje om de drinkbakken van de honden te vullen. Ideaal om mijn met dikke modderkorsten bedekte voeten af te spoelen. Al een geluk dat ik vooruitziend geweest was en flipflops bij had! Het lukte me mijn voeten tot een min of meer aanvaardbare graad van properheid terug te brengen. Oef!

Onderweg naar Brouwerij Wilderen belde ik onze vrienden op om hen te laten weten dat we vertrokken waren. We zouden elkaar ter plekke ontmoeten. Brouwerij Wilderen was een suggestie van mijn broertje. Echt een zeer aangename eerste kennismaking met deze zaak. We zochten een plekje in de zon van dit prachtige terras en bestelden alvast een drankje terwijl we op onze vrienden wachtten. Die arriveerden een kwartiertje later en schoven bij aan onze tafel. De tweeling spurtte meteen naar de speeltuin, maar de oudste dochter (negen jaar al, de tijd vliegt!) bleef mooi bij ons aan tafel zitten. Ik heb altijd een erg fijn contact met haar, zo’n intelligente jongedame. Die gaat het ongetwijfeld nog ver schoppen in het leven!

We bestelden een bord tapas Wilderen en namen de tijd om bij te babbelen en te genieten van de laatste zonnestralen. Een ideaal aperitief. En natuurlijk konden we het niet laten wat Wilderen bier en rum te kopen in de shop.

We namen afscheid van onze vrienden en ik reed met mijn broertje, zijn vriendin en mijn vriend terug richting het huis van mijn broertje (jawel, ik zat achter het stuur, mijn goede voornemen indachtig om wat meer te rijden in 2016). Onderweg bestelden we telefonisch een Indische afhaalmaaltijd zodat we onze magen konden vullen met Indisch comfort food na deze toch wel memorabele wandeling. Niet dat een lekkere curry helpt tegen muggenbeten, maar het kan maar smaken!

PS: Totaal aantal muggenbeten = meer dan twintig. En jawel, bijzonder heftige allergische reacties. Ik sterf van de jeuk.

PS2: We zagen ook nog een hertje vanuit de verte.

Into the wild

Ok, de titel van deze blogpost is een dichterlijke overdrijving, maar toen mijn vriend en ik onderweg waren naar het tuinfeest van mijn collega en zijn vriend in Court-Saint-Etienne, voelden we ons bijna ontdekkingsreizigers. Het verschil tussen de prachtige Waalse natuur en de gebetonneerde lintbebouwing van Vlaanderen kon amper groter zijn.

Het tuinfeest vond plaats op een prachtig landgoed dat al een paar generaties in eigendom van de familie van de vriend van onze collega was. De majestueuze, statige bomen die stonden op het prachtig golvende terrein waren aangeplant door zijn overgrootvader. Hoe fantastisch moet het wel niet zijn om te wonen op een stuk grond met zoveel geschiedenis.

We parkeerden onze wagen in een weide die voor de gelegenheid dienst deed als parkeerplaats en werden vriendelijk verwelkomd met een glaasje cava. De zon scheen en het zag ernaar uit dat het (eindelijk) een prachtige dag zou worden. Eén voor één druppelden mijn andere collega’s binnen en maakten we kennis met de nieuwe baby van één van mijn collega’s en de familie van onze collega en zijn vriend. Helaas, net op het moment dat we ons bord vol met zelf gemaakte heerlijkheden hadden geschept, liet de zon ons in de steek. De regensluizen werden open gezet, maar we lieten het niet aan ons hart komen. De receptietafels werden verplaatst naar de tenten en we genoten verder van de namiddag.

Mijn vriend en ik waagden ons aan een wandeling door de bossen op het terrein tussen de regendruppels door. We verkenden de schitterende woonwagen die dienst deed als logeerkamer en liepen verder het bos in totdat we zeker waren dat we niet konden betrapt worden. Als de gelegenheid zich voordoet voor openluchtseks mag je die niet laten liggen. 😉

Een weerkundig wisselvallige, maar fantastische namiddag.

GoPro impressie van een geweldig nat weekend!

Geef een kind een GoPro in de hand en er komen vaak verrassend artistieke resultaten uit (ok, toegegeven, daarvoor moest ik wel strenge selectiecriteria hanteren bij het doorploeteren van de 940 gemaakte foto’s).

Yep, ook dit weekend deden we niet veel meer dan in het zwembad en de jacuzzi rondhangen. De veertiende keer op rij al en de vijfde keer in onze favoriete vakantiewoning in Libin. Dit jaar was het aantal inschrijvingen zo hoog (24 volwassenen en 25 kinderen, de jeugd heeft nu definitief het voortouw genomen) dat ik mij genoodzaakt zag om een tweede huisje te huren. Het was beslist een uitdaging om tot een goede kamerverdeling te komen, maar het was het meer dan waard. Mij echt geweldig geamuseerd.

Stokerij De Molenberg

Mijn vriend en ik zijn al sinds de oprichting in 2012 lid van Herita (en dáárvoor van Erfgoed Vlaanderen), maar waar we ten tijde van Erfgoed Vlaanderen regelmatig erfgoedsites bezochten, kwam dat er de laatste jaren niet meer van. Tot ik vanuit mijn ooghoek in mijn mailbox een uitnodiging zag passeren voor een rondleiding in Stokerij De Molenberg. Een bezoek aan een whiskystokerij in een historisch pand, twee vliegen in één klap! Als de weerlicht schreef ik ons in en zag daarbij maar al te graag door de vingers dat deze zaterdag in mei eigenlijk voorzien was om Spaans te studeren. Studeren versus whisky proeven, de keuze is snel gemaakt.

De rondleiding was heel erg boeiend. Vooral omdat de gids veel moeite deed om de ganse historiek van de oude jeneverstokerij en de bijhorende windmolen te vertellen. De windmolen is helaas al lang verdwenen, maar de hoeve waarin de jenever gestookt werd, werd zeer mooi gerestaureerd. Ik zag voor (denkelijk) het eerst in mijn leven een alambiek die gebruikt werd om de jenever te stoken en een oude eest die gebruikt werd om de gekiemde gerst te drogen. Allebei in zeer goede staat.

Daarna vertelde de gids over de nieuwe bestemming van de stokerij: de jeneverstokerij werd een whiskystokerij. Een droom van de nieuwe eigenaar Charles Leclef, die behoort tot de familie die oorspronkelijk de helaas verdwenen windmolen uitbaatte. Voor de whisky wordt hetzelfde moutbeslag gebruik als voor de Gouden Carolus Tripel (brouwerij Het Anker waar dit bier gebrouwen wordt, is eveneens in handen van Charles Leclef). We mochten ook een blik werpen op de prachtige koperen stookketels (pot stills in het Engels), een mooi staaltje van vakmanschap gemaakt in Schotland. Om jullie een idee te geven, één zo’n stookketel kost 300.000 euro en wordt volledig met de hand gemaakt.

Na het destilleerproces rijpt de Gouden Carolus single malt whisky eerst op klassieke Bourbon vaten en daarna op speciale Het Anker vaten (houten vaten speciaal voor deze whisky bewerkt door een tonnenmaker).

Na de rondleiding volgde een proevertje en uiteraard konden we het niet laten een flesje Gouden Carolus Pure Taste mee naar huis te nemen. 😉

Omdat ik lui was en nog steeds met een gigantische fotoachterstand zit, had ik mijn fototoestel niet meegenomen, waar ik ter plekke natuurlijk verschrikkelijk veel spijt van had. Dus jullie zullen het moeten stellen met crappy iphone foto’s:

Eerste kennismaking met Lille

Na een fijn ontbijt In de Wulf stelden onze vrienden voor om een dagje naar Lille/Rijsel te gaan. Fantastisch voorstel, want alhoewel deze stad niet bepaald ver van Leuven is, waren mijn vriend en ik er nog nooit geweest.

Toen we aankwamen in Lille straalde de zon, maar tijdens de wandeling naar het Belfort van het stadhuis doken er steeds meer wolken op en tegen dat we met de lift boven waren, was de hemel helemaal dichtgetrokken. Al hield dat me niet tegen om een honderdtal foto’s te maken van het fenomenale uitzicht. 😉

Op de terugweg naar het historische centrum passeerden we een paviljoen ter ondersteuning van de kandidatuur van Frankrijk voor de Wereldtentoonstelling van 2015. Omdat ik, na de fijne ervaring in Milaan, een bezoekje aan een toekomstige Expo in een buurland wel zag zitten, liepen we het paviljoen binnen. Het leukste vond ik de kijkboxen met 3D foto’s in zwartwit uit lang vervlogen tijden. Het moderne 3D-filmpje dat we te zien kregen, was een pak minder indrukwekkend, maar goed, een lovenswaardige poging. Ik maakte nog snel een selfie en toen was het tijd voor het middagmaal.

Niemand van ons gezelschap had grote honger, dus een pannenkoek leek ons een ideaal middagmaal. Crêperie Beaurepaire had een zeer uitgebreid aanbod pannenkoeken. Mijn tafelgenoten gingen voor de hartige variant, maar ik kon het niet laten voor een pannenkoek Normande te gaan. En daar hoorde natuurlijk een warme chocolademelk bij.

Helaas vielen onze plannen voor de namiddag letterlijk en figuurlijk in het water. We hadden graag deelgenomen de gegidste wandeling door Vieux Lille, maar helaas was de wandeling volledig volzet. We besloten wat op eigen houtje door het stadscentrum rond te kuieren, maar het weer was spelbreker. Van het fijne zonnetje in de voormiddag geen spoor meer, de regen viel met bakken uit de hemel.

Gelukkig konden we gaan schuilen in de mooie, en zeer recent (1947) voltooide kathedraal van Lille. Genoeg glasramen en religieuze kunst om mij een tijdje zoet te houden!

Daarna deden we nog een poging om van de ene winkel naar de andere te lopen en hielden daar een fijn assortimentje Kusmi tea aan over, maar gaven er al snel de brui aan. Ik ben nu eenmaal niet zo’n fan van shoppen in het algemeen en al helemaal niet in de regen. We dronken nog ergens een theetje en namen dan afscheid van onze vrienden om terug te keren naar Leuven.

Jammer dat het weer niet mee zat, want Lille lijkt me zeker de moeite van een uitgebreider bezoek waard.

Yet Another Blog

Life on my side

uitstap