Wandelen in Wéris – 16 februari 2025

Deze ochtend lag er zowaar een laagje sneeuw over Érezée! Onverwacht, maar een perfect verjaardagscadeau voor onze jarige. Alles ziet er immers veel mooier uit onder een laagje sneeuw! Na een late gezamenlijke brunch, waarin we de restjes van het weekend zo goed mogelijk probeerden op te maken (news flash: drank was er nog meer dan genoeg), reden we opnieuw naar de parking bij de megalieten van Wéris.

Mijn vriend en ik hadden onze gastheer ervan weten te overtuigen dat het geen goed idee was om met dit gezelschap de wandeling van de Ninglispo te doen. Een aantal mensen hadden niet eens wandelschoenen bij en deze wandeling staat er toch om bekend redelijk uitdagend te zijn.

Als alternatief stelden we een makkelijke wandeling langs de megalieten van Wéris voor. En dat bleek een zeer verstandig voorstel, want de kettingrokende dames in ons gezelschap hadden het duidelijk al moeilijk vanaf het moment dat de weg iets omhoog leidde. Sommige paadjes naar de megalieten waren bijzonder drassig, maar gelukkig hadden mijn vriend en ik wél onze wandelschoenen bij.

Ik genoot met volle teugen van de wandeling, al denk ik dat dat niet voor iedereen opging. Gelukkig vonden mijn vriend en ik op het einde van de wandeling in Wéris de gezellige brasserie Les Lanternes, waar er tussen de wijnrekken nog net een tafel was voor onze groep. Zo kon iedereen een beetje opwarmen en de inwendige mens versterken.

Na de wandeling keerden we terug naar het huis om alles op te ruimen. We wierpen nog een laatste blik op het huis en reden samen met het feestvarken en zijn verloofde terug naar Leuven. Aan alle mooie liedjes komt een einde…

Lunch bij Le Cor de Chasse, kaasfondue en spelletjes – 15 februari 2025

Na de uitspattingen van gisteren zo lang in bed blijven liggen dat het niet meer de moeite was om nog te ontbijten. 😉 Want voor de lunch hadden we voor onze groep van veertien personen een reservatie bij Le Cor de Chasse in Wéris. Het bleek nog een heel gedoe om die reservatie vast te krijgen, want normaal accepteerden ze geen reservaties voor grotere groepen. Gelukkig slaagde één van de vriendinnen van onze jarige (een advocate uiteraard) erin het personeel te overtuigen onze groep te ontvangen.

En amai, wat een geweldige lunch was dat! We zaten aan twee lange tafels in een aparte ruimte waardoor we de rest van de klanten niet konden storen. De ruimte was voorzien van een prachtige houtkachel die zo goed werkte dat de temperaturen op een bepaald moment bijna tropisch waren. Als aperitief dronk ik een mocktail met kombucha en appel, die werkelijk uitstekend was. En ook de rest van de maaltijd was een culinair hoogstandje. Wat een verwennerij!

Na deze bijzonder uitgebreid lunch maakten we een klein uitstapje naar de megalieten van Wéris. Alwaar we omstaanders vroegen om een foto van onze groep te maken. Een mooie herinnering!

Het hele gezelschap keerde terug naar vakantiehuis Manoir du Notaire. En mijn vriend en ik besloten een korte wandeling in Érezée te maken om te genieten van de frisse winterlucht en al dat eten wat te laten te zakken.

Want ‘s avonds ging het feest onverminderd door. Onze gastheer trakteerde op kaasfondue voor het ganse gezelschap, inclusief twee zwangere dames waarvoor hij gepasteuriseerde kaas had voorzien. Amai, dat smaakte! Bij de kaas dronken we crémant en Franse wijn uit Bordeaux.

Na de kaasfondue speelden we spelletjes. Hét spel van de avond was “De Drie Rondes”. Bij dat spel schrijft iedereen een drietal namen op papiertjes (bekende mensen, fictieve figuren, vrienden,…). Die namen gaan vervolgens in een kom en moeten door de aanwezigen geraden worden. Wij deelden ons voor het spel op in vier groepen. In de eerste ronde kreeg iedereen een halve minuut om de persoon op het briefje dat hij of zij getrokken had te omschrijven, in de tweede ronde moest je de persoon op het briefje uitbeelden en de derde ronde mocht je enkel één woord gebruiken om jouw ploeg de persoon te laten raden.

Doordat de namen elke ronde terug komen, weet je op den duur welke namen er nog in de kom zitten en wordt het raden makkelijker. Ik vond het een heel vermakelijk spel, maar laat ons zeggen dat door de alcoholcomsumptie de gemoederen nogal hoog opliepen. Dé quote van de avond was alleszins: “Studio SPATIE honderd”. Hi-la-risch!

Kick-off van het verjaardagsweekend in Érezée – 14 februari 2025

Deze Valentijnsvrijdag om 16u stipt mijn laptop dichtgeklapt om op tijd te vertrekken om de dertigste verjaardag van onze kameraad wijnkenner vieren in Érezée en omgeving. Onze kameraad en zijn verloofde waren zo vriendelijk om ons een lift aan te bieden naar vakantiehuis Manoir du Notaire, want een nieuwe voordeur, dat verdient een gans weekend om te vieren, nietwaar? Ik had minstens tien keer gevraagd of ze wel zeker waren en of ze dan niet te weinig plaats in hun auto zouden hebben. Neen, neen, ze waren zeker, plaats genoeg. Uiteindelijk hadden ze dus wel degelijk plaats te weinig en moest het proviand voor het geplande culinaire weekend over nog twee andere wagens verdeeld worden. Mijn vriend en ik apprecieerden het gebaar van onze vrienden alleszins enorm, want zo spaarden we de kosten van een cambio uit.

Volgens planning arriveerden wij als eersten in het vakantiehuis. En amai, de statige voormalige notariswoning was een heus pareltje. Met een moderne keuken, een bijkeuken, een prachtige leefruimte, een salon en een heuse speelkamer. We keken onze ogen uit! We laadden al het proviand uit de wagen en begonnen aan de voorbereidingen voor het aperitief met crèmant en hapjes. Een verjaardag vier je met bubbels!

Terwijl de gasten één voor één binnen druppelden maakten we kennis met elkaar en begonnen we aan de voorbereidingen voor de maaltijd. Eén van de gasten had een gepersonaliseerd rood-wit geblokt tafelkleed gemaakt voor de jarige. Perfect in thema voor deze Italiaanse avond. We startten met tomaat mozarella, gevolgd door heerlijke lasagne. Eerlijk, de tiramisu als nagerecht had voor mij niet meer gehoeven, maar uit beleefdheid deelde ik een portie met mijn vriend. Bij deze klassieke Italiaanse maaltijd dronken we een paar flesjes uitstekende Barbera d’Alba.

Door de wijn en de goede sfeer tussen de gasten kroop ik iet of wat te laat in bed. Zorgen voor mogen, zullen we maar zeggen!

Casanova danst – Soirée Masquée in Alden Biesen

Voor het tweede jaar op rij hadden mijn vriend en ik een uitnodiging voor het gemaskerd bal in Alden Biesen op zak. Voor deze bijzondere gelegenheid dosten we ons uit in prachtige Venetiaanse kostuums, want hoe vaak heeft een mens de kans om in historisch geïnspireerde kostuums rond te lopen? Dat we mochten gebruik maken van de hotelfaciliteiten in Alden Biesen was een bijkomend pluspunt.

Omdat feesten op een lege maag maar niks is, trokken mijn vriend en ik op voorhand naar de Brasserie in Bilzen. Het eten was niet slecht, maar ik denk dat ik volgende keer toch opnieuw voor restaurant Nif zal kiezen.

Terug in onze kamer trokken we onze kostuums van Kostuum en Karamel aan en schreden we vervolgens zo elegant mogelijk naar de feestlocatie. De avond vloog letterlijk voorbij. We deden mee aan de dansworkshop en met nog een beetje extra oefening denk ik echt dat we de beide aangeleerde dansen goed onder de knie zouden krijgen. We bewonderden de prachtige kostuums van de andere gasten, dronken een glaasje en kwamen er dit jaar zelfs niet toe om in het casino te spelen. Toen we een gokje wilden wagen, was de crew net bezig met de opruim. Ik draaide nog heel snel aan een soort rad van fortuin, maar dit spel wist me niet echt te boeien.

Natuurlijk sloten we de avond af op de dansvloer! Ik kijk al uit naar de editie van volgend jaar!

David Claerbout in de Oude Melkerij

Na alweer een drukke werkdag trok ik deze avond samen met de grote baas en een collega richting Gaasbeek. Onze baas had opnieuw een jobstudent ingehuurd als chauffeur voor ons gezelschap. Echt wel een goed systeem. Zo heeft mijn baas de gelegenheid om te werken tijdens zijn verplaatsingen en bij events kan hij zonder problemen een glaasje drinken.

Wij waren met ons drieën uitgenodigd op een VIP-event in de Oude Melkerij in Gaasbeek. Robbrecht en Daem architecten transformeerden de voormalige melkerij tot een concertruimte en verblijfsgebouw. Zeer smaakvol gedaan met respect voor de originele constructie.

Wij maakten kennis met het werk van David Claerbout die momenteel volop werkt aan een nieuwe tentoonstelling in het Kasteel van Gaasbeek. De in de Oude Melkerij tentoongestelde werken deden me alvast reikhalzend uitkijkend naar de opening van de tentoonstelling in het kasteel.

Na de speeches werden we getrakteerd op een uitbreid kaas- en charcuteriebuffet. Wat een overdaad! Alleen jammer dat er op voorhand niet goed nagedacht was over de praktische organisatie van het buffet, waardoor er een onnodig lange wachtrij ontstond en de rij wachtenden in de veel te smalle gang bovendien gehinderd werd door de personen die terug kwamen van het buffet. Toen het buffet op zijn einde liep, had eindelijk iemand het verstand om beide mensenstromen van elkaar te scheiden door een deur te openen aan de andere kant van het buffet.

Enfin, niet dat ik klaag, want het buffet was werkelijk om duimen en vingers af te likken!

En ik liep ter plekke zelfs een oud studiegenoot tegen het lijf die ik niet meer gezien had sinds ons afstuderen. Hij was nog even sympathiek als ik mij herinnerde, maar de jaren hadden duidelijk hun tol geëist. Best wel confronterend, want ongetwijfeld maakte hij zich dezelfde bedenking over mij. Het was alleszins een aangenaam gesprek.

Er stond ook nog een concert op het programma, maar omdat de timing van het event helemaal in het honderd was gelopen door de lange wachtrij bij het buffet, beslisten mijn collega en ik dat te skippen, want we wilden niet té laat thuis zijn. De jobstudent van onze baas bracht ons braaf met de bedrijfswagen naar Brussel-Zuid. Alwaar ik een lichte déjà vu had toen ik samen mijn collega door het lelijkste station van België wandelde, in afwachting van de aankomst van onze trein.

Ik nam in het station afscheid van mijn collega die naar Gent spoorde, terwijl ikzelf naar Leuven trok. Nagenietend van de fijne avond.

Nieuwjaarsconcert in de Bijloke

Deze ochtend spoorden mijn vriend en in naar Gent-Sint-Pieters om het 33ste Gents Nieuwjaarsconcert georganiseerd door de Rotary Club Gent-Prinsenhof bij te wonen in de Bijloke. Alvorens het concert begon, kregen we al een glaasje champagne aangeboden en er stonden kraakverse koffiekoekjes op ons te wachten. Alvast een goed begin van de voormiddag.

En dan moest het beste nog komen: het geweldigr concert van Prima La Musica onder leiding van Dirk Brossé en met als solist Andrei Kavalinski op de trompet. Samen brachten ze werk van Gustav Holst, Giuseppe Tartine, Ottorino Respighi, Georges Gershwin en Vincenzo Bellini. Ik maak er tegenwoordig (helaas) te weinig tijd voor, maar amai, wat kan ik genieten van live gespeelde klassieke muziek. Zeker als het niveau zo hoog ligt als bij dit concert.

Na het concert werden we getrakteerd op een heuse viergangenmaaltijd. Omdat ik letterlijk niemand van de aanwezigen kende (het was duidelijk een vrij exclusief Gents evenement) en ik weinig zin had om te netwerken, hadden mijn vriend en ik ons wat weg van de drukte aan de zijkant van de receptieruimte geplaatst. Daar werden we al snel opgemerkt door de hoofdkelner, die er persoonlijk voor zorgde dan onze glazen gevuld werden en we genoeg hapjes kregen. En zo slaagde ik er toch nog in een klein beetje in te netwerken. 😉

De heerlijkheden waarvan we mochten smullen:

Kroketje van oesterzwam met een ricotta-truffel dip:

Winterse velouté van aardpeer met salie-olie:

Risottokroketjes met Siciliaanse caponata en een crème van zwarte olijf:

Surf & Turf chorizo met krokante pulpo, een espuma van Polderaardappel en foccaciacrunch:

Laat ons zeggen dat we niet met honger teruggekeerd zijn naar Leuven. 😉 Bij het verlaten van de Bijloke kochten we nog een flesje champagne en wat snoepjes om het goede doel van de Rotary Club te steunen. De snoepjes zijn voor mijn collega’s, de champagne zullen we zelf wel opdrinken. 😉

Plaisirs d’Hiver 2024

Gisteren trokken mijn vriend en ik met zijn ouders naar de kerstmarkt in Brussel. Aangezien de Brusselse kerstmarkt qua schaal vele malen groter is dan die van Leuven, spraken we af rond het middaguur in Brussel Centraal. We wandelden door de prachtig versierde Koninklijke Sint-Hubertusgalerijen naar het Beursplein, omdat daar de meeste etensstandjes zijn. Ik at er gegrilde octopus en pelmeni, terwijl mijn vriend en zijn ouders zich te goed deden aan een pitabroodje.

Na de lunch wandelden we het prachtig gerestaureerde Beursgebouw binnen. Voor mij de eerste keer dat ik daar kwam sinds de heropening. We bewonderden de pracht en praal en maakte gebruik van de toiletten.

Onze eerste glühweinvariant van de dag dronken we op het De Brouckèreplein: een Rhum PomPomPomme met warm appelsap, gember, kaneel en (uiteraard) bruine rum. Erg lekker.

Tijd voor een streepje cultuur als tegengewicht voor al die kerstkitsch. Met een bezoek aan de St-Michiels en St-Goedelekathedraal konden we meteen één van de meest iconische gebouwen van Brussel afvinken. We betaalden een paar euro inkomgeld voor een bezoek aan de schatkamer en kregen zowaar bijna een privérondleiding van de zeer vriendelijke gepensioneerde vrijwilligster aan het onthaal. Over elk kunstwerk had ze wel een verhaal te vertellen en mocht er niet een volgende bezoeker zich aangemeld hebben, was ze nu waarschijnlijk nog aan het praten. Ook leuk: de kerststallen gemaakt door de verschillende internationale parochies in Brussel.

Continue reading →

Kerstsfeer in Westerlo en Herentals

Het is altijd zoeken om een datum te vinden voor het jaarlijkse kerstfeest bij de ouders van mijn vriend in Herentals. Acht volwassenen in combinatie met vijf tieners maakt dat er met heel veel drukke agenda’s rekening gehouden moet worden. Ditmaal landden we op de eerste zaterdag van de kerstvakantie. Dus spoorden mijn vriend en ik ‘s middags richting het station van Herentals waar zijn vader ons kwam ophalen. We hadden immers champagne en en reiskoffer bij om te blijven logeren. Altijd fijn om te kunnen feesten zonder op de klok te moeten kijken.

We aten samen een boterhammetje en vertrokken vervolgens naar het Kasteel de Merode in Westerlo waar we de rest van de familie troffen om ons te laten onderdompelen in de kerstmagie van het kasteel. We volgden een parcours door de verschillende versierde vertrekken van het kasteel waar ons allerlei personages wachtten die ons verschillende elementen (water, vuur, lucht, aarde) aanreikten om de boze sneeuwkoningin te verslaan die de kerstman bevroren had.

Het hele verhaal was mooi gedaan, maar duidelijk gericht op een iets jonger doelpubliek. Gelukkig zijn onze tieners beleefd genoeg om braaf te blijven luisteren en werd er geknuffeld en gezongen wanneer dat gevraagd werd. Alleen jammer dat het van te voren niet duidelijk was dat de doelgroep voor dit spektakel eerder kleuters en lagereschoolkinderen waren. Maar het kasteel zelf was zeker de moeite, al verdient het een grondige renovatie. En op het einde van de rondgang mochten we allemaal met de kerstman op de foto.

Terug naar het ouderlijke huis van mijn vriend voor het aperitief. Een glaasje champagne gaat er altijd in! En natuurlijk keken die tieners het meest van alles uit naar hun Secret Santa cadeautje. Terwijl ik al jaren hetzelfde vraag: een goodgift. Als hoofdgerecht hadden de ouders van mijn vriend een klassieke gevulde kalkoen met veenbessen, groenten en hertoginnenaardappelen voorzien. Altijd lekker!

Als dessert waren er taart en chocolaatjes en daarna speelden we spelletjes. Nu al die tieners probleemloos kunnen liegen, is chapeau duidelijk het favoriete spel geworden. En ze gooien tegenwoordig verdorie een poker in vijf beurten! 😉

Zondagochtend bleven mijn vriend en ik lekker lang in bed liggen om vervolgens samen met zijn ouders het kalkoenoverschot van de vorige avond weg te werken. Mijn vriend en ik keerden na al deze culinaire uitspattingen huiswaarts met een hele hoop extra alcohol voor onze collectie. 😉

#DuwMee 2024

Dankzij de overredingskracht van de onvolprezen Goofball zat ik gisteren om 12.57u op de trein naar Sint-Joris-Weert om voor de eerste keer in mijn leven zelf mee te wandelen met #DuwMee ten voordele van Mobile School. De opbrengst van deze editie van #DuwMee gaat volledig naar de productie van vier nieuwe mobiele scholen voor kwetsbare kinderen en jongeren, onder andere in Bolivia en Zambia. Kijk, daarvoor haal ik graag mijn wandelschoenen boven. Al was het even bekijken hoe ik dit kon laten sporen met de afspraak om ‘s avonds samen met vrienden te gaan eten in het Spaans Dak.

Vanaf het station van Sint-Joris-Weert wandelden we naar de Basisschool, waar al de wandelaars zich hadden verzameld op de speelplaats. Ter plekke was er eten en drinken voorzien (dat ik liet passeren, want ik had thuis al gegeten en wilde mij wat sparen voor het avondmaal) en kocht ik mij een fluovestje extra large om over mijn dikke winterjas aan te trekken.

Stipt om 14.05u vertrok de groep in een lang, kleurrijk lint voor een mooie wandeling doorheen de bossen van Oud-Heverlee en Leuven. Op voorhand had ik me wat zorgen gemaakt om de weersvoorspellingen (iedereen weet uiteraard dat ik een bloedhekel heb aan wandelen in de regen), maar kijk, op een beetje miezerregen en wat druppels onderweg na, hielden we het droog. Tot mijn niet geringe opluchting, moet ik zeggen. Ik genoot oprecht van deze mooie winterwandeling in het goeie gezelschap van Goofball, haar zoon en haar vriendin. Spijtig dat het mij na afloop van de coronacrisis niet meer schijnt te lukken om meer tijd vrij te maken om te wandelen.

Aan het einde van de wandeling troffen we de echtgenoot van Goofball en haar jongste zoon op de speelplaats van Basisschool De Klare Bron. Ik deed nog een poging om aan te schuiven voor pannenkoeken, maar de tijd tikte en de rij vorderde traag. Dus nam ik afscheid van mijn medewandelaars en stapte ik naar Heverlee station voor een kort treinritje naar Oud-Heverlee. Vanaf het station van Oud-Heverlee was het nog een dikke twintig minuten wandelen naar Brasserie St. Jean. Een iets minder leuke wandeling dan die van deze namiddag, omdat ik deze alleen moest doen in het donker, maar ik geraakte zonder problemen in de brasserie.

Daar koos ik een plekje vlakbij de chauffage om mijn natte spullen wat te laten drogen en zelf wat op te warmen. Ik was rond half zes aangekomen in Brasserie St. Jean, dus had ruimschoots de tijd om te bekomen van de wandeling en alvast een aperitiefje te drinken voor mijn afspraak om 18.30u in het Spaans Dak. Mijn haar had stevig afgezien van die vele uren onder mijn muts, dus dat deed ik in een staartje. En terwijl ik genoot van een glaasje cava, haalde ik mijn laptop boven om wat mails te beantwoorden. Because the work never ends these days!

Nuoc Mam, Ensor en Cindy Sherman

Gisteren spoorden mijn vriend en ik naar Antwerpen-centraal waar we afgesproken hadden met zijn ouders om samen een dubbele portie cultuur tot ons te nemen. Maar eerst moesten onze hongerige magen gevuld worden! Voor de gelegenheid had ik gereserveerd bij Nuoc Mam, een Vietnamees restaurant vlakbij het KMSKA. Het weer zat voor de verandering eens mee, dus we gingen te voet naar ginder.

Het was voor mij de eerste keer dat ik dit restaurant bezocht en een fijne herinnering aan hoe lekker die Vietnamese keuken wel niet uit. Na een paar voorgerechtjes gedeeld te hebben met mijn tafelgenoten, genoot ik van hét bekendste Vietnamese gerecht, een heerlijke phở. Energie genoeg opgedaan voor een namiddag kunst kijken.

We startten onze culturele verkenning met een bezoek aan de Ensortentoonstelling in het KMSKA. Tijdens de opening had ik maar de helft van de tentoonstelling gezien, dus ik keek ernaar uit om alle kunstwerken nog eens op mijn gemak te bekijken. En ja, ik weet dat er in de pers wat gedoe geweest is over de scenografie, maar mij stoorde deze ietwat barokke overdaad geenszins. De schilderijen bleven moeiteloos de aandacht naar zich toezuigen. Geen twijfel mogelijk wie de ster van de show was. Het was trouwens bijzonder druk in het KMSKA op deze zondag. Ik vermoed dat alle tijdsloten uitverkocht waren, want het was letterlijk aanschuiven bij sommige werken.