Deze Valentijnsvrijdag om 16u stipt mijn laptop dichtgeklapt om op tijd te vertrekken om de dertigste verjaardag van onze kameraad wijnkenner vieren in Érezée en omgeving. Onze kameraad en zijn verloofde waren zo vriendelijk om ons een lift aan te bieden naar vakantiehuis Manoir du Notaire, want een nieuwe voordeur, dat verdient een gans weekend om te vieren, nietwaar? Ik had minstens tien keer gevraagd of ze wel zeker waren en of ze dan niet te weinig plaats in hun auto zouden hebben. Neen, neen, ze waren zeker, plaats genoeg. Uiteindelijk hadden ze dus wel degelijk plaats te weinig en moest het proviand voor het geplande culinaire weekend over nog twee andere wagens verdeeld worden. Mijn vriend en ik apprecieerden het gebaar van onze vrienden alleszins enorm, want zo spaarden we de kosten van een cambio uit.
Volgens planning arriveerden wij als eersten in het vakantiehuis. En amai, de statige voormalige notariswoning was een heus pareltje. Met een moderne keuken, een bijkeuken, een prachtige leefruimte, een salon en een heuse speelkamer. We keken onze ogen uit! We laadden al het proviand uit de wagen en begonnen aan de voorbereidingen voor het aperitief met crèmant en hapjes. Een verjaardag vier je met bubbels!
Terwijl de gasten één voor één binnen druppelden maakten we kennis met elkaar en begonnen we aan de voorbereidingen voor de maaltijd. Eén van de gasten had een gepersonaliseerd rood-wit geblokt tafelkleed gemaakt voor de jarige. Perfect in thema voor deze Italiaanse avond. We startten met tomaat mozarella, gevolgd door heerlijke lasagne. Eerlijk, de tiramisu als nagerecht had voor mij niet meer gehoeven, maar uit beleefdheid deelde ik een portie met mijn vriend. Bij deze klassieke Italiaanse maaltijd dronken we een paar flesjes uitstekende Barbera d’Alba.
Door de wijn en de goede sfeer tussen de gasten kroop ik iet of wat te laat in bed. Zorgen voor mogen, zullen we maar zeggen!
Voor het tweede jaar op rij hadden mijn vriend en ik een uitnodiging voor het gemaskerd bal in Alden Biesen op zak. Voor deze bijzondere gelegenheid dosten we ons uit in prachtige Venetiaanse kostuums, want hoe vaak heeft een mens de kans om in historisch geïnspireerde kostuums rond te lopen? Dat we mochten gebruik maken van de hotelfaciliteiten in Alden Biesen was een bijkomend pluspunt.
Omdat feesten op een lege maag maar niks is, trokken mijn vriend en ik op voorhand naar de Brasserie in Bilzen. Het eten was niet slecht, maar ik denk dat ik volgende keer toch opnieuw voor restaurant Nif zal kiezen.
Terug in onze kamer trokken we onze kostuums van Kostuum en Karamel aan en schreden we vervolgens zo elegant mogelijk naar de feestlocatie. De avond vloog letterlijk voorbij. We deden mee aan de dansworkshop en met nog een beetje extra oefening denk ik echt dat we de beide aangeleerde dansen goed onder de knie zouden krijgen. We bewonderden de prachtige kostuums van de andere gasten, dronken een glaasje en kwamen er dit jaar zelfs niet toe om in het casino te spelen. Toen we een gokje wilden wagen, was de crew net bezig met de opruim. Ik draaide nog heel snel aan een soort rad van fortuin, maar dit spel wist me niet echt te boeien.
Natuurlijk sloten we de avond af op de dansvloer! Ik kijk al uit naar de editie van volgend jaar!
Na alweer een drukke werkdag trok ik deze avond samen met de grote baas en een collega richting Gaasbeek. Onze baas had opnieuw een jobstudent ingehuurd als chauffeur voor ons gezelschap. Echt wel een goed systeem. Zo heeft mijn baas de gelegenheid om te werken tijdens zijn verplaatsingen en bij events kan hij zonder problemen een glaasje drinken.
Wij waren met ons drieën uitgenodigd op een VIP-event in de Oude Melkerij in Gaasbeek. Robbrecht en Daem architecten transformeerden de voormalige melkerij tot een concertruimte en verblijfsgebouw. Zeer smaakvol gedaan met respect voor de originele constructie.
Wij maakten kennis met het werk van David Claerbout die momenteel volop werkt aan een nieuwe tentoonstelling in het Kasteel van Gaasbeek. De in de Oude Melkerij tentoongestelde werken deden me alvast reikhalzend uitkijkend naar de opening van de tentoonstelling in het kasteel.
Na de speeches werden we getrakteerd op een uitbreid kaas- en charcuteriebuffet. Wat een overdaad! Alleen jammer dat er op voorhand niet goed nagedacht was over de praktische organisatie van het buffet, waardoor er een onnodig lange wachtrij ontstond en de rij wachtenden in de veel te smalle gang bovendien gehinderd werd door de personen die terug kwamen van het buffet. Toen het buffet op zijn einde liep, had eindelijk iemand het verstand om beide mensenstromen van elkaar te scheiden door een deur te openen aan de andere kant van het buffet.
Enfin, niet dat ik klaag, want het buffet was werkelijk om duimen en vingers af te likken!
En ik liep ter plekke zelfs een oud studiegenoot tegen het lijf die ik niet meer gezien had sinds ons afstuderen. Hij was nog even sympathiek als ik mij herinnerde, maar de jaren hadden duidelijk hun tol geëist. Best wel confronterend, want ongetwijfeld maakte hij zich dezelfde bedenking over mij. Het was alleszins een aangenaam gesprek.
Er stond ook nog een concert op het programma, maar omdat de timing van het event helemaal in het honderd was gelopen door de lange wachtrij bij het buffet, beslisten mijn collega en ik dat te skippen, want we wilden niet té laat thuis zijn. De jobstudent van onze baas bracht ons braaf met de bedrijfswagen naar Brussel-Zuid. Alwaar ik een lichte déjà vu had toen ik samen mijn collega door het lelijkste station van België wandelde, in afwachting van de aankomst van onze trein.
Ik nam in het station afscheid van mijn collega die naar Gent spoorde, terwijl ikzelf naar Leuven trok. Nagenietend van de fijne avond.
Deze ochtend spoorden mijn vriend en in naar Gent-Sint-Pieters om het 33ste Gents Nieuwjaarsconcert georganiseerd door de Rotary Club Gent-Prinsenhof bij te wonen in de Bijloke. Alvorens het concert begon, kregen we al een glaasje champagne aangeboden en er stonden kraakverse koffiekoekjes op ons te wachten. Alvast een goed begin van de voormiddag.
En dan moest het beste nog komen: het geweldigr concert van Prima La Musica onder leiding van Dirk Brossé en met als solist Andrei Kavalinski op de trompet. Samen brachten ze werk van Gustav Holst, Giuseppe Tartine, Ottorino Respighi, Georges Gershwin en Vincenzo Bellini. Ik maak er tegenwoordig (helaas) te weinig tijd voor, maar amai, wat kan ik genieten van live gespeelde klassieke muziek. Zeker als het niveau zo hoog ligt als bij dit concert.
Na het concert werden we getrakteerd op een heuse viergangenmaaltijd. Omdat ik letterlijk niemand van de aanwezigen kende (het was duidelijk een vrij exclusief Gents evenement) en ik weinig zin had om te netwerken, hadden mijn vriend en ik ons wat weg van de drukte aan de zijkant van de receptieruimte geplaatst. Daar werden we al snel opgemerkt door de hoofdkelner, die er persoonlijk voor zorgde dan onze glazen gevuld werden en we genoeg hapjes kregen. En zo slaagde ik er toch nog in een klein beetje in te netwerken. 😉
De heerlijkheden waarvan we mochten smullen:
Kroketje van oesterzwam met een ricotta-truffel dip:
Winterse velouté van aardpeer met salie-olie:
Risottokroketjes met Siciliaanse caponata en een crème van zwarte olijf:
Surf & Turf chorizo met krokante pulpo, een espuma van Polderaardappel en foccaciacrunch:
Laat ons zeggen dat we niet met honger teruggekeerd zijn naar Leuven. 😉 Bij het verlaten van de Bijloke kochten we nog een flesje champagne en wat snoepjes om het goede doel van de Rotary Club te steunen. De snoepjes zijn voor mijn collega’s, de champagne zullen we zelf wel opdrinken. 😉
Gisteren trokken mijn vriend en ik met zijn ouders naar de kerstmarkt in Brussel. Aangezien de Brusselse kerstmarkt qua schaal vele malen groter is dan die van Leuven, spraken we af rond het middaguur in Brussel Centraal. We wandelden door de prachtig versierde Koninklijke Sint-Hubertusgalerijen naar het Beursplein, omdat daar de meeste etensstandjes zijn. Ik at er gegrilde octopus en pelmeni, terwijl mijn vriend en zijn ouders zich te goed deden aan een pitabroodje.
Na de lunch wandelden we het prachtig gerestaureerde Beursgebouw binnen. Voor mij de eerste keer dat ik daar kwam sinds de heropening. We bewonderden de pracht en praal en maakte gebruik van de toiletten.
Onze eerste glühweinvariant van de dag dronken we op het De Brouckèreplein: een Rhum PomPomPomme met warm appelsap, gember, kaneel en (uiteraard) bruine rum. Erg lekker.
Tijd voor een streepje cultuur als tegengewicht voor al die kerstkitsch. Met een bezoek aan de St-Michiels en St-Goedelekathedraal konden we meteen één van de meest iconische gebouwen van Brussel afvinken. We betaalden een paar euro inkomgeld voor een bezoek aan de schatkamer en kregen zowaar bijna een privérondleiding van de zeer vriendelijke gepensioneerde vrijwilligster aan het onthaal. Over elk kunstwerk had ze wel een verhaal te vertellen en mocht er niet een volgende bezoeker zich aangemeld hebben, was ze nu waarschijnlijk nog aan het praten. Ook leuk: de kerststallen gemaakt door de verschillende internationale parochies in Brussel.
Het is altijd zoeken om een datum te vinden voor het jaarlijkse kerstfeest bij de ouders van mijn vriend in Herentals. Acht volwassenen in combinatie met vijf tieners maakt dat er met heel veel drukke agenda’s rekening gehouden moet worden. Ditmaal landden we op de eerste zaterdag van de kerstvakantie. Dus spoorden mijn vriend en ik ‘s middags richting het station van Herentals waar zijn vader ons kwam ophalen. We hadden immers champagne en en reiskoffer bij om te blijven logeren. Altijd fijn om te kunnen feesten zonder op de klok te moeten kijken.
We aten samen een boterhammetje en vertrokken vervolgens naar het Kasteel de Merode in Westerlo waar we de rest van de familie troffen om ons te laten onderdompelen in de kerstmagie van het kasteel. We volgden een parcours door de verschillende versierde vertrekken van het kasteel waar ons allerlei personages wachtten die ons verschillende elementen (water, vuur, lucht, aarde) aanreikten om de boze sneeuwkoningin te verslaan die de kerstman bevroren had.
Het hele verhaal was mooi gedaan, maar duidelijk gericht op een iets jonger doelpubliek. Gelukkig zijn onze tieners beleefd genoeg om braaf te blijven luisteren en werd er geknuffeld en gezongen wanneer dat gevraagd werd. Alleen jammer dat het van te voren niet duidelijk was dat de doelgroep voor dit spektakel eerder kleuters en lagereschoolkinderen waren. Maar het kasteel zelf was zeker de moeite, al verdient het een grondige renovatie. En op het einde van de rondgang mochten we allemaal met de kerstman op de foto.
Terug naar het ouderlijke huis van mijn vriend voor het aperitief. Een glaasje champagne gaat er altijd in! En natuurlijk keken die tieners het meest van alles uit naar hun Secret Santa cadeautje. Terwijl ik al jaren hetzelfde vraag: een goodgift. Als hoofdgerecht hadden de ouders van mijn vriend een klassieke gevulde kalkoen met veenbessen, groenten en hertoginnenaardappelen voorzien. Altijd lekker!
Als dessert waren er taart en chocolaatjes en daarna speelden we spelletjes. Nu al die tieners probleemloos kunnen liegen, is chapeau duidelijk het favoriete spel geworden. En ze gooien tegenwoordig verdorie een poker in vijf beurten! 😉
Zondagochtend bleven mijn vriend en ik lekker lang in bed liggen om vervolgens samen met zijn ouders het kalkoenoverschot van de vorige avond weg te werken. Mijn vriend en ik keerden na al deze culinaire uitspattingen huiswaarts met een hele hoop extra alcohol voor onze collectie. 😉
Dankzij de overredingskracht van de onvolprezen Goofball zat ik gisteren om 12.57u op de trein naar Sint-Joris-Weert om voor de eerste keer in mijn leven zelf mee te wandelen met #DuwMee ten voordele van Mobile School. De opbrengst van deze editie van #DuwMee gaat volledig naar de productie van vier nieuwe mobiele scholen voor kwetsbare kinderen en jongeren, onder andere in Bolivia en Zambia. Kijk, daarvoor haal ik graag mijn wandelschoenen boven. Al was het even bekijken hoe ik dit kon laten sporen met de afspraak om ‘s avonds samen met vrienden te gaan eten in het Spaans Dak.
Vanaf het station van Sint-Joris-Weert wandelden we naar de Basisschool, waar al de wandelaars zich hadden verzameld op de speelplaats. Ter plekke was er eten en drinken voorzien (dat ik liet passeren, want ik had thuis al gegeten en wilde mij wat sparen voor het avondmaal) en kocht ik mij een fluovestje extra large om over mijn dikke winterjas aan te trekken.
Stipt om 14.05u vertrok de groep in een lang, kleurrijk lint voor een mooie wandeling doorheen de bossen van Oud-Heverlee en Leuven. Op voorhand had ik me wat zorgen gemaakt om de weersvoorspellingen (iedereen weet uiteraard dat ik een bloedhekel heb aan wandelen in de regen), maar kijk, op een beetje miezerregen en wat druppels onderweg na, hielden we het droog. Tot mijn niet geringe opluchting, moet ik zeggen. Ik genoot oprecht van deze mooie winterwandeling in het goeie gezelschap van Goofball, haar zoon en haar vriendin. Spijtig dat het mij na afloop van de coronacrisis niet meer schijnt te lukken om meer tijd vrij te maken om te wandelen.
Aan het einde van de wandeling troffen we de echtgenoot van Goofball en haar jongste zoon op de speelplaats van Basisschool De Klare Bron. Ik deed nog een poging om aan te schuiven voor pannenkoeken, maar de tijd tikte en de rij vorderde traag. Dus nam ik afscheid van mijn medewandelaars en stapte ik naar Heverlee station voor een kort treinritje naar Oud-Heverlee. Vanaf het station van Oud-Heverlee was het nog een dikke twintig minuten wandelen naar Brasserie St. Jean. Een iets minder leuke wandeling dan die van deze namiddag, omdat ik deze alleen moest doen in het donker, maar ik geraakte zonder problemen in de brasserie.
Daar koos ik een plekje vlakbij de chauffage om mijn natte spullen wat te laten drogen en zelf wat op te warmen. Ik was rond half zes aangekomen in Brasserie St. Jean, dus had ruimschoots de tijd om te bekomen van de wandeling en alvast een aperitiefje te drinken voor mijn afspraak om 18.30u in het Spaans Dak. Mijn haar had stevig afgezien van die vele uren onder mijn muts, dus dat deed ik in een staartje. En terwijl ik genoot van een glaasje cava, haalde ik mijn laptop boven om wat mails te beantwoorden. Because the work never ends these days!
Gisteren spoorden mijn vriend en ik naar Antwerpen-centraal waar we afgesproken hadden met zijn ouders om samen een dubbele portie cultuur tot ons te nemen. Maar eerst moesten onze hongerige magen gevuld worden! Voor de gelegenheid had ik gereserveerd bij Nuoc Mam, een Vietnamees restaurant vlakbij het KMSKA. Het weer zat voor de verandering eens mee, dus we gingen te voet naar ginder.
Het was voor mij de eerste keer dat ik dit restaurant bezocht en een fijne herinnering aan hoe lekker die Vietnamese keuken wel niet uit. Na een paar voorgerechtjes gedeeld te hebben met mijn tafelgenoten, genoot ik van hét bekendste Vietnamese gerecht, een heerlijke phở. Energie genoeg opgedaan voor een namiddag kunst kijken.
We startten onze culturele verkenning met een bezoek aan de Ensortentoonstelling in het KMSKA. Tijdens de opening had ik maar de helft van de tentoonstelling gezien, dus ik keek ernaar uit om alle kunstwerken nog eens op mijn gemak te bekijken. En ja, ik weet dat er in de pers wat gedoe geweest is over de scenografie, maar mij stoorde deze ietwat barokke overdaad geenszins. De schilderijen bleven moeiteloos de aandacht naar zich toezuigen. Geen twijfel mogelijk wie de ster van de show was. Het was trouwens bijzonder druk in het KMSKA op deze zondag. Ik vermoed dat alle tijdsloten uitverkocht waren, want het was letterlijk aanschuiven bij sommige werken.
Gisteren was het dan eindelijk zover: het lang verwachte personeelsfeest. Dresscode: futuristisch. Da’s natuurlijk een dresscode waarmee je alle kanten uit kan of helemaal geen kant, want veel collega’s hadden de dresscode gewoon aan hun laars gelapt en droegen waar ze zich goed in voelden. Ik had speciaal voor deze gelegenheid een sprankelend zilver kleedje gehuurd bij RieRie Fashion for Rent in de Mechelsestraat. Het kleedje was een micromini (serieus, heel de avond erop moeten letten dat ik mijn armen niet hoog in de lucht stak bij het dansen) en de stof waarvan het kleedje gemaakt was, valt nog het best te omschrijving als een hoop zilveren kerstslingers aan mekaar genaaid. Mijn plan voor een hippe bob had ik helaas moeten laten varen, maar die hoge paardenstaart paste eigenlijk best wel goed bij de outfit. Mijn zwarte knielaarzen, zilveren glitternagels en gigantische zilveren oorbellen maakten het geheel af.
Enfin, dit alles om mee te geven dat ik al lang op voorhand bezig was met mijn outfit en ik er dus niet echt mee kon lachen toen de grote baas anderhalve week voor het event aan kwam zetten met een voorstel om alle leden van het managementcomité witte overalls aan te trekken met helmen over onze kop, in de stijl van Daft Punk. Zo’n witte overal zou nooit over dat kleedje passen en om gewoon in mijn ondergoed met daarover een witte overal op een podium te gaan staan voor al mijn collega’s, daar had ik weinig zin in. Ik gaf dus tegengas, maar blijkbaar was ik de enige van het managementcomité die al een outfit in gedachten had, want de rest bood verbazingwekkend weinig weerstand. Al zei hun lichaamstaal in mijn ogen iets anders.
Omdat onze baas niet makkelijk op andere gedachten te brengen is als hij iets in zijn hoofd heeft, liet hij zijn secretaresse een witte overall inclusief helmen voor iedereen bestellen. Ik had ondertussen duidelijk een veto tegen de overall uitgesproken en een avondlijke pasbeurt op mijn appartement om na te gaan of de overall over mijn kleedje kon, bevestigde mijn vermoedens: niet mogelijk. Allemaal geen probleem voor mijn baas die een heuse choreografie uit zijn mouw schudde op het nummer ‘Around the World’, waarbij ik geen overall diende aan te trekken. Een choreografie die we de dag van het feest zelf nog snel snel ‘s middags moesten oefenen op zijn bureau. Iets waar ik ook al een beetje de kriebels van krijg, want als ik voor een publiek optreed, wil ik graag goed voorbereid zijn. Geen fan van last minute improvisatie, hier.
Maar goed, rond een uur of vier begaf ik mij dus gisteren met mijn rolkoffertje naar Cardo Brussels, waar ik een kamer had gehuurd zodat ik me voor het feest op mijn gemak kon omkleden om vervolgens tot de late uurtjes te kunnen feesten. Mijn outfit zat in een aparte beschermhoes voor kledij die al de ganse dag aan de kapstok op ons kantoor hing te blinken. De kamer in mijn hotel was alvast een hele meevaller: ruim en versierd met allerlei gekke kunstvoorwerpen. Echt wel een fijne kamer. Dat beloofde alvast voor het ontbijt de dag nadien.
Stipt om 18u stond ik aan de ingang van TRACK Brussels waar mijn collega’s gestaag binnen druppelden. De ruimte in Brussel-Noord was feestelijk verlicht en zag er helemaal anders uit dat toen ik er de vorige was voor het Media.forum. Een aantal collega’s hadden zich voor hun outfits geïnspireerd op de ruimtevaart en droegen ruimtepakken. Ik spotte een elfje, twee steampunkers, een waarzegster, een planeet en iemand in een Marty McFly outfit (met voorsprong de meest originele outfit), maar het merendeel was niet echt verkleed. Zelf kreeg ik veel complimentjes over mijn outfit en na een paar glaasjes schuimwijn en wat aperitiefhapjes voelde ik de stress voor de komende act wegebben.
En dat was maar goed ook, want het verliep toch iets minder vlotjes dan verhoopt. Bedoeling was dat ik de act alleen in gang zou schoppen met een dansje op ‘Around the World’. Ik zou wat rond kijken, op zoek naar mijn collega’s van het managementcomité die vervolgens in hun witte overalls met hun helmen op hun hoofd in robotstijl van een trap zouden afdalen om mij te vergezellen en mij de laatste helm te overhandigen. Zo zou ik deel worden van het team. Op de voorkant van de overalls stonden letters die 1TEAM spelden en op de achterkant stond MERCI. Als laatste deel van de act zouden we de volgorde van de personen veranderen en ik me met een F bij het gezelschap voegen om RIEMAF te vormen.
Helaas klopte de timing niet helemaal en duurde mijn intro maar liefst dubbel zo lang dan gepland. Ik begon het al wat warm te krijgen, want hoe vaak kan een mens zoekend en dansend een ruimte rondkijken? Gelukkig zag ik een paar collega’s klaar staan om zich al dansend bij mij te voegen, mocht de act helemaal in het honderd lopen. Dat bleek uiteindelijk gelukkig niet nodig te zijn. Mijn collega’s van het managementcomité voegden zich bij mij, ik zette de helm op mijn hoofd en verder verliep alles gelukkig vlot, al denk dat maar één vierde van de zaal de letters effectief heeft kunnen lezen. Na de act kreeg ik wel veel schouderklopjes van collega’s voor mijn moed en doorzettingsvermogen. 😉 Uiteindelijk bleek de vertraging, waardoor mijn gedeelte van de act veel te lang duurde, veroorzaakt door een combinatie van een miscommunicatie met het team dat de avond organiseerde en het feit dat het opspelden van de letters langer duurde dan verwacht.
Met de act achter de rug kon ik eindelijk de laatste stress van mijn afschudden en beginnen te genieten van het feest. Het vegetarische buffet van Witlof was uitstekend, ik had veel fijne babbels met de collega’s en sloeg vervolgens vol overgave aan het dansen. En nu zou ik hier graag schrijven dat de rest van de avond vlekkeloos verliep, maar dat was helaas niet het geval. Op een gegeven moment was een collega zo stevig boven zijn theewater dat hij letterlijk niet meer op zijn benen kon staan. Hij lag op de grond in de toiletten, had zijn ogen gesloten en reageerde niet meer op onze vragen. Ik zag de kleur letterlijk uit zijn gezicht wegtrekken. Nog nooit iemand zo grauw zien worden. Het was op dat moment niet meer verantwoord om hem nog te proberen thuis te krijgen. Dus ambulance gebeld. En ja, alweer een miscommunicatie. De collega die de ambulance had gebeld, zei dat deze zou binnen komen langs de tunnel voor de bussen onder Brussel-Noord, dus stond ik daar tevergeefs een kwartier te wachten. Na helemaal geen ambulance gezien te hebben en ook niemand van mijn collega’s binnen aan de lijn gekregen te hebben, toch maar terug gegaan. Bleek dat de ambulance net gearriveerd was langs een andere ingang. Collega afgevoerd door de ambulanciers in een rolstoel met al zijn spullen (wat even wat zoekwerk opleverde).
En toen dacht dat ik eindelijk volop kon beginnen feesten. Helaas dat was buiten een andere collega gerekend die ook zwaar dronken was. Niet zo erg als de eerste collega, maar no way dat hij in het kot van de nacht met zijn plooifiets zijn huis heelhuids zou kunnen bereiken. Dus belde ik een taxi vert die bijna de rit annuleerde omdat het zo lang duurde voordat we de collega effectief van TRACK naar de taxi kregen. Uiteindelijk in mijn beste Frans weer mogen onderhandelen met de taxichauffeur en alles op voorhand cash betaald.
En toen was het feestje bijna ten einde. Ik kon me nog heel even laten gaan op Smells like Teen Spirit van Nirvana, het enige écht goeie nummer dat de DJ op de hele avond gedraaid heeft, nam afscheid van de laatste collega’s die mee het feest hadden afgesloten en wandelde naar mijn hotel terug. Vóór het slapen nam ik nog een douche om het zweet van mij af te spoelen. Geen heerlijker gevoel dan helemaal proper je tussen kraakwitte hotellakens te kunnen nestelen.
De dag nadien bleef ik zo lang mogelijk in bed liggen om vervolgens te genieten van een heerlijk hotelontbijt. Al mochten de warme gerechten toch net iets warmer zijn. Mijn fout omdat ik pas de laatste minuten voor het afsluiten van het buffet kwam opdagen, waarschijnlijk.
Omdat ik pas om 12u moest uitchecken, maakte ik van de gelegenheid gebruik om de rest van de voormiddag door te brengen in het fantastische hotelzwembad op de bovenste verdieping met een panoramisch uitzicht op Brussel. Ik had het zwembad helemaal voor mij alleen. Geweldig!
Stipt om 12u stond ik proper gedoucht aan de hotelbalie om uit te checken na een fijn verblijf. Blij dat ik mezelf deze overnachting cadeau gedaan had na toch wel een tumultueus feestje.
PS: Beide collega’s hebben het feest overleefd en er niet meer dan een deuk in hun ego aan overgehouden.
Voor al uw speeches één adres: yab.be! Neen, alle gekheid op een stokje, door één of ander ongelooflijk toeval moest ik deze week twee keer speechen op zeer uiteenlopende evenementen. Al werd de tweede keer helaas niet voorafgegaan door verwennerij in een fantastische privé-wellness. Neen, ik spoorde na een dag goed gevuld met selectiegesprekken, last minute voorbereidingen voor een belangrijk netwerkmoment, vlak daarna gevolgd door het netwerkmoment zelf (really, als er iets is wat mij oncomfortabel maakt, is het wel dit soort last minute voorbereidingen) naar Gent-Dampoort. De allereerste keer in mijn leven dat ik uitstapte in dit station, kunnen jullie dat geloven?
Vanaf het station van Gent-Dampoort was het nog een eindje stappen naar de Heilig Hartkerk, die momenteel een ingrijpende renovatie ondergaat om Hartetroef te worden, een ontmoetingsplek voor de buurt. Een ideale plek om het nieuwe Architectuurboek Vlaanderen van het VAi te lanceren. Voor deze bijzondere gelegenheid had ik afgesproken met mijn collega uit Gent, die mij graag vergezelde.
Na drie uitstekende (kuch, kuch) speeches mocht een volledig vrouwelijk panel zich buigen over het thema van het Architectuurboek: de zorgzaamheid van zowel ontwerpers als opdrachtgevers bij het aangaan van de uitdagingen waarvoor regelgeving, ecologisch engagement, bouwconventies en economische beperkingen hen plaatsen. Zeer boeiend.
Na het debat volgde een kleine receptie. Lang kon ik helaas niet blijven, want mij wachtte nog een stevige wandeling naar Gent-Dampoort en een overstap op weg naar Leuven. Alweer een bijzondere ervaring rijker.
