Wandelen in Villers-la-Ville en omgeving

Deze zaterdag was ideaal wandelweer voorspeld en aangezien het onduidelijk is of er ons nog veel zulke dagen gegund zijn, boekten mijn vriend en ik een Cambio om onze actieradius te vergroten. Mijn vriend vond een wandeling die de ideale combinatie leek van natuur en cultuur.

En jawel, we werden niet teleurgesteld. Het begin van de wandeling zakten we met onze wandelschoenen weg op de modderige paden, dus lieten we de zoektocht naar de beverburcht noodgedwongen achterwege. Twaalf kilometer wandelen met natte voeten zagen we niet zitten. Na het drassige gedeelte droogde de wandelpaden op en kwamen we al snel bij de prachtige ruïne van de Abdij van Villers.

De abdij was nog steeds open voor bezoekers en we waren duidelijk niet de enige Vlamingen die dit prachtig stukje cultureel erfgoed wilden bewonderen. Het was er vrij druk, maar gelukkig hield iedereen zich mooi aan de mondmaskerplicht. Aangezien we nog een hele wandeling voor de boeg hadden, konden we niet zo lang blijven als we wilden (de zon gaat vroeg onder), maar ik weet zeker dat we nog zullen terugkeren naar deze prachtige plek.

Aangezien we langer dan verwacht op deze prachtige site doorbrachten, moesten we er noodgedwongen stevig de pas in zetten voor de rest van de wandeling. Geen erg, da’s goed voor de gezondheid!

En kijk, door ons wandeltempo te verhogen, waren we zelfs vroeger dan gepland bij onze wagen. Om 15.50u zaten we alweer in onze Cambio voor de terugrit, met tussenstop bij Cum Laude om ons avondmaal op te halen. Kwestie van deze mooie dag in stijl af te sluiten.

Fietsen langs de Voervalleiroute

Ondanks het ietwat twijfelachtige weer, wilden mijn vriend en ik deze Wapenstilstand liever niet binnenshuis doorbrengen. Ditmaal kozen we voor de fiets als vervoersmiddel (afwisseling moet er zijn) en om onszelf een beetje uit te dagen, pikten we een route uit van zo’n 50 kilometer. Aangezien mijn fietslichten nog altijd niet gerepareerd zijn, gingen we veiligheidshalve met twee blue-bikes op pad. De zon gaat tegenwoordig vroeg onder en we moesten maar eens verloren rijden…

De Voervalleiroute leidde ons naar het prachtige Park van Tervuren, waar zich heel strategisch aan de ingang een foodtruck had gepositioneerd die warme chocomelk met échte chocolade maakte. Ja serieus, dat kon ik toch niet aan mij voorbij laten gaan… We parkeerden onze fietsen en maakten een kleine wandeling in het prachtige park, terwijl we van onze warme drankjes genoten.

Na de statige vijvers van het park en het Africamuseum achter ons gelaten te hebben, fietsten we een stukje door het bos waarbij we volop genoten van de herfstkleuren. Vervolgens ruilden we het bos in voor de landelijke gemeenten Duisburg, Huldenberg en Loonbeek, alwaar we getrakteerd werden op prachtige vergezichten.

We stopten even aan de kerk van Neerijse, die met haar twee prachtige torens het hart van dit charmante dorpje vormt. De kerk blijkt trouwens een zeer boeiende geschiedenis te hebben.

Op het einde van onze fietstocht, toen de Imec-toren in zicht kwam, brak zowaar de zon door de wolken. Zeker om ons te feliciteren met het feit dat we onze langste fietstocht sinds het begin van de eerste lockdown in maart tot een goed einde gebracht hadden. En ja, er waren een paar zeer steile heuvels die ik te voet heb genomen, maar dat steek ik dan maar op het feit dat die zware blue-bikes niet echt gemaakt zijn om hellingen mee te nemen.

Speelbergwandeling

De dag gestart met het wegwerken van het dessert dat mijn vriend gisterenavond met de beste wil van de wereld niet meer op kreeg. Gelukkig waren er twee stukken geitenkaas met frambozenvinaigrette en spekjes, zodat ik ook kon meesmullen van dit tot ontbijt omgetoverd dessert.

Natuurlijk maakten we gebruik van deze prachtige, zonnige zaterdag om nog eens een wandeling in de buurt van Leuven te maken. Toegegeven het wordt steeds moeilijker om nieuwe plekken te ontdekken op fietsafstand van ons appartement, maar we doen ons best. Ditmaal fietsten we naar de Sint-Kwintenkerk in Linden waar de Speelbergwandeling van start ging. Een wandeling van een dikke 11 kilometer doorheen het Lindenbos en het Chartreuzenbos. Een stuk van dit parcours (de Chartreuzenberg) hadden we al eerder gedaan, maar de herfstkleuren in combinatie met de stralende zon gaven deze plek nog nét dat beetje extra. Fijn om dezelfde plek in verschillende jaargetijden te kunnen bewonderen.

Dat we niet de enige waren die van dit uitzonderlijk zachte herfstweer wilden genieten, bleek al snel. Het was bijzonder druk in de Vlaams-Brabantse bossen. Het is duidelijk dat half België aan het wandelen geslagen is. Mja, ‘t is niet dat er momenteel zoveel alternatieven zijn en al die kinderen moeten toch ergens hun energie aan kwijt geraken tijdens deze twee weken durende schoolvakantie, nietwaar? We genoten zo van de wandeling dat we nog een kleine lus extra deden en in totaal op zo’n 15 wandelkilometers uitkwamen.

Eén ding is zeker, deze coronacrisis heeft onze kennis van de streek rond Leuven een stevige boost gegeven.

The Last Restaurant Dinner of 2020

Allez, volgens mijn prognose dan toch. Let wel, ik ben superblij dat mijn vriend en ik de mogelijkheid hebben om van deze laatste avond te genieten. Ik besef maar al te goed dat wij ons op dat vlak in een luxepositie bevinden. En het lijkt wel of het personeel voor deze laatste avond dubbel zijn best wil doen om ons in de watten te leggen. Toegegeven, restaurant Corneille is natuurlijk een maatje te klein om zich te kunnen meten met sterrenrestaurant De Kristalijn, maar dat wil niet zeggen dat het eten ons niet smaakt. We hebben allebei een gezonde eetlust overgehouden aan onze wandeling in Connecterra.

Appetizers:

Zalm met rode bietjes:

Hertenfilet:

Fabuleus chocoladedessert:

En ja, daar mochten gerust aangepaste wijntjes bij geschonken worden, want wie weet wanneer we opnieuw op restaurant zullen kunnen gaan? Ik klasseer dit weekend bijgevolg onder ‘laatste decadente uitspattingen van 2020′. Snif.

Op ontdekkingstocht in Connecterra

Na de uitspattingen van gisteren opgestaan met een lichte kater. Niets van een uitgebreid ontbijt niet kan fiksen! En amai, het ontbijtbuffet van hotel Stiemerheide mag er zijn! Om de verspreiding van het virus tegen te gaan, is zelfbediening niet toegestaan, maar het bijzonder vriendelijke personeel schept met plezier ons eten op ons bord en de vers geperste fruitsap in onze glazen. Chapeau om nog altijd met de glimlach aan het ontbijt te staan, wetende dat maandag de maatregelen alweer verstrengd worden. En of ik het mij laat smaken! Wat gerookte zalm en forel, scrambled eggs, een warm tomaatje en vers gebakken brood. Meer moet dat echt niet zijn. Al laat ik de bubbels wijselijk aan mij voorbij gaan. Morgen misschien!

We nemen de tijd om van het ontbijt te genieten, want we hebben de sauna pas om 11 uur gereserveerd. Terug in onze kamer lezen we nog een beetje en trekken vervolgens onze badjas en slippers aan. Klaar om te zweten! Toch geweldig zo’n privésauna voor ons tweetjes. Al blijft het jammer (maar begrijpelijk) dat het zwembad gesloten is.

Helemaal relax trekken we onze kleren weer aan en vertrekken naar Connecterra, de plek waar meer dan een kwart eeuw geleden de steenkoolmijn van Eisden op volle toeren draaide. De sporen van de mijnactiviteit zijn ook vandaag nog zeer zichtbaar in het landschap: kunstmatige meren en heuvels (de terrils) vormen nu een prachtige omgeving om in te wandelen. En we zijn niet de enige die van deze prachtige herfstdag willen genieten. Het is druk op de terrils en de wandelpaden langs het meer. De herfst toont zich op haar best met kleurrijke bladeren en ontelbare paddenstoelen. Jammer genoeg is het wegens werkzaamheden niet mogelijk om helemaal rond het meer te lopen. Noodgedwongen volgen we dus de alternatieve paarse route van 13 kilometer. Maar dat houdt ons niet tegen om te genieten van al het moois dat de omgevings on te bieden heeft.

Helemaal op het einde van onze wandeling, breekt de avondzon net door de wolken om de twee schachttorens, getuigen van het vorige leven van deze site, in een prachtig avondlicht te omhullen.

Een passend einde van een prachtige wandeling.

Genieten bij De Kristalijn

Omdat ik het oorspronkelijk geplande lange weekend met onze vrienden en de nichtjes van mijn vriend door het coronavirus noodgedwongen moest annuleren, boekte ik last minute een culinair weekendje in Hotel Stiemerheide in het mooie Limburg. Die Cambio was toch al gereserveerd en ik vond dat ik nog een verjaardagsfeestje te goed had.

Door de aangekondigde verstrenging van de maatregelen was het niet geheel zeker of ons weekend zou kunnen doorgaan, zoals gepland. Want dat er een nieuwe lockdown zat aan te komen was glashelder. Mijn vriend en ik waren er dus mentaal op voorbereid om zaterdagochtend alweer naar Leuven terug te rijden, maar hoopten dat ons toch nog één diner en één overnachting gegund zouden zijn.

We hadden allebei vrijdag vrijaf genomen, dus konden we iets na de middag al vertrekken. Onderweg stopte we bij onze vrienden in Heverlee om wat van het snoepgoed dat ik voor mijn verjaardag had gekregen achter te laten voor hun vier zonen. We hadden een fijn gesprek op anderhalve meter afstand aan de voordeur, inclusief mondmasker. En al heb ik ondertussen al een hele collectie mondmaskers bij mekaar gespaard, het blijft onnatuurlijk aanvoelen om op die manier met je vrienden te moeten communiceren. De jongens waren alleszins aangenaam verrast toen ze bij hun terugkomst van school al dat lekkers aantroffen.

Een paar minuten na 15u parkeerden we onze Cambio op de parkeerplaats en gingen we ons aanmelden bij de receptie van het hotel. We boekten meteen een uurtje sauna voor de dag nadien, nog steeds niets wetend of dat effectief zou kunnen doorgaan of niet. We testten eerst en vooral de stevigheid van de bedden in de kamer uit en zakten daarna af naar de bar om ons welkomstdrankje te consumeren. Een glaasje bubbels gaat er altijd wel in en omdat eentje geentje is, bestelden we er stiekem nog een tweede. Terwijl het overlegcomité overlegde, groeide ons vertrouwen dat het geplande avondmaal in De Kristalijn niet in gevaar zou komen.

Rond half zes keerden we terug naar de kamer om ons nog wat op te tutten en vervolgens trokken we stipt om 18u naar De Kristalijn dat zich op een paar stappen van het hotel bevond. Waarom zo vroeg, zullen jullie je ongetwijfeld afvragen. Wel, volgens de richtlijnen mag er na 20u geen alcohol meer verkocht worden. En het zou zonde zijn om in een sterrenrestaurant geen glaasje wijn te kunnen drinken bij de gerechten.

Wat volgde was een werkelijk fenomenale avond. Van het beste wat ik in 2020 geconsumeerd heb. Tongstrelend! Ook erg onder de indruk van de Limburgse schuimwijn van Hoenshof die als apertief werd geserveerd. Ik laat jullie meegenieten.

Appetizers:

Coquillebloemkool, ei en truffel:

Wilde zeebaarsschorseneren, selder en vadouvan:

Varkensnek, truffel, peterselie en bospaddenstoelen:

Hertenkalfspitskool, bietjes en mosterd:

Chocolade ‘pure’ framboos, kokos en macadamia:

Zoetigheden bij de thee:

Tijdens ons diner druppelde het nieuws over de maatregelen van het overlegcomité binnen via Whatsapp. Aangezien de meeste maatregelen de nacht van zondag op maandag zouden ingaan, bleef ons weekendje gespaard. Ik was alleszins blij dat het ons op de valreep nog gelukt is er even tussenuit te knijpen, want realistisch gezien zal dit de laatste keer in 2020 geweest zijn. Om het personeel van het restaurant een hart onder de riem te steken, lieten we een dikke fooi achter. En ja, ik weet dat onze bijdrage een druppel is op een hete plaat, maar alle beetjes helpen, niet?

Cap Coz, Quimper en Pont-Aven – 8 augustus 2020

Gisteren wat meer aangeduid op het befaamde ontbijtformulier en nu kwamen we niets tekort.

Vandaag willen we een aantal zaken in de omgeving van Concarneau verkennen. We rijden eerst naar Cap Coz, een langgerekte landtong met aan beide zijden een zandstrand. Oorspronkelijk hadden mijn vriend en ik daar een hotel geboekt, gelegen aan het strand. Helaas werd die kamer geannuleerd, maar we willen toch graag even bekijken wat we gemist hebben.

Onze eerste stop is het Centre Nautique, om te informeren of het eventueel mogelijk is zeiltochten te maken. De persoon die de infodesk bemant, weet echter van toeten noch blazen. Hij raadt ons aan om in de namiddag terug te bellen. Jah, zo lang gaan we hier niet met onze duimen zitten draaien, he. Lichtelijk teleurgesteld druipen we af.

We parkeren onze wagen aan het begin van de langtong en wandelen het ganse strand af. En jawel, dit is absoluut een toplocatie om te watersporten. We wandelen langs het hotel dat we oorspronkelijk geboekt hadden en stellen vast dat ze daar verbouwingswerken aan het doen zijn. Waarschijnlijk gebruik makend van het feit dat er nu minder toeristen zijn, al moet ik zeggen dat we daar nog niet veel van gemerkt hebben. De hotels en restaurants die wij tot nu toe bezochten zitten allemaal goed vol.

Na onze wandeling op Cap Coz rijden we door naar Quimper, de meest Bretonse van alle Bretonse steden, volgens wikipedia. Via googlemaps vind ik een ondergrondse parking in de buurt van het oude stadscentrum mét de befaamde Saint-Corentin kathedraal. Het viel me op dat deze parking maar een score van slechts drie sterren had op google en bij het binnen rijden wordt meteen duidelijk waarom: de parking is zo smal dat op eender welke muur en pilaar lakresten van wagens aan te treffen zijn. Na de eerste bocht genomen te hebben, breekt zowel bij mij als bij mijn vriend het koud zweet uit. We denken allebei hetzelfde: maken dat we hier zo rap mogelijk weer uit zijn. Ik stap uit en help mijn vriend centimeter voor centimeter onze Cambio wagen opnieuw naar buiten te manoeuvreren. Dat lukt gelukkig zonder schade aan de wagen, maar plezierig is anders. We vinden het dan ook onze plicht om de Nederlanders met de grote stationwagen die net de parking willen binnen rijden, te waarschuwen voor het onheil dat hen wacht.

We rijden dan maar terug naar het station van Quimper en parkeren de Cambio daar bovengronds. Dat stukje extra wandelen, nemen we er met plezier bij. Al worden we ook hier meteen met een uitdaging geconfronteerd: het lukt ons met de beste wil van de wereld niet om met onze bankkaarten te betalen aan de parkeerautomaat. Uiteindelijk zit er niets anders op dan alle munten die we hebben bijeen te zoeken en cash te betalen.

Enfin ja, na deze parkeerperikelen wandelen we naar de prachtige gotische kathedraal om deze van binnen en van buiten te bewonderen. Het stadscentrum van Quimper weet me meteen te bekoren met charmante vakwerkhuizen en smalle, gezellige straatjes. Uiteraard is het dragen van een mondmasker hier verplicht.

Het is ondertussen alweer na 13u. Tijd om een plek te zoek om iets te eten. We komen terecht op het terras van Italiaans restaurant La Pépinière in het straatje vlak naast de kathedraal. Over het uitzicht hier hebben we alvast niet te klagen. Als voorgerechtje kiezen mijn vriend en ik allebei voor de ceviche en voor het hoofdgerecht ga ik voor de quiche met groenten. Lekker, maar het is de wijn die moeiteloos met de aandacht gaat lopen. Dit Italiaans restaurant blijkt immers een wijnbar te zijn en de witte wijn die de ober ons aanraadde is echt een streling voor de tong.

De temperatuur in Quimper is ondertussen geklommen tot een warme 31 graden. Da’s uiteraard niets in vergelijking met de verschroeiende hittegolf die België momenteel in zijn greep heeft, maar we voelen ons toch een beetje solidair.

Na de lunch wandelen we op het gemak door de leuke straatjes van Quimper, al moet ik zeggen dat we het beiden net iets té warm vinden om van een stad met smalle straatjes te genieten. Waar ik wel met volle teugen van kan genieten: een heerlijk ijsje van Maison Georges Larnicol. Voor mij graag een bolletje rhum raison en een bolletje chocolade, s’il vous plait!

We laten het té warme Quimper achter ons en wandelen terug naar de parking bij het station om van daaruit naar onze laatste stop van de dag te rijden: het schildersdorp Pont-Aven. Dit dorp dankt haar bekendheid aan de “School van Pont-Aven”, opgericht door een groep groep postimpressionistische Franse kunstschilders, waaronder Paul Gauguin, Émile Bernard en Paul Sérusier. Het dorpje is idd schilderachtig en het is niet moeilijk om je voor te stellen waarom deze schilders zich door Pont-Aven lieten inspireren.

We bezoeken een aantal galerijen met schilderijen. De werken van de ene kunstenaar spreken ons al meer aan dan die van de andere. De hitte vergezelt ons echter en we puffen al bij het minste hellinkje. Mijn vriend en ik hebben nood aan verfrissing, die we vinden op een mooi terras bij de watermolen. Erg hard genoten van mijn vers geperst sinaasappelsap! Dat deed deugd.

Eerlijk, Pont-Aven is niet echt een omweg waard, tenzij je een grote kunstliefhebber bent. En dan nog vond ik de meeste werken middelmatig van kwaliteit. Na ons drankje keren we dan ook terug naar ons hotel in Concarneau om nog een laatste keer te genieten van hun wellness faciliteiten.

We eindigen ons verblijf in Concarneau bij hetzelfde restaurant als gisteren: Chez Nat. Geheel uitzonderlijk beste ik níet de Sint-Jacobsvruchten, maar de lotte met paddenstoelen en spek als hoofdgerecht. En daar mag gerust een flesje champagne bij. Heerlijk!

Na genoten te hebben van onze laatste zonsondergang kruipen we mooi op tijd in bed. Morgen staat immers een bezoek aan de megalieten van Carnac en Vannes op het programma.

Pointe du Raz en Concarneau – 6 augustus 2020

Ons laatste ontbijtbuffet in Hotel Le Continental in Brest. We nemen afscheid van dit prachtige art-deco-hotel, pakken onze valiezen en vertrekken naar Concarneau. Ik heb op voorhand een route uitgestippeld die ons via Pointe du Raz (de verst uitstekende westelijke kaap van Bretagne en Frankrijk) en Quimper naar onze bestemming zal brengen.

De eerste rit is er meteen al een stevige: 1 uur en 46 minuten kunnen we van een prachtig ruraal landschap genieten. Al had dat stukje dat we vastzaten achter een zeer rurale tractor wel wat korter mogen zijn.

We rijden op een prachtige weg langs de kust wanneer we Point du Raz in het vizier krijgen. De 72 meter hoge kaap ligt in de mist en even vrees ik dat we niet veel te zien zullen krijgen van wat één van de (letterlijke en figuurlijke) hoogtepunten van deze dag had moeten zijn.

We zetten toch door en parkeren onze wagen op een heel drukke betaalparking. Onze eerste indruk: een zeer commerciële plek met een hoop bistro’s en pannenkoekenrestaurants en de ene na de andere souvenirshop. We laten de commercie achter ons en wandelen verder op het pad dat ons naar de kaap zelf moet leiden. En jawel, het blijft druk, maar al snel maakt de commercie plaats voor natuurschoon. De mist trekt op terwijl we ernaar kijken: we zien fotogenieke mistbanken zich over de heuvels plooien en plaats maken voor blauwe lucht. Prachtig! En ook hier kunnen we genieten van de bloeiende heide.

Hoe dichter we de rotsige kaap naderen, hoe duidelijker het wordt dat flipflops misschien toch niet het ideale schoeisel waren voor deze tocht. Na zo’n twintig minuten wandelen bereiken we het verste punt. En hoewel ik niets liever had gedaan dat de rotsen te beklimmen, besef ik dat ik het ongeluk misschien niet moet zoeken. Bewonderen vanop een afstand kan ook leuk zijn.

Bij aankomst dachten we dat dit een vrij kort bezoek zou zijn, we hebben echter de afstand onderschat van de parking naar de kaap zelf en ook de tijd die we nodig hadden om het ons omringende natuurschoon in ons op te nemen. Daardoor zijn we pas om 15.15u terug aan de wagen en dan hebben we nog niet eens middag gegeten. We laten de commerciële restaurants achter ons en zoeken iets in de buurt. Uiteindelijk komen we in Le Raz de Sein terecht, waar de keuken nog nét niet gesloten is en waar ik een veel te lauwe vissoep met rouille, kaas en croutons eet. Als er één eigenschap is die ik belangrijk vind aan soep, dan is het wel dat deze warm moet zijn. Een tegenvaller dus. Ik had toch voor de pannenkoeken moeten gaan. Jammer.

Aangezien we pas om 15.40u aan het middagmaal begonnen, beslissen we ons gepande bezoek aan Quimper over te slaan. Per slot van rekening is het nog 1 uur en 7 minuten rijden naar ons Thalasso Concarneau Spa Marin Resort Hotel.

Bij aankomst in Concarneau parkeren we onze wagen op de gigantische parkeerplaats vlakbij het strand. De infrastructuur maakt het meteen duidelijk: dit is geen klein charmant hotelletje. Dé hoofdreden om hier te boeken, zijn uiteraard de spa faciliteiten. We checken in, lezen snel de informatie over de veiligheidsmaatregelen die het hotel treft om de verspreiding van het coronavirus tegen te gaan (enkel beschikbaar in het Frans, uiteraard), reserveren een tafel voor twee in het restaurant van het hotel, droppen onze valiezen op de kamer, trekken ons zwempak aan en begeven ons rechtstreeks naar de spa.

Wat een zaligheid! We genieten van de verschillende massagemogelijkheden in het zoutwaterzwembad, waarbij de waterstralen om de voeten te masseren mijn absolute favoriet zijn. En we warmen lekker op in de hamman. Amai, dat doet deugd.

Na het zoute water van ons afgespoeld te hebben, kleden we ons op voor het diner en begeven ons naar het restaurant. We krijgen een tafeltje buiten in de zon toegewezen, waar het bij nader inzien toch wel stevig opwarmt. Een parasol was welkom geweest. Het is fijn om buiten te kunnen dineren, maar omdat een drukke weg het hotel van het strand scheidt, vind ik de locatie zelf wat tegen vallen.

Het eten daarentegen stelt niet teleur. En dat mag ook wel, want in vergelijking met eerdere restaurantbezoekjes, zijn deze gerechten toch aan de prijzige kant. Maar dat houdt ons alleszins niet tegen om oesters en champagne te bestellen als voorgerecht. When in France…

Retour de pêche noble, blanc de blettes aux herbes, sauce champagne rosé, pommes de terre de Noirmoutier:

Bulle chocolat blanc, cassis et framboise, crème glacée palet breton:

Na het diner steken we de straat over om te genieten van onze eerste zonsondergang boven zee. We zijn niet alleen, er hebben zich veel mensen op het strand verzameld om te genieten van het prachtige kleurenpalet waarmee de zon de lucht schildert. Erg romantisch allemaal.

We maken nog een korte wandeling langs het strand, maar zijn allebei zo moe dat we besluiten vroeg in bed te kruipen. Morgen is er nog een dag.

Circuit “Roc’h an Teuz” in La Feuillée – 5 augustus 2020

Genoten van een heerlijk ontbijt met scrambled eggs. Al blijf ik erbij dat er niets boven een echt Schots ontbijt gaat, maar ja, we zijn in Frankrijk, he. Hier zijn we al blij met scrambled eggs, wat worstjes en wat spek.

Vandaag hebben we een wandeling gepland in het Parc Naturel Régional d’Armorique. Aangezien we op onze tocht weinig eetgelegenheden verwachten tegen te komen, kopen we wat chocoladebroodjes voor de lunch in de Carrefour City vlakbij ons hotel. Met de wagen rijden we vervolgens naar het startpunt van de wandeling, op een uur rijden van Brest. We parkeren onze wagen op de Place des Marronniers in het er nogal uitgestorven bijliggende La Feuillée. Qua boerengat kan dit tellen. Al goed dat we onze chocoladebroodjes in Brest gekocht hebben, want hier valt geen winkel die open is te bespeuren.

We verlaten het dorp en komen niet veel later in een prachtig natuurgebied terecht. Het eerste gedeelte van de wandeling brengt ons door een bos waar we in de bomen allerlei draken verstopt zien zitten, in mekaar geknutseld door de kinderen van het dorp. In het bos zijn nog restanten te zien van een voormalige spoorweg.

Na het bos komen we op een hoogvlakte waar de heide paars in bloei staat. We wandelen langs prachtige holle wegen en klimmen zeer geleidelijk naar het hoogste punt van de wandeling alwaar we getrakteerd worden op schitterende vergezichten. We genieten van de rust en stilte om ons heen. Dit is bij uitstek de rustigste wandeling tot nu toe. Het aantal wandelaars dat we tegenkomen is letterlijk op twee handen te tellen. Op een gezellig bankje in de zon verorberen we onze picknick en zetten vervolgens de wandeling verder.

Het laatste stuk van de wandeling contrasteert enorm met het heideland dat we zonet doorkruisten: prachtige kromgegroeide bemoste bomen en zeer fotogenieke rotsblokken die zomaar willekeurig over het pad gestrooid lijken.

Wanneer we de wandeling beëindigen, hebben we bijna 15 km in de benen. We maken nog een paar foto’s van het centrum van La Feuillée en stappen dan opnieuw onze wagen in. Bij de beschrijving van de wandeling werd de Menhir van Kerelcun vernoemd. Aangezien die niet op de wandelroute zelf lag, rijden we daar naartoe met Googlemaps. Het is een beetje zoeken, want Googlemaps wil ons een weggetje insturen dat enkel geschikt is voor mountainbikes, maar uiteindelijk vinden we dit prachtexemplaar van een menhir. Maar liefst 3,5 meter hoog!

Op de terugrit naar Brest besluiten we even te stoppen bij de Plage du Moulin Blanc, één van de mooiste stranden van Brest volgens tripadvisor. Dat vinden we toch enigszins overdreven. Het strand is zeker ruim, maar het zand is minder wit dan we gewoon zijn en het water ziet er vuil uit. We wandelen een stukje langs de kustlijn en houden het dan voor bekeken. Dit water nodigt niet bepaalt uit om erin te zwemmen. We zijn mooiere stranden gewoon ondertussen.

We parkeren onze wagen in de ons ondertussen vertrouwde straat in Brest en keren terug naar ons hotel om het zweet van de wandeling van ons af te spoelen.

Naar goede gewoonte heb ik op de terugweg weer een restaurantje gereserveerd voor het diner. Ditmaal komen we terecht bij restaurant Paul Germain, waarin de gelijknamige kok in de potten staat te roeren, daarbij geholpen door een jong kereltje die duidelijk nog in opleiding is. Paul Germain is een bijzonder flamboyante gay, die met veel enthousiasme het menu komt voorstellen. Helaas vindt hij het nodig telkens zijn masker af te nemen als hij wat extra uitleg geeft. Ik denk dat hij niet goed door heeft waarvoor zijn mondmasker eigenlijk dient.

Het concept van Paul Germain is helemaal mijn ding: een beperkte kaart met verse gerechten, een uniek interieur met niet te veel zitplaatsen en lekkere wijntjes. Helaas wordt ik de ganse maaltijd afgeleid door het droge hoestje van de chefkok, die het al niet zo nauw neemt met de mondmaskerplicht. Op een gegeven moment vraag ik me af of ik er niets van moet zeggen dat hij zelfs in de (open) keuken zijn mondmasker niet goed ophoudt. Ik besluit het maar te laten en leg me er nogal fatalistisch bij neer dat dit weleens de plek zou kunnen zijn waar ik het coronavirus oploop. Zeer verbazingwekkend: op een gegeven moment komt een groep artsen binnen (dat leiden mijn vriend en ik af uit het feit dat ze aangesproken worden als ‘docteur’) en zelfs zij zeggen niets van het mondmaskerdébacle.

Velouté carottes au Cumin:

Noix de St-Jacques:

Oja, de keukenhulp mag zowaar het dessert komen voorstellen, al is hij zo zenuwachtig dat hij over zijn woorden struikelt. En opnieuw: wanneer mijn vriend de maaltijd wil afsluiten met een calvados wordt hij niet begrepen. Zelfs na vier keer herhalen, begrijpt het ventje niet wat hij bedoelt. Nochtans woont en werkt mijn vriend in een Franstalig land. De charmante jongedame aan de tafel langs ons, moet haar best doen om haar lach in te houden. Die heeft het duidelijk wel verstaan!

Sorbet Poire Colonel:

We sluiten de avond af met een drankje in de wijnbar Vins du Large vlakbij ons hotel. We klinken op een geslaagde dag met een glaasje Crémant de Bourgogne. Het moet niet altijd champagne zijn!

Museum Mayer van den Bergh in Antwerpen

Heerlijk uitgeslapen in het comfortabele bed van mijn collega en meteen gebruik gemaakt van haar gloednieuwe badkamer om me op te frissen voor een gezamenlijk ontbijt. Na het copieuze avondmaal van zaterdagavond houden we het gezond met soyayoghurt en vers fruit. We babbelen wat op het gemak en ik bewonder de indrukwekkende fotoboek die mijn collega gemaakt heeft als afscheidscadeau voor een collega die op pensioen gaat. Zo’n vat vol mooie herinneringen! Daar zal hij ongetwijfeld zeer blij mee zijn.

Tijdens het doorbladeren van de fotoboek realiseer ik me opeens dat ik me niet kan herinneren mijn collega de dag voordien de doos pralines van Bittersweet die ik als cadeautje bij had, overhandigd te hebben. En effectief, de doos pralines is niet tot in haar woning in Berchem geraakt. Dus ofwel heb ik ze op de trein laten staan bij het afstappen in Berchem, ofwel heb ik ze in de fietsenstalling van de blue-bikes laten staan bij het losmaken van de fiets. Oh well, ik kan maar hopen dat de persoon die ze gevonden heeft iemand is die niet vaak de gelegenheid heeft om pralines te eten en dat ze gesmaakt hebben.

Om elf uur springen we op onze fiets voor een bezoek aan Museum Mayer van den Bergh, ons aangeraden door een collega. Museum Mayer van den Bergh toont de indrukwekkende en zeer diverse kunstcollectie die Fritz Mayer van den Bergh eind 19de eeuw verzamelde. Het museum opende postuum, drie jaar na zijn plotse door door een ruiterongeval. Het was zijn moeder die de levensdroom van haar zoon realiseerde. Echt ontzettend genoten van de prachtige werken getoond in een historisch kader. Hieronder een kleine impressie.

Meyndert Sonck met vrouw, kinderen en min – Jan Albertsz. Rotius (1622):

Zwitsers glasraam:

Volkstelling te Bethlehem – Pieter Brueghel II (naar Pieter Brueghel I) – begin 17de eeuw:

Verzoeking van Antonius abt – Pieter Huys (1577):

Gevangenneming van Christus (begin 14de eeuw):

Mariabeeld met kind uit de vernielde Sint-Donaaskerk in Brugge (begin 14de eeuw):

Retabel:

Het salon:

Aanbidding van de wijzen – Meester van Hoogstraten (1520):

Christus-Johannesgroep – Meester Heinrich von Konstanz (1280-1290):

Hét absolute topstuk van dit museum: Dulle Griet van Pieter Bruegel de Oude, een schilderij waarnaar je kan blijven kijken, zoveel fabelachtige details:

Heilig Maria Magdalena – Quinten Massijs (1514-1524):

Het was een aangenaam wederzien met de Madonna bij de fontein van Jan van Eyck (1439), die we eerder dit jaar in het MSK zagen:

Nog een topstuk: Madonna omringd door serafijnen en cherubijnen – Jean Fouquet (ca. 1454-56), het kunstwerk waarvan ik een afgeleid mondmasker heb dat ik met veel trots draag:

Dikke aanrader, dit museum!

Op zoek naar een plaats voor een late lunch, passeerden we in de prachtig gerenoveerde Handelsbeurs van Antwerpen, een gebouw waarin je je kan verliezen in de details.

Via tripadvisor kwamen we uiteindelijk bij Jam. terecht voor de lunch. Elke plek waar shakshuka op de kaart staat, verovert meteen een plekje in mijn hart. Vriendelijke bediening, lekker eten en hippe aankleding. What’s not to like? Oja, de heerlijke vegan chocoladetaart mocht er ook zijn.

Na dit fijn samenzijn, bracht mijn collega me met haar wagen terug naar Leuven, samen met twee puzzels en twee dozen champagne die ze voor mij in de champagnestreek gekocht had. Zo weet ik weer wat doen, de komende weken!

Yet Another Blog

Life on my side

uitstap