Een blitzbezoek aan Genève – 19 mei 2023

Op tijd opgestaan en genoten van het heerlijke ontbijt in hotel L’Edelweiss. Al heb ik mijn pannenkoekjes toch liever warm.

Het is een mooie zonnige dag, dus na onze valiezen bij de hotelbalie achter gelaten te hebben, trekken we meteen richting meer. Door onze kleine omweg langs Nice zijn we een ganse dag Genève kwijt geraakt en moeten we ons programma noodgedwongen inkorten. Deze avond reizen we immers al door naar Lausanne. Natuurlijk lopen we even langs les Bains des Pâquis met zicht op de Jet d’Eau. Naar goede gewoonte zijn er weer een aantal ijsberen in het koude smeltwater van het meer aan het zwemmen. Brr, zij liever dan ik.

We wandelen verder langs de oever van het meer en steken de Rhône over langs de Pont des Bergues met een kleine tussenstop op Île Rousseau. Een korte klim later zijn we in het oude stadscentrum van Genève waar we de kanonnen van l’Ancien Arsenal bewonderen en even een blik werpen op de meerdere verdiepingen tellende helling van het Hotel de Ville. Volgende stop: de kathedraal met de mooie Chapelle des Macchabées. Gelukkig zijn de ouders van mijn vriend fitte zeventigers, want de beklimming van de kathedraal is toch wel stevig. We genieten van het mooie uitzicht op het meer van Genève en nemen een hoop foto’s om dit moment te capteren. Spijtig genoeg heeft de Mont Blanc geen zin om zich vandaag te laten zien.

Tijd voor een welverdiende pauze op het zonnige terras van Helia op de Place du Bourg-de-Four. Veel honger hebben we niet na ons copieuze ontbijt, dus wij houden het bij een drankje. De kombucha smaakt alleszins! Continue reading →

Motel Corona in het S.M.A.K.

Vrijdagavond spoorde ik na het werk van Brussel naar Gent voor de openingsavond van de tentoonstelling Motel Corona in het S.M.A.K. De tentoonstelling toonde een aantal werken van hedendaagse kunstenaars die het S.M.A.K. verwierf tijdens de coronacrisis. Ik was er vlak voor de officiële opening van de tentoonstelling en had eerlijk gezegd iets van speeches en een drankje verwacht, maar neen, de deur werd gewoon open gedaan en dat was het. Doordat ik zo vroeg was, had ik de gelegenheid om de werken op het gemak te bekijken in de bijna lege ruimtes. Heel eerlijk: niet alle werken spraken me aan, maar dat is eigen aan hedendaagse kunst. Het werk dat mij alleszins het meest zal bijblijven, is de installatie van Liliane Vertessen die met haar troosteloos zelfportret met coronapils uit 1994 zowaar een profetisch werk maakte.

Na een half uur of zo begon het drukker te worden en liep ik ook een aantal bekenden tegen het lijf waarmee ik een praatje deed.

Ik sloot de avond af in de aanpalende zalen waar werk uit de Collectie Matthys-Colle te bewonderen viel.

Omdat ik toch een drankje gemist had op deze mooie vrijdagavond, stuurde ik op de trein van Gent naar Leuven een berichtje aan mijn vriend met de vraag of hij zin had nog ergens iets te gaan drinken. En zo belandden we in het stijlvolle Grand Café Industrie. Alwaar ik een glaasje cava (of twee) dronk en we samen een blok kaas deelden. Een rustige afsluiter van alweer een drukke werkweek!

Het Groot Onderhoud

Na één online editie en twee afgelaste edities kon vandaag de cultureel erfgoedsector eindelijk weer fysiek samen komen voor het Groot Onderhoud in het Mechelse conferentiecentrum Lamot. Het thema was brandend actueel: de impact van de klimaatcrisis op erfgoed en hoe de erfgoedsector kan bijdragen aan het verkleinen van haar voetafdruk. Het deed mij alleszin deugd om een volledige dag te kunnen uittrekken voor inspirerende lezingen en netwerkmomenten. Dat komt er tegenwoordig niet meer zo vaak van.

Vooral de voormiddag was erg boeiend met fijne tussenkomsten van Klimaatdichter Maud Vanhauwaert. Bio-ingenieur Valerie Trouet en journalist en auteur Tine Hens verzorgden de keynotes. Valerie Trouet is wetenschappelijk directeur van het nieuwe Klimaatcentrum in Ukkel en bekend dankzij haar klimaatonderzoek aan de hand van jaarringen van bomen. De cijfers en grafieken die Valerie Trouet toonde, waren niet bepaald om vrolijk van te worden. Eigenlijk zijn we momenteel al voorbij the point of no return en komt het erop aan om de toekomstige opwarming niet verder te laten ontsporen. Tine Hens spiegelde ons een toekomst voor zonder sneeuw. Gelukkig benadrukten beide dames dat wanhopen geen optie is. We hebben nood aan actie, nu. En daarom moet iedereen zijn steentje bijdragen. Op dat vlak gaf het Groot Onderhoud zelf het goede voorbeeld: alle aanwezigen werden gestimuleerd om met het openbaar vervoer te komen en de lunch was volledig vegan (inclusief heerlijke aspergesoep).

De namiddag volgde ik twee praktijksessies, eentje over hoe musea zich kunnen verhouden tot de huidige klimaatuitdagingen en eentje over de bijdrage die immaterieel cultureel erfgoed kan leveren. De tweede praktijksessie was een beetje te operationeel voor mij, maar het was zeker interessant om bij te leren over eeuwenoude bevloeiingstechnieken en haagvlechten. Het is een spijtig feit dat de moderne mens de band met de natuur kwijtgeraakt is. Hoog tijd om die weer te herstellen.

Minister-president Jambon sloot de namiddag af met een speech. Daarna dronk ik nog een glas wijn op de receptie, alvorens met een groep gelijkgestemden de trein van Mechelen naar Brussel te nemen voor onze avondactiviteit: de Ultimas!

Heerlijke avond bij L’oh

De ouders van mijn petekindje stelden een tijdje geleden voor om samen iets te gaan eten bij restaurant L’oh in Tielt-Winge niet zo ver van hun huis. Zoals jullie weten ben ik altijd wel te vinden voor een nieuwe culinaire ervaring, dus prikten we een datum en reserveerde mijn vriend een Cambio. Omdat het restaurant letterlijk op vijf minuten rijden is van het huis van onze vrienden, spraken we af dat we bij onze vrienden zouden blijven overnachten, zodat we zonder problemen konden genieten van een glaasje. Onze vriendin drinkt amper, dus zij bood heel vriendelijk aan om bob te zijn.

En amai, wat een ontdekking. Een toprestaurant verstopt in een landelijke gemeente waar je zoiets eigenlijk niet verwacht. De bediening kon hier en daar misschien nog wat beter (heel vreemd dat de ober zaken uit de kasten vlak achter onze tafel moest komen halen), maar het eten was topkwaliteit! We startten de maaltijd met de huiscocktail van Hagelandse wijn, citroengras en rabarber (en een alcoholvrij aperitief voor onze vriendin) en waren meteen vertrokken voor een culinaire ontdekkingsreis. Het kaaskarretje met artisanale kazen van kaasaffineurs Van Tricht vormde de waardige afsluiter van de maaltijd. Zo fijn om uit een mooi aanbod aan kazen je persoonlijke favorieten te kunnen kiezen. Heel bijzonder ook: de heren konden de avond afsluiten met een degustatie van whisky (voor onze kameraad) en rum (voor mijn vriend). Nog in geen enkel ander high end restaurant deze mogelijkheid op de kaart zien staan. En dat voor de schappelijke prijs van 18 euro. Top!

Hapjes bij het aperitief:

Wilde zeebaars, verjus, groene aardbeien:

Bot, witte asperge, Noordzee garnaal:

Flammkuchen, Taggiasche olijf, aioli met traaggegaard buikspek & pulled pork:

Ongelooflijk lekker traaggegaard buikspek & pulled pork mét truffel:

Lam, aubergine, sumak:

Chariot artisanale kazen van Van Tricht:

Verwonderende whisky:

Verwonderende rum:

Zoetjes voor bij de thee:

Ik sliep uitstekend in de logeerkamer/speelkamer in de kelder van het chique huis van onze vrienden. Wat een luxe! Na wat uitgeslapen te hebben, startten we deze zondagochtend op het gemak met een simpel ontbijt met verse pistolets en kaas. Als tegengewicht voor de uitspattingen van de zaterdagavond. 😉 De twee jongens, terug van hun logeerpartijtje bij de oma en opa schoven ook mee aan tafel. Zeker voor herhaling vatbaar!

Blitzbezoek aan het verjaardagsfeestje van mijn achterneefje

Deze namiddag spoorde ik heen en terug naar Antwerpen voor het verjaardagsfeestje van mijn jongste achterneefje. Hij vierde zijn eerste verjaardag en tot mijn scha en schande moet ik toegeven dat dit de eerste keer was dat ik hem in het echt kon vastpakken. Net als (bijna) al zijn andere neefjes en nichtjes heeft hij blauwe ogen en blond haar. It runs in the family. Als ik hem zou kidnappen zou iedereen meteen geloven dat het mijn kind was. 😉

Alhoewel ik met een eivolle agenda zit, vond ik het toch belangrijk om aanwezig te zijn op dit feestje om bij te praten met mijn nonkel en tante en de vier neven, die ik alweer veel te lang niet meer gezien had. Mijn tante sukkelt de laatste tijd erg met haar gezondheid, maar ik was blij om vast te stellen dat ze aan de beterhand is. Al vrees ik dat ze na haar COVID-19 besmetting nooit meer helemaal de oude zal worden.

Er waren pannenkoeken, wafels (de specialiteit van mijn nonkel), Freixenet en rosé. Mijn broer en zijn vriendin waren er ook en de zon was zelfs van de partij. Gelukkig had ik zonnecrème meegenomen! Een ideaal recept voor een fijne namiddag. Mijn vriend was in Leuven gebleven om een paar praktische zaken af te handelen in ons appartement en omdat we deze zaterdagavond nog plannen hadden, bleef het bij een zeer kort bezoekje.

En jawel, natuurlijk brak er net tijdens de fietstocht terug naar Antwerpen-Centraal een stevig regenbuitje los. Geen erg, het was warm en de regendruppels waren een aangename verfrissing. En tegen dat ik op de trein zat was ik alweer min of meer opgedroogd. Ik zat samen met een moeder en haar twee kinderen op de trein die er duidelijk een bezoekje aan de zoo op hadden zitten. De twee kinderen waren bijzonder actief, maar charmant en communicatief. En zo werd het een fijne, geanimeerde rit terug naar Leuven.

Ontmoetingsmoment in het Frans Masereel Centrum

Vandaag stond er een ontmoetingsmoment voor de collega’s die op verschillende locaties in Vlaanderen werken in mijn agenda. Die collega’s krijgen mekaar niet vaak te zien, vandaar dat we één keer per jaar een ontmoetingsmoment organiseren om aan kennisdeling te doen en informatie uit te wisselen.

Het ontmoetingsmoment vond plaats in het Frans Masereel Centrum in het verre en met het openbaar vervoer moeilijk bereikbare Kasterlee. Ik stond op voor dag en dauw om de trein van 7.36u te nemen, want ik had afgesproken dat mijn collega me om negen uur zou komen oppikken in het station van Geel. Vanaf het station van Geel is het nog een tiental minuten rijden naar het Frans Masereel Centrum. Ruimschoots op tijd voor de start van de dag om 10u.

Helaas liep het mis bij de overstap in Geel. Nochtans stond ik honderd procent zeker op het juiste spoor (de trein kwam op een ander spoor toe dan gewoonlijk), maar slaagde ik erin op de verkeerde trein te stappen. En zo kwam het dat ik, vlak voordat we in Turnhout station zouden aankomen, me realiseerde dat ik niet naar Geel onderweg was, maar wel naar Turnhout. Tot zover mijn plan om mooi op tijd in het Frans Masereel Centrum te zijn. Mijn collega gebeld die me zou komen opwachten in Geel en de situatie uitgelegd. Ze klonk zelfs een beetje opgelucht, want ze had vertraging en was zelf nog onderweg naar het station van Geel. Gelukkig konden we het regelen dat een medewerkster van het Frans Masereel Centrum me zou komen ophalen in het station van Turnhout, een kleine twintig minuten rijden vanaf het Frans Masereel Centrum.

In het station van Turnhout bestelde ik me als troost voor mijn vergissing een warme chocomelk en wachtte ik op een seintje van mijn lift. Gelukkig vonden we elkaar meteen en verliep de rit naar het Frans Masereel Centrum vlot. Stipt om 10u was ik ter plekke. Drie kwartier later dan oorspronkelijk gepland.

Na deze moeizame start verliep de rest van de dag gelukkig vlekkeloos. De broodjes en de soep (aspergesoep!) die we ‘s middags te eten kregen, waren uitstekend. En de collega’s waren duidelijk gecharmeerd door de rondleiding in het centrum. Het plan om met z’n allen een wandeling langs de Masereelroute te doen, moesten we helaas opbergen om wille van de gietende regen. Jammer, maar dan hebben de collega’s een reden om nog eens terug te komen.

De terugrit vanuit het station van Geel liep gelukkig wel zonder problemen!

Feestelijke avond in The Chick

Een paar uur later dan gepland spoorden mijn vriend en ik zaterdagavond richting Mechelen. Oorspronkelijk hadden we in de namiddag afgesproken om iets te gaan drinken met onze vrienden uit Mechelen, maar last minute kon onze afspraak niet doorgaan. Jammer, maar uitstel is geen afstel. Hopelijk lukt het een volgende keer wel. ‘t Is niet dat Mechelen ver is. Met de trein ben je er in een zucht en je wordt op de koop toe verwend met een zicht op de spectaculaire bouwwerken aan het station van Mechelen.

De hoofdreden dat we gisteren naar Mechelen afzakten, was echter iets helemaal anders: mijn vriend en ik vierden dat we 24 jaar geleden onze eerste kus uitwisselden op de afzuip in de RC-bar onder Alma III, de laatste gelegenheid om uit de bol te gaan voordat de blok zou beginnen. Those were the days! Toen kon goedkope drank aan weggeefprijzen ons nog inspireren tot grootse uitspattingen. 😉

Enfin, ons tweede bezoek aan The Chick stelde alvast niet teleur. Het eten was heerlijk, het kader nog steeds fantastisch en de aangepaste wijnen uitstekend. The Chick is echt een topper op alle vlakken. En bijzonder handig dat we na ons diner gewoon de trein naar Leuven konden terug nemen.

Table Bite: Tzatziki, Panne Crystal:

On s’amuse: Gelakte aubergine, sobanoedels, jus van miso en chili en tartaar van toro, crème van algen en kombuvellen:

Dumdumpling: Hamichi, crème van hazelnoot, XO vinaigrette met oesters, dumpling van daikon met komkommer en bloemkool:

Strawberry sugar high: Jus van aardbei met shiso, omber, tempura van omber:

From the heart: Tarbot, puree met waterkers, jus van karnemelk en scheermessen, gedroogd hart van tonijn:

Rosemary: Lamsnek, in hooi en rozemarijn gerookte asperge, jus van asperges, olie van daslook en parfum van nootmuskaat;

Should have gone for the cheese: Selected by Schockaert, aged in The Cellar with a touch of The Chick and bread by De Zotte Morgen:

Hit The Rhubarb:

A pleasant evening was had by all!

Vermeer, het Rijksmuseum, kaas- en wijnrondvaart en een Indonesische rijsttafel in Amsterdam – 22 april 2023

omdat ik toegangstickets heb voor het tijdslot 9.45u – 10.00u voor de volledig uitverkochte Vermeertentoonstelling in het Rijksmuseum staan we ook vandaag op tijd op. Geen tijd om uit te slapen deze zaterdagochtend! Al blijven we toch iets te lang aan de ontbijttafel zitten, waardoor de stress toeslaat wanneer de stagiaire aan het onthaal er niet in slaagt de boeking die het werk van mijn vriend maakte, correct af te sluiten en vervolgens om te zetten naar een privéboeking voor de laatste nacht van ons verblijf in Amsterdam.

Ik vrees even dat we niet tijdig in het Rijksmuseum zullen geraken en dat ons de toegang tot de razend populaire Vermeertentoonstelling zal ontzegd worden. Mijn vriend en ik breken dan ook alle fietssnelheidsrecords en komen tot mijn grote opluchting vier minuten voor tien uur in het Rijksmuseum aan. Helaas hielden we het ook deze fietstocht niet droog. De weergoden zijn ons in Amsterdam nog niet echt goed gezind geweest.

We worden zonder problemen in het Rijksmuseum binnen gelaten en volgen de blauwe lijnen naar het begin van de Vermeertentoonstelling. Tot onze grote vreugde zijn er lockers waar we onze spullen in kwijt kunnen. Dat de Vermeertentoonstelling populair is, blijkt duidelijk uit de massale hoeveelheid volk die zich voor de in totaal 27 schilderijen verdringt. De schilderijen zijn meesterlijk, maar echt genieten van de verstilde schoonheid van de werken van Vermeer is tussen al dat volk niet zo evident.

Continue reading →

FOAM, de negen straatjes en sterrenrestaurant Bolenius in Amsterdam – 21 april 2023

Mijn tweede dag in Amsterdam begint exact hetzelfde als de eerste: met een uitgebreid ontbijt in ons hotel en het wegwerken van wat werkmails. Ditmaal slaag ik er gelukkig in wel op tijd te vertrekken en zijn de weergoden mij beter gezind tijdens mijn fietstocht: ik kom helemaal droog aan bij het Fotomuseum van Amsterdam, waar ze tot mijn grote vreugde lockers hebben om mijn spullen op te bergen. Toch iets handiger om van kunst te genieten als je niet met vanalles moet sleuren. De fototoestelrugzak heb ik vandaag thuis gelaten, want deze namiddag staat er een gegidste fietstocht langs allerlei street art op het programma. Veel te veel gedoe om dan telkens het fototoestel te moeten boven halen. Die iphone foto’s zijn op zich kwalitief genoeg om mooie herinneringen op te leveren.

Ik start met de kleine tentoonstelling van Lebohang Kganye. Vooral de foto’s waarbij ze zichzelf met dezelfde outfits op dezelfde plekken fotografeert als haar te vroeg gestorven moeder om dan vervolgens haarzelf in de oude foto’s van haar moeder toe te voegen, vind ik erg bijzonder. Ik kan me voorstellen dat het maken van deze reeks foto’s bijzonder therapeutisch geweest moet zijn voor haar.

En dan begin ik aan de tentoonstelling waarvoor ik eigenlijk gekomen ben: House of Bondage van Ernest Cole. Een mokerslag van een tentoonstelling. Ernest Cole was een Zuid-Afrikaanse fotograaf die met zijn foto’s de levens van zwarte Zuid-Afrikanen tijdens het apartheidsregime in beeld bracht. Cole slaagde erin zichzelf te laten herclassificeren van ‘zwart’ naar ‘gekleurd’ en kreeg zo toegang tot plekken waar de meeste Zuid-Afrikanen werden geweerd. Hij waagde zijn leven door de grimmige realiteit van rassenscheiding te fotograferen. Uiteindelijk werd hij verbannen uit zijn geboorteland na de publicatie van House of Bondage in 1967. Het boek klaagt de mistoestanden van het apartheidsregime aan. Hij vluchtte weg uit Zuid-Afrika en kwam uiteindelijk via Zweden terecht in de VS, maar ook daar ervoor hij helaas de onrechtvaardige behandeling van zwarten. Hij stierf op 49-jarige leeftijd aan alvleesklierkanker, enkele dagen na de vrijlating van Nelson Mandela in 1990. In 2017 werden 60.000 negatieven en contactafdrukken van Ernest Cole gevonden in een kluis van een Zweedse bank. Naast nooit eerder gezien werk in kleur uit zijn tijd in Amerika, bevatte de kluis ongepubliceerde foto’s en contactafdrukken van House of Bondage.

Continue reading →

Palmenmarkt in Geel

Deze zondagmiddag spoorden mijn vriend en ik richting Geel alwaar we afgesproken hadden met zijn ouders, zijn broer, zus en hun gezinnen voor een namiddag op de Palmenmarkt van Geel, zowaar de grootste kermis van de Kempen. Heel eerlijk, de tijd dat ik nog warm werd van kermissen ligt ondertussen al heel lang achter mij, maar het plezier van het jonge volk gaat voor, uiteraard. Het was alleszins, ondanks het ietwat kwakkelende weer, bijzonder druk op de kermis. Het is duidelijk dat de Palmenmarkt mensen vanuit gans de omgeving aantrekt.

We waren nog niet lang aan het slenteren over de kermis, toen het oudste nichtje van mijn vriend voorstelde om samen op zo’n muntenschuiver te spelen. Met plezier ging ik in op haar voorstel, want die rinkelende vallende muntjes doen me altijd terug denken aan mijn jeugd, toen ik dat spel uren speelde op de plaatselijke kermis. En jawel, natuurlijk stopten we te veel geld in dat toestel in verhouding tot de prijzen die we ermee wonnen, maar de endorfinestoot die die vallende muntjes veroorzaakten, maakte dat meer dan goed. Uiteindelijk keerden we naar huis met een externe luidspreker, een stel oortjes en een anti-stressknuffel en hadden we samen veel plezier. En dat is het belangrijkste van allemaal. Alleen jammer dat we de karakollenkraam die onze vriendin ons had aangeraden niet vonden.

Toen we, na nog wat rondgelopen te hebben, het allemaal wat koud begonnen te krijgen, lieten we de kermis achter ons en reden we naar het huis van de ouders van mijn vriend. We deden een flesje schuimwijn open en klonken op de bijna-jarige heer des huizes. Zeventig jaar al, je zou het hem niet geven als je hem zo ziet. Hopelijk heeft mijn vriend dezelfde goede genen geërfd.

Voor het avondmaal hielden we het simpel: een kaasschotel voor de volwassenen en balletjes met kriekjes voor de kinderen. Meer moet dat echt niet zijn! En natuurlijk sloten we de avond af met een glaasje whisky. Met dank aan de schoonbroer van mijn vriend om ons veilig bij het station van Geel af te zetten.

Yet Another Blog

Life on my side

uitstap