Mijn tweede dag in Amsterdam begint exact hetzelfde als de eerste: met een uitgebreid ontbijt in ons hotel en het wegwerken van wat werkmails. Ditmaal slaag ik er gelukkig in wel op tijd te vertrekken en zijn de weergoden mij beter gezind tijdens mijn fietstocht: ik kom helemaal droog aan bij het Fotomuseum van Amsterdam, waar ze tot mijn grote vreugde lockers hebben om mijn spullen op te bergen. Toch iets handiger om van kunst te genieten als je niet met vanalles moet sleuren. De fototoestelrugzak heb ik vandaag thuis gelaten, want deze namiddag staat er een gegidste fietstocht langs allerlei street art op het programma. Veel te veel gedoe om dan telkens het fototoestel te moeten boven halen. Die iphone foto’s zijn op zich kwalitief genoeg om mooie herinneringen op te leveren.

Ik start met de kleine tentoonstelling van Lebohang Kganye. Vooral de foto’s waarbij ze zichzelf met dezelfde outfits op dezelfde plekken fotografeert als haar te vroeg gestorven moeder om dan vervolgens haarzelf in de oude foto’s van haar moeder toe te voegen, vind ik erg bijzonder. Ik kan me voorstellen dat het maken van deze reeks foto’s bijzonder therapeutisch geweest moet zijn voor haar.

En dan begin ik aan de tentoonstelling waarvoor ik eigenlijk gekomen ben: House of Bondage van Ernest Cole. Een mokerslag van een tentoonstelling. Ernest Cole was een Zuid-Afrikaanse fotograaf die met zijn foto’s de levens van zwarte Zuid-Afrikanen tijdens het apartheidsregime in beeld bracht. Cole slaagde erin zichzelf te laten herclassificeren van ‘zwart’ naar ‘gekleurd’ en kreeg zo toegang tot plekken waar de meeste Zuid-Afrikanen werden geweerd. Hij waagde zijn leven door de grimmige realiteit van rassenscheiding te fotograferen. Uiteindelijk werd hij verbannen uit zijn geboorteland na de publicatie van House of Bondage in 1967. Het boek klaagt de mistoestanden van het apartheidsregime aan. Hij vluchtte weg uit Zuid-Afrika en kwam uiteindelijk via Zweden terecht in de VS, maar ook daar ervoor hij helaas de onrechtvaardige behandeling van zwarten. Hij stierf op 49-jarige leeftijd aan alvleesklierkanker, enkele dagen na de vrijlating van Nelson Mandela in 1990. In 2017 werden 60.000 negatieven en contactafdrukken van Ernest Cole gevonden in een kluis van een Zweedse bank. Naast nooit eerder gezien werk in kleur uit zijn tijd in Amerika, bevatte de kluis ongepubliceerde foto’s en contactafdrukken van House of Bondage.

De naam Ernest Cole was mij voor deze tentoonstelling volledig onbekend, maar amai, zijn werk komt binnen. De zwartwit foto’s tonen de onmenselijkheid van een regime dat burgers als inferieur beschouwt. De contrasten tussen de volgepakte beestenwagons die zwarte mensen moesten nemen naar hun werk en de halflege wagons die blanken namen, de gelaten blikken in de ogen van de zwarte mijnwerkers, de onmenselijke omstandigheden waarin de mijnwerkers gehuisvest worden, het is moeilijk om onder woorden te brengen. Chapeau voor de moed die het moet gevergd hebben om tegen dit regime in te gaan. Spijtig dat het werk van Ernest Cole niet beter gekend is. Hopelijk verandert deze tentoonstelling daar iets aan. Al was er jammer genoeg bijzonder weinig volk.

Ik sluit mijn bezoek aan het FOAM af in het museumcafé waar ik een appelsapje drink. Ik check mijn persoonlijke mail en merk dat ik deze ochtend een mail gekregen heb van de organisatie waarbij ik de street art tour geboekt had: de toer is helaas geannuleerd. Snik. De mail vermeldt een telefoonnummer waarnaar je kan bellen om eventueel aan te sluiten bij een andere tour, dus ik besluit een poging te doen om een nieuwe namiddagactiviteit te vinden. Mijn telefoontje gaat door naar voice mail en in het bericht wordt een ander gsm-nummer opgegeven. Ik bel opnieuw en krijg een vriendelijke Nederlander aan de lijn die meedeelt op de trein naar België te zitten, maar hij zal een berichtje sturen naar zijn collega om me terug te bellen. Iets later krijg ik effectief telefoon. De boodschap is duidelijk: deze week organiseren ze geen gegidste tochten. Ik kan niet anders dan me daarbij neerleggen, maar vraag me dan wel af waarom ik dan zonder problemen een tour kon boeken én betalen. Had ik geweten dat had ik misschien nog iets anders kunnen regelen.

Ik ben teleurgesteld, maar besluit het niet aan mijn hart te laten komen. Het is mooi weer en ik fiets naar de 9 straatjes om daar wat rond te kuieren. Ik kom langs allerlei leuke winkels en verbaas mezelf over de langer rij wachtenden bij Fabelfriet, duidelijk het meest populaire frietkot van heel Amsterdam. Ze hebben zelfs stewards ingezet om de wachtrij te managen en voor al de zaken in de straten rondom Fabelfriet staan bordjes dat het verboden is friet voor hun uitstalraam te consumeren. Ik stap binnen bij Joe & The Juice en verwen mezelf met een lekkere smoothie. Ik kuier verder en geniet van de mooie Amsterdamse grachten en het mooie weer. Ik passeer een bakkerij waaruit de heerlijke geur van vers gemaakte stroopwafels mij tegemoet komt. De zaak heeft een werkelijk prachtig interieur versierd met mooie tegels en ja, ik bezwijk en koop mij een gigantische verse stroopwafel van bakkerij Egstorf. Heerlijk! En tegelijkertijd heel blij dat de vriendelijke dame die mij de stroopwafel overhandigde mij een vochtig doekje heeft meegegeven, want wat een ongelooflijke plakboel!

Ik wandel op mijn gemak verder naar de Dam, bewonder het Koninklijk Paleis en het mooie interieur van Magna Plaza. Rond vijf uur begeef ik me terug naar mijn fiets die ik aan de Herengracht heb achter gelaten en fiets terug naar het hotel. Ik beantwoord wat werkmails tot mijn vriend terug is van de conferentie.

We vertrekken samen naar restaurant Bolenius, op een vijftal minuten fietsen van ons hotel. We slalommen tussen de regendruppels door en komen net voor het uitbarsten van de regenbui aan bij het restaurant. Bolenius maakt zijn naam van beste groentenrestaurant van Nederland dubbel en dik waar. We genieten van de zelfgekweekte groenten uit hun eigen moestuin en de bijzondere smaakcombinaties vergezeld van de heerlijkste wijnen. Hét hoogtepunt van de avond is zonder twijfel het signatuurgerecht van chefkok Luc Kusters: een rode biet uit de klei. Een medewerker van Bolenius komt de biet aan onze tafel uit de klei verlossen en serveert de heerlijke rode biet in plakjes gesneden op ons bord, afgewerkt met een saus van morieljes. Fantastisch!

Appetizers

De moestuin van de Zuidas:

Leidse Hutspot, pastinaak, witte boon, ui:

Asperge, scheermessen:

Tarbot, hete bliksem, abrikoos, wortel:

Lam, doperwten, groene kruiden, zeewier:

Rode biet uit de klei met morielje:

Vijf keer lactose dessert:

Na deze culinair uitmuntende avond fietsen we voldaan terug naar ons hotel.